Kornel żwawym krokiem podreptał w stronę stróżówki, podśmiechując się pod nosem ze swojej blagi o snajperach, którą podchwycił Dunin-Wilkosz w ramach trzymania Ryżego w ryzach. Szczerze wątpił, by jakikolwiek strzelec obserwował ich właśnie przez lunetę strzelniczą, ale równie dobrze Neosanacja mogła zmienić swoje wzorce zachowania przez ten czas, który Tumak spędził na gniciu w Czersku. Któż by tam wiedział. Dla pewności jednak, Kornel zagwizdał na cały regulator, jakby naśladując zew godowy jakiegoś ptaka i nadstawił uszu. Odpowiedziała mu tylko cisza. Może zmienili też sygnały?

Jakby nie było, Kornel okrążył stróżówkę, której przednia szyba już ledwo co istniała, trzymając się tylko i wyłącznie w nielicznych kawałkach. Zardzewiałe drzwi otworzył czubkiem buta, nie mając najmniejszej ochoty dotykać rdzy i ryzykować przypadkowego skaleczenia, którego mogło poskutkować w infekcji czy innym tężcu. Małe budka czasy świetności miała już dawno za sobą i była teraz królestwem pajęczaków, tkających swoje sieci pod sufitem i kurz, piach i brud pokrywał każdy centymetr powierzchni wszelakich. Kornel przetrząsnął szuflady butwiejącego biurka, ale - co nie było zaskoczeniem - te świeciły pustkami. Podobnie jak piramida pudeł, które chłopak mało ceremionalnie przerzucał w kąt podczas swoich poszukiwań.

Spojrzenie Tumaka w końcu spoczęło na pancernej skrzynce, którą kiedyś wykorzystywano zapewne do przechowywania kluczyków, dokumentów i drobnych kosztowności. Oldskulowy sejf, jeszcze na pokrętło, nie był tak zakurzony jak reszta i nosił ślady niedawnego użytkowania. Kościste palce Kornela zacisnęły się na gałce i zaczęły je przekręcać.

- Że niby zgadniesz szyfr? - Zakpił Ryży w wejściu.

Kornel tylko wyciągnął drugą dłoń w jego stronę, z wyprostowanym środkowym palcem. Skupił się na sejfie, mrucząc pod nosem kolejne kombinacje, które mogły zadziałać jeśli skrytka rzeczywiście była martwym zrzutem Neosanacja.

- 12-05-26. Nie. 14-05-26. Nie.

Tumak podrapał się po czarnej grzywie.

- 11-11-18. Oczywiście że nie, zbyt proste.

Westchnął. Próbował dalej.

- 05-12-67? Kurwa. 18-03-21? Szlag.

Cierpliwość Kornela była na wyczerpaniu, a kombinacji zostało jeszcze z tuzin.

- 16-08-20. AHA!

Tumak krzyknął tryumfalnie, gdy zamek mechaniczny szczęknął i sejf otworzył przed nim swoje podwoje. Dłoń zaraz też wydobyła zawartość skrytki, w postaci oldskulowej komórki. Bajeranckiej swego czasu, na klapkę. Otwarty telefon rozjarzył się, a Kornel z zadowoleniem powitał ikonę informującą, że nie znaleziono karty SIM. Palce śmignęły po klawiaturze, prędko odnajdując wiadomość zapisaną pod "Notatkami".

- "Agroturystyka 'Nad Rokitką'. Rataj. Standardowe odzewy."

- Wiele mi to mówi - Ryży prychnął.

Kornel zignorował psychopatę, zatrzaskując telefon. Zapomniał, jakie to było satysfakcjonujące.

- Lepiej odśwież sobie kindersztubę - zaproponował. - Idziemy w gości do Neosanacji, nie chcesz ich obrazić, wierz mi.

Tumak przecisnął się na zewnątrz i schował telefon do kieszeni. Musiał przyznać, że agroturystyka na zadupiu gdzie psy dupą szczekały była przykrywką idealną i, daj Boże, miała w zwyczaju gościć ekscentrycznych gości, wobec czego może ich zgraja nie będzie aż tak kłuć po oczach, jak już tam dojadą.

- Allons-y, panowie.

Zanim odjechali, Dunin-Wilkosz dokładnie przeczesał radiowóz. Niestety rudy małpiszon rozwalił policyjną radiostację i prokurator nie mógł zabrać jej ze sobą by prewencyjnie prowadzić nasłuch i sprawdzać komunikaty. Znalazł za to kajdanki. Bez kluczyka, ale to nie stanowiło problemu. Jak Krzyżanowski urwie się ze smyczy i zacznie rozrabiać przykuje go do jakiegoś słupa i zadzwoni po gliny. Z powątpiewaniem popatrzył na pozostawioną w skrytce paczkę prezerwatyw. Był co prawda wyposzczony, ale nie sądził by w najbliższym czasie miał okazję coś zaliczyć. Mimo to i kajdanki i kondony schował do kieszeni swoich wieśniackich dresów wykradzionych ze sklepu dla biedaków.

