Dolina Zelbadu w okolicach Steinwaldu

Do miejsca potencjalnej przeprawy dotarli bez większych przeszkód. Rzeczywiście nie wyglądało to najciekawiej. Jeżeli nie tak dawno temu Petra i Inez przejechały tędzy prawie sucha nogą to teraz było to nie wykonalne. Ważne też było, że lepiej już na pewno nie będzie, a z każdym ewentualnym dniem zwłoki wysokość wody w strumieniu może się jedynie podnosić. Trzeba było działać i to jak najszybciej.

Nikt chyba w zebranej tu grupie nie znał się najlepiej na tematach techniczno-inżynieryjnych jak Goli. Krasnolud potrzebował jedynie kilku chwil, żeby dokładnie z kilku kątów obejrzeć miejsce ewentualnej przeprawy i wszystko już wiedział lub przewidywał.
Jako, że krasnoludy znane są ze swej twardości i wytrzymałości wynikającej z przynależności to takiej , a nie innej rasy Goli nie czekając na nikogo przywiązał linę do najbliższego drzewa po czym nawet nie zaważając temperatury wody ruszył dziarsko na druga stronę. Okazało się, że właściwie ocenił miejsce i głębokość gdyż w najgłębszym miejscu woda sięgnęła mu do kolan.

Bez większego trudu przedostał się na drugą stronę i przywiązał sztywno naciągnięta linę do drzewa na drugim brzegu. Przeszedł potem w lewo dokładnie przyglądając się ukształtowaniu terenu i wodzie. Gdy znalazł to czego szukał skorygował jedynie nie znacznie szerokość wytyczanego brodu na mniej więcej długość równą szerokości dwóch wozów.
Zanim ktokolwiek się zorientował przywiązał drugą line do drzewa i powtórzył swój marsz do pozostawionych na drugim brzegu towarzyszy. Z tej strony było nieco głębiej, gdyż woda sięgnęła mu niemalże do pasa. Gdy skończył przywiązywać linę po drugie stronie otrząsnął się z wody jak to zwykle robią psy.

- Moim zdaniem to optymalne miejsce na przeprawę, z czego proponuję trzymać się bliżej tamtej liny gdzie jest płycej. Z mojego doświadczenie dodam tylko, że im prędzej się przeprawimy tym lepiej dla nas. - Odezwał się wyciągając zza pazuchy bukłak z mocnym kranoludzkim grogiem i łyknął taką porcję na rozgrzewkę, że dorosły mężczyzna runąłby pod stół spity na umór.

~~~~~~

Davandrell przypuszczała co się stanie gdyż zdążyła już poznać swoich towarzyszy - a szczególnie Goliego - wystarczająco dobrze. Wiedziała, że jeżeli ktokolwiek mógłby nadawać się najlepiej do znalezienia i wytyczenia brodu to właśnie krasnolud. Nie myliła się i tym razem. Cieszyła się wręcz w duchu, że zgodzili się jej towarzyszyć w tej wyprawie.

Sama nie pozostawała bierna. Gdy krasnolud robił swoje, a reszta stała i patrzyła jak ciele w malowane wrota, ani przez chwilę nie straciła swojej wrodzonej elfiej czujności. Tak była wyszkolona i takiej zasady się trzymała. Zawsze ktoś musi pozostać czujny. Wiedziała, że ani nie musi krasnoluda pilnować, ani tym bardziej mu w niczym nie pomoże. Zrobiła więc to co potrafiła najlepiej.

Wyjęła z kołczanu strzałę i nałożyła ją na luźna jeszcze cięciwę. Rozglądała się dookoła we wszystkich kierunkach. Mimo niesprzyjających warunków pogodowych oraz odgłosu ciągle płynącej wody wiedziała, że na swoim elfim wzroku i słuchu może polegać. Kątem okaz zauważyła, że po drugiej stronie grupy towarzyszy Greta robiła dokładnie to samo.
Jednak wyszkolenie i instynkt samozachowawczy do druga natura tak elfa jak i człowieka.

Póki co obie flanki były starannie monitorowane i zabezpieczane przez dwie łuczniczki. Krasnolud mógł pracować spokojnie i bezpiecznie. Co też bez pudła zrobił.

