Dunin-Wilkosz od zawsze był pragmatykiem. Szukał w pudle grupy, która pozwoli mu przetrwać. Dwie samice, rudy goryl, staruch, cherlak i kozojebca mogli mu poderżnąć gardło w śnie, ale przynajmniej żadnemu z nich nie musiał obciągać pod celą. Przypadkowo przez swoją niechęć do robienia laski, trafił na bandę niezłych zbirów i cwaniaków. Aparatu mowy używał więc tylko w sytuacjach gdy Zmorę pakowano do izolatki, albo Wiśniewski za długo czekał na kolanoskopię. Wtedy jedna rozmowa z naczelnikiem załatwiała sprawę, skracano kary, przyśpieszano procedury.
Teraz, po dwóch latach spędzonych w betonowej klatce klęczał na czworakach w ciemnościach, walcząc o oddech. Po drodze, biegnąc jak szaleniec zgubił płuca. Gdy w końcu udało mu się zaczerpnąć tchu zwymiotował więziennym żarciem prosto w mokrą trawę. Gdzieś w oddali strzeliła błyskawica, z drugiej strony rozbłysły więzienne reflektory. Przed nimi rozciągał się ciemny las, pierwsze miejsce gdzie zacznie się obława. Wilkosz wstał, poprawił więzienny drelich, jakby to był szyty na miarę garnitur. Rękawem przetarł resztki niestawionego żarcia.
- Wiem, że mi nie ufacie, ale na litość boską, mogliście mnie uprzedzić, że uciekacie.
Dopiero po chwili prokurator zarejestrował co powiedział Ryży.
- Zaraz, jaki piorun, jaki transformator, jakie ciuchy? Chcesz powiedzieć, że…
Spojrzał na Zmorę, tylko ona miała takie wpływy w półświatku by zorganizować taką akcję.
- To nie twoi ludzie spowodowali awarię? Nie ma żadnego miejsca zbiórki, helikoptera, albo chociaż pieprzonej furgonetki? Powiedz mi Wegner, że to nie było spontaniczne, że mamy jakiś plan.

Zmora nie miała bladego pojęcia, jakim sposobem ją ujęto. I to tak gwałtownie. Ale podejrzewała jakiegoś "skruszonego gangstera", który postanowił zafrajerować cały gang. Miała nawet podejrzenia, kim on mógł być i zamierzała mu pięknie za wszystko podziękować... gdy tylko ucieknie. Bo o normalnym wyjściu przy dożywociu bez możliwości wnioskowania o przedterminowe zwolnienie nie mogło być mowy... Władza naprawdę się uparła, by dojebać organizacji, do której należała. Ale coś za coś. Słupki w zmanipulowanych sondażach jeszcze bardziej wyjebało w górę.

Akta sprawy Marty W. były dłuższe niż wszystkie powieści Remigiusza Mroza razem wzięte. A i tak prokuratorzy nie mieli dowodów na większość jej przestępstw. By dorwać się do choćby połowy, musieliby przekopać pół województwa i osuszyć większość znajdujących się w nim zbiorników i cieków wodnych... Główne zarzuty jednak utrzymały się w mocy.

Kobieta nie bez powodu nazywana była Zmorą. Budziła prawdziwą grozę nawet w pełnym twardych mężczyzn półświatku. Zabijała, wyłupiała oczy, obcinała kończyny, biła i torturowała za choćby najmniejsze wykroczenia i przewiny. Nierzadko urojone. Sporo karbów na broni zdobyła jeszcze za czasów bycia szeregowym żołnierzem kryminalnej organizacji. A nie brakowało jej ambicji. Chciała szybko awansować na kapitana i mieć własną załogę. Zacząć zarabiać naprawdę konkretny hajs. Dlatego wykazywała się wręcz nadmierną gorliwością we wszystkim, co bossowie nakazywali. Przez co śmiało mogłaby iść w zawody z samym Richardem Kuklinskim.

I dopięła swego.

Ale ostatecznie wszystko i tak się zesrało.

W pierdlu miała spory problem z dołączeniem do sensownej frakcji gitów, ponieważ mimo łapówki, ulokowano ją w nieodpowiednim skrzydle. Wciąż jednak udało jej się dołączyć do grupki, której daleko było do frajerów. Choć nie każdy zdawał się dość prawilny. Choćby ten polityczny, prokuratorek. Nadal nie wiedziała, dlaczego nie zabiła go dla zasady. Może dlatego, że umiał załatwić jej szybsze zwolnienie z izolatki u naczelnika? Pewnie to było to. Nadal jednak ręce ją świerzbiły w jego pobliżu. Takim nie można było ufać. Wielu dobrych chłopaków patrzyło na świat zza krat przez takich sukinsynów.

