Elektryzujące wiadomości wygrzebane przez sprytnego SID’a jak zawsze posiadały dużą wartość i wiarygodność. Na chwilę obecną Kelsan, Draug i CZR-9 złączony wręcz symbiotycznie z SI, dowiedzieli się wszystkiego na temat tajemniczej Gwiazdy Śmierci. Część umysłu Drauga nie mogła w to uwierzyć, część czuła ciężar odpowiedzialności za los kilku miliardów istnień zmiecionych jedną wiązką potężnego lasera. Pracowali dla nich, dla Imperium a Oreik jakoś nic sobie z tego nie robił. Wydawał się najemnikiem w stu procentach pewnym swojego Imperialnego pracodawcy. Podeszli do windy prowadzącej do wydrążonych w skale podziemi placówki i zjechali.

-Cholercia, czuję, że zrobicie porządne zakupy.- mówił Thur głaszcząc czule o ironio, całkowicie czysty swój ciężki karabin blasterowy.- Pamiętajcie pancerz na koszt Naszej Pani, reszta kredytów leci z Waszego portfela.

Winda zadzwoniła i stanęli na poziomie -5. Ruszyli długim szarym korytarzem pełnym umiarkowanego oświetlenia a dwa bawiące się mysie droidki uciekły im spod stóp. Oriek prowadził ich pewnie, ruszając energicznie krótkim, ale silnym ciałem. W końcu stanęli przed automatycznymi drzwiami z napisem “KWATERMISTRZ”. W środku zastali pokaźną przestrzeń magazynową odgrodzoną kratami z luką na szerokość owego zaopatrzeniowca. Był to równie niski, łysiejący mężczyzna w średnim wieku z okrągłymi grubymi okularami. Spojrzał nie do końca sprawnie na Stellarsów i szepcząc coś pod nosem jak zaawansowany w obłędzie szaleniec przywitał się z drużyną.

-Pokażcie identyfikatory. Tak, pokażcie je Mallowi. Wszystko musi być na porządku tak?

-Mall przestań kurwa, pleść i podawaj pancerz pyłowca i co zażyczy sobie śmietanka towarzyska. Mają platynowy dostęp rozumiesz gryzi-piórku?!- krzyknął na wpół komicznie Oreik.

-Już, już Mall je widzi tak, tutaj do czytnika po kolei.

-Psychozę dorzucasz za darmo “gryzi-piórku”?- zapytał ironicznie CZR-9 kiedy dołożył kartę do drobnego czytnika, który piknął wręcz miło.

-Wy śmiejecie się z Malla, ale on wie wiele. Więcej niż wy. Imperium rośnie w siłę, ma coś czego nie mają szuje z Rebelii. Ja wiem, wy nie, wy nie, czego sobie życzycie?- mówił kwatermistrz, na chwilę znikając w obszernym magazynie, by po chwili nieść dość żwawo pancerz szturmowca.

-24 warstwy kompozytowego plastoidu, system filtracji i podtrzymywania życia oraz komputer z wyświetlaczem w polu widzenia hełmu razem z dostępem komunikacyjnym. Baw się dobrze Panie… Kelsan. Tak, coś jeszcze?

Uznałem, że nie będę rozpisywał zawartości sklepu, za długo by to trwało. Po prostu dajcie swoje życzenia, a ja zobaczę czy da się je zrealizować. Macie MNÓSTWO kredytów- 90k na głowę, więc możecie uzbroić się po zęby. Daje Wam również dostęp do modyfikacji Stelli, jednak mody będą dosyć drogie i będzie trzeba poczekać jakiś czas na instalacje przez droidy naprawcze.

Uszkodzony silnik dodatkowy kosztował 8000 kredytów, tak nawiasem.

Kelsan znów musiał jechać windą, ale tym razem był z tego zadowolony, bo mógł się obłowić. Myślał nad tym co może być mu potrzebne do dalszej podróży po galaktyce. Musiał mieć lepszą broń, to oczywiste. Kapitan dostał broń w prezencie, a Kelsan będzie musiał sobie kupić. Pomyślał też, co miał obecnie przy sobie.

