Zmierzch; Nordland; Neues Emskrank; Tawerna “Pod pełnym kuflem” , Rosa de la Vega, Pirora van Dake, Jonas Keller


- Czy mi się wydaje czy tamci się nam przyglądają? - zapytała Rose jakby nie była pewna czy nie wpada w jakąś paranoję więc ton przybrała dość lekki. Keller spojrzał tam gdzie ona a kilka stołów dalej siedziało mieszane towarzystwo w tym chyba nawet jedna elfka.

- Nie sądzę. A jak już to na pewno z wrażenia jakie obie wywarłyście na nich. Zapewne są tak samo zafascynowani waszą olśniewającą urodą jak i ja. - nawigator szybko rozproszył obawy estalijskiej kapitan.

- Mam nadzieję, że to nie z powodu ostatniego balu. Niewiele z niego pamiętam. Zwłaszcza z końcówki. - przyznała nieco zafrapowana de la Vega chyba obawiając się, że te ciekawskie spojrzenia jakie dało się złowić tu czy tam mają związek z ostatnim balem jaki miał tu miejsce ledwo kilka dni temu.

Lokal okazał się jakby o oczko wyżej od “Pełnych żagli”. Klientela wydawała się tu nie mniej barwna i z całego świata. Ale jak tam dominowali marynarze i żołnierze okrętowi upstrzeni oficerami, szlachcicami i kapitanami to tutaj proporcje wydawały się dokładnie odwrotne. Ale też marynarski żywioł nadawał rys charakteru tej gospodzie. Tylko taki bardziej wyrafinowany i stonowany. Nie było trudno teraz domyślić się dlaczego tutaj właśnie zorganizowano bal kapitański.

Na początek Jonas zaprosił je do zamówionego stolika gdzie kelnerka sprawnie podała im kolację. Ale też zapytała czy sobie czegoś jeszcze nie życzą. Kolacja wydawała się w sam raz na rozpoczęcie tego ciekawego wieczoru. Była okazja posiedzieć razem i porozmawiać, posilić się i wypić zanim się przejdzie do innych atrakcji tego spotkania. A w jednym z narożników była niewielka scena na jakiej przygrywała gościom orkiestra mile dopełniając muzycznym tłem tą przyjemną atmosferę.

- Udawaj, że pamiętasz wszystko i się tego nie wstydzisz. Zazwyczaj pomaga w skróceniu wszelkich plotek i podśmiechów. Jakoś zawsze trudno komentować takim osobom poczynania osoby których się ona nie wstydzi, zwłaszcza jak ma twoją osobowość. - Skomentował blondynka. Jednak przyjrzała się tutejszym bywalcom. Obdarzając tym z kim nawiązała kontakt wzrokowym pewnym siebie ładnym uśmiechem.

- Mhm czy na przyjęciu nie była też elfka? Podobno jest ...nawigatorem jak pan panie Keller, choć nie jestem pewna czy dobrze pamiętam plotki z waszego balu. - Pirora starała sobie przypomnieć co Naji mówiła jej o innych kobietach na balu. Na pewno wspominała o elfce ale nie pamiętała teraz czy mówiła że była ona nawigatorem czy kimś innym.

Pirora spytała o jedną z nazw pod która nie wiedziała co się ukrywało w czasie wyjaśnień jej brew unosiła się coraz wyżej.

- Dobrze powiedzmy że kierowana chęcią przygody poproszę ten talerz skarbów morza. Nie miałam jeszcze okazji zatopić się w tradycje i pomysły nadmorskich kulinariów. - Przyznała a coś w spojrzeniu towarzyszy mówiło jej że są bardzo ciekawi jej reakcji na wygląd dania.

Kiedy talerz...a raczej piętrowa mała taca przyszła van Dake zrozumiał dlaczego. Na trzech talerzykach był zbiór rozmaitych stworzeń, zapewnia morskich, podanych na z sosem w oddzielnych naczyniach.

[media]http://i.pinimg.com/564x/75/21/42/752142087fcc59985df4628cb347fa80.jpg[/media]

- No dobrze teraz nie wiem czy zamówiłam jedzenie czy coś co powinnam zjeść czy zabrać i postawić w pokoju do dekoracji. - Blondynka rzeczywiście była zaintrygowania podanym jej daniem.
- No dobrze mam tutaj coś co nazywa się mule, ostrygi, krewetki, kalmary i homara. - Powiedziała jakby zaczynała rozwiązywać zagadkę. - Biorąc pod uwagę że homar jest raczej liczbą pojedynczą to zgaduje że to ta istota na szczycie. Mule znam mamy mule rzeczne też je czasem jemy w Averlandzie. Tylko teraz mam problem bo są tutaj dwie rzeczy które mi do tego pasują. - Wskazała na dolna tacę wypełniona połówkami dużych muszel i mięczaków. - Jeśli mule morskie i rzeczne mają podobna wielkość ale różnią się muszlami to zgadywałam, że to te jeśli jednak kierować się wyglądem to zakładam że to te mniejsze. - Spojrzała na rozbawionych towarzyszy najwyraźniej mających dobrą zabawę z jej niewiedzy nadmorskiej kuchni.

- Drobna podpowiedź ? Ciepło zimno? Może z czym to najlepiej smakuje to wtedy będę zgadywać po smaku? - Zaśmiała się w ich stronę wciągając ich w tą drobną zabawę przy jedzeniu.

- Mule? Ciekawe określenie. U nas zwykle mówi się na nie małże. - stwierdził ubawiony Jonas.

- A u nas almejas. - odparła Rose w podobnym tonie. Ale trzypiętrowy koszyk morskich smakołyków też ich skusił. De la Vega sięgnęła po jednego z nich dłonią i z pomocą małego widelczyka trochę spiła a trochę łyknęła zawartość tej muszli. Po czym tą, już pustą odłożyła na talerzyk.

- Mnie te małe szkraby smakują. - Jonas wziął dla odmiany niewielką krewetkę i jej spróbował. Po czym mruknął z uznaniem chwaląc w ten sposób ten smak.

- A elfka tak, była wczoraj. Znaczy wtedy na balu. I to chyba nawet ona jeśli dobrze widzę. Alane Złotogrzywa. Albo Jasna. To co na początku było to jeszcze pamiętam. - estalijska kapitan zmrużyła oczy próbując przebić się przez mroki własnej niepamięci gdy spoglądała ukradkiem w stronę odległego stołu gdzie z towarzyszami siedziała owa elfka. Przydomek był czytelny ze względu na jasne włosy skośnouchej.

- Była, była. Nawet z nią tańczyłaś przez chwilę. Ja zresztą też miałem tą przyjemność. - Jonas pokiwał uspokajająco głową na znak, że coś może być na rzeczy z tymi wspomnieniami koleżanki po fachu.

Blondynka nie czekała aż towarzysze zjedzą jej wszystko i sama też zaczęła smakować w ‘owocach morza’. Musiała przyznać że wszystko jej bardzo smakowało i mogła sobie wyobrazić żywienie się tak przez dłuższy czas.

- Mule mówimy na te mniejsze, zazwyczaj podawane są gotowane w takim cebulowym... no między bulionem... a sosem, mocno przyprawione liśćmi pietruszki i kawałkiem chleba. A ‘mule’ bo w rzekach czy stawach siedzą właśnie w mule gdzieś przy brzegu. Są też większe ich muszla inaczej się otwiera - Malarka złożyła ręce by imitować w jaki sposób otwiera się muszla większego mięczaka rzecznego - nazywamy je ‘szczeżuje’ tych się nie je bo jednak nie mają odpowiedniego smaku ale używa się ich do karmienia świń. - malarka podchwyciła wątek różaniec fauny wewnątrz lądowej i nadmorskiej dosyć szybko. Zwłaszcza że była to swego rodzaju ciekawostka dla ludzi morza.

- Złotogrzywa… ciekawe z tego co kojarzę w mieście jest chyba większa zorganizowana grupa elfów, niestety nie miałam jak zainteresować się tym tematem. Ostatnio dużo się dzieje u mnie w życiu codziennym. - Pirora i uśmiechnęła się do Jonasa insynuując że ostatnimi czasy jest rozrywana jeśli chodzi o uwagę jaką dostaje od mieszkańców.

- Tak, chyba tak, są tu jakieś morskie elfy. Ale szczerze mówiąc nie miałem z nimi zbyt wielkiego kontaktu. - przyznał Jonas racząc się winem i morskimi smakołykami. Zaczął za to barwnie opowiadać o morskich muszlach po jakie nurkuje się tam, daleko na południowych morzach po perły. Rose wsparła te opowieści potwierdzając je a dodatkowo opowiedziała o muszlach tak wielkich jak ludzki korpus. Gdy ktoś pechowo stąpnął na nie tak, że trafił między ich szczęki to ponoć jedynym ratunkiem było obciąć mu nogę w kolanie. Albo z powodu pogruchotania kości od takiego nacisku i tak trzeba było ją amputować potem.

- No ale chyba kawaler to obiecał nam jakieś tańce dzisiejszego wieczoru. - powiedziała rozeweslona pani kapitan. Wino przyjemnie szczypało języki, morskie smakołyki syciły już żołądki, dyskusja zrobiła się swobodna, ciekawa i mniej oficjalna więc widocznie Rose uznała, że czas spróbować nieco innych atrakcji.

- Naturalnie moje drogie, wybaczcie mi, że was na moment opuszcze. - ciemnowłosy mężczyzna skłonił się swoim towarzyszkom pojmując tą mało subtelną aluzję Estalijki po czym wstał i podobnie jak poprzednio w “Żaglach” ruszył przez główną salę w stronę niewielkiej sceny dla orkiestry.

- I co powiesz kochaniutka? - zagaiła do Pirory korzystając, że przez chwilę były same i stuknęła się z nią kielichem. Sądząc po głosie, uśmiechu i spojrzeniu Rose zdecydowanie miała ochotę na coś więcej niż tylko przyjemne rozmowy przy stole.

- Powiem, że najwyższy czas kusić pana ‘oficera’ - odpowiedziała blondynka wyginając kusząco swoją szyje. Uśmiechnęła się zalotnie do pani kapitan.

