Drzwi nie wyglądały na nic, czego nie można byłoby pokonać brutalną siłą. Nawet krata, z początku wyglądająca na groźną, po bliższej inspekcji okazała się bardziej straszakiem niż rzeczywistym zabezpieczeniem. Kilka kopnięć czy mierzony strzał w zamek na pewno dałoby radę otworzyć Specterowi drogę do wnętrza.

Układ wentylatorów, rur, parapetów i kabli, na których suszyło się pranie również wyglądał obiecująco. Co prawda nie było gwarancji, że część "uchwytów wspinaczkowych" nie zerwałaby się pod ciężarem agenta, ale przy odrobinie wysiłku można było dotrzeć na wysokość pierwszego piętra lub nawet na dach.

Oczywiście pozostawały też bardziej przyziemne metody - zapukanie albo dzwonek. Ale kto by się nimi przejmował...

Być może istniało również tylne wejście do budynku, zapewne prowadzące przez jakieś podwórko. Z uliczki jednak ciężko było to ocenić - Specter musiałby wrócić po własnych śladach i zanurzyć się znów w mroczny labirynt, by próbować je odszukać... i to bez większych nadziei na sukces.

Specter zrewidował wszystkie możliwe drogi wejścia. Jakaś para szczurów kłóciła się o kawałek spleśniałego chleba a zapity chłopak zachwiał się do przodu, prawie upadając. Wchodzenie po przerdzewiałych wentylatorach i rynnach nie wydawało się rozsądne. Nie było wysoko, ale i tak ciężko było by dostać się przez zamknięte okno zwisając jak jakiś skrytobójca. Ted postanowił w miarę cicho wyważyć zamek uderzając chroniącą kostki rękawicą i wejść do środka. Wzmocnione włókna mięśniowe dawały mu naprawdę sporo siły.

Zgodnie z oczekiwaniami po chwili mocnego nacisku drzwi puściły z cichym jękiem wyłamanego zamka. Zaskrzypiały zardzewiałe zawiasy i agent znalazł się w ciasnej, ciemnej sieni, która jednocześnie robiła za składzik: miejsca było tylko tyle, by wejść i zrobić kilka kroków. Reszta korytarzyka zajęta była ubraniami, rowerami, różnej maści sprzętami, złomem, zapasami jedzenia i tym podobnym badziewiem. Wszystko oświetlała rachityczna żarówka, zwisająca na nagim kablu z zagrzybionego, niskiego sufitu.

Z przedsionka były cztery wyjścia, nie licząc tego, którym wszedł Specter: zaraz po lewej stronie od drzwi wejściowych znajdowały się wielokrotnie malowane i obdrapane drzwi do mieszkania, czy może zakładu; wisiała na nich plastikowa tabliczka z jakimiś chińskim znaczkami, których agent nie rozumiał. Mogły to być zarówno godziny otwarcia, jak i po prostu napis "spierdalaj". Albo cokolwiek innego.

Po prawej stronie była para kolejnych drzwi: jedne pomalowane na intensywnie czerwony kolor, z odmalowaną framugą i wycieraczką przed wejściem; w panującym tu syfie wyróżniały się schludnością i czystością. Na końcu korytarzyka znajdowały się solidne, metalowe drzwi, najprawdopodobniej prowadzące na podwórko. Były lekko uchylone; podbite zmysły agenta wychwyciły dochodzące zza nich kroki i hałas sugerujący, że ktoś zaraz wejdzie nimi do sieni.

I były jeszcze schody na piętro, prowadzące do mieszkania Teriyakiego. Schody, na których półpiętrze wymalowany był charakterystyczny symbol czerwonego smoka, oznaczający, że to miejsce znajduje pod ochroną jednej z triad...