Trzy granaty, może do tego dokupię trzy małe miny? - zastanowił się mężczyzna i wyszedł z windy. Numer wskazywał na poziom minus pięć, to znaczy że byli pod powierzchnią ziemi, a przynajmniej tak mu się wydawało.

Thur miał rację, niezłe zakupy zrobią, choć patrząc na sprzęt kapitana to on raczej zachowa swój dobytek pieniężny by coś upolować sobie, gdzie indziej. Kelsan szedł korytarzem pogrążony w myślach nad następnym zadaniem. Było trudne do zrealizowania, ale nie niemożliwe.

To takiej roboty przydałby się sztucer. Pistoletem nic nie zdziałam - przez myśl przeszło Kelsanowi. Rudy człowiek wyjął platynową plakietkę i podszedł do terminala by zeskanować ją. On mówił o sobie w trzeciej osobie? Tak się przynajmniej wydawało. Niskiej postury sprzedawca na chwilę zniknął im z oczu by po chwili przyjść z pancerzem szturmowca opisując specyfikację.

Nie spodziewał się aż takich luksusów jeśli chodzi o kombinezon szturmowca, ale nie narzekał. Myślał, że to będzie zwykły pancerz do ochrony przed duszącym dymem. Kiedy jednak niski sprzedawca zapytał go o coś jeszcze to wyszedł z pytaniem czy aby tego akurat nie posiadał.

-Tak. Chciałbym się dowiedzieć czy masz może na stanie karabin dźwigniowy i trzy małe miny? - zapytał mężczyzna i poczekał na jego reakcję.

Kwatermistrz poprawił okulary, szepcząc coś pod nosem, potem stanął na widocznym tylko sobie terminalem, który odbijał niebieskie światło ekranu i wklepał kilka poleceń. Potem uśmiechnął się szeroko i cmoknął wąskimi ustami.

-Mam dość rzadki muszkiet oparty na technologii pulsacyjnej. Wiązka przebije dosłownie każdy pancerz. Gorzej z szybkostrzelnością ale duży zasięg i sprawne oko zrobią z tego nie lada zabaweczkę. Ogniwo energetyczne starcza na pięć strzałów. Muszkiet będzie kosztował Cię młodziku 15 tysięcy, pakiet po 3000 kredów za jedno ogniwo. Nikt go nie używa, ale SLM-48 to prawdziwy zabójca, Duroska robota używana przez ich gwardzistów lata temu. Wypadł z mody, ale może w końcu pozbędę się go z magazynu, tak, tak zrobi Mall. A… miny odłamkowe? Po 500 C# za sztukę. Nie narzekaj, to wojskowy sprzęt.- stwierdził sucho zdziwaczały magazynier.

Drogi do kwatermistrza prawie nie pamiętał. To znaczy był tak pogrążony w myślach, że po prostu jej nie zarejestrował. No może jedyne co pamiętał to smród... Tego nie można było wyprzeć ze świadomości.
Bardzo szczegółowy raport dostarczony mu przez SID-a, w innej sytuacji byłby interesującą ciekawostką. Jedak, jeżeli taka stacja istniała i jak fakty wskazywały była w pełni sprawna to całkowicie zmieniało układ sił w galaktyce. Imperium było i tak potęgą jednak teraz... Jak stawić czoła czemuś takiemu i komuś dysponującemu taką siłą ognia.

Wysłał do SID-a tylko polecenie ustawienia stałego monitorowania wszystkich danych dotyczących ewentualnej pozycji i działań operacyjnych tej jak to nazwali Gwiazdy Śmierci. Mimo swojej neutralności wolał trzymać rękę na pulsie i przez przypadek nie znaleźć się na planecie, która mogłaby się stać kolejnym celem.

Gdy dotarli na miejsce nie spiesząc się poczekał aż Kelsan zorientuje się w dostępnej ofercie i ewentualnie sfinalizuje transakcję. Na tą chwilę raczej niczego nie potrzebował, chociaż może...? Zapytać można. Gdy więc przyszła jego kolej założył tylko niewielkie zamówienie. Wskazując jedynie na kolbę strzelby wystającą znad jego ramienia powiedział:
- Ja w sumie potrzebuję jedynie odpowiednią ilość amunicji do tej ślicznotki. No i chociaż to wielka rzadkość, ale kto jak nie Imperium może mieć dostęp do takich rarytasów więc zapytam. Gwiżdżące Ptaki?

