Nathaniel śledził rozwój wypadków z całkowitym niedowierzaniem, do tej pory wszystko szło dobrze, niemal jak po maśle, aż nagle wszystko trafił szlag. Wade był martwy, Doctor Voodoo był martwy, Oko Agamotto przepadło, totalny kataklizm.
Kiedy Hawkeye i Victoria oddalili się od całej grupy, Cable przez chwilę nad czymś się zastanawiał, aż w końcu, odezwał się do pozostałych Avengers.
- Muszę coś załatwić….-
Jego głos był szorstki i nie zdradzał emocji, jednak wszyscy po samym wyglądzie jego twarzy mogli poznać, że z trudem powstrzymuje kipiący w nim gniew. Summers ruszył w ślad za swoimi przełożonymi, a kilka chwil później z hukiem wparował do biura Bartona. Rozejrzał się po nim, i żałując, że nie było tu również Victorii zwrócił się bezpośrednio do dowódcy.

- Co to kurwa było Clint?! Dajesz sobie wejść na głowę jakiejś głupiej cipie z Waszyngtonu? Myślałem, że ty tu dowodzisz i podejmujesz decyzje, a tymczasem okazuje się, że mamy demokrację! Gdyby jej głos nie przeważył, Wade nadal by żył! Trzeba było posłać tam mnie, tak jak podpowiadała ci intuicja! –
Nathaniel dosłownie wykrzyczał całą kwestię podchodząc do biurka przy, którym siedział Clint i oskarżycielsko wskazując na niego palcem.
- Masz rację - odparł spokojnie Barton, krzyżując ręce na piersi. - Nie mogłem za nikogo zdecydować, żeby tam szedł, więc to był wybór całej drużyny. Ty też nie byłeś z początku przekonany, więc nie chciałem cię naciskać. Poza tym Wade wiedział, na co się decyduje. Wszyscy wiedzieliśmy. -
- Miałem wątpliwości na początku! Zanim Voodoo powiedział mi dokładnie jak to działa… A ty, nie mogłeś zdecydować… - Cable mówił już ciszej, chociaż przez zaciśnięte zęby.Wziął głęboki oddech, a Hawkeye zapewne mógł się domyślić, że mutant stara się uspokoić.
- Jakbym słyszał mojego ojca! Właśnie przez takie pierdoły nigdy nie zostałem członkiem X-Men… Brakuje wam jaj, żeby decydować o ludzkim życiu i śmierci, ale na tym polega zadanie dowódcy Clint! Nie możesz zrzucać swojej odpowiedzialności na bandę dzieciaków… Zebrałeś świetną drużynę, ale to żółtodzioby… Wszyscy popełniliśmy błąd wysyłając tam Deadpoola, zginęło dwóch dobrych ludzi… Proszę cię tylko, żebyś następnym razem, kiedy zrobi się gorąco, wydawał rozkazy, a nie pytał ich o zdanie. Oni potrzebują lidera Clint, musisz być dla nich taki, jak Kapitan był dla ciebie, musisz im pokazać, że mogą na ciebie liczyć… -
Cable mówił coraz spokojniej, aż w końcu całkowicie umilkł, patrząc w jakiś nieokreślony punkt na podłodze. Później jego ciężkie cielsko zapadło się w głęboki fotel a Nathaniel schował twarz w dłoniach, jakby chciał ją przetrzeć i pozbyć się złych emocji.