***

Korytarz puchnie od echa podniesionych głosów. Tam, na samym końcu, są cele represyjne. Kilka izolatek i kilka czteroosobowych cel do odsiadywania kary twardego łoża. Chmara mundurów otacza trzech półnagich mężczyzn i jedną kobietę. W nędznym świetle żarówek krew ma kolor czarny.

Najmłodszy ma przecięte gardło. Przecięte precyzyjnym muśnięciem żyletki. Ciecie nie sięga głęboko, rozrywa jedynie pierwsze warstwy skóry i sprawia, ze rana rozwiera się szeroko. Zieje. Oślepia. Najstarszy, chudy, cały z ceraty i patyków ma brzuch przecięty w kilku miejscach. Ciemne szczeliny krzyżują się. Krew spływa na jasne, sprane spodnie. Zostaje na betonowej posadzce.

Jedyna kobieta, wysoka, przypominająca zawodniczkę mieszanych sztuk walki, ma poznaczone przedramiona.

Ostatni, tłusty i brzuchaty, idzie w samych gaciach. Jego nogi są rozprute od kolan po biodra. Generalskie lampasy o niespokojnym rysunku.

Idą powoli, teatralnie. Starają się dać cieknącej krwi jak najwięcej czasu. Z zadowoleniem patrzą na ciemne plamy pochłaniające coraz większe obszary bladej skory. Uśmiechają się. Ból nadejdzie dopiero za kilka, kilkanaście minut. Czarny but tego w gaciach zostawia ślady. Wypełnia go krew. Chlupocze. Pryska zza niskiej cholewki.

— Kurwa!... oddziałowy! Co się tutaj dzieje?
— Kurwa!... Obywatelu kapitanie... Cholera... porżnęli się... porżnęli... nie wiem jak... kiedy... jak pragnę zdrowia... rewidowałem... Jak pragnę zdrowia, rewidowałem! Oni są z szóstego oddziału... tam same bandziory... obywatelu kapitanie... rewidowałem wszystko po kolei... cele tez wcześniej sprawdziłem... ktoś im musiał dać żyletkę...

Najmłodszy uśmiecha się przebiegle. Jego zęby na tle czerwonego woalu otulającego szyje są olśniewająco białe. Czuje się bezpiecznie. Plaski i kanciasty kawałek nierdzewnej stali lekko ziębi mu spod języka. Chłód napełnia młodego człowieka spokojem.

— Co?... co wam strzeliło do tych głupich łbów... gadać!... Nie... niech ich lekarz najpierw poceruje... cholera, co za jatka...
— Panie kapitanie, te zbiry nic nie powiedzą. Oni chcą z naczelnikiem, a naczelnik powiedział, ze nie będzie z nimi gadał, bo już im powiedział, co miał do powiedzenia. Czternaście dni twardego i niech się cieszą, ze izolatki nie dostali. A oni gadają, ze im się nie należało...

— Doktorze, da pan sobie rade, czy wieziemy do szpitala?...
— Powoli się zrobi. Jak się trochę wykrwawią, to im tylko na dobre wyjdzie... spokojniejsi będą. Siostro... gotowe do szycia?... Jakie zastrzyki!... Ja im dam znieczulenie!... Znieczulenie... Dać mi tu jednego, a reszta pod cele... Niech leci... wszystka niech wyleci.

Spasiony lekarz zdejmuje czysty fartuch. Siostra podaje mu kitel ze śladami krwi i jodyny.

***

Po fortunnej ucieczce, podczas której udało jej się nieco ulżyć po całej odsiadce, poprzez uduszenie jakiegoś przygodnego klawisza, dotarła z więzienną grupką poza zasięg szperaczy. Wtedy prorok* się zrzygał jak jakaś pizda. Przynajmniej Wiśnia i Ryży dobrze kminili.

— Wiśnia w jednym dobrze nawija — powiedziała do Wilkosza. — Kurwa, powinieneś cieszyć się, że w ogóle żyjesz. Ostatni prorok, jaki wpadł mi w łapy, otrzymał ode mnie w prezencie elegancki "kolumbijski krawat"... Zakmiń też, że poza murami więzienia przestałeś być potrzebny. I nie pierdol o jakichś helikopterach, zapomniałeś, że zostałeś wydymany przez swoich? Teraz jesteś jednym z nas. Zwykłym, szarym więźniem.