PO EDYCJI!

Magazynier pokiwał z uznaniem głowy patrząc na Ambiański Karabin Wyborowy. Potem bez słowa znikł i przyniósł małe pudełeczko z dwudziestoma podłużnymi, grubymi ogniwami dezintegracyjnymi. Popatrzył na nie słabym wzrokiem zza okularów i odparł.

-Magnus 1000, amunicja dezintegrująca. Więcej nie mam. 6500 kredów za ten zestaw.- powiedział podstarzały mężczyzna i popatrzył na czytnik kart kredytowych uśmiechając się chytrze i zacierając ręce.

-Gwiżdżące ptaki? Słyszałem o nich, ale niestety nie mam ich na stanie. Ale znajdą się mikro-rakiety. 1500 kredytów za pięć sztuk. Jeśli Pan Tempest nie posiadasz wyrzutni naramiennej mam po jednym trupie za 6000.

-A Pan Droid Zabójca ma coś chętkę na coś? Może znajdzie się jakiś rarytas.

Potem Mall walnął się w głowę, co wyglądało naprawdę głupio i nie na miejscu. Poprawił okrągłe, grube okulary i po chwili wrócił z trzema pasami z małymi okrągłymi pudełeczkami z drobnym czerwonym guzikiem i srebrzystymi krawędziami.

-Generator Pola Maskującego Nordic DC2. Bardzo dobry sprzęt. Będziecie praktycznie niewidzialni. Pamiętajcie jednak o cichym poruszaniu i unikajcie wody, dymu i tak dalej. Wiecie o co chodzi. Stan naładowania połączy się bezprzewodowo z Waszym interfejsem widokowym.

CZR-9 nie chciał niczego kupować, jednak organiczni członkowie załogi zdobyli naprawdę cenne i przy tym drogie zabawki. Kelsan aż chciał pójść na strzelnicę, ale szkoda było mu marnować drogich ogniw, które każde wystarczało na pięć strzałów potężnej przebijającej zielonej wiązki śmierci. SLM-48 dobrze trzymała się w rękach, muszkiet miał celownik optyczny o podwójnym przybliżeniu i wydawał się wyważony.

Drużyny uznała, że warto odpocząć przed misją, zjeść, wyspać się i zrobić coś z Thurem. Ten towarzyszył im niemal bez przerwy, polecenie Van Kore mogło mieć coś z tym wspólnego. W ostateczności jednak, kiedy drużyna zdecydowała się na drzemkę powiedział, że idzie do wojskowej kantyny na kilka głębszych a oni po sytym posiłku powinni się przespać, co zresztą zrobili.

Byli w podziemnym hangarze (pojazdy latające wnosiły się na platformach na górę), gdzie mieściło się od kroci myśliwców TIE/Hellound i bombowców. Stała również też podłużna barka desantowa, miała rozsuwane boki do szybkiego wyskoku i możliwości strzelania z ciężkich działek zamontowanych po obu stronach przestrzeni wewnętrznej. Barka posiadała również z przodu dwa lekkie lasery a na dole, małe automatyczne działko obrotowe.

-To AAT-3. Zabierze Nas na pole naftowe. Wsparcie TIE będzie przez chwilę z nami leciało, jednak potem wycofa się na bezpieczną odległość i zaatakuje tylko jeśli sytuacja całkowicie się posypie. No i... - niski Thur wskazał dwanaście stojących z kołkami w tyłku, wyprostowanych szturmowców do których już wyekwipowany Kelsan pasował jak bliźniak.- Leci z Nami ten pluton. Dwanaście totalnych specjalistów. Zajmą się przejmowaniem kluczowych lokacji, równie po cichu kiedy wy dostaniecie się do centrum nadawczego. Zrzucimy Was u góry tego piasko-betonowego wieżowca, zjedziecie po linie przez ledwo działające systemu wentylacyjne. Panel sterowania powinien być zgodnie z danymi wykradzionymi przez IBB również na dachu. Idiotyczne, ale łatwe uzgodnienie. Potem podeślę na Wasz HUD mapę wnętrzności przeklętych wykolejeńców. Gotowi? To wsiadamy.