W sieni było naprawdę mroczno i brudno. Mało kto chciałby tu mieszkać o ile nie byłby emerytem ledwo wiążącym koniec z końcem lub kimś kto musi kryć się przed prawem. Patrzył na przeróżne graty, które zalegały korytarz. Jeden rower był tak przerdzewiały, że nie wsiadł by na niego pięciolatek nie ryzykując zniszczenia konstrukcji. Szybko odnalazł drzwi prowadzące do kryjówki Teriyakiego. Czerwony smok wieszczył ochronę jednej z niebezpiecznych frakcji przestępczych. Specter zaczynał się do nich zbliżać kiedy usłyszał czyjeś kroki od strony wyjścia na podwórko. Ted przywarł do ściany korytarza nerda i wyjął rewolwer. Wychylił lekko głowę obserwując tajemniczą zbliżającą się postać i odbezpieczył broń. Znajdowanie się na ścisłym terytorium gangsterów, chęć przechwycenia ich świadka działały jak dolewanie oliwy do ognia coraz większego niepokoju.

Prawie zawsze to, co sobie wyobrażamy i to, czego się spodziewamy okazuje się być o wiele bardziej niezwykłe od banalnej, namacalnej rzeczywistości. Agent schował się za ścianką zgodnie ze wszelkimi regułami postępowania w takich przypadkach. Był wszak sam, bez wsparcia, głęboko na obcym terytorium. W przypadku konfrontacji mógł liczyć tylko na siebie... i element zaskoczenia.

Usłyszał jeszcze jakieś stłumiona wołanie. Hałas nasilił się; drzwi skrzypnęły, a kroki przeniosły się do korytarza... Specter wyjrzał ostrożnie za swojej osłony, z bronią gotową do strzału...

I zobaczył stojącą przy czerwonych drzwiach młodą kobietę - Azjatkę - w kusym topie, szortach i tanich, plastikowych japonkach. Najwidoczniej mocowała się z zamkiem do mieszkania; agent zauważył stojące u jej stóp siatki z zakupami i koszyk z praniem. Stała odwrócona profilem; nawet gdyby agent schował się mniej dokładnie, dziewczyna i tak pewnie miałaby problem z zauważeniem go - w jej uszach tkwiły małe słuchawki, a płynąca z nich muzyka dolatywała aż do końca korytarza, zapewniając agentowi unikalną możliwość posłuchania najnowszego koreańskiego popu w wyjątkowo kiepskiej jakości...

Zaciśnięta grdyka mimowolnie przepuszczała stłumiony oddech przyczajonego łowcy. Palce na rękojeści rewolweru delikatnie przesuwały się prosto na spust, gotowe wystrzelić pocisk .44 prosto w głowę złowrogiej istoty śmiałej na tyle by wejść na teren polowań nieustraszonego wyklętego żołnierza. Soft implantów oczu automatycznie oznaczył sylwetkę na pomarańczowo, kształty mogły budzić żądze. Zwiewne, delikatne. Drobne piersi, ale interesująco wypukłe pośladki, godne długich palców Spectera powoli wsuwających się pod obcisłe szorty.

Nie był to żaden gangster ani Teriyaki. Być może domniemany netrunner bardzo bawił się oglądając skrytość agenta i właśnie wzywał posiłki obserwując wszystko z miniaturowej kamerki sprawdzającej cały parter. Specter poczekał aż dziewczyna wejdzie i postanowił schować broń. Zatrzymał się jednak w połowie drogi od kabury i skrył rewolwer za plecami. Zaczął wchodzić cicho po schodach, nieco bardziej uspokojony choć wciąż czujny.

Na pierwsze piętro agent dotarł bez problemów; ostrożność była zbędna. Schody prowadziły wyżej - budynek miał pewnie ze 3-4 piętra. W przeciwieństwie do parteru, ten fragment budynku był czysty... w miarę. Farba była tania, ściany pokryte zaciekami i odpadającymi płatami tynku, ale nie było tu żadnych śmieci, tagów czy innego celowego wandalizmu. W końcu, jeśli ufać znakowi, było to miejsce triady.

