- Dziwne, że jeszcze mu nie zajrzałeś - skwitował żart Olegaria i odpowiedź Laruenora. „I dobrze, że nie piłem wtedy gorącej herbaty” dodał już w myślach sam do siebie.

Przyjął podane przez elfa jedzenie, rozłożył na zaimprowizowanym blacie roboczym. Znalazł się bochenek chleba, Ryży odkroił kawałek aby sprawdzić, czy nadaje się do jedzenia suchy, czy może lepiej go dodać do gulaszu.

- Wezmę wartę między Dieterem a Laurenorem - zgłosił swoją kolejkę pozostałym, po czym wrócił do siorbania herbaty.

François zareagował na krzyk Alane domyślając się, że stało się coś niedobrego. Ta była jeszcze blada. - Widziałem po drodze ślady stóp, które oddalały się w tamtym kierunku - bretończyk wskazał ręką las.

Otto pokropiwszy ciało święconą wodą odciął denata, po czym bez ceregieli spuścił go na dół trzymając za resztę sznura. Trup był o dziwo lekki jak na swe gabaryty dorosłej osoby.
Nie schodząc jeszcze z góry przyjrzał się wraz z Laurenorem pentagramowi, jednak ani jeden ani drugi nie wpadli na pomysł, do czego ten mógł być wykorzystany. Nie biła też z niego żadna moc. - Najlepiej było by go zamazać - stwierdził Otto po czym butem rozmazał pentagram, tak że została z niego krwawa plama. - I po problemie - powiedział zadowolony z siebie. - Będę spał na dole - odparł schodząc po drabinie, która głośno trzeszczała pod ciężarem mnicha. - To całkiem dobry pomysł ojczulku - skwitował François widząc jak drabina ledwo zipie.
Po dokładniejszych oględzinach Olegario stwierdził, że ktoś lub coś wyżarł wnętrzności prawdopodobnie jeszcze za życia. - To musiała być okropna śmierć - stwierdził brat Otto stojący tuż obok podczas oględzin. - Może gdyby polać ciało olejem, można by spalić truchło. Nie jestem Morrytą nie znam się na trupach, ale coś mi mówi, że lepiej w ten sposób będzie pozbyć się tego ciałą - odparł brat Otto - sam mogę wziąć pierwszą wartę - zaproponował.

- Czy to aby nie dziwne, że tak blisko klasztoru takie sprawki się dzieją? Pentagram i serce na jakąś ofiarę?- Laurenor spytał Ottona gdy zszedł na dół i rozmawiali o planach.
- Dziwne ale tu dzieją się różne dziwne rzeczy. Tego odcinka drogi nie lubię najbardziej - odrzekł zdawkowo mnich.

Na szczęście dla podróżnych i ich wierzchowców deszcz ustał, a całkowicie zasłonięte chmurami niebo zaczęło się przejaśniać. Do zmierzchu mieli około trzech godzin, a droga do samego klaszoru zajęłaby jeszcze raz tyle. - Niezbyt bezpiecznie jest podróżować nocą, tym bardziej w tej okolicy - spojrzał na wysokie baszty zamku Sanglac, który majaczył gdzieś na horyzoncie.

- Ten zamek jest przeklęty, a teraz pewnie zajęty przez oddziały orków. Miejmy się więc na baczności - kontynuował przez chwilę patrząc w stronę zamku. Tuż na chwilę na jednej z grani wraz z Alane i Hugonem zauważyli skuloną ludzką postać, która po kilku chwilach zniknęła z widoku. - Widzieliście to? - zapytał braciszek. - Jakiś czas temu w okolicach klaszotru pojawił się duch gór. Tak go przynajmniej nazwaliśmy, nikt nigdy go nie spotkał ale widziało go już wielu, chodzącego po graniach najczęściej w złą pogodę, w którą nikt normalny nie wybrałby się w góry - kontynuował Otto.

Olegario test oględziny zwłok: 12 udany
Laurenor wiedza (magia): 75 nieudany

Biegać po lesie w poszukiwaniu tajemniczego mordercy Hugo nie miał zamiaru, szczególnie że nie wierzył, by tamten miał zamiar pozostawać gdzieś w pobliżu. A osobiście sądził, że od morderstwa minęło tyle czasu, że poszukiwania przeciągnęłyby się do nocy. Zdecydowanie wolał zostać i, ewentualnie, pomóc przy pochówku.

- Ma ktoś toporek? I olej? - spytał. - Gdyby tak porąbać drwa na drobne szczapy, a potem polać olejem, to może by się udało spalić tego truposza.


- Co sprawiło, że zamek stał się przeklęty? - zwrócił się do braciszka. - Czy ma to związek z tym duchem, którego przed chwilą było widać? On się tylko pokazuje, czy czyni jakąś krzywdę tym, których spotka na swej drodze? I dlaczego mówisz, że w zamku są orkowie? Na nich przekleństwo nie działa?

No to jeszcze tylko trupa na stryszku im brakowało. Sigrid westchnęła ciężko. Tak się cieszyła na ciepłą strawę i herbatkę Ryżego, a tu wszyscy o flakach, pentagramach i brakującym sercu...
Khazadka nie bała się trupów, a jedynie martwiła się tym co odebrało mu życie. Z uwagą przysłuchiwała się więc wnioskom z oględzin ciała i potem uwag mnicha o przeklętym zamku.

- Wesoła okolica - skomentowała kwaśno. - Pomogę wam narąbać tych szczapek choćby porządnym nożem, albo rozłupię je szpiczastym końcem mojego młota. Trzeba się pozbyć tego ciała, kto wie co może się wydarzyć jeśli go nie spalimy.

Westchnęła po raz kolejny. Kolacja musiała zaczekać. Czekała ich długa noc. Jazda po ciemku do klasztoru była szaleństwem, a szukanie mordercy po lesie również nie miało dla niej sensu.

-Mogę wziąć wartę jaką chcecie, pewnie i tak nie zmrużę dziś oka - dodała Sigrid biorąc się za pracę.

Poszukiwania, na które wybrali się François oraz Alane nie przyniosły zbyt wielu korzyści. Trop rozmywał się w potoku przecinającym wąski leśny trakt. Bertończyk chciał szukać dalej, jednak Alane wybiła mu ten pomysł z głowy z uwagi na zbliżającą się noc. W lesie i za dnia było niebezpiecznie, a co dopiero nocą. Wróciwszy, przynieśli ze sobą jeszcze dwie duże gałęzie, które po porąbaniu można będzie spalić.

- Ten zamek - zaczął Otto - już od samego powstania był przeklęty. Pierwszych właścicieli wybiła ospa, drugich właścicieli najazd orków, którzy mieli tam swą siedzibę przez dziesięciolecia, atakując pobliskie wsie i miasteczka. Jednak i to się skończyło, pewnego roku orki nie wróciły by plądrować, diuk Parravonu wysłał więc małą ekspedycję by zbadać zamek Sanglac. Jak się okazało znaleźli tam same truchła orków, goblinów i innych zielonoskórych, z którymi nie chciałbym się spotkać.

- Duch zaś pojawił się dużo później, a w zasadzie nie tak dawno. Nikt nie widział go na tyle blisko by potwierdzić czy to zjawa czy jakiś obłąkany człowiek. - braciszek wyjaśnił sprawę dotyczącą ducha gór.