Sierżant Gustaw von Grunnenberg otworzył szeroko oczy gdy jego oddziałowy mag przedstawił swój plan. Iskierka zaświeciła mu w oczach i podniósł rękę na oddalającego się Diuka.
- Loftus poczekaj.- Zwrócił się do maga i zbliżył do Dużego Karla.
- Z katapultą możecie poczekać. Jeśli pomysł Loftusa się sprawdzi nie będzie sensu Was narażać.- Uśmiechnął się ciepło i zwrócił do maga.
- Czy ta czarodziejka naprawdę jest w stanie okpić Brocka?- Zapytał i gdy otrzymał potwierdzenie spojrzał na Karla.
- Karl. Ty w mieście najlepiej się orientujesz. Szpiedzy są w mieście i jak wyłapią co robi czarodziejka będzie koniec planu. Pomóż we wszystkim Loftusowi i tej czarodziejce. Zadbaj by nikt nie dowiedział się co się święci. Odpowiadasz za ochronę i ukrycie przed postronnymi akcji "Okup". Dowodzisz i organizujesz patrole w mieście. Powinno pomóc w realizacji.- Pokiwał głową z aprobata dla swojej nazwy i oddania obowiązków podkomendnym.
- No więc działajcie. Macie do dyspozycji wszystko. Jak coś zgłaszajcie się do mnie. Ja zapoznam z planem Komendanta i namówię go by także pomógł.- Uśmiechnięty podszedł do Loftusa i uścisnął go.
- Jeśli plan się powiedzie będziecie bohaterami Meissen a i postaram się by co wpływowi obywatele stanęli za Tobą przy zdobywaniu Licencji o którą walczysz.- Odsunął się od zaskoczonego maga.
- Jeszcze tylko jedno. W razie co może wspólnie wymyślicie sposób na unieszkodliwienie katapulty?- Popatrzył na Diuka i Loftusa.

***

Na widok Detlefa Baron się uśmiechnął.
Gdy ten zaczął swój wykład przerwał mu na początku.
- Jak się odzywacie do przełożonego? Do mnie zapraszam i to już!- Baron widział, że postronni ludzie i żołnierze patrzą a Gustaw nie chciał pokazywać, że każdy może mu na głowę wskoczyć.

Gdy byli w pokoju Sierżanta Gustaw wysłuchał uwag khazada.
- Twój dziad mądry był a Ty w ciemię bity nie jesteś słuchając krewniaka. Masz rację i muszę to przeorganizować. Po to chciałem zebranie Ostatnich zrobić by poprzydzielać role- Oznajmił i zaczął krążyć po pokoju.
- Khazadzi z huty dali nam dwudziestu wojowników, których posłałem do fortu. Inżynierów i speców od broni.- Przedstawił nowiny Detlefowi.
- Walter zostaje dowódcą fortu a Ty odpowiadasz za krasnoludów łącznie z wojownikami i tym co do tej pory. Bert ma plan podpalenia mostu z wrogiem na środku i szykuje się do tego. Wesprzyj go jeśli znajdziesz czas i zostajesz dowódcą obrony portu, przystani rybackiej. Weźcie jednego z kaprali z czwartej do pomocy i ogarnięcia. Jesteście teraz na czas obrony młodszym sierżantem.- Stanął i spojrzał w oczy Detlefa czekającego na znak, że może odejść.
- Detlef. Myślisz, że Leo dać dowództwo murów wschodnich czy niech robi co robiła?- Zapytał lecz po chwili się zawahał. W końcu on był dowódcą i on podejmował decyzje.
- Możecie odmaszerować i meldujcie o wszystkim.- Zasalutował i gdy młodszy sierżant wyszedł udał się do Komendanta przedstawić chytry plan Loftusa i dowiedzieć się czy zaakceptował awanse.

***

Gdy wrócił zamierzał wreszcie się zdrzemnąć. Od parudziesięciu godzin nie udało mu się odpocząć porządnie. Miał teraz zamiar nadrobić to. Kadetowi kazał wyznaczyć jednego ze starych Kaprali do murów puki Leo się nie określi czym by chciała się zajmować.

