Gustaw obudził się sam nie niepokojony przez nikogo.
~ Zapomnieli o mnie czy ze wszystkim sobie tak dobrze radzą?~ Zastanawiał się prze chwilę leżąc jeszcze w pieleszach.
W końcu wstał i przeciągnął się. Nigdy nie lubił spać długo i teraz mimo zmęczenia coś mu mówiło, że trzeba wstać.
~ No tak. Obowiązki zbudziły.~ Uśmiechnął się sam do siebie. Obmył się, ubrał w mundur i przypasał broń uprzednio zakładając zbroję.

Gdy wyszedł z komnaty Kadet wstał i zasalutował. Na jego twarzy widać było zakłopotanie i uciekał wzrokiem od Barona.
- Co jest młody? Coś się stało?- Zapytał poprawiając pas z mieczem.
- Panie Sierżancie. Komendant chce Pana Sierżanta widzieć.- Wyrecytował i spuścił wzrok.
- No jak chce to trzeba się zameldować.- Odpowiedział i z przymkniętymi oczyma patrzył na chłopaka. Coś mu się nie podobało. Coś tu się działo.

Gustaw ruszył na spotkanie z Komendantem przez dziedziniec. Uchodźców była masa. Już nie łapali za mundur bo racje żywnościowe były przyznane i tylko spoglądali na Sierżanta idącego na spotkanie. Żołnierze salutowali, ale nie mówili nic.

- Sierżant Gustaw melduje się.- Zasalutował wchodząc do komnaty uprzednio pukając. Stanął na baczność i mimo jeszcze jakiegoś zmęczenia wyglądał w lepszym stanie niż był.
- Pan komendant wzywał.-

Ludzie w Imperium mówią, że Estalijczycy nie pracują zbyt chętnie jak jest gorąco. Pół dnia spędzają na odpoczywaniu w cieniu żłopiąc to swoje wino. Drugie pół podobno pracują, ale jeśli by popytać w Imperium, czy ktoś widział kiedyś pracującego Estalijczyka, to usłyszy się tylko parsknięcie śmiechem i oczywiście zaprzeczenie. Estalijczycy nie pracują też, gdy jest zimno. Wtedy w zasadzie wcale nie pracują, bo obawiają się przeziębienia. A zimno w Estalii to każda temperatura, która nie jest w Imperium nieznośnym upałem.
Lud ten natomiast uwielbia się awanturować, gadać o niczym, upijać do nieprzytomności, pływać bez celu ryzykując życie oraz na koniec sprzedawać za ciężkie pieniądze, to co dzień wcześniej zdobył za bezcen. I tylko dzięki temu ostatniemu nie wyginęli jeszcze dokumentnie.

Leonor nie miała pojęcia o tym potocznym wyobrażeniu, gdy uwijała się jak w ukropie od samego rana ratując ludzi i jedzenie oraz organizując takie czy inne religijne wydarzenia. Na koniec dnia, jak by jej było mało niemal obiegła jeszcze miasto oglądając organizację obrony fortu, składanie z kawałków katapulty, stan swojej łajby-zasadzki, a także wzięła udział w procesji pod główną bramą. Jeszcze raz odwiedziła kapłanki Shaylli i poprosiła uprzejmie o pomoc kolejnego dnia z wydawaniem żywności, bo w innym przypadku znów połowa się zmarnuje i ludzie utarzani w pyle zmieszanym z chlebem przyjdą żebrać o jedzenie tutaj. Kapral, który to rozdawał, świetnie sobie radził z odmierzaniem równych racji, ale na tym jego umiejętności się kończyły. Chciała też wspomnieć coś o rapierze, ale uznała, ze akurat w tej świątyni może być z tym kłopot. Padła więc na kolana i modliła się chwilę do dwóch Bogiń naraz. Uznała, że nie wypada oddawać czci Najwspanialszej w jakieś zapchlonej komórce.

