Jak opuścili zacumowaną do nabrzeża krypę to okazało się, że w międzyczasie zaczęło sypać śniegiem. Chociaż bez silnego wiatru to było to całkiem spokojne zjawisko. Kultyści pojedynczo i w duetach opuszczali kogę i rozpraszali się w gąszczu miejskich ulic mieszając się z wieczornym ruchem. Egon był jednym z nich i szedł przed siebie aż doszedł do karczmy w jakiej Schwartz mówił, że zwykle pracowała Rabi.

“Długa łódź” rzeczywiście okazała się długa jak łódź. Główne pomieszczenie było nietypowo wąskie ale długie właśnie. Przy czym wejście było od tego węższego końca i drugi koniec wydawał się dość odległy. Po lewej stronie był szynkwas długi na może połowę pomieszczenia. Za to panowało przyjemne światło i ciepło w odróżnieniu od mroźnej, ciemnej ulicy zasypywanej przez świeży śnieg. Była wieczorowa pora gdy wszelkie karczmy i tawerny przeżywały swój szczyt popularności, gdy witali tam ludzie wstępujący na kufelek czegoś po pracy czy choćby na kolację. Tak i teraz było tutaj całkiem gwarno i tłoczno.

Egon wszedł, rozglądając się ukradkiem. Lokale, gdzie kurtyzany były jedną z kolejnych pozycji w menu, były bardzo popularne w miastach portowych i Neues Emskrank nie było tutaj żadnym wyjątkiem. Marynarze, zmęczeni miesiącami braku towarzystwa, chętnie wydawali swoje ciężko zarobione pieniądze w okolicznych zamtuzach. Sam Egon czasem korzystał z ich usług, aczkolwiek rzadko, bowiem w istocie bardziej interesujące dla niego były walki i krew niż znudzone oczy prostytutek.

Egon, przysiadłszy się do szynkwasu, najpierw zamówił piwo, a gdy upił nieco z antałka, tradycyjnym zwyczajem kazał sobie dolać jeszcze i zagaił do karczmarza:

- Szukam Rabi - rzekł, nie uznając za stosowne wyjaśniać celu swojej wizyty. - Znajomy jestem, chciałbym z nią pogadać jakie parę pacierzy.

- Tam siedzi. Ta w bordowej sukni. - karczmarz uśmiechnął się pod nosem słysząc słowa klienta ale wskazał leniwym ruchem dłoni na drugi koniec szynkwasu. Tam prawie na samym końcu siedziały przy nim dwie, młode kobiety. Jedna rzeczywiście była w bordowej kuchni. Siedziały i rozmawiały ze sobą sądząc po swobodnym zachowaniu i ubiorze to wyglądały na panienki jakie czekają na kolejnego klienta.

Egon skinął głową. Widząc, że kobiety w zasadzie nie robiły niczego innego, podszedł do nich, kłaniając się.

- Ano witam, witam - rzekł Egon. - Wieczór długi, towarzystwo by się przydało - dodał bez ogródek. - Smutno pijać wino samemu - rzekł, patrząc na reakcję kobiet.

- Ano witamy, witamy kochaniutki. Trafiłeś do właściwych dziewczyn. Możemy dotrzymać ci towarzystwa i zapewnić rozrywkę. Za skromną opłatą oczywiście ale to chyba nie jest duży kłopot dla takiego dużego kawalera co? - odparła ta w bordowej sukni całkiem kokieteryjnym tonem. Co w połączeniu z niezłą figurą i frywolnym spojrzeniem jaki obiecywał wiele przyjemności stanowiło całkiem przyjemny efekt.

- Towarzystwo warte swojej ceny - Egon uśmiechnął się krzywo - Choć ja w zasadzie z Rabi tylko. No i zanim przejdziemy do konkretów, chciałbym pogadać najpierw, taki kaprys mam. To co, otwieramy to wino?

- Jak masz to otwieraj. I jeszcze pokój trzeba wynająć. - Rabi i jej koleżanka przyjęła decyzję klienta z zawodowym spokojem. Ino zasugerowały mu jeszcze co za formalności powinien dopełnić aby skorzystać z jej usług.

Egon podszedł do karczmarza i rzekł:

- Daj no, panie, jedną flaszę wina. Potrzebowałbym też pokój na jaką godzinę albo dwie, ja konkretny jestem, nie potrzebuję na całą noc.

Sam Egon zamierzał wygospodarować kurtyzanę na pewnie krócej - potrzebował dowiedzieć się od niej informacji, a jedynym sposobem, by nie wypaść na kogoś podejrzanego, była rozmowa w cztery oczy.

- To będzie 5 monet. - odparł karczmarz jakoś wcale nie zaskoczony takim zamówieniem od klienta. Odwrócił się do regałów i tam zdjął z półki jedną z butelek, dwa kubki i jeszcze klucz od pokoju.

Egon wpłacił, co trzeba u karczmarza, który podał mu klucz do izdebki na górze i skinął brodą na Rabi, ostatecznie sam skierował kroki na górę. Wewnątrz było ciemno, ale lampa olejowa była pełna, toteż Egon rozpalił ją.

Jego oczom ukazał się prosty pokój urządzony, zdawałoby się, nieco na modłę wschodnią, a przynajmniej taki chyba chciano tutaj osiągnąć efekt: zwyczajne łóżko na dwie osoby miało nad sobą zaimprowizowaną draperię, która była krzywa w paru miejscach. Na jednej ze ścian wisiał dywan, jeden z tych orientalnych, który przedstawiał, zdawało się, ogród i parę kwiatów, choć Egon musiał przyznać, że wyblakłe włókna równie dobrze mogły przedstawiać kosz z owocami. Obok łóżka znajdowała się nieco topornie ociosana komoda, mały stolik, natomiast zaraz przed drzwiami znajdował się nieco większy stół, na którym postawiono lampę i parę kielichów. Ot, było tutaj w miarę porządnie, ale daleko było temu miejscu do bycia przytulnym.

Egon rozpalił lampę olejową na stole, która rozświetliła pokój i rozsiadł się na jednym z krzeseł podbitych materiałem. Z zaskoczeniem stwierdził, że było całkiem wygodne. Odkorkował wino i nalał do dwóch kielichów nieco, wiedząc, że sprawa pójdzie szybko, a przynajmniej miał taką nadzieję.

- Ano - skinął głową Egon, czekając, aż prostytutka dołączy do niego przy stole. - Miejscówka całkiem niezła, posiedzieć i pogadać można - rzekł.

Mówił przez parę chwil o “Długiej Łodzi” i paru nic nie znaczących szczegółach dnia dzisiejszego, chcąc, żeby dziewczyna rozluźniła się. Ostatecznie, temat o którym będą rozmawiać, nie będzie należał do najprzyjemniejszych.

Kiedy tylko poczuł, że wino zaczęło działać, rzekł do Rabi:

- Wszakowoż przyjemności nie są jedyną sprawą, dla której przyszedłem tutaj. Słyszałem, że na mieście grasuje potwór jakiś, gadają, że wampir to jest. Ktoś wychodzi z ukrycia i atakuje młode kobiety. Zdążył zabić jedną z moich przyjaciółek, toteż zastanawiam się… Czy przypadkiem o tym nie słyszałaś?

- Słyszałam. - odparła kwaśno dziewczyna siedząca z kielichem w dłoni na drugim krześle. I wydawało się, że nic więcej już nie powie. Ale jednak dodała coś jeszcze. - Mnie też napadł. Nie mam pojęcia kto. Zaszedł mnie od tyłu. Nie widziałam go. To pewnie po to chciałeś właśnie mnie? - uśmiechnęła się na koniec bez większej wesołości gdy domyśliła się co mogło kierować motywami klienta przy wyborze karczmy i dziewczynki.

- Ano, szukamy tego, co zacukał te dziewczyny - rzekł Egon. - Nie widziałaś go… Opowiedz mi o tym nieco więcej. Kto to był? Kto próbował ciebie zabić? Czy masz jakichś wrogów, którzy mogliby to zrobić? Czego używał, noża, pazurów, gdzie to dokładnie było? - Egon zasypał dziewczynę pytaniami.

- Nie wiem czego używał. Zaszedł mnie od tyłu jak wracałam rano do domu. Jeszcze ciemno było. Usłyszałam coś za sobą ale zanim zdążyłam się odwrócić sieknął mnie w plecy. A potem jak upadłam znowu. Próbowałam się zasłaniac rękami to mi je prawie połamał. Krzyczałam i płakałam a w końcu chyba straciłam przytomność. Ocuciłam się u znajomego cyrulika. Poskładał mnie do kupy jak mnie koleżanki do niego zawlokły. A tego co mnie napadał nie widziałam. Wielki musiał być. Śmierdział. Jak kanały albo bagno. To było prawie przy domu, sąsiedzi mnie znaleźli. Niedaleko skrzyżowania ze Zbożową i Rudą. - Rabi nie miała za bardzo ochoty rozmawiać o tym tragicznym dla siebie wydarzeniu. Więc mówiła szybko jakby jak najszybciej chciała skończyć ten temat. Upiła na koniec łyk z kielicha i jak zamilkła wzruszyła po chwili ramionami dajć znać, że to tyle co ma do powiedzenia w temacie tej napaści.

- Hmm… - mruknął Egon, namyślając się. - Niech i tak będzie - rzekł, nie chcąc drążyć tematu, który zapewne sprawiłby jej przykrość.

- W takim razie, za to, że jesteś tutaj i rozmawiamy - Egon wzniósł toast, zamierzając przejść na inne tematy, aby nieco udobruchać prostytutkę. - Dopijmy wino… Noc wszakże nie tak młoda.

Później nieco, kiedy Rabi została przekonana dobrym winem, że złe tematy i groza mordu odeszła z powrotem do wspomnień (skąd zapewne miała nie raz jeszcze straszyć ją nie jeden raz), studiował ciało dziewczyny, mając nadzieję, że nie miała mu za złe chwilowego powrotu do przeszłości, w której próbował ją zamordować jakiś potwór. Za punkt honoru uznał sobie, żeby znaleźć rany Rabi, a później znaleźć pazury, które te rany zadały.

Świt; Nordland; Neues Emskrank; Tawerna “Pod pełnymi żaglami” ; Benona, Irina julius i James


Pirora zgodnie z ustaleniami z Irina została obudzona dostatecznie wcześnie. Po pierwsze przydała się jej poranna kąpiel po drugie do odpowiednio stronie ubrać skoro z innymi osobami miała uczestniczyć w paradzie świętoszkowaty próżności. No i oficer Keller za odwagę zasłużył by towarzyszyć jej kiedy wygląda najlepiej.

Irina miała już wszystko przygotowane a Julius organizował im śniadanie do pokoju jak i drugą dorożkę dla siebie Iriny i Jamesa. Nawet ochroniarz był na nogach szykując się do wyjścia.

Kąpiel była letnia by nie rozleniwić dziedziczki z samego rana ale też kiedy wyjdzie na zimno nie powinna odczuć zbyt wielkiego szoku po niskiej temperaturze na zewnątrz. Irina przygotowała słoneczna sukienkę na wyjście do świątyni a Priora pochwaliła ten wybór. Włosy zostały upięte w fantazyjny skomplikowany kok i Pirora zażyczyła sobie by ozdobione zostały grzebykiem z pszczołami. Jedynie jej peleryna była szara, z grubego materiału. Był to tutejszy wyrób kupiony podczas pierwszej wyprawy na zakupy.

Pirora i Julius zjedli śniadanie podczas gdy Irina układała blondynce włosy. Potem przyszła Benona i siedzieli już we czwórkę.

- Beno poczęstuj się. Irina musi skończyć mnie malować. Później zejdziemy na dół i poczekamy na Pana Kellera, Irino ty, James i Julius weźmiecie druga dorożkę. Benona pojedzie ze mną a i przygotuj mi prostą szarą spódnicę z pasującym gorsetem po spacerze będę chciała się w nią przebrać. - Powiedziała Pirora kiedy Irina nakładała na nią lekki makijaż, przybysze a Averlandu wiedzieli, że będą wyglądać inaczej niż tutejsi mieszkańcy. Może nie bardziej bogato niż najbogatsi mieszkańcy ale inaczej też wystarczyło by zwrócić na siebie uwagę.




Ranek; Nordland; Neues Emskrank; Dorożka w drodzę do świątyni ; Benona, Pirora Jonas Keller,

Pirora wraz ze świtą zeszła na dól a niedługo po nich pojawił się pan Jonas Keller.
- Ach panie Keller widzę że jest pan słowny. - Przywitała się blondynka podając mu dłoń do ucałowania. Ponownie pachnie fiołkami, prawie wiosennie.

- Benone widział pan wczoraj, ale mojej świty pan nie poznał. Moja pokojówka i towarzyszka Irina Vetinskaya, jej brat Julius Vetinskay nasz chłopak od wszystkiego i James Lurid mój ochroniarz. - Jej świta kłania się panu Kellerowi wywołana z nazwisk. - Chyba nie ma co próżnować idziemy?

- Tak jest, jedźmy. - nawigator przyjechał ubrany w zgrabny, wyszywany kożuszek z ładnym, chyba nawet posrebrzanym kordzikiem u pasa. Tacy jacy nosili rycerze i kawalerowie z dobrych domów gdy nie wypadało taszczyć pochwy z mieczem czy rapierem albo było to zbyt niewygodne.

