- Zawsze o dwa kroki przed Tobą, Ted - Junior przejechał dłonią po tłustych włosach - W papierach masz kontakt do ostatniego sprzedawcy ramy...znaczy głównego szkieletu borga. Nie ma numeru seryjnego, ale na pewno nie sprzedają więcej niż kilka sztuk...rocznie. To najpewniejszy ślad; reszta części nie musi przechodzić homologacji, żeby po nich szukać. A teraz...teraz... - oblizał wargi - Potrzebujesz czegoś jeszcze? Chciałbym w spokoju zająć się...dalszymi testami. - zatarł dłonie - Będziemy w kontakcie...

Faktycznie, w pliku kartek znajdował się też adres. To był jeden z tych niebotycznych szklanych wieżowców, wznoszących się w centrum miasta, w całości zajętych przez biura korporacji, banków i multimilionerów. Te budynki były same w sobie niezależnymi "miastami", gdzie wiecznie młodzi, piękni i bogaci mogli spędzić beztrosko całe życie, nie musząc borykać się z tym okropnym brudem codzienności. Firma nazywała się "Lithium Flower", a z krótkiej notatki wynikało, że zajmuje się dystrybucją ekskluzywnej cybernetyki - "wyjątkowych rozwiązań dla wyjątkowych klientów" - jak zapewniali w swoim portfolio. Większość nazw producentów nic nie mówiła Specterowi; te jednak, które kojarzył od razu przywodziły na myśl sprzęt niedostępny dla zwykłych śmiertelników. W każdym razie, był to jakiś ślad - kolejny okruszek do chaotycznej układanki, jaką stanowiła maskara. Agent miał w rękach kilka nitek - SWAT'owiec, który zabił cyborga, firma od części, tajemniczy Teriyaki, logi z miejsca zdarzenia...którąś z nich trzeba było podążać. A czas tykał...

Ted Specter chciał już wyjść z ponurej, chłodno oświetlonej piwnicy wypełnianej atmosferą zakazanej miłości oślizgłego człowieka i przerażającej kukły. W każdym razie Junior dał mu jakiś ślad. Kolejny trop, który mógł wieść wszędzie i nigdzie. Spectera dopadało zmęczenie i z każdą chwilą jego możliwości umysłowe spadały, na to nie posiadał wszczepu co pewnie dobitnie skomentowała by jego matka.

-Dzięki Junior. Mam nadzieję, że i w tej maszynce znajdziesz punkt G. Trzymaj się Cindy.- powiedział raczej ponuro niż z złośliwością, machając niedbale ręką. Jak zawsze w pewnym momencie człowiek zaczynał nazywać swojego tajemniczego demona sprawy, którą się rozwiązywało.

Po rewizji dotychczasowych możliwości miał trudny orzech do zgryzienia. Popatrzył się tylko z lekka na nic nie robiącą sekretarkę i wjechał windą. Był w komisariacie, więc mógł spytać się szturmowca o jego wersję historii. Cindy była naprawdę szybka, z najwyższej półki. Mogła posiadać sensory a dała podejść się tak łatwo. Policja wpada w odpowiednim momencie i kończy grę bardzo szybko. Zero postronnych ofiar poza tymi , które zabiła Cindy. Żadnej ostrej wymiany ognia, fembotów skaczących jak kobra i tnących, atakujących ją gliniarzy. Nie takie rzeczy zdarzają się tylko w kolejnych przereklamowanych remake`ach. Postanowił spytać szturmowca, a potem pojechać do siedziby firmy. Teriyakiego ześle komuś innemu z Sekcji. Liczył, że ma tam jeszcze przyjaciół.

- Ted Specter, "cywilny konsultant", mhm ? - siedząca za blatem kobieta uśmiechnęła się lekko i pokręciła głową. Wstała zza biurka i podeszła do ekspresu z kawą. Bez pytania nalała dwa kubki i podsunęła jeden agentowi, pochylając się nad nim i oddając identyfikator. Spod rozpiętej mundurowej kurtki wyglądał elastyczny podkoszulek, opinający umięśnione ciało. Nazywała się Marie i była oficerem dyżurnym w SWAT'cie; to do niej został skierowany agent, kiedy starał dostać się do policjanta który "sprzątnął" Cindy.