Tak więc podsumowując jakiś kumaty cieć z dwójką pomocników pilnował łódki i został dodatkowo zmotywowany obietnicą, że jeśli coś się z nią stanie zostanie zapakowany na kolejną tego rodzaju i posłany na wroga jako samotny desant. Zmiana patrolu co sześć godzin, a wszelki ruch na rzece ma być raportowany natychmiast do garnizonu. Obrona fortu prezentowała się wyjątkowo dobrze i oglądnąwszy ją z zadowoleniem chciała nawet pochwalić Berta i Waltera, ale w zamian za to pobłogosławiła most, żeby palił się dwa razy dłużej jak będą na nim skwierczeć wojska tego zdrajcy Broka i rzuciła salwą estalijskich przekleństw w kierunku oblegających. Najdłużej posiedziała przy krasnoludach, które składały katapultę. Był to ciekawy lud, który zakładał na siebie zdobione puszki z wojskową żywnością kiedy szedł się bić, a zamiast misternych i lekkich broni używał ciężkich i nieporęcznych pacek na muchy, ale zdawał się nie dzielić z Imperialnymi filozofii zdrady i honor traktował równie wielce jak cywilizowany naród estalijski. Krasnoludy były też drażliwe, w przeciwieństwie do łagodnych i przyjacielskich Estalijczyków, którzy w gniew wpadali... w zasadzie to nie wpadali wcale. Niemniej skłonność do fochów oraz dziwaczna potrzeba obkładania się metalem, były niewielkim mankamentem w obliczu zamiłowania do dotrzymywania słowa. Akolitka wpadła więc na przebiegły plan i zamiast podzielić się z nimi wiedzą jak powinni dobrze złożyć to dziwne drewniane coś, jedynie kiwała głową z podziwem i dwa lub trzy razy westchnęła, że jest to wspaniała robota. Bo Estalijczycy oczywiście też mieli takie urządzenia i każdy Estalijczyk we krwi miał umiejętność składania drewnianych rzeczy, ale może lepiej nie rozdrażniać tych pracowitych istot własną doskonałością. Ukłoniła się więc grzecznie, wyraziła nadzieję, że uda się z tego zabić jak najwięcej tych zdradzieckich psów, chociaż lepiej było by ich dziurawić rapierem albo pac... toporami, toporami to ciąć i że może gdzieś jest drugie takie urządzenie i że bardzo dziękuje. Trochę wyszło, jak by to dla niej specjalnie składali tą zabawkę, bo ona z pewnością umiałaby to obsługiwać, ale teraz nie miała na to czasu.

Dopiero jak wyszła zorientowała się, że skoro krasnoludy tak bardzo lubią metal, to może oni mieli przy sobie jakiś rapier. Potem pomyślała sobie, że Detlef też może być taki drażliwy, chociaż sprawiał wrażenie, że ma tyle emocji, co puszki od konserw, w które się ubierał i że może on będzie wiedział coś na temat tego rapieru, który obiecali jej jego kuzyni.

Szczęśliwym zrządzeniem losu kapral siedział w sali Ostatnich przy stole i narzekał na brak czegoś do picia, co za sprawą znakomitej estalijskiej organizacji zaraz zostało załatwione obciążając stół dwoma kuflami mocnego piwa. Następnie w ramach przebiegłego ugłaskania kaprala Leonor opowiedziała mu o łajbie-pułapce na rzece, obronie fortu, procesjach przy murach, rozdawaniu żywności uchodźcom, drewnianym dziwadle złożonym przez jego kuzynów, bardzo sprawnie i z wieeeeelką fachowością ma się rozumieć i na koniec dodała tak jakby mimochodem, że miał być również od jego kuzynów rapier dla niej, którego ciągle nie ma. Żeby kapral nie zdążył się zdenerwować zrobiła na szybko z resztek jedzenia i sztućców mapę poglądową na której pokazała dobitnie, że fort wygląda na potencjalnie dużo łatwiejszy i lepiej przygotowany do obrony niż mury i ci zakuci w pusz... w zbroje jego bracia powinni siedzieć, gdzieś w okolicy bramy, a nie spacerować po mieście bez celu. I że obrona bramy jest teraz priorytetem, bo w przeciwieństwie do Broka, który poprosił o pieniądze, ten drugi Imperialny zdrajca chciałby sobie wziąć je sam.