- Pozwolisz że pierwszy taniec będzie mój. Ja chyba przyjmę bardziej subtelną taktykę i zostawię ci bycie władczą panią kapitan której się nie odmawia. Jak się uda go zaciągnąć do pokoju to idealnie jak nie cóż zawsze pozostaje nam wynajęcie drugiego pokoju albo przygoda w dorożce w czasie powrotu do naszych łóżek. - Pirora obiecała pani kapitan, że nie ważne jak pójdzie z Jonasem one będa miały udaną noc. Niedługo potem ich gospodarz wrócił i zaczęła się zabawa. Z początku tylko ich trójka w mieszanych parach zajmowała parkiet w pewnym momencie także inni bywalcy zajmowali parkiet. Co było na rękę blondynce, wprawdzie lubiła być w centrum zainteresowania i starała się swoim obserwatorom dawać pokaz wdzięku i szyku jak tylko ona potrafiła, to tłum pozwalał na anonimowość rozmów i reakcji podczas tańca można było kusić, flirtować, proponować coś, ukrywać zmieszanie albo zaskoczenie.

Pirora mogła tylko zgadywać o czym rozmawiała albo jak bezpośrednia była pani kapitan w czasie jej tańca z Jonasem ale niektóre jego reakcje świadczyły, że był czasem zaskoczony tym co słyszał. Kiedy tańczył z malarką wydawało jej się że z każdą zmianą partnerki jego mowa ciała była bardziej ‘dominująca’. Może było to wino albo poczynania pani kapitan może też fakt że kiedy więcej osób zawitało na parkiet Pirora i Rosa były proszone do tańca też przez innych bywalców i było to nie świadoma taktyka zaznaczenia z kim kobiety tutaj przyszły.

Zabawa rozkręciła się na całego. O ile na początku Jonas zamówił jakiś wesoły i szybki kawałek, w sam raz na rozgrzewkę i poprosił Pirorę do tańca to tańczyli tylko we dwoje. Potem oczywiście przyszła zmiana i para oficerów marynarki miała przyjemność ze sobą zatańczyć. A jeszcze później dołączali kolejni i kolejni. Zrobiło się nie mniej wesoło i gwarno jak poprzedniego wieczora w “Mewie”. Chociaż towarzystwo było całkiem inne i zachowywało się w bardziej dystyngowany sposób to jednak w zabawie byli sobie podobni.

W końcu Pirora miała okazję przyjrzeć się bliżej Złotogrzywej. A nawet z nią zatańczyć. To był jeden z tych tańców co dwie linie ustawiały się naprzeciw siebie po czym tańczyły i klaskały naprzeciw siebie. Ale w pewnym momencie zbliżało się do partnera naprzeciwko, łapało za zgięte łokcie wirując i śmiejąc się ze sobą i do siebie i zamieniało miejscami. Często nawet w różnych zestawieniach i po skosie. Więc w pewnym momencie Pirora trafiła do pary z Alane. I elfka okazała się gibka, zgrabna i ładna tak jak to zwykle przedstawiciele tej rasy miały taką opinię. Także miała naturalny wdzięk w tańcu, każdy jej ruch wydawał się naturalny a sam taniec i muzyka musiał sprawiać jej przyjemność. Podobnie jak Keller czy de la Vega podczas tańca nie bardzo przypominała oficera marynarki jak była bez pasa z bronią. Raczej właśnie jak kogoś kto przyszedł na zabawę i tańce tego wieczora. Ubranie miała jednak w nietypowe zdobienia wyszyte z niezwykłą precyzją a i wzory były takie zawijasy i spirale w jakich lubowały się elfy.

Drobne gesty, “przypadkowe” muśnięcia, uśmiechy, uwodzące spojrzenia, trochę więcej wina i trochę szeptów, trochę pokazowych sztucznych scenek szeptania między Rosą a Pirorą odegranych dla Kellera co by myślał że Rosa namawia do “czegoś” blondyneczkę z Averlandu, ta niby się peszy, zaprzecza potem pąsowieje by w końcu przy którejś scenie pokiwać głową w zgodzie. Van Dake była ciekawa czy Naji pochwaliłaby ich mała improwizacje.

Godzina była już późna cała trójka zasiadła przy swoim stoliku dając odpocząć nogom, dopijając ich ostatnią butelkę wina i podjadając ostatki z kolacji. Siedzieli bliżej siebie niż na początku tego spotkania, można by powiedzieć, że spoufalili się mocno w ciągu tych paru godzin. Część gości rozeszła się już do swoich łóżek innych chwytała alkoholowa drzemka.
Blondynka uznała że ich mała intryga dojrzała wystarczająco by zebrać plony. Trąciła nóżką łydkę pani kapitan i posłała jej spojrzenie na znak że pan Keller nie będzie bardziej gotowy niż w tej chwili. Jako “przyzwoitka i opiekunka” Pirory to była ta chwila na finalny pokaz jej kapitańskiej władczości.

- Myślę, że przydałoby się nieco zmienić otoczenie. - powiedziała wesoło Rose patrząc roziskrzonym wzrokiem na dwójkę swoich partnerów. Delikatnie musnęła palcami po dłoni koleżanki i zachęcająco uśmiechnęła się do towarzysza. Czy o tym rozmawiali wcześniej podczas tańców i zabawy czy też Keller był taki domyślny i wyczuł koniunkturę to Pirora nie wiedziała. Ale dość sprawnie zaproponował odpoczynek w pokoju na górze na co pani kapitan bezwstydnie przystała wesoło podrywając się z ławy i biorąc pod ramię swoją partnerkę.

- To proszę prowadzić kawalerze. - powiedziała zachęcająco. I kawaler strzelił obcasami, zamaszyście skinął głową przez co wyszło nieco przesadnie i komicznie z tym salutem co rozbawiło Rose bo się wesoło roześmiała. No i tak poszli we trójkę na górę. Znaleźli się w izbie bardzo podobnej do tej jaką w “Żaglach” wynajmowała i Rose i Pirora. Dwie szafy, łóżka, kufry i stół z trzema krzesłami.

Para oficerów marynarki zdawała się się mieć bardzo zbieżne cele na wizytę późnym wieczorem w tym pokoju a zwłaszcza sprawdzanie możliwości łóżek. Zaczęło się od zwykłego dotyku i pocałunku ale szybko gwałtowne namiętności zaczęły brać górę nad dobrym wychowaniem i moralnością. Pośpieszne palce próbowały rozpinać te wszystkie swoje i cudze guziki, haftki i sprzączki, pozbyć się butów i reszty ubrań aby jak najszybciej dostać się do tych interesujących rzeczy pod spodem.

Pirora patrzyła na nich z lekkim uśmiechem i powoli sama zaczęła pozbywać się wierzchnich ubrań. Pozwoliła być podczas popaść w zapomnienie przez zajętą sobą dwójkę marynarzy. Ale nie do końca gdyż w końcu znalazła się za plecami officera i delikatnym dotykiem na odkrytych ramionach przypomniała im o swojej obecności. Okryta nadal haftowaną haleczką stanowilą na początku asytę do ich aktu miłości.

Pirora nawet nie wyobrażała sobie jak bardzo brakowało jej tego męskiego pierwiastka w jej intymnych przygodach. Żadna kobieta nie umiała wnieść do sypialni tego czegoś. Pewnie dlatego pan rozkoszy miał obie formy. Jonas może jakimś nadzwyczajnym kochankiem nie był ale wystarczyło go dla niej i Rosy. Blondynka grała rolę niedoświadczonej owieczki sprowadzonej do pokoju, zwiedzonej poczuciem bezpieczeństwa i “uwiedzionej” zachowaniem officera.

Potem nadal grała tą rolę by wydawać się mało doświadczoną ale ochoczą do zabawy kobietką. Jedynie przemycała niepostrzeżenie swoje subtelniejsze techniki, wykorzystywała Rose do grania głównych skrzypiec tej szalonej orkiestry. Widząc panią kapitan ujeżdżająca Jonasa jak dzikiego konia był przepiękny i Pirora pożałowała że nie może tego uwiecznić na płótnie w tej chwili. Kiedy pani kapitan została odpowiednio zaspokojona kolej przyszło na szlachciankę. By to jedyny moment kiedy cała intryga stanęła na włosku. Stwierdzenie van Dake, że oszczędza się dla męża które Rosa szybko przerobiłą w bardziej “egzotyczną” przygodę, przypomniała sobie swoje wspólne noce z blondynką i jej pokaz tileańskich sztuczek sodomi. “Mieć ciastko i zjeść ciastko” tak to określiła naprowadzając Kellera na odpowiednią ścieżkę.

Potem zrobiło się dziko, szlachcianka wyjękiwała pochlebne słówka na temat Jonasa i jego poczynań. Co musiało mu się podobać bo poczynał sobie z malarką coraz śmielej. Rosa z początku tylko obserwowała tą scenę a potem dołączyła do pary pomagając Pirorze osiągnąć ich finał. Spoceni i zdyszani po tych igraszkach skończyli przytuleni wymieniając między sobą pojedyncze pocałunki.

Para kochanków panny van Dyke okazała się całkiem zgrabnym zespołem do współpracy. Chociaż każde w innym stylu. Z Rose z jaką Pirora już miała okazję i przyjemność poznać i zabawiać się wcześniej wyszło z jednej strony całkiem udanie jak i poprzednimi razami. Ale, że tym razem towarzyszył im mężczyzna to jednak nadało to całkiem innego charakteru. Estalijka też nieźle sprawdzała się w roli mentora i jakby starszej siostry. Dla tej młodszej była opiekuńcza i troskliwa. A jednocześnie zachęcała do wspólnych zabaw czy z nią czy z Kellerem.

Sam Keller jako kochanek okazał się też być niczego sobie. Nawet z dwoma kobietami radził sobie zabawiając je na przemian równie udanie jak wcześniej podczas tańca na parkiecie. Jedyny moment którego chyba nie przewidział to ta skromna prośba o zachowanie dziewictwa blondynki. A raczej propozycja alternatywnej zabawy. Jaką się chyba zdziwił ale było to całkiem przyjemne zdziwienie. Mężczyzna wydawał się być wręcz zachwycony taką opcją i bez skrupułów z niej skorzystał. Chociaż starał się być w miarę ostrożny w takich manewrach. Bo w pozostałych zabawach raczej dawał się ponieść gorączce chwili i temperamentu. Był żywiołowy i miał na tyle woli i zdecydowanie, że dwie kobiety, w tym jedna tak dominująca jak pani kapitan z “Morskiej tygrysicy” bynajmniej go nie przytłaczały. Ale w końcu jednak nastąpił ten moment przyjemnego, rozleniwiającego zmęczenia w sam raz aby zrobić sobie przerwę, zwilżyć gardło winem ze stolika i złapać drugi oddech.