Na przywitanie ucałował wyciągniętą ku niemu dłoń a ze służbą przywitał się skinieniem głowy. Potem wyciągnął dłoń aby pomóc blondynce wejść po stopniach dorożki. Nawet przy okazju Benona załapała się na ten zaszczyt bo pewnie nie co dzień kawaler o tej pozycji usługiwał jej w ten sposób. Co skwitowała promiennym uśmiechem do swojej pani nim ów kawaler zwinnie wskoczył do środka dorożki zamykając za sobą drzwi i stukając w ścianę aby dać znać dorożkarzowi do odjazdu.

- Pozwolę sobie zauważyć, że w tej kreacji wygląda panienka olśniewająco. - powiedział jakby przez ten krótki czas od wejścia do tawerny miał okazję przyjrzeć się ubiorowi panny z południa. Siedzieli naprzeciwko siebie bo służka jak wypadało przyzwoitce usiadła obok swojej pani.

- Jak się udały plany na wczorajszy wieczór? - zagaił uprzejmie okazując zainteresowanie co się działo wczoraj po ich rozstaniu.

- Zdecydowanie umie pan sprawić komuś przyjemność pochlebstwami. - Blondynka obdarzyła mężczyznę uśmiechem. - Mój wieczór był udany, choć więcej radości chyba miała moja kuzynka Versana. Pani kapitan de la Vega uczy ją szermierki i strzelania z pistoletu. Mnie jakoś nie ciągnie do tych aktywności, choć podejrzewam że panu nie są one obce.

- Owszem aczkolwiek jako nawigator częściej pracuję z kompasem i mapami. Czasem ze starymi dziennikami i zapiskami podróżników. To potrafi być bardzo porywające. Jak czytanie powieści przygodowej. Tylko wiadomo, że zdarzyła się naprawdę. Czasem los takich poprzedników jest wspaniały, czasem tragiczny a czasem tajemniczy. - powiedział barwnie opowiadając jak to wygląda jego praca nawigatora pokładowego.

- I pani van Drasen ma ciekawe hobby ośmielę się zauważyć. A co na to pan van Drasen? - zapytał zaciekawiony takimi wieściami na temat przelotnie poznanej wczoraj czarnowłosej kuzynki blondynki z jaką teraz rozmawiał.

- Podobno każde hobby jest na swój sposób ciekawe. Moja ciotka za młodu kolekcjonowała motyle. Co do mojej kuzynki sama dopiero ją poznaję więc jest ona dla mnie tajemnicą przynajmniej jeszcze. Z tego co wiem Pana van Drasen już nie ma. Nie wiem dokładnie jak to się stało wydawało mi się niestosowne drążyć ten temat. Jednak jako wdowa moja kuzynka chyba może sobie pozwolić na więcej niż ja. - Pirora wyjaśniła te małe szczegóły dotyczące Versany, być może wzbudziła ciekawość pana oficera do starszej kobiety. Jakiś głosik wewnątrz mówił jej że niestety dopuszczanie “kuzynek’ do jej celów może skończyć się że przejmą jej zabawę niczym dziki w lesie.

- Oh, nie wiedziałem. Przykra sprawa. - żachnął się mężczyzna zajmujący przednią ławę dorożki. Ale bez jakiejś przesady. Raczej mógł być bardziej zaskoczony wdowieństwem poznanej wczoraj kobiety niż przejęty.

- Chociaż przyznam, że kolekcjonowanie motyli to coś czego bardziej bym się spodziewał po kobiecie jaką stać na jakieś hobby. A ty moja droga? Czym się pasjonujesz w wolnym czasie? - nawigator spojrzał z zaciekawieniem na rozmówczynię. Na siedzącą tuż obok niej pokojówkę zdawał się ledwo przyjmować do wiadomości jej istnienie.

- Ja maluje obrazy, czytam książki, powieści lub sztuki teatralne jak i poezje, ostatnio zaczęłam projektować stroje. Kuzynka Versana wpadła na pomysł by jej służki miały coś co wyróżnia je w tłumie. No i jak przekonał się pan wczoraj lubię tańczyć i poznawać nowe osoby. - Pirora mówiła będąc zapatrzona na pana oficera, mężczyźni lubią kiedy kobiety poświęcały im pełną uwagę.

- No, no, kobieta o wielu talentach i zainteresowaniach. - brwi nawigatora uniosły się w górę gdy wyraził się z uznaniem o szerokim wachlarzu hobby o jakim wspomniała rozmówczyni.

- A czy gdzieś można zobaczyć twoje kreacje? A taniec tak, rzeczywiście dało się to wczoraj odczuć. Przyznam, że i mnie on sprawia przyjemność. Zwłaszcza jak trafi mi się odpowiednia partnerka. Może więc umówimy się gdzieś gdzie da się spokojnie potańczyć? Nie w dzień boży naturalnie, nie ośmieliłbym się na tak niemoralną propozycję. Ale w tygodniu? Myślę, że znam odpowiedni do tego lokal. - gładko zaproponował swojej rozmówczyni patrząc na nią wyczekująco.

- Sypie pan pochlebstwami dzisiaj bardzo chojnie. Moje kreacje są chwilowo tylko na papierze ale myślę że w ciągu dwóch tygodni będzie pan mógł je zobaczyć na połowie o ile nie wszystkich dziewczętach mojej kuzynki i pani kapitan. - Odpowiedziała malarka lekko się rumieniąc. - Będę zaszczycona przyjąć kolejne zaproszenia na tańce choć rozumie pan że nie mogę przyjść sama pani kapitan i kuzynka pewnie będa nalegac by towarzyszyla mi przyzwoitka w końcu nigdy nic nie wiadomo co młodym ludziom przyjdzie do głowy bez nadzoru. - blondynka brzmiała niewinnie i oczywiście kusząco.

Czarnowłosy amant słuchał ładnie i składnie, wydawał się być jak najbardziej “na tak” z tym co mówiła rozmówczyni ale jak blondynka dotarła do towarzystwa czy eskorty pozostałych znajomych nieco uniósł brwi jakby tutaj mu coś zgrzytnęło. Spojrzał gdzieś za okna a Priroa złowiła kątem oka jak siedząca obok niej Beno lekko zaciska kciuki niemo życząc jej powodzenia z tym umawianiem się.

- Oczywiście nie mogę odmówić tak uroczej prośbie tak uroczej kobiety. Chociaż moją skromną opinią chyba nie ma co robić z tego zaproszenia zbyt wielkiego tłoku ani widowiska. Ale naturalnie dostosuję się do życzenia panienki. - jeśli czuł jakąś gulę w gardle na te dodatkowe przyzwoitki na tym ewentualnym spotkaniu to gładko to przełknął i okrasił odpowiednim dla kawalera z jego pozycją tonem.

- A jaki wieczór by panience pasował? - zapytał czekając aż poda jakiś konkretny dzień na takie spotkanie.

- Wielki tłok? Panie Keller czy sugeruje pan, że chciałam sprowadzić na to spotkanie całą armię przyzwoitek? - blondynka zaśmiałą się życzliwie - Myślę że Benona poradzi sobie z nami… no chyba, że oficerowi marynarki nie wypada towarzyszyć dwóm kobietom na raz? Jeśli jednak poradzi pan sobie z nami to w Wellentag mam wolny wieczór.

- Doprawdyż? - mężczyzna uśmiechnął się jakby usłyszał to co chciał usłyszeć. I na moment trawił tą informację. Spojrzał też na Benonę chyba pierwszy raz na dłużej jakby dopiero teraz raczył ją zauważyć. Mogło to też być spowodowane też jej energicznym kiwaniem rudą głową gdy bardzo ochoczo zgodziła się na takie asystowanie swojej pani w spotkaniu. Dało się wyczuć, że z trudem trzyma w ryzach swoją ekscytację aby dalej zachować milczenie.

- Wellentag brzmi znakomicie. Przyjadę po panie jutro wieczorem. O 7-mym dzwonie może być? - Keller znów zwrócił się bezpośrednio do siedzącej naprzeciwko niego blondynki pytając ją o zdanie w detalach jutrzejszego spotkania.

- Będzie idealnie. Och dojeżdżamy na miejsce prawda?- dziewczyna przytaknęła na propozycję i zauważyła że chyba dojeżdżają do świątyni.

- Tak, już jesteśmy na miejscu. - pasażer wyjrzał przez okno i potwierdził domysły pasażerki. Rzeczywiście parę chwil później dorożkarz zatrzymał powóz i trójka pasażerów wysiadła na zaśnieżoną ulicę. Nie byli ani pierwsi ani ostatni.

Nordland; Neues Emskrank; Karczma “Pod wielorybem”; Pirora, Karlik, Starszy

Pirora wysiadła z dorożki przed karczmą, niestety nie miała czasu by pobłądzić po mieście. Do tego chciała się przebrać w coś mniej strojnego. W końcu na takie postacie lepiej nie zwracać na siebie uwagi. Prosta sukienka z gorsetem i rozpuszczone falowane włosy nadawały jej bardziej wygląd córki kupca niż szlachcianki. Wystarczyło teraz czekać na jakiś znak od “rodziny”. Usiadła i zamówiła gorące wino.

Siedziała tak na dwa czy trzy łyki gdy podeszła do niej jedna z kelnerek. Chociaż niczego już nie zamawiała. - Mam przekazać, że wuj Karl czeka na górze pod 2-ką. - powiedziała wskazując na schody prowadzące na górę, pewnie do wynajmowanych pokoi.

- Dziękuje. - odpowiedziała blondynka i wstała zostawiając swój kubek. skierowała się na piętro odnajdując drzwi numer dwa. Zerknęła parę razy za siebie by sprawdzić czy nie jest śledzona i weszła do pokoju.

Sam pokój nie robił wrażenia sam z siebie. Ot kolejna, standardowa “2-ka” do wynajęcia. Ona sama zajmowała podobny pokój w “Pełnych”. Zdecydowanie na pierwszy plan wybijał się mężczyzna. Potężnie zbudowany, z olbrzymim brzuszyskiem i sumiastymi wąsami. Był od niej pewnie ze dwa albo i trzy razy starszy i cięższy. Sprawiał jednak solidne wrażenie. Jak jakiś kupiec czy ktoś jemu podobny. Przez chwilę nic nie mówił tylko otaksował wzrokiem drobniejszego od siebie gościa.

- Pirora van Dyke. Sporo urosłaś odkąd cię ostatni raz widziałem. Gdybym nie wiedział kim jesteś to pewnie bym cię nie poznał. - powiedział w ramach przywitania pozwalając sobie na nieco nostalgiczny ton. Zupełnie jakby naprawdę po wielu latach spotkał kogoś ze swojej rodziny. Ale na końcu uśmiechnął się i wyciągnął ramiona jakby czekał aż krewna podejdzie aby się z nim przywitać.

- Miło mi cię powitać osobiście. Jestem wuj Karl. Chociaż w rodzinie zwykle mówią mi Karlik. - przedstawił się wreszcie uśmiechając się życzliwie jak na dobrego wujaszka przystało.

- Wóju, serce mi się raduje że zastaję cię w pełnym zdrowiu. - Powiedziała mocno teatralnie blondynka zdejmując swój kaptur całkowicie odsłaniając swoją twarz i bujne loki. Dopiero wtedy podchodząc do mężczyzny przyjmując się w te wyciągnięte ramiona.

- Przyznam, że moja “kuzynka” Versana nie wprowadziła mnie zbytnio w etykietę północnych zwyczajów rodzinnych. - Przyznała się lekko zakłopotana.

- Wybacz moja droga. Przyznam, że kompletnie nas zaskoczył twój przyjazd. Tak bez ostrzeżenia i w środku zimy. Musieliśmy się naradzić co tu z tobą począć. - przyznał grubas klepiąc plecy swojego gościa. Ale puścił ją wreszcie i cofnął się o krok chcąc się jej z bliska lepiej przyjrzeć.

- Wyrosłać na piękną kobietę Piroro. Mam nadzieję, że cieszysz się dobrym zdrowiem. Jak podróż? Czy coś wiesz o swoim ojcu? Dołączy jakoś do nas? - zapytał szybko jedno pytanie po drugim.

- Już ci mówię wszystko jak na spowiedzi wujaszku. - Powiedziała zdejmując pelerynę i usadawiając się na krześle. - Nie wiem jak bardzo obszerne wyjaśnienia Ojciec wam wysłał. Mi też oszczędził zbędnych szczegółów. Mieliśmy przyjechać razem zostawić prezenty złożyć wyrazy szacunku i pojechać dalej. Niestety dostał wiadomość która mocno go wzburzyła. Jak zwykle mi oszczędził szczegółów kazał przyjechać przekazać prezenty i poczekać tutaj na niego albo wiadomość od niego. Co znaczyć może że zostanę do później wiosny albo i dłużej. Pewnie będzie się kontaktować przez ciebie. Niestety muszę rozpatrywać najgorszy scenariusz, że nie dostaniemy żadnego listu. - Przyznała z zakłopotaniem czekając na reakcję mężczyzny.