Splunęła z pogardą na samą myśl, że mogłaby mieć z nim coś wspólnego.

— Więc nie oczekuj, że limuzyna łaskawie zajedzie po twoją żałosną srakę. Tak się składa, że sami musimy coś ogarnąć.

Przeniosła wzrok na Ryżego.

— Z tego słyszałam od klawiszy i wyczytałam z grypsów, to powinien być w okolicy jakiś sklep z tandetną odzieżą. Tyle powinno na razie styknąć... Potem możemy skroić jakąś chatę, jak tak wam zależy.

Miała już ruszyć, ale po tym co później usłyszała od towarzyszy niedoli, zatrzymała się i podrapała po częściowo wygolonej głowie.

— O chuj wam wszystkim chodzi z tą Ukrainą? Jeszcze czaję, że ciapaty chce wracać do swoich kolegów turbanów... Ale jaki kurwa przewrót? Fikoła to ja zaraz zajebię, jak nie przestaniecie pierdolić jak cymbały. Koneksje? Znaczy się znajomości? Trochę powinnam jeszcze mieć, zależy, kogo z załogi dali rady zgarnąć w trakcie obławy. A podobno srogo jebali swojaków, oj srogo... W każdym razie ja nie mam powodu spierdalać na jakąś Ukrainę. Mam porachunki do załatwienia w Polsce... A teraz może ruszmy pizdy, zanim zgarną nas zaledwie pod samą ciupą, jak jakichś niedorozwojów jebanych. Dobrze?

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
*prorok – prokurator (w gwarze więziennej)

Dość szybko wyjaśniło się, kto przysporzył więziennej grupce okazji do ucieczki z mamra. Byli to ludzie z szajki Arabusa należącego do jej więziennego gangu. W sumie aż dziwne wydawało się, że ciapatego terrorystę ulokowano w jakiejś podrzędnej polskiej ciupie... ale i jej łapówki na chuja się zdały, więc Marta zwyczajnie pomyślała, że hajs i reputacja niewiele znaczyły, bo kraj pod rządami Alternatywy był po prostu zdrowo pokurwiony (a pieniądze przez deficyt towarów i galopującą inflację chuja warte). Czym zarazem oszczędziła sobie nadmiernego wysiłku umysłowego związanego z rozwiązaniem tej zagadki.

— No trzymaj się brachu. Powodzenia w rozpierdalaniu porządku na świecie, wąchaniu dywaników, czy co wy tam w ogóle robicie na tej pustyni. W każdym razie baw się dobrze! — powiedziała, dając ledwie połowę jebania.

Chuja wiedziała o jego kulturze, misji i religii, ale w zupełności wystarczały jej te okruchy, które znał każdy dres. Chociażby to, że kobiety chadzały u nich w czarnych workach i były traktowane jak zwierzęta. Nie miałaby więc co liczyć na karierę w jego sekcie. Ale nie było w tym nic złego. Bo dla niej on na zawsze pozostałby zarośniętym kozojebcą. No i gitara.

***

Kiedy dotarli do chujomarketu Zmora dziękowała losowi, że miała jeszcze ze sobą Ryżego, bo chyba by psychicznie nie wytrzymała.

— Kurwa mać, Wiśnia, to jakiś chałturny sklepik na zadupiu, a nie jebany Fort Knox. Czego ty tam niby szukasz?

Ściągnęła z siebie więzienną bluzę, odsłaniając biały podkoszulek i okazałą muskulaturę.

— Patrz kurwa. Wystarczy owinąć przedramię i łokieć szmatą, a potem rozjebać szybę. Cała filozofia. Potem szybko zawijamy fanty i spierdalamy. O TAK!

Przeszła do czynów.

— Ja pierdolę, sami kurwa eksperci od włamań, ale tylko stoją jak chuje na weselu — skwitowała Marta, uderzając w szybę — Co do kurwy?

Jej żywą reakcję wywołał fakt, że udało jej się ledwie wybić otwór.

— Wzmocniona, czy co? Dobra, działaj Ryży. Skoroś taki wyrywny.

Ustąpiła miejsca swojemu pachołkowi.