- Przepraszam Clint… nie powinienem był cię pouczać. Ale Wade był moim przyjacielem. Nie można było z nim nawet normalnie porozmawiać, ale nigdy się ode mnie nie odwrócił…Nie mam zbyt wielu takich jak on… -
Nathaniel westchnął starając się poukładać sobie wszystko w głowie i zastanawiając, czy poruszyć jeszcze inny temat, popatrzył na Clinta, miał mętlik w głowie.
- Nie ma sprawy, każdy ma prawo do swojej oceny i emocji, zresztą, ja sam nie jestem z siebie zadowolony. Sytuacja zbyt mocno wymknęła się spod kontroli i to, o czym mówisz, sam już pomyślałem wcześniej - odrzekł Hawkeye. - Uważam, że ze względu na swoją charyzmę i doświadczenie, powinieneś zostać vice-liderem, w razie gdyby coś mi się stało, albo miałbym zamiar podejmować jakieś złe decyzje. Jak to mówią: co dwie głowy, to nie jedna, zwłaszcza, gdy jedna z nich ma doświadczenie w dowodzeniu, a druga niekoniecznie. - Barton uśmiechnął się na siłę, jednak po chwili spoważniał. - I naprawdę przykro mi, że straciłeś przyjaciela... -
Nathaniel powoli pokiwał głową i przemyślał wszystko co powiedział Hawkeye.
- Czuje w kościach, że jeszcze go kiedyś spotkam, w przyszłości, lub, przeszłości. –
Cable uśmiechnął się pod nosem i pogładził spoczywającą na jego lewym ramieniu bransoletę, Clint z pewnością wiedział, czym jest to urządzenie.
- Miło z twojej strony, że widzisz we mnie doradcę… Jeśli chodzi o dzisiaj, to nie licząc końcówki, akcja przebiegała wzorowo. Dostrzegłem w naszej drużynie tylko jeden słaby punkt. –
Nathaniel postanowił zakończyć temat, który był dla niego przykry i przystąpić do konstruktywnego działania.
- W chwili kiedy zamieniłeś się w tego potwora… Cudem nas nie pozabijałeś. W drużynie, zwłaszcza po śmierci Deadpoola, nie mamy nikogo kto mógłby przeżyć zwarcie z czymś takim, mogliśmy tylko unikać twoich ataków. Potrzebny nam ktoś kto mógłby odciążyć resztę drużyny i dałby ci wtedy radę jeden na jednego… Może powinieneś przejrzeć listę waszych byłych członków, chodzi mi o kogoś takiego jak Luke Cage, albo She-Hulk? To właściwie jedyny problem, który zauważyłem, dzieciaki naprawdę utworzyły zgrany zespół… -
Cable zrobił krótką przerwę i znowu uważnie popatrzył na Clinta jakby się nad czymś zastanawiał.

- Co o tym myślisz? A i jeszcze jedno… Jeśli znajdziesz później minutkę to będę miał do ciebie sprawę prywatną. -
- Myślę, że to świetny pomysł, jutro z rana zadzwonię do Steve'a i zapytam, czy ma kogoś wolnego, kto mógłby do nas dołączyć. Ktoś o poważnych gabarytach na pewno nam się przyda - rzucił Hawkeye i spojrzał na Nate'a. - Co to za sprawa prywatna? Postaram się pomóc w miarę swoich możliwości. -
Cable pokiwał głową, był pewien, że Steve Rogers zapewni im odpowiednie wsparcie. Kiedy Hawkeye poprosił go o wyjaśnienie kolejnej kwestii, Nathaniel powoli wstał z fotela.
- Cóż, chodzi o kwestie prawne … Właściwie to, chciałbym prosić cię o lekkie nadużycie faktu, że współpracujemy z S.H.I.E.L.D… - Cable zdawał się lekko skrępowany, ale w końcu przeszedł do rzeczy. –
- Chodzi o moje dokumenty… I moją córkę. Nie wiem, czy wiesz, ale Hope przebywa teraz pod prawną opieką Charlse’a Xaviera. Nie mogę jej adoptować, nie mogę też założyć legalnego konta na facebook, ani zapisać się na kurs prawa jazdy, ostatnio kiedy poszedłem do banku, wezwano policję, chcieli mnie oskarżyć o podszywanie się pod inną osobę. Chodzi o to Clint, że ze spisu ludności i wszelkich baz danych wynika, że… - Cable znów zrobił pauzę i westchnął z podirytowaniem. – Z rządowych papierów wynika, że mam siedem lat. I w pewnym sensie, jeśli spojrzeć na moją datę urodzenia, to… mają rację, to muszę im przyznać. Tylko, że to strasznie komplikuje mi życie. Nie moglibyście… Dać mi lewej tożsamości, pod tym samym nazwiskiem? -
Clint patrzył na Nate'a, jakby zobaczył właśnie kosmitę. Uniósł wysoko brwi i rozwarł lekko usta.
- A już myślałem, że to coś poważniejszego. - Odchrząknął. - Znaczy, nie żeby nie było poważne, bo to utrudnia życie, ale myślałem, że to coś... - Zawiesił się na moment, po czym machnął ręką. - Nieważne. Jasne, pogadam o tym z Captain Awesome. Swoją drogą, niebawem będę jechał do Instytutu Xaviera, żeby porozmawiać z Elixirem, więc jeśli chcesz, możesz się zabrać ze mną, żeby zobaczyć córkę. - Uśmiechnął się lekko.
Nathaniel uniósł brwi jakby nieco zdziwiony, zdziwieniem Hawkeya, jakkolwiek to głupio nie brzmiało. Zawsze mógł po prostu zajrzeć mu do mózgu i wyczytać to czego spodziewał się Hawkeye, ale wydawało mu się to zbyt niemoralne, trochę jak pójście na skróty w czasie biegu przełajowego. Summers powoli wstał z fotela i z podziękowaniem skinął Hawkeyowi głowa.
- Czemu nie... Porozmawiamy o tym jutro, po co ci Elixir? - Zapytał i spojrzał na drzwi, którymi wcześniej tam wparował. Jakby zamierzał zaraz opuścić pomieszczenie i zająć swoimi sprawami. Nie zdażało mu się to często, ale musiał po prostu napić się czegoś mocniejszego.
- Chodzi o ojca Jazzmana, ma jakieś problemy zdrowotne, więc pomyślałem, że może Elixir by go zobaczył i mu pomógł. Dla niego to tylko parę chwil roboty, a Jack przynajmniej by się tym już nie przejmował. - Wyjaśnił Clint.
- Dzieciak na pewno się ucieszy. Elixir potrafił nawet poskładać człowieka z raną postrzałową... Poznałem go w roku 2973, kiedy mój brat podszywając się pode mnie porwał Hope, a Deadpool i drużyna Logana... zresztą nie ważne, to były nasze prywatne sprawy. Cała ta historia brzmi jak telenowela w reżyserii Quentina Tarantino. - Cable ruszył temat i powoli skierował się do wyjścia, żegnając Hawkeya jedynie machnięciem prawej ręki. Jakby śmierć Deadpoola to było za mało, wspomnienie Elixira przypomniało mu dość nie przyjemne wydarzenia znane wśród X-Men jako "Wojna Mesiasza".