- Ah tak. - z początku reakcja była dość skromna. Mężczyzna tylko przytaknął nie bardzo właściwie wiadomo której części wieści czy ich całości czy jeszcze czemu innemu. Po czym przez chwilę trawił te słowa w milczeniu.

- Szkoda. Wspaniały był niegdyś z niego towarzysz. A i partner w interesach. Szkoda, że nie może do nas dołączyć. - westchnął nieco z żalem jakby z papą Pirory dzielił całkiem miłe wspomnienia które nawet po latach były ciepło.

- No ale cóż, nic na to teraz nie poradzimy. Pozostaje nam czekać na wieści od niego. Jeśli byś dostała list czy inną wiadomość od niego daj mi proszę znać. Ja zrobię to samo jeśli on skontaktuję się pierwej ze mną. - powiedział jakby wracając do dnia dzisiejszego i bieżących spraw. A w nich jak żadne z nich nie miało kontaktu z ojcem panny van Dyke to nie bardzo mogli coś poradzić na jego nieobecność.

- A teraz czas abyś poznała kogoś. To nasz mistrz. Głowa rodziny. Nie musisz się go obawiać. Ale lepiej traktuj poważnie to co on mówi. My tu wszyscy tak robimy. To nasz mistrz, mędrzec, wódz i nauczyciel. - powiedział gdy widocznie nie tylko z nim miała się dziś spotkać Pirora. Głos zrobił mu się nieco bardziej uroczysty jakby czekało ją spotkanie z ważną personą.

- Rozumiem, choć wiesz wujku że u nas jest trochę inna etykieta, maniery, czy nawet dziwactwa. Drobne wskazówki by zrobić dobre pierwsze dobre wrażenie będą miło widziane. - Podsunęła Karlikowi niewypowiedzianą prośbę w dosyć uroczym tonie.

- To nic strasznego. Będzie w masce. Zawsze jest w masce. Ale poza tym po prostu chcę cię poznać. Wyrobić sobie opinię kim jesteś. Nie wiem o co może cię pytać. Po prostu najlepiej chyba odpowiedzieć. A jak nie będziesz znała jakiejś odpowiedzi to się przyznaj. Najgorsze co możesz zrobić to skłamać i jak się pozna na tym, że kłamiesz albo coś zatajasz. To może wzbudzić nieufność i nie będzie wyglądać dobrze. Może będzie cię pytał o ojca i wasze rodzinne sprawy i zwyczaje. A może nie. Nie wiem. On z każdym rozmawia trochę inaczej. Myślę, że początek masz niezły. Inaczej nie doszłoby do tego spotkania. Każdy z nas w swoim czasie przechodził podobną rozmowę. I raczej każdy kto by miał do nas dołączyć również będzie. - powiedział podopiecznej dla dodania jej otuchy. Ale brzmiało jakby każdego z kultystów czekał taki egzamin w chwili oficjalnego przystąpienia do zboru.

- Oczywiście, no dobrze nie każmy mu czekać w takim razie i nie martw się jestem przyzwyczajona do masek chociaz u nas zazwyczaj z nimi nie nosi się żadnych ubrań n aspotkaniach innymi. - Pirora pozwoliła sobie na mały sprośny żart w obecności Karlika. blondynka odruchowo poprawiła swoje włosy i spódnicę.

- Dobrze. Więc chodźmy. - uśmiechnął się wujaszek i delikatnie położył swoją wielką łapę na łopatkach blondynki kierując ją w stronę drzwi. Sam zresztą dał przykład i też ruszył ku nim. Wyszli na korytarz a potem on zapukał specyficznym rytmem w drzwi sąsiedniego pokoju.

- Otwarte! - ze środka doszedł ich zdecydowany, męski głos. Grubas nacisnął klamkę i otworzył drzwi. Cofnął się aby Pirora mogła wejść do środka. A w środku czekał na nią mężczyzna. Stał odwrócony plecami do wejścia. Był ubrany w togę jaką zwykle używali mędrcy, kapłani i mnisi. Sponad głowy coś mu wystawało, pewnie ta maska o jakiej mówił Karlik.

- Wejdźcie proszę. - odparł gospodarz łagodnym, zapraszającym tonem. Jak otwarło się drzwi to już można było sobie pozwolić na normalny ton rozmowy.

Pirora weszła do środka, nie czuła strachu, raczej ciekawość i podekscytowanie. Zatrzymala się parę kroków od nieznajomego. Za nią usłyszała jak drzwi się zamknęły. Nawet nie spojrzała czy Karlik wszedł za nią do środka. Skłoniła się jak rodowita szlachcianka przed kimś o wyższej pozycji niż ona.

- Mistrzu, nazywam się Pirora van Dake i jestem rada, że zaszczycasz mnie tym spotkaniem. - Nadal tkwiła w ukłonie, jednak była tu gościem a rozgrywki polityczne między enklawami potrafiły się kończyć krwawo jeśli jedna ze stron poczuła się obrażona. Van Dake postanowiła rozegrać to grzecznie i poczekać aż ‘Mistrz’ powie, że może wyjść z ukłonu.

- A witaj, witaj moje dziecko. - gdy drzwi się zamknęły, Pirora znalazła się w środku i odezwała się pierwsza mężczyzna w todze odwrócił się do niej frontem. Rzeczywiście miał na twarzy maskę tylko z otworami na oczy jaka całkowicie zasłaniała twarz. A kaptur czy coś podobnego zasłaniała włosy. Ale za to głos i gest miał całkiem przyjazne. Podszedł do niej z wyciągniętymi dłońmi i objął jej ramiona. Też trochę jak ojciec albo jakiś opiekun do dziecka które przybyło mu pod opiekę. Przy okazji też niejako nakłonił kobietę aby się wyprostowała. Okazało się, że jest od niej wyższy ale może po części przez tą dość wysoką maskę jaka nieco przewyższała czubek jego głowy. Ale jednak jakiś masywny nie był. Raczej typ mędrca, kapłana czy uczonego niż wojownika bazującego na swojej sile.

- Cieszę się, że możemy się wreszcie spotkać osobiście. Karlik trochę mi opowiadał ale raczej o twoim ojcu. Wybacz te środki ostrożności ale naprawdę nie spodziewaliśmy się twojej wizyty. No ale teraz wreszcie możemy się spotkać osobiście. - mówił ciepłym, przyjaznym głosem i pomimo maski skrywającej jego twarz wydawało się, że uśmiecha się życzliwie.

- Ja jestem Starszy. Wszyscy się tak do mnie zwracają w naszej rodzinie. Więc ty również tak możesz. - przedstawił się wreszcie aby dopełnić formalności tego spotkania. - Jak się czujesz moje dziecko? Czy podróż albo już tutaj na miejscu coś ci doskwiera? - zapytał dając dojść do słowa swojej rozmówczyni.

- Starszy. - Dziewczyna powtórzyła próbując jak ta nazwa zlewa się z jej języka. By stwierdzić że nazwa pasuje do tego mężczyzny. - Sama podróż przebiegła bez przygód, zaczynam zadomowić się w mieście poznawać mieszkańców, zdobywać przyjaciół. Szukam też własnego kąta mieszkanie w tawernie jest na dłuższą metę uciążliwe, mój pokój nie mieści zbyt wielu gości. - Uśmiechnęła się przy ostatnim sformułowaniu trochę bezczelnie i wyzywająco. - Nie wiem też co dokładnie spowodowało że ojciec tak szybko zawrócił do Averlandu. Nie wiem czy wujek Karlik wspominał moja rodzina zajmuje się pozyskiwaniem rzadkich dzieł sztuki. Mam nadzieję że kuzynka Versana przekazała cztery z nich jako prezent? Cudowne prawda? Niestety ich pozyskiwanie, przechowywanie i przewożenie jest dosyć niebezpiecznym zajęciem. Nie będę ukrywać że poza bardzo przyziemnym powodem naszej podróży było znalezienie mi męża o odpowiedniej pozycji i w strategicznym miejscu co by usprawnić szlak handlowy. Drugim było nawiązanie kontaktu z waszą enklawa. Ojciec liczył że jako miasto portowe moglibyście robić za drugą bramę wejścia tych dzieł do Imperium. - Wyjaśniła plan ojca o którym wiedziała. - No jak Starszy widzi jego nieobecność trochę niweczy te plany. Tak więc czekać mam na jego wiadomość ale sama wolę szykować się na najgorsze i jednak zadomowić się tutaj. Chyba, że jako głowa rodziny uznasz mnie za zbyt wielkie ryzyko dla rodziny...wtedy prosze o azyl do wiosny kiedy będe mogła wyruszyć w swoją stronę. - blondynka zakończyła swój wywód mając nadzieję że udzieliła Mistrzowi wystarczających informacji na temat swojej pozycji w mieście.

- Ah, tak, te dzieła sztuki. Przepiękne! Prawdziwa ozdoba kolekcji, jesteśmy ci niezmiernie wdzięczni za ten dar. I twojemu ojcu oczywiście. Jeszcze nie mieliśmy czegoś takiego a przyznam, że chociaż słyszałem o takich wytworach to jeszcze nie miałem ich przyjemności podziwiać osobiście. - mężczyzna za maską pokiwał nią na znak zgody i aprobaty. Wydawał się podziwiać te dzieła sztuki i doceniać taki podarek.

- Z tym miejscem zamieszkania i wszelką możliwą pomocą nie przejmuj się. Co nam się uda to ci pomożemy. Nie zostawimy cię tutaj samej moje dziecko. Coś mi nawet Łasica mówiła ostatnio, że chyba macie jakieś plany w tej materii. Myślę, że nawet jeśli nie dziś czy jutro to w końcu uda ci się znaleźć coś odpowiedniego dla siebie. - znów skinął głową i lekko nakierował dłonią ramię nowej podpiecznej jakby zapraszał ją gestem do spaceru. Ale, że to był tylko pokój w gospodzie to zbyt wiele miejsca nie było przeto ten spacer był dość symboliczny. Karlik w tym czasie milczał. Usiadł przy stole na jakiej stała patera z kawałkami ciasta i ze dwie butelki wina z gotowymi kubkami i przysłuchiwał się rozmowie. Dało się wyczuć, że to Starszy grał tutaj główną rolę i na niego spadł ciężar rozmowy z nową w ich grupce.

- Tak, myślę, że teraz możemy wdrożyć się w nasze sprawy. - zastanowił się mistrz ceremonii gdy złożył dłonie na plecach i dość symbolicznym tempem spacerował wzdłuż pokoju. Raczej częściej przystawali aby porozmawiać niż rzeczywiście maszerowali.

- Zanim to jednak zrobię chciałbym się jednak upewnić jaki status ma twoja służba. Ten ochroniarz i służąca. Bo przyznam, że jak dotarły do mnie wieści to nieco mnie to zaskoczyło. Nie wiem czy dziewczęta ci przekazały ale u nas albo ktoś jest w naszej małej społeczności albo nie jest i wówczas nic o niej nie wie. Nie ma tak w pół kroku. Mozna oczywiście mieć kogoś w otoczeniu kto nie jest wtajemniczony w sprawy naszej rodziny ale właśnie powinien on czy ona pozostać na zewnątrz. Albo czas go wtajemniczyć. Ale nie ma tak okrakiem na płocie to no na takie coś nie możemy pozwolić. - wyglądało na to, że pierwsze uprzejmości i powitania mieli za sobą i przeszli do etapu omawiania już dość praktycznych spraw kultu. I tutaj znów wyszła ta różnica między zwyczajami panującymi na północy a południu kraju. Starszy wydawał się to traktować dość poważnie bo od tego zaczął.

- Tak, ta sprawa pozwolisz Starszy że opowiem ci co nieco o enklawie w Averlandzie. Gdyż już w rozmowach z panią van Drasem wyszły nam pewne różnice kulturowe. Myślę że będzie wtedy łatwiej pojąć dlaczego w domostwach czlonkow rodzin sa osoby które wiedzą ale nie są członkami rodziny. Może usiądziemy jest tego trochę, a kto wie może parę naszych podejść do niektórych spraw przypadnie wam do gustu. - Pirora uśmiechnęła się i skierowała do stołu gdzie otworzyła wino i rozlała na trzy kubki.

