Vasilij do stołu przy śniadaniu zawsze kogoś zapraszał. Raz tego czy innego członka bandy czasami dwójkami ale tak by z nikim nie zaniedbywać kontaktu. To był taki jego mały rytuał. Najczęściej rozmawiali o niczym szczególnym o pogodzie, mieście czy bandzie ale niczym bardzo konkretnym. Tak sprawdzał nastroje tak budował więzi lojalności od lat. Czasami jednak miał konkretną sprawę i naruszał swój grafik. Dziś była kolej "Oczka" ale przy stole znalazł się również "Profesor".

- Potrzebuje odręcznie narysować zabudowę miasta. Nie wiem do końca czy nawet na pewno narysować. Potrzebuje ustalić które pustostany są rzeczywiście wolne a które tylko pozornie. Sam znam kilka miejsc w końcu nie funkcjonuje w mieście od wczoraj ale nie chce żeby jakaś miejscówka mi umknęła. Potrzebuje - chwilę się zastanowił - spisu tych miejsc. - Vasilij znalazł w końcu odpowiednie słowo. - Zaczniemy od spisu potem chce te miejsca sprawdzić. Potrzebuje znaleźć spokojną miejscówkę z dużą piwnicą i łatwym a przede wszystkim dyskretnym dostępem. Przy okazji tej akcji poszukamy też tego mordercy kurtyzan. Choć to sprawa bardziej złożona. - Vasilij rozpoczął dyskusję.

- Rysować mapę? Całego miasta? Toż to sam kłopot… - Profesor zapytał spoglądając na Oczko i szefa jakby sprawdzał czy dobrze usłyszał albo zrozumiał. Ale pokręcił głową, że nie wydaje mu się to zbyt dobrym rozwiązaniem.

- A nie lepiej mazać jakiś znak na drzwiach? Kredą albo czymś. Że już sprawdzona albo co. - zaproponował nieśmiało całkiem inne rozwiązanie w jakim można się było obyć bez czegoś tak mało pewnego jak szkicowanie mapy miasta. Zwłaszcza jak nikt z nich nigdy wcześniej czegoś takiego nie robił. A maznąć krzyżyk czy inny bazgroł na drzwiach mógł każdy.

- To by trzeba dopracować. - Vasilij lubił takie dyskusje zawsze można wtedy wszystko doszlifować - Jest tak…. Mapa jest za trudna, spis być może też… Bazgranie po budynkach to dobry pomysł, żeby nie sprawdzać tego samego dwa razy przez różne grupy. Tylko nie przybliża nas do wniosków ile tego jest do sprawdzenia, i czy sprawdziliśmy wszystko. Chyba, żeby chłopaki sprawdzali to ulicami. Malowali na konkretnej ulicy znaki a potem przychodzili do ciebie i zdawali raport. Taka i taka ulica “czysta”, z interesujących budynków jest tam to i to. Wtedy taki budynek zaznaczają też inaczej, żebym wiedział gdybym chciał obejrzeć. Przy jednym obchodzie spróbowalibyśmy rozwiązać dwie sprawy. Miejscówki i szukania tego zabójcy. Ten zabójca to może być jakiś dziwoląg, może nawet mutant. Ci z którymi gadałem odnośnie ciał dziewczyn mówili o dużej nienaturalnej sile i dziwnych ranach nie od klasycznej stali. Bardziej jak zwierzęce dzieło. Wiadomo jednak, że zwierzaki to raczej nie są tak sprytne żeby same kurtyzany ciąć. No i prawdę mówiąc spodziewam się go bardziej w kanałach. Sprawdzać trzeba jednak równolegle. - podsumował Vasilij.

- Ja tam szefie nie wiem. Można puścić chłopaków na ulice to zajrzą. Pewnie coś lub kogoś znajdą. Mało to się luda po pustostanach ukrywa? Po prawdzie nie wiadomo kto i ilu tam tak naprawdę jest. Ale jak szef mówi, że tam co niebezpiecznego może być to lepiej kupą sprawdzać. Jak nic to walnąć krzyżyk na drzwiach czy co i iść dalej. - Profesor powiedział co sądził na ten temat. I miał dość prostolinijne spojrzenie tak na tą sprawę jak i wiele innych.

- Ale to by dużo chodzenia było. Jak ktoś pójdzie aby łaził po domach i ulicach to nie będzie łaził za niczym innym. A nie wiadomo ile trzeba będzie łazić. No i to duże miasto szefie. Dużo będzie chodzenia aby zejść je całe. Robota na dwa tygodnie czy co. Może mniej, może więcej. Trudno powiedzieć. Nigdy wcześniej nie robiliśmy czegoś takiego. - przyznał doradca herszta na znak, że nie bardzo da się przewidzieć jaki efekt przyniesie takie szukanie ani ile czasu by zajęło. I ludzie oddelegowani do tego zadania odpadliby od innych.

- Dziś się pewnie po południu przejdę do takich miejsc które sam w głowie upatrzyłem. Potem niech chłopaki chodzą w grupach. Tylko działają schematem ulice sprawdzamy całe, znaki z nimi dogadaj. Po wyczyszczeniu ulicy mają ci opisać co na niej było również pod względem tej miejscówki co mówiłem. Spisz to każdorazowo, żeby nic nie uleciało. Gaduła coś mówił o tej swojej obserwacji? Kilka dni minęło już a ja się z nim ciągle mijam. - Vasilij popatrzył na Profesora - No i do czasu póki nie sprawdzimy o co prosiłem będę chodził tylko z “Krótkim” jako obstawą.

- Gaduła wraca wieczorami. Ale mówi, że nic nowego. Tamten się chyba zamelinował w tym mieszkaniu bo go w ogóle nie widać żeby wychodził. - Profesor skwitował wieści wywiadowcy wzruszeniem ramion. Widocznie nie było na tym polu jakichś przełomowych wieści.


- A te sprawdzanie no dobra, powiem chłopakom. Coś im jeszcze przekazać w tej sprawie? Mają coś brać albo od czegoś zacząć? - prawa ręka herszta chciał wiedzieć czy coś jeszcze ma uwzględnić przed przekazaniem słów szefa reszcie bandy.

- Niech wezmą lampy i pochodnie żeby sprawdzić dobrze piwnice. Jakby znaleźli jakieś podejrzane miejsca czy przejścia niech się tam nie pchają tylko dadzą raport. Mają trzymać się razem i być uzbrojeni. Jak wpadniecie na jakąś ferajnę - użył jednego z określeń półświatka przestępczego. - to niech nie zmyślają jakiś bajek tylko prawdę powiedzą. Szukają zabójcy kurtyzan i patrzą czy się gdzieś ktoś podejrzany nie zabunkrował. To powinno nam pomóc uniknąć zbędnych napięć. - Vasilij udzielił praktycznych wskazówek.

Vasilij wiedział, że trzeba przeszukać zarówno powierzchnię jak i kanały. Górą zajmie się sam z pomocą swoich ludzi. Kanały zaś i tunele były rozległe. Znał je trochę ale o wiele więcej było niewiadomych niż wiadomych. Postanowił więc pogadać z kimś kto zna od niego teren lepiej. Stanął przed drzwiami które kilka dni wcześniej przekroczył z Versana i zapukał. Chłopakom z obstawy jednym ruchem dłoni kazał zostać w uliczce tak żeby nie rzucali się w oczy ale byli pod ręką.

Przez parę chwil nie było reakcji. Ale w końcu dały się słyszeć z wnętrza ostatnie kroki i zaraz potem klapka w drzwiach odsunęła się i ukazało się za nim jakieś oko.

- Kto tam? - zapytał z wnętrza nieco przytłumiony drzwiami głos. Ale chyba należący do Trójhaka.

- “Cichy” pogadać chciałem widzieliśmy się niedawno - herszt bandy szybko odpowiedział i czekał na reakcję gospodarza.

- Zaraz. - odparł gospodarz i klapka zasunęła się z powrotem. Dał się słyszeć chrobot otwieranych drzwi i w końcu te stanęły otworem. A w nich ukazała się już nieco znajoma sylwetka Trójhaka.

- Wejdź. - machnął swoją protezą z trzema hakami aby gość wszedł do środka.

Giergiev wszedł za gospodarzem i zajął miejsce które zostało mu wskazane.
- Przychodzę bo trochę powęszyłem. Byłem tam gdzie mówiłeś i była krew. Zresztą nie tylko tam… - potakiwał głową jakby sam sobie Vasilij - Sprawa jest taka. Kanały zrobią się niebezpieczne. Jest jakiś szaleniec najprawdopodobniej mutant który tam żyje. Wyłazi stamtąd zabija o dziwo tylko kurtyzany i znów się chowa. Wcześniej czy później zapierdoli inną kobietę niż kurtyzana i zrobi się głośno. No i tak sobie pomyślałem, że należałoby to zakończyć jak najszybciej. Nim te kanały przyciągną zbytnią uwagę… Znasz je dobrze więc może zaradzimy coś w sprawie. - Vasilij zaczął rozmowę z Trójhakiem.

