Drużyna zaczęła się rozdzielać. Każdy z bohaterów realizując swój pomysł napotkał się na inne przeszkody.

Luis być może rozwiązał trapiąca wioskę zagadkę. Jednak ciężko było być tego w tym momencie taki pewnym. Wyciągnął miecz przez siebie i ruszył w kierunku dziewczynki. Postać nie była tym zaskoczona, bo bohater był w tym bardziej oświetlonym miejscu. Wiedźma, jeśli była takową widział go i jego działania.

Gdy tylko podszedł do celu, miał możliwość wykonania ataku. Tą ewentualność bez zastanowienia zrealizował. Co więcej tym razem trafił celu. Miecz ciął dziecko w okolicach brzucha. Oczy dziewczynki zabłysły jak gdyby miały się zapalić. Chwila, a przez bohaterem stała postać w całej swojej okazałości. Nie była to ta sama piękność, którą widział ostatnim razem, a szkarada, która mroziła oddech w piersi.

- Jak śmiesz podnosić na mnie miecz, plugawy śmiertelniku. – wycharczała, a następnie podniosła jedną ze swoich dłoni i zamachnęła się w kierunku bohatera. Z jej dłoni, z każdej z jej palców wyrosły szpiczaste pazury, których jeden ranił policzek, reszta zatrzymała się na zbroi.

W tym czasie Randulf, wypatrywał co się dzieje w domu. Dobrze widział, że nikt nie zapalał światła, żadna świeca nie rzucała swojego blasku w żadnym z pomieszczeń. Po chwili dobiegł do niego Oswald, który w ręce trzymał księgo, które wcześniej nikt od tej pory nie widział. Randulf odparł na pytanie Oswalda, wskazując lokalizację.

Bohaterowie powoli ruszyli w kierunku chałupy. Dobrze pamiętali ten dom, byli tutaj raz. Dom drwala, to on mówił, że ma pokoje na stanie, w razie potrzebny. Bohaterowie weszli powoli ostrożnie przez pierwsze drzwi.

Otwin zostawił Iana samego z Albertem, wyglądało jak gdyby ten się z tego powodu cieszył, jednak może było to tylko takie odczucie. Ian przykucnął przy leżącym człowieku i zaczął się mu dobrze przyglądać. Bohater wyszedł lekko później dlatego z lekkim opóźnieniem nadgonił Oswalda. Jednak nie miał problemu z ich odnalezieniem. Widział jak obaj wchodzą do domu. Nagniwszy ich, mógł się czuć raźniej.

Trzej bohaterowie już razem udali się do środka. Było dosyć ciemno, jednak taka postać rzeczy nie przeszkadzał Oswaldowi, który odczuwał jak gdyby widział wszystko tak jak za dnia, bądź bardzo podobnie. Odczuwał smród, zapach stęchlizny. Jak gdyby w budynku gniło jakieś mięso. Zapach ciut podobny do tego, który napotkali w karczmie. Każdy z bohaterów po chwili odczuwał go, jednak to Oswald miał najgorzej, jego nozdrza, niemal nie wytrzymywały, będąc nim bombardowane. Weszli do kuchni i tam usłyszeli dychanie, na ziemi leżała postać, którą Randulf i Oswald pamiętali z okna. Była to ta sama uciekająca postać. Oswald bez problemu widział, że jest to drwal. Był mocno pokaleczony. Jego twarz miała wiele zadrapań pazurów, jego ubrania były po szarpane, a sam wyglądał na wycieńczonego.

Oswald noga z lekką trudnością przekręcił ciało drwala. Mężczyzna żył, zaciskał zęby jak gdyby zbierając siły.

- Nie rób mi krzywdy, właśnie tutaj był, ukrywa się w moim domu. Zabije mnie jeśli wam więcej powiem. - mówił to ręką wskazując na pomieszczenie obok

Randulf skupił się na samym zapachu i zdołał ustalić, że smród nie dochodził z kuchni, a z któregoś innego pomieszczenia.

Otwin zaczął metodą na spokojnego to też dało rezultaty

- No dobrze mogę pokazać, ale osłaniajcie mnie proszę. To demon, on zabije nas wszystkich, może lepiej tam nie wchodźmy. - zaproponował roztrzęsionym głosem

Bohater niewiele widział jak drwal wygląda, bo dalej było ciemno, jedynie Oswald dokładnie widział, że ich świadek jest mocno pocięty, zarówno po twarzy jak i na ciele. Jego ubranie było porwane, po szarpane. Jego dłonie zakrwawione.

Luis miał wyglądało jak gdyby miał przewagę, zaatakował kolejny raz mieczem. Pierwszy atak ciął powietrze, bo plugastwo było zwinne. Wiedźma prędko odskoczyła od miecza, jednak drugie cięcie było trafne, a z szkarady popłynęła krew. Było na tyle mocne, że ręka opadła na ziemię, a z kikuta trysnęła krew.

Wiedźma złapała kikuta i jak smuga zatańczyła w powietrzu. Przed bohaterem jak gdyby z ziemi wyrosły dwa większe niż psy demony.

Zagrodziły one przejście do wiedźmy, a ta korzystając z zamieszania zaczęła się wycofywać.

Jeden z ogarów zaatakował Luisa, rzucając się na niego, jednak jego mocna zbroja pozwoliła mu odparować atak. Z tym, że niemal ledwo ustał na nogach, przewrócenie się w tej sytuacji mogło być niekorzystne.