- Nasza enklawa nie jest mała niby mamy małe komórki w których się najczęściej obracamy ale to nie znaczy że jesteśmy sobie obcy. Same zbory muszą odbywać się pod przykrywką bali wyższych sfer bo inaczej nie wytłumaczy się takiej ilości osób. No i w moim przypadku taka forma bardziej pasuje do wielbicieli Księcia Chaosu. -

- No i tutaj dochodzimy do pierwszej różnicy, ktoś taki jak Nadia, chodzi mi o jej pochodzenie i status społeczny, nigdy nie był były pełnoprawnym członkiem kultu. Jest za nisko urodzona, nie umie się obyć w towarzystwie innym niż służba i pewnie nie ma pojęcia o mankamentach sztuki, polityki czy obycia w wyższych strefach. Niemniej tacy nisko urodzeni są nam potrzebni, ktoś kto będzie naszym płaszczem moralnym dla reszty miasta. Ktoś kto sprawi że na wspomnienie nazwiska van Dake pomyśli wpierw o rodzinie która przyjęła do siebie na służbę niemowę z dzieckiem i otoczyła ja opieka dała jej dach nad głowa i pracę. Zdecydowanie stawia nas to lepiej w oczach rożnych warstw społecznych czyż nie? -

- No ale to nie wszystko co dla nas robią, wyższe sfery nie lubią brudzić sobie rąk, nie lubią organizować sobie sami schadzek to wszystko robia wlasnie ci nasi “przyjaciele rodziny” wiedzą tyle ile chcemy żeby wiedzieli. To głównie służba i najbliżsi ochroniarze, którzy byli sprawdzani przez długi czas zanim zostali ‘oświeceni’ co do ludzi dla których pracują. Patrzymy na to jak reagują na nasze zwyczaje, omskniecia języka, tajne spotkania czy schadzki. Czasem dajemy się przyłapać na aktach i patrzymy na ich reakcje. Jeśli spełnia nasze oczekiwania zostali wtajemniczeni, ale nigdy nie zostają częścią kultu. Jeśli nie spełnią naszych oczekiwań… cóż świat w jakim żyjemy jest niesprawiedliwy i niebezpieczny nie ma dnia żeby ktoś nie znalazł zwłok w zaułku. -

- Już konkretnie na moim przykładzie. Irina to niemowa nawet jakby chciała to raczej nie powie nic do straży, z drugiej strony widzi że ja i mój ojciec jako innowiercy o dosyć swobodnym podejściu do własnej moralności traktujemy ją i jej brata lepiej niż ktokolwiek inny. Wie że stojąc u mego boku ma życie jakiego nigdy nie zaznała by na służbie u innego szlachcica. No i jest świadoma że kiedy inkwizycja zapuka do drzwi nie będzie rozróżniała osoby wiedzącej od wyznawcy, wszyscy z takiego domu trafiają na stos więc w interesie jej, jej brata i jej kochanka by pilnować siebie i mnie. -

- Mój ochroniarz James, pochodzi Bretonii, był pasterzem ale uciekł do Imperium by zmienić swoje życie. Były żołnierz, zwerbował go mu ojciec, więc jest związany z nasza rodziną dłużej niż Irina. Jest ciekawa osobą, on nie wierzy w bogów, żadnych. Choć lepiej byłoby powiedzieć że nie wyznaje ich. Jego przypadek jest podobny co Iriny choć on zostaje też ze względu na nią. - Pirora upiła wina by zwilżyć gardło.

- Ach, jak nasza służba mają status ‘nietykalnych’ w naszym rozumieniu oznacza to, że inni członkowie nie mogą ich wykorzystywać do własnych intryg bez naszego udziału. Nie mogą też ich samowolnie karać czy przypadku moich współ wiernych nie mogą ich zaciągnąć do łóżka… jeśli ktoś taki natomiast sam do ciebie przyjdzie to już inna sprawa. Podobny status “nietykalnych” dostaną też osoby w mieście całkowicie nie związane z nami. Które muszą z jakiegoś powodu być trzymane w całkowitej niewiedzy. Podobnie jest z celami na nowych członków. Versana mówiła, że macie poważne plany co do Kamili van Zee więc u nas byłaby oznaczona tym statutem co znaczyłoby, że tylko wskazani akolici mogą ją kusić do przystąpienia do kręgu a reszta może co najwyżej obserwować. -

- Nie wiem czy to co powiedziałam uspokoiło was czy zaniepokoiło. Pozostaje mi tylko powiedzieć że za moją trójkę slóżby ręcze, że ostatnia rzecza jaką by zrobili to polecieli do łowców wskazywać nas palcami. Niemniej rozumiem, że może wydawać się to balansowaniem na krawędzi dla jak Starszy wspomniał ‘małej’ społeczności. Nie chce pozbywać się mojej służby ale mogę odsunąć ich od spraw ‘rodzinnych’ drastycznie lub całkowicie jeśli taka będzie twoja wola. Skoro północ nie ma tak wybiórczych wymogów co do swoich członków być może za jakiś czas sami przyjdą do mnie z chęcią wejścia do rodziny. I osobiście uważam że skoro Versana i Nadia nie miały problemu by bez ogródek przy pierwszym spotkaniu powiedzieć mi kogo czczą, jakie mają cele, włamywać mi się do pokoju kiedy mam już towarzystwo i liczyć, że nikt nie będzie zadawał niezręcznych pytań. Sypiać z łowczynią czarownic licząc że ta nie połączy faktów tatuaży węża na ciele i całkowite niesprawdzenie mnie choćby dłuższa obserwacją. Tak mysle, że moja służba ktora przynajmniej zna podstawowa zasadę by trzymać jezyk za zębami nie powinna stanowić żadnego problemu. - Pirora zamilkła w końcu czekając na reakcje Starszego no i Karlika. Owszem postanowiła wrzucić Versanę i Łasicę pod przysłowiowy powóz ale sama Pirora wolała swoja wierną słuzbę niż gadatliwe i nierozwazne siotry.

- Tak. Interesujące jest to co mówisz moje dziecko. - Starszy pokiwał głową i zrobił gest jakby chciał sięgnąć do swojej twarzy czy brody ale dłoń trafiła na maskę. Postukał w nią palcami gdy jeszcze przez parę chwil zastanawiał się nad tym wszystkim.

- No cóż, być może tam na południu macie inny system. I wam się on sprawdza. Brzmi jakby tak właśnie było. No ale niestety tutaj działamy inaczej. Mamy znacznie mniejszą komórkę gdzie wszyscy się znają. Jak w rodzinie. Nie stać nas aby się bawić w wielkich panów i ich służbę. Wszyscy jesteśmy braćmi i siostrami. Tak to u nas działa. - powiedział zerkając ponad róg stołu na siedzącą obok blondynkę.

- Zaś ośmielę się zauważyć, że moim zdaniem ten James czy Irina wedle standardów moich jak i zapewne łowców czarownic, są w kulcie. Znasz chyba zasady. Każdy powinien meldować natychmiast o śladach zepsucia. Jak tego nie zrobi jest współwinny. Co najwyżej ich rola w kulcie jest inna. Nie biorą w pełni udziału w tych zabawach o jakich mówisz. I być może u was, jak macie wiecej i liczniejszych komórek to to działa. Ale nas nie stać na takie podziały. Na stosie wszyscy będziemy płonąć tak samo. - pozwolił sobie dostrzec parę uwag na temat różnic w organizacji zborów tutaj i w rodzimych stronach van Dyke’ów.

- Co do twojej służby nie każę ci ich odprawiać, mordować ani nic takiego. Jak ci wiernie służą i jesteś z nich zadowolona to niech ci służą dalej. Ale trzymaj ich z daleka od spraw naszego zboru. Albo wprowadź ich do rodziny jeśli uważasz, że się do tego nadają. W naszej grupie jest miejsce dla każdego kto wyznaje naszą wiarę. Nie ograniczamy się do czczenia jednego patrona. Jesteśmy tolerancyjni na tyle by pomieścić różnych wyznawców. Więc zapewne nie jesteśmy tak jednorodnie wyprofilowaną grupą jak w twoich rodzinnych stronach. Jak mówię mało nas jest i jesteśmy otoczeni przez morze wrogów. Jedynie skrytość i spójność może nam pomóc przetrwać a nawet rozwinąć działalność. Dlatego póki twoja służba nic o nas nie wie to niech tak zostanie. - powiedział całkiem prosto nie siląc się na jakieś opowieści o potężnej organizacji do jakiej nowa ma zaszczyt przystąpić. Raczej brzmiało jakby przystąpiła do grupki spiskowców narażonej na wykrycie. Więc priorytetem było trzymanie się razem.

- Zaś widzę, że masz pewne zastrzeżenia co do naszej organizacji i ostrożności. - pokiwał głową a w głosie dało się słyszeć zastanowienie. - A cóż takiego wiesz o nas? - zapytał z zaciekawieniem. - Jakbyś chciała pobiec do władz i zameldować o niecnych, przebrzydłych kultystach to co byś powiedziała? - zagaił na ten temat jaki sama Pirora poruszyła.

- W takim razie odsunąć ich od naszych spraw definitywnie, ale pozwolę sobie wspomnieć że tutaj nie patrzy się na rodowód i jeśli będa chieli wstąpić w szeregi rodziny będzie taka możliwość. Potem dam im czas by sami do mnie przyszli. - Oznajmiła Pirora w sprawie Jamesa i Iriny kończąc ten temat.

- To nie zastrzeżenia jedynie uwagi po krótkotrwałej obserwacji. Jako opiekunowi swojej komórki na pewno zależy ci by przetrwała i mogła się cieszyć dobrobytem a nie płonęła na stosie w kolejny Festag. Toteż nawet jeśli uznasz moje uwagi za niepotrzebnym dmuchaniem na zimne dobrze by było jednak przynajmniej mnie wysłuchać. W końcu jeśli przyjdzie nam zapłonąć to pewnie razem więc także w moim najlepszym interesie jest dbać by tak się nie stało. - Pirora odwołała się do poczucia obowiązku i wspólnego dbania o dobro zboru aby trochę złagodzić wcześniejsze insynuacje niekompetencji.

- Ja, jako niosąca z wami te same wartości nie polecę nigdzie, ale przypadki podstawionych członków kultu przez inkwizycję to nie bajki nawet w Averladzie straciliśmy dobrych ludzi przez czyjąś bute i nieostrożność. Owszem wiem za mało by hipotetycznie wskazać wszystkich członków ale gdybym była podstawioną łowczynią czarownic już wiedziałam o wiele za dużo by być zignorowana przez tutejszych łowców czarownic… chyba, że tutejsi to tylko farsa i są to podstawieni członkowie który tworzą tylko pozory przynależności wtedy pozostaje mi tylko schylić czoła przed takim zabezpieczeniem. - Pirora starała się mówić rzeczowo bez osadzania pobudek raczej skutek niech Starszy sam wyciągnie wnioski płynące z jej słów.

- Nie, tutejsi łowcy czarownic to nie jest farsa. Są naprawdę niebezpieczni. Nigdy nie wiadomo kto dla nich naprawdę pracuje i lub chociaż donosi. - przyznał Starszy dając znać, że lepiej się ich wystrzegać.

- Natomiast co do twoich uwag to owszem, wezmę je pod uwagę. Zgadzam się, że na razie wiesz o nas zbyt mało by coś tak naprawdę zepsuć. To na co możesz się poskarżyć to najwyżej na niestosowne zachowanie niezgodne z moralnością. Może jedno włamanie którego też nikomu nie zgłosiłaś. To prawda, gdybyś pracowała dla naszych wrogów mogłabyś zacząć jako ich wtyka. To jest niestety ryzyko związane z każdą tajną organizacją. Próba zwerbowania kogoś nowego to jednocześnie ryzyko zwerbowania wtyczki albo słabego ogniwa. Ale bez werbowania kolejnych członków organizacja zostanie zamknięta sama w sobie. Wypaczy sama siebie. To dopływ świeżej krwi sprawia napływ nowych mocy i pomysłów, nowych możliwości. - wyglądało jakby Starszy podchodził do tego dość filozoficznie. Jak do jakiejś siły natury czy czegoś równie nieuniknionego na co śmiertelnicy nie bardzo mają wpływ. Mogą się próbować dostosować. I jako do skalkulowanego ryzyka. Które w dłuższej perspektywie jest nie do uniknięcia.

- Dobrze moje dziecko czy jest coś co chciałabyś jeszcze omówić? - zapytał gdy przez dłuższą chwilę się nie odzywał tylko stukał palcami w blat stołu jakby zastanawiał się nad czymś. W końcu jednak zaczął nową myśl w tej dyskusji.

- Starszy jestem świadoma że moja wypracowana w domu pozycja nic tutaj nie znaczy i że jak każdy nowy zaczynam budować moją pozycję od zera jak dopiero narodzone dziecko. Chce wiedzieć kto jest moim mentorem? Do kogo mam się zwrócić w razie problemu, lub odkrycia, komu będę pomagać i przed kim będę odpowiadać za swoje działania? - Pirora zapytała o dosyć ważną rzecz jej zdaniem. Spodziewała się że może być to van Drasen ale miała co do tego miała mieszane uczucia. Bała się że ta sprowadzi ją do roli prostytutki wyższych sfer.

- Tak, to ważne pytanie. Przyznam, że sam się nad tym zastanawiam. - odparł Starszy znów stukając palcami o blat stołu. - A jak ci się układa współpraca z naszymi dziewczętami? Bo z nimi chyba miałaś najwięcej doczynienia. - zanim odpowiedział to sam zadał Pirorze swoje pytanie.

- Cóż nie nazwałabym tego współpracą, raczej pierwszym wrażeniem. Myślę że nie miałabym problemu współpracować z żadną z nich choć uważam że niektóre ich taktyki nie są wystarczająco subtelne w stosunku do tych do których jestem przyzwyczajona. Uważam że inicjatywa teatru ma potencjał i być może mogłabym pomóc swoim doświadczeniem i obyciem w tych tematach. Z drugiej strony nie znam innych możliwości. Myślę że możemy uznać, że pomogę każdemu z rodziny kto będzie tego potrzebował. Choć moje zdolności są raczej w nawiązywaniu nowych kontaktów, znajomości sztuki, poezji, jej wyceny i promowania. - Pirora wypowiedziała się szczerze i wyczuciem.