Zafina siedziała na podłodze, gdy salon wypełniło światło z projekcji. Uporali się już z nadesłanymi cieniami. Rana na udzie krwawiła mocno. Szybko wyczyściła wodę ze śniegu przyniesionego przez Jazzmana i otuliła nią nogę. Normalnie skupiła by się na dezynfekcji rany i próbie zasklepienia poszarpanych śladów ugryzienia. Teraz jednak patrzyła w szoku na zamazaną wizję. Salon wydawał się mroczny. Jakby ktoś rzucił na niego całun grozy. Dopiero potem doszło do nich co się właśnie wydarzyło. Zwyciężyli. Pokonali najpotężniejszego znanego w historii czarnoksiężnika. Zapłacili jednak za potem i krwią. Zwłaszcza krwią. Nie spodziewała się tego. Mieli być Avengers! Najlepszymi spośród najlepszych. A oni pierwszego dnia zostali właściwie rozbici. Jeżeli tak ma smakować zwycięstwo, to ma ono niezwykle gorzki smak.

Zafina była w takim szoku, że nie zdążyła zareagować na zaklęcie Daimona. Uśmiechnęła się tylko krzywo i podziękowała skinieniem głowy ignorując drażniące miejsce na skórze. Z nikim nie rozmawiała. Udała się za Hawkeyem do swojego pokoju, a gdy drzwi się zamknęły, usiadła na łózku. Patrzyła na złotą klamkę z nieobecnym wyrazem twarzy. Nie myślała o niczym szczególnym. Po prostu była. Po pewnym czasie wstała i udała się do łazienki. Odkręciła kurki pod prysznicem, rozebrała się po czym zaczęła obmywać swoje ciało z trudów dnia. Wszystko robiła machinalnie. Jak zaprogramowany robot. Po wszystkim wtuliła się w ciepłą kołdrę i położyła głowę na poduszce. Dopiero wtedy pojawiła się pierwsza trzeźwa myśl.
„Nie tak miało to wyglądać”

Zerwała się nagle z łózka. Serce waliło jej jak dzwon. Miała wrażenie, że ktoś krzyczy, woła ją. Za oknem zawodził wiatr i śnieżyca. Okrzyk nie powtórzył się więcej. Dom zdawał się spać. Opadła ponownie na poduszkę. Sen opuścił ją jednak całkowicie. Rozejrzała się po pomieszczeniu. Było prawie tak wielkie jak jej mieszkanie. Najwyraźniej Stark dbał o swoich współpracowników. Dziewczynę ciekawiło jakie to jeszcze udogodnienia znajdują się w rezydencji. Jakiekolwiek by jednak nie były, to zdecydowanie warto by się zastanowić nad dodatkowymi zabezpieczeniami przed intruzami.
Magicznie zaleczone udo swędziło i drażniło. A pusty pokój źle wpływał na jej nastrój. Wstała energicznie, na tyle na ile pozwalała noga, zarzuciła na siebie szlafrok i utykając ruszyła na dół. Nie miała w tym jakiegoś szczególnego celu. Nie chciała po prostu być sama w swoim pokoju. Przeszła się więc po korytarzu ciesząc się, że gruby dywan tłumił jej kroki. W miarę szybko zlokalizowała kuchnię. Z pierwszego salonu ciągnęło zimno, zrezygnowała więc z tego kierunku. Wkrótce jednak i tutaj ta wszechogarniająca cisza zaczęła ją drażnić. Przechodziła właśnie obok biura Hawkeye. Zatrzymała się przy nim z uniesioną ręką. Chciała tam zapukać, chciała żeby Clint tam był, zajęty swoimi sprawami. Żeby z nią porozmawiał. Oparła głowę o chłodną framugę. Przez krótki moment biła się ze swoimi myślami. Nie zdecydowała się jednak. Odwróciła się na pięcie i energicznym ruchem ruszyła do kuchni. Nie będzie z siebie robić ofiary. Rozczulanie się nad sobą nie przyniesie nic dobrego jej ani drużynie. Postanowiła zrobić to co każda niezależna kobieta zrobiła by na jej miejscu.

