Był to nie kto inny, jak Malrof, przedstawiciel rasy Pakledów, który ukończył wraz z nimi ostatni rok studiów w Akademii Gwiezdnej Floty. Nikt nigdy do końca nie wyjaśnił, dlaczego osobnik o tak specyficznej kulturze i zachowaniu studiował wraz z innymi studentami szkolonymi do zaszczytnej służby w Gwiezdnej Flocie. Krążyło na ten temat wiele plotek, a każda z nich była coraz bardziej absurdalna i niedorzeczna. Oficjalnie Malrof miał status wolnego słuchacza. Nieoficjalnie mówiło się i o tajnym porozumieniu między Federacją, a królową Gugendolrof. Miało ono ponoć zakładać, że nastąpi wymiana wiedzy i części technologii Federacji za wsparcie i przekazanie pewnych danych wywiadowczych.
Jaka by nie była prawda, fakt pozostawał jeden i niezmienny. Malrof był najbardziej denerwującym, najbardziej nierozgarniętym i męczącym humanoidem w całym wszechświecie. Nawet Ferengi z ich wieczną chęcią oszukania cię lub zrobienia interesu, nie byli tak absorbujący i wpieniejący, jak ten oślizgły tłuścioch Malrof.

- O! Witajcie przyjaciele - rzekł na powitanie, tym swym zachrypniętym i jednocześnie wiecznie zdyszanym głosem.

Przyjaciele, a to dobre. Jedyną łączącą ich rzeczą był fakt, że dwa razy z powodu brak miejsce w studenckiej stołówce siedzieli przy jednym stoliku. Do dzisiaj na samą myśl, paliła ich zgaga po tamtych posiłkach.

Konferencyjny na USS Phileas nie różnił się niczym od tysięcy identycznych sal na tysiącach statków Gwiezdnej Floty. Niezależnie od wielkości danego okrętu, to ta jedna sala zawsze, ale to zawsze miała te standardowe cztery na sześć metrów, panele ścienne szare, jak papier do d... starożytne akcesorium higieniczne, a na środku bezpłciowy stół z kilkoma uwierającymi w zadek krzesłami. Prawdziwy koszmar.
Architekci musieli zrobić to wszystko z premedytacją, żeby tylko utrudnić życie każdemu, kto tu trafi.

Wystarczyło, więc zaledwie trzy minuty oczekiwania, żeby wszyscy zebrani w sali odpraw, nowi członkowie załogi zaczęli ziewać jeden przez drugiego. Ich oczy wędrowały leniwie po gładkich panelach, łapczywie wypatrując jakiejkolwiek ciekawostki, odstępstwa od idealnych linii łączenia się poszczególnych segmentów, czegokolwiek, co pozwoli choć na sekundę zapomnieć o straszliwej nudzie i dojmującym poczuciu własnej bezużyteczności.

Danjwel Liev, porucznik o dość specyficznej opinii i bardzo osobliwych nawykach i upodobaniach, jako jedyny zauważył coś frapującego i niezwykłego. Tuż obok fotela, który zwyczajowo przypisany jest do kapitana, stała niewielka walizeczka. Dostrzeżenie jej świadczyło o wysoce rozwiniętym zmyśle obserwacji, gdyż nie każdy zauważyłby idealnie wkomponowaną, czy też chciałoby się rzec wręcz zakamuflowaną, skórzaną torbę w kolorze palonego ugru, czyli dokładnie takiego samego jak wykładzina w pokoju.