- Moje dziecko jak mówiłem jesteśmy dość małą rodziną. I nie bardzo możemy sobie pozwolić aby wybrzydzać kto by chciał lub nie chciał ze sobą współpracować. Nie stać nas na to. Oczywiście jest pewna doza elastyczności i staramy się dopasować te zadania i współpracę jak to tylko możliwe no ale nie zawsze jest możliwe. - Starszy odpowiedział biorąc nieco głębszy wdech jakby zamierzał powiedzieć coś nieco więcej niż krótkie zdanie.

- Widzę, że dziewczęta wprowadziły cię co nieco w temat teatru. - odparł niekoniecznie zadowolonym tonem. - No cóż, to właśnie one, głównie Versana, zajmują się tą sprawą. Więc raczej byście musiały ze sobą współpracować w tej sprawie. Twoja znajomość sztuki rzeczywiście mogła by się tutaj przydać. A oficjalnie i tak jesteście kuzynkami więc to by wyglądało dość naturalnie. Swoja drogą kto wymyślił te kuzynki? - powiedział obracając w myślach ten pomysł i tą współpracę na jaką raczej byłyby skazane obie kuzynki.

- Jak już powiedziałam, będę współpracować z każdym kogo mi wskażecie, ale moje uwagi nadal zamierzam mówić głośno przynajmniej tobie Starszy. - Pirora wolała sprostować swoje poddańcze stanowisko gdyż odczuwała że Starszy chyba albo jej nie słuchał albo nie rozumiał tego co mówi. - Kuzynki wyszły z żartu. Z uwagi, że Karlik w wiadomości mianował się wujkiem Karlem uznałam za zabawne panią van Drasen mianować ciotunią po zorientowaniu się, że jest trochę za młoda na to miano powiedziałam coś że chyba powinnam ja mianowac moją kuzynką i Versana porostu to podchwyciła. W dosyć improwizowany sposób wymysliłyśmy skomplikowaną historię rodzinna która powinna odwrócić jakąkolwiek uwage od tego że nie łączy nas prawie nic poza mitem rodzinnym. - Wyjaśniła blondynka gotowa streścić historię jaką podała kółku poetyckiemu.

- Tak… - maska lidera zboru poruszyła się z góry na dół przyjmując do wiadomości te wyjaśnienia z zamyślonym tonem. - No cóż, nic już na to nie poradzimy. Trzeba szyć z tego co jest. - rozłożył dłonie na boki zerkając na Karlika. Ten w odpowiedzi wzruszył ramionami.

- Cieszy mnie twoja wola współpracy moje dziecko. To jest ważniejsze niż wszystko inne. Współpraca. Nie stać nas na wybrzydzanie i fanaberie. Każdy w naszej wierze jest naszym bratem i siostrą. - postukał palcem w blat stołu niejako wracając do poprzedniego szybszego stylu wypowiedzi. Przyjął widocznie ze zrozumieniem i ulgą tą ofertę współpracy.

- W takim razie skoro masz taką artystyczną duszę i wolę współpracy wydajesz się odpowiednią osobą aby zająć się sprawą tego teatru. I pomóc Versanie w organizacji i całej reszcie. Ona w tym najgłębiej z nas siedzi więc na pewno wdroży się we wszystkie detale. - powiedział patrząc na rozmówczynię przez szpary swojej maski.

- Musisz też podać jakieś adresy kontaktowe. Jakieś dwa czy trzy inne gdzie możesz odberać wiadomość od kogoś z nas. Do tego poszukaj kilka kryjówek gdzie będzie ci łatwo zajść i sprawdzić czy nie ma jakiejś wiadomości od nas. Albo jakbyś sama miała wiadomość do przekazania. Nie zawsze jest czas i okazja na osobiste spotkania. Takie jak dzisiaj to raczej wyjątek a nie reguła. Karlik pomoże ci z tymi adresami. - mówił sprawnie i szybko jakby rozmowa wróciła na znajome tory i wiedział jak się po nich poruszać. Grubas siedzący po drugiej stronie stołu skinął swoją wielką głową na znak, że przyjął to do wiadomości i zgodził się pomóc w organizacji komunikacji nowej z resztą grupy.

- Myślę że dopóki mieszkam w tawernie to musi być moje główne miejsce kontaktu. Nie znam jeszcze miasta tak dobrze by definitywnie wskazać coś odpowiedniego. Na pewno będzie łatwiej kiedy znajdę sobie własną kamienicę. Być może do tej pory Versana i Nadia będa modły robić za moje kontakty główne? W końcu jeśli podtrzymujemy nasze kuzynostwo nikt nie będzie się dziwić, że spędzamy razem czas czy pielęgnujemy kontakt. - Zasugerowała malarka patrząc na obu mężczyzn. .

Obaj spojrzeli na siebie i milczeli przez chwilę. Zamaskowany mężczyzna znów zaczął stukać palcem w blat stołu. - Tak, rozumiem, brak znajomości miasta może ci nieco utrudniać znalezienie odpowiedniej skrytki. - mistrz pokiwał ze zrozumieniem głową.

- Tak, “Żagle” mogą na razie być twoim głównym adresem kontaktowym. Na pewno dla obu dziewcząt skoro i tak tam goszczą całkiem często. Nam właściwie też to póki co wystarczy. - mówił jakby robił jakieś ustępstwo ze względu na ten brak znajomości miasta u nowej.

- Niemniej dobrze by było abyś znalazła sobie jakieś kryjówki do zostawiania tobie i nam wiadomości. W jakimś pustym budynku czy podobnym miejscu. Gdzieś gdzie będziesz mogła zajrzeć wychodząc czy wracając z karczmy czy idąc do sklepu. Myślę, że jak poprosisz Łasicę to ci pomoże. Ona ma doświadczenie w takich sprawach. Ale potraktuj to jako test i poważnie. Każdy z nas ma swoje miejsca kontaktowe które jest zobowiązany sprawdzać i gdzie inni z nas mogą przekazać wiadomość. Bo jak mówię, nie zawsze jest możliwość spotkać się osobiście. Więc dużo częściej posługujemy się takimi pośrednimi metodami. - powiedział tłumacząc jak mentor nowej uczennicy w klasie jak tutaj to działa i dlaczego to takie ważne.

- Owszem i znajdę, ale nie będę nikogo narażać, zadowalając się pierwszym lepszym poluzowanym kamieniem na pierwszej lepszej ulicy. Muszę wypracować sobie jakąś rutynę która będzie do mnie pasować, nie dziwić tutejszych i nie być narażona na przypadkowe odkrycie. Po tym spotkaniu idę z Nadią oglądać kamienicę którą mogłabym przejąć. Rozejrzymy się za takim miejscem. - Zapewniła mężczyzn o jej chęci współpracy ale zaznaczyła, że woli do sprawy podejść ostrożnie i z głową. - Druga sprawa czy pisać bez ogródek czy używacie szyfru?

- No to jak będziesz się widzieć z Łasicą to ją o to zapytaj. Coś chyba powinna ci podpowiedzieć. A Karlik ci zostawi listę punktów kontaktowych do nas. - Starszy skinął głową przyjmując te wyjaśnienia do wiadomości i znów wskazał palcem na Karlika. Ten potwierdził ruchem swojego byczego łba, że tak zrobi.

- Nie wszyscy z nas są piśmienni. Na przykład Łasicy nie masz co zostawiać żadnych liścików. Zaś co do reszty krótkie wiadomości. Zwykle prośba o spotkanie od razu z propozycją miejsca i czasu by oszczędzić zbędną wymianę karteczek. Dobrze też napisać datę. Musisz brać pod uwagę, że jak na przykład zostawisz wiadomość rano to ktoś może ją odczytać wieczorem albo następnego dnia. Właśnie Łasica ma dość napięty grafik i praktycznie jest dla nas niedostępna przez cały dzień. Dopiero wieczorami coś z nią można się umawiać. Ale większość z nas ma swoje zajęcia więc raczej rzadko się zdarza, że tak zaraz za dzwon czy dwa otrzyma się czyjąś odpowiedź. - mistrz zboru wyjaśnił jak to działa system łączności między kultystami. Raczej nie było to dziwne bo nawet oficjalne listy i posłańcy też działali w podobnym trybie.

Po tym wszystkim czas ich spotkania dobiegł końca. Pirora założyła swoją pelerynę i na odchodne skłoniła się nisko Starszemu.

- Jeszce raz dziekuje Starszy za spotkanie i przyjęcie do waszej rodziny. - Powiedziała z szacunkiem czekając aż Mistrz ją odprawi.

- Oczywiście moje dziecko. Bacz na siebie i rozważ proszę naszą dzisiejszą rozmowę. Niech nasi patroni sprawują nad tobą pieczę. - zamaskowany mężczyzna pożegnał się niczym dostojny kapłan tajemniczej religii. Potem razem z Karlikiem Pirora opuściła ten pokój i wrócili do sąsiedniego w którym spotkała się z nim na początku.

Grubas przekazał jej listę skrytek które może używać by kontaktować się z wyznaczonymi osobami. Lista co prawda niewiele jej mówiła. Z nazw rozpoznała tylko “Wesołą mewę” w jakiej na dzisiejszy wieczór zapraszała ją Łasica i faktycznie była to tawerna jaka była podana jako jej adres kontaktowy. Poza tym były jeszcze skrytki aby zostawiać informacje dla Karlika i Versany. Te nazwy jednak niewiele jej mówiły chociaż wujek spędził z nią nieco czasu tłumacząc gdzie to jest i jak tam dojść to coś jej się rozjaśniło. Więc wyszło na to, że pewnie Łasica albo Versana i tak by musiała ją zaprowadzić do tych miejsc.

Popołudnie; Nordland; Neues Emskrank; Karczma “Pod Pełnymi żaglami”; Pirora i Łasica

Pirora siedziała przy stole jaki przez ostatni tydzień zazwyczaj zajmowała z Rose lub którąś z koleżanek. Więc i trochę jakby stał się to jej stół. Na zewnątrz była już druga połowa dnia ale jeszcze było widno. I jakoś w tą porę była mniej więcej umówiona z Łasicą. Z gośćmi nie było tak pełno jak to się zacznie po zmroku za dwa, trzy, cztery dzwony ani jak to było o poranku jak większość gości jadała śniadanie. Teraz było więc dość pusto jak na wieczorne i poranne standardy tego lokalu. Ale jakoś nikt nie sprawiał jej przykrości ani się nie przystawiał nawet jak akurat tym razem siedziała sama przy stole. Aż ktoś znów wszedł do tawerny i tym razem był to ktoś znajomy. Tym razem Łasica była w skórzanych spodniach a nie w grubej, zimowej spódnicy. Zamachała do niej wesoło ale najpierw podeszła do szynkwasu i coś tam zamieniła z kelnerką ze dwa słowa. Potem wznowiła raźny marsz przez główną salę korzystając z okazji by sprzedać klapsa przechodzacej obok kelnerce. Ta pisnęła zaskoczona chyba nie spodziewając się takiego numeru od kobiety ale jakoś przeszło to w żart bo obie się w końcu uśmiechnęły do siebie. Wreszcie Nadia zacumowała do stołu obok Pirory.

- Witaj Blondyneczko! Ślicznie wyglądasz! Gotowa na podbój tajmiczych zakamarków miasta?! Tylko daj mi odetchnąć i coś na rozgrzewkę. - zaćwierkała bezczelnie i radośnie śmiejąc się wesoło. A mówiła jakby miała bilet na jakąś ekscytującą wycieczkę związaną ze zwiedzaniem miasta. Tylko chciała posiedziec chwilę i wypić coś na rozgrzewkę bo wskazała w stronę szynkwasu gdzie przed chwilą się zatrzymała na moment.

- Gotowa! Jak widzisz nawet się trochę przebrałam co bym nie świeciła kasą i nie przyniosła ci wstydu w tym półświatku. Choć mogę poczekać jeszcze chwilę aż się czegoś napijesz. - blondynka odpowiedziała Nadi choć nie mogła się doczekać aż wyrusza i mowa jej ciała okazywala zniecierpliwienie.

- Świetnie! Tak trzymać! - zaśmiała się Łasica klepiąc koleżankę przyjacielsko po ramieniu. Przerwała bo ta sama kelnerka jaką zaczepiła trochę wcześniej gdy szła do stołu przyniosła jej teraz kufel grzańca.

- Ooo… Ale cieplutkie… - Nadia z przyjemnością objęła dłońmi to płynne ciepło i grzała od niego dłonie. - Chyba wiem gdzie pójdziemy. Tak miałam niezłą zagwostkę. Bo pełno jest pustych domów za darmola i pełno jest czyichś domów jakie można odkupić za grubą kasę. No ale te puste no trzeba władować kasę w remont a te gotowe nie ale właśnie kosztują grubą kase. Ale coś chyba mam dla ciebie. Niezła lokalizacja, w centrum miasta, trochę od Placu Targowego. Wiesz gdzie to? Tam co targ jest w każdy Marktag. - Łasica mówiła jakby się chciała pochwalić swoim pomyślunkiem, że mimo wszystko znalazła coś obiecującego. Wreszcie upiła łyk gorącego napoju.