Neosanaci byli ostrożni, ale Roberta wcale to nie zdziwiło. Pamiętał ile czasu tropił Tumaka i jego koleżków. Warto było się pomęczyć, pojeździć z jednego miejsca do drugiego, bo kiedy znajdą się już pod skrzydłami rebeliantów, policja nigdy ich nie znajdzie. Wysiadając z auta rozejrzał się po gospodarstwie. Miejsce było dość urokliwe i co ważne na uboczu, mogło stanowić niezłą kryjówkę, ale zmartwił go facet z laptopem. Jeśli miał dostęp do sieci mógł zobaczyć ich podobizny. Na szczęście zaaferowany robotą, nie zwracał na uciekinierów większej uwagi a i sam Dunin-Wilkosz nie zamierzał rzucać się w oczy. Niestety nie było to łatwe, gdy podróżowało się w towarzystwie czterech innych uciekinierów. Miał jednak pomysł jak temu zaradzić.
- Antoni Boruta– przedstawił się Robert z uśmiechem właścicielowi gospodarstwa po czym kolejno wskazał na Roksanę, Tumaka, Tadeusza i Ryżego– A to moja małżonka Jagoda, nasz syn Jędrek, tata Maciej i kuzyn Alfons. Miejsce wygląda wspaniale proszę pana. Spędzimy tu niezapomniane wakacje.

"Jędrek, kurwa jego mać," Tumak omal się nie zapowietrzył na blagę Dunina-Wilkosza. "Gorszego imienia już nie mógł wymyślić."

Chociaż na kuzyna Alfonsa parsknął śmiechem, kryjąc go za dłonią, udając że go nos zaswędział. Zupełnie naturalny odruch na takie imię; dziecinny, acz naturalny. Agroturystyka wyglądała przytulnie, letnią porą przyciągała głodnych ucieczki od miejskiego zgiełku turystów i widok ich kolorowej zgraji nie kłuł aż tak w oczy. Kornel oparł się o kontuar, wbijając spojrzenie w recepcjonistę.

- Kolega też się miał tutaj zatrzymać. Wrócił zza granicy, zatęsknił za polską wsią i pewnie będzie szastać zarobionymi na truskawkach ojro - Tumak zełgał bez mrugnięcia okiem. - Wie pan, że w Europie najlepsze truskawki rosną w niderlandzkich szklarniach?

- Ale Holendrzy lubią je tylko latem - odparł mężczyzna z błyskiem w oku, kładąc przed nimi klucze. - Pan Rataj wynajął jadalnię na wieczór. Specjalną kolację podamy o dziewiętnastej. Życzymy państwu miłego pobytu.

Kornel rozdzielił klucze z uśmiechem. Wszystko, przynajmniej na razie, zgodnie z planem.

Dunin-Wilkosz nie zamierzał mieszać się w małżeńskie sprawy, bardziej martwił go Ryży, który swoimi kaprawymi oczkami gapił na blondynę. Wyposzczony więzień był jak beczka prochu, prokurator nie miał wątpliwości, że socjopata wykorzysta pierwszy dogodny moment by złapać artykuł 197 kodeksu karnego. Tego, że Krzyżanowski jak białorycerz rzuci się w obronie czci i honoru niewiasty zupełnie się nie spodziewał. Nie minęła chwila jak gruby zazdrośnik znalazł się na glebie, czy może raczej na granicy życia i śmierci. Nie dość, że wkurwił psychopatę, to jeszcze go rozpoznał jako poszukiwanego zbiega. A potem wszystko się już całkiem spierdoliło. Najpierw jakiś janusz zaczął wygrażać się policją a we wszystko się wmieszał Wiśnia. Działał z gracją buldożera, zamiast gasić pożar, polewał płomienie benzyną, obrażając spaślaka na wszystkie możliwe sposoby.
Prokurator doskoczył do żonobijcy, stanął między nim a Krzyżanowskim.
- Kurwa, spokój panowie! – ryknął. Podał rękę grubasowi by pomóc mu wstać z ziemi, kątem oka obserwował Ryżego – Przepraszam na kuzyna. Jest wkurwiony, bo mieliśmy dzisiaj przeboje z policją. Ciągle go mylą z tą rudą małpą co nawiała Czerska. To już trzeci raz dzisiaj. Najpierw nas zatrzymali w markecie z ciuchami a potem jeszcze przyjebała się drogówka. Chłopak nie ma życia i się musiał wyładować. Naprawdę są tacy podobni do siebie?
Nie czekając na odpowiedź szybko zwrócił się do Wiśni, na wypadek, gdyby ten miał na podorędziu jeszcze jakiś obraźliwy monolog.
- A tata niech się uspokoi i uważa na serce, bo znowu trzeba będzie karetkę wzywać.
Dunin-Wilkosz wziął pasibrzucha na stronę. Interakcja z ludźmi była nieodłączną częścią jego zawodu, z każdym potrafił się dogadać, wystarczyło odpowiednie podejście. Skrócić dystans, połechtać ego, sprawić by rozmówca poczuł się ważny, doceniony i zaczął jeść mu z ręki.
- Za ojca też przepraszam, nie najlepiej z nim ostatnio, miesiąc temu zdiagnozowano u niego nieoperacyjnego glejaka i jak choroba się nasila nie jest sobą, pierdoli trzy po trzy. Nie zostało mu za dużo czasu, więc zabraliśmy go z rodziną na wakacje.
Prokurator smutno westchnął próbując wzbudzić u rozmówcy współczucie.
- Piękną masz żonę, naprawdę zazdroszczę i gratuluję, taka kobieta to prawdziwy skarb. Mnie moja pierwsza zostawiła bo byłem za miękki, a powinienem trzymać sukę twardą ręką, tak jak ty. Właśnie takich ludzi szanuję, chciałbym mieć takie jaja. Może wieczorem strzelimy kielicha? Z byle kim nie piję, a ty widze jesteś swój chłop.
Wilkosz urabiał grubasa, wprawiał go w samozadowolenie i starał odwracać uwagę od Ryżego. Wiśniewski postawił słuszną tezę, spaślak, musiał być bogaty. Możliwe, że znajomość z kimś takim się opłaci. Jakoś nie szkoda mu było okradać damskiego boksera, ale postanowił zostawić ten temat na później. Teraz musiał się zająć januszem, który chciał wzywać policję.
- Spokojnie, chłopaków poniosło ale są już spokojni! – krzyknął w stronę okna - A za nieuzasadnione wezwanie grzywnę pan zapłacisz i ściągniesz na wszystkich kłopoty. Nie chce tu głośno narzekać na władzę, ale wszyscy wiemy jak działa policja w tym kraju. Za byle gówno się dopierdolą do człowieka by wyżebrać łapówkę. Nikt już dymić nie będzie, ma pan moje słowo. I bardzo przepraszamy za kłopot!

