Om milczał przysłuchując się kolejnym oskarżeniom. Jak to szybko szło, jak łatwo było skazać kogoś na... śmierć? Om przymknął oczy i zwiesił główkę. Jego części ciała, które, niezaznajomieni z anatomią żółwi, mogliby nazwać ramionami, zaczęły podnosić się i opadać spazmatycznie. Om wyglądał jakby płakał.

Ale to nie był płacz. Po chwili z jego ust wydobył się głos, zupełnie odmienny od tego, jaki było im dane do tej pory słyszeć. Był to wysoki głos, trochę piskliwy, drażniący uszy. Om śmiał się. Był to jednak śmiech pozbawiony ciepła. Gdy otworzył swoje jedyne oko, jego źrenica lśniła czerwienią.

- I cóż ja mogę powiedzieć? - spytał rozbawiony. - Nie ma sensu ukrywać prawdy. Mógłbym podchwycić argumentację naszego łatwowiernego Jezusa i próbować Was przekonywać, że Lol i Kinia to mafia, która to wszystko zaplanowała. Że umyślnie zamieniły się rolami by podszyć się pod miasto, a potem, cóż za szczęśliwy przypadek, okazało się, że jedna z nich ma podsłuch, co właściwie skazywało na zagładę wskazaną przez nie osobę. Ale przecież wszyscy wiemy, że to byłby szalony plan. Kto by naraził dwójkę mafiozów żeby zabić jednego miastowego? Kto by w coś takiego uwierzył?

- Jestem więc trupem - kontynuował Om. - Żywym trupem, któremu dano błogosławieństwo poznania tego, co niepoznane - daty i godziny. A ponieważ je znam, mogę po sobie zostawić parę słów, swoiste epitafium, napisane przez samego siebie. A ponieważ wiecie kim jestem, nie muszę się przejmować tym, co mówię, bo i tak nikt mi nie uwierzy.

Krótki śmiech przerwał na chwilę potok słów.

- Nie jestem Omem. Nazywam się Ur-Gilash i tylko przybrałem jego formę, by łatwiej zinfiltrować Wasze szeregi. To nie było trudne, muszę przyznać i gdyby nie mistrzowskie zagranie Kinii (chapeau bas, moja droga), jeszcze przez jakiś czas bym się bawił Waszym kosztem. Ale nie myślcie sobie, że osiągnęliście jakiś wielki sukces. Odstrzeliliście figuranta, pionka, zwykłą płotkę. Najgroźniejsi przeciwnicy wciąż się czają w mroku i z nimi nie pójdzie Wam tak łatwo. Nie doszło do niczego, czego nie przewidział Wielki Plan. Plan, który doprowadzi do Waszego rychłego upadku.

- Tak, Wy też już jesteście trupami, tylko o tym nie wiecie i nie chcecie przyjąć tego do wiadomości. Gdybyście wiedzieli jakiego kalibru macie przeciwników, gdybyście wiedzieli jak zmyślny jest ich plan, poddalibyście się już dzisiaj. Nie wyobrażacie sobie nawet jak dobrze wkradli się w Wasze łaski, jak łatwo zdobyli zaufanie i jak głęboko osadzony jest to spisek. Wśród tych, którym tak ufacie, skrywa się zdrajca, wśród najbardziej podejrzanych są biedni zieloni, którzy prędzej czy później pójdą moim śladem.

- Nie macie już więcej kart sprawdzających role. Macie agenta, ale nie wiecie kim on jest, nie wiecie komu zaufać. Zresztą, jak długo on jeszcze pożyje, skoro nawet ja mam już tylko wąskie grono podejrzanych do tego kto nim może być? I moi kamraci również, zapewniam. A jeden z nich jest świetnie ukryty, nigdy go nie znajdziecie, bo zamiast kryć się w cieniu, stoi tam gdzie jest jeszcze ciemniej - pod latarnią. Pięknie z Wami pogrywa i będzie pogrywał dalej.

- Teraz będziecie już mieli pod górkę, moi mili. Taryfa ulgowa dobiegła końca. Życzę Wam miłej śmierci.

Śmiech wybrzmiewał jeszcze chwilę po tym, gdy Om, a właściwie Ur-Gilash, schronił się wewnątrz swojej skorupy, oczekując na swój los.