- Wiem gdzie jest targ i tak centrum to dobre miejsce, wszędzie masz blisko i wszyscy mają blisko do ciebie. - Przytaknęła blondynka.

Łasica prowadziła raźnym krokiem. Przeszły przez kolejne ulice miasta aż dotarły do Placu Targowego jaki Pirora zwiedziła parę dni temu jeszcze z Nije jako przewodniczką. Ale tym razem tylko przez niego przeszły.

- To tam, na Bursztynowej. - machnęła dłonią Nadia wskazując na jedną z kilku ulic jakie zbiegały się na placu. Tak na oko to niczym szczególnym się nie wyróżniała na tle sąsiadek.

- Mam nadzieję, że nie jesteś strachliwa co? Albo przesądna. Bo ten dom ma złą opinię. Podobno przynosi pecha. W ciągu ostatnich dwóch albo trzech lat zabiło się w nim trzech właścicieli. Czy tam ze służby. No trzy trupy w każdym razie były. Ostatni w zeszłe lato. Dlatego mówią, że jest nawiedzony i takie tam. Nie wiem czy to prawda, nie byłam tam nigdy w środku. W każdym razie jak ten ostatni się chyba powiesił to dom stoi pusty. A nie słyszałam by ktoś z ferajny chwalił się, że go obrobił. Dlatego nikt tam chyba nie mieszka. I chyba powinien być nietknięty od zeszłego lata. No ale mówię, nie byłam w środku to nie wiem jak tam jest naprawdę. - tłumaczyła przewodniczka ze znajomościami w półświatku gdy tak szły przez plac pełen przechodniów a potem się zagłębiły w wylot Bursztynowej.

- Włamywałaś się kiedyś? - zapytała Łasica gdy zerknęła na idącą obok blondynkę. Patrzyła na nią z łobuzerskim uśmiechem.

- Bursztynowa? Ładne brzmi. I do tego dom który zabija właścicieli, no no w wyższych sferach na pewno będą mieli o czym gadać tygodniami. Choć nie nakręcam się jeszcze na nic, zobaczmy jak wygląda w środku. - Blondynka szła raźniej koło włamywaczki rozglądając się próbując odgadnąć o której kamienicy mowa.

- Nigdy, zdaje się w tej sprawie na ciebie. Mam tylko sztylet w bucie do ochrony i parę drobniaków w kieszeni na piwo w “Mewie”. - Pirora przyznała się bez bicia że jest całkowitym zerem jeśli chodzi o bycie przestępczynią.

- No tak, nóż się czasem przydaje. Ale to nie jest główne narzędzie przy włamaniu. Tylko to i to. - Łasica po kolei postukała się w skroń oraz zamachała swoimi paluszkami.

- Nie bój się, wszystkiego cię nauczę. - lekko trzepnęła ją w ramię aby dodać jej otuchy. Sama zdradzała pewność siebie jakby szła do pracy w sklepie czy czegoś podobnego.

- No i jesteśmy. - włamywaczka zatrzymała się przy sąsiednim domu i wskazała na fasadę następnego budynku. Rzeczywiście był niedaleko placu. Może ze trzy czy cztery domy od wylotu ulicy. Nie wyglądał jakoś tragicznie. Na pewno nie jak pustostan. Chociaż okiennice były pozamykane co nieco rzucało się w oczy gdyż w sąsiednich budynkach były otwarte i widać było szyby.

[media]http://i.pinimg.com/564x/5f/74/9a/5f749a37ffbda1d0ae57b98e188f643f.jpg[/media]

- No w zimie jest trochę łatwiej. A trochę trudniej. Zależy jak na to spojrzeć. - zaczęła tłumaczyć oglądając ten stojący obok budynek.

- Okiennice to raz. Powinny być otwarte. Jak o tej późnej porze są zamknięte no to coś jest nie tak. Druga sprawa to dym. Widzisz komin? Pusty. Nic nie wieje. W środku zimy? Kto by zdzierżył bez grzania? - pokręciła głową śmiejąc się wesoło na znak, że nie ma nawet o czym mówić. I przez to ten budynek jest jeszcze bardziej podejrzany. Albo obiecujący. Zależy jak na to patrzeć.

- No ale komin to jak ktoś rano by napalił a potem wyszedł no ogień mógł jeszcze wygasnąć. Zdarza się. Ale raczej się coś w piecu pali cały czas. Najwyżej na noc nie. No i dlatego jest jeszcze śnieg. Widzisz jak zawalone? A w nocy padało. Nikt nie odgarniał. - pokazała na wejście do kamienicy o jakiej rozmawiały. Rzeczywiście śnieg tam wydawał się dziewiczy. Do tego stopnia, że hałdy śniegu obwarowały go do wysokości połowy okien parteru. Widocznie od dawna nikt się nie zajmował tu nadmiarem śniegu i udrożnieniem przejścia. W sąsiednich budynkach wyglądało to podobnie ale tam chociaż było przebicie od drzwi do głównej osi ulicy.

- To co? Jak myślisz? Jak się włamują włamywacze w środku dnia, do głównego wejścia na środku ruchliwej ulicy? - zagadnęła rozbawiona Łasica zerkając z zaciekawieniem na blondwłosą koleżankę. Ale dość trafnie opisała okoliczności w jakich miały się włamywać do tego budynku.

- Nie włamują się od głównego wejścia ale szukają tylnego lub klapy do piwnicy? - Spróbował zgadnąć Pirora dla której było to najbezpieczniejsze i najlogiczniejsze wyjście.

- Nieee. - zaśmiała się dyskretnie dziewczyna o granatowych włosach. - Jak klapa od piwnicy i w niej grzebiesz albo wchodzisz od tylnego wejścia no to wygląda dziwnie. Tylne wejścia są zwykle od ogrodu czy podwórza. Te mają płoty, furtki, bramy. Najpierw przez nie trzeba przejść. Klapy to samo, rzadko są od frontu. A teraz jeśli nawet to jeszcze pod śniegiem. Nie. Główne wejście. Wejdziemy głównym wejściem. Trochę bajery i pewności siebie i wszyscy myślą, że jesteś odpowiednim człowiekiem na odpowiednim miejscu. - powiedziała wesołym tonem tłumaczać koleżance co i jak z tym włamywaniem. Ogólnie orat teraz. Machnęła ręką na zachętę by Pirora podążyła za nią i sama ruszyła do przodu.

- To jaką bajerę byś nam wymyśliła? - zapytała gdy podeszły już do tej hałdy od dawna nie odgarnianego śniegu i teraz trzeba było się na nią wspiąć aby dostać się na drugą stronę a potem do głównego wejścia.

- No można udać, że jest się potencjalnym kupcem albo właścicielem… ale wtedy po co się włamywać jak można skontaktować się z notariuszem nieruchomości? - Pirora spróbowała jeszcze raz ale gubiąc się dlaczego w miałyby udawać w momencie kiedy to prawda.

- No nieźle, nieźle. - pokiwała głową włamywaczka dając znać, że trop jest prawidłowy. - Ale w tym ubraniu nie bardzo wygladasz na kogoś kto jest właścicielem kamienicy. I powinnaś przyjechać dorożką. - zwróciła uwagę na te detale jakie jej zdaniem nie pasowały to takiej historyjki.

- Jakby się ktoś czepiał to jesteś reprezentantem takiego właściciela. Możesz nawet podać nazwisko van Dyke. Ale, że pracujesz dla nich czy coś. A ja jestem wynajętym ślusarzem bo klucz się zgubił czy coś. To już byś musiała wymyślić sama. A teraz chodź. - Łasica mówiła szybko i lekko jakby chodziło o to aby przejść na drugą stronę ulicy czy coś równie trywialnego. Dała znak, że trzeba się wspiąć na tą hałdę śniegu i sama zaczęła się wspinać zerkając w bok czy koleżanka nie potrzebuje pomocy. Zbiec z drugiej strony hałdy było już łatwiej. Obie dotarły bez przeszkód po zawalonych śniegiem schodach do głównego wejścia. Przy okazji hałda śniegu po części oddzielała ich od widoku z ulicy.

- No i jak już jesteś pod drzwiami to trzeba sprawdzić czy nikogo nie ma. - wyjaśniła biorąc za kołatkę w solidnych drzwiach i głośno stukając nią w te drzwi. - Jak ktoś otworzy to mówisz, że pomyłka albo pytasz się o drogę czy cokolwiek innego. I odchodzisz. Skucha. Najwyżej możesz próbowac innym razem. Raz kumpel robił tak na śpiocha i mu spanikowany właściciel łeb odstrzelił. Przez dziurkę od klucza. Trup na miejscu. - wyjaśniła tłumacząc barwne przygody z półświatka.

- Chyba nikogo nie ma. - powiedziała zerkając na pozamykane okiennice budynku przed jakim stały.

- Włamania to niebezpieczna sprawa, - Pirora skomentowała zza pleców Łasicy i zorientowała się, że ona powinna patrzeć na ulicę. - Na ulicy pusto… w oknach też raczej nikogo nie widać. Myślisz że tutaj ktoś jest jak okiennice zamknięte i budynek opuszczony?

- Myślę, że nie. Nic na to nie wskazuje. Ale może być ktoś na dziko. - powiedziała Łasica kucając przed drzwiami i dobywając z przypinanej do pasa kieszeni jakieś pręciki czy druciki. Wsadziła je w dziurkę od klucza i zaczęła tam majstrować.

- Jak od wewnątrz jest zamknięte na zasuwę to lipa. Zostaje jeszcze rympał. Czyli na siłę. Ale to nie w moim stylu. Każdy mięśniak może wziąć łom i się tak włamać. - prychnęła pogardliwie na takich co się włamywali w tak brutalny sposób.

- Ale na zasuwę można zamknąć jak ktoś zostaje w środku. Jak wychodzi to najwyżej na klucz. A z kluczem można sobie poradzić. - tłumaczyła lekko wskazując brodą na drzwi przy jakich majstrowała. A za jej plecami, za hałdą ludzie przechodzili dalej. Nawet niektórzy spoglądali w ich kierunku z zaciekawieniem ale jakoś nikt nie robił rabanu.

- Aha! - cicho zawołała ucieszona włamywaczka gdy dało się słyszeć metaliczny zgrzyt. Wyjęła druciki z zamka, wstała i nacisnęła na klamkę. Drzwi stanęły przed nimi otworem.

- Dawaj, do środka! - roześmiana Nadia zachęciła głosem i machaniem ręki aby wejść za nią do środka.

Blondynka wskoczyła do środka jak goniona przez inkwizycje i pomogła zamknąć za sobą drzwi kamienicy. W środku panował mrok i było bardzo cicho. Pirora sięgnęła do torby i wyjęła dwie świece.

- Pomyślałam, że mogą się przydać - Wyjaśniła i zaczęła krzesać iskry z hubki. Kiedy oba płomyki zapłonęły blondynka podała jedną łasicy a drugą wzięła sama.

Stały w małym pomieszczeniu, pustym. - No to chodźmy zobaczyć jakie skarby zostawili po sobie ostatni właściciele. - Powiedział cicho jakby jej głos miał wybudzić zjawy zmarłych. Na dolnym piętrze było przejście do części dla służby, schody na górę i przejście do małej stajni czy powozowni.

Schody prowadziły na piętro gdzie z holu były dwoje drzwi. Jedne prowadziły do dużej sali wyglądająca na bawialnie czy też pokój dzienny. Drugie prowadziły do jadalni, także jadalnia była połączona z salonem i kuchnią, posiadała też wyjście na mały balkon. Ciekawe było że przez to że budynek stal na nierówności ktoś zrobił trzy piętra części dla właścicieli i cztery piętra o niższych sufitach części użytkowej dla służby. Kolejne piętro miało trzy pokoje. Jeden wielki nad salonem, gdzie musiał być pokój państwa domu, połączony z nim mniejszy pokój znajdujący się nad jadalnią ale większy bo dodawano tam miejsce z balkonu z piętra niżej. Jeszcze jeden pokój znajdujący się nieco wyżej do pozostałych ale zajmujący powierzchnię niższych pomieszczeń i połączony z nim mały pokoik który Pióra zgadywała że był być może łaźnią dla gości połączona z pokojem gościnnym. Były też małe schody na poddasze a w pokoiku łaźni była klapa w podłodze która prowadziła piętro niżej jedynie schodów brakowało. Było to dwie łaźnie na różnych piętrach połączone klapą, pewnie dla wygody służby by nie musiała iść do okoła. Raz z Łasicą musiały wrócić do jadalni by dostać się do drugiej części budynku. Schody mocno skrzypiały na szczęście były tutaj raczej same.

Część służby była oczywiście mniejsza i składała się ze spiżarni na parterze z drzemią dla służby, kuchni na piętrze która zajmowała całe pomieszczenie i prywatnych pokoi służby które składały się z dwóch pokoi po cztery piętrowe łóżka w każdym i malutkaa łaźnia z klapą na czwarte piętro do łaźni gościnnej.