Leonor była bardzo zaskoczona pozytywną reakcją Barona. Oczywiście należały jej się pochwały i awanse... pochwały może bardziej Najwspanialszej Bogini, albo raczej wyrazy uwielbienia. Tak. Każdy powód jest dobry, aby dziękować za łaskę. Niemniej to, że Baron sam doszedł do jedynie słusznych wniosków stawiało go w pozytywnym świetle. Postanowiła w dowód wdzięczności pomodlić się za niego przy najbliższej okazji. Żeby mniej zdradzał, a więcej gadał do rzeczy. I mógłby wreszcie przestać chodzić z tym kawałkiem złomu przy pasie. Właśnie, gdzie był jej rapie... tak... słusznie zauważył, że genialny estalijski plan ma pewne drobne mankamenty, polegający na tym, że dwie te armie są rozdzielone rzeką, albo pomostem, który idzie przez miasto. To był pewien problem, któremu należało jakoś zaradzić. Na razie jednak kapral de la Vega upatrzywszy sobie znakomicie wyważony kij, obrzucając stekiem wyzwisk najpierw podkomendnych tego tępaka od wydawania żywności, potem ogólnie wszystkich tępaków świata, a potem idąc w zaparte również tłum oczekujący na jedzenie wprowadziła przynajmniej tyle porządku, że przy stole do wydawania żywności żołnierze mieli pozwalać znajdować się tylko jednej rodzinie. Gdy zaczęło to jako tako funkcjonować nagrodziła błogosławieństwem i kaprala i podkomendnych i tłum.

„Chleb jest bożym darem dla nas wszystkich. Wdeptywanie go w ziemię to nie tylko marnotrawstwo ich darów, ale i grzech. Kto w tym trudnym czasie ma w sobie tyle głupoty, aby stanąć przed naszymi opiekunami i powiedzieć przed ich majestatem – nie szanuję waszych darów? Chcecie narazić się na ich gniew słuszny gniew?!” - grzmiała z przekonaniem, ale zdaje się, że nikt niej zbytnio nie słuchał.

Potem zgodnie z rozkazem sierżanta pognała do dwóch najlepiej zorganizowanych kultów. Przekazała oczekiwania dowodzącego obroną, czyli konieczność zorganizowania nabożeństw, aby podnieść morale obrońców oraz ludności. Pierwszy kult przy murach miejskich i bramie, drugi przy forcie... no może nie przy forcie. Tak w okolicy pomostu prowadzącego na drugą stronę rzeki. Jak są jakieś relikwie to obnieść po ulicach w procesji i modlić się. Dużo się modlić. Uznała też, że przydała by się pomoc kapłanów i akolitów przy samym wydawaniu żywności. Kapral Tępak uważał, że żywność zmieszana z błotem zachowuje swoje wartości odżywcze, ale może nie pogardził by pomocą ludzi, którzy specjalizowali się w radzeniu sobie z tłumami. Jak pogardzi... nie, na pewno tego nie zrobi.

Potem wróciła do Barona zameldować wykonanie rozkazów. Przebiegłwszy się już trzykrotnie po mieście, zaczynała całkiem sprawnie orientować się w jego układzie ulic oraz fortyfikacji obronnych i jedna rzecz jej nie pasowała. Jeden zdrajca przy forcie nie mógł dostać się do drugiego zdrajcy przy bramie. Ale w jaki sposób ów zdrajca zamierzał dostać się do samego miasta? Wejście na pomost to była dla niego szybka śmierć, atakujący byli na nim łatwymi celami, jak więc zamierzał zająć miasto? Na koniach wpław? Nie należało wykluczać tej ewentualności. Naród bijący się metalowymi drągami rozbijanymi na płasko przez leworęcznych kowali mógł też wpaść na pomysł szarży po wodzie.

Wszystkie te wątpliwości usłyszał von Grunnenberg przy składaniu raportu. Podobnie jak, to, że póki pomost stoi ktoś z miasta może chcieć negocjować ze zdrajcą zza rzeki jego pomoc w obronie przed zdrajcą z drugiej strony rzeki. Wernicky może skończyć stojąc pod murami i patrząc jak w środku ludzie Brocka szabrują wszystko co się da. Może też mierzyć się z Brockiem, któremu bardziej będzie się opłacało pomóc obrońcom za konkretną kasę niż atakować krasnoludy, które siedzą na złocie i łatwo go nie oddadzą. Kluczowe dla obrońców jest, aby atakujący traktowali się wrogo, wtedy może uda się jednego z nich napuścić na drugiego. A martwemu nie trzeba płacić tak, czy inaczej. Leonor zostawiła Barona z tymi mądrościami i rozglądnęła się wśród innych Ostatnich, aby lepiej zorientować się w ich planach. Potem usiadła na modlitwie licząc na jakieś oświecenie ze strony Najwspanialszej. Niech nas wszystkich Bogini błogosławi.