- Niby jak? - gospodarz wysłuchał co gość ma do powiedzenia. Nie przerywał mu i nie zabierał głosu aż ten nie skończył. Ale jak skończył zadał mu krótkie pytanie. Sam usiadł po drugiej stronie stołu poprzedni zajętej przez Versanę.

- Nikt nie wie gdzie tej łajzy szukać. Kluczem jest ograniczyć obszar poszukiwań i zacząć od rejonów gdzie jest większa szansa na znalezienie celu. Więc przekornie powiem, że liczę iż wskażesz nam nie miejsce gdzie szukać a miejsca gdzie nie szukać. Takie które są częściej uczęszczane lub takie gdzie w podziemiach mają już swoje kryjówki lub strefy wpływów inni. Może są obszarze mniej uczęszczane. Takie uznawane za niebezpieczne lub wręcz takie gdzie ktoś znany w twoim środowisku zaginął. Pomyśl a może wpadniemy na coś - herszta wyłożył swoją teorię. Rozmowa z Trójhakiem mogła znacząco zawęzić obszar jaki go interesował.

- Nie mam pojęcia. Raz trafiłem na te ślady na ścianie kanałów co wam mówiłem i tyle. Nikogo ani niczego podejrzanego nie spotkałem. Poza tym nie spędzam tam całych dni w kanałach tylko jak mam coś do załatwienia. - Trójhak pokręcił głową gdy dłuższą chwilę namyślał się nad słowami swojego gościa. No ale jak się odezwał to mówił jakby nie był pewny o co go posądza czy jakie ma o nim wyobrażenie jego gość.

- Ale Czarnym powiedziałem, że jak dla mnie to najłatwiej się dostać i wydostać z kanałów w porcie. Tam są kraty ale to nie jest przeszkoda nie do sforsowania. A wyloty są pionowo więc nie są przywalone śniegiem. - dodał po chwili jakby Vailij nie był pierwszą osobą jaka pytała go o tą sprawę.

- Nic ci nie przychodzi do głowy jeśli chodzi o obszary w kanałach? Nikt cię z żadnego nigdy nie pogonił lub nie trafiłeś na jakieś kryjówki? Pytam nie z ciekawości ale dlatego, że nasz jegomość takich miejsc będzie raczej unikał. - Vasilij prowadził niezobowiązującą rozmowę o odnotował w pamięci, że Czarni również się nim interesują.

- Kanały to drugie miasto. Tylko pod ziemią. Nikt nie zna ich w całości. A są tam nie tylko kanały. Nie mam pojęcia gdzie może być ten morderca nawet jeśli korzysta z kanałów. Nie mam zamiaru na niego trafić ani za nim latać. To nie moja działka. - powiedział podziemny przewodnik dając znać, że nie jest zainteresowany bezpośrednią ani pośrednią konfrontacją z tym kimś.

- Dlatego trzeba go usunąć, żeby nikt przypadkiem na niego nie trafił. Jednak ten rybak któremu ostatnio się zniknęło. - Gergiev wykorzystał ostatnie wydarzenie w rozmowie, swobodnie je interpretując.
- Wyciągam jednak wnioski z naszej rozmowy. Zamieńmy jeszcze kilka słów o wyjściach z kanałów w porcie. Znam jedno, kraty są tam poluzowane. Łatwo wejść i wyjść. Dużo takich wyjść jest w porcie? - Vasilij miał nadzieję, że niewiele nigdy jednak temat przesadnie go nie interesował.

- Sporo. Prawie każda portowa ulica ma wylot kanałów w porcie. Kanały z całego miasta kończą się w porcie. Więc tych wylotów jest całkiem sporo. - potwierdził kanalarz spokojnym tonem jakby mówił o czymś prozaicznym.

- Zakładam, że tylko częścią da się wejść i wyjść. Tymi które ktoś poluzował, nie wszystkie jednak. Więc część nie byłaby dostępna dla naszego zabójcy. Można sprawdzić którymi się da a którymi nie… - rzucił do Trójhaka luźną myśl i patrzył czy doświadczony kanalarz myśli podobnie.

- To nie jest przeszkoda nie do sforsowania. Piła, łom, trochę czasu i każdy wylot staje otworem. Nic trudnego dla kogoś zdeterminowanego. - kanalarz pokręcił głową na znak, że takie kraty mogą zatrzymać przypadkowego gościa ale raczej nie kogoś kto celowo chce się nimi przedostać. Zwłaszcza jak ma odpowiednio silną motywację, czas i narzędzia.

- Gdybym był zabójcą nie piłowałbym krat jak leci. Skorzystałbym z już istniejącego przejścia lub stworzy jedno na trasie do mojej kryjówki. Kto czyści i dba o te wyloty? Będzie chyba najlepiej zorientowany która krata jest od kiedy poluzowana. Ograniczy to miejsca do sprawdzenia. - Vasij kontynuował analizę sytuacji z Trójhakiem.

- Kanalarze dbają o kanały. Ale zwykle jak coś się zwali. A tak to nikt nie łazi po tych kanałach bo po co? Ciemno, mokro, brudno i śmierdzi. - skwitował wzruszeniem ramion jakby te warunki panujące pod ziemią skutecznie odstraszały od wizytowania w tych miejscach. Trochę brzmiało ironicznie bo dzięki temu mógł działać swobodnie w swoim procederze.

- A nawet jak ktoś skorzystał z jakiejś dziury zamiast robić nową to co z tego? Skoczył tam czy tu i tyle. Podpisu pamiątkowego pewnie nie zostawiał. - pokręcił głową jakby nie bardzo wiedział do czego zmierza rozmówca.

- Nie chodzi o ślady tych nie ma szans zobaczyć po takim czasie. Chodzi o zawężenie obszaru poszukiwań. Gdyby jakiś kanalarz regularnie w miarę bywał przy tych wylotach przynajmniej raz w miesiącu byłby w stanie powiedzieć czy któryś nie został spiłowany na trochę przed pierwszymi zabójstwami. To byłby dobry trop, jeśli natomiast nie cóż wolnych wylotów też jest ograniczona liczba. Takich gdzie ktoś pozbył się już zabezpieczeń. Tam trzeba by szukać naszego nicponia. - Gierviev podsumował rozmowę i wnioski.

- Być może. Ale to trzeba by się przejść i sprawdzić te wyloty. - Trójhak pokiwał głową jakby przyznawał rację przedstawionym argumentom ale nie palił się do rozwinięcia tego wątku.

- Tak zamierzam zrobić. Staraj się ograniczać przechadzki nim nie zabijemy tego czegoś. Mówią, że to nie człowiek i mogą mieć rację. Postaram się go pozbyć. Gdybyś coś o nim usłyszał daj znać. Ja go będę tropił ale może i wypłynie gdzieś wcześniej. - Vasilij uśmiechnął się i wyciągnął rękę na pożegnanie dziękując za rozmowę.

- Pewnie. A gdzie cię szukać w razie czego? - gospodarz też wstał i uścisnął wyciągnięta rękę swojego gościa.

- Zostaw wiadomość w “Czarnej Czapli” tak jak rozmawialiśmy ostatnio. Trafi do mnie szybko a ja wpadnę wtedy tutaj. Jak coś pilnego karczmarz kogoś po mnie pośle a ty zaczekasz tam. - Vasilij się pożegnał i ruszył na spotkanie z Egonem.

Vasilij wszedł jak zawsze do swojej najczęściej wybieranej tawerny w porcie i poczekał na Egona. Byli umówieni dzień wcześniej i należało dotrzymać terminu.

Egon wszedł ostatecznie do tawerny, przez chwilę wodząc oczami po klienteli i próbując z niej wyłowić Vasilija. Kiedy ostatecznie zlokalizował przemytnika, skinął głową i podszedł bliżej.

Vasilij przywitał kompana i zamówił po piwie. Wiem już gdzie powinniśmy zacząć poszukiwania by nie kręcić się jak bez celu. W porcie są wyloty kanałów które są łatwiejszym i dyskretniejszym wyjściem niż pionowe studzienki na mieście. Napastnik jeśli zadaje rany nie pasujące do ludzkich metod pewnie jest mutantem. Jak zaznaczymy miejsca zbrodni, wyloty z tych kanałów i miejsce gdzie trzymał łódkę ten zaginiony rybak... powinniśmy otrzymać mniej więcej obszar od którego należy zacząć. Rybak mógł być też ofiarą naszego mordercy który widział coś co nie powinien. Trzeba nam jednak więcej informacji by to potwierdzić. - Vasilij na jednym tchu powiedział czego się dowiedział. Po czym uśmiechnął się upił łyk piwa i czekał na informacje od Egona.