Korytarz był wąski i krótki, ale za to jasno oświetlony białym światłem świetlówek. Przez znajdujące się na końca korytarza okno Specter widział znajdujący się blisko sąsiedni budynek; zawieszony na nim neon rzucał chaotyczne wzory światła na podłogę.

Po lewej stronie znajdowała się para drzwi: te najbliżej były zabite dyktą i pozbawione klamki; kolejne, obite blachą, miały zamiast judasza szeroki wizjer, teraz zasłonięty metalową klapą. Naprzeciwko metalowych drzwi znajdowały się kolejne, zupełnie zwyczajne - według mniemania Spectera musiało to być mieszkanie poszukiwanego gnojka. Zaś najbliżej prawej ręki agenta były drzwi zupełnie tu nie pasujące - wykonane z metalu i kompozytu, zabezpieczone kodem i wejście na kartę magnetyczną. Ślady murowania wskazywały, że musiano wymienić dla nich całą futrynę. Cokolwiek się za nimi znajdowało, ich właściciel pragnął być pewien, że nikt nie będzie miał tam łatwego wstępu...

Wszedł na kolejne piętro cały czas mając włączoną opcję zaznaczania celów. Specter chciał być pewny zauważenia każdej niespodziewanej sylwetki, która wyłoni się nagle jeśli będzie chciała go zaatakować. Pierwsze piętro było nieco bardziej zadbane, bez zbędnych śmieci ani niepotrzebnych naściennych znaków zabłąkanych łazęg. Cały czas trzymał rewolwer, gotowy go użyć. Neon z drugiego budynku oświetlał piętro blaskiem kusząc swoją czerwoną prezencją. Zapewne jakiś motel lub burdel.

Co jakiś czas znak nieco przygasał, dobrze wysłużone świetliste wiry zamierały w sekundzie zostawiając agenta w ciężkiej przestrzeni starego budynku. Drzwi było sporo i wszystko wskazywało iż miejsce może być dobrze obstawione przez gangsterów kimkolwiek oni byli. Najbardziej rzucały się metalowo-kompozytowe drzwi z wejściem na kod. Ktoś postarał się by nikt nie proszony dostał się za nie. Całe piętro mogło spoczywać w łapach operacji grup przestępczych. Specter odruchowo wybadał możliwe kamery. Niczego takiego nie zastał. Z każdą chwilą przeczuwał iż może zostać osaczony. Chciało mu się zapalić i wypić porządnego łyka szkockiej, by zapomnieć jak bardzo wpierdala się w bagno z każdą kolejną chwilą.

Rozejrzał się nerwowo wokół siebie, zobaczył nieruchomą pustkę i usłyszał ciszę zakłócaną jedynie przez jego nerwowe oczekiwanie oraz mruganie starego neonu.

Nie było co zwlekać. Udał się do drzwi Teriyakiego i zapukał nic nie mówiąc. Cały czas trzymał spluwę, lecz teraz skrył ją nieco. Powietrze zdawało się coraz bardziej ściskać a ręce nabierały dodatkowych pokładów potu. Specter zaczynał przestawać pamiętać jak w ogóle zaczął się ten dzień i co robi w tym miejscu. Zapukał jeszcze raz z nienaganną manierą oczekując zastania swojego celu.

Soundtrack

[MEDIA]http://fc02.deviantart.net/images/i/2002/50/b/c/thoughts_like_bullets.jpg[/MEDIA]

Anioły opiekuńcze mogą przyjmować różne formy. Mało kto je widzi, ale według tych, którzy wierzą w czuwające nad nimi przyjazne duchy, świat pełen jest subtelnych znaków ich dobrotliwej obecności. Znaleziony na ulicy banknot, kiedy akurat potrzeba pieniędzy na jedzenie, podszept intuicji, który pozwala uniknąć nam wypadku na drodze... Malutkie uśmiechy losu, które czynią nasze życie choć przez chwilę prostsze, to właśnie znaki działania tych niewidocznych mu'aqqibat.

