| |
 |
| |||||||
| Archiwum sesji z działu Inne Wszystkie zakończone bądź zamknięte sesje w systemach innych (wraz z komentarzami) |
| | Narzędzia wątku | Wygląd |
03-11-2007, 07:53
| #521 |
  Reputacja: 1  | Osz ty spryciarzu, czy sugerujesz jakieś odniesienie do rzeczywistości ?  PS Almena, coś sądzę, że znów czeka Cię zmiana podpisu. ;p
__________________ Młot na czarownice. Ostatnio edytowane przez Mijikai : 03-11-2007 o 07:59. |
|
|
03-11-2007, 08:50
| #522 |
  Reputacja: 1   | Zbieżność imion i nazwisk przypadkowa Oczywiście to jest w formie żartu i mam nadzieję, że tak będzie odebrane
__________________ Make a man a fire, you keep him warm for a day. Set a man on fire, you keep him warm for the rest of his life. —Terry Pratchett |
|
|
|
03-11-2007, 14:43
| #523 |
  Reputacja: 1 | no nieziemsko, ludziska, NIEZIEMSKO!  [nie będę już wnikac w to, czy Bosko, czy ChaotycznieXD] aaaah aż mi się tak przyjemnie mroczno zrobiło ^^ hugs ;D Astaroth, będzie z Ciebie jeszcze Lovecraft chyba lol widzę, że każdy coś szykuje na rocznicę choc powoli do niej brniemy
__________________ - Heh... Ja jestem klopotami. Jak klopofy nie podoszają za mną, pszede mnom albo pszy mnie to cos sie dzieje ztecytowanie nienafuralnego ~Dirith po walce i utracie części uzębienia. "Nie ma co, żeby próbować ukryć się przed drowem w ciemnej jaskini to trzeba mieć po prostu poczucie humoru"-Dirith. |
|
|
|
03-11-2007, 15:50
| #524 |
  Reputacja: 1 | lol, do tej pory nie komentowałem twej twórczości ale już nie mogę. Dla mnie pełne mistrzostwo i z niecierpliwością czekam na kolejne części. Bo na pewno będą... |
|
|
|
04-11-2007, 16:43
| #525 |
 Reputacja: 1 | Cóż - my z Extremalem również przygotowaliśmy dla Was coś z okazji 1000-posta. Proszę nie brać tego do siebie, nie chodzi nam o obrażanie kogokolwiek  ... Zbieżność nazwisk jest przypadkowa, znaczy się  .Więc - niech nam sesja rośnie gruba i tłusta, a ja życzę przyjemnej lektury. DRZEWO, KRUK I GŁOS Czyli epos o polnej rusałce, hrabim, księciu i dzwonniku, pióra Williego Shakesbeere'a w przekładzie Ambrożego Kleksa. A K T I Cisza przed burzą. SCENA I Noc. Gdzieś w oddalu grzmi burza rozjaśniając sarmacki dworek, malowniczo przekrzywiony na wzgórzu. Młody hrabia Panda wspina po schodach swojej posiadlości. PANDA: Samotny jestem. Bóg opuścił Me skromne progi. Zostałem ja jedynie I on - mój dzwonnik, Quasigengi Z państwa francuzów odbity. Utopię swe smutki w winie! Dochodzi do swej komnaty. Wyjmuje playboya i przegląda go starannie, wchodząc pod prześcieradło. PANDA: Dlaczegóż, ach dlaczegóż nie uczyłem się W technikum, i pozostałem hrabią, Boże! Domy murować, jak przyzwoity człowiek! Kto hrabiemu Pandzie, pomóc teraz może?! Pojawia Chór Aleksandrowa. CHÓR ALEKSANDROWA: Zachciało się być hrabią, zamiast robotnikiem! Zachciało się proletariat uciskać sromotnie! Zdechniesz teraz, Pando, zdechniesz właśnie tutaj Samotnie! Chór znika. PANDA: Mój Boże, mój dziad był chłopem! Moja matka Zapieprzała w fabryce. A mi się nie chciało Ganiać świni w oborze, lecz grać w totolotka! O losie! O Boże! Panda usypia snem niespokojnym. Marszczy brwi i rzuca się po łóżku. Marzy o rychłym rozprawiczeniu. Akcja przenosi się na wieżę posesji, do dzwonnika Quasigengiego. QUASIGENGI miętoląc w ręce beret: Maj preszez! Na Abazigala! We Francji Byłem Napoleonem, a tutaj?! Jam Dzwonnik jakiegoś ciecia małorobotnego! Garba nawet nie mam! Dim-dam, dim-dam! QUASIGENGI kontynuuje: Ojciec Tadeusz mi mówił: nie wierz Żydomasonerii. Ja jednak do roboty Poszedłem, miast w boju polec z mymi Francuzami pod Waterloo; o, kłopoty! Dzwonnik dzwoni na Anioł Pański. Noc przebiega spokojnie. Następnego dnia Panda wstaje lewą nogą z łóżka. PANDA: Biada mi! Lewą nogą wstałem! To już lepiej pętelkę wziąć i do lasu Iść i zakończyć swój żywot prawiczy Niżeli męczyć się z sobą, zawczasu! Do komnaty wchodzi Ksiądz Glizda. KSIĄDZ GLIZDA: Nie pierdziel, Pando. Lepiej chodź na ryby. Albo na dziwki, na dyskę. Piguł zażyć. A nie siedzieć tutaj jak krowa przy dojeniu I o dziewczętach, w zmazach nocnych marzyć. PANDA: Ach, ojciec ma dobrze. Kiedy chce i jak chce! Za niewinne rozgrzeszenie! Na misjonarza, I od zakrystii także. Może księdzem powinienem Pozostać; Boga nie obrażać! KSIĄDZ GLIZDA: Pamiętaj, drogi Pando, że do seminarium Tyłek mocny, łeb słaby mieć trzeba. Nieść dzielnie imię pańskie, przez lat Sześć. Wielka to próba i ciężka! PANDA: Lecz samotnym nie jesteś! KSIĄDZ GLIZDA: Nie, lecz pod prysznicem samotność Moze okazać się zbawieniem Niczym rzymska włócznia dla Chrystusa Co zabiła Zbawiciela cierpienie! PANDA: Cierpienie ciała niczym