-A myślisz że na dole jest lepiej? W końcu to całe gówno z dołu nas zaleje i zatopi wszystkich i cały zgromadzony tam złom. Góra zdycha i ona tego nie zmieni. Chcesz odpowiedzi? Na mnie nie licz, przecież masz rozkazy od Mędrca i Księgarza. My jesteśmy od brudnej, gównianej roboty, co nie Cichy? - Magik w sarkastycznym geście podniósł ręce w geście poddania się.

Taki już był Magik. Czarodziej techniki i szrotu, antytalent kontaktów z innymi.

- A ja się spytam z drugiej strony, co chcesz zrobić z tym? - wskazał na zgromadzone i otwarte przez nich skrzynie - na plecy wszystkiego sobie nie wrzucimy. I kiedy zrobi się chłodniej? Zaraz łeb mi się ugotuje. - siadł na jednej ze skrzyń w cieniu, zsunął okulary i mrużąc oczy opłukał sobie twarz.

Nigdy tego nie robił, ale musiał być ten pierwszy raz: przeszukiwanie trupa, przeszukiwanie kieszeni, wyciąganie amunicji. Karabin i amunicja, o tak... oczy mu się świeciły, z chęcią dobierze jeszcze z tych patronów z kisty. Saperka? Oczywiście! Prawdziwa latarka na baterie? Jasne!

Jedyne czego nie zrobił, to nie włożył hełmu na łeb, żeby mu się mózg do końca nie zlasował. Upychał naboje po kieszeniach enklawowej kamizelki, potem jeszcze ściągnął z trupa napierśnik i mocował się z nim, chcąc go umieścić pod kamizelką.

Dobra człowieku, nie szarżuj na Cichego, musi ci jeszcze pokazać jak to się ten karabin obsługuje. - pomyślał.

Osada nad jeziorem

Łasica szedł powoli za pozostałymi, ostrożnie niosąc dziewczynę na rękach. Z każdym krokiem i każdym słowem jego towarzyszy narastała w nim irytacja, a niemiłosierny upał tylko podgrzewał atmosferę. Irytowało go wszystko, palące słońce, suchość w ustach, pierdolenie Altego i Magika i jęczenie Cichego, do którego stracił podczas tej wyprawy resztki szacunku, a najbardziej wkurwiało go to, że będzie musiał wrócić do tej dziury pod ziemią. W jednym się z Magikiem zgadzał, Góra zdychała, kwestią czasu jest, kiedy mieszkańcy Enklawy będą musieli szukać nowego miejsca, na powierzchni, albo ktoś ich odkryje, najpewniej ci skośnoocy psychopaci.

Wszedł do chaty i delikatnie położył ocaloną na ziemi, układając ją na boku, by nie naruszyć świeżo połatanych przez Świrka ran i pozwolić jej swobodnie oddychać. Miejsce wybrał tak, by można było ją obserwować z placyku przed chatą. Następnie stanął w drzwiach i oparł się ramieniem o framugę.
- Świrek, twoja kolej by jej pilnować, tylko łapy przy sobie gamoniu, widziałem jak ci się oczy do niej świecą. - Ruszył leniwym krokiem w stronę skrzyń, które szabrował właśnie Magik. Jego wzrok powędrował ku Altego. - Pierdolisz jak potłuczona, albo słońce ci już za bardzo zaszkodziło. Jeżeli chcesz ją tu zostawić, to równie dobrze możesz jej od razu strzelić w łeb. Jest poważnie ranna, była torturowana, nie wiadomo jak długo będzie nieprzytomna. Albo się odwodni, albo dopadną ja drapieżniki, albo wrócą koledzy tych popierdoleńców i się nią zajmą odpowiednio. Wtedy będziesz zadowolona? Więc albo ją zabijmy od razu, oszczędzając sobie dalszych kłopotów, albo zawrzyjcie oboje gęby i jak już żeśmy się pofatygowali by ją ratować, to ją, kurwa uratujmy.