- Wczoraj gadałem z kurtyzaną, która uszła z życiem. Rany miała takie same, jak trup na katafalku, na pewno jest tak, że ktokolwiek zabijał te kobiety, nie był zwykłym człowiekiem. Czy mutant to nie wiem, ale rany wyglądały tak, jakby niedźwiedź się zamachnął i wyrwał kawał żebra, a nie cięcia od miecza.

- Jak dla mnie wygląda to na sytuację, gdzie możemy ubić dwie ryby jednym hakiem. Ktokolwiek chodzi po tych kanałach, wie, jak się nimi poruszać i zna przejścia. Ja bym powiedział, że jeśli będziemy przeszukiwać kanały, to prędzej czy później natkniemy się na kogoś.

- Wiesz, że chce go zabić tylko w ostateczności? - Vasilij leniwie zaczął temat okiełznania kogoś wyrywa żebra niczym niedźwiedź. - Ma rządzę krwi twojego patrona, potrzebuje też przemiany choć zapewne duchowej jakie zasłać powinien mój. - uśmiechnął się choć cały czas mówił szeptem. - Jeśli jest w nim świadomość i inteligencja. Sądzę, że powinniśmy spróbować go okiełznać. Nie bez pomocy Starszego oczywiście, niech mnie cztery potęgi bronią. Musimy nad nim tylko albo aż spróbować zapanować w pierwszej fazie. No albo chociaż pojmać a nie zabić. To prowadzi nas do kolejnego problemu, musi iść sami - wskazał palcem na ich dwójkę. Ewentualnie co byłoby dość rozsądne zabrać ze sobą Silnego. Nie wolno nam jednak iść z kimś poza rodziny. Nie jeśli mamy zachować go przy życiu. No i trzeba się dowiedzieć jak daleko w morze była łódka tego rybaka. Spojrzeć na nią i ustalić czy mógł wypaść czy jedynie ktoś ją wypchnął w morze. Ta druga część mogłaby prowadzić do ciekawych wskazówek. Przejdziemy się po tym piwie? To pewnie dziś temat rozmów i uda nam się ją namierzyć.

- Możemy się przejść - zgodził się Egon. - Co do tropów, nie ma zbyt wiele. Mordy były na Zbożowej i Beczkowej przy zatoce. Jeśli byśmy zmapowali tą część kanałów, to pewnie coś znaleźlibyśmy.

- Nie jestem pewien, czy da się go okiełznać - rzekł Egon. - Jeśli faktycznie jest w kanałach i ma szpony jak niedźwiedź, ciężko się z nim będzie dogadać. Możemy go złapać i próbować wytresować… Ale prawda jest taka, że jak przyjdzie co do czego, to może się to okazać problemem, pojmać go.

- Znam parę miejsc i włazów, od których moglibyśmy zacząć. Skoro chciałeś chodzić po kanałach - Egon uśmiechnął się.

- To co, idziemy zobaczyć tą łódkę?

- Zacznijmy od łódki - Vasilij dopił piwo i skinął głową Egonowi.

Ranek; miasto; Egon i Vrisika


- Ten wampir śmierdział bagnem albo kanałami - rzekł Egon. - Wampir czy nie wampir, ale to Neues Emskrank jest przecież. Ludzi pełno, czy tego się chce, czy nie, nawet na opuszczonych ulicach. Poszukajmy no jakiegoś wejścia do ścieków.

- Bagna i kałuże zamarzły albo są pod śniegiem. - zauważyła Vrisika wzruszając ramionami. Ruszyli przed siebie rozglądając się po tej ulicy ze śnieżnymi hałdami po bokach i ledwo przejezdnym centrum.

- Ty, Vrisika - rzekł Egon. - Te kanały to chyba miejsce jego napadów - Egon potarł się po brodzie. Przejdźmy się tylko, tam jest właz - wskazał na właz z kanałami.

Egon wszakże nie zamierzał poprzestać na tym. Wyglądało na to, że morderstwa były bardzo blisko wody zatoki - miejsca, gdzie chyba kanały wpadały do wody. Całkiem możliwe, że smród zabójcy pochodził stamtąd.

Egon, podszedłszy do włazu, rozejrzał się wokół. Nie chciał zwracać uwagi, ale chciał przynajmniej zobaczyć, czy na powierzchni włazu nie zostały jakiejś dawne ślady lub czy nie nosił na sobie śladów czegoś, co mógłby rozpoznać. Rozglądał się przez pewien czas wokół, szukając czegokolwiek na tej kracie, a także rozglądając się, czy wokół byli ludzie - być może mógł odwalić właz i popatrzeć, co w środku?

Kiedy tylko miał się uwinąć z wejściem do kanałów, zamierzał podejść do doków i sprawdzić, co śmierdzi najgorzej.

- Blisko wejścia to śnieg odwalony. - skonstatowała Virsika widząc, że o dziwo jeden z włazów nie jest przywalony grubą warstwą śniegu jaka go zasłaniała kompletnie. Ten był w pobliżu ścieżki prowadzącej do jednego z domów więc widocznie załapał się na codzienną porcję łopatowania i zmiatania śniegu. Dlatego był widoczny. Była na nim zwyczajowa porcja śladów butów odciśniętych w śniegu.

- One są ciężkie. Trzeba mieć hak aby go odwalić. Myślisz, że tędy zwiał albo wyszedł? - zapytała niepewnie złodziejka. Ale z hakiem miała rację. Właz na mase dał się pewnie podnieść zwłaszcza takiemu siłaczowi jak Egon. No ale nie miał właściwie uchwytu. Zwykle wsadzało się w niewielki otwór hak który pociągnięty służył za uchwyt. Zaś jak od zdarzeń z Rabi minął tydzień czy dwa to na tej popularnej ścieżce wielokrotnie chodzonej, zamiatanej i szuflowanej były marne szanse, że uchowały się jakieś ślady. W środku dnia tam i tu chodzili jacyś przechodnie, czy to wzdłuż ulicy czy to wchodząc lub wychodząc do okolicznych domów.

- Rabi gadała, że śmierdział. I że był wielki. Jak jest większy ode mnie i napadał w nocy, to pewnie odwalał właz, zabijał, wchodził z powrotem i właz zasuwał za sobą.

- Przecież to tylko kawał prętu - rzekł Egon. - Takie gówienko możemy zorganizować w trymiga od kowala - rzekł Egon, rozglądając wokół, czy dużo było ludzi. - Ślady czy nie, całkiem możliwe że ktoś, kto wyrwał żebra tej dziewczynie spokojnie mógł unieść ten właz. Sądzę, że może to tutaj następnym razem będę musiał z Vasilijem wskoczyć do kanału. Śladów nie będzie na powierzechni, ale całkiem możliwe, że pod włazem może być ciekawego, musimy to sprawdzić.

- Chodź, Vrisika. Pójdźmy no do płatnerza albo popytajmy się, gdzie taki kawał prętu dostać można, to raz.

- Potem przejdziemy się do doków, konkretnie sprawdzimy, gdzie śmierdzi najgorzej. Zdaje mi się, że morderca mieszka w kanałach albo przynajmniej nimi chadza. Nie obejdzie się bez wizyty w kanałach… Tak czy inaczej trzeba wdepnąć w gówno - Egon potarł ze zniechęceniem brodę.

- Chcesz łazić po kanałach? - zdumiała się koleżanka tak bardzo, że chyba liczyła, że to jakiś żart. Patrzyła sceptycznie na ten właz przykryty zadeptanym śniegiem jakby zastanawiała się czy ktoś go otwierał czy nie. Otwór na pręt był mały, może by weszły tam dwa szczupłe palce albo jak takie jak u Egona to jeden. Trudno było liczyć, że bez takiego haka ktoś zdołałby podnieść ten właz.

- No to chodź do tego kowala czy co. Jak nie ma czegoś gotowego to trzeba będzie czekać aż zrobi. - machnęła reką na te rozważania o włazie i zajęła się czymś innym. Wskazała brodą w głąb ulicy gdzie powinni ruszyć. Kowale z powodu pracy na otwartym ogniu zwykle mieli swoje kuźnie na obrzeżach miast i wiosek. Tak też było w tym mieście więc czekał ich mały spacer.

- Pręt? Taki jak do włazów? No mogę zrobić za parę groszy. - rzekł kowal gdy już dotarli do niego i powiedzieli czego szukają. Widocznie znał temat o jaki produkt chodzi co zresztą nie było jakąś wielką tajemnicą.

- A długo trzeba będzie czekać? - zapytała koleżanka gladiatora wiedząc, że jak im każe czekać do jutra to tak średnio.