jest W porównaniu z cierpieniem ducha Co trwać może wiecznie. Samotnym. Nie śmiej się tak księże, od ucha do ucha. KSIĄDZ GLIZDA: Śmieję się, synu, boś nigdy Gangbangu nie przyjął na swój tyłek. Wtedy byś pojął, że gdzie czterech Korzysta, tam piąty biedny! PANDA Pokazuje przez stylowe okno zamek Konrada Astarotha, władcy Babilonu, zamieszkałego nieopodal.: Spójrz! On, wyznawca Pallas Ateny Na samotnośc nie cierpi ni w lecie, ni w zimie! W Żyda uwierzyłem, i co? Trąd i Zgroza, oto me imię! SCENA II Zamek Konrada Astarotha, a dokładniej - jego prywatna komnata. Konrad patrzy przez lunetę obserwując poczynania Pandy. KONRAD ASTAROTH: Pierś biała. Usta kraśne Jak maliny. Och, cierpię! Piękniejszy, niźli słońce Wschodzące nad Babilonem, na niebie! O Dzeusie! On wspanialszy, nad Twe świątynię akropolskie! Wspanialszy niż cuda świata, Niźli cuda minojskie! Och Pando, Pando, mój miły! Jakże chciałbym uczynić Cię Mą królową na zamku. Moim Paziem w złotej zbroi. Wchodzi Boryna. Mina jego trwożna, widać, że niesie złe wieści. BORYNA: Panie! Złe wieści! Krzyżacy Najeżdżają Babilon! A ten pies, Król szwedzki, Leo Benhaaker, przyłączył Się do nich! Pojawia się Chór Skrzatów Leśnych CHÓR SKRZATÓW LEŚNYCH: Cóż to za bies! Ach, Cóże to za podstępny bies! Boryna, niezrażony tym wybrykiem, kontynuuje. BORYNA: Biada nam, Panie! Żołdak obcy Na progach Warszawy stoi! Biada! Owce nam zły tatarzyn w jasyr Uprowadza! CHÓR SKRZATÓW LEŚNYCH: O potężny książe! Co mezopotamską ziemią władasz! Attycki lud Cię wielbi! Cóż nam czynić wypada? KONRAD ASTAROTH: Nie ważne to, mój druhu. Gdyż Dobro to wszystko przeminie Jak liście na wietrze. Tak upadną Imperia. I tylko miłość nie zginie! BORYNA: Panie, cóż mówić wojsku?! Ich dzieci, w domach pozostały! KONRAD ASTAROTH: Powiedz, mój miły... Że w życiu Piękne są tylko chwile. Niech ducha nie tracą. I tak wszyscy W jedną stronę, do Valhalli zmierzamy. Przytula się do Boryny, wąsem smyrając go po policzku, po czym odchodzi. SCENA III Quasigengi moczy pięty nad brzegiem jeziora dzielącego dwór hrabiego Pandy od zamku Konrada Astarotha. QUASIGENGI: Po cóż brudzić ręce, skoro Można skarpety prać, mając Je na swych odnóżach, bakteriom Wrednym szans nie dając? Zakłada skarpety na nogi i zamacza je w jeziorze QUASIGENGI: Wsi spokojna, wsi wesoła! Ileż to Lat minęło od Paryża! Od Kartaginy! Od czasów, gdy Stalina za jaja ciągnąłem Po Placu Czerwonym! Ach winy me, przewiny! Drzewo szumi przed nim, otaczając się błękitną aurą QUASIGENGI: Cóż pragniesz, stworzenie? Czy napić się Ze mną chcesz, boskiego siarkofruta? Mów! Zali Imperator nie zwykł czekać dłużej, niźli minutę! Drzewo odzywa się ludzkim głosem, trzęsąc groźnie gałęziami. DRZEWO grobowym głosem: Nie kpij, bracie z Entów. Nie kpij Nigdy, powiadam! Sauron, bezbożnik, kpił, plądrował! I w nocy urwało mu jaja! QUASIGENGI ciągle mocząc nóżki, popija dla odwagi łyk siarkofruta: Tyś nie mój brat! Twój akcent brytyjski! Tyś na Elbę mnie zesłał ze swemi pomiotami! Nie strugaj przyjaciela, Encie przebrzydły! Gadaj coś chcesz, nim na wiór Cię spalę! ENT: Nędzny płazie! Przybyłem, by rzec Ci Że nowe czasy nadchodzą! Upadnie Babilon A wraz z nim, pięciu jeźdzców Apokalipsy Na Muminku rączym ze wschodu nadciągnie! QUASIGENGI podchodzi, patrząc badawczo na Enta: Czemu to rzeczesz, o Encie? Dlaczegóż, zagładę nam przepowiadasz? ENT: Bom i ja francuskie drzewo z francuskich Nasion. I dlategóż niosę przestrogę. Konrad nie kocha Cię o Imperatorze Ni ty, ni ja, nic tu nie pomogę. QUASIGENGI: Kłamiesz! Kalumnie opowiadasz, waćpan! Sam widziałem, jak podczas wieczerzy Dłoń mą w pas ucałowal, szepcząc miłe Słówka! ENT: Rżnął głupa, na przyjemność płochą licząc. Uwieść, Cię chciał, Panie, by pozory zmylić. On kocha innego, lecz Ciebie do łóżka Chciał zaciągnąć, dla jednej ulotnej chwili! QUASIGENGI: Łżesz jak kłamliwy pies! Któż inny Nogi miałby bardziej rącze od moich! Kto skórę bardziej askamitną! Kto bardziej seksownie w dzwon dzwoni! ENT: Rację masz, o Panie! Lecz miłość Niezmierzonymi ścieżkami szaleństwa Kroczy. Nie ważna jest siła, honor Moc twojego męstwa. QUASiGENGI: Miłość tkwi w sercu... ENT: Przyjdź w nocy mój panie. Przyjdź i czarną kurę ubij U stóp moich. A wtedy poznasz Prawdę, którą strzeże Kupid! SCENA IV Posiadłość Pandy. Hrabia próbuje jeść owsiankę przy stole. Obok niego ksiądz Glizda przegląda kroniki rodzinne. PANDA: Cóż czytasz, drogi ojcze? KSIĄDZ GLIZDA: Słowa, słowa, słowa. PANDA: Ach, żeby chociaż dzieło Napisać wiekopomne! Lecz do tego Trza by lat studiów i nauki! Talentu nie byle jakiego! KSIĄDZ GLIZDA: Pierdolisz. PANDA z uwagą obserwuję