Blondynka wymieniła z zrelaksowanym i mentalnie obnażonym mężczyzną małą wymianę zdań. Oczywiście pojawiło się zapewnienie, że dała się ponieść emocją i ma nadzieje, że Jonas nie uważa ją kobietę lekkich obyczajów. I oczywiście zgrabnie naprowadziła oficera, by ten zaproponował jej kolejne spotkanie skoro już znają się na takim poziomie intymności takie powtórzenie wieczoru; kolacja, tańce i to co później. Po reakcjach oficera mogła powiedzieć że nie trudno będzie jej go przekonywać do różnych innych rzeczy po tym wieczorze.

Po jakimś czasie odstawiły z de la Vegą jeszcze jedno przedstawienie gdzie niby “opiekunka” szlachcianki przekonuje ją do bardziej wszetecznych rzeczy które zdecydowanie nie przystoją szlachciankę. A blondynka odgrywała zawstydzenie sprzeciw by w końcu ulec pani kapitan zanurzając ich całą trójkę w coraz bardziej bezwstydnych aktach.
By w końcu paść na łóżko rozkosznie zmęczeni i usnąć spleceni swoimi ciałami.

- Interesy Pani Kapitan, interesy. Nie zajmę długo proszę o chwilę Pani czasu i przepraszam za późną porę. - Cichy odpowiedział na pytanie kobiety.

- Interesy. No tak. Interesy. - pani kapitan jakoś nie wyglądała na zbyt uradowaną z takiej wizyty. Przyjrzała się gościowi z góry do dołu zastanawiając się pewnie co tu teraz począć. - No dobrze. No to porozmawiajmy o tych interesach. - dała znak aby Cichy do niej dołączył gdy sama skierowała swoje kroki w stronę burty jaka wychodziła na czarne od nocy wody zatoki. Tam się zatrzymała a jej załoganci stali kilka kroków dalej. Nie wtrącali się w dyskusję ale widać było, że dbają aby gość zachowywał się należycie i rozsądnie.

- Tak jestem Vasilij zwany też “Cichym” co zapewne zdradziła Pani Versana. - powiedział uśmiechając się przy tym lekko ironicznie - Co jeszcze powiedziała? Zresztą przyszedłem bo jakoś opornie szło spotkanie które chciała załatwić. Z uprzejmości to oddana przyjaciółka ale sam potrafię znaleźć partnera czy partnerkę do interesów jak mam sprawę. No tylko z tej samej uprzejmości czekałem i dni jakoś leciały…. Więc zjawiłem się na własną rękę. Jestem trochę zalatany więc Pani Kapitan wybaczy jeszcze raz późną porę. - oparł się o element zabudowy burty i zaczął wpatrywać się w morze.

Po chwili Gergiev spojrzał znów na kobietę
- Przejdę do rzeczy żeby nie mitrężyć naszego czasu. Wiem o Pani wyprawie od stolicy w zaufaniu którego nie naruszę. Tylko po prawdzie z tego powodu ta wiadomość stała się znacznie mniej użyteczna - powiedział z lekkim żalem. - Wymyśliłem jednak jak ugryźć sprawę tak by Pani zarobiła wraz ze mną i żeby zanadto nie obciążać wyprawy. Jedziecie tam po srebro przerobione na ich te artystyczne cudeńka. Widelczyki, nożyki i inne precjoza. To wszystko jest wyrabiane ze srebra. Więc najpewniejszą walutą do zakupu jest nie złoto a srebro które będą mogli przerobić na kolejne towary. Tym bardziej, że zima jest srebra na ich rynku pewnie nie jest specjalnie dużo i droższe niż u nas bo zimą ciężej przewieźć a na wiosnę to u nich handel ruszy z kopyta. Sprzedałbym Pani srebro w różnej postaci, jak się przetopi to nie ma różnicy a i tak będą przerabiać. Nie jest tego specjalnie dużo ale zawsze się przyda, równowartość może 200 albo 300 monet. - Vasilij wyłożył wstępnie co może zaoferować.

- A więc o moim srebrze też wiesz. A ja nawet nie wiem z kim rozmawiam. Świetnie. Po prostu świetnie. - mruknęła Estalijka jawnie okazując niezadowolenie z takiego przebiegu wypadków. Zacisnęła usta w wąską, zawziętą linię i oparła się tyłem o reling swojego statku. Dla odmiany wpatrywała się gdzieś w dal, na dachy domów po stronie portu.

- Powiem ci tyle Vasiliju zwanym Cichym, że rozmawiam z tobą tylko ze względu na moją znajomość z Versaną. - powiedziała aby wyprostować tą sprawę dając znać, że Versana miała swój udział w tej rozmowie nawet jeśli teraz jej tutaj z nimi nie było.

- A widzę, że jesteś świetnie zorientowany w sprawach srebrnego rynku. Tylko pozazdrościć. - rzuciła w przestrzeń jakimś ni to cierpkim ni to ironicznym głosem. - Karlika też znasz? - rzuciła spoglądając na stojącego obok mężczyznę. - Jakie masz to srebro? W czym? Na kiedy możesz je dostarczyć? - zadała szybkie pytania na temat celu transakcji o jakiej rozmawiali.

- Spójrzmy na to inaczej dzięki Versanie działamy po jednej stronie. Z obopólną korzyścią co zdaje się przewidziała. Zaufała mi tak jak zaufała tobie. Oczywiście możesz powiedzieć, że ma długi język. Pewnie to nawet prawda w pewnym sensie. Zna się jednak na ludziach i potrafi ich ocenić. I oto jesteśmy… - Vasilij rozłożył ręce obejmując nimi pokład. - Srebro jest w różnych przedmiotach i różnej próby. Jak się je przetopi nie ma różnicy byle zapłacić za nie wedle wartości. Na kiedy miałoby być? Ja wbrew pozorom nie wiem wszystkiego. - powiedział Giergiev do De la Vegi.

- Widzę, że ufa tobie bardziej niż mnie. Ty znasz moje nazwisko a ja twojego nie. Wiesz gdzie mnie szukać a ja ciebie nie. Więc to tak nie bardzo z zaufaniem i partnerstwem. - zauważyła cierpko kapitan dając znać, że to ją dość uwiera ten brak równości.

- Czyli masz gotowe fanty. To nie jest tak chodliwe w stolicy jak kruszec. Kruszec jest potrzebny na zrobienie fantów dlatego to pewne, że zejdzie. A gotowe precjoza no cóż, ja nie będę latać po mieście aby opchnąć komuś gotowe fanty. Będę miała za czym latać. - pokręciła głową na znak, że jej zdaniem srebro srebru nie równe. I chociaż była chyba pewna, że sama upłynni swój towar to nie miała takiej pewności co do gotowych wyrobów o jakich mówił Vasilij. Zwłaszcza jak chciała załatwić sprawę tak szybko jak to możliwe a nie czekać aż ktoś da odpowiednią cenę.

- Vasilij Giergiev do usług - skłonił głowę z łobuzerskim uśmiechem. - Właściciel faktorii handlowej "Kruk" w tutejszym porcie. W dowód zaufania i na przeprosiny za Ver odkrywam co przed piękną kapitan było skrywane. Oficjalnie jestem kupcem, nieoficjalnie przemycam towary. - wyjaśnił czym się zajmował okazując olbrzymią dozę dobrej woli i zaufania.

- Będzie pani obracać srebrnymi wyrobami. W stolicy i nie tylko bo dalej popłyną w świat. Gdzieś się na nie znajdzie kupiec. Żeby ułatwić sprzedaż w przyszłości tego co dostarczę dla pani dam na nie 10% obniżki od ceny rynkowej. Potem sprzeda to Pani z zyskiem. - zaproponował Vasilij.

- No proszę. I jednak się dało. - pokiwała głową Estalijka w trójgraniastym kapeluszu pierwszy raz okazując zadowolenie i uśmiech półgębkiem.

- No ale 10% na gotowce to tyle co nic. Za 20% zniżki mogę je odkupić od ciebie. - powiedziała tonem handlowca.

Ton handlowca był Vasilijowi bardzo dobrze znany.
- Powiedzmy 15% i oryginalna kolacja po powrocie Pani kapitan żeby uczcić sukces. - Gergiev zaproponował kompromis. - Mogę też skupować dla Pani takie wyroby i zaoferować taką zniżkę również w przyszłości. Taka współpraca z korzyścią dla wszystkich. - Vasilij się uśmiechnął.

- To raczej jednorazowa ekspedycja wymuszona okolicznościami. Nie sądze aby powtórzyła się w przyszłości a i nie jest to port do jakiego zawijam zbyt często. Ot, ugrzęzłam tu na tą zimę. 25% wydaje mi się całkiem odpowiednie na taką jednorazowe odkupienie trefnego towaru. - odparła z półuśmiechem estalijska oficer dając znać, że raczej nie zamierza osiadać tu na stałe ani nawet wizytować zbyt często tego miasta z jakim nie wiązała swojej przyszłości.

- Twardy negocjator. - pochwalił Panią kapitan - Zgodzę się zatem na 20% - Vasilij skinął głową. - Na kiedy dostarczyć towar? Najwcześniej mógłby być tu jutro o tej porze. Chyba, że mamy więcej czasu. - Cichy przeszedł do szczegółów.

- Im wcześniej tym lepiej. Jutro może jeszcze nie ale jak pogoda pozwoli to raczej nie będę zwlekać z wyjazdem. Na 20% mogę się zgodzić. Proszę dostarczyć towar tutaj na statek. Jeśli mnie nie będzie Pierre go odbierze i wypłaci należność.- odparła kapitan dając znak, że na taki układ może się zgodzić. Wskazała na jednego z mężczyzn jacy stali kilka kroków dalej czekając na wynik tej rozmowy.

Vasilij skinął mu głową.
- Skoro już rozmawiamy to zapytam czy może mogę w czymś pomóc Pani Kapitan? - Giergiev kontynuował rozmowę w dobrym nastroju rad, że dobił targu i ze szczerymi intencjami wobec rozmówczyni.