Nigdy nie znała się na winach. Nie była też jakąś niesamowitą melomanką. Lubiła po prostu smak białego wina, najlepiej pół-słodkiego. A, że rezydencja Avengersów miała sowitą spiżarnię jedynym kłopotem był kłopot bogactwa. Na to również znalazło się rozwiązanie. Wkrótce z dymiącym kubkiem gorącej czekolady usiadła na sofie w pomieszczeniu w którym stoczyli ostateczną batalię. Czuła jak gorący płyn rozlewa się po jej wnętrzu poprawiając samopoczucie. Siedziała więc tak, zapatrzona w plamkę krwi na podłodze i rozmyślała o minionym dniu. Wspominała wesołe zachowanie Wade’a, jego żarty i bezstresowe podejście. Przed oczami widziała jak w swoim dziwnym wehikule wlatuje w wyrwę przestrzenną, a potem z głupim wyrazem twarzy ( chyba) próbuje latać w powietrzu. Zafina próbowała zapamiętać Deadpool’a właśnie takiego. Nauczyła ją tego jej babcia Kali. W głowie cały czas kołatały się jej słowa, rady.
„ Na swojej drodze spotkasz śmierć i zniszczenie. Taki bowiem los przeznaczono Tancerkom. Śmierć zaś dotyka nas wszystkich. Zarówno przyjaciół jak i wrogów. Jeżeli więc chcesz ich przed tym ustrzec to wspominaj te radosne chwile z nimi spędzone. Wtedy pozostaną na zawsze żywi w twojej pamięci.”

Obecnie było to dla niej patetyczne jak jasna cholera, ale mimo wszystko poprawiało humor. Za to była właśnie wdzięczna swojej babci. Bo choć często była krytyczną i bezlitosną nauczycielką, to pokazywała również swoją ludzką twarz.

Rano obudził ją ruch w korytarzu. Nie wiedziała kiedy zasnęła na sofie, opatulona w szlafrok. Pusty kubek leżał na ziemi, a jej samopoczucie było dużo lepsze niż kilka godzin wcześniej.

***

~*~

Nocne herosów rozmowy(Lady Europa i Jazzman dialog)

Jack czuł się winny to on głosował za szaleńcem! A mógł przecież posłuchać Clinta, który tak dobrze im radził! Wziął szybki prysznic z obowiązku, po czym położył się spać.
Zasną tylko przez zmęczenie ciała jednak sumienie obciążone bohaterską śmiercią Wada nie pozwoliło na spokojny sen. Obudził się w środku nocy i nie mogąc już zasnąć ruszył do kuchni gdzie odszukał uspokajającą ziołową herbatę zaparzył napar i martwym wzrokiem wpatrywał się w kuchenne światło czekając aż ostygnie.

Aceline także nie mogła spać. Miała koszmar, który ledwie, co pamiętała, ale który obudził ją w środku nocy. Założyła szlafrok na piżamę i z jednorazowym opakowaniem belgijskiej czekolady w proszku udała się do kuchni. Nie sądziła, że kogoś tu znajdzie, jednak mimo to stał tu Jazzman.


- Oh, hej - rzuciła, nieco zaskoczona - Złe sny? - Spytała, podchodząc do czajnika
- Tak, to była wszystko moja wina... Nic dziwnego, że nie mogę spać przez to, że nie posłuchałem szefa zginął chory psychicznie bohater i ten miły czarnoskóry czarodziej - Wrzucił z siebie biegacz, po czym upił łyk gorzkiego napoju, który w chwili obecnej doskonale pasował do jego nastroju.
- Wiesz, nie sądzę, by to była Twoja wina. Po pierwsze, wszyscy popełniliśmy błąd - powiedziała Aceline. Nalała do kubka wrzątku, po czym wsypała swoją czekoladę w proszku. - Po drugie, zarówno czarodziej... Doktor Voodoo, tak się nazywał? I Deadpool wiedzieli, na co się piszą. Byli bohaterami i zginęli jak bohaterowie. Nikt ich nie zmuszał do tego, by walczyli. Sami podjęli ta decyzję - rzuciła, podchodząc do lodówki. Wyjęła z niej karton mleka i dolała do swojej czekolady.


