Cardamine

Gunnar uśmiechnął się tajemniczo, lecz nikt nie zauważył owego uśmieszku.
-Może przyda Wam się mój topór? Chętnie pomogę, ale sami rozumiecie..Trochę grosza by się przydało...Ciężkie czasy nastały, piniendzy ni ma, a jeść trzeba.

 

Seorse

-Dziękuje Ci bardzo te informacje bardzo nam pomogą.- pocałował ją w rękę i wyszedł szybkim krokiem szukać przyjaciół.W drzwiach zahaczył ramieniem o wchodzącą elfkę.-Przepraszam-mruknął wychodząc. Prawie od razu znalazł wojownika. Szybkim krokiem ruszył w stronę Gunnara, który rozmawiał z innym krasnoludem.
-Witaj, nazywam się Padwen.-Nie czekając na odpowiedź zwrócił się do Gunnara.-dowiedziałeś się czegoś?

 

Yenna

Szybko zbliżała się do drzwi karczmy, gdzie miała się udać, wedle rozkazu jej przełożonych. Skrzypnęły odrzwia, gdy elfka weszła do izdebki. Błekitnymi oczyma pomieszczenie zlustrowała i odrzuciła z policzka kruczoczarny lok. Skórzany strój ciasno przylegał do jej ciała, podkreślając sylwetkę kobiety. Na szyi zawieszony miała amulet w kształcie septagramu, a na palcu smukłej, prawej dłoni błyszczał sygnet ze znakiem Zakonu Magii. Gdy bard zahaczył o nią ramieniem, obejrzała się za nim. Tak, jego twarz pasowała do opisu. Odwróciła się i poszła za nim, poruszając się cicho niczym kocica. Gdy dotarli do krasnoluda, uważnie przyjrzała się obydwu mężczyznom. Na szkarłatnych ustach zatańczył drwiący uśmieszek, a melodyjny głos rozbrzmiał, przerywając im rozmowę.
-Czyżby najemnicy Gwydnieja? No, no, myślałam że stać go na więcej...

 

Cardamine

-Dowiaduję się, lecz Ty mi przeszkadzasz-mruknął do Padwena i zerknął na elfkę, która pojawiła się znikąd.
-Co?!Cóż za bezczelna prowokatorka!-warknął-Coś ty za jedna?

 

Yenna

Brew elfki do góry powędrowała ze zdziwienia, a drwiący uśmiech wyraźniej widać było. Tym razem głosem zmrożonym niczym tafla jeziora zimą odrzekła.
-Powstrzymaj język, krasnoludzie. Mamy razem pracować, moi drodzy i powinniśmy powstrzymać się od takich kłótni... Jak na razie. Ach, ależ gdzie się podziały me maniery? Jestem Lirienn Selborne, wysłanniczka Zakonu Magii i przyjaciółka Gwydnieja.

 

Cardamine

Gapił się na elfkę lodowatym wzrokiem i miał wielką ochotę przywalić jej w nos, mimo iż była kobietą.
-Gunnar...Nazywam się Gunnar.
Spojrzał na rudowłosego krasnoluda.
-Oto moi towarzysze...A więc jak?Chętnie pomożemy wam odeskortować tą karawanę..

 

Yenna

Drwiący uśmieszek nadal malował się na jej ustach, mimo że elfka czytała w myślach krasnoluda. Może Zakon Magii nie tolerował zaglądania w umysły ludzi bez pozwolenia, ale ona lubiła to robić. Czemu? Być może dlatego, że wtedy dowiadywała się ciekawych rzeczy. Zwykle nie odpowiadał na myśli innych, jednak teraz uczyniła wyjątek.
-Gdybyś spróbował mnie uderzyć, uderzyłbyś w tamtą ścianę tak mocno, że zęby zagrałyby jedną z ballad Ilvy.
Uśmiechnęła się jadowicie, a prawa dłoń powędrowała do amuletu, którym zaczęła się bawić.

 

Vinc_58

Ulice Ellander
Krasnolud zachichotał cicho,słysząc kłótnie swego pobratymca i elfiej panienki.Powiedział tylko:
-Nie kłóćcie się,bo już wyruszamy.Quert,do cholery,wyjedź!
W tym momencie zza rogu wyjechał wóz,który powoził dość wysoki jak na gnoma,mężczyzna.Ubrany w specjalną,gnomią zbroję płytową,stanowił niesamowity ciężar dla siedzenia,które nadzwyczaj dobrze się trzymało.Woźnica zatrzymał wierzchowce obok was i wrzasnął:
-Wsiadać,panowie,i panie..
Dwójka krasnoludów już wsiadła,z czego jeden z przodu,obok gnoma.Ten w szacie usiadł z tyłu pojazdu,gestem nakazując wam też tam usiąść.

 

Cardamine

Ruszył w stronę wozu, mrucząc coś po krasnoludzku. Miał nadzieję, że Lirienn nie zrozumie też i tego. Usiadł z tyłu i wyciągnął zza pasa topór.Wolał go mieć już teraz w gotowości niż później pluć się w brodę. Westchnął głośno i poprawił sygnet na palcu, wpatrując się w niego przez dłuższą chwilę.

 

Yenna

Przez chwilę patrzyła się na krasnoluda z ognikami w oczach, po czym z taneczną niemal gracją ruszyła do wozu. Usiadła na wolnym od towarów miejscu, wyciągając jednocześnie sztylet o złotej rękojeści. Założyła nogę na nogę i poczęła spokojnie coś nucić. Co rusz zerkała na krasnoluda, najwyraźniej mając nadzieję na jeszcze trochę słownych przepychanek.