- Nie. Mogę zrobić od ręki. Poczekacie z pacierz to będzie gotowe. - kowal wzruszył ramionami na znak, że to nic trudnego ani zajmującego jak dla niego i za drobną opłatą może im to zmajstrować prawie na poczekaniu.

- Poczekamy, poczekamy - Egon machnął ręką na kowala, płacąc umówioną kwotę.

Po czym zwrócił się do Vrisiki:

- Nie wiem, czy rzeczywiście będziemy chodzić po kanałach, ale warto sprawdzić chociażby tamten właz - rzekł. - Ostatnio z Vasilijem widzieliśmy na dole smugę krwi. Nie wiadomo na pewno, ale coś jest na rzeczy.

Wreszcie, wzruszył ramionami:

- Ostatecznie, nie zawadzi nam się przyjrzeć nieco, nie będziemy schodzić - dodał. - Potem przejdziemy się do doków. Pochodzimy, popytamy.

- Mam nadzieję, że nie po to mnie tu dzisiaj zaprosiłeś aby mnie ciągać po kanałach. Nawet lampy ani nic nie mamy by coś tam zobaczyć. - Vrisika popatrzyła uważnie na gladiatora jak czekali aż kowal zmajstruje ten hak. Przyjął zapłatę i teraz było słychać jak wali młotem w jakiś metal.

- A właściwie to o co ci chodzi z tymi dziewczynami? Dlaczego tak za tym chodzisz? - koleżankę zaintrygowało czemu kolega wykazuje takie duże zainteresowanie tą sprawą.

- Czy nie chcesz, żeby ci pomóc? - zapytał Egon uśmiechając się krzywo. - A zresztą, sprawa nie będzie ciągnąć się długo.

- Pomyśl sama. Jeśli ktoś biega po ulicy i zabija ludzi, to ile czasu zajmie mu, żeby dojść do ciebie? Hm?

- No niby tak… - przyznała Virsika kręcąc głową jakby dostrzegała jakąś logikę w tej argumentacji. - Ale skąd wiesz, że ktoś biega? I właściwie co ty chcesz zrobić w tej sprawie? - zagaiła do Egona próbując zrozumieć jaki ten ma właściwie motyw i plan, że tak chodzi za tą sprawą. Spojrzała w bok na budynek kuźni bo walenie młotem ucichło. Co mogło oznaczać, że kowal skończył lub zaraz skończy swoją pracę. Faktycznie minęło z pół pacierza albo cały to długo nie czekali.

- Słuchaj, prawda jest taka, że nie mamy nic - rzekł Egon. - Wiemy, że pewnie wyszedł z kanałów albo śmierdzi, jak kanały. Ostatnio krążyły plotki o potworze w kanałach, może to właśnie ten?

- Chodźmy, przejdźmy się przynajmniej do tego włazu i pooglądajmy. Może nic tam nie ma, a może jest tam coś.

- Potem sprawdźmy jeszcze właz przy ulicy, gdzie zamordowano Valeriyę - rzekł Egon, zabierając pręt od kowala. A potem pomyślimy. Chodźmy.

- Dobra. - zgodziła się koleżanka gdy załatwili sprawę z kowalem. Ten wydał im haczykowato zagięty pręt gruby jak ludzki palec. A z drugiej strony miał trójkątnie zagięty uchwyt dzięki czemu można było go wygodniej złapac. Całość była w miarę poręczna, nieco dłuższa od przeciętnego sztyletu.

Wrócili na Zbożową i jeszcze kawałek do tego odnalezionego włazu. Wydawało się, że nic się nie zmieniło odkąd go jakiś czas temu zostawili aby zmajstrować ten pręt u kowala. Samo narzędzie sprawdziło się idealnie do celu w jakim zostało stworzone. Hak wszedł w niewielki otwór włazu, zaczepił o jego spód a gdy gladiator pociągnął poczuł jak ciężar przymarznięty do ziemi powoli ustępuje. Jak nie musiał robić tego na czas to właz w końcu się poddał jego sile i z brzdękiem opadł na zdeptany śnieg. Pod spodem ziała czarna czeluść i zawiewało wilgocią jak z piwnicy. I smrodem z kanałów. Światła poranka padało na tyle by oświetlić pierwsze dwa czy trzy stopnie studzienki ale dna kompletnie nie było widać.

- Tak, jak myślałem, musimy wejść przygotowani - Egon pokręcił głową i wrzucił pokrywę na swoje miejsce.

Wreszcie, wzruszył ramionami.

- Vasilij szuka szlaku przemytników kanałach - rzekł. - Jeśli zbadamy kanały pod Beczkową i Zbożową, jest spora szansa, że znajdziemy coś albo kogoś.

- Ślady zostały zatarte. Jedyny trop, który mamy to taki, że tamten śmierdział, jak bagna albo kanały. Myślę, że pozostaje mi tylko zagadać do Vasilija… - rzekł Egon, zastanawiając się nad innymi możliwościami.

Wieczór; Nordland; Neues Emskrank; Tawerna “Wesoła mewa”


Po powrocie z piętra Pirora wraz z Corretą poczekała na Łasicę i wdała się w małą pogawędkę. - Nie mów, że tu na dole było to wszystko słychać ?! Choć fakt poszli na całego. A jak było, to zależy o co pytasz… albo czy pytasz o to jak się podgląda bo tego nie robiłaś czy o ich “występ”. Jeśli o pierwsze toooo polecam spróbować samemu może ci się spodobać. A jeśli o drugie to spod łóżka wszystkiego nie było widać tak jakbyś siedziała obok, ale widać było i słychać było wystarczająco bym rozważała dołączenie. - Blondynka zaproponowała kelnerce by ta próbowała takich zabaw w podglądanie.

- Coś czułam że ci się spodoba, trochę inaczej kiedy wiesz że jest jesteś obserwowana co? - Zapytała Lasicę kiedy ta wróciła w skowronkach. - Strych… jakby miał dziury w podłodzę nad pokojami też opcja ale owszem można coś skombinować, zobaczyć co i gdzie stoi czy coś przestawić co by było lepiej widzieć obserwowanych… znajdziemy czas to coś zrobimy aaaaaleeee teraz… no cóż przyznaję się bez bicia, że wygrałaś. - Pirora skłoniła się lekko przed Łasicą w wyrazie uznania. - To teraz zdecyduj co wolisz zabrać cię na prawdziwe słodkości czy wolisz skupić się na mój koszt? Nie musisz decydować dzisiaj. - Van Dake dała czarnulce czas na namysł i zwróciła się z powrotem do Correte.

- A jak tam mój nieznajomy? - Zapytała rozglądając się po karczmie nie widząc nigdzie tajemniczego mężczyzny. Zniknął jak poprzedniego dnia ale tym razem Pirora była na piętrze i nie wiedziała jak i dlaczego.

- Aha no tak. Wyszedł. Już jakiś czas temu. - blond barmanka jakby przypomniała sobie o co ją prosiła druga blondynka nim pobiegła na górę. Spojrzała na główną izbę jakby jeszcze ostatni raz się upewniała czy nic się nie zmieniło w tej materii no ale nie. Nadal go nie było widać.

- Ale jak był to gadał z Sypkim Dieterem. Chyba mieli umówione spotkanie. A potem jeden i drugi wyszli. - powiedziała zerkając bardziej na Łasicę niż na Pirorę pewnie zdając sobie sprawę, że nowej koleżance te nazwiska nie mówią tyle co stałej bywalczyni tego lokalu.

- O. Czyli jednak interesy. - Łasica pokiwała głową na znak, że widocznie ksywa nie jest jej obca. - Sypki handluje różnymi rzeczami ale głównie bronią palną i prochem. Dlatego wołamy go Sypki. - wyjaśniła nowej koleżance. Ale chętnie wróciła do omawiania właśnie zakończonej zabawy.

- A to jak wygrałam to chcę coś słodkiego! Z prawdziwej cukierni! Zabierzesz mnie tam? - zawołała jakby zastanawiała się nad wygraną tylko dla formalności. Po czym cieszyła się z tej wizyty jak mała dziewczynka.

- I pewnie, że mi się podobało! Niby to samo jak zwykle ale jakoś jednak całkiem inaczej! No! I cieszę się, że przedstawienie się spodobało. Rany! Jak on chciał te łóżko odsuwać to myślałam, że mi serce stanie! - Łasica zaczęła przeżywać i opowiadać jak to wszystko wyglądało z jej perspektywy. I musiało jej naprawdę przypaść do gustu bo nie ukrywała swojej ekscytacji i opowiadała jak najlepszą przygodę.

- No to rzeczywiście brzmi ciekawie. - skomentowała jej koleżanka zza baru jaka słuchała tych relacji z zaciekawieniem wymalowanym na twarzy. Bo Łasica jak chciała to potrafiłą całkiem ładnie i barwnie opowiadać.