- Myślę, że wszystko już mamy ustalone. - odparła kobieta lekko kręcąc głową na znak, że sprawy uznaje za omówione i zakończone.

- Dziękuję zatem za chwilę jaką mi poświęciłaś droga Pani. - Vasilij lekko się skłonił - Do zobaczenia.

Wallentag (1/8) Ranek; tawerna "Czarna Czapla" Vasilij; Egon; Silny


Po zamówienia kolejki piwa Vasilij przystąpił do wyjaśniania.

- Chcemy znaleźć tego mordercy. - powiedział cicho konspiracyjnym tonem - Możliwe, że to mutant który zdziczał mało w nim ludzkich cech i będzie go trzeba zabić. Mi się jednak wydaje, że on czuje zew krwii. Jak ty czy Egon tylko inaczej. Może mocniej bardziej dziko a może miał słabszy umysł. Wyrywa tym kobitkom żebra z nadludzką siłą - popatrzył jeszcze chwilę na Egona dla potwierdzenia, że nic nie pokręcił. - Jednocześnie jest w nim na tyle człowieka, że wciąż zabija tylko "kurtyzany". Na nich się skupił z jakiegoś względu. Nie na kobietach na nich więc dla mnie to on będzie rozumny. Ukrywa się najpewniej w kanałach i to bardzo sprawnie do tej pory. Mamy miejsca zabójstw z jednej strony z drugiej wlot do kanałów od strony Portu. Bierzemy pod uwagę tylko te przez które można wejść. Da nam to obszar poszukiwań. Strefę między wejściami a miejscem zabójstw. Trochę się znam na tropieniu. Co prawda w kanałach to się nie przyda tak bardzo ale założenia teoretyczne już tak. Trzeba nam określić obszar na którym zwierzyna najczęściej może występować i zacząć szukać jakiś śladów jej bytności. Jak będzie trzeba przeszukiwać dokładnie w końcu znajdziemy a wtedy… Zobaczymy czy może być nam bratem czy nic z jego ludzkiej natury już nie zostało? Zabijmy go tylko w ostateczności. Wielu z nas straciłoby się w zewie czterech potęg gdyby nie Starszy. Zew Krwii co obaj wiecie na własnej skórze- spojrzał na rozmówców- jest jednym z najsilniejszych. Pomożesz? - zwrócił się już bezpośrednio do Silnego. - Nie mogę go szukać z pomocą własnych ludzi bo jak im wytłumaczę, że nie chce potwora ubić na miejscu. Pomyślą, że zwariowałem. Zresztą może tak jest skoro chce mu ułatwić przemianę. Przemianę z tego czym jest w tego kim może być. - Vasilij być może odnalazł zalążek własnej ścieżki. Przemiany ludzi, miejsc, sytuacji. Wszystko dla chwały i mocy czterech potęg. Z marzeń o salonach wylądował w kanałach pomyślał, że to bardzo skomplikowana droga.

- Pomóc to mogę wam pomóc. Ale nie jestem pewny czy chcecie się do tego właściwie zabrać. - powiedział Silny gdy Vasilij przedstawił mu na czym rzecz polega. Mięśniak przełknął co miał w ustach, popił łukiem z kufla nim wznowił swoją myśl

- To z tym, że to coś wyrywa żebra i tak dalej to żart? - spojrzał na jednego i drugiego kolegę chyba nie bardzo wiedząc jak dosłownie ocenić ten zwrot użyty przez Vasilija. - Bo jak nie no to ma parę w łapach. Albo używa jakiejś siekiery, topora czy co. Wcale nie tak łatwo skruszyć kość póki ktoś śmiga i dyga. Więc nie zapowiada się na to, że pójdzie po dobroci. - powiedział co sądził na ten temat. Widocznie miał wątpliwości czy pójdzie gładko w starciu z kimś kto dysponuje takimi możliwościami.

- No ale na razie odkładając to na bok. Wiecie gdzie go szukać? Bo kanały to się ciągnął pod całym miastem. Można się szukać i szukać. Do wiosny. Nawet w porcie to tych wylotów parę jest. - zapytał jakby liczył, że koledzy mają jakiś pomysł jak zawęzić obszar poszukiwań.

- I skąd wiecie, że atakuje tylko panienki? To jak nas spotka to co? Pójdzie dalej? - zagaił o kolejny wątek mrużąc oczy i zastanawiając się jak to ma się z tymi motywami napastnika o jakich wspomniał Vasilij.

- Jak nas spotka to przede wszystkim nie jesteśmy na jego liście “koniecznych do ubicia”. Panienki natomiast tak. Może da się rozmawiać a zakładam, że rzadko ma okazję gdyby faktycznie miał deformacje. Tacy ludzie to potwory ale są też potwornie samotni. Żeby była jasność spodziewam się walki ale nie wykluczam i nie eliminuje możliwości rozmowy. Nie sprawdzamy całych kanałów. - Vasilij odrzucał taką możliwość od samego początku - Mamy dwa ciała i wejścia w porcie najbliżej nich. Chcemy dziś iść na rekonesans. Egon miał poprosić Strupasa, żeby zorganizował obserwację tych wylotów z kanałów na nocną zmianę. Wcześniej czy później jeśli nasz zabijaka wychodzi w porcie zauważą go i dali by nam cynk od którego wlotu trzeba zacząć. Przy okazji jak poszło? - Vasilij spojrzał na Egona pytającym wzrokiem.

// tutaj jeszcze będzie fragment o Strupasie

- Mhm. A co zrobisz jak on sobie wyjdzie na polowanie za tydzień? Albo za miesiąc? W ogóle wiesz kto to może być? - Silny pokiwał głową na takie wyjaśnienia. Kończył już swój bigos ze skwarkami i kiełbasą. Spojrzał pytająco na Vasilija co jak na razie był bardziej rozmowny od kolegi.

- Póki co atakuje dość regularnie. Wcześniej niż później. Więc to nie będzie miesiąc a tydzień czy dwa przy złych wiatrach. Skoro już jesteśmy przy temacie kto to... słyszałeś coś ciekawego w tej sprawie? - Vasilij podpytał Silnego.

- Właściwie póki wczoraj Czarny nie kazał bić w dzwony to nie. - mięśniak pokręcił przecząco głową dając znak, że ten temat do tej pory go omijał. - Nie słyszałem by ktoś zdjął jakąś panienkę. Ale jak Czarny się za to wziął to widocznie coś jest na rzeczy. - przyznał, że chyba trochę się dziwi, że ta sprawa jakoś wcześniej nie dotarła do jego uszu. Wsadził końcówkę kromki chleba w talerz i zaczął go czyścić do czysta nim zaczął gryźć tą końcówkę smacznego i sytego śniadania.

- Widziałem trupy, które zostawiał - rzekł Egon. - Jeśli przyjdzie to walki, to nie będzie łatwa. Dziewczyna, którą widziałem, miała spore dziury w brzuchu i w zasadzie była bez szyi. Nie był to miecz ani topór, prędzej powiedziałbym, wielkie pazury - Egon wyłożył Silnemu. - Vasilij gada, że możemy bestię obłaskawić, ale ja wątpię w to. Jak się na niego natkniemy, to nas pewnikiem zaatakuje. A potem to nie wiadomo, co będzie.

- Morderca atakuje tylko kurtyzany, zawsze po zmroku. Wiemy, że mieszka w kanałach albo bagnach. Morderstwa były w okolicy Beczkowej i Zbożowej. Jak poszukamy między tymi ulicami, pewnie coś znajdziemy. Ja bym zaczął przy paru włazach. Jak jest silny, to potrafi je odwalać i zasuwać z powrotem.

Jak dla mnie to jest kwestia tego, jak szybko go znajdziemy. Obława w kanałach między tymi ulicami to raczej nie jest kwestia pojedynczego wypadu.

- Aha. - Silny odsunął od siebie pusty już talerz gdy tak w milczeniu przeżuwał ostatni kawałek pajdy chleba moczonej w sosie po bigosie. Akurat skończył jak Egon skończył mówić swoje. Wtedy sięgnął po kufel i upił z niego łyk.

- No jak mnie nie robicie w balona to to co ty mówisz bardziej mnie przekonuje. - wskazał na kolegę gladiatora, że bardziej mu to przemawia do przekonania. - Nie wiem jak on rozróżnia kogo ma zaatakować ale z tego co wiem jak się komuś wjedzie na chatę bez zaproszenia to albo zwiewa albo się broni. Do tego jak go się nie uda zaskoczyć to może łatwo nam zwiać w tych kanałach. Ale jak naprawdę wyrywa gardła i żebra to nas trzech może być mało. Trzeba by ściągnąć jeszcze kogoś. Może pogadać z Versaną by użyczyła Kornasa. Może z tą Wilczycą z toporami. Jak się trzeba będzie rozdzielić czy co to z nas trzech może wyjść jeden na jednego z tym cwaniaczkiem. - powiedział jak to sobie wyobrażał takie ewentualne starcie w kanałach.

- A z tymi atakami to nawet jak buszuje w kanałach to na same ataki musi wychodzić. Myślę, że to nie jest zwierzę. Przynajmniej nie takie zwykłe. Drapieżnik jak atakuje to po to by zeżreć ofiarę. Chyba, że jakieś tresowane bydlę jak psy bojowe albo te co mają zagryzać złodziei. Ale nie słyszałem o psie co byłby w stanie wyrwać żebra. Rozpłatać gardło no to jeszcze ale nie żebra. I pies czy coś takiego nie poradziłby sobie z włazami. Musiałby mieć jakąś dziurę. Albo ktoś by musiał go wypuszczać. A potem to samo przy powrocie. - Silny podzielił się z kolegami swoimi przemyśleniami na temat takich ataków. Upił znów z kufelka i spojrzał na kolegów co oni na to wszystko.

- Potrzebowalibyśmy sieci, takiej, której używają łowcy niewolników, jeśli chcemy coś zdziałać - rzekł Egon, przypominając sobie ciężkie i mocne sieci, którymi dysponowali Norsmeni czasem napadający na miasteczka na Morzu Szponów, by łowić mieszkańców. - I mocnej tarczy. Jak przyjdzie do czegoś, będzie cholernie ciasno. Nie będziemy w sytuacji, żeby walczyć we trzech, tylko jak coś to ktoś będzie musiał przyjąć uderzenie tego draba.