- Trochę tu chyba coś wynosili... Ale wiele zostało. - skwitowała Łasica gdy tak chodziły po tych łaźniach, pokojach, schodach, korytarzach opustoszałej kamienicy. No i trafnie to ujęła. Na upartego zostało na tyle dużo mebli, że można by się wprowadzać właściwie od ręki. Z drugiej strony właśnie widać było, że część jest pootwierana, poprzesuwana, ktoś pewnie zabrał co było cennego. Część ubrań leżała na podłodze a te miały liczne, małe dziurki. Jak jeszcze doliczyć, liczne małe bobki na podłodze nie było się co dziwić uwadze koleżanki, że trzeba by zainwestować w koty.

Samo zwiedzanie Łasica zaczęła od kuchni. A w niej od sprawdzenia pieca. Jak okazał się zimny to jak mówiła prawie pewne, że nikt tu nie palił a więc i nie mieszkał. Bo nawet jakby z komina przestało lecieć to rozgrzany piec długo potrafił trzymać ciepło. A nie trzymał. Był zimny jak ściany na zewnątrz. To niejako uspokoiło włamywaczkę i zaczęła się czuć całkiem swobodnie. Znalazła jakąś lampę więc jak odpaliły ją od świec to dawała jaśniejsze i stabilniejsze źródło światła niż świeca.

- Na moje oko nikt tu się nie włamywał. Nawet jakieś obszczymury. A to to pewnie wynieśli na świeżo po ostatnim właścicielu zanim to zamknęli na cztery spusty. - Nadia stwierdziła tonem znawcy gdy szacowała ten nieład jaki znajdowały co rusz w kolejnych pokojach i korytarzach. Jej zdaniem ogrzać to, posprzątać no i właściwie można mieszkać.

- Aha. Opału prawie nie ma. Będziesz musiała kupić. No tak, bo przecież jak ten tutaj kopnął w kalendarz to było lato. - stwierdziła Łasica gdy zeszły do zimnej i ciemnej piwnicy. Która wydawała się jeszcze zimniejsza i straszniejsza niż wyższe piętra. Niektóre drzwi były zamknięte na kłódki i włamywaczka znów musiała kucać aby je otworzyć swoim sposobem. W większości były typowe szmaty i graty jakie ludzie trzymali zwykle w piwnicach. Ale najważniejsza zimą komórka, ta na opał była prawie pusta.

- Nie dygaj, mam znajomego, ma opał po tańszej cenie. Mam nadzieję, że jeszcze ma. Wiesz u nas opał to się zbiera cały rok a najlepiej kupować późną wiosną i wczesnym latem. A najgorzej w zimie i na przednówku. Wtedy jest najdroższy i jest go najmniej. No ale nie bój się coś ci znajdziemy. - pozwoliła sobie na swobodny komentarz do tego stanu rzeczy i niejako wyjaśnienie jak tu tu na północy ma się sprawa z opałem.

- No i jak? Podoba ci się? Chcesz tu mieszkać sama? Trochę straszno w takim dużym domu samemu. A myślisz, że któreś z pomieszczeń nadawałoby się na takie do dyscyplinowania niegrzecznych dziewczynek? Bo jak nie to chyba nie ma co tu tracić czasu i idziemy dalej w tango na miasto bo już późno i niedługo będzie ciemno. - zapytała szybko, prawie jednym tchem dając znać, że jak Pirorze nie pasuje ten budynek to nie widzi potrzeby tracić tu dłużej czasu.

- Pff sama, proszę cię mam służbę a ten pokój jest idealny na moją pracownię. - Pirora zrobiła piruet na deskach środkowego pokoju drugiego piętra, tylko by chwycić łotrzyce za rękę i pociągnąć ją do pokoju dziedzica gdzie stało łóżko, które było przepiękne i nie zostało wyniesione tylko dlatego że nie mieściło się w drzwiach, musiałaby złożone już w pokoju - dyscyplina dyscypliną ale wyobraz sobie ile osób potrafi pomieścić to łóżko? Pięć jak nic… - blondynka przylgnęła od tyłu do siostry kutyski a jej dłonie zaczęły “niewinną” podróż po jej krągłościach.

- Ciekawe czy do końca remontu będę miała tylu przyjaciół zostających na noc? Jak myślisz? - Słowa Averlandki wypowiadane były wprost do ucha Nadi, jedna z dłoni blondynki z pewną trudnością ale sukcesem wsunęła się pod materiał spodni. Nadia była dla niej nadal nieznajomą ale tyle co dała się poznać vad Dake była pewna, że nie przepuści okazji szybkiej chwili uniesienia z blondynka. No i sama Pirora czuła potrzebę eskalacji swojej żądzy. A wszystko to wina oficera Kellera i jego udanej kokieterii jej osoby.

- Myślisz że skoro dom jest “nawiedzony” sąsiedzi przywykli do wydobywających się z niego potępieńczych jęków? - Dłoń malarki coraz sprawniej pracowały na kobiecości “siostry”, usta kąsały szyję a druga ręka powoli radziły sobie z guzikami kubraka złodziejki. I nagle zatrzymała się.

- No ale chyba nie mamy czasu na takie zabawy - blonynka powiedziała z rozczarowaniem w głosie, - Starszy i Karlik oczekują bym znalazła sobie jeszcze skrytki na wiadomości od i dla rodziny. Uznali, że będziesz odpowiednią osoba by mi pomóc… - blondynka zaczęła powoli wycofywać swoje dłonie czekając na jawny protest Nadii i jej “błagania” o więcej.

Wydawało się jakby ciemnowłosa partnerka tylko czekała na taki ruch ze strony blondynki. Bo gdy ta zaszła ją od tyłu i zaczęła te zabawy z błądzeniem dłonią po jej ciele ta jakoś nie protestowała i nie wyglądała na zaskoczoną. Wręcz przeciwnie. Przyjęła taką zabawę bardzo chętnie i wdzięcznie. Zamruczała z zadowolenia i jęknęła cichutko ja dłoń Pirory pokonała opór skórzanych spodni i wreszcie dostała się do środka. I natychmiast zareagowała gdy ta dłoń zaczęła się z niej wysuwać.

- Oj tam nie mamy czasu! Daj spokój! Zobacz, cały dom jest tylko dla nas. I to łóżko. Sama mówiłaś, że na pięć osób. No chodź je wypróbujemy. Chyba jak mnie tak nakręciłaś to nie po to by mnie teraz zostawić samą z tym wszystkim? Obrażę się na ciebie jak sobie teraz pójdziesz i mnie zostawisz. - włamywaczka bez skrupułów zdradzała, że po tym interesującym wstępie ma ochotę na więcej. I bardzo jej nie leży jakby miały skończyć tylko na tej małej przystawce do dania głównego. Mówiła o tym bardzo żywiołowo i z przekonaniem, trochę żartobliwie ale jednak jej ciało już zdradzało oznaki rosnącego podniecenia.

- No nie wiem, w końcu jesteś kryminalistką. I włamałaś się do mojego przyszłego domu. Coś czuje że powinnaś zamiast głasków dostać baty… skórzanym pasem. - Blondynka wiedziała że ma już czarnowłosą. Zaczęła prędzej usuwać z niej ubrania głównie jej skórzany pas który później był użyty by wychłostać porządnie tyłek Łasicy. Malarka postanowiła zrobić to dopóki jej siostra nie zaczeła wydawać jęków podniecenia. Potem obie wylądowały na zatęchłym materacu płosząc z niego parę szczurów. Splecione w miłosnym uścisku oddały się dzikiej żądzy i zaspokajały się wspólnie. Mając jeszcze czas Pirora zaciągnęła łotrzyce na strych i do małej wieży która mogła robić za gołębnik tam kazała się zaspokoić kiedy patrzyła z małego okna na dachy innych kamienic.

Ostatni raz zrobiły to w łóżkach dla służby oczywiście w imię sprawdzenia czy da się tam pomieścić. Wniosek końcowy “da się” i służba Pirory może mieć minimum prywatności oddając się przyjemnością.

- Wezmę ten dom… ale wiesz co może kiedyś włamiemy się do jakiegoś innego. - Powiedziała blondynka poprawiając koszulę przed założeniem gorsetu. Czarnowłosa jeszcze nie zaczęła się ubierać.

- Oj no to jednak chcesz współdziałać z kryminalistką? - zaśmiała się leniwie Łasica leżąc jeszcze w łóżku przypominającą wielką, otwieraną szafę albo szufladę. Może by tak leżała dalej ale w domu bez ogrzewania było niewiele cieplej niż na zewnątrz. Więc ledwo ciało znieruchomiało po gorączkowych aktywnościach a już kąsał je ostry mróz. Więc i naga Łasica zbyt długo nie wytrzymała leżąc nago gdy mróz sprawnie przepędził uczucie rozleniwiającej błogości zmuszając ją aby się ubrać. Sprawnie więc zeskoczyła na ziemię i w świetle znalezionej lampy zaczęła szukać swoich ubrań.

- No pomyślę nad tym pomyśle. A takie pasy na goły tyłek i reszta zabawy to by było wliczone w takie włamanie? Bo jak tak to myślę, że chyba bym znalazła gdzieś chwilę czasu. Ale pewnie wieczorem. No albo w następny Festag. Bo tak to mam służbę. - mówiła próbując z podłogi skolekcjonować swoje ubranie. Znalazła już koszulę i spodnie oraz jeden but. Więc zbyt mało aby zacząć się ubierać więc chodziła szukając reszty.

- Hmm… A na strychu to jeszcze miałam gorset? Bo coś go nie widzę. Może został w tej pierwszej sypialni? - trochę wyszła z roli jak tak skonsternowanym tonem pytała koleżanki o los swoich ubrań. W końcu podczas tych harców zdążyły zwiedzić spory kawał domu. A póki trwała zabawa to Łasica kompletnie nie przejmowała się takimi detalami jak ubranie oddając się przyjemności gorąco i namiętnie. A rola uległej partnerki wydawała się dla niej idealna. Teraz wracała zaś do zimnej rzeczywistości gdzie właśnie wypadało się ubrać a i zimna aura na to sugerowała dość mocno.

- Gorset zostawiłaś na balustradzie na drugim piętrze jak schodziliśmy ze strychu, spodnie pas i buty zostały w sypialni. - Pirora zebrała swoje ubrania i poszła za kochanką zbierając również swoje części garderoby. Musiała poprosić o pomoc z gorsetem który trzeba było zasznurować od tyłu. Koniec końców obie były doprowadzone do porządku.

- Oczywiście że wliczone, co ty myślisz, że jak przykładna obywatelka dam takiej łotrzycy chodzić bez kary? - blondynka dała całusa w policzek złodziejce daj mi czas na skompletowanie zabawek a pokażę ci jak tak taka dyscyplina potrafi wyzwolić człowieka. - Choćmy teraz głodna i spragniona się zrobiłam a ty obiecałaś mi tańce i zabawę.

- Brzmi baardzoo kusząco! Nie mogę się doczekać! - Łasica też już dopinała ostatnie sprzączki i guziki więc obie już właściwie były gotowe aby znów pokazać się na ulicy. - To ja mogę wieczorami. Jak akurat nie robię czegoś innego. Ale niestety bardzo często robię. Ale jak dasz znać to jakoś się pewnie umówimy. A zabawki to mam koleżankę. Z zamtuza. Myślę, że ona może coś mieć na stanie. No ale nie wiem czy chcesz odwiedzać takie osoby i miejsca o podejrzanej reputacji. - włamywaczka znów pochwaliła się swoimi licznymi znajomościami w mieście. I okazała gorliwą wolę współpracy w sprawie takich wspólnych zabaw jakie właśnie zakończyły.

Nordland; Neues Emskrank; Karczma “Mewa” ; Pirora, Łasica


- No to wreszcie w domu! - zawołała radośnie Łasica gdy jeszcze we dwie szły zmrożoną i zaśnieżoną ulicą. Już wieczór był w pełni a im trochę zeszło na tym chodzeniu po domach i ulicach. Jak się widziało u celu budynek z kusząco rozjaśnionymi oknami, który obiecywał światło i ciepło, coś ciepłego do zjedzenia to trudno było nie okazać radości albo chociaż uśmiechu. I sąsiadka Pirory zdradzała właśnie taką radość.

- No to najlepsza dziura w mieście! Przynajmniej dla mnie. Chodź, zapoznam cię z ferajną. Powiem, że jesteś ode mnie to cię tu nikt nie ruszy. No i jakbyś miała dla mnie jakąś wiadomość to najlepiej tutaj u barmana zostawić. Albo u Cori. Zresztą zaraz sama zobaczysz! - mówiła rozpromieniona ulicznica zdradzając niemałą ekscytację tym powrotem do znajomych kątów po tym całym chodzeniu po śniegu i mrozie. A ostatnio to jeszcze po ciemku. W końcu pchnęła drzwi, te zaskrzypiały a ze środka buchnęło ciepło, światło i karczemny gwar.

- To jesteśmy. - Łasica oznajmiła dumnie i radośnie zatrzymując się na chwilę ze dwa kroki od wejścia. Wieczór był już w pełni i trochę trwał to i było widać po gościach. Sądząc po krzykach i śpiewach część już miała dość mocno w czubie. A dominującą klientelą na pewno nie byli błękitnokrwiści i bogaci. Raczej marynarze i typy spod ciemnej gwiazdy. Ale Łasica nie zdradzała obawy. Czuła się jak u siebie w domu.