- No pewnie, że ciekawie! Przecież ja się za to zabierałam! No a co Cori? Chciałabyś spróbować? - zapytała Łasica jakoś nie bardzo bawiąc się w skromność w podkreśleniu swojej roli w tym przedstawieniu. Co rozbawiło blondynkę bo roześmiała się serdecznie.

- W takim razie jak tylko będziesz mieć jakiś wolniejszy dzień daj mi znać i zabiorę cię do cukierni. - Powiedziała blondynka śmiejąc się wraz z resztą. - Na nas chyba już czas ale jak byś chciała spróbować takich zabaw - malarka zwróciła się do kelnerki - to daj znać coś wymyślimy. - Na pożegnanie puściła Cornette oko i chwyciła za ramię Łasicy by ta też się zaczynała żegnać bo miała ją jeszcze odprowadzić.

Barmanka pożegnała je obie ciepłym uśmiechem i wesołym machaniem rączką. A jak Pirora puściła jej oczko to ta odwzajemniła się posłaniem jej niemego całusa. Ale już z Łasicą wychodziły na tą zimną i czarną noc aby przebyć ostatni kawałek drogi do domu. Musiało już być dość późno, pewnie w okolicach północy albo może po.

Rano; Nordland; Neues Emskrank; “Pod pełnymi żaglami” Pirora, Benona, Ajnur i Rose


- Och to wyjeżdżasz już jutro? Strasznie szybko ten czas leci. - Powiedziała Pirora racząc się pasztecikiem podanym na śniadanie.

- Och jakie ekscytująco to brzmi “zostawiam ci Piroro moja załogę marynarzy” - Zaśmiała się blondynka traktując to wszystko w lekkim tonie. - Myślę, że sobie poradzę, i raczej nie będziemy potrzebować większej obstawy ale jakbyś mi przedstawiła jednego albo dwóch do których mogę się bezpośrednio zwracać jeśli jakimś naprawdę wielkim pechem coś by do takiej pomocy mnie skłoniło. -

- Czyli najwcześniej spodziewać się ciebie za półtora tygodnia, dobrze. Mogę być sama teraz zajęta Nadia wczoraj znalazła mi kamienicę która mi się spodobała. Mieści się na ulicy Bursztynowej, ma zostawioną większość mebli więc można wprowadzać się właściwie od zaraz, no ma parę rzeczy do naprawy jak pojedyncze stopnie na niektórych schodach, okno w wieżyczce jest pęknięte i nie ma wyposażenia jak talerze, sztućce garnki patelnie. Muszę też znaleźć parę kotów bo szczury. I wymienić materace. Być może nowa balia do kąpieli też by się przydała. W głównej sypialni jest wielkie łoże. - Pirora jak się rozgadała o wszystkich atrakcjach poprzedniego wieczora to mogła tak mówić na wspomnienie łoża jednak przeszła do szeptu i złożyła Rosie sugestywną propozycję.

~ Mam nadzieje że jak wócisz będziesz miałą ochotę zostać na noc, myśle, że spokojnie ty, ja, dziewczęta i może ktoś jeszcze zmieścimy się na nim bez wielkiego ścisku. ~

- A najlepsze to to że dom ma złą reputację, tutejsi mówią że jest przeklęty i nowi właściciele padają jak muchy, dlatego jestem pewna że jeśli będą chcieli jakąś zapłatę to powinnam wynegocjować solidną zniżkę. - Pirora obwieściła bardzo zadowolona z siebie i swoich pomysłów.

- Pan Keller zdecydowanie umie zadbać i kokietować damę na poziomie. Pewnie Benona już opowiadała gdzie byliśmy więc tego powtarzać nie będę ale, mam propozycje. Choć nie wiem czy się zdecydujesz bo widzę że jedną nogą jesteś już stolicy. Pan Keller zabiera mnie dziś do Kufli na tańce. Chciałam cię spytać czy nie chcesz się rozerwać na tańcach na ze mną i nim … chwilowo moja relacja z nim jest dosyć przyzwoita bez śmiałych posunięć ale może przy swojej dominującej i sensualnej osobowości, Jonas byłby bardziej śmiały do podbojów miłosnych. Normalnie myślałam że spytam cię czy mogę zabrać Beno ale skoro ona zostaje a ciebie nie będzie może aż dwa tygodnie o ile nie dłużej to może chciałabyś ten wieczór spędzić razem? Oczywiście jak nie możesz i chcesz mieć dzisiaj Beno przy sobie to pójdę sama pan Keller pewnie się ucieszy. - Pirora była tego dnia wielce rozgadaną istotą ludzką.

- Hmmm… Chcesz mi powiedzieć, że jesteś skłonna podzielić się ze mną tym czarnogrzywym amantem? - brwi pani kapitan uniosły się do góry w geście sympatycznego zdziwienia. - Ale cóż, skoro zapraszasz mnie na nasz ostatni wspólny wieczór w mieście to nie mam serca ci odmówić. A kawaler Keller wie na co się zanosi? - Rose zgodziła się na taki wspólny wypad i wyglądała na zadowoloną.

- Mam nadzieję, że nie wystraszy się pani kapitan. Jakoś wczoraj nie wyglądał mi na zbyt strachliwego to będę trzymać za niego kciuki. - powiedziała biorąc kielich do ręki i upijając z niego łyk z nieco złośliwym uśmieszkiem na ustach.

- A z tą załogą, cóż w ogóle to ich tu trochę zostanie. Ale siedzą na statku albo po kwaterach. Nie mogę przecież zostawić statku bez opieki. Ale dam ci namiar na Pierra. To mój pierwszy oficer. Zostawiam go tutaj aby miał na wszystko oko. Tutaj pewnie też zostawię jednego czy dwóch a i tak często tutaj balują. Więc nie będziesz musiała obawiać się najazdu hordy nieokrzesanych marynarzy. - uśmiechnęła się dając znać, że ten punkt planu raczej nie uznawała za zbyt kłopotliwy.

- Och! No to ustalone. W razie jakiś problemów będę kontaktowała się z Pierrem. - Powiedziała zadowolona blondynka i wróciła jeszcze tematem nawigatora. - Jonas, nie wiem czy zauważyłaś zdaje się ignorować twoje dziewczęta. Nie wiem czy zadawanie się z nimi jest poniżej jego statusu czy podobnie jak ja ma do zachowania pewne pozory. Nie ważne które z wymienionych jest prawdziwe to we dwie mamy większą szansę go “zbałamucić”. Bo w końcu wątpię by był tak nierozsądny by odmówić czegokolwiek kapitan Rosie de la Vega. A w końcu pani kapitan jako moja zaufana doświadczona przyjaciółka nie naraziłaby mnie na nic niestosownego i skoro tak doświadczona kobieta która stała się kapitanem własnego statku twierdzi że nie ma nic nieprzyzwoitego w spędzeniu paru ciekawych godzin lub nocy, w trójkę w pokoju nawigatora Kellera to przecież nie mam powodu by w to wątpić prawda? - W jednej słodkiej przeplatanej udawaną naiwnością wypowiedzi Pirora przedstawiła swój pomysł jakby tu owego amanta omamić. Wymagało to tylko trochę bezpośredniości i władczości od strony Rosy, bezgranicznego zaufania, uległości i naiwności okazanego przez van Dake i osiągnięcia przez obie stan uroku i piękna które chce się posiąść. W pewnym stopniu było to też wyzwanie dla nich obu. Blondynka starałą się by użyć swojego uwodzicielskiego głosu a też by wykonać pod stołem parę gestów na udzie pani kapitan dla pobudzenia zewu przygody.
Które w najgorszym wypadku sprawi że Rosa i Pirora same zatroszczą się o swoje wspólne potrzeby. W najlepszym wciągną nawigatora w swoje zabawy a kiedy Rosa wyjedzie artystka będzie mogła wciągnąć w tę dynamikę Beno.

- Tak, to bardzo interesujące. - przyznała Rose i delikatnie pogładziła dłoń koleżanki jaka wędrowała po jej udzie. Po czym nakierowała ją bardziej w stronę wnętrza swoich ud i ich zwieńczenia. - Myślę, że to mogłoby być właściwe miejsce dla takiej taktyki. - przyznała Rose z nieco kpiącym uśmiechem jaki maskował manewry obu ich dłoni pod blatem stołu.

- Mam nadzieję, że kawaler Keller nie jest aż tak dobrze wychowanym młodzieńcem aby czekać trzy miesiące by móc złapać wybrankę za kolanko. Bo się wiosna zacznie zanim się doczekamy na coś konkretnego. - roześmiała się wesoło na te wieczorne plany względem czarnowłosego oraz siebie nawzajem. Wyglądało, że znów mają ze sobą wiele wspólnego i podobne poglądy na temat spędzenia wspólnego wieczoru.

