[Pathfinder 1e] Klątwa wyjącej hordy (18+) - Strona 5

**Sindarin** · 03-11-2023, 10:11

Alrok pokiwał z uznaniem głową – pomysł z tubami od zwojów był naprawdę niezły. Opróżnił swoją z pergaminów, które zwinął i wsunął sobie do rękawa, po czym nabrał wody do pojemnika.
- Ciekawe, czy utrzyma swoje właściwości - zastanowił się na głos - Ale dość już mitrężenia czasu, ruszajmy - dodał, wstając i idąc powoli w stronę drzwi.
- Variel, idź przodem. Reszta do cichych nie należy, a w tej sytuacji lepiej będzie zachować dyskrecję jak najdłużej

psionik · 03-11-2023, 11:23

Sprawdziwszy, czy droga na zewnątrz była bezpieczna, drużyna powoli otworzyła podwójne drzwi. Kamień zgrzytną o kamień, gdy drzwi lekko i powoli rozsunęły się uwalniając bohaterów ze swojego więzienia. Magiczne światło przecisnęło się przez rosnącą szczelinę w drzwiach oświetlając regularny korytarz jaskini. Wokół panowała cisza, jeśli nie liczyć naturalnego dźwięku wiatru delikatnie smagającego chłodnym powietrzem po twarzach śmiałków. Oznaczało to, że z obydwu stron musiało być wyjście na powierzchnie. Siła wiatru była niewielka, toteż albo były to małe szczeliny, albo dość odległe, tak przynajmniej wnioskowali Burda i Variel.

Gdy ostrożnie wyszli na korytarz, dostrzegli małe, pojedyncze drzwi na przeciwległej ścianie, nieco na prawo. Reszta korytarza niknęła w mroku. Po drugiej zaś stronie, korytarz kończył się zawaliskiem, ale widzieliście w migoczącym blasku odnogę skręcającą pod kątem 90 stopni. Chyba prowadziła delikatnie w dół, ale to równie dobrze mogły być pierwsze kroki, w końcu to była jaskinia, a światło nie prowadziło aż tak daleko.
Altok pamiętał, że gobliny mówiące o kuchni poszły w prawo. Po obu stronach w ścianę wbite były mosiężne haki, w które gobliny wkładały pochodnie by oświetlić korytarze, jednak pochodnie były zgaszone.

Póki co chyba żaden z mieszkańców jaskini nie usłyszał otwieranych drzwi.

**Johan Watherman** · 03-11-2023, 11:33

Velius dotknął ręką źródła, jego oczy rozbłysły zimnym błękitem który po dłużej chwili zmienił się w granitowo-brunatną barwę burzowego nieba. Sam zainteresowany tego nie widział, chociaż poczuł charakterystyczne mrowienie wzdłuż kręgosłupa. Jego bardziej utalentowani krewni potrafili po tych odczuciach dość dobrze identyfikować magię (i po zmianach własnych oczu - ale kto chodzi wszędzie z lusterkiem?).
Velius nie był jednak utalentowanym wielokrwsitym, jego odbicia w stosunku do magii były zbyt słabe i nieregularne. Nic dziwnego skoro był uszkodzony, a bez włóczni odczuwał to boleśniej. W tych ponurych myślach, bez słowa ugasił pragnienie w strumyku, a następnie obmył wodą twarz, ręce i co bardziej dokuczliwe ślady po ranach i otarcia.
Poprawił kilof w rękach i ruszył z towarzyszami.

**Kerm** · 03-11-2023, 19:27

Zamek w drzwiach ustąpił, drzwi również ustąpiły pod naciskiem paru dłoni i wolność stanęła przed nimi otworem.
A dokładniej - zrobili parę małych kroków ku wolności.

Variel rozejrzał się po korytarzu - na szczęście pustym. Zawalisko z prawej strony niezbyt go interesowało, jako że przez zwały ziemi i kamieni nie zamierzał się przebijać. Po pierwsze nie był kretem ani górnikiem, a po drugie - mieli parę innych możliwości.

- Wchodzimy, rozprawiamy się ze wszystkimi, a potem idziemy dalej - zaproponował cicho, wskazując na drzwi.