Lecieli nad pomarańczowo-żółtym piaskiem szerokiej pełnej wydm pustyni. Zgodnie z tym co mówiła Van Kore a potem już w AAT-3 Oreik do bazy Faktoriatowych Buntowników czekało ich do przebycia 200 kilometrów. Pogoda była słoneczna i czysta zbliżał się zachód słońca. A było na co patrzeć- czerwony karzeł migotał tworząc krwawą łunę i dając wszystkiemu karminową poświatę. Już tonął za horyzontem, kiedy patrząc przez otwarty bok z klamrami bezpieczeństwa trzymających ich w fotelach zobaczyli kompleks piaskowo-betonowych budynków. Draug szybko wypatrzył dwa działka plot a barka wzniosła się wyżej, by potem pikować nad największym i najwyższym budynkiem.

Przez całą drogę czuli się trochę obco. Thur żartował z plutonem komandosów, oni mu wtórowali i nawet walnęli trochę bimbru z podwójnie destylowanych jajo-krzywów.

-Gotowi Stellarsi? Jeśli mogę tak do Was mówić.- zaśmiał się Oreik.- Słuchajcie jak mówiłem wchodzicie, plany budynku przesyłam do Waszych hełmów. Pięter jest 35. Centrum nadawcze znajduje się podobno gdzieś między 25 a 30 poziomem. Zjeżdżacie na linie po wyłączeniu wiatraków. Nie radziłbym używać plecaka skokowego Tempest. Za głośny. W razie wykrycia radzicie sobie sami do momentu jeśli wszystko wymknie się spod kontroli. Wtedy wkraczamy my, bowiem mamy mały plan dywersji. A ostateczną, ostatecznością będzie przywołanie kawalerii powietrznej. No, ruchy ruchy.- powiedział Thur, a drużyna zeskoczyła na płytowy dach, gdzie mieściły się sprzęty do obiegu tlenu w budynku i co ciekawe również stacja energetyczna za wysoką siatką z żyletkowym drutem kolczasty.

Kiedy AAT-3 wzniosła się nieco wyżej (jej silniki repulsorowe były praktycznie niesłyszalne), Thur już na komie powiedział.

-Przechwyćcie dowódcę żywego. To będzie cenny dodatek, a ja poproszę w takim wypadku Van Kore o jakąś premię. Pamiętajcie również, że macie pasy z generatorami pola maskującego. Bez odbioru i powodzenia.

AAT-3 znikł z pola wdzeniia a oni stali na dachu wysokiego wieżowca z którego jak strupy poodpadało szklane wykończenie.

Rudy mężczyzna trzymał w dłoniach masywny karabin, brakowało mu tylko bagnetu na nim. Przymierzył się i zauważył, że ma aż dwukrotne przybliżenie to jak najbardziej mu pasowało, może nie będzie konkurować z Ambiańską Strzelbą Snajperską o to kto zgarnie więcej fragów, ale i tak to zawsze coś więcej niż tylko pistolet na nieco dalszą odległość. Nie miał, gdzie tego schować, a mógł dokupić jeszcze uchwyt na plecy by sięgać 'Ashe' w każdym momencie. Już karabin dostał imię. Trzeba było się teraz wyspać, ale najpierw coś zjeść i oddalić się od tego śmierdziela jakim był Thur. Kelsan pomyślał o tej misji, która miała się zacząć jutro rano. Może już w tej misji wypróbować to cudeńko. Thur na jego oddalił się na bezpieczną odległość, więc mógł spać spokojnie.

Następnego dnia obudził się wypoczęty i pobrał swoją broń po czym ruszył razem z resztą członków załogi do podziemnego hangaru. Hangar był wypełniony po brzegi TIE bomberami i Hellhoundami. Był tak zachwycony, a jednocześnie skupiony, że nie zauważył jak za nim stał pluton szturmowców. Rudy człowiek ubrał się jak oni, bym zakuty w pancerz pyłowca razem z hełmem i innymi bajerami na koszt Van Kore. Może rzeczywiście nie będzie go oddawał. Ujrzał AAT-3 barka do transportu ludzi z otwieranymi trapami po obu stronach. Jakiś czas później Thur wyjaśnił im plan działania, a potem zaś wszyscy znajdowali się już na statku. Nowy to on nie był, ale jak na taką odległość jaką musieli przebyć stanowczo wystarczała. Kelsan nie miał żadnych pytań, więc ruszyli.