łyżkę, nurkującą w odmętach talerza: Zali by chociaż ptakiem być Nieboskłon przemierzać niebieski Wszerz i wzdłuż. Porzucić żywot Smutny, samotny, wiejski. KSIĄDZ GLIZDA: Czegóż ty chcesz, hrabio? Na tacę dajesz? Dajesz! A ptaka każdy menel zestrzelić Może z łuku lub rzutem oszczepem! PANDA: Lecz cóż to za śmierć by była! Przez przestwór niebieski podążać niezmierzon I skończyć potem... KSIĄDZ GLIZDA pod nosem: ... Na talerzu. Panda spuszcza smutnie wzrok. Ksiądz Glizda zabił w nim resztkę nadziei na lepsze życie. PANDA: A więc nigdy nie pofrunę jak niebieski ptak! KSIĄDZ GLIZDA: Jeszcze trochę i komornik wejdzie na dwór Twój. I wylecisz! PANDA: Nie przypominaj mi, ojcze, o problemach Doczesnych.Świat metafizyczny się liczy: Miłość, honor, Bóg, Ojczyzna. Nie złoty dźwięk florenów, których żyw nie zliczy. KSIĄDZ GLIZDA: Może i nie, alecz miłoscią mnie nie Nakarmisz. Zresztą, nie w moim typie Jesteś, hrabio mój. Choć pocieszny z Ciebie łysy grubas i czasem na Cię okiem łypnę. szeptem, do siebie; udaje, że zanurza się w lekturze: Zawsze łatwiej jest wstawać rano, wiedząc Że ktoś na świecie jest gorszy ode mnie. PANDA: Może i masz rację. Może i pętla Ostała się na mojej szyi. I Boga Powitać czas nadszedł nieubłagany. Czyż pora to na to? Ogarnia mnie trwoga! KSIĄDZ GLIZDA podnosi wzrok z nad książki: Wiedz bracie, że z uwagi na Wieloletnie konfraterstwo nasze Mszę świętą machnę na koszt firmy I zwłoki wyprowadzę za darmo na cmentarze. PANDA z nadzieją: Zrobiłbyś to? KSIĄDZ GLIZDA: Azaliż! Lecz do końca tego roku tylko. Potem zniżka - kaput! Spiesz się więc hrabio! Szybko! Scena V Panda przewraca się niespokojnie na łóżku, podczas swej poobiednej drzemki. Śnią mu się niestworzone koszmary. PANDA we śnie: Opuśccie mnie mary, demony! Sukkuby! Me dziewictwo Dla waszych kłów wszetecznych przeznaczone nie jest! Nie wasze to dziedzictwo! We śnie Panda słyszy nagle słodki głos młodej białogłowej. GŁOS: Bądź pozdrowion, hrabio! PANDA: Ktoś Ty?! Czy to śmierć przyszła Zabrać mą udręczoną duszę W otchłanie Hadesu? Czy wreszcie Wyrzec się życia muszę? GŁOS: Jam polna rusałka! Nie trwoż Się hrabio. Jam życzliwa pannica. Na życie twę nie nastaję, nie żądam Twego dziewictwa! PANDA: Więc cóże chcesz, maro? Cóż cię Sprowadza do skatowanego ducha mego? Jeśli dziewictwa nie potrzebujesz, Zamiaru nie chcąc zdradzić swego! GŁOS: Pomóc chcę Ci, potomku Świtezian. Rób co Ci mówię: gdy północ nadejdzie Nad drzewo przyjeziorne przyjdź. Tam ulga twa będzie. PANDA: Jeśli twe słowa prawdą są To wiedz, że Cię ozłocę. Jeśli zaś nie, wyrwę język Przypalę, osromocę! GŁOS: Nie ma potrzeby na gniew, Synu Świetezian. Me słowa Prawdziwe są na wskroś. Przyjdź A czeka Cię ducha odnowa. Zjawa znika. Panda budzi się ze snu. PANDA: Sen to, czy mara? Wierzyć Czy dać pokój i umierać Dzień po dniu, po cząstce? zaciska pięści w postanowieniu Lepiej pójść, niźli spietrać! Scena VI Pałac Konrada Astarotha. Władca Babilonu przechadza po wiecznie kwitnących wiszących ogrodach. Nagle na gałęzi przed nim ląduje czarny kruk. Jego pióra odbijają się złotymi iskrami w zachodzącym świetle słonecznym. Ku zaskoczeniu Konrada kruk odzywa się doń ludzkim głosem. KRUK: Słuchaj mnie, o władco potężny! Potomku Gilgamesza, Hammurabiego Mężów przesławnych. Słuchaj mnie, O wielki, a cało wyjdziesz z tego! KONRAD: Kimże jesteś, stworzenie? Czy to Boginii Nansze przysyła Cię By sprawiedliwość i prawo Między nas wnieść? KRUK: Odstaw psychotropy, książe. Jam Przybył, by połączyć twą ścieżkę Z hrabią Pandą. Czyż nie kochasz go bezbrzeżnie? KONRAD: Nie są to tematy do dywagacji Z krukiem nowo napotkanym! Tyś plebs - ja książe! Ja przez bogów wyznaczany! KRUK: Tyś pierdoła. Kochanka swego Strzałą Erosa ugodzić nie umiesz. Jam ci złotą radę dam. Dzięki mnie Jak zdobyć go zrozumiesz! KONRAD rżnie głupa: O kim rzeczesz? Jam wierny Jest mojej Dulcynei! KRUK głosem przepitego mędrca: Nie musisz ukrywać, ja Prawdę znam. W Twych myślach Czytam, niczym w zwierciadle. KONRAD ze spuszczoną głową: Lud mój nie rozumie potrzeb moich. Na władcę swego liczą. Za boga go mają Nie chcą w nim widzieć przywar ludzkich, Za takie swego księcia ganią. KRUK: Jam Ci rad pomóc. Bądź o północy Przy jeziorze szczerolicym. Tam właśnie, przy drzewie Wyjawię Ci swą tajemnicę. Kruk odlatuje. Nadbiega Boryna. BORYNA: Panie, Szwedzi spalili Błonie i zajęli Żoliborz! Biada nam, zgubieni jesteśmy! KONRAD: Uspokój się, mój bracie. Dziś jeszcze Tłustego kura złożę w ofiarze Ozyrysowi Jeszcze nie zginęliśmy! Jeszcze nie zapalaj gromnic! Wchodzą do wnętrza zamku. Scena VII Polna rusałka stoi w ciemnej grocie. Koło niej, na