- Dobrze w takim razie jesteśmy umówione na wspólny wieczór we trójkę. Oby na samych komplementach i tańcach się nie skończyło! - złapała za kielich i wzniosła toast za te plany na dzisiejszy wieczór.

- A z Beno nie dziw się. Jakby to wyglądało jakby kawaler i oficer oglądał się za spódniczkami służek czy kelnerek skoro się umawiał z panną z towarzystwa. Kto wie co on by zrobił z Beno jakby nas nie było w pobliżu. Co myślisz Beno? Co byś chciała robić z kawalerem Kellerem? - kapitan machnęła dłonią na znak, że brakiem okazanego zainteresowania służącą jakim cechował się Keller nie należy się za bardzo przejmować. Tego wymagało dobre wychowanie i maniery. Na końcu nieco nachyliła się nad stołem aby spojrzeć ciekawie na swoją służkę jaka siedziała za Pirorą.

- Oj z takim czarnym ogierem to ja bym chciała bardzo dużo i bardzo często! - roześmiał się wesoło rudzielec zdradzając, że tak samo jak obie panie ją też bardzo interesuje znajomość z panem nawigatorem. A zwłaszcza konsumpcja takiej znajomości.

- No dzisiaj chyba jeszcze będziesz musiała się obejść smakiem. Ale mam dziwne wrażenie, że jeśli nasz nawigator spełni nasze nadzieję to i chyba na ciebie przyjdzie pora. - Rose powiedziała do niej tonem obietnicy i pocieszenia co Beno przyjęła wesołym kiwaniem główki i takimż spojrzeniem.

- Co do wieczora z Nadią po znalezieniu kamienicy, było zabawnie. Można było potańczyć i udawać że jest się kimś kto nie musi uważać co mówić i kim być. A po prostu potańczyć z marynarzami wprawiając całą karczmę w drżenie. No i przegrałam zakład z Nadią że nie poderwie i nie zdarzy zrobić trzech rzeczy z przypadkowo wskazanym mężczyzną. Teraz czekam aż się upomni o nagrodę. - Pirora nie szczędziła pani Kapitan szczegółów nawet tych sprośnych choć wypowiadał je ciszej często na ucho. Mówiła to z takim zadowoleniem jakby panią kapitan ominęła naprawdę dobra zabawa.

- Ale z was nieprzyzwoite i niewychowane dziewuchy! Trzeba wam ręce i język wyszorować ługiem! Jak mogłyście tak bawić się bez swojej ulubionej pani kapitan! Skandal! Całkowity brak dobrego wychowania i moralności! - Estalijka chyba miała dobry humor a i to streszczenie zdarzeń z poprzedniego wieczoru wprawiło ją w jeszcze lepszy humor. Robiła dyskretne “ochy” i “achy” albo śmiała się rozbawiona tymi wczorajszymi przygodami swoich koleżanek. Jak się już odezwała to tonem purytańskiej matrony. Chociaż w takim żartobliwym wydaniu.

- To jak przyjadę i mam już jak widzę zaklepane to miejsce w tym wielkim łóżku jakie tak zachwalasz to mam nadzieję, że też mi zorganizujecie taki pokaz. Chciałabym to zobaczyć jak to ta nasza Nadia odstawia takie harce. - powiedziała już zwyczajnym, rozbawionym tonem śmiejąc się serdecznie.

- Daję słowo na honor mojej rodziny, że jak wrócisz to zorganizuje się coś takiego. Może nawet zorganizuje w niektórych ścianach i suficie wygodne dziury od oglądania. Albo potajemnie wyjdziemy na zabawę do “Mewy” i Nadia zrobi powtórkę być może z lepszymi widokami. - Pirora mruknęła blisko ucha pani kapitan.

- Oh brzmi bardzo kusząco. Będzie miało mnie co rozgrzewać jak będę marzła na tych saniach. Oprócz piołunówki oczywiście. - Rose pokiwała głową i czule pogłaskała policzek blondynki dając znać, że jest gorącą entuzjastką takiego planu.

- Mam nadzieje że wrócisz cała i bezpieczna. A i koniecznie mi będziesz musiała mi opowiedzieć o tym co tam znajdziesz w stolicy może jak czas mnie nie będzie gonił na wiosnę sama się wybiorę i doposaże kamienicę w parę produktów luksusowych. - Blondynka powiedziała podekscytowana.

- Ach właśnie szycie stroi i uczenie dziewczyn. Zaczniemy od stroju Ajnur bo jest najprostszy do uzyskania wiec jutro późnym rankiem będzie dobrze jak podejdzie do nas. Jak Benona chce też pomóc i poznać podstawy to niech przyjdą razem. Jak będa zajęte by cię odprawić To niech Ajnur przyjdzie na ocenienie ile materiały zużyjemy a obie niech zgłoszą się po twoim wyjeździe. Spróbujemy zobaczyć do czego dziewczyny mają największy dryg. - van Dake poruszyła jeszcze kwestie nauki - Za materiały rozliczymy się po twoim powrocie, dopiero dzisiaj po nie idę i próbuje wynegocjować jak najlepsza cenę.

- O. A to ty nie przyjdziesz się ze mną żegnać jakbym miała jutro wyjeżdżać? - brew kapitan uniosła się do góry a usta wykrzywił nieco ironiczny uśmiech. - Mówiłam, że je zostawiam pod twoją opieką. Więc jak uważasz, że jutro powinny się stawić tu czy tam to im to powiedz. Jak mnie już tu nie będzie to raczej nic mi do tego. - wzruszyła ramionami dając znać, że zorganizowanie czasu obu jej dziewczętom spada od jej wyjazdu na Pirorę.

- Och oczywiście że jak jutro wyjeżdżasz to przyjdę się pożegnać. Chodziło mi że jeśli będziesz potrzebowała by dziewczyny cię ogarnęły przed wyjazdem i czas podany przeze mnie koliduje z tym to oczywiście ty ich potrzebujesz bardziej. W końcu dziewczyny są twoje i nie mam zamiaru się nimi rządzić, w końcu zostawiasz mi je pod opieką więc zamierzam się nimi opiekować a nie wysługiwać… choć jeśli szybko dostanę klucze do kamienicy i nie będzie jeszcze czas twojego powrotu może będę potrzebowała rąk do pracy przy miotłach. - Wyjaśniła to małe nieporozumienie zaznaczając, że nie zamierza się rządzić dziewczynami nadużywając zaufania pani kapitan, choć może zrobić wyjątek w imię szykowania kamienicy na powrót pani kapitan. Potem powtórzyła plany szykowania sukni już bezpośrednio do dziewczyn.

- Jak dziewczęta będą mogły ci pomóc z tą kamienicą to chyba nie powinno być z tym kłopotu. Mam nadzieję, że nie weźmiesz ich do przenoszenia szaf i stolarki. No i pamiętaj o tej arenie co Ver mnie prosiła bo już jej obiecałam. - kapitan popatrzyła nad stołem na swoje dwie służki i Beno pokiwała głową na znak zgody na taką współpracę. Sama Rose też jakoś nie robiła trudności w tej kwestii i potraktowała sprawę z humorem.


Przedpołudnie; Nordland; Neues Emskrank; “Pod pełnymi żaglami” ; Pirora, Kerstin

Po przybyciu służki Pirora zabrałą ją na górę i posadziła ją sobie blisko.
- Dzisiaj pracuje nad oczyma. - Wyjaśniła blondynka zabierając się najpierw za lewe oko potem za prawe. - Robimy coś łatwego bo jesteś mi potrzebna. Na prośbę mojej kuzynki Versany przygotujemy jej służką i służką pani kapitan stroje według moich projektów. Będą potrzebować tego do pracy. Dziewczyny też będą partycypować w tym zadaniu. Nie wiem która umie szyć i jak dobrze ale traktujemy to by się zaczęły uczyć. - Blondynka wyjaśniała powoli co czeka Kertin i Irinę w najbliższych dniach. - Chce być pomogła Irinie w szyciu i uczeniu dziewczyn tej sztuki. Zwłaszcza przy ogarnianiu podstaw. A dzisiaj w południe pójdziemy po materiały. Dodatkowo znalazłam kamienicę i też chcę byś zastanowiła się co ci bardziej odpowiada. Nie przeprowadzam się jutro ani pewnie do końca tygodnia bo muszę to ogarnąć legalnie no i małe poprawki trzeba tam zrobić w jednym miejscu nie ma schodów i niektóre deski czy stopnie trzeba wymienić. Nie mówiąc już o skompletowaniu wyposażenia kuchni. No ale do rzeczy są tam dwa pokoje dla służby z czterema łóżkami szufladowymi, więc miejsce jest pytanie czy wolisz nadal mieszkać sama w domu rodziców. Czy może chcesz przenieść się z nami na ten czas służby a twój dom się zabezpieczy lub pomoże ci go wynająć. Masz na spokojnie czas to przemyśleć nawet jak zaczniemy się przenosić to myślę że nie musisz wtedy dawać odpowiedzi. - Pirora uspokoiła Kerstin że ta nie musi podejmować żadnych radykalnych decyzji w tej chwili.