Minęło kilka godzin nim dolecieli pod wskazane miejsce. Zachód był jak w mordę strzelił. Do tego Thur się chlał na potęgę, co mu się nad wyraz nie spodobało. Będzie musiał to jakoś przeboleć. Tu to może sobie rządzić i dzielić, ale na Stelli to Kelsan był pilotem. Wylądowali na najwyższym budynku chyba na całej planecie. Przed oczami rudego mężczyzny widniał hologram przekroju budynku oraz wszelkiego rodzaju migające diody informujące o czymś tam. Słuchał słów Thura i widział kątem oka piętra między, którymi mieli wylądować i zacząć akcję.

Według dodatkowych informacji, które powiedział im Thur, mieli pojmać dowódcę, a otrzymają premię. Tym już niech się zajmie Draug on jest dobry w te klocki. Kelsan czekał aż kapitan będzie miał coś do powiedzenia lub po prostu da znak, że mogą ruszać i zacznie się zabawa. Mężczyzna tylko rozgrzał 'Ashe' otwierając i zamykając magazynek by przeładować i iść w bój.

U imperialnego kwatermistrza wiele nie utargował. Fakt faktem, że Gwiżdżące Ptaki to była rzeczywiście nie lada gratka, jednak można by się spodziewać, że kto jak kto, ale Wielkie Imperium Galaktyczne to pewnie ma dostęp do wszystkiego. No cóż. Tak czy inaczej dostał chociaż paczkę tej specjalnej amunicji do swojego nowego nabytku. Dużo tego nie było, ale i tak się cieszył. Dobrał jeszcze cztery paczki rakiet po pięć sztuk w zestawie do swojej wyrzutni naramiennej. Z tego wszystkiego przy kwotach kredytów jakimi obecnie dysponowali czuł się jakby zapłacić porównywanie mało jak za wycieczkę do oceanarium na Mon Calamari i paczkę dropsów miętowych.
Kelsanowi za to zakupy udały się do tego stopnia, że aż mu się oczy świeciły z radości. A mówią, że droga przestępczości nie popłaca. Popłaca tylko wystarczy nie dać się zabić.

Udali się do swoich kwater aby się posilić i odpocząć przed akcją.

Następnego dnia załadowano ich na barkę transportową wraz z oddziałem szturmowców i ruszyli nad cel. Wystawili ich trójkę na dachu obiektu i przedstawili nowe cele dodatkowe. Może nie zawracał by sobie nimi głowy gdyby dodatkowe cele nie wiązały się z dodatkową premią. Póki co zaś Imperium było bardzo hojne. Tak hojne, że mógłby się przyzwyczaić do takich stawek. Jednak przypomniał sobie w tej samej chwili wyobrażenie krzyku milionów mieszkańców Alderan zniszczonych jednym celnym strzałem zabójczej stacji bojowej.

Centrum jest gdzieś między 25 a 30 piętrem. Co to miało być. To miał być wywiad Imperium? Nie dziwota, że musieli korzystać z pomocy łowców nagród. Podanie informacji, że cel znajduje się między 25 a 30 piętrem to jak powiedzieć, że poszukiwany obiekt jest gdzieś pomiędzy Mos Eisley, a Morzem Wydm. Cóż nie było czasu na bzdury, a trzeba było zapracować na swoje wynagrodzenie.

CZR-9 chyba już z nudów zaczął rozglądać się co by tu zepsuć. Oczywiście w jego mniemaniu wszystko w dobrej wierze. Na szczęście zanim robot zdążył czegokolwiek dotknąć nagle potężne wentylatory odpowiedzialne za wentylację całego kompleksu zwolniły po czym zatrzymały się się i zamilkły.
Wszyscy mieli wyświetlone wewnątrz hełmów plany budynku. Chociaż one były w stu procentach sprawdzone i dokładne. Na żółto pulsował im szyb, z którego mieli skorzystać.