- Ten felczer, o którym wspomniał Starszy - zna się się coś na truciznach? Chcemy go złapać, to sieci, tarcze i strzałki ze specyfikiem na sen to coś, co musimy skombinować.

- Myślę, że nie ma drugiej albo trzeciej osoby zamieszanej w to - rzekł Egon na słowa Silnego. - Raczej nie zwierzę… Zwierzę nie gustowałoby tylko w kurtyzanach. Bardziej coś zwierzęcego, ale zachowującego pozory człowieka. Mutant pewnie. Ktoś dość inteligentny, żeby samemu właz zasunąć. Dlatego jest nieuchwytny. W mroku nikt nie pomyśli, żeby szukać go po kanałach. Znaleźć trudno go będzie… Ale pewnie ma gdzieś siedlisko w tym swoim grajdole - Egon zamyślił się, zastanawiając się, jak najlepiej zlokalizować miejsce, gdzie bytował mutant. Nie mieli wszakże żadnych innych poszlak poza dwoma miejscami, w których doszło do ataków.

- O tym, że to mutant najpewniej mówię od kilku dni. Dobra podsumujmy sieć i trucizna to dobre pomysły. Tylko to by trzeba mieć wzmocnione. Rozpruwacz nawet jeśli nie jest duży, bo tego nie wiemy to jest cholernie silny. Jak ma jakieś pazury to sieć może przerwać zastanawiam się jak tego uniknąć. Trucizna czyli w zasadzie jakiś środek obezwładniający w dużej dawce. Też trzeba dogadać z felczerem jak go podać. Najlepiej poprzez ranę... Do tego włócznia byłaby dobra wchodzi głęboko. Mieczem zdarza się ciąć włócznią byłoby pewniej. Siatkę choć to trochę sadystyczne można wyposażyć w haczyki. Jak się wczepią w ciało to nawet największy twardziel leży potulnie inaczej sam rozrywa sobie skórę w wielu miejscach. Tylko nie wiem czy to nie przesada i czy gość nie jest szalony do końca. Wtedy haczyki go raczej nie powstrzymają. Kornas i Wilczyca jako dodatkowe uzupełnienie to dobry pomysł. Versanę może nawet uda się przekonać w końcu robimy to dla zboru. Tę Norsmenkę to nie wiem. To nie jedna z nas ale lubi wyzwania i bitkę. Można zapytać tylko ją bym zostawił jako ostateczność albo dostał od Starszego zgodę na wciągnięcie ją w akcję. Myślę, że może trzech twardzieli i strzelec to taka grupka w sam raz na Rozpruwacza. Czy myślicie, że jednak go nie doceniam? - Vasilij snuł rozważania z kompanami.

- Sporo luda będzie chodziło po kanałach - mruknął Egon. - Dwóch, trzech styknie. Nie ma sensu, żeby po kanałach chodził cały orszak zbrojny. Linia frontowa, ktoś z siecią i strzałkami z trucizną i ktoś, kto by ubezpieczał tyły. Nie więcej.

- Nie gadaj głupot Vasilij. Jakby to chodziło o sprawy zboru to mistrz by o tym mówił na zborze. A nic nie mówił na ten temat. - Silny spojrzał na młodszego kolegę raczej z pobłażliwym uśmiechem.

- A siatka no fajnie. Kto z was umie się nią posługiwać? Bo ja za cholerę. - popatrzył pytająco na obu kolegów.

- Z włazami do kanałów nie wiem czy to takie oczywiste. Większość jest zawalona śniegiem. Nie jest łatwo znaleźć jakiś co jest odkryty. - pokiwał na boki głową jakby nie wykluczał takiej możliwości ale jednak nie wydawała mu się ona taka łatwa do zrealizowania.

- A z Sebastianem można pogadać czy coś by mógł zorganizować do usypiania. Ale to trzeba do niego pójść. I nawet jak może to by musiał to pewnie przygotować. - skinął głową na znak, że można zawiadomić młodego cyrulika ale to trochę potrwa no i pewnie trzeba by czekać na efekty jego pracy. Zwykle cyrulicy jak zamówioną miksturę przygotowywali na drugi dzień to było prędko. A czasem czekało się i kilka dni albo dłużej.

- Silny to, że Mistrz czegoś nie powiedział na zborze. Nie oznacza, że jakiejś sprawy nie robisz dla zboru. Jest coś takiego co nazywa się ogólnym interesie grupy. Złapanie Rozpruwacza i wydanie go do oceny Mistrzowi takim właśnie interesem jest. - wyjaśnił kompanowi jak on widzi sprawę - Sebastian i jakieś obezwładniające substancje to nasza największa szansa. Znajdę go przez Kurta, postaram się zamówić co trzeba to pewnie chwilę zajmie. Szukanie też… Szukamy od dziś i ryzykujemy spotkanie nieprzygotowani? Czy czekamy dzień może dwa albo i lepiej aż Sebastian coś upichci? Pamiętajcie tylko, że nie znamy możliwości naszego medyka. Równie dobrze może wyprodukować śmierdzące ale nie groźne gówno. - Giergiev spojrzał po towarzyszach. Oni z nim dzielili ryzko on z nimi decyzję.

- Znaczy się, to zawęża ilość miejsc, gdzie możemy go złapać - zastanowił się Egon. - Jeśli te wszystkie włazy są zawalone śniegiem, to włazów w okolicy morderstwa będzie mało. Może nawet jeden albo dwa. Będziemy mieli pewność, że chodził tą okolicą właśnie.

- Siatką nie robiłem wcześniej. Ale co to za filozofia - wzruszył ramionami Egon. - Rzucasz i po sprawie. Choć przyznam, że przydałby się jakiś trening przed tym.

- Skombinujmy tą siatkę i specyfik. Jak to będziemy mieć, to naznaczmy, kiedy wchodzimy w kanały. Czym prędzej, tym lepiej. Wiem, że wejście w dokach jest łatwiejsze, ale mam wrażenie, że używając włazu na Beczkowej szybciej tam dotrzemy.

- Skoczę do Kurta i Sebastiana potem. - Vasilij powiedział kompanom. - Kiedy się widzimy ponownie jutro rano o tej samej porze? Przy okazji z zupełnie innej beczki. Nie mówiłem wam tego ale chyba pora. Siedzimy razem w Zborze, teraz w tym gównie i to dosłownie z “Rozpruwaczem” jak będziecie mieli sensowne interesy na boku do których potrzebna wam gotówka dajcie znać. Zawsze coś się wymyśli tylko wiecie nie cokolwiek dobrze przemyślane. Ufam wam i wiem, że możemy razem działać na większej ilości pól z czasem. - Gergiev przedstawił możliwość towarzyszom.

- Ale jak mistrz o czym nie mówił na zborze to znaczy, że nie jest to sprawa całego zboru. - Silnemu jakby żyłka zapulsowała na skroni, jak usłyszał jakim tonem odpowiedział mu młodszy stażem kolega ze zboru.

- Pójdę do młodego i z nim pogadam. Możemy spotkać się tutaj jutro. - Silny skinął głową i wstał od stołu sięgając po swoją czapę i futro jakie do tej pory leżało na ławie obok niego.

Vasilij nie chciał wchodzić w żadną zwadę z Silnym.

- Przyjacielu dziękuję za pomoc. Co do Zboru to miałem jedynie na myśli to, że jeśli Rozpruwacz przelewa krew i go zwerbujemy - wskazał ręką na ich trójkę - to zbór na tym zyska prawda? Starszy go oceni ale nowy nabytek dla Boga Krwii to zawsze dar dla zboru. I tak bym go traktował. Jak dar i coś dodatkowego od nas z własnej inicjatywy.

- Jak rozpruje kogoś z nas zamiast jakiejś ladacznicy to niekoniecznie. - zauważył mięśniak ubierając kożuch. Po czym skinął głową obydwu kolegom - To do jutra. - i ruszył w stronę wyjścia.

Egon skinął na odchodzącego Silnego, po czym zwrócił się do Vasilija:

- Silny dobrze gada. Jak zejdziemy w kanały, to nie wiemy na pewno, co się stanie. Może schwytamy go, ale całkiem prawdopodobne jest, że usieczemy go po prostu. Jak na ludzi napadnie, to będziemy się bronić i tyle.

- I druga sprawa. Mamy na walkę wojowników i paru ludzi, którzy chcieliby to obejrzeć. Wiesz, ja bym tą pierwszą zorganizował zysk po obstawianiu - przegraną zbieramy my, wygraną po procencie odbierają wojownicy. Ale potrzeba nam miejscówki dobrej. Mówiłeś, że jesteśmy w stanie to mieć w dokach - masz już coś, czy mam się rozejrzeć za tym?

- Do jutra bracie - pożegnał Silnego Vasilij. Potem zwrócił się już do Egona. - Jasne, że będziemy walczyć ale weźmiemy te sieci truciznę i może pójdzie po mojej myśli. W najgorszym razie, zarobimy nagrodę. O ile oczywiście nikogo z nas nie zabije - Vasilij wzruszył ramionami takie było ryzyko tego działania - Dobra to organizowanie walk - Gergiev przeszedł do drugiego tematu - ma jeden newralgiczny punkt. Te całe kursy, rachunki prawdopodobieństwa kto wygra i wielkość udziału wojowników. Trzeba to przegadać myślałeś nad tym? Samo złoto to ja znajdę, tylko nie chciałbym dopłacić jak coś pomylimy. - Vasilij spojrzał na kompana. Pomagał mu trochę na ślepo w jego zadaniu. Vasilij lubił Egona chciał spełnić jego cel ale nie do końca był pewny czy Egon ma uwzględnione aspekty finansowe.

- Wszystko przemyślane, nie wchodzimy w to na ślepo. A zresztą, mały to biznes. My tutaj eksperymentujemy, a nie próbujemy zbawiać świat.

-Ja bym tylko nie chciał eksperymentować tak, że dostaniemy po kieszeni. Zdam się jednak na ciebie w tym projekcie. Zgodę Theo załatwiłem, kasę mogę dołożyć obstawę dać. Rozumiem załatwisz to tak, że stratny nie będę? To, że zysk niepewny rozumiem. Jedynie nie chciałbym dokładać do tych zabaw. - Vasilij opowiedział czego się obawia.