Nie miał pojęcia, czy ktoś jest za tymi drzwiami, ale nie zamierzał ryzykować i zostawiać za kogokolwiek plecami. Poza tym zawsze była szansa, że właśnie za jakimiś drzwiami można będzie znaleźć coś ciekawego. Chociaż nie liczył na to, że będzie tam ich ekwipunek.

- Otwieram drzwi, kto wchodzi pierwszy? - spytał, podchodząc do drzwi, gotów je otworzyć gdy tylko wszyscy się dogadają co do kolejności wkraczania do akcji.

Zaalaos · 03-11-2023, 20:12

Rath wziął przykład z Alroka i opróżnił tubę ze zwoi, szybko napełniając ją życiodajną wodą. Miał wątpliwości co do tego by święta woda utrzymywała swoje właściwości w takim pojemniku, ale warto było spróbować.

Gdy zamek w drzwiach ustąpił mnich wypadł na zewnątrz z towarzyszami w ciszy, ale z ogniem w gotowości. Był gotów spopielić wszystko co mogło stać na ich drodze, ale... nic na nich nie czekało. Poza pustym korytarzem, wiatrem i drzwiami na przeciwko.

- Ja mogę wejść pierwszy. - zasugerował Rath. - Wezwę magię mojej pani i odsunę się na bok aby osoby lepsze w walce zwarciu dobiły przeciwników.

Mekow · 04-11-2023, 20:22

Po jako takim zamaskowaniu świętego źródła, Burda wyszła za resztą na zewnątrz... A guzik nie na zewnątrz! Ciągle byli w jakichś podziemiach! Zapewne pokrasnoludzkich.
Przed nimi rozciągała się plątanina korytarzy i nie mieli pojęcia teraz gdzie są. Przynajmniej dało się łatwo wyczuć przeciąg.
- Wiatr, to dwa wyjścia - wyszeptała cicho orczyca, dzieląc się dobrymi wieściami.

Burda była zdania, że powinni iść pod wiatr, jak to się robi podczas polowania. Tutejsze gobliny pokazały już, że węch mają dobry, a zdecydowanie lepiej by było ich nie alarmować.
Wskazała toporem odpowiedni korytarz, sugerując kierunek marszu.

Panowie uznali jednak, że trzeba sprawdzić co znajduje się za drzwiami numer dwa. Sprawdzić i zabić, lub zabrać, lub uwolnić... lub coś jeszcze innego w zależności od tego co tam zastaną.
Z tym się Burda absolutnie zgadzała. Jeśli będą tam gobliny, to lepiej aby to oni zaskoczyli ich. W innym przypadku nic nie stracą, ale mogą dużo zyskać. I lepiej będzie mieć czyste plecy.
Niestety panowie sporo przy tym rozmawiali. Cicho, ale jednak. Burda przyłożyła palec wskazujący do ust, uważając aby toporem nie uderzyć o sufit lub nie wybić sobie oka.

Podeszła bliżej drzwi, gotowa wejść do środka. Jako druga, skoro czarodziej ognia zgłosił się na pierwszego. Burda zastanowiła się przez chwilę, czy Rath podpali znajdujące się tam gobliny, czy będzie coś kombinował. Skoro jednak to on szedł pierwszy, to będzie go miała na oku. A póki co przyjęła pozycję bojową i kiwnęła głową na znak gotowości oraz zgodę co do otwarcia drzwi.

**Johan Watherman** · 05-11-2023, 14:54

Velius usadził się w okolicy Alroka. Pod ziemią nie czuł się źle, może to echo odległej krwi, a może przyzwyczajenie – duszne, zagracone wnętrza kuźni i zbrojowni Klanu niewiele odbiegały jakością od podziemi, a i w kopalniach zdarzało się mu bywać. Chociaż w roli, z której nie był dumny.
- Wkurzmy ich – wielokrwisty szepnął – bardzo chciałbym odzyskać moją broń, a i jeden goblin zabity teraz, to jeden goblin mniej później.
Nie łudził się, że skończy się tylko na ucieczce. Sprawę tej hordy trzeba było załatwić raz, na zawsze. Ścisnął kilof mocno w ręce, aż paznokcie mu posiniały, mimo to wciąż czuł się zeń niezręcznie.
- Nie ma co przedłużać, to musi być szybkie. Wchodzimy, ubijamy, jeśli dalej są pomieszczenia, główna grupa wchodzi, ja osłaniam tył. Musimy wejść pełnym zaskoczeniem.