- Dobra. Wyciągarki w ruch i zjeżdżamy. Zjeżdżamy na dwudzieste piąte piętro i pousuwany się w górę systematycznie szukając celu czyli centrum nadawczego. Dowódcę bierzemy żywego. Gdy wyjdziemy na korytarz odpalamy te generatory pola maskującego. Zobaczymy ile ta technologia jest warta w praktyce. - Wydał rozkazy Draug gdyż wiedział, że na to czekają.

Jako dowódca pierwszy podszedł do szybu, zaczepił uchwyt wciągarki o drut i puścił się w dół szybu. Ambiańską strzelbę zostawił na pokładzie statku, a zabrał ze sobą prototypowy karabin blasterowy XS-9 gdyż do akcji typu sabotaż stwierdzi, że nada się lepiej. Tym razem potrzebował mobilności i szybkostrzelności.
Wyciągarka zaprogramowanie zatrzymała się na 25 piętrze. Draug nie czekał długo, żeby następny nie zjechał mu na głowę. Uruchomił pole maskujące i wyszedł na korytarz. Póki co mieli szczęście, gdyż był pusty.
Za plecami usłyszał cichy szum. Kelsan zjeżdżał jako drugi.

Drużyna wyminęła zamrożone wiatraki, przypięła silniki wyciągarki i złapała zaczepienie; Kelsan z radością stwierdził, że nowo sprawiony pancerz ma miejsce na przymocowanie zapinki. Potem wkroczyli w mroczny umiarkowanie wąski tunel, czy raczej studnie prowadzącą na 25 piętro. Nie była to długa droga, jednak wizja ciemnej głębokiej przestrzeni nie wydawała się wyjątkowo kojąca. Silnik stanął i znaleźli się przez tunelem na zaprogramowane poziom wieżowca. Drużyna szybko wskoczyła w szyb i odpięła uprząż. Chwile czołgali się w zardzewiałym tunelu, by potem dyskretnie zdjąć rozpadający się grill i delikatnie wyskoczyć na korytarz.

Wokół nie było nikogo. Draug i CZR-9 sprawdzili otoczenia zaawansowanymi, posiadanymi przez siebie skanerami. Korytarz na którym się znajdowali był cały pełen popękanych ścian z odpadającymi stalowymi płytami, które kiedyś musiały wyścielać wnętrze. Nieliczne światła mrowiły oczy nieco pomarańczowym odcieniem bieli. To był dobry znak, nikt na pewno nie dawał zasilania do całego wieżowca, więc centrum działalności bojówki Faktoriatu musiało znajdować się w miarę blisko. Kelsan trzymał mocno SLM-48 mając ją w pewnym jak na pilota chwycie, Draug celował uważnie przez XS-9 będąc w ciągłej gardzie a CZR-9 pozwolił by działko dyfrakcyjne wysunęło się z prawego ramienia mogąc w każdej chwili z bliskiej odległości zmieść nawet kogoś w durastalowym napierśniku, jeśli jakiś zbłąkany wróg znalazł by się w optymalnej odległości pięciu metrów.

Znaleźli się w przed obszernymi drzwiami, które wisiały na rozwalonym zawiasie. Dwa wielkie skrzydła prosiły się aż o sprawdzenie. Tempest kazał się ubezpieczać i delikatnie spojrzał do wnęki. Była to sala konferencyjna na środku, której na dużym podium znajdował się holowyświetlacz i kilka terminali. Draug pomyślał, że to centrum operacyjne, jednak po chwili ugryzł się w myślach, poza dwójką żołnierzy nie było nikogo innego. Mieli na sobie pomalowany na czerwono pancerz i kamizelki ochronne i durastolowy hełm z dwójką ponuro świecących się żółcią punktów wzroku, które na razie ich nie zauważyło. Mogli ich załatwić lub poszukać głównego centrum dowodzenia. Posiadali pola maskujące więc cicha neutralizacja wchodziła w grę. Jak również próba przesłuchania dwójki szeregowców.

[media]http://i.ibb.co/1nHTfMZ/o-nierz-Faktoriatu.jpg[/media]

TYPOWY ŻOŁNIERZ FAKTORIATU