Chłopak pokiwał powoli głową - Zaczynam sądzić, że Wade chciał umrzeć przecież on chyba nie użył żadnej z pożyczonych mu mocy?! Po prostu zdawało mi się, że szalony morderca się do tego najlepiej nada. Z tego, co nam mówił miał sporo na sumieniu, ale odszedł jak prawdziwy heros mam nadzieje, że jest szczęśliwy... - Jazzman pogrążył się na chwile w milczeniu, po czym dodał - Szkoda, ich śmierci, ale wiesz, co? Może to i lepiej, że ten głupi medalik nie istnieje? Trzymałem go przez chwilę a to diabelstwo już mnie kusiło swoją mocą! Mówię ci nic dobrego z tego czegoś by nie było! Ale i tak szkoda dobrych ludzi
- Racja, szkoda dobrych ludzi - Lady Europa zgodziła się z Jazzem - Może Wade rzeczywiście nie był najlepszym wyborem? Ale z drugiej strony - upiła łyk gorącej czekolady - To mogło być każde z nas. Ja... Bardzo chciałam walczyć z Agamotto, ale teraz... Możliwe, że dobrze się stało, że nie walczyłam - stwierdziła, wbijając wzrok w swoje stopy. Czuła się jak tchórz, teraz, kiedy to wyznała.
- Ty, chociaż chciałaś walczyć ja od razu się wycofałem jestem tylko szybko biegającym ex złodziejem, który próbuje zgrywać herosa, ale w przeciwieństwie do ciebie i reszty nie mam w sobie nic bohaterskiego. Patrzę tylko, co tu jeszcze mogę dla siebie zgarnąć - Z tonu Jacka dało się wyczytać, że czuje do siebie obrzydzenie.
- Jesteś młody i o ile rozumiem, swoje moce zyskałeś przez przypadek. Myślę, że to dobrze, że starasz się cos zrobić z swoim darem. Mógłbyś przecież siedzieć na czterech literach i nie robić niczego dla świata, prawda? Nie bądź dla siebie zbyt okrutny - Europa uśmiechnęła się do Jazzmana.

Jones upił większy łyk z kubka, po czym uśmiechnął się krzywo - Młody, ale zdążyłem już nieźle nabruździć sam nie wiem ilu ludziom zrujnowałem życie sprzedając narkotyki. Ale dzisiaj uratowałem grupkę gapiów i to było super uczucie a z pewnością dużo lepsze niż gnijcie w Raft, więc może jeszcze będą ze mnie ludzie.
Aceline pokiwała głową, słysząc Jonesa - Wiesz, może chciałbyś kiedyś ze mną odwiedzić Brukselę? Mógłbyś zobaczyć Atomizm i Parlament Europejski. Myślę, że mogłoby Ci sie spodobać.
Tym razem chłopak uśmiechnął się szczerze jego obliczę odmłodniało - Super pomysł! Wiesz, że nigdy jeszcze nie byłem za granicą? Ale trzeba to będzie odłożyć na przyszłość, bo wydaje mi się, że ugoda, którą zawarł Clint żeby mnie wypuścili zabrania opuszczania kraju chyba, że w oficjalnych interesach Avengers. Za to teraz dałaś mi kolejny powód żeby się dobrze spisać to może Prezydent da mi wcześniejsze zwolnienie?
- Możliwe - Aceline uśmiechnęła się szeroko - A teraz wybacz, chyba wrócę do łóżka. Miłych snów - powiedziała, wypiwszy resztki swojej czekolady.
- Dziękuje. Dobranoc - Jazzman czuł się jakby wielki ciężar spadł mu z ramion resztę nocy przespał już spokojnie.


Rano

Poranek z pewnością upłynął Jackowi na wielu przyjemnych niespodziankach. Wpierw poznał samego Kapitana Amerykę! Korciło go żeby poprosić o autograf, ale w sumie było wstyd... Do tego dostał niesamowicie wielką premię jakby nie patrzeć to pomógł jednak uratować świat, chociaż końcówkę trochę zawalili.

Gdy w końcu otrząsnął się z szoku zawołał do nowego nabytku zespołu - Cześć, Skaar na imię mam Jack pseudo Jazzman - W ostatniej chwili ugryzł się w język i nie zawołał do dzieciaka per młody może i wyglądał jak smark, ale Jones wolał się nie narażać synowi Hulka który mocą umysłu łata ściany.