**Sindarin** · 05-11-2023, 15:23

Alrok gestem powstrzymał Ratha przed wparowaniem do kolejnego pomieszczenia. Dopóki nikt nie zauważył, że zdołali się uwolnić, pośpiech nie był wskazany. W tym momencie nie byli ściganą zwierzyną, a drapieżnikiem, przekradającym się przez wrogi teren.
Wskazał na ucho i na drzwi, by zasygnalizować, że najpierw powinni sprawdzić, czy ktoś jest w środku, a dopiero potem próbować je otworzyć. Nie usłyszawszy niczego, dał mnichowi znak, że może ruszać i stanął obok Variela, gotów zapewnić wsparcie tym, którzy będą na przedzie.

psionik · 06-11-2023, 10:24

Ustaliwszy co robić dalej za pomocą gestów, szeptów i "csii"sanią na innych i uciszania innych, mogli w całkowitej ciszy podejść kilka kroków do przodu do kolejnych drzwi. Ze środka nie dochodził absolutnie żaden dźwięk, a same drzwi były dość liche. Kawałki desek, lub żerdzi zbitych ze sobą i zamocowanych na podstawowych zawiasach wbitych w skałę. Z drugiej strony prosta klamka z zamkiem na klucz również wbitym w ścianę. Variel nie miał żadnych problemów z otwarciem zamka, który okazał się w ogóle nie być zamknięty. Zgrzytnął jedynie cicho niosąc się lekkim echem po tunelu.
Wstrzymali oddech nasłuchując, ale widocznie nikt nic nie usłyszał, albo dźwięk był głośniejszy w ich głowach niż w rzeczywistości.
Variel uchylił lekko drzwi do pomieszczenia wpuszczając światło.

Pokój był niewielki, może z trzy na pięć metrów pachniał kadzidłem i magią. Fetysze wykonane z włosów i kości zdobiły ściany i zwisały z sufitu.
W pokoju znajduje się łóżko, stół i krzesło. szkielet hobgoblina i zombie hobgoblina stoją nieruchomo po obu stronach drzwi. Na samym środku pokoju rzucony był ich ekwipunek! Plecaki, broń. Drużyna poczuła przypływ entuzjazmu, Velius nie mógł się doczekać by znów sięgnąć po swoją ukochaną broń, ale elf wstrzymał wszystkich. Wyglądało to tak jakby ktoś otworzył drzwi, wrzucił i zamknął.
Varielowi momentalnie rzucił się w oczy prosty dywanik tuż przy wejściu, który przy bliższym przyjrzeniu się okazał się być magiczną pułapką. Wyglądało na to, jakby właściciel nie starał się jej specjalnie ukryć.
Wszystko to wyglądało bardzo dziwnie.

**Kerm** · 06-11-2023, 12:10

Jak nie urok, to... przemarsz wojsk...

Wszystko szło jak po maśle, a potem nagle okazało się, że sytuacja nie jest taka dobra, jak by sobie tego można było życzyć

- Pułapka... - Variel gestem powstrzymał tych, co chcieliby wbiec do pokoiku by odzyskać zagrabione przez gobliny przedmioty.

Przeklęte zielone kurduple były nad wyraz przebiegłe. Gobliny zastawiające magiczne pułapki - kto by to pomyślał? Świat schodzi na psy...
Zapewne była to siedziba wodza lub szamana, pies im mordy lizał, no a mieszkaniec pokoju z pewnością nie życzył sobie, by ktoś właził do środka podczas jego nieobecności.
Chytrusek...

Variel przyklęknął, by zbadać pułapkę. Po chwili podniósł się i spojrzał na kompanów.
- Nie rozbroję jej - powiedział. - Ale może ktoś przeskoczyć i rzucić nam nasze rzeczy.
W końcu 5 stóp to nie było aż tak dużo.

