Mal

Gdzieś w naszej galaktyce w odległej (licząc ludzką rachubą czasu) przyszłości...
----------------------------------
Nic mi nie będzie tato. Wrócę do was, do Ciebie, do mamy, do drugiej mamy, do drugiego taty, trzeciego taty, czwartego taty, trzeciej mamy. Nie martwcie się o mnie. Przecież już tyle razy odkrywaliśmy nowe planety i zawsze wracaliśmy do domu cali i zdrowi. - Powiedział w myślach Kannn, gruby Glut przyklejając fragment swojego ciała do wnętrza jakiegoś przezroczystego naczynia. Wypiwszy w ten sposób jego zawartość prawie do końca, rozsiadł się wygodnie na miękkiej podłodze. - Zobaczysz. Przywiozę wam pełno pamiątek. Może jakąś roślinę na przykład. Słyszałeś tato, o roślinach? One normalnie potrafią fotosyntezować tak, jak niektórzy z nas! Nigdy nie przypuszczałem, że gdzieś we wszechświecie znajdziemy stworzenia aż tak inteligentne! - dodał zbliżając do naczynia z doskonałej jakości naftą swoją górną partię ciała zawierającą oko. Rozległ się dźwięk zasysanej cieczy. "Głowa", bo tak nazwaliby tą część ciała Ziemianie, była większa od naczynia, więc wydłużył ją i zwężył, żeby zmieściła się do środka. Z głową w naczyniu kontynuował telepatyczną rozmowę z jednym ze swoich sześciu ojców. Ojciec wcale nie wyglądał na smutnego. Nie łatwo było się domyśleć po wyglądzie, czy w rzeczywistości był smutny, czy też nie. Jedynie jego myśli i oczy zdradzały, że bał się o przyszłość swojego syna. Nic nie odpowiedział. Odwrócił się na... pięcie... , wskoczył do jeziora i odpłynął. Poprzez ściankę kryształowego kubka, Kannn swoim jedynym okiem patrzył jak ojciec znika w głębinach. - Dlaczego zgłosiłem się do tej misji na ochotnika?? - pomyślał sobie Kann wyjmując głowę z pustego już kubka. Po kilku sekundach otrzymał od swojego ojca telepatyczną odpowiedź - Bo jesteś głupi jak większość Twojego rodzeństwa.
----------------------------------
Pierwszy oficer na mostek - telepatyczną ciszę zakłócił głos kapitana statku kosmicznego Glutów. - Już płynę Panie Kapitanie - odpowiedział pierwszy oficer. Pięć sekund później wynurzył się z wbudowanej w ścianę pokoju rury i przykleił się do pulpitu nawigacyjnego. - Jesteśmy na miejscu. Panie, Panowie i Formy Pośrednie. To właśnie jest Ziemia. - Rzekł dumnie kapitan. - Jest rok 4791 ziemskiej rachuby czasu. - kontynuował kapitan, wskazując na wielkim kryształowym ekranie niebieską planetę w zielone plamy - Wiemy, że w tych czasach ludzkość dawno już wyginęła. Wszystko na nowo zarosło bujną roślinnością. Ziemianie pozostawili po sobie dziwaczne artefakty, których zastosowania możemy się jedynie domyślać. Badacze na naszej planecie poświęcają tym artefatkom wiele czasu i codziennie odkrywają coś interesującego. Razem ze Starszyzną omówiliśmy więc scenariusz cofnięcia się do początków drugiej ery. Podkreślam, że jest to bardzo ryzykowna misja. Nigdy jeszcze nie zapuszczaliśmy się tak daleko w przeszłość cywilizacji istot inteligentnych, których wygląd i zachowanie znamy tylko z wykopalisk archeologicznych. - Oczy Glutów znajdujących się na mostku kapitańskim z zaciekawieniem skierowały się na kapitana. Weterani podróży kosmicznych z powagą wytrzeszczali nawet po sześć sztuk oczu. Im byli starsi, lepiej rozwinięci i bardziej doświadczeni, tym więcej tych narządów posiadali. - Ale wszyscy byliśmy szkoleni na taką okoliczność. - telepatycznie porozumiewał się z nimi dalej kapitan - Zbadamy ten gatunek kosmitów i porozumiemy się z nimi. Taki jest cel naszej wyprawy. Każdy z nas nauczył się z setek symulacji, jakie obowiązki do niego należą i czego powinniśmy się spodziewać. - Surowo rozejrzał się po członkach załogi. Drgali spokojnie odbierając impulsy zawierające to, co właśnie powiedział. Nie wyczuł pośród nich telepatycznie ani strachu, ani wątpliwości. Dodał więc tylko - Ziemia. Początek drugiej ery. Niech pierwszy oficer wyda stosowne rozkazy.