ścianach wiszą półki z alchemicznymi przyrzadami, próbkami, miskturami. Rusałka gotuje coś w wielkim czarnym kotle, z którego bucha piekielny dym. Miesza go drewnianą chochlą, dosypując co chwila przedziwnych składników. RUSAŁKA: To wszystko będzie moje! Gdy miłość sprzężę Konrada Księcia Babilonu, następny Cios przyjdzie zadać! Polegnie hrabia Panda! I Dwór jego majętny w ręce Wpadnie moje! I przyjdzie Zniszczyć trzeciego w męce! I zginie Quasigengi Co wojska swe prowadził Przeciw Anglikom, braciom moim! Co Hegemonii mej królowej wadził! Dorzuca coś do kotła. Podam im miksturę, co miłością Ich zwiążę niczym betonowa bejca I zginą nieszczęśnicy, nie wiedząc Że książe Astaroth ma AIDSa! Zaciera ręce i dorzuca coś do mikstury. Kolorowy dym unosi się nad kotłem. Scena VIII Nadciąga północ. Z okolic Zamku nadchodzi samotna postać w kapturze zaciągniętym na głowę. Z dworu również nadchodzi postać; ona także jest zamaskowana. Postaci spotykają się przy drzwie. Pod drzewem stoją trzy fiolki. Nowoprzybyli patrzą się na nie badawczo. ENT: Wypijcie. Postaci z rezerwą podnosza po fiolce i kierują jej zawartość w stronę ust. Zachodzi w nich przemiana. Obie ściągają jednocześnie kaptury z głów. Konrad Astaroth i Quasigengi padają sobie w objęcia. KONRAD: Jakimż nieszczęśliwym człowiekiem byłem Nie znając uroków Twojego ciała! Nie czując zapachu twego, ni szczeciny Nie ogolonej od trzech dni bez mała! QUASIGENGI: Mój książe, tyś mego życia celem. Jam kocham Cię szczerze, mocni'ej Niż Pierre'a z legionów swych, a jego Zwykłem młócić za dnia i w nocy! Konrad i Quasigengi łączą się w namiętnym pocałunku. Wszystkiemu zza krzaków przygląda się Panda. PANDA: Na Boga! Gdybyż nie guzdralstwo moje Byłbym pierwszy! I to ja bym posiadł Konrada umiłowanego, a nie ten Quasigengi Co z Francji dalekiej się osiadł! Jakimże głupcem byłem! Sądziłem, że czekać Na mnie dziewica ze snu tutaj będzie! Lecz dwóch pedałów spotkałem jedynie. Czas uciekać co prędzej, prędzej! Panda ucieka niepostrzeżenie do swojego dworku pozostawiając przy jeziorze zakochanych. A K T II Burza. Scena I Panda znowu niespokojnie przewraca się w łózku. Nawiedzają go mary nocne. PANDA: Dajcie pokój bezbożne stwory! Cóż Wam złego uczyniłem! Od tygodni przez was, czarty Oka nawet nie zmrużyłem! Z mroku nocy wyłania się twarz . TWARZ: Słuchaj mnie, Pando. Jam Twój dziad, co na wojnie Zarzynał stada orków-pogan Wszetecznych. Słuchaj spokojnie! PANDA: Dziadek? Toż mina przeciwpancerna Urwała Ci nogi w okolicach jajec! DZIADEK: Jam z zaświatów do Ciebie mówię. Więc słuchaj mnie uważnie pospołu. Bo minuta rozmowy kosztuje tu tyle Że mógłbym za to kupić pół naszego dworu. Wiem, że głos do Ciebie We śnie przemówił, Pando. Pamiętaj, drogi wnuczku, na Boga Nigdy nie ufać polnym rusałkom! PANDA: Polnym Rusałkom? Dziadku, A babcia tyle razy mówiła Żebyś do butelki przestał Zaglądać. DZIADEK: Milcz! Duch przodka przemówił! Strzeż się głosów zdradliwych, Co mogą Cię wydać do Belzebuba Rąk chciwych! PANDA: Ach, gdybyś tylko słyszał jej głos Który roznosi się niczym nenufary Kwitnące, na srebrzystym stawie! Żadne skarby świata, floreny czy talary... DZIADEK przerywa gwałtownym gestem: Jam Ci mówię, mój drogi. Tyś hrabia - nie dla Ciebie Miłość! Dbać masz o swój dwór I honor... PANDA ze złością: Tyś dureń, dziadku! Całe życie Jak ksiądz z prawą ręką swoją Spędziłeś! Nie radź mi w sprawach O których i księża się mówić boją! Chwila trwożnej ciszy zapada pośród zgromadzonych. DZIADEK: Pax. Pax. Pokój między chrześcijany. Pamiętaj dziecie drogie By nie ufać pozornej niewinności Polnej Rusałki. Bądź hrabia, co się zowie! PANDA wpada w miłosny trans: Jej głos aksamitny. Pierś biała. Dłonie alabastrowe. Któż z żywych Mógłby się jej oprzeć! Czyż nie jesteś W stanie zrozumieć mych ciągot prawdziwych? Tyś człowiek obowiązku. Jam Samotny. Ona mą lilią na tafli Jeziora mego serca. Tyś wojownik, Jam Polnej Rusałki Flafi. Spostrzega, że dziadek zniknął. Podnosi ręce, łapiąc się za głowę. Na Boga, oszalałem! Miłość I samotność odbierają mi rozum. Ona jedynym światłem mego życia, Wyspą spokoju na rozszalałym morzu... Scena II Astaroth i Quasigengi leżą we wspólnym łożu. Dwóch mezopotamskich służących wachluje ich pawimi skrzydłami. Astaroth unosi się na puchowych poduszkach. KONRAD ASTAROTH: Ach, jakież puste moje życie Było, dopóki nasze serca Nie zabiły razem! Łącząca nas Wieź przyjaźni, miłości, braterstwa... QUASIGENGI: Mój dobry książe! Cała Francja Nie jest warta tych kilku chwil z Tobą! Jej góry, rzeki, doliny... Tyś mym Chlebem, tyś mym życiem, mą solą. KONRAD: Widzę, ja widzę! Ślub weźmiemy