Dzień Targowy (Marktag), 31 Vorgeheima 2522, wieczór

Meissen

W wolnych Loftus chwilach z murów obserwował i szkicował plany obozu wroga. Obserwacja potwierdziła jego domysły - żołdacy Granicznych ulegli rozprężeniu, a dotychczasowe sukcesy sił von Wernicky'ego, poluzowały dyscyplinę w obozie. Choć wystawili straże to nie umocnili obozu tak jak Imperialne wojsko by to zrobiło. Zidentyfikował też budynek, w którym ustanowili centrum dowodzenia. Był na granicy zasięgu wzmocnionej balisty Ferreta. Niestety, w trochę innym kierunku niż wzgórze, w które była wycelowana. Zauważył też, że zaczęli robić duże tarcze i kosze z wikliny, taran oraz coś, co może zostać wieżą oblężniczą.

Plany Idry i Loftusa rozwijały się bez przeszkód. Zarówno te oficjalne, związane z okupem i świniami, jak i ten mniej jawny. Zorganizowanie materiałów na okup nie było problemem. Rada i Burmistrz dyskutowali nawet czy nie zapłacić tych piętnastu tysięcy, więc Komendant bez trudu przekonał ich do zainwestowania dziesięciokrotnie mniejszej sumy. Komponenty do czaru znalazły się na targowisku, a Miasto zgodziło się także na sfinansowanie ich zakupu, Loftus, i tak wizytujący ratusz, uzyskał też zgodę na przejrzenie rzeczy zmarłego maga pod kątem przydatnych do obrony rzeczy. Nie udało mu się jedynie wynieść przejrzanych planów Silber Haus, miał też wrażenie, że plany dostarczone ludziom i rzeczywisty rozkład budynku zgadzają się tylko dla ścian zewnętrznych.
Przynajmniej w mieszkaniu zmarłego maga znaleźli trochę komponentów do zaklęć, licencję wystawioną przez Kapitułę Cienia na nazwisko Markusa Tivioli i jego księgę zaklęć. Oraz wygodne łóżko.

Po godzince snu wybrał się z Idrą na mury. Wcześniej, gdy w asyście żołnierzy i wymachując kawałkiem papieru przerażał chłopów wystarczająco by oddawali mu po jednym wieprzku sprzedając je poniżej wartości, nie pomyślał tylko o jednym - podobnie jak niedawno Baron, i on zapomniał o koczujących pod bramą uchodźcach. Teraz, pod murami, nauczeni doświadczeniem strażnicy zwrócili mu na to uwagę. Otworzenie jej by wypuścić świnie mogło skończyć się chaosem.


Gustaw przekonał Komendanta do tymczasowego podniesienia stopnia do młodszego sierżanta dla Berta i Detlefa oraz do napisania dla nich listów polecających do dowództwa, zaakceptował też wszystkie awanse na kaprala, choć ostrzegł Barona, że takie faworyzowanie własnej drużyny spowoduje ferment w oddziałach. Krasnoludy także wykonywały jego rozkazy, nawet kiedy ganiał ciężkozbrojną dwudziestkę całe miasto tylko po to, by kolejnym rozkazem odesłać je niemal w to samo miejsce z którego wyruszyły,
Negocjacje z wrogiem też się udały - Brock zgodził się zaczekać do rana. Posłowie kapitan Pennaetha Cychoda natomiast nie doczekali się odpowiedzi innej niż milczenie - obrońcy nie zamierzali opuścić miasta.
Podobną odpowiedź (a raczej jej brak) miał dla krasnoludów, które były przekonane, że wpadły na trop spisku, o którym wcześniej im opowiadał.
Po rozmowach z kilkoma Ostatnimi i upewnieniu się, że mury będą bronione postanowił odpocząć, a Kadet stał na straży jego wypoczynku.