- O, jest Cori! To chodź! - powiedziała nagle łapiąc dłoń Pirory i bez wahania pociągnęła ją do szynkwasu. Zacumowała przy jakiejś blondynce po drugiej stronie. Barmanka miała całkiem ładny, sympatyczny uśmiech i widocznie dobrze się znała z Nadią bo jak ta się zatrzymała to się uściskały ponad barem.

- Cori, to jest moja koleżanka Pirora. Ona jest ode mnie. Jakby co. I Pirora ta ślicznotka tutaj to Corette. Ale wszyscy mówimy jej Cori. - przedstawiła sobie obie blondynki po obu stronach szynkwasu.

- Corette to przepiękne imię ma miły wydźwięk jak się je wymawia. Miło mi cię poznać mów mi Pirora. - Dziedziczka uraczyła kelnerkę przyjacielskim uśmiechem i nie zapomniała jej oczarować komplementem, który nawet nie był udawany. Razem z Nadią zamówiły duży dzban wina a po paru kubkach zaczęły żartować i świetnie się bawić. Rozładowanie napięcia w opuszczonym domu sprawiło że nie musiały opuszczać pary po kątach czy łapać pierwszego lepszego marynarza i zaciągać go do pokoju by go wykorzystać. Mogły bardziej się nad tym zastanowić.

- To co tańczymy? - Pirora podchwyciła i kiedy tutejszy grajek przegrał jakąś żwawszą szantę pociągneła Nadie na kawalek wolnej sali. Grajek przygrał wtedy jeszcze jedną szybka muzyke i kolejną. Nawet trudno było powiedzieć później kiedy niektórzy bywalcy podchwycili to co się wyprawiało i zaczeli wystukiwac głośniejszy rytm kuflami o stoły. Inni sami dołączyli do zabawy by zatańczyć parę kroków z dobrze bawiącymi się dziewczętami. Zwłaszcza kiedy dziewczyny chwyciły się za ręce i kręciły się w młynku coraz szybciej i szybciej i szybciej.

Jak bardzo inna była to zabawa niż sztywne choć pełne gracji bale szlachty. Tutaj muzyka była szybka, ruchy pełne ekspresji i mocy, śmiechy i okrzyki. Trochę jak na po żniwach kiedy szlachta ziemska zaprasza na biesiady na zakończenie lata. Był to jedyny czas kiedy można było się tak zabawić z niższa sferą zanim nanowo wznosilo się mury podziałow społecznych.

W końcu prawa fizyki upomniały się o nie i ręce dziewczyn wyślizgnęły się z ich uścisku i obie poleciały w tył. Na otaczający je tłum po przeciwnych stronach. Po sali poszła salwa śmiechu a grajek przygrał zakończenie muzyczne utworu. Po śmiechu przyszły głośniejsze rozmowy i gwar. Łasice złapało dwóch marynarzy i szybko postawili ją na nogi. Pirora natomiast zderzyła się z kimś kto trzymał kufel i część jego zawartości polało się po dziewczynie. Blondynka tylko pisnęła na kontakt z zimnym trunkiem ale chwile potem zaczęła przepraszać zanim nawet odwróciła się aby zobaczyć kto ja złapał.

- Bardzo przepraszam, strasznie mi przykro odkupie… to pan! - Zakończyła zdziwiona kiedy w końcu zwróciła uwagę na to kto ją złapał. Nawet nie zdążyła ukryć po twarzy że rozpoznała go i musi go skądś kojarzyć. I nie rozumiała skąd domniemany szef piechoty morskiej robił w tawernie… z takim towarzystwie. Chyba że pani kapitan się myliła i nie był on tym kim im się wydawało. Było to takim zaskoczeniem dla blondynki że postanowiła wycofać się z tej sytuacji i zająć miejsce obserwacyjne.

- Jeszcze raz przepraszam, poproszę Cori żeby dała panu nowe. - I tymi słowy zaczęła wycofywać się do Nadii i ich miejsca gdzie było ich tanie wino.

Muzyka grała, buty tupały o dechy podłogi, ludzie śmiali się, wołali coś do siebie, lub kozacko gwizdali na palcach. Zabawa rozpoczęta przez dwie koleżanki trafiła na podatny grunt i zaczęła się na całego. Publiczność klaskała do rytmu i zrobiło się całkiem przyjemnie.

Nawet mężczyzna na jakiego Pirora wpadła i oblała piwem wydawał się nie gniewać. Coś chyba mówił, że nic się nie stało i nawet się uśmiechnął. A potem Averlandka wylądowała obok szynkwasu. A zaraz po niej dobiła zziajana i roześmiana Łasica.

- Cori! Daj nam coś! Ktoś mi gwizdnął mój kufelek! Łajza! - wołała głośno jakby się gniewała ale od razu widać było, że świetnie się bawi na całego. Barmanka uśmiechnęła się do nich obu, pokiwała głową i zaczęła przygotowywać kolejną porcję napitku.

- Ty to chyba lubisz tańczyć co? - zagaiła Nadia z wciąż zaczerwienionymi policzkami i ognikami zabawy w oczkach. Zapytała z uśmiechem bo wyglądało na to, że ona też lubi takie zabawy.

- Wskaż mi osobę bez połamanych nóg która nie lubi tańczyć w jakiejś mniej lub bardziej rozbudowanej formie. - Odpowiedziała blondynka na pytanie złodziejki wskazując na rozochocone towarzystwo tawerny. - Corri ty tu jesteś cały czas wiesz kim jest tamten mężczyzna co rozlałam na nas jego piwo? A i możesz mu zanieść nowe piwo? Ja płacę. - blondynka nie opanowała ciekawości i spytała się kim może być tajemniczy mężczyzna.

Czekając na Corri która najpierw poszła przyjrzeć się mężczyźnie od piwa Pirora zadała pytanie do Łasicy ale ciszej by niepożądane uszy nie słyszały.

- Więc mówisz że lubisz zabawy z panami i nie masz oporów by mnie schować w szafie bym patrzyła? To może zakład? Jak uda ci się zbajerować wskazaną przeze mnie osobę to zabiorę cię do cukierni koło miejskiego parku i będziesz mogła zjeść tyle rarytasów ile ci się zmieści w brzuchu… albo poprostu kupie ci duża ilość wskazanego przez ciebie alkoholu jak wolisz to.

- O! Zakład?! Dobra! Wchodzę w to! - gdyby Nadia miała psie czy kocie uszy to by pewnie właśnie w tej chwili je postawiła w słup gdy usłyszała taką propozycję od blond koleżanki. I przyjęła ją bez wahania i z pełnym entuzjazmem. Przyklepała do tego dłonią w blat szynkwasu aby potwierdzić, że mówi poważnie i stuknęła się z Pirorą kufelkiem aby wypić za pomyślność takiego zakładu.

W międzyczasie blond barmanka poszła na salę zanieść mężczyźnie ów kufelek z piwem jaki stracił przez pannę z Averlandu. A gdy ta ją o nią zapytała przyjrzała mu się przez chwilę nim odpowiedziała.

- Nie. Nie znam go. Nie pamiętam abym widziała go tu wcześniej. - powiedziała po chwili namysłu.

- To albo przyszedł zaliczyć albo ma interes do załatwienia z kimś z ferajny. - Łasica wzruszyła ramionami ale też chyba nie rozpoznała kim jest ów jegomość o jakiego pytała koleżanka. Więc pewnie mówiła przez perspektywę stałego bywalca tego lokalu.

- Mhmm ciekawe. Myślisz że możesz go dzisiaj trochę poobserwować dla mnie? To drugi raz jak go widzę i… no trochę mi się podoba ale wolalabym w ciemno nie iść w jakieś poznawanie. - powiedziała konspiracyjnej do kelnerki z uśmiechem jaki tylko młoda blondyneczka umiała posłać rozpuszczając zatwardziałe serca - Ładnie proszę odwdzieczyłaby się za to Nadia potwierdzi że umiem.

- Co do zakładu u nas mieliśmy takie zabawy, nasi ‘mentorzy’ wyznaczali nam cele i trzeba było takie uwieść i wykorzystać. niektórzy to wredne chuje byli bo dokładnie wiedzieli kto się nie interesuje płcią przeciwna i taki zaklad był nie do wygrania. A czasem wskazywali tak szpetny egzemplarz że człowieka odrzucało. No ale biorąc pod uwagę że cię lubię a że nie znam tu nikogo to powiedzmy żeeeeeee … - dziewczyna przeleciała po tawernie jeszcze raz przy okazji zatrzymując się znowu na swoim tajemniczym mężczyźnie, ale w końcu wybrała - O! Tamten ze szramą. Ale pytanie gdzie mam się udać i kiedy by zobaczyć, że wygrałaś.

- Tamten? - Łasica słuchała z zaciekawieniem co opowiada jej koleżanka z dalekiego południa i skierowała swój wzrok na wskazanego mężczyznę. Zachichotała cicho gdy go zobaczyła. - Znam go. Ten obok niego to jego brat. Siedzą we włamach i takich tam kombinacjach. Ale wybór przedni, myślę, że nie powinien nas rozczarować. - pokiwała głową z uznaniem jakby już czuła zwycięstwo w powietrzu.

- Aaa… Bo ty chciałabyś to obejrzeć tak? Taki pokaz… No tak… - nagle zreflektowała się przypominając sobie o warunkach tego zakładu. Postukała w swój kufelek zastanawiając się co tu teraz zrobić. W międzyczasie wróciła Cori więc i obie mogły obserwować jak ów blondyn ponoć z piechoty morskiej Czerwonego Legionu jak mówiła Rose, uniósł podarowany kufel w stronę Pirory w niemym geście toastu i podziękowania chociaż dzieliło ich większość głównej izby.

- Cori a macie jakiś wolny pokój na górze? - Nadia zapytała koleżankę a ta bez wahania odparła, że jeszcze tak. A wcześniej nim poszła na salę Łasica w pełni potwierdziła referencje nowej koleżanki w sprawie wdzięczenia się co barnanka przyjęła z wesołym i psotnym uśmiechem i obiecała, że będzie mieć wybranka Pirory na oku.

- Hmm… Właściwie jak to chłopak z ferajny to mogę mu powiedzieć w czym rzecz. Że tam będziesz ale tylko oglądać. To usiądziesz sobie na jednym łóżku a my będziemy się zabawiać na drugim. Nie bój się nie ruszy cię. Chyba, żebyś chciała. To powiedz. - Łasica w końcu się namyśliła i zaproponowała takie rozwiązanie pannie van Dyke czekając co ona na to powie.

- Nie podglądasz zbyt często jak ktoś to robi, prawda? Nie masz tego dreszczu emocji że mogą cię nakryć i wybatożyć za podglądactwo? - Zadała pytanie zwrotne które powinno pobudzić wyobraźnię Łasicy, zwłaszcza, że ona sama lubiła dreszczyk emocji. - Albo jak pomyślisz że ktoś cię obserwuje i robisz mu pokaz podczas gdy twój partner tego nie wie? A ten nie musi wiedzieć niech myśli że mu się poszczęściło a może jak dobrze wypadnie to będzie następny raz..z koleżanką. Choć skoro mówisz że za łatwe to co powiesz na to: spraw by zrobił to… - Blondynka wyszeptała kultystyce jakie trzy pozycje musi zaliczyć zanim wskazany mężczyzna ‘wybuchnie’ by wygrać zakład. *

- Aha, takie coś… No przyznam, że jak z tym batożeniem to nie pomyślałam wcześniej, rzeczywiście może powinnam spróbować. - przyznała koleżanka zafascynowana takim pomysłem blondynki siedzącej obok.

- No tak, tak rozumiem… Ale w tym pokoju może być ciężko. Właściwie tylko w szafie można się schować. Ale nie wiem co byś mogła z niej zobaczyć. Chyba, żebyś wlazła pod drugie łóżko. - Nadia obracała pomysł w myślach i zerkała na koleżankę czekając jak ta się wypowie na te propozycje.

- Spod łóżka będzie dobrze o ile ‘szrama’ będzie toba zaabsorbowany… a jak się wyda to będziemy improwizować. - Powiedziała blondynka mając nadzieje, że warunki są jasne. I po informacji o który pokój chodzi przemknęła niezauważona do pokoju by schować się pod łóżko. Był wieczór więc o ile nie rozświetla pokoju nie wiadomo jaka ilością świec i Łasicą będzie wystarczająco zajmująca nie powinno jej widać.

- Weź sobie poduszkę albo i koc. Jak łóżko będzie przykryte narzutą to raczej nie pozna, że czegoś nie ma. No i nie obrażaj mnie. Jak już się z kimś pokładam to mam nadzieję, że nikt nie ziewa z nudów i nie ogląda widoków za oknem jak ma mnie do dyspozycji. - przed rozstaniem poradziła jej koleżanka ze zboru i jeszcze sprzedała jej klapsa jak blndynka odchodziła z kluczem ku górze. Złapała jeszcze spojrzeniem Cori jak jej gestem życzyła powodzenia i była ich cichą wspólniczką. A potem był już pokój i spokój jaki tam panował póki Pirora miała go do swojej wyłącznej dyspozycji.