Hawkeye

Keith

Najpierw ta mordercza nawałnica ognia. Niemcy dosłownie zasypali nas ołowiem, wydawało mi się, że nigdy nie przestaną. Byłem przekonany, że mają jakiś nieskończony zapas amunicji i postanowili nas wykończyć. Wszyscy kulili się w przygotowany wcześniej okopach. Leżałem na plecach i próbowałem nogami zakopać się jeszcze głębiej. Oczywiście było to bezcelowe, nieskuteczne, ale mimo wszystko robiłem to. Ta nawałnica wykańczała mnie psychicznie, byłem gotowy na wszystko, wiedziałem zaciągając się, że mogę umrzeć, ale nie dopuszczałem do siebie takiej myśli. Wierzyłem, że jestem kowalem własnego losu, wierzyłem że jeżeli nie popełnię żadnego błędu wyjdę stamtąd żywy. W momencie tego ostrzału zrozumiałem, że to wszystko jest ułudą. Powtarzane wcześniej przeze mnie słowa były kłamstwem. Wtedy kuląc się nie mogłem zrobić nic, nie mogłem się nawet ruszyć. Pozostawało mi tylko czekać, albo nawałnica ognia ustanie i będziemy mogli ruszyć do jakiegoś kontrataku, albo wcześniej jakaś zabłąkana kula czy rykoszet pozbawi mnie życia, albo zdrowia ... jednak nie doszło do żadnych z tych rzeczy, a ogień przeciwnika powoli zaczął słabnąć [...]

To wtedy sierżant Python wyznaczył kilku chłopaków, w tym mnie i wyskoczył z okopu. Nie ociągając się ruszyłem za nim. Klucząc i starając się nie zostać trafionym. Nie wiem jak nam się udało, ale dotarliśmy do wielkiej hałdy ziemi, ostrożnie wspięliśmy się na nią. Stąd mieliśmy dobry widok na pozycje Niemców ... otworzyliśmy ogień, zabijając część z nich, a resztę zmuszając do wycofania się ...

[St. szeregowy Flint Kaynes, zwiadowca, kompania C, 506 PIR]


Karabin maszynowy MG-42

Atak Niemiecki okazał się niepowodzeniem na wszystkich flankach. W tym momencie ich zapał przygasł. Wyprowadzone kontrataki niezależnie, na wszystkich naszych pozycjach okazały się skuteczne. Niemcy zostali zmuszeni do odwrotu, z zajmowanych wcześniej pozycji. Teraz to wrogowie przygotowali się do obrony. Nasze straty wynosiły, w centrum: 3 zabitych i 4 rannych, na lewej flance: 4 zabitych i 1 ranny, drużynie dowodzonej przez sierżanta Pythona udało się uniknąć strat. Lini obrony została wyrównana, dałem żołnierzom 30 minut czasu na odpoczynek i przegląd sprzętu, potem mieliśmy rozpocząć kontratak, który miał całkowicie wyprzeć Niemców, z miasteczka lub doprowadzić do ich zniszczenia. Drużyna Sierżanta Pythona miała oczyścić mały kościółek i parafię na obrzeżach miasta ...

[Z raportu porucznika Hammonda Heada, 3 Pluton, Kompania D, 82 Dywizja Powietrzno-Desantowa]



Kościół St Evroult w Mortain, podobny będą zdobywać żołnierze Sierżanta Pythona

Kościół pamiętam go dobrze ... to śmieszne, jakie rzeczy człowiek zapamiętuje w sytuacji, w której bądź co bądź jego życie jest zagrożone. Gdy odparliśmy Niemiecki atak na pozycje, pluton którego staliśmy się częścią przygotował się do kontrataku. Chłopaki byli mocno przetrzebieni, jeszcze kilka godzin temu myślałem, że mieli nadzwyczajne szczęście ... udało im się wylądować praktycznie w całości. Teraz nie było ponad połowy z nich ... ranni, część z nich dość szybko powróciła do plutonu, po opatrzeniu ich ran. Kiedy zwijaliśmy się stamtąd widzieliśmy jak powolnym krokiem wracają do reszty swoich kolegów. Cóż wtedy jednak, w tej walce nie mogli nam pomóc. Naszym jedynym pocieszeniem było to, że Niemcy też nie mogą być w najlepszej formie, w innym wypadku zaatakowali by nas i zmietli z powierzchni.