- Ale teraz ty opowiadaj jak było na weselu koleżanki, dobrze się bawiłaś poznałaś kogoś na weselu? - Pirora zmieniła temat rozmowy na bardziej przyziemne tematy.

- Tak, było bardzo miło. Można się spotkać ze znajomymi i rodziną. Potańczyć, najeść i pośmiać się. Niektórych nie widziałam całe miesiące. - brunetka odparła miłym głosem kiwając głową i uśmiechając się lekko na to pytanie swojej pani o wesele.

- Z tym szyciem to dobrze. Ale to jakie dziewczyny mają być? Bo Irinę to już znam. Ja umiem szyć. Nie jestem krawcową ale szyć umiem. A gdzie byśmy miały szyć? - zapytała o te parę detali jakie chciała wiedzieć w sprawie zleconego przez pannę van Dyke zadania.

- A ta kamienica co pani znalazła to gdzie jest? - zanim odpowiedziała coś na temat ewentualnej przeprowadzki to chciała wiedzieć gdzie by miała być ta przeprowadzka.

- Służki pani kapitan de la Vegi to Benona i Ajnur, mieszkają tutaj pod piątką. Poznam was wszystkie jutro ale Benona jest ładną hojnie obdarzoną w biuście rudowłosą dziewczyną w mniej wiecej twoim wieku, za to Ajnur łatwo rozpoznać ma ciemne włosy i niespotykaną urodę, ma oczy w kształcie migdałów. Słabo mówi w naszej mowie ale na rozumie po kislevsku i Benona często jej pomaga. Będziecie szyć w pokoju Iriny lub w piątce to już zależy jak wam będzie wygodniej. A kamienica mieści się na ulicy Bursztynowej ten rzekomo nawiedzony budynek. - Powiedziała blondynka jednym tchem skupiając się na uchwyceniu odpowiedniego odcienia barwy oczu swojej syreny.

- Aha. No dobrze. To kiedy mam przyjść na to szycie? Mam coś wziąć? Igły albo nożyczki? - odruchowo Kerstin pokiwała lekko głową gdy widocznie myślała o tym spotkaniu z resztą szwaczek. Już chyba w dość praktycznych kategoriach.

- A w ogóle to ciekawe. Ale my tutaj malujemy syrenę a wczoraj kapłan mówił na mszy o syrenach. - powiedziała po chwili milczenia jak wciąż starała się patrzeć w wybrany kilka dni temu punkt na ścianie i zachować jednakową pozycję.

- Tak, mieliśmy dobre zgranie w czasie. - Powiedziała blondynka przytakując Kerstin. - Tak, przynieść to co masz. Część też dokupimy jak nici i może parę igieł ale jak masz coś czym lubisz pracować to przynieść. - malarka przyznałą rację służce która podeszła bardzo profesjonalnie do tematu. Podobało jej się to, jej syrena wykazała dobrą inicjatywę i profesjonalne podejście jakie van Dake ceniła u współpracowników.

- Zaczniemy jutro pewnie późnym rankiem przedstawię was sobie, pokaże rysunki kreacji i podzielimy prace na trudną która będzie musiała zająć się Irina i te prostsze którymi będziesz mogła wprowadzić dziewczyny w podstawy szycia by je usamodzielnić. - Blondynka przedstawiła plan pokazując, że na Kerstin spoczywać będzie ciężar opieki nad nowicjuszkami.

Południe; Nordland; Neues Emskrank; Sklep z Materiałami Grubsona; Pirora, Kerstin; Irina; James

Dziedziczka, wraz z dwoma służkami i Jamesem weszli do sklepu z materiałami poleconego przez Versanę. Jedynie młody Julius został w tawernie i miał być dostępny jakby ktoś jej szukał i przekazać wieści jak wrócą. Dostał książkę z której miał ćwiczyć czytanie ale Pirora powiedziała że jak będzie chciał zrobić sobie przerwę może zabawić się w jej szpiega i spróbować podpatrzeć o czym rozmawiają ludzie w tawernie.
Malarka od razu przeszła do osoby za ladą i określiła ilość materiałów, kolor jaki potrzebuje. Chciała zobaczyć wszystko co mają w tych barwach i wymaganej ilości, każdy materiała oglądała uwaznie, ważyła w rękach oceniając wagę i jakość. Grała trochę wybredną i dopytywała czy Pan Grubson nie ma nic lepszego.

- Potrzebuje dobrego lekkiego materiału dobrej jakości, w kolorach czerwieni, czerni zieleni, fioletu, żółci i bieli, nici w tych samych kolorach do szycia. Jeśli macie kości gorseciarskie też wezmę trzy komplety. I igły dwie grube i długie, oraz dwie cienkie i długie. Nici ozdobne do haftu w kolorach czerni, czerwieni, żółci. Co nam jeszcze będzie potrzebne… Irino może zapasowe nożyczki? - Pirora odniosła się pierwszy raz do swoich służących, raczej wyniośle zwłaszcza przed obsługa sklepu.

Kiedy materiały i nici zostały pokazane ona Irina i Kerstin przeznaczyły specjalnie przesadnie dużo czasu by przymierzyć rożne wariacje kolorystyczne nici, materiałów zarówno pod względem kolorów jak i struktury materiałów. Dopytywały sklepikarki jak owy materiał zachowuje się podcza prania, szycia, innej obróbki. *

Sklep polecony przez Versanę okazał się być całkiem nieźle zaopatrzony. Z początku Pirora rozmawiała z subiektem. Który sprawnie odpowiadał na jej pytania i doradzał oraz oferując co mają na stanie. Okazało się, że lokal ma własną szwalnię więc mogą też coś uszyć na zamówienie klienta.

Jednak gdy przyszło omawiać detale samego szycia, igieł, nici i tym podobne to kierownik sklepu wezwał na pomoc koleżankę. Ta była zawodową krawcową i miała nietypwe dwukolorowe włosy. Przy skórze brązowe ale brąz stopniowo przechodził w blond na końcówkach. Dziewczyna miała je spięte w schludny kok z tyłu głowy zostawiając sobie tylko luźniejsze pejsy. Okazała się też zorientowana w sprawach szycia nowych kreacji więc między krawcowymi szybko znalazły wspólny język. Ale nawet gdyby nie liczyć robocizny sklepu i brać same materiały to na cztery kreacje to nadal szykował się wydatek kilkudziesięciu monet.

- Och nie koniecznie chce coś gotowego, moje dziewczyny lepiej znają mój styl i upodobania ale sama zastanawiałam się nad paroma rzeczami pod tutejszą modę. Choć to jest sprawa drugorzędna. Chwilowo chce zakupić materiał i dać się im wykazać, może jak będę zadowolona z materiałów zapewne wrócę z gotowym pomysłem zobaczyć wasz kunszt. Pani van Drasen wyrażała się o was wielce pochlebnie. - Blondynka tańczyła trochę obok tematu zamówień gotowców jak i Versany która polecała to miejsce.

Potem zaczęły się negocjacje o cenę, bo Pirora jednak zdawała sobie sprawę że wiele z jej posiadanych pieniędzy ma bo tacy jak ona nie przepłacają, plus doszedł fakt że kupuje materiały dosyć cienkie które pasują bardziej na pełną wiosnę i lato niż na zimę w której jeszcze hula pełną mocą.

Potem odesłała Kerstin i Irinę z zakupami z powrotem do tawerny mówiąc od których materiałów będa zaczynać i mają je zostawić na wierzchu a resztę niech odłożą na bok.
Sama z Jamesem skierowali się do magazynu Versany van Darsen.

---

Mecha 51

Pirora; wycena materiałów (INT + żyłka handlowa); 55+10=65; rzut: http://kostnica.eu/roll/6091a88ccc80b/ 12 > 65-12=53 > du.suk = mniej więcej tyle co mówią, raczej nie naciągają

Pirora; targowanie się o materiały (OGŁ vs OGŁ); 55+10+5-15=55 vs 50+10-20=40; 50+55-40=65; rzut: http://kostnica.eu/roll/6091a9d09b004/ 13 > 65-13=52 > du.suk = zniżka o 30% (ok 60 PZ -30% = ok 42 PZ)


Popołudnie; Nordland; Neues Emskrank; Magazyn; Ksiegowy Maksymilian Abakus; Pirora; James

Południe przyszło szybko więc ona i James ruszyli pod wskazany przez van Drassen adres gdzie mieli spotkać się z jej księgowym. Trudno było powiedzieć czego Pirora się spodziewałą po magazynie czy samym księgowy. Ale postanowiła nie oceniać przed wcześnie tego wszystkiego.