Leonora po raz kolejny porozmawiała z kapłanami, którzy po raz kolejny zapewnili o swojej współpracy, a potem sama zapewniła względny spokój przy wydawaniu wieczornej porcji żywności i nawet zmniejszenie jej o połowę nie doprowadziło do wybuchu zamieszek. Tym razem także obeszło się bez marnowania żywności - kapral zajmujący się tym w końcu otrzymał niezbędne wsparcie, zarówno moralne i psychiczne od akolitki, jak i organizacyjne oraz "zasoboludzkie" od Berta, który po zamianie mostu w śmiertelnie groźną ognistą pułapkę znalazł czas na bardziej "kwatermistrzowskie" zadania.


Detlef był krasnoludem. Nie miały one ostatnio dobrej opinii w Meissen. Nie miał ani takiej ogłady jak Baron czy Komendant, ani zdolności do przekonywania jaką miał choćby podżegacz. Miał za to celne argumenty i propozycję lepszą, niż podżegacz mógł sobie życzyć. Leon Trotsky, gdyż tak się przedstawił, ze zdziwieniem uścisnął dłoń krasnoluda pieczętując układ i z miejsca zabrał się do roboty. Dokopanie kapitalistycznym świniom w majestacie prawa na obecny etapie rozwoju społeczeństwa wymagało czasem kompromisów i współpracy nawet z dalekim ideologicznie elementem. Szybko schował pamflet o wrogim i represjonistycznym wobec ludu pracującego miast i wsi aparacie przymusu i skrzyknąwszy kilku, nomen omen, towarzyszy ruszył wykonywać rozkazy krasnoluda.
Dla bogatszych mieszkańców Meissen, kupców i patrycjuszy, nadchodzący wieczór i noc nie zapowiadały się dobrze. Zwłaszcza, że działania Leona nie były jedynymi...


Diuk korzystając z nowo nabytych uprawnień zabrał się za szaber w majestacie prawa. Nie ograniczał się jednak tylko do magazynów, łupił także warsztaty. Miał ze sobą ludzi i dokumenty więc sprawa nie rypła się od razu. A gdy wyjaśniał swój plan... Powiadają, że nie da się oszukać uczciwego człowieka. Jak się okazało, nie przez przypadek w Meissen nie było świątyni bogini prawdy i sprawiedliwości, a była za to kaplica boga handlu. Szło dobrze. Do czasu, aż nie zaczął rekwirować rzeczy krasnoludów. Te, już wcześniej podejrzewające Diuka o niecne zamiary (jego człowiek je w końcu szpiegował, a powiadomiony Baron nie pofatygował się by wyjaśnić nieporozumienie), doniosły Komendantowi o wszystkim, w tym o skrzyniach znikających z magazynów i trafiających w ręce Gildii złodziei. Do momentu wezwania przez Komendanta udało mu się wzbogacić o kolorowe kamyczki warte jakieś pięćset koron i zdobyć dwadzieścia sztuk broni, w tym miecze, rapiery i włócznie, a także dziesięć łuków i pięć kusz. A nawet kiepskiej jakości pistolet. Przynajmniej to można było wytłumaczyć potrzebami obronności. Eleganckie zastawy stołowe, drogie futra, bele tkanin i gąsiory wina już będzie trudniej.


Ludzie Waltera nie bardzo wiedzieli jakie budynki ma on na myśli, jako że cały fort był jednym budynkiem, ale pojąwszy w końcu jego intencje zrobili z jego ścianami i dachem to samo, co Bert z mostem. I modlili się, by nie poszedł kolejny taki atak jak ostatnio, bo tym razem wszyscy zginą. Gdy skończyli, zabrali "pancerny wózek" na drugi brzeg i pomogli ludziom Detlefa dokończyć barykadę. Mając lepsze materiały i poparcie mieszkańców udało się ją dokończyć do wieczora. Walter tymczasem czekał na naradę, która nie odbyła się, bo ten, który ją zwołał poszedł spać.