03-11-2023, 10:11	#41
Sindarin DeDeczki i PFy Reputacja: 1	Alrok pokiwał z uznaniem głową – pomysł z tubami od zwojów był naprawdę niezły. Opróżnił swoją z pergaminów, które zwinął i wsunął sobie do rękawa, po czym nabrał wody do pojemnika. - Ciekawe, czy utrzyma swoje właściwości - zastanowił się na głos - Ale dość już mitrężenia czasu, ruszajmy - dodał, wstając i idąc powoli w stronę drzwi. - Variel, idź przodem. Reszta do cichych nie należy, a w tej sytuacji lepiej będzie zachować dyskrecję jak najdłużej

03-11-2023, 11:23	#42
psionik Reputacja: 1	Sprawdziwszy, czy droga na zewnątrz była bezpieczna, drużyna powoli otworzyła podwójne drzwi. Kamień zgrzytną o kamień, gdy drzwi lekko i powoli rozsunęły się uwalniając bohaterów ze swojego więzienia. Magiczne światło przecisnęło się przez rosnącą szczelinę w drzwiach oświetlając regularny korytarz jaskini. Wokół panowała cisza, jeśli nie liczyć naturalnego dźwięku wiatru delikatnie smagającego chłodnym powietrzem po twarzach śmiałków. Oznaczało to, że z obydwu stron musiało być wyjście na powierzchnie. Siła wiatru była niewielka, toteż albo były to małe szczeliny, albo dość odległe, tak przynajmniej wnioskowali Burda i Variel. Gdy ostrożnie wyszli na korytarz, dostrzegli małe, pojedyncze drzwi na przeciwległej ścianie, nieco na prawo. Reszta korytarza niknęła w mroku. Po drugiej zaś stronie, korytarz kończył się zawaliskiem, ale widzieliście w migoczącym blasku odnogę skręcającą pod kątem 90 stopni. Chyba prowadziła delikatnie w dół, ale to równie dobrze mogły być pierwsze kroki, w końcu to była jaskinia, a światło nie prowadziło aż tak daleko. Altok pamiętał, że gobliny mówiące o kuchni poszły w prawo. Po obu stronach w ścianę wbite były mosiężne haki, w które gobliny wkładały pochodnie by oświetlić korytarze, jednak pochodnie były zgaszone. Póki co chyba żaden z mieszkańców jaskini nie usłyszał otwieranych drzwi.

03-11-2023, 11:33	#43
Johan Watherman Moderator Reputacja: 1	Velius dotknął ręką źródła, jego oczy rozbłysły zimnym błękitem który po dłużej chwili zmienił się w granitowo-brunatną barwę burzowego nieba. Sam zainteresowany tego nie widział, chociaż poczuł charakterystyczne mrowienie wzdłuż kręgosłupa. Jego bardziej utalentowani krewni potrafili po tych odczuciach dość dobrze identyfikować magię (i po zmianach własnych oczu - ale kto chodzi wszędzie z lusterkiem?). Velius nie był jednak utalentowanym wielokrwsitym, jego odbicia w stosunku do magii były zbyt słabe i nieregularne. Nic dziwnego skoro był uszkodzony, a bez włóczni odczuwał to boleśniej. W tych ponurych myślach, bez słowa ugasił pragnienie w strumyku, a następnie obmył wodą twarz, ręce i co bardziej dokuczliwe ślady po ranach i otarcia. Poprawił kilof w rękach i ruszył z towarzyszami. __________________ Otium sine litteris mors est et hominis vivi sepultura.

03-11-2023, 19:27	#44
Kerm Administrator Reputacja: 1	Zamek w drzwiach ustąpił, drzwi również ustąpiły pod naciskiem paru dłoni i wolność stanęła przed nimi otworem. A dokładniej - zrobili parę małych kroków ku wolności. Variel rozejrzał się po korytarzu - na szczęście pustym. Zawalisko z prawej strony niezbyt go interesowało, jako że przez zwały ziemi i kamieni nie zamierzał się przebijać. Po pierwsze nie był kretem ani górnikiem, a po drugie - mieli parę innych możliwości. - Wchodzimy, rozprawiamy się ze wszystkimi, a potem idziemy dalej - zaproponował cicho, wskazując na drzwi. Nie miał pojęcia, czy ktoś jest za tymi drzwiami, ale nie zamierzał ryzykować i zostawiać za kogokolwiek plecami. Poza tym zawsze była szansa, że właśnie za jakimiś drzwiami można będzie znaleźć coś ciekawego. Chociaż nie liczył na to, że będzie tam ich ekwipunek. - Otwieram drzwi, kto wchodzi pierwszy? - spytał, podchodząc do drzwi, gotów je otworzyć gdy tylko wszyscy się dogadają co do kolejności wkraczania do akcji.