Sam magazyn jakoś nie robił oszałamiającego wrażenia. Ot, jeden z kolejnych magazynów w kolejnym mieście. Tutaj jednak trafiła na całą ich dzielnicę. Można się było zgubić. Dobrze, że Versana dała im adres to chociaż można było przechodniów pytać się o to jak tam dojść. Szło się jednak nie tak lekko bo zerwał się wiatr który zamiatał chmary luźnego śniegu jaki napadał rano. Nie była to jednak zamieć jak parę dni temu ale przyjemnie też nie było. W końcu z Jamesem jednak dotarli pod właściwy adres.

Drzwi w środku dnia roboczego były otwarte. Za nimi niewielkie pomieszczenie z biurkiem i jakimś urzędującym tam magazynierem. Ale jak się przedstawili kim są to widocznie coś było na rzeczy bo poprosił aby poczekać i uderzył w dzwonek na biurku. Zaraz jakies inne drzwi się otworzyły i wszedł przez nie jakiś chłopak pewnie niewiele starszy od Juliusa. Magazynier polecił zaprowadzić państwa do biura. I chwilę później siedzieli w niewielkiej izbie gdzie dominowało biurko i łysięjący mężczyzna w okularach po drugiej stronie.

- Proszę usiąść. Czekałem na panienkę. - wskazał na dwa krzesła ustawione dla gości po drugiej stronie mebla. A gdy się rozgościli mogli przedstawić sprawę z jaką przyszli.

- Dziękuję serdecznie, że znalazł pan czas by mnie przyjąć. Kuzynka Versana wychwalała pana umiejętności i zasugerowałą że będzie pan odpowiednią osobą która rozwieje pare moich wątpliwości. Tak jak pisałam w liście, poszukuje dla siebie lokum. Nawet już znalazłam kwestia spotkania się z notariuszem i omówieniu spraw własności i ceny za posiadłość. Tylko że Averland ma o wiele więcej papierologii, opłat i podatków jeśli chodzi o nabywanie posiadłości że trochę mnie zdziwiło jak Lady van Drassen wspomniała że tutaj właściwie przejmowanie nieużytków jest tak proste jak wejście do nich i obwieszczenie że jest on mój. - Pirora pozwoliła sobie na mały żarcik z tych pogłosek które wszyscy jej mówili ale szybko wróciła do meritum.

- Chciałabym zasięgnąć rady jakie triki prawne mogę wykorzystać by jak najmniej obciążyć sobie ten zakup. Czy czekają mnie podatki i ukryte opłaty za już zakupioną posiadłość czy miasto ułatwia nabywcą inwestycje poprzez spłaty w dwóch trzech ratach zamiast wszystkiego od razu. A jeśli nie i będę musiała zapożyczyć się by przeznaczyć na te zakup lokum i wyposażenia gotówki i mieć jeszcze na życie i jedzenie to czy doradza pan konkretnego człowieka w mieście do którego mogłabym się zwrócić?

- Tak, tak… - wydawało się, że księgowy o nieco szczurkowatym wyglądzie próbował sobie zebrać do kupy te wszystkie pytania i swoje myśli. Zastanawiał się chwilę nim odpowiedział.

- To zależy. - odparł z chytrym uśmiechem. - Wiele zależy od tego o jaki nieużytek chodzi. W jakim jest stanie, czy ma aktualnego właściciela, czy jest wystawiony na sprzedaż, czy ktoś rości sobie do niego pretensje i tak dalej. No i oczywiście bardzo pomaga jeśli kupujący ma jakieś uprawnienia do danego lokalu. - zaczął na początek od przedstawienia ogólnej sytuacji. Potem ją nieco rozwinął. Jak go Pirora słuchała to na ile się mogła zorientować jak lokal był użytkowany przez kogoś to wyglądało to bardzo podobnie jak w Averlandzie i pewnie większości miejsc na tym świecie. Dom się przejmowało w spadku, wystawiało na licytację na sprzedaż lub po prostu stary właściciel sprzedawał nowemu. To akurat w jej rodzimych stronach wyglądało podobnie. Co innego pustostany. Niektóre stały puste ale miały właścicieli ale albo umarli, albo wyjechali, albo ktoś przejął majątek za długi. A jeszcze inne stały całkiem puste i nikt nie zgłaszał do nich pretensji. Z nimi było najłatwiej. Wystarczyło się wprowadzić i zalegalizować sprawę w ratuszu. Jak nikt nie zgłosił sprzeciwu wówczas można było się uważać za nowego właściciela takiej nieruchomości.

- Przyznam, że ja jestem tylko księgowym. Takie rzeczy zwykle załatwiają notariusze. Oni są lepiej zorientowani w temacie. Mógłbym pani polecić rejenta Rainera. On się specjalizuje w sprawach majątkowych, zwłaszcza nieruchomościach. Ma doświadczenie w takich sprawach. A można zapytać o jaką nieruchomość chodzi? - zaznaczył, że chociaż ma doświadczenie w papierologii to jednak nie zajmował się zawodowo sprawami przejmowania majątków. Ale polecił pewnego rejenta od takich spraw.

- Tak z Panem Rainerem widzę się jutro, ale nie chciałam wyjść na zieloną gąskę i przyjść do niego z jakimiś podwalinami wiedzy. Co do posiadłości interesuje mnie ten budek na ulicy Bursztynowej, ten który ludzie zabobonni mówią że jest przeklęty. Ma dobrą lokalizację wygląda na odpowiednio zadbany i liczę że z uwagi na historię poprzednich właścicieli będzie do wzięcia od ręki. Od pana mogłabym prosić o radę czy jest sens bym nalegałą o spłate w częściach czy niestety miasto zbyt rzadko idzie obcym na rękę w tych sprawach i powinnam się rozejrzeć za pożyczką. Versana mówiła o panu w samych superlatywach jestem przekonana że uda nam się coś wymyślić. - Blondynka skłamała obdarzając mężczyznę uśmiechem jaki ci bardzo rzadko otrzymywali od kobiet takich jak ona, ładnych młodych i bogatych.

- Oh, dziękuję ja jestem jednak tylko skromnym księgowym. - mimo skromnych słów to jednak komplementy chyba sprawiły mężczyźnie przyjemność. Zwłaszcza z ust młodszej kobiety no i jakoby to jego szefowa tak go zachwalała. Przydało się bo jakby się nieco stropił gdy usłyszał o jaki budynek chodzi.

- Ah, ten budynek. No tak, tak… Ma dobrą lokalizację, tak. - przyznał z wahaniem przeczesując na w pół świadomym ruchem swoje rzadkie włosy. - Przyznam, że nie wiem jaki jest jego obecny status. Na pewno w lecie miał legalnego właściciela ale nie jestem w temacie co się działo potem i obecnie. To już pewnie trzeba będzie się w ratuszy dowiedzieć, w biurze do spraw nieruchomości. Jeśli ktoś przejął ten majątek to pewnie sprawa będzie się toczyć z nowym właścicielem o kupno. Jeśli nie ma żadnych spadkobierców wówczas majątek przechodzi na rzecz miasta. I zwykle ci wystawiają go na aukcję gdzie można go nabyć. To rzeczywiście jak przypuszczam herr Rainer będzie w tych sprawach bardziej zorientowany ode mnie. - przyznał uważnym tonem ale widocznie temat był mu nieźle znajomy, przynajmniej w ogólnych zarysach.

- W sprawie ceny nie będę się wypowiadał. To naprawdę różnie może trafić. Jak ktoś nie jest krezusem to raczej wpłaca zaliczkę i płaci w kilku ratach. A gdy potrzeba można spróbować pożyczki. Jeśli nie ma pani bogatych znajomych można spróbować w banku. Mamy trzy banki w mieście. Obce pochodzenie nie powinno być myślę problemem. To port. Tu wielu z nas nie urodziło się w tym mieście i raczej jesteśmy otwarci na przypływ kapitału z zewnątrz. - podpowiedział i na koniec dodał coś na pocieszenie nawet gdyby okazało się, że młoda dama nie dysponuje od ręki potrzebnymi funduszami.

- Zdecydowanie już mi pan pomaga bardziej niż koleżanki z wyższych sfer które mają na miejscu odpowiednie do tego osoby. - Zapewniła mężczyznę uśmiechając się nadal uroczo. - Cóż chyba na dzisiaj wiem już wszystko co będzie mi potrzebne na początek. Mam nadzieję jednak, że w ramach pojawienia się nowych pytań mogę liczyć na pana pomoc w przyszłości. - Pirora dopytała jeszcze o parę rzeczy by Maksymilian Abakus mógł popisać się przed nią jego wiedzą i zakończyła spotkanie.