Mój drogi, w Holandii. Stadko wesołych dzieci będzie Biegało, po naszym radosnym zamku. Nagle i niespodziewanie, do sali wpada Boryna ze strzałą w piersi. BORYNA: Tu Cię mam, łajdaku! Więc podczas Gdy nasze ziemie but obcego żołdaka Cierpią, Ty chędożysz byle gnoma Pod ciepłą pościelą?! KONRAD: Ten gnom obdarzył mnie przywiązaniem Jakiego nigdy nie pojmiesz, Boryno. Nie umiesz zaznać tego uczucia, Z żadną na świecie dziewczyną. BORYNA: Ach tak? Więc może i ja Znajdę sobie gnoma! QUASIGENGI: Pokój, mości Boryno. Jam Nie twój wróg, ani rywal. Miłować Twego księcia, to Jedyna treść mego życia! BORYNA: Jak śmiesz, gnomie! Tyś Plebs, bez rodu, bez posagu! Jak śmiesz dotykać Księcia, Swoją parszywą łapą! KONRAD: Bacz na słowa, Boryno! Nie przeholuj, mój miły! Bo skończysz w karcerze Za swe niecne czyny! BORYNA: Więc i Ty, mój książe Przeciwko mnie? KONRAD: Tak, Boryno, bowiem Największe imperium z miłości Siłą się nigdy nie zrówna. Nie żądam wcale twej litości. Jedynie zrozumienia. Bowiem Nie pojmiesz nigdy, że gnom Ten całym mym życiem. A ja całym Jego. BORYNA: Nie wart jesteś tego państwa. I nie wart posłuchu ludu. Obyś szczezł w paszczy Cerbera, sprawco cierpienia i bólu! KONRAD zrywa się z łóżka: Wystarczy! Straż! Zabrać go I ściąć na dziedzińcu naszem! Ku uciesze mojej i przyszłej Księżnej waszej! Straż łapie Borynę i wywleka z komnaty. BORYNA wleczony przez straż: Biada Babilonowi! Tu Szwed, tam Hitlery A imię ich straszne: Czterdzieści i cztery! Drzwi zamykają się z hukiem, za biadolącym Boryną. Książe i Gengi nasłuchują krzyków z dziedzińca, i odgłosu ścięcia Boryny. KONRAD: Stało się. Czas teraz Odpocząć po ciężkim obowiązku. Pora na konsumpcję Naszego związku. QUASIGENGI całuje go w czoło: Po ślubie, mój miły. Nie wcześniej. KONRAD: Cóże więc czynić wypada? Noc jeszcze młoda; złoty deszcz pada. Zasnę więc i marzyć będę o Wspólnych przed nami latach. QUASIGENGI: Śpij słodko, mój książe... Scena III Panda przechadza się wraz z Księdzem Glizdą po ogrodach swojej posiadłości. PANDA: Spójrz w gwiazdy, dobry ojcze. Migocą, jakoby żywe były, to Oczy Boga Wszechwładnego Na nas z góry patrzące. KSIĄDZ GLIZDA kręci głową: Wino, wódka, proszki. Tak się Przedstawia szlachta Dzisiejsza! PANDA: Słuchaj śpiewu gwiazd, dobry ojcze. KSIĄDZ GLIZDA: Postradałeś rozumy, hrabio. A tyle razy mówiłem Twojej matce By nie piła, będąc w ciąży. Przez Nią teraz jesteś w szaleństwa klatce. PANDA: Dobry ojcze, tyś przyziemny. Burak w polu, ziemniak z gleby To dla Ciebie warte dyskusji Potrzeby. KSIĄDZ GLIZDA: Być może, mon ami Jestem pragmatyczny. Lecz czasu nie marnuje Na onanizm oniryczny. PANDA: Trafiłeś w czułą strunę Ojcze drogi. Lecz nie poradzę Nic na to. Prędzej życie Swoje stracę. KSIĄDZ GLIZDA: W kontemplacji onirycznej Pozostawić Cię trzeba. Ja Tacę zebrać muszę, nowe felgi Do maybacha nie spadną mi same z nieba. Ksiądz Glizda błogosławi Pandzie i odchodzi. PANDA: Znów sam się ostałem! Samotność to taka straszna Trwoga! Ogarnia mnie, Przenika mnie! Wiesz, mamo, wyobraziłem Sobie, że nie ma Boga, Nie ma, nie! Panda nagle spostrzega mignięcie białej szaty w krzakach. Podrywa sie i biegnie za śladem. PANDA: Cóż to? Któż po Posesji mojej prywatnej biega? Któż się ośmielił? Złapać go trzeba! Nagle Panda zatrzymuje się. Przed nim, w srebrnej, długiej sukni stoi Polna Rusałka i uśmiecha się do niego. POLNA RUSAŁKA wyciąga do hrabiego przyjaźnie rękę: Nie lękaj się! Przybyłam Nauczyć Cię, mój miły Jak smakuje rozkosz, co to Miłość ponad siły! PANDA: Królowo mego serca!.. Splatają się w miłosnym pocałunku. Scena IV Polna Rusałka i Panda przechadzają się za rękę nad jeziorem. PANDA: Zdradź mi swe imię, o Pani! Zali ciekawym Jakie imię nosi Istota tak piękna... POLNA RUSAŁKA: Szum wiatru, jeziora Plusk. Cierpienia Miłości. Mnie zowią Almena. PANDA: Almeno, słodka istoto Wyjdź za mnie już teraz Tu, na tej polanie! Słyszą szelest i zbiżające się głosy. ALMENA: Nie teraz, mój miły! Szybko! Chowajmy się! Niech nikt nas razem nie widzi! Patrzą zza krzaków. Oto nad jezioro nadchodzą przytuleni do siebie Konrad Astaroth i Quasigengi szepcząc do siebie czułe słówka. QUASIGENGI: Ach, Konradzie! Cóż to Za pomysł wspaniały By przyjść tutaj nad te Miłości pełne skały. KONRAD: Podziwiaj piękno Przyrody, mój miły W ciszy. Na miłość Zachowaj siły. PANDA zza krzaków : Choć kocham Almenę nad Życie, to czuję jak zazdrość Trawi moje trzewia piekielnym ogniem. Oto ten, z którym tyle czasu Spędziłem w myślach swoich Zdradza mnie, z Dzwonnikiem Moim! Wychodzi gwałtownie z krzaków Pozwolić na to nie mogę! KONRAD: Cóż to! Dlaczego hrabio Zakłócasz spokój