- Ano, jeśli będziemy stratni, to zamykamy, straty powetuję z mojej kieszeni. Stoi? - odpowiedź dla Egona była oczywista.

Nordland; Neues Emskrank; port; Tawerna “Pod pełnymi żaglami”


Rankiem doprowadziła się do porządku i szybko napisała list do swojej kuzynki. Kazała Juliusowi zanieść go pod adres wdowy jeszcze przed śniadaniem. Kiedy Irina pomagała się jej ubrać i doprowadzić do stanu używalności wspominała swój powrót z Rosą do tawerny. Jak powiedziała woźnicy do której tawerny jada i by jechał okrężna drogą. Potem skryta przed oczami ciekawskim wnętrzem dorożki wylewnie podziękowała Rosie za ten wieczór i pomóc z Jonasem.

Z uwagi że oprócz słów dziękowała też dłońmi językiem i ustami Rosa mogła się uznać za najbardziej zadbaną osobą tej nocy i poranka. Oczywiście doszedł też fakt że Pirora robiła to w jadącej dorożce czego de la Vega chyba nie doświadczyła w swoim życiu. Blondynka spędziła drogę na kolanach Rosy całując i przytulając się z nią. Wymieniając rozmowy o niczym i wszystkim.

Blondynka zgrabnie zasugerowała, ogarniający ją strach, że kiedy jej kochanka wróci ze swojej wyprawy to blondynka nie będzie miała gotowej kamienicy by ją odpowiednio ugościć. Podzieliłą się fantazją by kochać się z panią kapitan na puchatych zwierzęcych futrach przed kominkiem w jej nowej sypialni. Blondynka jednak przyznała ze smutkiem że niestety nie miała takich futer. I braku odpowiedniej zastawy jak i wątpliwość czy w tym mieście znajdzie kogoś kto wyrabia ceramikę w zimie. Albo w ogóle ją ma.

Tym samym licząc, że zasieje w głowie pani kapitan samodzielny pomysł by obdarować czymś swoją młodziutka kochankę po powrocie. Oczywiście nie zamierzala prosić w prost jedynie wyrazić swoje leki jako młodziutkiej dziewczynie w nieznanym mieście.

Pan Keller już był przez blondyneczkę owinięty wokół palca chociaż jego osoba… a dokładniej ciało będzie służyło jej w inny sposób. Zwłaszcza kiedy Rosa wyjedzie i Pirora będzie mogla wykorzystać Benone do schadzek z oficerem. W końcu rudowłosa tak pragnęła być nałożnicą oficera, że malarka chciała zobaczyć na własne oczy do jakich upadłych czynów erotycznych posunie się ta dwójka z jej drobna asystą.

Droga była krótka więc zabawę dokończyły w bali w łaźniach. Malarka zgrabnie podziękowała pani kapitan za pomoc w oświetleniu pana oficera do dalszych spotkań. Ostatnie parę godzin spędzone były na pożegnaniach i wyjaśnianiu ostatnich spraw podczas nieobecności pani kapitan.

- No dobra, chodźcie na górę i zajmiemy się zdobywanie nowych umiejętności. - Powiedziała blondynka do pozostawionych jej dziewcząt. W pokoju Iriny, służki Pirory przygotowały już wszystko więc po krótkich wyjaśnieniach co jaka dziewczyna potrafi i jakie ma doświadczenia Pirora zostawiła dziewczyny pod opieka swoich służek a sama poszła przygotować się do spotkania z notariuszem.

Odczytała jeszcze wiadomość od swojej ‘kuzynki, ale właściwie nic ona nie wniosła do jej życia poza tym, że kuzynka nie umie się określić co do spotkania.


Południe; Nordland; Neues Emskrank; port; Notariusz Rainer , Pirora, James

Blondynka wystrojona swoim zwyczajem zjawiła się pod wskazany adres ze swoim ochroniarzem. Nie do końca wiedziała czego się spodziewać po Panu Rainerze, więc uznała że najlepszą rzeczą będzie gra swoim urokiem osobistym.

- Pirora van Dake, do Pana Rainera. - Powiedziała do obecnych w pomieszczeniu osób czekając na reakcje.

- Proszę spocząć. - odparł mężczyzna siedzący za biurkiem i wskazał na ławę pod ścianą która pełniła rolę poczekalni. Sam wstał ze swojego miejsca i podszedł do wewnętrznych drzwi. Zajrzał przez nie i powiedział coś przyciszonym głosem czego blondynka nie usłyszała. Ale zaraz wynurzył głowę z pomieszczenia i spojrzał na nią.

- Proszę tutaj, rejent panią przyjmie. - powiedział wskazując na drzwi w jakich właśnie stał. Gdy klientka znalazła się w środku zamknął za nimi drzwi i razem z Jamesem znaleźli się w gustownym gabinecie. Uwagę jednak przykuwało duże, ozdobne i pewnie drogie biurko. Oraz mężczyzna jaki za nim zasiadał.

- Proszę usiąść panno van Dyke. Cieszę się, że mogła pani przyjść. - zaprosił klientkę aby spoczeła na jednym z dwóch krzeseł przed biurkiem. Miał modny żabot pod szyją i elegancki żakiet. Był w średnim wieku, może nawet bliżej tej górnej granicy niż dolnej ale spojrzenie miał ciepłe i pewne siebie. Całościowo wzbudzał zaufanie jakiego można by oczekiwać po kimś o jego zawodzie i pozycji.

- Cóż panią do nas sprowadza? - zapytał widząc, że już oboje gości usiedli na swoich miejscach więc można było przystąpić do rozmowy.

- Znajomi mówią że jeśli ktoś szuka nowego domu to jest pan człowiekiem do którego należy się zgłosić. - Pirora uśmiechnęła się promiennie, do mężczyzny. - A ja właśnie szukam sobie takiego lokum, mieszkanie w tawernach jest ciekawe ale uciążliwe kiedy robi się to dłużej. Interesuje mnie opuszczona kamienica na ulicy Bursztynowej. Zna ją Pan?

- Na Bursztynowej znam cztery opuszczone kamienice, jedną do wynajęcia i trzy pomieszczenia do kupienia. - odparł z uśmiechem Rainer dając znać, że widocznie lokalny rynek nieruchomości nie jest mu obcy ale wolałby precyzyjniejszy adres.

- Ile to było….mhmm Bursztynowa siedemnaście. Podobno stoi pusta od zeszłego lata. Poprzedni właściciel miał wypadek? - Pirra podał adres i zagrała głupią co do końca poprzedniego właściciela. James wiedział by odkryć tę kartę w odpowiednim momencie ale ten jeszcze nie nadszedł.

- Ah, 17-ka… Dom pana Augustina… Tak, tak, wiem o który budynek chodzi. - urzędnik sądowy powoli pokiwał głową namyślając się przy tym więc słowa też mówił powoli. - Tak, myślę, że można tak w pewnym sensie powiedzieć. Że pan Augustin miał wypadek w wyniku którego zmarł. - powiedział dyplomatycznie na razie nie rozwijając za bardzo tematu.

- Czy jest pani jakąś krewną pana Augustina? O ile mi wiadomo obecnie nie jest toczone żadne postępowanie spadkowe w sprawie tej nieruchomości. Na pewno nie przez nasze biuro. Ale oczywiście gdy ktoś zgłosi roszczenia spadkowe sprawa na pewno nabierze toku. Inaczej zostaje jeszcze załatwić wszystko przez ratusz. W obu wypadkach nasza kancelaria oczywiście jest gotowa służyć pomocą. - gdy rozmowa wróciła na znajome, zawodowe tory mężczyzna uśmiechnął się i znów mówił pewnym siebie, budzącym zaufanie głosem.

- Och ! Zmarł?! Dosyć niefortunne zdarzenie… - Pirora udała zmieszaną tą informacją. - ...i nie nie jestem krewną. Po prostu spodobały mi się jej okna, więc pomyślałam że skoro jest tak szczelnie zamknięta to będzie do kupna. Co właściwie się stało z poprzednim właścicielem? Musi mi pan wybaczyć jestem nowa w mieście i nie znam go tak dobrze. - Pirora uśmiechnęła się niewinnie i przepraszając za swoją niewiedzę.

Notariusz nie odpowiedział od razu. Przez chwilę przyglądał się klientce tak przenikliwym wzorkiem, że można było odnieść wrażenie, że przejrzał ją na wylot. Ale jednak na koniec znów się lekko uśmiechnął.

- Oczywiście, nie wszyscy możemy być krewnymi tych jakich akurat byśmy potrzebowali. - powiedział jakby to był jakiś firmowy żarcik. - Sprawą pana Augustina dotąd się nie interesowałem. Podobnie jak plotkami. Nie zajmujemy się tym. Ale jednak wiem, że to było samobójstwo. Powiesił się. Prosze mnie nie pytać więcej bo nic więcej nie wiem w tym temacie. - powiedział splatając przed sobą dłonie i kładąc je na blacie swojego wielkiego biurka.

- Ale skoro pani nie jest krewną zmarłego to w świetle prawa jest pani osobą postronną. Oczywiście nadal osoba postronna może nabyć taką nieruchomość. Wystarczy, że wyrazi zainteresowanie tą kwestią. Albo wynajmie kogoś kto będzie reprezentował jej interesy. Nasza kancelaria zajmuje się właśnie takimi sprawami więc za skromną prowizją możemy się dla pani zająć tą sprawą. - mężczyzna wyraźnie dał znać, że w kwestii darmowej rozmowy to właśnie zbliżyli się do limitu. I jeśli dalej miał coś mówić to tylko jako wynajęty przedstawiciel klientki lub musiała poradzić sobie bez niego.

- Oczywiście, - blondynka uśmiechnęła się z uznaniem, musiała przyznać że ładnie to rozegrał. Nie spodziewała się tak zgrabnie przeprowadzonej rozmowy przez prawnika na peryferiach. - więc zacznijmy mówić liczbami. O jakich kwotach mówimy? I co obejmuje zajęcie się przez Was tą sprawą dla mnie. Przyznam że sprawy papierkowe mnie nużą i wolę je zlecać osobom które to lubią. Pan panie Rainer lubi taką swoją pracę? - Powiedziała sugerując że jeśli Rainer dobrze to ugra to będzie miał klientkę stałą. Była to taka zabawa w kotka i myszkę gdzie każdy miał się za kota.