Dla Teda Spectera, agenta Sekcji 10, był to telefon.

I to nie jego własny.

Kiedy cierpliwie pukał do drzwi Teriyakiego, jego wyczulone ucho wyłapało dzwonek telefonu za plecami. Ktoś dodzwaniał się intensywnie do mieszkania po drugiej stronie korytarza. Nie było w tym nic dziwnego; w końcu prócz Teriyakiego mieszkali tu różni inni ludzie, zajęci własnym, codziennym życiem. W końcu dzwonienie ustało, najwidoczniej ktoś podniósł słuchawkę. Agent jeszcze sekundę pozostał skupiony na tym odległym dźwięku...

Właśnie ta chwila skupienia uratowała mu życie. Usłyszał, jak odchyla się klapa w drzwiach - zgrzyt metalu o metal - i odwrócił głowę na ułamek sekundy, by dostrzec wychylająca się z otworu lufę pistoletu maszynowego. Ciało i wojskowe dopalacze zareagowały szybciej niż umysł - agent przetoczył się w bok w ostatniej sekundzie. Malutki korytarz wypełnił się terkoczącym dźwiękiem opróżnianego magazynka, a z rozrywanych kulami drzwi, przed którymi przed chwilą stał, sypnęła się chmura drzazg.

Po kilku sekundach kanonada ustała; za metalowymi drzwiami wybuchła kakofonia podniesionych, azjatyckich głosów, a potem kucnięty po ścianą Specter usłyszał, jak stukają otwierane zamki do mieszkania. Drzwi, z których przed chwilą sypnęła się maszynowa śmierć, zaczęły się powoli uchylać...

BWOOO! EHHH!! WAHP! WAHP! BWOW!

Wychylona broń pruła ciągłym, niesamowicie szybkim ogniem. Tempo jakie narzucono Specterowi przypominało o kiepskim wyposażeniu agenta jak na obecną sytuację. Czuł jak skroń ma zaraz mu eksplodować od pulsu wcale nie wolniejszego od pistoletu maszynowego. Całe szczęście T3 zadziałało i uratowało mu tyłek.

Znów patrzył na świat jakby z oddali, wszystko zdawało się dziać wolniej, czas zamienił się w czarną smołę kapiącą prosto w środek głowy, rozpuszczającą złudzenia o trwałości ludzkiego żywota. Zamki w drzwiach zaczęły się otwierać. Gdyby tylko wziął strzelbę z bagażnika! Niemniej tak dużą broń ciężko było, by przemycić przez kontrolowane przez gangi ulice. Rewolwer nie da mu szans z porównaniu z przynajmniej trójką automatów. Mniejszej liczby gangsterów się nie spodziewał. Wpadł prosto w paszczę smoka, posterunek żółtych wściekłych psów. Gdyby nie cholerny dzwonek do drzwi, był by martwy z trzydziestoma kulami wpakowanymi w plecy. Jeśli to piętro zajmowały same zbiry prawdopodobnie z dołu idą na niego posiłki lub przynajmniej ktoś kto potraktuje go wrogo.

Drzwi otwierały się tak bardzo powoli a jego organizm działał na maksymalnych ponadludzkich obrotach. Jeszcze za to odpokutuje, być może zapłaci za wszystkie swoje grzechy w najbliższych sekundach. Czerwony neon mignął gniewnie po raz kolejny. Był na pierwszym piętrze, więc jeśli tylko nie upadnie jak kaleka nie zrobi sobie krzywdy pomijając odłamki szyby. W wojsku do znudzenia stawów powtarzał skoki i to nawet z wysokości drugiego piętra. Jego okolone nanowłóknami piszczele też dadzą sobie radę. Wstał błyskawicznie, strzelił raz w okno, by jak ludzka cegła wylecieć prosto w cholerną nieznaną.