Karl spojrzał znad swej czynności na Felixa:
- Nie wiem po co w ogóle tam weszli. Mieli sprawdzić co się stało z galaretą i zaraz powrócić. A tak zachciało im się zwiedzać jaskinie. No nic poczekamy sobie, na szczęście pogoda jest dobra. Bo jakby miało padać to by mnie szlag jasny trafił.

Dostając kolejne pytanie, po chwili namysłu znowu odpowiedział:

- Hmm... no trochę już razem jesteśmy. Czy ja wiem, to byłby nasz już trzeci i czwarty demon a wcześniej jeszcze ustrzeliłem jakaś wiedźmę i zabiliśmy wilkołaka który atakował jedną z wiosek na naszej drodze. Także jak by nie patrzeć trochę tego było. Zwłaszcza w tak krótkim czasie. Coś dużo tego cholerstwa macie w okolicy!

Wszyscy

Galareta pojawiła się jak gdyby znikąd. Być może z powietrza, chociaż nie, z powietrza takie rzeczy nie wychodzą. Stworzenie mogło mieć jakieś zaszycie gdzieś głębiej, nikt z znanych osób bohaterom czy nawet im samym nie wiedział co może znajdować się głębiej. Jakie tajemnice może to miejsce skrywać. Pewne było jedno, miejsce to miało swojego strażnika, który dosyć dobrze radził sobie w rozkładaniu przeciwników. W dokładnym tego słowa znaczeniu.

Pierwszy do ucieczki ruszył Randulf, tuż za nim Oswald. Na samym tyle był Otwin, który postanowił zrobić coś więcej. Jego plan był szalony, ale czy na pewno?


Otwin

Ortwin złapał porządnie starca za rękę i pociągnął go w swoim kierunku. Słowa sprzeciwu nie miały tutaj najmniejszego znaczenia. Szarpał nim jak marionetką, która bez własnej siły była posłuszna naciśnięciom i zagraniom gracza.

Te chwile wydawały się mijać jeszcze szybciej. Bohater poczuł adrenalinę bowiem tuż zanim charczało stworzeni, którego on sam nie miał pojęcia jak załatwić. Mógł w prawdzie zostawić w każdym momencie starca, gdy ocena sytuacji wyglądała by bardziej kiepsko niż teraz. Jednak odczuwał on, że da radę. Starzeć krzyczał:

- Puść mnie, zostaw. - zginiemy... ratuj się głupcze

Jednakże słowa te docierały do Otwina ze znacznym opóźnieniem, było znacznie więcej innych emocji. Bohater czół dokładnie, że siła staruszka jest na wyczerpaniu, czasem nie zdążał nawet przebierać nogami, ale nie stanowiło to wielkiego utrudnienia. Otwin był w stanie nawet go podnieść.

Wszyscy

Ostatni bohater przekroczył granice jaskini. Nie biegł jednak sam, a ciągnął starca, który wyglądał na bardzo nie zadowolonego z tego powodu.

Feliks stał w osłupieniu widząc uciekających z wnętrza bohaterów.

- Co się u licha dzieje? Czemu uciekacie? - i nawet nie znając odpowiedzi był w stanie szykować się do biegu, aby jak najdalej od jaskini. Jednak po chwili się opanował i dodał z zaskoczeniem:

- Kim jest ten zaniedbany staruszek? -

Ortwin tak jak każdy poczuł ulgę wychodząc na zewnątrz, mógł zaczerpnąć oddechu. Ale on w końcu mógł pościć starca, ten jednak nie ustał za długo. Bo ledwo został puszczony, a niemal w tym samym momencie stracił przytomność upadając na ziemię. Jego stan był słaby, ale dychał.

Oswald nie słyszał aby galareta zbliżała się w kierunku wyjścia. Bohaterowie nie dostrzegali jakiegokolwiek zagrożenia stojąc na zewnątrz. Tutaj było o wiele spokojniej. Słońce odbijało się od metalu broni i uzbrojenia. Delikatny wiatr muskał skórę kojąc jakikolwiek ból czy gorąco. Powietrze było czyste i świrze. Szum liści przynosił spokój, a śpiew ptaków pieścił uszy.

Wyglądało na to, że po raz kolejny uciekli zwycięską ręką.

Karl wstał z ziemi gdy słyszał, że ktoś wybiega z jaskini. Spokojnie sięgnął po kusze i czekał na to kto wybiegnie.
Po chwili widząc, że to towarzysze uciekają szybko stanął w przejściu i wypatrywał czy coś nie pełznie za nimi... Nikogo jednak nie było.

- Ej wielcy bohaterzy! Co się stało? Uciekacie bo boicie się ciemności? - rzucił kpiarsko - Zachciało się wam eksploracji jaskiń, a tu uciekacie aż się wam z dupy kurzy