zacny Mnie i mojego lubego? Czego chcesz, Pando pokraczny! PANDA: Dlaczegóż to, mój własny Dzwonnik chędoży mi się po kątach?! Do domu, won Wszeteczny rozpustniku! QUASIGENGI: Ani myślę słuchać Ciebie Imperialisto, ciemiężycielu Klasy robotniczej! KONRAD: Odstąp, mości hrabio, bo Ostrza żelaza mego Zasmakujesz! PANDA: Ani myślę! Stawaj do Walki, Konradzie! Przesmyram Cię szablą Po Twym tłustym zadzie! KONRAD: Jak śmiesz! En garde! Wyciągają szable. Panda paruje atak Astarotha i sam kontraatakuje. Książe cofa się krok do tyłu. Robi zmyślną flintę. Szable przeciwników splątują się ze sobą. Konrad wykręca jednak Pandzie rękę i wybija mu broń z dłoni. KONRAD: Przegraleś, padalcze! PANDA: Twój fartowny dzień Lecz pamiętaj! Drugiego Takiego mieć nie będziesz Dnia szczęśliwego! Konrad i Quasigengi odchodzą oburzeni. Panda zostaje sam, na kolanach, ośmieszony. PANDA: Ma Almena gdzieś zniknęła A ja pohańbiony Zostałem. Cóż ze mnie Za człowiek skrzywdzony! Scena V Ksiądz Glizda obserwuje zza murka poczynania Pandy. Hrabia żywo gestykuluje; wygląda jakby rozmawiał ze samym sobą. PANDA: Almeno, moja droga! Racz przebaczyć Wybuch mej słabości! Nie chcę Ciebie stracić! ALMENA: Przebaczam Ci, mój miły Bo wiem, że serce twe ułomne Nie zawsze odróżnia chwilowe pożądanie Od miłości niezłomnej! Ksiądz Glizda przysłuchuje się słowom Pandy. Wygląda na to, że Almenę widzi tylko hrabia! KSIĄDZ GLIZDA: Na Boga! Pił, pił Aż mu się mózg spierdolił! Tymczasem Panda rozmawia dalej z Almeną. PANDA: Bądź mą, moja miła Niech Twe lico nieziemskie Spocznie na mojej piersi Przepełnionej Twym pięknem ALMENA: Wpierw mi coś obiecaj. PANDA: Mów, życia mego słońce! ALMENA: Krokodyla kup mi luby Jeśli nie chcesz mojej zguby! PANDA: Na Boga, zarżnę go własnoręcznie Jeśli będę musiał! KSIĄDZ GLIZDA przerażony: Olaboga, zarzynać będzie! Muszę Ostrzec biednego Astarotha! ALMENA: Rżnij, byle szybko. Czekać Wiele już nie mogę. PANDA: Nim minie północ następna Polegnie on u stóp Twoich Zabity szablą miłości, Ciężarem łez szczęścia moich. KSIĄDZ GLIZDA łapie się za głowe: Ja pierdolę! I pomyśleć, że mogłem zadusić go W kołysce! SCENA VI Quasigengi leży na łożu śmierci. Na całym ciele jego pojawiają się plamy związane z przykrą chorobą jakiej nabawił się podczas wspólnych igraszek z Konradem. QUASIGENGI: Na Merkurego! Ciało Me trądem porosło! To kara niebios Za związek niemiły bogom! Podbiega do niego Konrad i łapie go za ręce. KONRAD: To prawda mój drogi Już niedługo popłyniemy Do krainy wiecznych Połowów. Lecz nie trwóż się Gdyż będę z Tobą! Będę się dzielił Twoją niedolą. QUASIGENGI: Mój miły, Ty rozświetliłeś Życie moje. Pamiętaj o Mnie. KONRAD: Pamiętać będę. A wkrótce Spotkamy się po drugiej Stronie. QUASIGENGI: Widzę! Widzę światłość Niebiańskie kwiaty wącham. Myśląc o Tobie, myślę o tym Jak wielce Cię... Quasigengi zastyga w pół słowa i umiera. KONRAD szeptem: ...Kocham. Zamyka martwe oczy Quasigengiego. Huk drzwi rozprasza myśli Konrada. Do sali wpada Ksiądz Glizda. KSIĄDZ GLIZDA: Mości książe! Hrabia Rozum postradał! Na życie Twe się Zakrada! Szykuje swą szablę By wbić Ci ją pod serce Spiesz się, mój drogi książe Spiesz się, powiadam, wielce! KSIĄŻE odmieniony, z zaciętą miną; zły: Nauczę ja tego psisyna Że ze mną się nie zaczyna! Wojsko szykować! Do nogi! Wszystkich bez litości zarzynać! KSIĄDZ GLIZDA: Lecz panie... KSIĄŻE: Milcz! Twój czyn wynagrodzony Zostanie majbachem. Teraz odejdź! Straż usuwa Księdza Glizdę. KSIĄŻE do siebie: Czas zemsty za złe fatum Na diabelskim Pandzie Przez szatana opętanym Dziś nadszedł! SCENA VII Wojsko mezopotamskiego księcia oblega hrabiego Pandę. Hrabia stoi na wieży i krzyczy do Konrada, który siedzi na śnieżnobiałym rumaku, otoczony przez swoją świtę i gwardię. KONRAD: Wybiła Twa godzina Gadzino! Do śmierci Się szykuj! Wkrótce W ogniu piekielnym się będziesz wiercił! PANDA: Nie tak prędko, mości książe! Ty masz wojsko, lecz racja moja! Bóg po mojej stoi stronie Honor u mojego jest woja! KONRAD: Honor mój jest, zdrajco! Nie śmiej wypowiadać tego słowa Przy mnie! PANDA: Spróbuj sił swych, poganinie A zobaczysz, że prawda Po mojej stronie stoi Nadal! KONRAD: Na Ozyrysa! Wojsko moje! Brać gwintówki! Strącić mi zaraz te Plugawe makówki! Wojsko Konrada Astarotha rzuca się do ataku. Panda z początku dzielnie go odpiera, ale w końcu musi się cofać. Dwór zaczna płonąć. Jedynym sposobem na przeżycie zostaje ucieczka. PANDA: Raz jeszcze - hańba! Brać nogi za pas muszę By uratować swoją nędzną Marną duszę! KONRAD widzi uciekającego Pandę: Uciekaj, uciekaj tchórzu! I tak kiedyś Cię dopadnę! Wtedy zaśpiewasz sopranem I