Kiedy podszedł do skrzyni, przyjrzał się uważnie jej zawartości i zaczął nieśpiesznie uzupełniać magazynek zdobycznego karabinu. Nowa broń zadziwiająco dobrze mu siedziała w dłoniach. Sam był zaskoczony jak dobrze mu poszło, mimo, że korzystał z broni palnej poraz pierwszy w życiu. Prawda, miał celne oko i sprawnie rzucał nożami, ale to, to było coś zupełnie nowego. Nie przyzwyczajaj się skórwysynu, zganił się w duchu. Wziął do ręki garść naboi i demonstracyjnie przesypał je powoli z powrotem do skrzyni, uśmiechając się paskudnie do Magika, tak, że blizna przechodząca przez połowę jego twarzy rozciągnęła się nadając mu niepokojący wygląd.
- Ładniutkie zabawki, nieprawdaż? Szkoda, że wszystko nam zabiorą od razu jak wrócimy do Enklawy. Łowcy nie lubią się dzielić, Starszyzna też nie, a my, jak to sam zauważyłeś, jesteśmy tylko od brudnej, śmierdzącej roboty, prawda Cichy? - Spojrzał z ukosa na Łowcę i powoli idąc w jego stronę kontynuował swój wywód. - Jak myślisz, co dostaniemy w nagrodę? Dodatkową miskę paszy i garść wyzwisk na zachętę? Powiedz mi draniu, uważasz, że jesteś od nas lepszy, bo twoje geny nie są tak zdegenerowane? Powiem ci coś frajerze, te zdegenerowane geny uratowały ci dziś dupę. Spójrz na Altego, nie jest dla was dość dobra, a dziś pokazała, że jest dużo więcej warta niż wyszkolony Łowca. A ty, co pokazałeś? Zacząłeś panikować, pierdolony dowódca. - Głos Łasicy był spokojny i beznamiętny, jakby na przekór słowom, które z siebie wyrzucał. Kiedy stanął przed Cichym, spojrzał Łowcy w oczy, z których mężczyzna mógł wyczytać rozczarowanie. - Nie jesteś nawet wart, żeby ci przyjebać.

Nie czekając na odpowiedź Łowcy, szperacz znów odwrócił się do pozostałych.
- Musimy się schronić przed słońcem, nie tylko Altego, ale raczej żadne z nas nie wytrzyma długo w tym żarze. Dodatkowe butle z wodą teraz nam się przydadzą. Z tego co czytałem kiedyś, najgoręcej jest w środku dnia, możemy przeczekać ten czas w chacie, żarcia i wody nam nie zabraknie. - Wskazał na znalezione zapasy ręką. - Możemy w tym czasie przejrzeć dokładnie zawartość tego składzika i ustalić co robimy dalej. Co z dziewczyną, a co najważniejsze, co z naszą misją. Zagłada wioski może mieć związek z tym co się stało w szambie, ale nie musi. Nadal nie zbadaliśmy odpływu. Osobiście wróciłbym do Enklawy, zdał relację z tego co tu zaszło, zebrał uzbrojoną po zęby grupę i wrócił po resztę zapasów. Jak kolega Magik zauważył wcześniej, ni chuja nie zabierzemy tego sami. A przy odrobinie szczęścia, może zdążymy zanim wrócą towarzysze tych skośnookich ścierw. Nie mamy pojęcia jak liczna jest ta grupa, ale nie może być mała, skoro zarżnęli całą wioskę. Są poważnym zagrożeniem dla Enklawy, tym bardziej, że po tym co tu zrobiliśmy, od razu się zorientują, że poza mieszkańcami wioski, musi być tu ktoś jeszcze i zaczną przeszukiwać okolicę. Będziemy musieli dobrze za sobą zatrzeć ślady i trochę pokluczyć, zanim wrócimy. Że nie wspomnę, że musimy przetrwać prawie cały dzień i całą noc, zanim nam otworzą właz. Krótko mówiąc wpakowaliśmy się w jeszcze większe gówno niż ostatnio. A skoro mowa o gównie, to chciałbym się przyjrzeć lepiej trupom.

Przepatrywacz, przerzucił karabin przez ramię i skierował swoje kroki ku ciałom. Najpierw obejrzał starannie ciała napastników. To był pierwszy raz kiedy kogoś zabił, ale nie czuł nic. Ani żalu, ani obrzydzenia, ani strachu, ani też ekscytacji. Był pusty w środku, zresztą jak zawsze. Od wielu lat. Albo oni albo my. Wzruszył ramionami. W samolubnym świecie, samolubni wygrywają. Oglądał zwłoki uważnie. Choć obcy mówili innym językiem, a teraz byli martwi, nadal mogli mu coś powiedzieć. O ile będzie uważnie słuchał. Przy okazji zdarł z jednego z ciał jeden z pancerzy, zawsze to jakaś dodatkowa ochrona.

Osada nad jeziorem

Brat Świrka uniósł głowę znad trupa, którego właśnie oglądał i spojrzał na Altego marszcząc brwi. Już miał poczęstować albinoskę kolejnymi kąśliwymi uwagami, ale kiedy zobaczył jak dziewczyna źle wygląda, ugryzł się w język. Już samo to, że mu nie odpyskowała, i nie rzuciła się na niego z pięściami świadczył o tym w jak kiepskim jest stanie.

Wstał jednym sprężystym ruchem i gestem dłoni zatrzymał wojowniczkę.
- Stój kobieto, bo mi zaraz zemdlejesz od tego upału. Nie mam ochoty nieść was obu. - Ukradkiem zerknął na nieprzytomną. - Wodę na razie mamy, przytargaliśmy ją sami w tych baniakach z Góry. Skoro miał być to dar dla mieszkańców wioski, to raczej nie mieli jej pod dostatkiem, zmarnujesz tylko siły na poszukiwania. Usiądź na dupie i odpocznij, tylko w cieniu, najlepiej w chacie. Za kilka godzin powinno zrobić się chłodniej, zwłaszcza ty powinnaś unikać tego żaru, widać, że go kiepsko znosisz. - Mówiąc to, zdjął z szyi chustę i rzucił w stronę kobiety. - Masz, przykryj łeb, bo zaczynasz już majaczyć. Ta dziewczyna pochodzi z tej wioski, nie ma dokąd pójść, albo zostanie z nami albo zginie. Mogę spróbować się z nią skomunikować gestami i obrazkami, ale nie obiecuję, że się uda.