Noc z 31 na 32 Vorgeheima 2522, wieczór, niewielkie zachmurzenie

Meissen

Leonora biegała po mieście tak jak jeszcze niedawno Baron. Dostała chyba jakiejś gorączki i powinna zostać zbadana przez cyrulika, bo świadkowie widzieli, jak gadała coś o chlebie do dwóch mieszczek biorąc je za kapłanki Shallyi. Zorganizowana przez tych innych, rzeczywiście istniejących kapłanów na jej prośbę wieczorna procesja pod murami przyciągnęła wiernych z całego miasta, dając im niepowtarzalną okazję na oglądanie brutalności wojska i przyzywania demonów przez magów.
Dotarli na miejsce dosłownie chwilę po tym, jak Loftus wydał rozkaz i zagrały cięciwy żołnierzy na murach. Loftus zauważył, że trafiła nieco ponad jedna trzecia ludzi. Bełty poszybowały w kierunku podanych celów kosząc kozy, kaczki, kozy... ale także raniąc przypadkowo jedno z dzieci. Jakby tego było mało, martwe zwierzęta zaczęły wydawać dziwne jęki, a ich krew skwierczała i wrzała.
Para magów inkantowała czary najgłośniej jak mogła, przyciągając uwagę wszystkich, a wokół kobiety coś wirowało i odbijało blask pochodni.
Nawet żołnierze mieli nietegie miny, a uciekać zaczęli nie tylko uchodźcy, porzucając cały dobytek, ale i niektórzy uczestnicy procesji. Po drugiej stronie murów może nie było widać tego samego, ale słychać było aż nadto dobrze.


Walter przygotował fort do obrony, wybrał czterech żołnierzy i dowodząc swojej inteligencji udał się z resztą na barykadę. Morale tamtej czwórki z pewnością spadło. Po północy, po "występach" magów spadł na nich także kamień wystrzelony z katapulty, uszkadzając poważnie dach i raniąc jednego z pozostałych tam ochotników.
Chwilę później były cyrkowiec dowiedział się, że było to ostrzeżenie i dowód, że nie żartują. Jeśli nie dostaną okupu rano, ludzie Harkina Brocka zaatakują.


Waldemar potrafił być bardzo przekonujący kiedy chciał. Swoimi działaniami wpierw podwoił, a teraz potroił personel medyczny, który weźmie na siebie użeranie się z rannymi podczas bitwy. Kelgarden i jego praktyka byli do dyspozycji wojska, zwłaszcza że słyszał już, że w mieście dochodzi do rekwizycji wszystkiego, co nie jest przybite do podłogi.

O dziwo, trudniej było kupić ziemniaki. Nawet powołując się na swój zawód ledwo był w stanie wydębić je od oberżysty, ale cena nie była niska. Niemniej, pół korony nie było aż taką ceną, na jaką by nie było go stać.


Detlef obszedł perymetr obrony - wszędzie trwały prace nad podwyższeniem i umocnieniem barykad. Obsadzający je żołnierze i ochotnicy patrzyli zdziwieni, jak robotnicy zasuwają z, nomen omen, robotą i jak wylewnie witają khazada. Bogatsi mieszczanie zapewne by się krzywili na jego widok, ale "doły społeczne" zdecydowanie popierały jego działania.
Będąc na wieży mógł się rozejrzeć po okolicy. Widział obóz sił Wernickiego, półkompanię strzegącą barek, którymi przypłynęli, zwiadowców wroga kryjących się na drugim brzegu rzeki... Na tyle na ile znał się na ludziach - tej nocy raczej nie zaatakują.
A po powrocie do garnizonu spędzał ostatnie godziny przed przejęciem dowództwa posilając się i obmyślając plan uzyskania wsparcia ze strony pobratymców, srodze urażonych postępowaniem dotychczasowego dowódcy, w czym dzielnie sekundowała mu Leonora, która podzieliła się z nim wszystkim co wiedziała, zrobiła, planowała i myślała w ciągu ostatnich dni.


Bert zorganizował sobie materiały i pomoc do stworzenia imitacji Kugelmatycznej Kamizelki Nawodnej za cztery i pół korony (i dostał w gratisie posiłek) po czym udał się na przeszpiegi.
Silber Haus wyglądał dla niziołka niczym forteca. Trudno mu było znaleźć słabe punkty, zwłaszcza, że krasnoludy były coś nerwowe i nie mógł spędzić tam tyle czasu ile by chciał nie przyciągając uwagi. Były dosyć nerwowe i nawet mimo ich małomówności Bert był w stanie ze strzępów usłyszanych rozmów dowiedzieć się, że jest jakiś antykrasnoludzki spisek w Imperium, a tu, w Meissen, złapano dziś szpiega! Co dziwne, władze wojskowe zupełnie to zignorowały!