----------------------------------
- Kochany tato. Zdaję sobie sprawę z tego, że ta wiadomość najprawdopodobniej nigdy do Ciebie nie dotrze...no, chyba że ktoś kiedyś odkopie, jak jakiś ziemski artefakt. Nasza misja zakończyła się niepowodzeniem. Statek kosmiczny został zupełnie zniszczony w wyniku pomyłki nawigatora. Drobny błąd w obliczeniach i zamiast w pobliżu Ziemi, o mały włos nie znaleźliśmy się w jej wnętrzu. Byłem na mostku i na własne oczy widziałem, jak kapitan przytomnie zareagował i w ostatniej chwili zmienił kurs. Dzięki niemu przynajmniej część z nas przeżyła. Urządzenia zwariowały, przez krótką chwilę nie wiedzieliśmy gdzie jest góra, a gdzie dół. Widziałem jak mój przyjaciel rozchlapał się na ścianie. Innego wciągnął wentylator. Wszędzie wybuchy instalacji elektrycznej. Tato. To był horror. Kazano nam się ewakuować. Świat zakręcił mi się przed oczami i straciłem przytomność. Pamiętam, że ktoś ciągnął mnie za kończyny do kapsuły ratunkowej. Potem widzieliśmy jak nasz statek kosmiczny, a raczej jego szczątki oddalają się od nas. Oni, oni wszyscy... nie żyją!!! - Pisał w swoim notatniku mały, chudy, czarny jak smoła Glut. Siedzieli w piątkę ściśnięci w zaciszu kapsuły ratunkowej.

- Przestań się mazać. Nie jest tak źle! - wtrącił się w jego myśli drugi glut - Przynajmniej my jeszcze żyjemy. Jutro pójdziemy na rekonesans. Zobaczysz... jakoś to będzie.
----------------------------------
Namacalnie czuję, że coś jest nie tak. Wkrótce nie wytrzymam, odkleję się i spadnę. - powiedział do swoich towarzyszy niedoli nie wydając przy tym dźwięku i nie poruszając ustami, bo ust nie posiadał. Wiadomość błyskawicznie rozeszła się po całych jego organellach i do miejsc, w których jego organella kończyły się, a zaczynały się organella jego kolegów. Ci dotychczas wisząc nieruchomo przyklejeni do sufitu, tak samo jak on rozciągając się w pionie pod wpływem grawitacji z minuty na minutę coraz bardziej, teraz drgnęli lekko otrzymawszy od niego impuls. Ich organella przetworzyły zawartą w impulsie informację i obudziły w nich lęk. - Mnie najwidoczniej zaraz czeka to samo. Odkleję się i spadnę. Będziemy świadkami bliskiego spotkania pierwszego stopnia, gdy spadnę tam na tego w dole - jednocześnie i dokładnie w taki sam sposób jak pozostali odpowiedział swoim towarzyszom każdy z osobna. Znajdujący się w samym środku gromady obcych osobnik wydłużył się bardziej niż pozostali i zzieleniał z bólu, kurczowo próbując zachować kleistość swojego ciała na co nie pozwalała sypiąca się warstwa tynku. Nadal jeszcze niedokładnie zbadaną była dla przyklejonych do sufitu istot pozaziemskich ta planeta, na której istoty ziemskie okiełznały silną grawitację stając się twarde z zewnątrz, a tylko gdzieniegdzie zachowując wewnątrz organów stan ciekły. Jedna taka istota, która pośród sobie podobnych nazywana była człowiekiem płci żeńskiej, leżała w stanie uśpionym bezpośrednio pod nimi na łóżku. Była co najmniej trzykrotnie większa od każdego z nich. Zakryta była kołdrą tak, że wystawały spod niej tylko uszy - organy, które według najnowszych badań przyklejonych do sufitu przybyszów na temat budowy ciała człowieka, służą po to, by odbierać sygnały dźwiękowe. - Czy ona nas słyszy? - Zapytał jeden z kosmitów. Po sekundzie wiadomość dotarła do reszty kosmitów, na co ich ciała zareagowały delikatnym drgnięciem. Tego drgnięcia nie wytrzymał znajdujący się w samym środku grupy kosmitów obcy, który i bez tego nie radził już sobie z kleistością swojego ciała. Odczepił się od sufitu i jak olbrzymia kropla smoły kapnął w dół na kołdrę i natychmiast się do niej przykleił. Natychmiast poczuł pod sobą ruch. To człowiek płci żeńskiej przebudził się i zmienił pozycję z leżącej na siedzącą. Kobieta najpierw wydała z siebie przeraźliwy krzyk, a po kilku chwilach dotknęła dłonią przyklejonego do jej kołdry wielkiego, ciężkiego, zielonego gluta. Skrawek tynku spłynął po zewnętrznej stronie jego górnych partii ciała. Glut nie wydał z siebie żadnego dźwięku, bo tego robić nie umiał. Był przerażony sytuacją, w jakiej się raptem znalazł. Pod wpływem tego przerażenia poszarzał tylko i bardzo delikatnie drgnął, tym samym nawiązując telepatycznie kontakt z pozostałymi glutami ciągle jeszcze wiszącymi na suficie. Drgnęły odbierając od niego wiadomość o treści - Zróbcie coś.