Łowczyni nagród szła pewnym krokiem, rozglądając się po okolicy i zaciskając dłonie na niesionej kuszy. Maszerowali wciąż w górę i Sophie zastanawiała się trochę nad słowami Caspara i Grimma. Obaj po części mieli rację i chyba żadnego oczywistego wyboru nie mieli, skoro dotarli aż tutaj. No, przynajmniej do czasu walnięcia kolejnej błyskawicy, która pojawiła się gdzieś w okolicach krasnoludzkiej kopalni.

- Możemy przejść się jeszcze w górę i sprawdzić, gdzie walił ten wcześniejszy piorun, może to są jakieś specjalne punkty w terenie, które przywołują te uderzenia. Magia jakaś, czy coś - powiedziała, odwracając się do towarzyszy. - Potem jednak ruszyłabym z powrotem do wioski i zarządziła wymarsz, bo to nie wygląda za ciekawie. Co sądzicie, panowie? - popatrzyła po ich twarzach.

I znowu błyskawica... Suchy trzask przetoczył się przez dolinę, zwielokrotniony echem, zmusił cyrulika do wciśnięcia głowy w ramiona. Oczekiwanie na kolejny atak stawało się nieznośne.

- Nie możemy dłużej czekać. Trzeba ruszać. Ci na zwiadzie to charakternicy, poradzą sobie.

Rorek spojrzał na Sophie słysząc jej propozycję - Mogę się do ciebie przyłączyć, choć wojak ze mnie żaden, miło jednak było by wrócić znów do kopalni. - rzekł górnik. Był gotów do dalszej drogi, lecz bał się, że to co ujrzy powyżej wzbudzi jego lęk.

- Że po sprawdzeniu tego tutaj trzeba będzie ruszyć i w drugą stronę, by nie wleźć z uchodźcami w pułapkę - Caspar rzekł krótko, pozbawiony tchu zmęczeniem i usiłował przypomnieć sobie drogę jaką przebyli do wsi z klasztoru i niebezpieczeństwa, jakie mogą na niej czyhać na obładowanych wieśniaków.

Zwiadowcy nagle zmienili kierunek, zostawiając pierwsze, nieznane sobie miejsce w które biły błyskawice i pośpiesznie maszerując w stronę kopalni Grimbina. Tam przynajmniej Rorek miał jakieś rozeznanie i nie było obawy, że wpadną w jakąś pułapkę. Szli tak szybko, jak pozwalały krasnoludzkie, bądź co bądź krótsze od człowieczych nogi i zadyszka Niederlitza.

Kiedy w końcu dotarli do kopalni, minęli hałdę urobku i ich oczom ukazały się krasnoludzkie zabudowania oraz zamknięte na głucho wierzeje do szybów, wiedzieli, że się spóźnili. Nigdzie nie było widać nawet jednej kości. Wszystkie pozostałości szkieletów, z jakimi przyszło im się mierzyć u wrót kopalni zniknęły. Zamiast tego, pomiędzy zabudowaniami zobaczyli ułożony z kamieni krąg. Wnętrze kręgu sprawiało wrażenie, jakby zostało wypalone. Jakby uderzyła w nie błyskawica.


- Jak najbardziej zgadzam się z Tobą, że powinniśmy wyruszyć. Część mieszkańców jest już gotowa do drogi – Dietmar wdał się w rozmowę z Alainem, który tłumaczył mu dlaczego jeszcze nikt nie wyruszył. – Jednak nie wszyscy. Nie możemy pozwolić sobie na rozdzielenie sił. Musimy wyjechać jedną grupą. Gdy się rozdzielimy, staniemy się łatwiejszymi celami. I wcale nie chodzi mi o tych, którzy udali się w górę doliny. Są teraz skazani na siebie. My musimy zadbać o pozostałych. Kobiety, rannych, dzieciaki. Czekamy, aż wszyscy będą gotowi. A nuż do tego czasu tamci powrócą?

Nie pozostawało nic innego, jak czekać. A czekanie umilał Cecil opowiadając o tym jak to w konkursie poetyckim na dworze earla Streathwell zdołał pokonać trubadura Lamberte-Esmerica de Lusigann i Herbytha Caehta z Whurl. Cecil opowiadając gestykulował zamaszyście. Albi Schutz słuchając wzdychał.

- Im prędzej ruszymy, tym większą będziemy mieli przewagę nad pogonią, Alainie. Droga do klasztoru nie jest łatwa, wiesz o tym lepiej ode mnie. Musisz przekonać swoich, pogonić ich. Nas nie posłuchają. Tu chodzi o ich życie.

Dietmar miał nadzieję, że jego słowa brzmią rozsądnie i – co ważniejsze – przesłaniają strach, który go ogarniał i zaciskał jego trzewia. Na wszelki wypadek wymówił się potrzebą sprawdzenia rannych i pożegnał się. Po drodze do stajni przystanął na chwilę przy Albiończyku opowiadającym kolejną historię ze swojego barwnego życia.

- Oh, zamknijże się wreszcie! Przydaj się na coś choć raz, ludziom trzeba pomóc w pakowaniu!

Pozwolił sobie na krótki wybuch złości dla rozładowania napięcia. Potem poszedł znów pomagać potrzebującym, jak potrafił najlepiej. Swoje rzeczy miał już przygotowane.

- I właśnie dlatego trzeba naszych zmarłych palić - domyślił się czarodziej - Nekromanta wskrzesza zmarłych i zwiększa swoją armię. Czy używa mocy błyskawicy czy jest ona efektem ubocznym, trudno powiedzieć. Ale może zamiast badać oczywistości zajmiemy się dla odmiany pomocą wieśniakom? - zapytał. Kiedy zgłaszał się na zwiad był pewien, że chodzi o przygotowanie bezpiecznej drogi dla uchodźców a nie o wycieczkę turystyczno-krajoznawczą w miejsca, które dopiero co odwiedzali. Oby tamci przynajmniej ruszyli bez czekania.

Sophie patrzyła na miejsce, w którym wcześniej leżały kości, z kamiennym wyrazem twarzy. Najwyraźniej błyskawice pomagały czarownikowi powiększać siłę swojej armii, co było niepokojące i nieco przytłaczające. Jak bowiem mieli poradzić sobie z kimś, kto bez problemu może wskrzesić swoich pokonanych umrzyków?

Skinęła głową, gdy Caspar skończył mówić.
- Zgadzam się. Nic tu po nas. Wracajmy do wsi i pomóżmy ludziom. - Po tych słowach ruszyła z powrotem w stronę Farigoule.