piekło nad Tobą zapadnie! SCENA VIII Babilon. Szwedzkie wojska pospołem z wojskami krzyżackimi oblegają niestrudzenie miasto. Dwaj szwedzccy wodzowie Sven Aversson, oraz Zygfryd von Vriess, dyskutują ożywienie z Wielkim Mistrzem Krzyżackim Fryderykiem Waldorffem. AVERSSON: Co to ku**a za miejscówka! Tyś mnie zwiódł, Zygfrydzie zgniły! Miał być Kraków, miał być Wawel A tu piasek na pustyni! VON VRIESS: Weź nie pi***ol, wredna pało! Gdybyś w karczmie map nie przepił Byśmy dzisiaj nie błądzili Niczym na pustyni ślepy! AVERSSON: Ty nie zwalaj na mnie winy Ułan Bator minęliśmy! Miał być Śląsk po drodze przecież Lecz się w gó**o wkopaliśmy! VON VRIESS: Cóż to, ku**a, za róznica Kraków, czy Babilon złoty. Tu masz glinę, tam masz Gotyk... AVERSSON: Taka że Twój łeb jest Krzywy. Kraków zburzyć Było trzeba. Teraz król się Ostro wkurzy! VON VRIESS: Nie zapeszaj, mendo tępa! Dziś Babilon, jutro Kraków Wczoraj był zaś Ułan Bator! AVERSSON: Co to, ku**a, Ułan Bator? Twojej starej imię drugie?! Weź mi z syfem nie wyjeżdżaj Filozofie Twe mam w du**e! VON VRIESS: W du**e to masz mendy właśnie Rozum dawno ci wyżarły! Obrobimy Astarotha I zrobimy krwawą łaźnie! AVERSSON podnosi tryumfalnie toporek: Na Odyna! Posąg Thora Wpie***limy na agorze! Niech łaskawym okiem patrzy Kiedy ranne wstają zorze! VON VRIESS: I Walkirie czarnoskrzydłe Im na zamku osadzimy! Jak w Toruniu i Szkokholmie I na placu Kartaginy! AVERSSON: Dawać jeńca, mam dziś humor Coś posłuchać. Niechże gada! Dawać mi tu tego świerszcza Niech poezją mnie zabawia! Żołnierze wprowadzają skutego Mickiewicza. Ten schyla głowę i zaczyna recytować. MICKIEWICZ: Panie! czymże ja jestem przed Twoim obliczem? - Prochem i niczem; Ale gdym Tobie moję nicość wyspowiadał, Ja, proch, będę z Panem gadał. VON VRIESS: Weź, nie pi***ol, mości panie. My na wojnie nie poeci. Sra*ia twego słuchać nie chcę Zabawnego coś niech leci! MICKIEWICZ duma przez chwilę: Od Dąbrowy, do Dąbrowy Zapi***ala osobowy A w przedziale same ku**y... AVERSSON klaszcze w ręce, śmiejąc się: Boskie, boskie, kontynuuj! Dawno żem się nie śmiał pysznie Jako dzisiaj! Grajcie trąby, rogi, trąbki! Niech muzykę raźną słyszę! Zrazu podbiega Fryderyk Waldorff, mistrz krzyżacki. WALDORFF: Sojusznicy, przyjaciele! Tam za wzgórzem - Gondor idzie! I Rohanu ma posiłki. Odpowiedział Na wezwanie! Jak to się wspierają Żydzi! AVERSSON: Thor ich młotem w ryło pieścił! Że też teraz właśnie muszą Kiedy słucham se poezji Przepełniony dobrą duszą! VON VRIESS patrzy przez lunetę: D**ę w troki, państwo bracia! Dostaniemy tutaj w sagan! Widzę Elfy w dwuszeregach Dobrze, że nie idzie Rasgan! WALDORFF: Ch*j z Rasganem! Już nas mają! Nasze wojsko idzie w proszek! Trzeba spieprzać, mości bracia Póki dupsko całe noszę! AVERSSON: Grać na odwrót! Lecz pamiętaj! To nie koniec tej zabawki! Ja tu wrócę, a jak wrócę Będą tutaj krwawe jatki! VON VRIESS: Na koń, bracia, kto żyw, na koń! I co sił, jazda na Kraków! Jak nie można Babilonu Będziem w mordę bić Polaków! A K T III Po burzy. Scena I Konrad Astaroth siedzi przy grobie Quasigengiego. Wokół rosną białe róże. Konrad jest smutny, zamyślony. KONRAD: Czas już nadszedł Byśmy razem znowu Byli. Czas się spotkać Znów pospołu. Dobry Gengi, już niedługo Znów w ramionach mych się znajdziesz. Będę z Tobą już za chwilę Nim marcowe słońce zajdzie. Wyjmuje szczerozłoty sztylet i przecina sobie nadgarstki. KONRAD: Czuję nadchodzącą śmierć. Zbliża się do mego łoża. Niech mnie łaska Trzyma Boża!.. Widzę tunel! Za tunelem Ogród jasny, a w nim Ciebie Na polanie siedzącego. widzę Szczęśliwego siebie... Konrad zamyka oczy. Powoli umiera. KONRAD ostatkiem sił: Bo imperia upadną jak Jesienne liście; bez ciała białe kości. I życie przeminie prędko. Lecz nic nie zabije... Umiera. Pojawia się Almena. ALMENA szeptem: Miłości... Zamyka oczy Konrada. SCENA II Panda przechadza się po ruinach swego dworu. Opiera się cięzko o mur i wzdycha. PANDA: Świat jest teatrem tylko. A dzwonnik i książe aktorami jedynie. I ja byłem aktorem. A gdy się akcja skończy Ja także wraz z nimi bezpowrotnie przeminę. Zginąłem zabity szaleństwem własnem. Niczym Dedal za wysoko wzleciałem I spłonąłem zbyt blisko Słońca. Zbyt blisko mej lubej się znalazłem. Panie! Gdybym mógł naprawić me grzechy Życie bym oddał, które nic nie warte Jest teraz. Wszystko co uczyniłem Poszło na marne... Miłości moja, Almeno!.. Tyś Światłem moim była... Lecz gdy Ciebie potrzebowałem Tyś mnie... Tyś mnie opuściła! Almeno! Almeno! Daj mi rząd dusz! Polna rusałko, córo wiatru! Niechaj raz w życiu mam szansę Zmienić akcję życia teatru! Wybaczcie przodkowie! Wybacz Książe! Wybacz