Dolina Zelbadu w okolicach Steinwaldu

Ktoś obserwujący Gretę z ukosa mógłby pomyśleć, że przemoczona lodowatą wodą i drżąca jak osika łowczyni mamrocze pod nosem słowa modlitwy - szczęściem łuczniczka dawała baczenie, aby nikt nie usłyszał niemego potoku ordynarnych wulgaryzmów płynących z jej ust. Skrzętnie dbająca dotąd o zdrowie i starająca się unikać okazji do złapania choroby Greta czuła jak całe jej ciało drętwieje od pasa w dół, pokryte gęsią skórką i obciążone mokrymi nogawicami. Już w lesie zimno wydawało się nie do zniesienia, lecz kiedy patrol wyszedł spomiędzy drzew spoglądając w dół doliny, podmuchy lodowatego wiatru stały się jeszcze bardziej uciążliwe.

Łowczyni nie miała pojęcia jak właściwie wpadła w głębię pomiędzy dwoma większymi otoczakami, skoro przez cały czas trzymała się obiema rękami liny i skrupulatnie badała czubkami butów dno strumienia. Taalowi dzięki, że nie straciła przy tym strzał ani tym bardziej łuku!

Nie miała przy sobie żadnego ubrania na zmianę, toteż szczękała zębami niczym estalijska tancerka kastanietami, w głębi duszy niczego nie pragnąc bardziej od powrotu do obozowiska.

I wtedy Petra i Yvonne zauważyły majaczące w rzadkim poszyciu lasu ruiny.

- Kurwości… - jęknęła Greta, głosem dość cichym, by przy odrobinie pecha usłyszała ją jedynie elfka.

Oto pierwszy z moich dwóch wpisów zarezerwowanych na potrzeby tej kolejki.

Dolina Zelbadu w okolicach Steinwaldu

Przeprawa poszła nie najgorzej. Krasnolud dobrze wytyczył przeprawę. Potknięcia i upadki wynikały z własnej nieostrożności lub po prostu pecha. Jednak Większość skończyła na drugim brzegu mokra do pół uda lub maksymalnie do pasa.
Przemoczona Greta pomstowała na czym świat stoi jednak robiła to starając się, żeby nikt tego nie usłyszał. Goli usłyszał. Podszedł do niej i podał jej bukłak z krasnoludzkim grogiem.
- Łyknij tylko porządnie, a zaraz się rozgrzejesz i nie rozchorujesz się. - łuczniczka tak się trzęsła, że bez zastanowienia skorzystała z oferty krasnoluda.
- Niektórzy mówią, że od tego rosną włosy na klatce piersiowej. - Z chytrym uśmiechem na ustach, którego Greta nie mogła już zauważyć Goli zamykając szczelnie bukłak się oddalił.

Zdaniem Davandrell sprawdzenie kawałka drogi dalej za przeprawą było jak najbardziej na miejscu i sensowne. Natomiast cała reszta już wręcz odwrotnie. Mieli do zmroku jakieś dobre trzy dzwony. Od przeprawy do karawany mieli jakieś dwa czy trzy pacierze. Może nie znała się na tym zbyt dobrze jednak jej zdaniem należało by cofnąć się czym prędzej do wozów, zebrać wszystkich szybko w kupę, przeprawić się jeszcze dziś po czym znaleźć miejsce na obozowisko. Rozbić obóz, rozpalić ogniska i przede wszystkim porządnie wszystkich wysuszyć.
Natomiast według dotychczasowego planu zmoczeni będą dziś i jutro od rana po przeprawie też będą przemoczeni ponownie. Po co przeprawa wcześnie z rana jak i tak z pół dnia trzeba będzie stracić na wysuszenie ludzi i ubrań.
Może jednak się na tym nie znała. W końcu była tylko "elfką od łuku'.

Petra jednak miała jak widać inny pogląd na to i swoją wizję kolejności wydarzeń. Davandrell w swoim życiu najemniczki nauczyła się, stosować się do poleceń. Jednak niepisanym prawem najemników było również to, że własne życie jest cenniejsze czasem niż nie wiadomo jak wysoka nagroda.
- Nie rozumiem dlaczego nie przeprawiamy się dziś, żeby niepotrzebnie nie moknąć dwa dni z rzędu. - Mruknęła tylko pod nosem ruszając za pozostałymi wybranymi to sprawdzenia dziwnych ruin.

Poprawiła uchwyt łuku i ruszyła za wybraną czwórką. Nie odwracając się zawołała do krasnoluda.
- Goli długo mam na ciebie czekać? Choć rozgrzejemy się przynajmniej trochę szybkim marszem.