- Zwykle tego nie robimy - powiedziała, opierając się o szafkę - Chłopaki po akcji zawsze mają wolne. Wiesz, psychologia i te sprawy. Nie masz też uprawnień. Z drugiej strony - zmrużyła oczy - Powiedzmy, że to po starej znajomości z twoim bossem - upiła łyk kawy i podniosła w górę palec - Ale jest kilka zasad. Po pierwsze, wszystko jest off the record. Cokolwiek powie, zostaje w pokoju. Żadnej rejestracji, dalszego wykorzystania czy coś. Dwa - dobra wola. Będzie chciał, to ci powie. Nie, to nie pytasz dalej. Trzy... - zawiesiła na chwilę wzrok na agencie - Musimy dbać o swoich, więc ja też tam będę. Jasne? - uśmiechnęła się szerzej - Nie rób takiej miny, Ted. I wypij kawę, wyglądasz jakbyś bardzo jej potrzebował...

Pokój przesłuchań był zimny, cichy i przejmująco jasny. Ciemna, kanciasta sylwetka SWAT'owca dominowała pomieszczenie, automatycznie ściągając wszystkie spojrzenia. Był nadal w mundurze; estetyczna i śmiertelnie niebezpieczna masa metalu i kompozytu, trwająca w absolutnym bezruchu na zbyt małym, wątłym krześle. Tylko dłonie mężczyzny poruszały się z wystudiowaną harmonią, obracając w stalowych palcach prosty, drewniany różaniec. Nie odwrócił nawet głowy, kiedy do sali wszedł Specter i Marie. W pomieszczeniu słuchać było tylko szum wentylacji i delikatny stuk paciorków.

Kobieta oparła się o ścianę, zostawiając agentowi wolne krzesło naprzeciwko komandosa. Zrobiła nieokreślony gest swoją metalową kończyną i wzruszyła ramionami.

- Możemy zaczynać w każdej chwili. Speak your mind, soldier - zakomunikowała i siorbnęła z kubka.

Specter z chęcią przyjął kubek kawy i uśmiechnął się szczerze. Marie była porządną laską, pracowitą i życzliwą, powinien częściej spotykać takie kobiety w swoim życiu. Rozumiał jak to jest, każdy wydział był niejako walczący z innym- o dotacje, dobrą ocenę pracy, bonusowe wyróżnienia. Zgodził się więc na postawione warunki, uroczo siorpiąc kawę i zastanawiając się nad tym co zobaczy za drzwiami. Jakiś tępo patrzący zabijaka lub stary zatwardziały weteran lub nawet kobieta z brodą i pejczem?

Grube metalowe drzwi na kartę, lekko wyskoczyły z framugi a dioda zapaliła się na zielono. W środku przeszedł go niemiły dreszcz niepokoju, zupełnie jak w kostnicy. Gość posiadał najnowszy pancerz i taktyczny hełm zasłaniający całą twarz. Tak to zupełnie nie podejrzane, chodzi przecież tylko o dodatkową falę tajemniczości; różaniec dodaje ponadprzeciętnego piękna czarnemu rycerzowi, myślał Ted z znowu włączoną, wnikliwą paranoją prawdziwą.

Paciorki odbywały swoją starannie kontrolowaną pielgrzymkę a klimatyzacja mierziła włoski na szyi. Specter złapał jeszcze kolejny łyk kawy i przysiadł na krześle. Marie wszystko bacznie obserwowała z góry, z założonymi rękami a komandos odmierzał swoją pokutę. Ted poczuł półprzejrzysty czarny blask inkompetencji. Nie miał nawet do tego uprawnień, jak to brzmiało? Traktowali go jak sprzątaczki wścibskiego przedszkolaka zaglądającego do ubikacji dla dziewczynek. Mimo tego lęku, był nadal na tyle zmęczony by poddać się chwili i zacząć zadawać pytania. Mógł mieć wmontowany recorder, ale nigdy nie działał jeszcze pod przykrywką więc nikt mu takowego nie sponsorował.

-Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus- wypalił w lekkiej złości, choć z całkowicie poważnym pobożnym uśmiechem- Nie martw się ja też się modlę. Najczęściej po dwóch godzinach kazania przy whisky.

-Ale koniec żartów.- Specter ucinając machnął obiema dłońmi i spojrzał przed siebie splatając palce pod brodą- Załatwiłeś ją. Prosty celny strzał w potylicę. Macie ciężki kaliber, i dobre zdolności oflankowania wroga. Takie podejście do laski z tak zaawansowanym procesorem bojowym. Musisz mieć coś dobrego pod kopuła. Nie bój się ja też mam tam parę śrubek... niekoniecznie dobrze dokręconych. Powiedz po prostu jak to zrobiłeś?- cywilny konsultant powiedział z lekkim zaciekawieniem na tyle prawdziwym na ile pozwalała mu jego charyzma.

Po swoim ostrym "dowcipie" Specter usłyszał, jak Marie aż wciąga powietrze, najwyraźniej zdumiona, na co pozwala sobie agent. Komandos jednak pozostał niewzruszony; palce jednak zatrzymały się, a różaniec zniknął w masywnych dłoniach.

- Na wieki wieków, amen. - odpowiedział poważnie. Głos miał zupełnie "ludzki", czysty i wyraźny, bez najmniejszego śladu elektronicznego akcentu. Albo bardzo dobry syntezator.... albo gdzieś pod tą masą metalu uchowały się jeszcze ludzkie struny głosowe.

- Wszystko jest w raporcie, sir - wytłumaczył spokojnie - Z chwilą przybycia sił policyjnych i rozpoczęcia operacji cel zaprzestał oporu, nie reagował jednak na wezwania do poddania się. Ze względu na ryzyko dalszych ofiar podjąłem decyzję o likwidacji zagrożenia z odległości, która dawała pewność natychmiastowej eliminacji. - przerwał na chwilę, po czym dokończył - Przy pełnej zgodzie dowódcy, sir. Snajperzy nie zdążyli jeszcze dotrzeć na pozycje, a tam umierali ludzie...

Specter słuchał słów czarnego monolitu, anielskiego głosu płynącego opanowanie znad stosu węgla umieszczonego na metalowym krześle. To wszystko wydawała się coraz prostsze i bardziej cuchnące. Cindirella urządziła masakrę, dla kogoś z góry a potem po prostu dała się wyłączyć. To wskazywało na automatyczne sterowanie. Detektyw czuł, że znalazł główny słup a teraz wystarczyło postawić wokół niego resztę konstrukcji.

Poczuł mocną koncentrację, może to przez mocną kawę, którą właśnie dopijał. Przełknął ślinę i spojrzał na Marie oraz komandosa. Lekko się zginając potarł lewe oko i popatrzył na swoje kowbojskie buty. Za dużo jak na jeden dzień; zmęczenie, stres i coraz bardziej podejrzana sprawa. Ten typ przed nim mógł być równie kolejną marionetką, która zdjęła przestarzałą kukiełkę. Każdy jakoś zareagował by na takie nieokazanie powagi, nawet mistrz zen. W wojsku widział dużo humanoidalnych robotów, były podobne, ludzko nieludzkie mistyfikacje istnienia.

Klimatyzacja na chwilę stanęła, by znów się poruszyć, ale facet nawet nie drgnął. Marie zaczęła postukiwać nogą a on zrozumiał iż musi zadać kolejne pytanie, najlepiej coś błyskotliwego. Choć tutaj wystarczała intuicja, ta bryła nie powie niczego sensownego... chociaż. Ted uśmiechnął się odsłaniając zęby.

-Skoro cel zaprzestał oporu, ludzie już nie ginęli. Nie było sensu rozwalać zabójczyni. Należało ją raczej aresztować. Skoro zamarła w bezruchu, wystarczyło ją zneutralizować. Ty pierwszy wyszedłeś z inicjatywą likwidacji?- agent mówił neutralnym tonem, starając się schować arogancję za pas. Czekał na odpowiedź próbując bezcelowo przejrzeć czarną maskę.

