- Ciocia będzie zadowolona. Ona lubi gości, szczególnie tych przystojnych - stwierdził z radością Michael. - staruszkie się nie przejmujcie on jest niespełna rozumu i żadnych obcych nie darzy sympatią.
- Co do młyna zaś to młynarz chętnie wynajmuje w nim pokoje gosciom. Zjeść tam też się da jednak gospodą bym nie nazwał tego miejsca.

Nawyraźniej elfi wojownik preferował alkohol na rozwiązanie języka, niż ser. Trudno, niziołek akurat miał ochotę w końcu spróbować sera. Z kolei miło go zaskoczył Laurenor, który sam z siebie go zagadnął.
- Czemu nie, przy takiej ilości przykrych niespodzianek, im więcej z nas zna się na walce z nieumarłymi, tym lepiej - pozytywnie zareagował na propozycję elfa, aby podzielić się z nim wiedzą nekromantyczną. - [i] Zwłaszcza, że kto jak kto, ale elfów raczej nie pociąga wykorzystywanie tej mrocznej wiedzy dla swoich korzyści. Nadal jednak nie wiem, co was sprowadziło w te okolice, bo trochę zdawkową odpowiedź dostałem. Dobrze mam rozumieć, że do Paravonu ze względu na świętej pamięci Francoisa, tam z robotą dla mnicha jako eskorta, a potem to już zlecenie od przeora. I z waszej strony nie ma jakiś powodów, aby te dziwne zdarzenia do was lgnęły?

* * *

Korzystając ze sposobności, Marchwiowy wypytał lokalnego chłopaka o to, skąd biorą żywność w wiosce. Czy coś uprawiają, hodują, kto ma największe pola lub hodowle. Interesowało go wszystko, co miało związek z jedzeniem i kuchnią.

* * *

Ryżemu oczy rozbłysły na wzmiankę, iż w młynie da się również zjeść.
- Chętnie pójdę rozeznać się w młynie co i jak. Po ile pokoje i czy jedzenie znośne. Zasięgnę może też języka. Jakby co, to właśnie tam mnie szukajcie - i ucieszony skierował Natkę w tamtą stronę. Zbliżył się do stojącego młynarza i zagadnął wesoło.
Witajcie! Właśnie przybyliśmy do Frugelhofen, podobno serwujecie jadło i pokoje do najęcia macie. Prawda li to? Ryży Marchwiowy jestem - zeskoczył z siodła i zbliżył się do młynarza z wyciągniętą ręką.

- Nie, Ryży, nie ma żadnej tajemnicy w naszej obecności tutaj. Jesteśmy najemnikami i jeździmy po świecie szukać roboty. Trafiło nam się tutaj, jak się wydawało, spokojniejsze zadanie i obyś miał rację, że to nie wy jesteście powodem tych ciągłych ataków. Nie daliśmy wam powodu do podejrzeń, więc nie szukaj sensacji tam, gdzie jej nie ma. Lepiej opowiedz, jak zabić martwego.

Dotarli wreszcie do Frugelhofen, na pierwszy rzut oka spokojnej i dość zwyczajnej wioski. Ari’Sainen miał nadzieję, że nie ściągną niczego złego na jej mieszkańców. Zignorował staruszka i kiwnął lekko głową w stronę Laurenora.

- Pójdę z wami. Wdowa lubi przystojniaków co prawda, ale schowam się jakoś za tobą i Hugonem. No i może opowiesz nam na dobranoc, co sam przeczytałeś o nieumarłych w tych swoich księgach.

Stojący przed młynem mężczyzna w średnim wieku wyszedł w kierunku nadjeżdżającego Ryżego. - No no kolejni goście - cmoknął młynarz - Witajcie we Frugelhofen, jestem Hector Brioche. Jeśli mówiono wam, że znajdziecie u mnie nocleg to muszę was zmartwić, przez ostatnie kilka tygodni mamy coraz więcej gości, a ja wszystkie pokoje mam już zajęte. Papinowie - wskazał dom w wiosce - też mają gościa, nawet w stodole śpi pewien wędrowiec, ale możecie spróbować u wdowy Le Roux. To ten dwupiętrowy budynek, ale pastuch pewnie już was tam pokierował. Jeśli będe mógł w czymś pomóc, to możecie się śmiało zgłaszać, teraz jednak musisz wybaczyć drogi Ryży ale muszę sprawdzić prasę do wyciskania jabłek. Miłego pobytu w Frugelhofen. - odwracając się na pięcie w stronę młyna Brioche przypomniał sobie jeszcze - Byłbym zapomniał, dziś wieczór urządzam mały poczestunek. Jak co roku mamy tu jutro lokalne święto i oczywiście jesteście zaproszeni.

***

- Oczywiście, ze moja ciotka jest piśmienna i jeśli z nią porozmawiacie pewnie przeczyta wam tą notatkę. - rzekł Michael w odpowiedzi na pytanie Laurenora. - Co do skór to spróbujcie u Bergmanów, to dwójka traperów, którzy czasem wybierają się do miasta sami sprzedając skóry. Możecie też spróbować u Papina, gdyż on również podróżuje do Grunere raz na jakiś czas.

Tymczasem podróżni zajechali pod dwupiętrowy dom. Stodoła obok miała otwarte drzwi, a przy mleczarni stały kany z mlekiem. Sam dom otoczony był niskim żywopłotem, w którym znajdowała się rzeźbiona z drewna furtka, a tuż za nią ścieżka prowadząca prosto przed drzwi domu wdowy Le Roux.

W drzwiach pojawiła się elegancka kobieta po pięćdziesiątce nijak nie pasująca do surowej górskiej wioski.