03-11-2023, 20:12	#45
Zaalaos Reputacja: 1	Rath wziął przykład z Alroka i opróżnił tubę ze zwoi, szybko napełniając ją życiodajną wodą. Miał wątpliwości co do tego by święta woda utrzymywała swoje właściwości w takim pojemniku, ale warto było spróbować. Gdy zamek w drzwiach ustąpił mnich wypadł na zewnątrz z towarzyszami w ciszy, ale z ogniem w gotowości. Był gotów spopielić wszystko co mogło stać na ich drodze, ale... nic na nich nie czekało. Poza pustym korytarzem, wiatrem i drzwiami na przeciwko. - Ja mogę wejść pierwszy. - zasugerował Rath. - Wezwę magię mojej pani i odsunę się na bok aby osoby lepsze w walce zwarciu dobiły przeciwników.

04-11-2023, 20:22	#46
Mekow Reputacja: 1	Po jako takim zamaskowaniu świętego źródła, Burda wyszła za resztą na zewnątrz... A guzik nie na zewnątrz! Ciągle byli w jakichś podziemiach! Zapewne pokrasnoludzkich. Przed nimi rozciągała się plątanina korytarzy i nie mieli pojęcia teraz gdzie są. Przynajmniej dało się łatwo wyczuć przeciąg. - Wiatr, to dwa wyjścia - wyszeptała cicho orczyca, dzieląc się dobrymi wieściami. Burda była zdania, że powinni iść pod wiatr, jak to się robi podczas polowania. Tutejsze gobliny pokazały już, że węch mają dobry, a zdecydowanie lepiej by było ich nie alarmować. Wskazała toporem odpowiedni korytarz, sugerując kierunek marszu. Panowie uznali jednak, że trzeba sprawdzić co znajduje się za drzwiami numer dwa. Sprawdzić i zabić, lub zabrać, lub uwolnić... lub coś jeszcze innego w zależności od tego co tam zastaną. Z tym się Burda absolutnie zgadzała. Jeśli będą tam gobliny, to lepiej aby to oni zaskoczyli ich. W innym przypadku nic nie stracą, ale mogą dużo zyskać. I lepiej będzie mieć czyste plecy. Niestety panowie sporo przy tym rozmawiali. Cicho, ale jednak. Burda przyłożyła palec wskazujący do ust, uważając aby toporem nie uderzyć o sufit lub nie wybić sobie oka. Podeszła bliżej drzwi, gotowa wejść do środka. Jako druga, skoro czarodziej ognia zgłosił się na pierwszego. Burda zastanowiła się przez chwilę, czy Rath podpali znajdujące się tam gobliny, czy będzie coś kombinował. Skoro jednak to on szedł pierwszy, to będzie go miała na oku. A póki co przyjęła pozycję bojową i kiwnęła głową na znak gotowości oraz zgodę co do otwarcia drzwi.

05-11-2023, 14:54	#47
Johan Watherman Moderator Reputacja: 1	Velius usadził się w okolicy Alroka. Pod ziemią nie czuł się źle, może to echo odległej krwi, a może przyzwyczajenie – duszne, zagracone wnętrza kuźni i zbrojowni Klanu niewiele odbiegały jakością od podziemi, a i w kopalniach zdarzało się mu bywać. Chociaż w roli, z której nie był dumny. - Wkurzmy ich – wielokrwisty szepnął – bardzo chciałbym odzyskać moją broń, a i jeden goblin zabity teraz, to jeden goblin mniej później. Nie łudził się, że skończy się tylko na ucieczce. Sprawę tej hordy trzeba było załatwić raz, na zawsze. Ścisnął kilof mocno w ręce, aż paznokcie mu posiniały, mimo to wciąż czuł się zeń niezręcznie. - Nie ma co przedłużać, to musi być szybkie. Wchodzimy, ubijamy, jeśli dalej są pomieszczenia, główna grupa wchodzi, ja osłaniam tył. Musimy wejść pełnym zaskoczeniem. __________________ Otium sine litteris mors est et hominis vivi sepultura.