Pytanie musiał być celne, bo cyborg zamilkł. Po chwili odezwał się ponownie tym samym spokojnym głosem:

- Wykrwawiali się, sir. Nie można było udzielić im pomocy, dopóki było tam zagrożenie. Ze względu brak reakcji nie można było przewidzieć dalszego działania celu. - pomilczał, a potem dorzucił - Tak, ja wyszedłem z tą propozycją. Podaną jako najbardziej odpowiednią przez autonomiczny procesor pola walki, sir. Z całym szacunkiem, ale w takich sytuacjach stawka jest zbyt duża, by decydował... człowiek. Sam, bez wsparcia jakiejś większej mocy.

Specter uśmiechnął się delikatnie, zadowolony z odpowiedniego doboru słów. Odpowiedź cyborga była ciekawa. Tutaj nawet nie działała ludzka ręka, lub była to zwykła wymówka. Specter chciał zapalić, ale wkurzanie Marie jeszcze bardziej było nierozsądne. Dowiadywał się w każdym razie coraz więcej, wchodził w mokradła bardziej dziarskim krokiem czując zapach siarki. To mogło zamienić się w piekło, jeśli się nie powstrzyma. Chociaż była to jego jedyna szansa, by nie zostać ochroniarzem jak jego ojciec. W obecnych czasach ochroniarz miał o wiele lepsze wyposażenie i ekwipunek niż dawne ciecie. Teraz to wszystko przypominało raczej prywatną policję, zabierającą etaty zwykłym gliną.

-Większą mocą tak...- Ted popatrzył na paciorki i głowę SWAT`owca- Więc posłuchałeś co szepnął Ci program i popuściłeś wodzę fantazji. Szkoda tylko iż najcenniejsze dane o napastniczce znajdowały się pod jej czaszką. Tak to bywa. Długo służysz?

Ciemna masa stali pochyliła się do Spectera płynnym ruchem, tak że widział teraz bliska tlące się czerwienią kontrolki i matowy odblask świetlówek na węglowych krzywiznach pancerza. Tym razem zza hełmu popłynął cichy, spokojny szept:

- To nie taka wielka szkoda, sir. Słyszałem, że macie specjalistów, którzy potrafią wydusić nawet orgazm z umarłych. Choć doradzałabym wyjątkową ostrożność w zgłębianiu tematu. To była wyjątkowa... kobieta. - dodał i wyprostował się znów, odpowiadając na ostatnie pytanie agenta pełnym głosem - Osiem lat i siedem miesięcy, sir. Od czterech lat w policji, od roku w tej jednostce. Wcześniej byłem w wojskowych oddziałach specjalnych. Pełna dokumentacja mojej służby znajduje się w w archiwach kadr, sir. Jest bez problemu dostępna, jeśli ktoś ma odpowiednie uprawnienia, sir. - gdyby cyborg miał twarz, teraz na pewno wykwitłby na niej złośliwy uśmieszek.

SOUNTRACK DO POSTA

Mięśnie Spectera skurczyły się mimowolnie gotowe do sprzedania mocarnego ciosu, tej nieludzkiej bryle. Szykował się już do wstania a w jego oczach za żarzył się nienawistny błysk, ale ostatecznie przystopował biorąc głęboki wdech. Mieli wspólną historię, jeśli była to prawda. Ciekawe, gdzie facet służył i w jakich misjach brał udział?

Kilka diod na suficie zgasło na sekundę by ponownie zaświecić. Ted wyobrażał sobie socjopatyczne oczy skryte pod maską, jeśli w ogóle znajdowało się tam ciało. Nie dojdzie do jego historii, wspomniany dyskretnie Junior był nielicznym przyjacielem cywilnego konsultanta. Tylko taki zboczony świr chciał zadawać się z ponurym detektywem. Ściany zaczynały się kurczyć, aż Marie chrząknęła. Pozostawało jedno pytanie, by później wyjść z dziurawej chwale. Bioniczna zieleń oczu Spectera zmierzyła się z krwistą czerwienią kompozytowego całunu.

-Wyjątkowa kobieta? Co masz na myśli? To nie brzmi jak słowa przypadkowego egzekutora. Co o niej wiesz?!- Specter zaczynał tracić cierpliwość spodziewając się wymijającej lub kpiącej odpowiedzi.