- Clint, czy Pan Stark prowadzi też bankowość dla superherosów? Nie mam konta w banku a ex więzień z taką sumą mógłby wzbudzić podejrzenia - Chłopak czuł się zagubiony nigdy w życiu nie miał na raz aż tyle kasy! Wiedział, że spora część pójdzie na zapłatę rachunków medycznych taty oraz zapłatę innych długów domowych a co zrobić z resztą?
"Może kupie sobie MP4? Niee! Lepiej odłożyć na czarną godzinę mój CD Player jest dobry wszystkie inne rzeczy zapewniają mi na razie Avengers" - Postanowił rozsądnie.

Gdy usłyszał, że część ekipy wybiera się do Instytutu Xaviera spytał nieśmiało - A mogę się z wami zabrać? Z tego, co pamiętam jeden z członków, Xmenów co był też w głównych Avengers ma moc podobną do mojej taki siwy Quick Strike? Jakoś tak? Może pozwoliłby odkupić od siebie jakieś stary kostium, który nie rozpadnie się przy pierwszym biegu? A może nawet podpowiedzą mi jak mam walczyć, bo tam mają doświadczenie w tego typu rzeczach! A najfajniej to by było jakby można było wymyślić jak ustabilizować moje ciało !!! - Jack bardzo się nakręcił, kiedy uświadomił sobie, że znów wychodzi z niego chciwość spąsowiał i dodał cicho - Zresztą nieważne, nie chcę się narzucać, ale wycieczka do lasu też byłaby miła.

Po chwili przypomniał sobie o jeszcze jednej sprawie do załatwienia - Muszę jeszcze oddać telefon, który pożyczyłem w parku żeby zadzwonić na policje, ale powinienem się jeszcze dziś z tym wyrobić

Tym co ją zbudziło była ekipa budowlana. Trzeba przyznać, że Damage Control dorastała do swojej renomy. Zafina przemknęła na górę do swojego pokoju, klapiąc bosymi stopami po posadzce. Z automatu podeszła do szafy, ale wewnątrz zastała jedynie puste wieszaki.
- Ah, no tak – westchnęła na wspomnienie swojej własnej, wypełnionej po brzegi, garderoby i spojrzała na rzucone w kąt wczorajsze ciuchy. Z niesmakiem założyła na siebie sztywną od potu i brudu koszulkę oraz podarte spodnie. Co prawda chaotyczne rozdarcia były teraz modne, ale z pewnością nie na połowie uda. Poza tym ciągle przypominało to jej o niemiłym odrętwieniu tego miejsca.

Na dole dołączyła już do reszty towarzyszy na wspólne śniadanie. Nie byli może przesadnie rozmowni, ale też nikt nie smęcił nad płatkami z mlekiem. Był to normalny poranek grupki nowo poznanych osób, wymęczonych wcześniejszym dniem. Nie sądziła, że kiedykolwiek zamarzy o takim spokoju. Była to miła alternatywa. Zwłaszcza, gdy ich dowódca próbował z twarzą zachować się jak odpowiedzialny lider. Przynajmniej do momentu podania kwoty za remont. Parsknęła śmiechem widząc jego reakcję oraz załamaną minę.

Dodatkową wolną chwilę poświęciła na rozkoszowanie się smakiem świeżo parzonej kawy. Niech ludzie mówią co chcą, ale poranna kawa jest jednym z najbardziej uzależniających narkotyków wciąż dostępnych na wolnym rynku. Nic więc dziwnego, że gdy Clint zwołał ich w salonie poszła tam z parującą dokładką ożywczego napoju. O mały włos, a wszystko wylądowało by na nowy dywan. Zafina widziała na żywo i z bliska wielu celebrytów. Może nie była na tyle blisko z nimi by zostać zaproszonym na prywatne imprezy Miley, (w sumie to było akurat plusem) ale poznała wielu pasjonatów tańca. Chaninga Tatuma, Jack’a Nicholsona czy Hallie Berry. Można by więc dojść do wniosku, że sławy plotkarskiego świata nie powodują u niej szybszego krążenia krwi. Stojący w salonie mężczyzna nie był jednak wyłącznie gwiazdą plotkarskich portali. To był Kapitan Ameryka. Sam i niepowtarzalny Steve Rogers. Maliny zapłonęły mocniej gdy się odezwał. Patrząc na ich drużynowego szybciora, doszła do wniosku, że nie tylko na niej wywarł takie wrażenie. Cóż trzeba będzie się przyzwyczaić.
„Cholera, pierwsze spotkanie z Kapitanem, a ja stoję w takich łachmanach i zachowuje się jak jakaś groupie. Pokaż trochę klasy dziewczyno!” – zganiła się w myślach ukrywając drżenie palców popijaniem delikatnych łyków kawy. Dopiero po chwili zwróciła uwagę na towarzyszącego kapitanowi młodzieńca. Szczerze, w życiu nie powiązała by go z Niszczycielskim Hulkiem. W sumie Clint użył dobrego porównania. Chłopak jednak nie pozwolił sobie wejść na głowę. Szybko pokazał swoje talenty, wyręczając robotników w remoncie.
- Witaj w drużynie Skaar – wyciągnęła do chłopaka rękę. Dobrze wiedziała, że nie był już dzieckiem, a na pewno nie chciałby być tak traktowani. Mieli w końcu stanowić drużynę. Uśmiechnęła się serdecznie, chociaż tak naprawdę to miała ochotę przykucnąć i potarmościć go po głowie. – Mi możesz mówić Zafina albo The Dancer. Innych skrótów nie toleruje.