Obudził się za Waldemar, któremu śniła się rozmowa o spichlerzu i zepsutym ziarnie.
Kiedy szkolił swoich pomagierów zauważył, że on jest jeden, ich kilku, a rannych będzie jakby więcej. Wiedział, że wśród wieśniaków od zawsze były "mądre" - babki zielarki, co to i krupa wyleczą i płód spędzą; znachorzy, którzy poratują przy kacu, zatruciu i zaognionej ranie, kręgarze-łamignaci i felczerzy, co nogę i rękę złożyć potrafią, a jak nie są akurat pijani, to nawet nie zapomną o założeniu łubków. A że teraz mogli być gdzieś w pobliżu, zajrzał na zamieniony w obóz namiotowy plac apelowy i znalazł dwoje ludzi - starą babkę zielarkę z młodą uczennicą.
Pomocnicy wieczorem oderwali go od wyszukiwania i szkolenia nowej załogi domu wariatów lazaretu - podobno coś się miało dziać ciekawego w okolicy murów.
I nie mieli na myśli tylko procesji, urządzonej przez kapłana Sigmara na prośbę Leonory.

Mówi się, że cierpliwość krasnoluda jest tak długa jak rękojeść jego topora.
Zignorowane po raz kolejny krasnoludy miały dość lekceważenia ze strony Barona. Niby taki zainteresowany był znalezieniem antykrasnoludzkiego spisku, a nawet nie znalazł czasu na odpowiedź. Spotkał się za to z podejrzewanym przez nich żołnierzem i długo rozmawiali. Czyżby go ostrzegał? I jeszcze awansował go na kaprala!

Z części dostępnych w magazynie zbudowały już balistę, dziwiąc się niepomiernie, że umgi same jej nie zbudowały i że zmarnowały prośbę na coś co sami mogli zrobić, obejrzeli także mury miejskie i przystąpili do wzmacniania najsłabszego fragmentu w okolicach wieży, a dwudziestka ciężkozbrojnych ruszyła na rozkaz Barona do fortu, by po kolejnym przemaszerować do portu, ale po informacjach o zerwaniu umowy przez ludzi przerwali swój udział w wysiłku obronnym. Komendant udał się do Silber Haus, by wynegocjować wznowienie współpracy, ale Starszy Barrudin nie chciał mieć więcej do czynienia z von Grunnenbergiem i nie miał zamiaru ryzykować życia i honoru khazadów dla niekompetentnego i aroganckiego hazghala. Przedstawił także dowody na korupcję w szeregach ludzi Barona - niejaki Diuk okradał obywateli Meissen lub Elektorkę, w zależności od tego czy weksle były sfałszowane czy prawdziwe.
Udało się jednak osiągnąć kompromis godzący interesy obu stron. Była tylko jedna osoba spełniająca zarówno warunki Komendanta (musi dowodzić imperialny żołnierz) i Starszego (khazad).
Detlef, powtarzający sobie w myślach jak mantrę, że jest przecież tylko kapralem, którego rolą nie jest dowodzenie obroną miasta i wszystkimi sprawami admistracyjno-wojskowymi, powiadomiony o zatwierdzonym tymczasowym awansie i nowych obowiązkach, które podejmie jutro rano, mógł sobie przynajmniej napluć w brodę, ale jak zachowa się Baron gdy się obudzi i dowie się, że jutro na własną prośbę, z powodów zdrowotnych zrezygnuje z dowodzenia, pozostawało niewiadomą.

Obóz sił Wernickiego

Oleg nasłuchiwał i czekał. W końcu nadszedł wieczór i pora, by wprowadzić w życie plan ucieczki. Mało kto przejmował się pijakiem, a zresztą włóczęga miał doświadczenie w byciu ignorowanym. Poza tym, miał też trochę szczęścia i najemnik, choć zdziwiony, wziął go za jednego ze "służących" pozgarnianych z rabowanych wiosek - wszak kowale, rymarze, wytwórcy łuków i strzał, szewcy i inni zawsze bywali przydatni. Poczęstował się zielem i pomógł załadować tobołek na wskazany przez Olega wóz. Pierwsza faza planu ucieczki zakończyła się powodzeniem.

Dzień Targowy (Marktag), 31 Vorgeheima 2522, południe
Barka, gdzieś na Soll.

Myśli Karla aż nadto jasno odzwierciedlały się na jego twarzy.
- Świetnie. Żołnierzu, podyktujcie mojemu adiutantowi zeznania - powtórzył Porucznik Trzeciej Kompanii i pomógł Altmeierowi zabezpieczyć się przed najcięższymi zarzutami - doceniam to, że zamiast wykonać rozkaz zdrajcy poinformowaliście mnie o zleconej wam przez von Grunnenberga próbie zabójstwa.

Adiutant zdążył już przygotować sobie przybory i gotów był do zapisania zeznań Karla.