Tymczasem, w obozie sił Wernickiego, Oleg dostawszy się do zarekwirowanego miejscowym wozu złożył na nim swój ładunek przy pomocy miejscowego najemnika. Paląc razem z nim zauważył, że dał mu do myślenia, a znając już trochę wojaków wiedział, że plotki się rozniosą niczym pożar suchych traw. Nie doczekał się jednak słownej odpowiedzi, gdyż ich uwagę przykuło coś innego.

- Co do kurwy? - wyrwało się najemnikowi na widok uciekających w ich stronę uchodźców ściganych odgłosy wydawane chyba przez demony z piekła rodem. Ruszył w kierunku swojego namiotu, zostawiając przebranego wędrowca samego. Przerażeni starcy, kobiety i dzieci, niewpuszczone swego czasu do miasta a teraz odgonione od niego nie wiedziały tego i wpadły w brutalne łapy żołdaków Wernickiego, którzy palili się do pokazania im prawdziwego piekła... Choć dzięki oficerom skończyło się na kilkudziesięciu pobiciach i gwałtach i zaledwie kilku ofiarach śmiertelnych. Zauważył jednak, że przygotowania do szturmu i prace nad machinami oblężniczymi zostały przerwane, co da więcej czasu obrońcom.
Tak czy inaczej, wszyscy mieli co innego do roboty niż zwracanie uwagi na Olega.

Noc z 31 na 32 Vorgeheima 2522, północ, częściowe zachmurzenie

Uczeń czarodzieja razem z pełnoprawną wędrowną czarodziejką dali o północy prawdziwy popis. Różnorakie hałasy, dźwięki, światła obudziły wszystkich zarówno w obozie wroga jak i w mieście, powodując zamieszanie w obu tych miejscach, a nawet w obozie ludzi Brocka po drugiej stronie rzeki.
Dalsza część planu Loftusa przebiegła bez istotnych zakłóceń - podpalone i wypuszczone pięćdziesiąt metrów od murów miasta świnie pobiegły w ślad za uciekinierami, powodując ucieczkę zwiadowców wroga i nerwowe ruchy w jego obozie. Na tym jednak sukcesy się właściwie zakończyły. Taktyka zastosowana przez Loftusa mogłaby sprawdzić się na bliski dystans, ale próba utrzymania kierunku "natarcia" przez prawie pół kilometra skazana była na niepowodzenie. Gdyby tylko miał jakąkolwiek wiedzę z zakresu taktyki, pewnie by o tym wiedział.
Zwierzęta rozbiegły się szeroko, a wizg cichł powoli, gdy padały pozbawione sił i życia. Jedynie kilka dobiegło na tyle blisko celu by mogły być zastrzelone przez wartowników - zwykle w nocy celuje się bardzo trudno, ale nie kiedy cel płonie niczym pochodnia i biegnie prosto. Inne dogorywały na polach pomiędzy miastem, a obozem, dostarczając nieco przypalonego mięsa oblegającym, ale i powodując sporo nerwowości.


Gustaw zastał Komendanta w jego gabinecie. Ze skwaszoną miną poinformował on Barona o wszystkim, dodając, że może część swoich win odkupić łapiąc niejakiego Diuka, szpiega granicznych, który posługując się danymi mu przez von Grunnenberga uprawnieniami zabrał się do grabienia magazynów, zapewne w celu wywołania zamieszek.


Diuk wieczorem rozesłał swoich ludzi na patrole i ignorując wezwanie od Komendanta poszedł zamiast tego do kwatermistrza i cyrulika, a później do burdelu, gdzie dobrze bawił się aż do północy.
W przybytku wątpliwej rozkoszy, a niewątpliwej rzeżączki czuł się jak w niebie. Dziewczyny prześcigały się w staraniach zadowolenia "pana oficera", a alkohol lał się strumieniami. Gdyby tylko wiedziały, że ów "oficer" w rzeczywistości jest obecnie poszukiwany przez innych żołnierzy za kradzieże i szpiegostwo na rzecz Wernickiego...