Oto pierwszy z moich sześciu wpisów zarezerwowanych na potrzeby tej kolejki.

Ruiny w dolinie Zelbadu

Tym razem pani Petra nie raczyła spytać, kto zamierza towarzyszyć jej w myszkowaniu na gruzowisku. Zamiast tego władczym tonem wyznaczyła kilku kompanów, szybko przypominając Grecie, kto tu wydaje rozkazy i jak się do tego mają czyjeś przemoczone spodnie.

Łowczyni kiwnęła niemo głową dając znać, że usłyszała polecenie. Widok przesłoniętych zielenią ruin przypomniał jej natychmiast rozbójników z Zelbadu, którzy ledwie co gdzieś przepadli, toteż dla wszelkiej pewności wyciągnęła łuk z sajdaka i założyła strzałę na cięciwę rozglądając się bacznie.

Jej podejrzliwe działania plątała jednak pewna myśl, która uparcie nie dawała dziewczynie spokoju. Tuż po mokrej przeprawie przez strumień krasnolud podszedł łuczniczkę z zaskoczenia częstując ją własnej roboty trunkiem, który wycisnął Grecie łzy z oczu. Odszedł, nim krztusząca się łowczyni zdążyła podziękować, na odchodnym rzucając przestrogę, która przeszyła ją lodowatym dreszczem zgrozy.

Greta nigdy dotąd nie słyszała, aby picie krasnoludzkiego napoju skutkowało porostem włosów na piersiach, ale też bogowie skąpili jej dotąd znajomości z khazadami. Gdyby przestrogę rzucił jakiś człowiek, Greta najpewniej uznałaby ją za kiepski żart będący wstępem do równie niewybrednych zalotów, Goli jednak był krasnoludem i jego słowa trzeba było brać na poważnie.

Pewna, że nikt jej akuratnie nie obserwuje, kobieta odciągnęła palcem kołnierz bluzy i zerknęła w głąb dekoltu szukając przestraszonym spojrzeniem pierwszych włosków. Łaskawy Taalu, oby ten przeklęty napitek nie zadziałał! Greta spróbowała sobie wyobrazić jak wyglądałaby z owłosionymi piersiami i zgroza ponownie ścisnęła jej żelaznymi cęgami gardło.

Ktoś mógłby ją uznać za zwierzoludzia! A łowcy czarownic wysłać na stos za nic mając rozpaczliwe zapewnienia, że to efekt spirytusu khazadów. Wcześniej ustawicznie drżąca z zimna, teraz Greta zupełnie już zapomniała o przemoczonym odzieniu, w myślach przechodząc od wyobrażenia pojedynczych włosków po porastające jej biust gładkie lśniące futro.

Taalu, ocal mnie przed zgubą! Przysięgam, że nigdy więcej nie zanurzę ust w napitku nieludziów! Ocal swoją wierną służkę!

Podążając w ślad za Petrą z łukiem w dłoni, Greta szeptała struchlałymi ustami słowa błagalnej modlitwy.

Wpis kolegi sprowokował mnie do szybkiej odpowiedzi, aż współczuję Grecie w tych okolicznościach! I podejmuję rękawicę - jeśli Connor napisze sześć postów w tej kolejce, ja muszę mieć siedem!

Dolina Zelbadu w rejonie Steinwaldu

Chłodna noc mogła się dać Grecie znacznie bardziej we znaki, gdyby nie niespodziewana pomoc ze strony pani Blitz. Pożyczone przez medyczkę były dość luźne, by pasowały na figurę szerokiej w barkach łuczniczki, a jednocześnie okazały się wystarczająco ciepłe, aby panna Herschel nie marzła w czasie niewygodnego nocnego spoczynku.

Czas spędzony w mokrym odzieniu dał mimo wszystko o sobie znać już następnego poranka, niosąc ze sobą uciążliwy katar i wrażenie bólu mięśni w dolnych częściach ciała. Greta - zmuszona w drodze powrotnej do przeprawienia się przez strumień w samej bieliźnie - przezornie natarła poprzedniego wieczoru nogi i podbrzusze bobrzym sadłem, na koniec zaś owinęła się szczelnie grubym wełnianym kocem i zległa tuż przy największym z ognisk - tym samym następnego dnia mimo pewnych dolegliwości zdołała doprowadzić się do jako takiego porządku.