Pośpiech był wskazany... No, może nie do końca, ale na pewno obijanie się i nicnierobienie w jednym miejscu było niewskazane w ich przypadku. Tyle że tutaj, w agroturystyce, ręce mieli niejako związane i musieli czekać do wieczora na umówiony kontakt. Babilońsko wiążąca konieczność, cóż zrobić? Rozłożyli się w słońcu, mogąc w końcu złapać oddech. Kornel wyciągnął się na leżaku, wypisz-wymaluj amerykański turysta w zdobycznych szortach i hawajskiej koszuli. Tego drugiego pozbył się, konstatując że skoro nie było co robić innego, jak leżeć w słońcu, to i przy okazji może się trochę opalić. A przynajmniej spróbować. Znad półprzymkniętych powiek zerkał to na Krzyżanowskiego, to znowu na panienkę którą obserwował. Rozanielony i rozleniwiony Tumak miał już na końcu języka dobrany tekst, ale dał sobie na spokój. Ryżego jeszcze zdąży wkurwić raz czy dwa.

Przyjemna drzemka w słońcu została przerwana nagle, jak na złość. Grubas-zazdrośnik zaczął się rzucać do swojej żony (Kornel od razu doszedł do wniosku, że musiał być nadziany, by złapać taką kobietę), nie ograniczając się tylko do słownych reprymend i wyzwisk, a nawet uciekając do rękoczynów. Krzyżanowski zaraz tam dopadł, nokautując damskiego boksera i punktując sobie po raz pierwszy in plus u Tumaka. Tyle że zazgrzytało u niego wyczucie czasu czy okoliczności, więc w sumie Ryży wyszedł na zero.

"Zachciało się rumakowania," sarknął Kornel w myślach.

Krzyki, wrzaski, coś o policji, gdzie staruszek nie może, tam po Baśkę pośle. Skończyło się biwakowanie, zaczęły kłopoty, ale szczęśliwie Wiśnia i Dunin-Wilkosz ruszyli już tuszować aferę (prokurator miał lata doświadczeń w tej materii, bankowo), uspokajać, wygładzać i uklepywać postronnych. Jako że starsi panowie obstawili pijar i crisis control, Tumak ograniczył się tylko do podniesienia na leżaku do względnej pozycji siedzącej i obserwacji zajścia z wygodnego siedziska. Palce kręciły przy tym niesforny kosmyk włosów w mimowolnym geście.

- Kiedyś czytałem, że tyle agresji to może wywodzić się z represjonowania jakichś innych uczuć - zagaił do Roxy na leżaku obok, wyginając się w jej stronę i opierając łokieć o oparcie. - Wiesz, kompleksy, nierozwiązana trauma, homoseksualizm. Tak się buja, wszystkim chce pokazać jaki to z niego maczo, że obstawiam to ostatnie. Jakby wziął go w obroty jakiś dominator, to zaraz by go utemperował i Ryży chodziłby jak w zegarku.

Kornel zarechotał pod nosem z mało wyszukanego żartu, do którego drogę zbudował równie sprawnie, jak polskie państwo budowało autostrady.

- Ewentualnie dominatrix ze strap-onem - dodał po chwili refleksji, dalej rechocząc.