Osada nad jeziorem

Zachowanie Cichego tylko upewniło Łasicę, że Łowca jest mięczakiem. Wkurwiało go to niemiłosiernie. Powstrzymał się jednak od dalszych komentarzy i skupił na działaniu. Pozostali w osadzie jeszcze kilka godzin, aż zelżały nieco upały. W tym czasie przejrzeli łupy i każdy wybrał coś dla siebie. Choć szperacz nie mógł odengać od siebie myśli, ile z tych rzeczy będą musieli oddać tym draniom w Enklawie. Nie brał wiele, poza karabinem i kilkoma garściami amunicji, zabrał ze sobą wcześniej zdobyty pancerz, kilka opatrunków, dodatkową latarkę, nowe noże do kolekcji, kilka konserw, z myślą, że może uda mu się ich spróbować, zanim dotrą do Enklawy. Ostatni łup niezmiernie go ucieszył. były to wysokie, wojskowe buty, w całkiem niezłym stanie i o dziwo pasujące mu jakby były robione na miarę. Czysty fart sprawił, że jeden z bandziorów miał ten sam rozmiar stopy.

Kiedy dziewczyna odzyskała przytomność, Łasicy udało się z nią porozumieć za pomocą znaków i gestów. Udało się mu ustalić, że młoda kobieta ma na imię Elif i straciła wszystkich bliskich w maskarze osady. Nie oponowała przed zabraniem się z tego przeklętego miejsca razem z nimi. Nie było się co dziwić, tu czekała ją jedynie śmierć.

Późnym popołudniem cała grupa opuściła miejsce rzezi bez żalu. Słońce było już niżej na niebie i mniej dopiekało, choć nadal było gorąco. Cichy prowadził cały korowód, za nim szedł Świrek i Elif, z jakiegoś powodu, nieporadny młodzieniec wzbudził w dziewczynie największe zaufanie. Altego i Magik szli na końcu z Łasicą, który zamykał pochód i zacierał za nimi ślady.

Kiedy szli z powrotem przez kamieniste ścieżki, przepatrywacz czuł coraz większy ciężar w piersi. Oto, znów czekał go powrót do tej podziemnej nory. Już wcześniej życie w tej zamkniętej społeczności była dla odkrywcy torturą, ale teraz, po zobaczenie świata na powierzchni, będzie jeszcze gorzej. Czuł jak narasta w nim znów gniew, taki skurwiel jak Rzemień, taki mięczak jak Cichy, oni zostali Łowcami bez problemu. Tylko dlatego, że urodzili się w odpowiedniej kaście. A jemu ciągle odmawiano, mimo, że jak przyszło co do czego, to on okazał się bardziej kompetentny. Niech to szlag! W przypływie złości zwinął dłoń w pięść i jej bokiem przywalił w skałę. Ból go oprzytomnił. To nie czas na roztrząsanie takich bzdetów. Musi się skupić. Nikt nie może znaleźć ich śladów i drogi do Enklawy. Czas na odpłacenie tym nadętym draniom ze Starszyzny jeszcze nadejdzie. Łasica uśmiechnął się do siebie paskudnie. Po czym przyspieszył kroku i dogonił towarzyszy.

W sumie to Magik więcej nic nie mówił. Zajął się bronią. Nigdy nie miał w rękach, nigdy nie strzelał, ale czy to problem dla magika i jego palców. uważał tylko, żeby nie nacisnąć spustu, dopóki broń była załadowana. Po usunięciu wszystkich patronów (aż widział światło wpadające do broni przez wylot lufy) szybko rozgryzł zasadę działania, jak działa spust, co powoduje, jak się go zabezpiecza, gdzie jaki pin trzeba wyjąć żeby rozebrać broń, jak (chyba) się celuje.

Naboje (tych 40 sztuk + trochę) pochował po kieszeniach kurtki i kamizelki. Amunicja za bardzo go nie interesowała. Wziął rzeczy, których Łowcy po powrocie mu nie zabiorą: latarki na baterie (poszukał zapasowych wśród tych ruin i przy trupach, w Enklawie były niemalże nieosiągalne), opatrunki, konserwy. Plecak miał własny, nie obciążał się ponad siły amunicją, musiał do cholery nieść jeszcze zbiornik z wodą, karabin i toporek, który przytroczył do plecaka. Miał tylko (a może na szczęście, nie to co Trzyłapka) dwie ręce.

Oprócz myszkowania w ruinach pozostało tylko przeczekać ten upał. Widział już wschód słońca, chciał jeszcze dożyć przynajmniej do jego zachodu.