Astaroth

Kane obserwował całe zamieszanie z rozbawieniem. Jego twarz jednak nie zdradzała żadnych emocji. Koncentrował się raczej na słabych stronach jakie mogliby ujawnić jego przyszli towarzysze. Szczególnie bacznie przyglądał się Vedinowi. Życie nauczyło go, że z magią nie ma żartów. Nagle spostrzegł spanikowanego Wulfgara, pędzącego wprost na niego. Kane w ostatniej chwili uchylił się przed pędzącym krasnoludem, dzięki czemu tylko upadł, unikając poważniejszych obrażeń. Gdy zbierał się, żeby wstać, zauważył, że ktoś podchodzi:

*Doskonale* - pomyślał Kane - *Okolicznośći zdają się mi sprzyjać.* Usmiechnął się serdecznie do Wulfgara i skorzystał z jego pomocnej dłoni. Wstał i otrzepał ubranie z kurzu, po czym powiedział:
- Rozumiem przyjacielu, magia to okropna rzecz. Wtedy Wulfgar zapytał:

- Twoje słowa mi schlebiają, "nieustraszony" Wulfgarze. - nie wiesz czy to uwaga do paniki w jaką wpadłeś, czy wyraz szacunku - A towarzyszami i tak będziemy z ramienia Tyrande Whisperwind.
Wtedy odezwał się Thalion:

*A niech to. Ten spiczastouchy...* - skrzywił się w duchu Kane - *Za szybko się ucieszyłem.* Spojrzał na Thaliona i odrzekł:
- Chyba szukaliście zagrożenia w niewłaściwym miejscu, Thalionie. Jesteś pewien, że ty i Wulfgar nie chcecie najpierw porozmawiać ze swoim druhem czarnoksiężnikiem?