Pomysł Clinta spodobał się jej dużo bardziej od wykwintnej kolacji. Chociaż w towarzystwie Steve’a mogła by jeść nawet pod mostem.
- Świetny pomysł Clint, nie ma to jak tradycyjna Nowojorska pizza. Pozwolisz, że następnym razem ja wybiorę miejsce? Np. takie z którego będzie można wyjść, a nie się wytoczyć?
Wystawiła język w jego kierunku biorąc się pod boki. Tak, wyraźnie wrócił jej dobry humor. Koperta zawędrowała już do kieszeni. Zwykle dostawała takie honorarium za kilkanaście występów. Teraz nie za bardzo nawet wiedziała na co można by wydać taki bonus.
- Oczywiście, żaden problem, choć wiem, że z naszej pizzerii na pewno da sie wyjść o własnych siłach. No chyba, że przesadzisz z plackiem. - Puścił jej oczko, uśmiechając się lekko.

Zaplecze socjalne rezydencji posiadało wszystko czego dusza wymaga do odprężenia się. Brakowało tylko sauny i jacuzzi. Najbardziej spodobała się jej jednak dobrze wyposażona siłownia. Potrzeba by jeszcze tylko jakiegoś miejsca, w którym mogła by ćwiczyć swoje zdolności nie ryzykując większych szkód.
- No, Clint. Jak to mówicie tutaj w Ameryce? Nie oceniaj książki po okładce? – spytała w trakcie przechadzki po posiadłości. Chodziło jej oczywiście o postać Skaara. – Wiesz coś więcej o nim czy mamy czekać aż sam się zdradzi?
- Niewiele ponad to, że może zamieniać się w wielkoluda, jak jego ojciec, ale po to mamy odpowiednią bazę danych, by się dowiedzieć więcej. Zresztą, już pokazał, że potrafi coś więcej, niż mówić tylko 'Skaar SMASH!' - Hawkeye zaśmiał się.

Gdy tour już się zakończył, podzieliła się swoimi wątpliwościami z Hawkeyem. Zwłaszcza tymi dotyczącymi jakiejś większej przestrzeni do ćwiczenia ruchów i ogólnego dbania o formę poza siłownią. Uznała, że pytania dotyczące jacuzzi mogą się okazać, nieodpowiednie. Dodatkowo gnębiła ją jeszcze jedna sprawa.
- Clint, chciała bym się ciebie poradzić. – zaczęła niepewnie szukając w głowie odpowiednich słów. – Wiele się mówi o ukrywaniu swojej prawdziwej tożsamości i tak dalej. Wczoraj w parku zdałam sobie sprawę, że z powodu mojego zawodu mogę być dość rozpoznawalna. Zwłaszcza paparazzi mogą zrobić z tego nielichą sensację, a ja wolała bym dla dobra mojego klanu i trupy tego uniknąć. Myślałam o masce ale nie mam bladego pojęcia skąd zdobyć coś lepszego niż maska z Upiora w Operze.
Spojrzała na swoje podarte ubranie i już cichszym głosem dodała.
- Poza tym… czy super bohaterowie sami szyją swoje kostiumy? Czy mają jakąś… eee super krawcowa? Bo obawiam się, że jak tak dalej pójdzie to wydam majątek na ciuchy…
- Odpowiem od razu na twoje oba pytania. Tak, mamy taką krawcową, nazywa się Reed Richards i jest z Fantastic Four. - Zażartował Clint. - Porozmawiam z nim w wolnej chwili na temat jakiegoś kombinezonu i maski dla ciebie.
- Pan Fantastyczny? - zdziwiła się szczerze. - W życiu bym o tym nie pomyślała. Wielkie dzięki.