***

Zmora klęła jak szewc w czasie grzebania w szmatach. Odpalony szlug w niewielkim stopniu łagodził jej wkurw. Niestety za nic nie mogła znaleźć dla siebie sensownego ubrania.

— Ja pierdolę, jaka wiocha. Jebana pipidówa! Teraz tylko pytanie: ubrać się jak jakiś szlauf, czy przychlast?

Obie perspektywy nie wydawały się dla niej zbyt miłe. Dlatego dość długo zajęło jej kminienie. W końcu jednak wybrała sukienkę. Zakładając, że żaden klawisz ani pies nie będzie podejrzewał słynną Zmorę o to, że tak się ubierze.

— Chuj. Kto się zaśmieje, temu ręce upierdolę u samej dupy. Najwyżej przy najbliższej okazji opierdolę komuś coś lepszego.

Rozejrzała się na szybko po wnętrzu, lukając na towarzyszy.

— Ogarnęliście hajs? Jeśli tak, to jak dla mnie możemy się zwijać.

***

Kiedy mieli się zawijać, okazało się, że jakieś typy przypałętały się w pobliże sklepu.

— No oczywiste, że spierdalamy! — parsknęła do Ryżego. — Chyba że to nie psy, a jakieś leszcze. To możemy ich sklepać. Ale raczej szkoda czasu na byle frajerów. Nie wiadomo nawet czy mają telefony. W końcu tutaj psy dupami szczekają... Jebać, w drogę.

Ruszyła do wyjścia. Nie martwiła się, że Wilkosz spierdoli z czatów. Wiedziała, że chytry prorok jest w pełni świadomy faktu, że ma jakieś szanse, wyłącznie trzymając się z grupą.

— Bardzo, kurwa, zabawne. Pierdolisz jak jakaś stara raszpla — rzuciła poirytowana Marta.

Na szczęście chytra burdel mama była w jej ekipie, bo kiedyś za podobny tekst "Zmora" obcięła pewnej wyszczekanej babie powieki, a potem utopiła ją w kwasie solnym. Oczywiście wszystko miało swoje granice, nawet cierpliwość wobec ziomali.

***

Skoro wszyscy byli zgodni, by zawijać się ze szmatexu, Wegner śmiało pokonała rozwalone drzwi. Była w tak kiepskim humorze, że ręka boska musiała chronić stojącego na czatach proroka przed "błyskotliwą" uwagą w jej kierunku. Inaczej niechybnie zostałby jej pierwszą ofiarą tej nocy.

Okazało się, że właściciel gównosklepu mieszkał w pobliżu i to właśnie on ze swoją babą postanowił sprawdzić, kto grzebie w jego badziewiu. Wykazał się tym samym większą odwagą niż rozumem. I zarazem miał kurewskiego farta. Gdyby trafił na uzbrojoną Martę z nieco większą ilością czasu, jego dane ozdabiałyby najbliższe wydanie lokalnej rubryki kryminalnej. A tak, to musiała czym prędzej spierdalać. Nie było co kusić losu, po ich ucieczce z mamra psiarskie mogły węszyć po okolicy.

***

Kiedy "Zmora" wybiegała z budynku, zobaczyła wygrażającego się i przebierającego prędko nogami karakana, w którym rozpoznała więziennego popychla - Stęchę. Następny w kolejności szybki rzut oka na Wilkosza spowodował, że na jej twarzy przelotnie wykwitł perfidny uśmieszek. Żałosne więzienne popychadło zdołało bowiem sprzedać kosę prorokowi, czyniąc z niego lamusa pierwszej klasy.

Kiedy oddalili się wystarczająco, ze strony Wiśni padła propozycja ogarnięcia jakiejś bryki. Wegner rozejrzała się po okolicy i zrobiła na chwilę kwaśną minę.

— Ale zdezelowane graty... ale chuj. Nie ważna marka, bylebyśmy się tam jakoś wszyscy upchali. Wywalaj chama czarodzieju.

Zachęciła towarzysza do kradzieży.

Kiedy prorok skomplementował jej wygląd, tylko nieznacznie poruszyła kącikiem ust.

— Masz fart — rzekła głosem chłodnym niczym Suwałki w lutym. — Dzisiaj cię nie zabiję, bo rozjebałeś mnie tym, że dałeś się elegancko urządzić temu dolaskorosłemu cwelowi Stęsze. Stęchsze?... Czy jak to się tam kurwa odmienia. Jebać. W każdym razie za murami byś miał przypał na długie miesiące.