Kiedy szykowaliśmy się do ataku usłyszałem, że pluton został wzmocniony dwiema drużynami z 2 plutonu. Cóż my tego wsparcia nie dostaliśmy, mieliśmy walczyć w tylu ilu nas zostało, po pierwszych walkach.

Naszym celem był kościół znajdujący się na skraju miasta. Jego okolica leżała w ruinie, ale sam budynek nie oberwał. Gdzieniegdzie zostały powybijane witraże i szyby, ale to wszystko. Był to dość wysoki budynek, a jego wieża górowała nad tą już bardziej "wiejską" okolicą. Zaraz obok niego znajdował się podłużny dom, połączony z zakrystią - domek parafialny. On również oparł się w dużej mierze ostrzałowi. Nie miał szyb w oknach, dach był przedziurawiony, a gdzieniegdzie widać było dziury, przez które można było coś przecisnąć ... ale w porównaniu z innymi domami, w jego najbliższej ulicy, był jak najbardziej luksusowy hotel.

Zebraliśmy się, żeby wysłuchać planu sierżanta.

[Z dziennika Plutonowego Eda del Campo, Kompania C, 506 PIR]

 

__________________
We have done the impossible, and that makes us mighty

merill

Raport z ataku na kościół St. Mare-Eglise, 6 Czerwca 1944 Rok, drużyna sierżanta Thimotego Pythona.

Rozkaz ataku, zajęcia i utrzymania kościoła w ST. Mare – Eglise, otrzymałem od porucznika Hammonda Heada, z 82 dywizji powietrzno – desantowej, dokładnie o godzinie 9.15 czasu GTM + 0. Otrzymaliśmy pół godziny na przygotowanie się i uzupełnienie zasobów. Drużyna składała się z:

- dowódcy
- zastępcy dowódcy – plutonowy Del Campo
- kpr. August Hilwi
- szer. Flint Kaynes
- szer. Mike Fourier – ładowniczy CKM,
- szer. Jack Miller – strzelec CKM

Wszyscy mieli regulaminowe ilości zapasowej amunicji, a ładowniczy LMG. 50cal posiadał pełną jednostkę ognia. Wszyscy prócz okrojonej sekcji karabinu maszynowego, zabrali po 3 granaty.

Kościł zniszczony był bombardowaniem lotniczymi ostrzałem z ciężkich dział pancerników osłaniających plażę Utah. Powybijane szyby i zrujnowany uderzeniem pocisku dach. Z relacji oficera operacyjnego wynikało, że są tam dobrze obsadzone stanowiska niemieckich karabinów Spandlu. W rzeczywistości było ich trzy.

Podzieliłem oddział na trzy dwuosobowe sekcje. Sekcja LMG zajęła pozycje przy żywopłocie otaczającym kościół od strony drogi. Od ostrzału ochraniała ich zrujnowana plebania i wał ziemny żywopłotu. Ich zadaniem było położenie ognia zaporowego i przyduszenie przeciwnika, by nie mógł prowadzić skutecznego ostrzału przedpola.

Sekcja druga składająca się z plutonowego Del Campo i kapr. Hilwi, miała za zadanie obejść bokiem pod osłoną żywopłotu i sadu przy plebanii, pozycje wroga i podejść do otworów strzelniczych i obrzucić granatami okna. Plutonowy miał przy sobie także granat brytyjski „gammon”.

Sekcja pierwsza składająca się ze mnie i szeregowego Keynesa, pod osłoną ckm-u, miała szturmować wejście od strony plebani, które wydawało się słabiej umocnione i odwracać uwagę od sekcji plutonowego Del Campo.

 

__________________
Czekamy ciebie, ty odwieczny wrogu, morderco krwawy tłumu naszych braci, Czekamy ciebie, nie żeby zapłacić, lecz chlebem witać na rodzinnym progu. Żebyś ty wiedział nienawistny zbawco, jakiej ci śmierci życzymy w podzięce i jak bezsilnie zaciskamy ręce pomocy prosząc, podstępny oprawco. GG:11844451