- Oczywiście. To jak prowadzenie śledztwa. Albo czytanie nowej książki przygodowej. I jednocześnie szachy z oponentem. I wszystko w towarzystwie dżentelmenów. A nie jak te sprawy kryminalne i pospolite gdzie trzeba obcować z motłochem a nawet się przekrzykiwać jeśli trzeba się sądzić gdzieś poza budynkiem sądu. - Rainer gładko podłapał temat i potwierdził domysły swojej klientki w tej sprawie. I zdawał się mówić całkiem szczerze. Sprawiał wrażenie, że na swoim stanowisku czuje się jak ryba w wodzie a temat sądownictwa zna jak własną kieszeń. Nawet dało się wyczuć pewien ton wyższości gdy mówił o tych kolegach co muszą się zajmować pospolitymi sprawami. A nie jak on w zaciszu gabinetów i sal sądowych. W końcu jak kogoś było stać na nieruchomość w mieście to zwykle nie należał do tych najbiedniejszych.

- Co do spraw papierkowych całkowicie nie będziemy mogli tego uniknąć. W takich sprawach jest sporo wniosków, próśb oraz choćby pełnomocnictw. My oczywiście możemy to wszystko przygotować ale niestety bez podpisu klienta są one nieważne. Co oznacza, że pewnie jeśli podejmiemy współpracę będziemy się musieli regularnie spotykać. Poza tym jednak nasza kancelaria może się zająć wszystkimi innymi detalami sprawy. Dobrze jednak zwykle wygląda gdy klient jeśli jest w mieście i nie jest obłożnie chory zjawił się chociaż raz w towarzystwie rejenta czyli jak mniemam moim. To wzbudza zwykle większe zaufanie wśród decydentów. Zwłaszcza jak klient nie ma aparycji zbira z ciemnego zaułka. - sprawnie wyjaśnił jak to zazwyczaj wygląda procedura pracy sądowej czy w urzędach w tych sprawach spadkowych i nieruchomości.

- Co do naszej prowizji to zależy od wartości nieruchomości. Do tego pobieramy zwykle około 5% od tej wartości. Oraz 20 koron za każdy tydzień naszej pracy dla klienta. Na tą chwilę to ceny orientacyjne. Głównie bazujemy na wartości nieruchomości a, żeby ją ustalić musielibyśmy się pofatygować do ratusza aby sprawdzić aktualny stan. A przy okazji zbadać sprawę czy są inni zainteresowani i tak dalej. Same podstawowe rzeczy. Jeśli się pani na nas zdecyduje myślę, że jutro mógłbym podać już coś więcej. - powiedział szybkim tonem, prawie rutynowym jakby często przeprowadzał tego typu rozmowy.

- Przyznam że trochę mi zależy by wasz czas pracy był jak najkrótszy. Mieszkanie w tawernie na dłuższą metę całkowicie się nie sprawdza dla mnie i służby. - Postanowiła zabrzmieć trochę jak rozpuszczona dziedziczka. - Gdyby się okazało, że ten budynek jest idealny do szybkiego zamieszkania byłoby dla mnie idealnie. Choć pewnie trzeba było by to sprawdzić prawda? Chyba nie zniosłabym jeszcze czekam na jakieś końce remontu.

- Już i tak będę musiała czekać żeby pewnie sprzątnęli mi ją. - Pobiadliła trochę w naiwnym uczonym stylu. - Mhmmm właściwie to trochę nie wiem czego się w środku spodziewać. I wspomniał pan że sprawy sądowej spadkowej jeszcze nie było?

- Nie słyszałem aby była. A na pewno nie przeszła przez naszą kancelarię. - odpowiedział widocznie tak uczciwie na ile pozwalał mu stan wiedzy w tej kwestii.

- Zaś co do długości trwania sprawy świetnie panią rozumiem. I obiecuję zrobić co tylko się da aby załatwić sprawę jak najszybciej. Niestety mam nadzieję, że pani też nas zrozumie. Póki zajmujemy się pani sprawą musimy zrezygnować z jakiejś innej. A my też nie na wszystko mamy realny wpływ. Czy to sąd czy ratusz no oni pracują we własnym trybie. Ja mogę zapewnić tylko o tym, że zrobimy z naszej strony co tylko się da aby wszystko było zapięte na ostatni guzik. - rejent wyjaśnił skąd ta tygodniowa opłata za korzystanie z usług kancelarii.

- Natomiast jeśli chodzi o wprowadzenie się to legalnie jest to możliwe po zakupie posiadłości. Czyli zakończeniu sprawy. Remont to już prywatna sprawa nowego właściciela tutaj ani my ani sąd, ani ratusz raczej nic do tego nie mamy. Jeśli jest pani zainteresowana sprawdzeniem stanu faktycznego posiadłości, co jest jak najbardziej zrozumiałe, mogę postarać się aby towarzyszyła nam pani z rzeczoznawcą. To standardowa procedura przy wycenianiu nieruchomości. Wówczas sama pani będzie mogła ocenić czy posiadłość spełnia pani wymagania. - prawnik od nieruchomości mówił stonowanym ale pewnym siebie głosem. Widać było, że ma to wszystko w jednym palcu i brzmiało jak do załatwienia prawie od ręki.

- Jeśl mogę coś podpowiedzieć, jeśli bardzo pani zależy aby się wprowadzić do tej 17-ki może pani się postarać ją wynająć. Czy całość czy jakąś część. Na to jednak musiałby się zgodzić obecny właściciel. Czyli ratusz lub spadkobiercy jeśli takie są. Jednak póki by pani wynajmowała tą metodą no jednak trzeba by płacić czynsz za ten wynajem. - podpowiedział sposób jaki zdawał się dawać możliwość zamieszkania w kamienicy prawie z dnia na dzień. O ile by się zgodził obecny właściciel.

- To być może zamiast pięciu procent powinniśmy się umówić na siedem jeśli uda się załatwić sprawę poniżej tygodnia? - Pirora zarzuciła przynętę, - I nie wiem jak to tutaj na północy działa ale jeśli sprawy nie było czy nie lepiej będzie zabezpieczeniu przeze mnie pieniędzy na funduszu dla potencjalnego spadkobiercy dostępnego dla ratusza po czasie przedawnienia sprawy spadkowej? - Zasugerowała Pirora, w końcu przeciągu paru lat wszystko się może zdarzyć na przykład “spadkobierca” może się odnaleźć i podpisać dokumenty i zabrać pieniądze. Taki bardziej podstawiony kuzyn może się nadać.

- Jest bardzo wątpliwe aby dało się sprawę załatwić w ciągu kilku dni. Jeśli to zajmie ze dwa tygodnie to można uznać, że poszło błyskawicznie. Zwykle zajmuje około miesiąca. A czasem dłużej. Wiele zależy od postawy obu stron, zawiłości sprawy, dostępności dokumentów, jeśli w sprawę jest zamieszany ktoś spoza miasta to sprawy potrafią się przeciągać naprawdę długo. - starszy mężczyzna ostrzegł, że to postępowanie spadkowe, sądowe i ratuszowe to raczej coś liczonego w tygodniach a nie dniach. I to przy pomyślnych wiatrach.

- Nie zajmowałem się dotąd sprawą na Bursztynowej 17 więc naprawdę trudno mi powiedzieć coś więcej. Na razie mówię jak to zazwyczaj wygląda. Ale to jest bardzo elastyczne w obie strony. Jak sprawdzę w ratuszu jak się sprawy mają będę mógł powiedzieć coś więcej. Dlatego dobrze aby pani zostawiła jakiś adres kontaktowy gdzie będzie można wysłać wiadomość. - poradził na koniec przypominając, że tego przypadku nie zna więc na razie bazuje na standardzie poprzednich spraw i procedur.

- Zaś co do ewentualnych roszczeń w przyszłości. Cóż, nie można tego wykluczyć. Ale jeśli stanie się pani właścicielem nieruchomości w legalny sposób to będzie to trudne do podważenia. Prawo nie działa wstecz. Więc liczy się stan wiedzy sądu i obu stron w chwili podejmowania decyzji. Jeśli pojawią się nowe, na przykład pojawiłby się jakiś legalny spadkobierca pana Augustusa z roszczeniami do nieruchomości wówczas zapewne trzeba by negocjować. I zapewne w razie potrzeby odbyłby się nowy proces lub rozmówilibyśmy się w biurze. Często wystarcza takim ludziom jakieś odszkodowanie. O ile by udowodnili, że mają do niego prawo. - wyjaśnił jak to mogłoby wyglądać gdyby kiedyś rzeczywiście pojawił się ktoś z jakimś testamentem czy czymś podobnym ostatniego właściciela kamienicy.

- W takich wypadkach najważniejszy dokument to testament ostatniego właściciela. Nie wiem czy pan Augustus taki sporządził przed śmiercią. Jeśli tak to na pewno nie u nas. Ale to też dowiem się jak pójdę do ratusza. W nim powinny być wymienione wszelkie strony jakie mają prawo do takich roszczeń. - wyjaśnił po raz kolejny wracając do punktu w jakim musiałby osobiście się pofatygować aby zbadać tą na razie obcą dla siebie sprawę.

- Rozumiem to w takim razie to chyba nie pozostaje nam nic innego jak spisać kontrakt i wystawić upoważnienia na działanie w moim imieniu. Rozumiem, że teraz jest etap wstępny gdzie rozpoznacie stosunek prawny a cała reszta jak detale finansowe będą jeszcze do ustalenia później? - Pirora zaczynała zakończyć tą rozmowę choć ciekawiło ją jeszcze parę szczegółów o samym notariuszu.

- Tak, jeśli zdecydowała się pani skorzystać z naszych usług to spiszemy umowę. Oraz prosiłbym o wystawienie pełnomocnictwa, że możemy panią legalnie reprezentować w sprawie przejęcia tej nieruchomości. Proszę się nie obawiać, ja podpowiem jak to należy napisać. - mężczyzna zza biurka sprawnie sięgnął po kartkę papieru i piśmidła. Mówił uspokajającym tonem aby dać znać, że może pełnić rolę przewodnika w tej prawnej papierologii.

- No cóż jednak nie przyszłam tutaj z ulicy, - Pirora uśmiechnęła się do mężczyzny zza biurkiem. - ...powiedzmy że postanowiłam uwierzyć opinią znajomych o pana osobie. Wprawdzie wypowiadali się o panu w superlatywach to powiedzmy że sama przekonam się czy jest pan typem człowieka który moja rodzina ceni. - Powiedziała troche tajemniczo licząc, że mężczyzna się zaciekawi tematem.