- Cóż, ja planuje na razie wrócić do mojego apartamentu i przywieźć część rzeczyj – odpowiedziała na pytanie Aceline. - O ile to nie kłopot. Odwiedziny w instytucie chętnie przełożę na kiedy indziej, ale jakiemuś wypadowi na miasto nie odmówię. Co Ty na to Skaar? Jack? Przydałby mi się jakiś dodatkowy konsultant.


Mieszkanie nie zmieniło się w ciągu jej nieobecności. W Nowym Yorku to zawsze była dobra wiadomość. Firma przeprowadzkowa Arctus została zamówiona, ta sama która pomagała jej się przenieść z domu dziadków do tego apartamentu. Może ją zapamiętali i znowu podeślą Sama. Chociaż właściwie, biorąc pod uwagę ich ostatnią burzliwą rozmowę, może lepiej gdyby się tutaj nie pojawiał. Niektórych ran lepiej nie rozdrapywać. Miała dwie godziny na spakowanie kartonów. Kłopotem był jednak wybór. Całego mieszkania nie chciała przewieźć, zawsze była to jakaś alternatywa na później. Spakowała więc całą swoją szafę ubrań oraz niezbędne zioła. Kilka gadżetów, mnóstwo pamiątek z całego świata oraz zdjęć. Wszystko co pozwoliło by jej odcisnąć swoje piętno na rezydencji. Wtedy to właśnie doszła do wniosku, że ma mnóstwo kompletnie niepotrzebnych jej gadżetów, z którymi jednak ciężko było by się jej rozstać. Dlatego gdy do jej drzwi zapukali dwaj krzepcy mężczyźni w celu zabrania kartonów, było ich trochę więcej niż by chciała przyznać. Gdy znosili jej rzeczy do vana ciągle wahała się nad różnymi bibelotami. Tak naprawdę to wspominała historie dotyczącego tego miejsca i tych rzeczy. Usiadła na łóżku, które zaskrzypiało głośno. Uśmiechnęła się. Gdy nabywała to miejsce sprężyny były całkiem nowe. To jej zasługą był ich obecny stan. W nagłym przypływie wspomnień porwała leżące na nim poduszeczki, wpakowała je do ostatniego kartonu i dołączyła do pracowników Arctusa.

Ich miny gdy zawitali przed bramą posiadłości Avengers były niezapomniane. Niestety z powodów proceduralnych musieli zostawiać kartony przed wejściem. Z pomocą lokaja oraz własnych zdolności szybko uporała się z przenosinami. Kilka godzin później oraz kilkanaście zmian pomysłu na wystrój pokoju wreszcie była zadowolona. Lubiła uważać, że jej styl jest połączenie orientalizmu arabskiego z hippisowskimi elementami i gadżetami ale tak naprawdę był to czysty chaos. Z jednej strony pomarańczowa lampa lawowa, z drugiej mały stoliczek z arabeską, przystosowane do parzenia i picia kawy. Z jednej strony kolorowe pufy i oprawione zdjęcia z występów, a z drugiej stojąca w rogu, bogato zdobiona shisha. Nadal nie spełniało to jej oczekiwań, ale by w pełni zadowolić swoją wizję, musiała by odwiedzić market budowalny.



Ostatnim szczegółem został zielnik, postawiony tuż przy oknie oraz pęki ziół zawieszone w łazience między szafką, a prysznicem. Znajdowała się tam cała jej wschodnia wiedza medyczna. Już niedługo będzie mogła wykorzystać część z tych roślin. Chociaż nadal wiele rzeczy znajdowało się w pochowanych po kątach kartonach to była zadowolona z efektu. Spojrzała na zegarek. Była czwarta. Miała jeszcze trochę czasu do umówionego spotkania. Rozważała właśnie wycisk ciału na siłowni czy wycisk portfelowi w centrum handlowym. Każda z tych opcji była kusząca, ale chętnie zrobiła by je przynajmniej w tandemie. Wyszła wiec z pokoju szukając jakiejś duszy do towarzystwa.

Posiadłość była jednak pusta, nie licząc śpiącej Lady Europa w swoim pokoju. Dopiero później przypomniała sobie, że Jack ruszyła z Victorią i Skaarem od razu na miasto. Może uda się jej jeszcze ich złapać. Wyciągnęła telefon z kieszeni i popatrzyła na ekran przez kilka chwil w skupieniu, po czym znowu go schowała.
- Nie mam ich numerów - skomentowała zrezygnowana. - Cóż w takiej sytuacji wbijam się w dresy i zobaczymy jakie maszynki mają w siłowni.