05-11-2023, 15:23	#48
Sindarin DeDeczki i PFy Reputacja: 1	Alrok gestem powstrzymał Ratha przed wparowaniem do kolejnego pomieszczenia. Dopóki nikt nie zauważył, że zdołali się uwolnić, pośpiech nie był wskazany. W tym momencie nie byli ściganą zwierzyną, a drapieżnikiem, przekradającym się przez wrogi teren. Wskazał na ucho i na drzwi, by zasygnalizować, że najpierw powinni sprawdzić, czy ktoś jest w środku, a dopiero potem próbować je otworzyć. Nie usłyszawszy niczego, dał mnichowi znak, że może ruszać i stanął obok Variela, gotów zapewnić wsparcie tym, którzy będą na przedzie. Ostatnio edytowane przez Sindarin : 05-11-2023 o 20:52.

06-11-2023, 10:24	#49
psionik Reputacja: 1	Ustaliwszy co robić dalej za pomocą gestów, szeptów i "csii"sanią na innych i uciszania innych, mogli w całkowitej ciszy podejść kilka kroków do przodu do kolejnych drzwi. Ze środka nie dochodził absolutnie żaden dźwięk, a same drzwi były dość liche. Kawałki desek, lub żerdzi zbitych ze sobą i zamocowanych na podstawowych zawiasach wbitych w skałę. Z drugiej strony prosta klamka z zamkiem na klucz również wbitym w ścianę. Variel nie miał żadnych problemów z otwarciem zamka, który okazał się w ogóle nie być zamknięty. Zgrzytnął jedynie cicho niosąc się lekkim echem po tunelu. Wstrzymali oddech nasłuchując, ale widocznie nikt nic nie usłyszał, albo dźwięk był głośniejszy w ich głowach niż w rzeczywistości. Variel uchylił lekko drzwi do pomieszczenia wpuszczając światło. Pokój był niewielki, może z trzy na pięć metrów pachniał kadzidłem i magią. Fetysze wykonane z włosów i kości zdobiły ściany i zwisały z sufitu. W pokoju znajduje się łóżko, stół i krzesło. szkielet hobgoblina i zombie hobgoblina stoją nieruchomo po obu stronach drzwi. Na samym środku pokoju rzucony był ich ekwipunek! Plecaki, broń. Drużyna poczuła przypływ entuzjazmu, Velius nie mógł się doczekać by znów sięgnąć po swoją ukochaną broń, ale elf wstrzymał wszystkich. Wyglądało to tak jakby ktoś otworzył drzwi, wrzucił i zamknął. Varielowi momentalnie rzucił się w oczy prosty dywanik tuż przy wejściu, który przy bliższym przyjrzeniu się okazał się być magiczną pułapką. Wyglądało na to, jakby właściciel nie starał się jej specjalnie ukryć. Wszystko to wyglądało bardzo dziwnie.

06-11-2023, 12:10	#50
Kerm Administrator Reputacja: 1	Jak nie urok, to... przemarsz wojsk... Wszystko szło jak po maśle, a potem nagle okazało się, że sytuacja nie jest taka dobra, jak by sobie tego można było życzyć - Pułapka... - Variel gestem powstrzymał tych, co chcieliby wbiec do pokoiku by odzyskać zagrabione przez gobliny przedmioty. Przeklęte zielone kurduple były nad wyraz przebiegłe. Gobliny zastawiające magiczne pułapki - kto by to pomyślał? Świat schodzi na psy... Zapewne była to siedziba wodza lub szamana, pies im mordy lizał, no a mieszkaniec pokoju z pewnością nie życzył sobie, by ktoś właził do środka podczas jego nieobecności. Chytrusek... Variel przyklęknął, by zbadać pułapkę. Po chwili podniósł się i spojrzał na kompanów. - Nie rozbroję jej - powiedział. - Ale może ktoś przeskoczyć i rzucić nam nasze rzeczy. W końcu 5 stóp to nie było aż tak dużo. Ostatnio edytowane przez Kerm : 06-11-2023 o 12:36.