- Naprawdę? A cóż to za znajomi tak mnie polecali? Jeśli wolno zapytać. - rejent zerknął na klientkę znad zapisywanej kartki papieru. Pisał tak samo sprawnie jak mówił o swoich zawodowych sprawach. Wydawało się, że pisze bez zastanowienia. W końcu skończył, przekręcił kartkę i przesunął ją na stronę po której siedziała Pirora.

- Proszę przeczytać czy się wszystko zgadza. Zwłaszcza adres nieruchomości. Jeśli wszystko się zgadza to proszę podpisać. To jest pani pełnomocnictwo na naszą kancelarię, że mamy prawo panią reprezentować w sprawie przejęcia tej nieruchomości. Jest to jednocześnie termin od jakiego uznaje się, że pani nas wynajęła i będziemy liczyć sobie za to wynajęcie. Zaraz przygotuję odpowiednią umowę. - Rainer wyjaśnił co klientka trzyma w ręku za dokument i jakie ma to znaczenie. Sam czekał aż przeczyta i podpisze a sięgnął po kolejną kartkę.

- No no co za dociekliwość powiedzmy, że pana nazwisko padło podczas spotkania pewnej grupy osób w domu państwa van Zee. Nie wiem czy słyszał pan pogłoski o próbach postawienia w mieście teatru? - Pirora ostrożnie uchyliła rąbka tajemnicy… zmyślonej na potrzeby tej sytuacji. No przynajmniej skąd wie o jego osobie.

- Rozmowa w pewnym momencie przeszła na temat jaki powinien być dobry przedstawiciel prawny. A kiedy ja skomentowałam że ‘bezwzględny i skuteczny” pewna osoba rzuciła pana nazwiskiem i adresem. - Pirora nałożyła swój podpis na kontrakt, jej eleganckie i artystyczne pismo odcinało się od formalnego i czytelnego tekstu. Pirora oddała kartę mężczyźnie uśmiechając się do niego porozumiewawczo.

- Więc jak to będzie Panie Rainer, zdobędzie mi pan skutecznie tę kamienicę? Nawet jeśli trzeba będzie być bezwzględnym dla przeszkadzającego mechanizmowi administracji?

- Posługuje się pani tajemniczymi ogólnikami panno van Dyke. - odparł z uprzejmym uśmiechem starszy mężczyzna. Nie wydawał się jednak być jakoś rozgniewany czy zaniepokojony. Raczej podchodził do takiego zachowania z chłodną rutyną i nie ciągnął dalej tematu.

- A z kamienicą zrobimy co w naszej mocy. Ale nie wszystko zależy od nas. Najczęściej jednak udaje nam się osiągnąć cel satysfakcjonujący naszych klientów. - powiedział krótko odbierając podpisane pełnomocnictwo i przebiegając je wzrokiem. Skinął głową, sięgnął po pióro i zaczął szybko zapisywać kolejną kartkę.

- Jeszcze jeden egzemplarz dla pani. I podobnie z umową na wynajęcie naszej kancelarii. W parę chwil będziemy mieli wszystko za sobą. - wyjaśnił nieco wolniej gdyż absorbowało go pisanie potrzebnego dokumentu.

- Cóż może wolę być traktowana jako moja własna osoba a nie jako dodatek do innego klienta? - Odpowiedziała racjonalną choć trochę emancypacyjnym podejściem coraz to młodszych kobiet. - Prosze mi pokazać na co pana stać a może przy kolejnym spotkaniu zagramy otwarte karty?

- O czym pani mówi? - pióro rejenta zatrzymało się a on zmrużył brwi i spojrzał pytająco na klientkę.

- No cóż chodziło mi że wolę nie rzucać nazwiskami znajomych którzy mi pana polecili. Wolę wypracować sobie opinię “ulubionej “ klientki. Ale jeśli nadal będzie pan chciał dowiedzieć się kto mnie do was pokierował musi pan poczekać na kolejne spotkanie na które na pewno będzie miał pan dla mnie dużo ciekawych informacji. - Odparła jaśniej Pirora podpisując niewzruszona kolejne dokumenty oczywiście czytając je pierwej zanim jaj eleganckie zawijasy podpisu zwieńczyły kartki.

- Dziękuję ale to nie jest mi niezbędne do wykonania zadania. Szanujemy swoją prywatność, prywatność naszych klientów jak i osób postronnych. - Rainer pomachał dłonią i pokręcił podobnie głową na znak, że takie informacje wcale nie są mu do szczęścia potrzebne. Pióro znów zaczęło cicho skrobać papier a on sam przygotowywał kolejny papier. Szybko mu to szło więc wkrótce powstała kopia pełnomocnictwa jakie już raz on napisał a Pirora podpisała. Tym razem ten papier miał być dla niej. Drugi dokument był nieco dłuższy. Przedstawiał sprawę, że panna Pirora van Dyke, z dniem dzisiejszym, wynajęła kancelarię Rainera aby nabyć na własność kamienice przy Bursztynowej 17. I umówiona stawka o jakiej rozmawiali wcześniej. 20 monet tygodniowo za zajęcie się sprawą oraz 5% od ceny nieruchomości.

- Chwilowo zatrzymałam się w tawernie “Pod pełnymi żaglami” proszę tam przesyłać informację o sprawie. Jeśli mogę mieć prośbę. Kiedy zaczną się rozmowy o cenach samego budynku chciałabym być przy nich osobiście. - Wyraziła swoją prośbę o dopuszczenie jej do procesu negocjacji.

- “Pod pełnymi żaglami”? Dobrze, to postaram się zapamiętać. - Rainer skinął swoją nieco łysiejącą głową na znak, że przyjął adres do wiadomości. I chyba wbrew słowom nawet go zapisał.

- A jeśli chce brać pani udział osobiście w negocjacjach to zapraszam do jutra do ratusza. Tam zamierzam się udać na początek aby sprawdzić jaki jest stan aktualny z tą kamienicą. Najlepiej nie przeciągać sprawy i przyjść przed południem. Tak na wszelki wypadek. Na jaką godzinę by pani pasowała taka wizyta? - rejent dość mocno zawęził opcje w jakich był gotów na takie wspólne spotkanie w ratuszu ale jednak zostawił klientce pewne okno do wyboru. I nie miał nic przeciwko aby mu towarzyszyła podczas tej wizyty.

- Przedpołudnie było by dobre? Ale właściwie nie mam jeszcze planów na jutro więc mogę się też dostosować. - Zapytała notariusza, ale jednak wskazując na pewna preferencję godzinową.

- W takim razie może na 10-ty dzwon przed ratuszem? Pasuje to pani? Byśmy się tym zajęli z samego rana. - zaproponował mężczyzna zza biurka patrząc uprzejmie na swoją klientkę. Skoro nie bardzo mogła się zdecydować sama to podał termin jaki jemu by najbardziej odpowiadał.

- Doskonale, nie mogę się doczekać zobaczyć pana w swoim żywiole. Przechodząc na tematy pracy zaczyna mówić pan z większa pasją. - Pirora powiedziała i wstała podając dłoń swojemu radcy prawnemu. - Do jutra panie Reiner.

Popołudnie; Nordland; Neues Emskrank; port; Tawerna “Pod pełnymi żaglami”


Kiedy dziewczyna wróciła od notariusza mogła zająć jeden ze stolików w sali głównej, James miał chwile dla siebie a ona wysłała Juliusa z informacja do dziewczyn, że powinny powoli kończyć i przyjść zrobić sobie przerwę.

Zeszły wszystkie na czekające je kubki i karafkę zwykłego prostego wina.

- No witam witam, jak wam idzie szycie? - Spytała Kerstin i Iriny.

- Benono, Anjur, Dagmarę i Blankę jak sobie radzicie z podstawami? Coś będzie z tego mojego fartucha? - Zapytała dziewczyn Rosy.

- No dobrze, Irino, Kerstin dziewczyny zostaną teraz ze mną i Jamesem by spróbowały swoich sił z grami. Jakbyście mogły dalej popracować same, dziewczyny wrócą do was jutro rano. - blondynka powiedziała relaksując się przy ich stoliku. Sama również zamierzała skorzystać z tej chwili relaksu.

- Ten fartuch to już prawie gotowy. Myślę, że dzisiaj go skończymy. - odezwała się tutejsza brunetka zerkając jeszcze pytająco na Irinę. Ale Kislevitka potwierdziła skinieniem głowy te rachuby.

- A te szycie też nieźle idzie. Dziewczyny bardzo nam pomagają. Na tyle rąk to robota idzie prawie sama. - Kerstin uśmiechnęła się do czwórki pomocnic jakie dzisiaj z nimi pracowały. One też się uśmiechnęły i potwierdziły głowami, że widoczne nie mają za złe takiej pracy i chyba im się dobrze razem układała współpraca. Nie miały też nic przeciwko, żeby jedne zostały na dole a drugie wróciły na górę dokończyć to szycie na dzisiaj.

- Cudownie to słyszeć, - Ucieszyła się blondynka uśmiechając się od ucha do ucha. - ale pamiętajcie, że szycie to jedna rzecz a zdobienia to druga. Myślę że można użyć cześć skrawków by dziewczyny mogły nauczyć się robić proste choć wyglądają na skomplikowane ozdoby? - Mówiąc to patrzyła na Irinę która od razu wiedziała o co chodzi. Dodatki potrafiły dodać wiele szyku do stroju nawet jeśli nie były wykonane z drogich błyszczących elementów. Czasem wystarczyła naszywka z ozdobnym haftem, czasem kawałek materiału zszyty by imitował kwiat czy ozdobny element.

- Oczywiście dzisiaj to wy uczycie się od nich… - Powiedziala do dziewczyn swoich koleżanek przy stole. - ...ale za jakiś czas pewnie zamienicie się miejscami i to wy nauczycie czegoś nowego dziewczyny.

- No dobra, James przyniosłeś karty? - Pirora spytała ochroniarza a ten wyciągnął talie na stół. I po chwili spędzili z dwie godziny ucząc się dwóch rożnych gier karcianych. Dla bywalców pewnie wyglądało to jakby kobiety miło spędzały czas