Starannie złożone ubrania medyczki oddała pani Blitz jeszcze poprzedniego wieczoru, przebrawszy się zaraz po przybyciu do obozu w swój zapasowy, nieco już podniszczony podróżny strój. Wciąż nienawykła do zwyczajnej ludzkiej życzliwości, wymamrotała pod nosem kilka słów nieporadnych podziękowań, powtórzonych zresztą raz jeszcze następnego dnia przy porannym posiłku.

Zignorowane poprzedniego wieczoru ruiny wciąż pozostawały tajemnicą i w jednym Greta musiała przyznać rację Petrze - znajdowały się zbyt blisko trasy karawany, aby można było pominąć je uwagą. To dlatego już przy porannym posiłku łuczniczka była w pełni przygotowana do wyruszenia na kolejną przeprawę. Wysuszone w nocy przy ognisku ubranie z poprzedniego dnia - naznaczone co prawda kilkoma czarnymi dziurkami po iskrach, ale na szczęście suche - zapakowała do małego skórzanego plecaka, aby tym razem nie być zdaną na niczyją życzliwość.

I kiedy Erik zaczął się zbierać z resztą jegrów do drogi, Greta już na nich czekała na skraju obozowiska, wsłuchana w śpiew ptaków i odległe pokrzykiwania świstaków.

Greta gotowa do drogi, wzięła nawet zapasowe ubranie. Czuje, że przeziębienie próbuje ją położyć na łopatki, więc rozdrażniona tym faktem będzie jeszcze bardziej małomówna niż zazwyczaj. Pełna czujność i ostrożność, nie przestaje się rozglądać wokół siebie!

Dolina Zelbadu w rejonie Steinwaldu

Davandrell była daleka od wdawania się w dyskusje, debaty czy też próby przekonywania do którejś z opcji. Wyraziła jedynie swoje zdanie w temacie oparte na logice i pragmatyczności. Nie spotkało się ono jednak z większym zainteresowaniem. W końcu najemnicy nie byli wynajmowani do dyskutowania czy kwestionowania poleceń tylko do działania. Pamiętała jednak również, że żadne zlecenie i żadne obiecane za nie pieniądze nie warte tyle, żeby poświęcać za nie własne życie.
Na szczęście Melissie udało się przekonać Petrę, że to nie była najlepsza pora na badanie ruin.

Z tego wszystkiego ostatecznie wyszło na to co wskazywała w swojej wypowiedzi elfka. Do obozowiska dotarli na tyle późno, że przeprawę trzeba było i tak przełożyć na następny dzień. Czyli znowu będą przemoczeni. Davandrell zakładała już teraz z góry, że jutrzejszy dzień pójdzie na straty. Przeprawa dziesięciu wozów i wszystkich ludzi zajmie im pewnie ze dwa jak nie ze trzy dzwony. Potem trzeba będzie rozbić ponownie obozowisko i dokładnie wszystkich wysuszyć. Zajmie to następnych kilka dzwonów i pewnie zejdzie im przynajmniej do obiadu. Sytuacja tego wymagała i warunki terenowe oraz pogodowe. Trzeba będzie po przeprawie wszystkich dokładnie wysuszyć i nakarmić, a i tak prawdopodobnie nie objedzie się bez kilku przeziębionych. choćby nie wiadomo co robić.

Elfka była więcej niż pewna, że Petra i Inez nie odpuszczą tematu zbadania tajemniczych ruin. Pewna była również tego, że lepiej by to było robić za dnia, a nie zaczynać jutro popołudniu, na co się zanosiło. Była przygotowana na to, że jutro będą się co do tego tematu spierać, gdyż ktoś będzie nalegał na zbadanie ruin próbując nie tracić zbyt dużo czasu. Nie można zjeść królika i nadal go mieć w ręce.
Davandrell była przekonana, że jej ocena sytuacji jest słuszna i będzie obstawała przy zdaniu by po przeprawie poświęcić resztę dnia na to, żeby ludzie się nie pochorowali, a ewentualną eksplorację ruin zacząć od kolejnego dnia wcześnie rano.

Elfa przedyskutowała te wszystkie kwestie z Golim i z Magnusem i obaj popierali jej opinię w tym temacie. Wiedziała więc, że następny dzień prawdopodobnie zapowiadał się ciekawie i burzliwie choć to drugie niekoniecznie ze względu na charakter złej pogody jaka im ostatnio dopisywała.