Dzwonniku! Zawiodłem! Hrabia staje na skraju ruiny, gotów skoczyć w dół skarpy. Przechodniu! Zapamiętaj że tutaj Hrabia Panda wyzionął swego ducha. Przystań tu na chwilę. Pomyśl. Zadumaj się. Szumu wiatru, śpiewu gwiazd posłuchaj... Panda rzuca się bezszelestnie w przepaść. Wokół zapada przerażająca cisza. SCENA III Ksiądz Glizda siedzi w habicie, w karczmie i opowiada coś zaciekawionym tubylcom. KSIĄDZ GLIZDA: Tak się kończy ten dramat. Tam gdzie Hrabia zakończył Żywot swój, do dzisiaj ducha Jego zobaczyć można na oczy. Gdzie Książe z Dzwonnikiem umarli Rośnie róża przepiękna, Mówiąc nam wszystkim dookoła Że miłość jest nieśmiertelna. Zaś Almena, Rusałka Polna Mieszka do dziś na Dworze i Zamku. Strzeżcie się jej dobrzy ludzie By nie podzielić losu kochanków! Są bowiem takie siły, o którym Filozofom się nie śniło na świecie. A ona jest jedną z przedziwnych sił takich I drugiej już takiej nigdzie nie znajdziecie... K O N I E C
__________________ There was a time when I liked a good riot. Put on some heavy old street clothes that could stand a bit of sidewalk-scraping, infect myself with something good and contageous, then go out and stamp on some cops. It was great, being nine years old. |
|
|
|
04-11-2007, 17:23
| #526 | |
| INNA   Reputacja: 1 | QUASIGENGI: Cóż pragniesz, stworzenie? Czy napić się Ze mną chcesz, boskiego siarkofruta? Mów! Zali Imperator nie zwykł czekać dłużej, niźli minutę! Przeczytałam "siurofruta" XD KSIĄDZ GLIZDA: Na Boga! Pił, pił Aż mu się mózg spierdolił! To mnie rozwaliło XDD Cytat:
A ogólnie jest cholernie długie, ale super XD
__________________ Discord podany w profilu | |
|
|
|
04-11-2007, 18:00
| #527 |
| Reputacja: 1 | BORYNA wleczony przez straż: Biada Babilonowi! Tu Szwed, tam Hitlery A imię ich straszne: Czterdzieści i cztery! To mnie urzekło najbardziej ! XD Gratulacje !
__________________ Młot na czarownice. |
|
|
|
04-11-2007, 18:31
| #528 |
| Reputacja: 1 | Maj preszez! Na Abazigala! We Francji Byłem Napoleonem, a tutaj?! Jam Dzwonnik jakiegoś ciecia małorobotnego! Garba nawet nie mam! Dim-dam, dim-dam! Czuję nadchodzącą śmierć. Zbliża się do mego łoża. Niech mnie łaska Trzyma Boża!.. – w usatch ‘Astarotha’ to brzmi cudnieXD To mnie rozwaliło najbardziej, plus ksiądz Glizda i wiele innych fragmentów. No chyba mi zabraknie miejsca na podpisie XD założę normalnie sesję dla pisarzy XD A tak a propos, MG oczywiście też knuje itd., i szykuje małą niespodziankę z okazji rocznicyXD problem w tym... ^__^’ że zabrałam się za nią 2 tygodnie temu, ale ludki, które miały mi pomóc wymiękły i zrobiły mnie w balona;/ stąd nie zdążę na czas;( ale będzie, będzie, będzie...;p chyba...XD Będzie dla zasłużonych =^_^= mwhahaah
__________________ - Heh... Ja jestem klopotami. Jak klopofy nie podoszają za mną, pszede mnom albo pszy mnie to cos sie dzieje ztecytowanie nienafuralnego ~Dirith po walce i utracie części uzębienia. "Nie ma co, żeby próbować ukryć się przed drowem w ciemnej jaskini to trzeba mieć po prostu poczucie humoru"-Dirith. |
|
|
|
05-11-2007, 14:47
| #529 |
| Reputacja: 1 |  yay:D oto wybił tysięczny post, my presiesssss team! XD nie ma lepszych i gorszych graczy, są tylko the best, Tacy jak Wy, dlatego bądźcie równi w obliczu tysiecznego posta - złośliwy emgie zagarnął go dla siebie mwhaahahXD [hugs] Każdy Wasz post - 11, 22, 33, 100, 500, 666, 909, 999, 1001, 20008 [lolXD] - każdy jest the best i wyjątkowy! cieszę się, że dane mi jest grac z Wami i czytac te posty, tak, posty presiesssss!....XD pracuję wciąż nad surprisem;3 tymczasem.... miłych fajerwerków ^^'''' [i by nie było wątpliwości - tak, piszcie dalej, dopóki nie skonczyńmy epizodu Star trekowego częśc 3 się nie zacznie] a jesteście blisko końca [jedni wybuchowego, inni szabloastarothowego^^'] pozdrawiam!=^_^=
__________________ - Heh... Ja jestem klopotami. Jak klopofy nie podoszają za mną, pszede mnom albo pszy mnie to cos sie dzieje ztecytowanie nienafuralnego ~Dirith po walce i utracie części uzębienia. "Nie ma co, żeby próbować ukryć się przed drowem w ciemnej jaskini to trzeba mieć po prostu poczucie humoru"-Dirith. |
|
|
|
05-11-2007, 15:13
| #530 |
 Reputacja: 1 | Blacker, weź sobie załóż jakiś kombinezon, bo nie będziesz się mógł ruszać W przestrzeni panuje temperatura 0 Kelvina, czyli 0 bezwzględne, czyli -273 stopnie Celsjusza W tej temp NIC nawet atomy i elektrony poruszające się normalnie z ogromną prędkością, się nie poruszają, bo najzwyczajniej w świecie zamarzają Dopóki jesteś niematerialny to jest ok, ale nie stań się materialny NA myśliwcu, a W myśliwcu nie ma miejsca |
|
|
| |
Wygląd liniowy
