Orczyca czekała aż panowie uporają się z drzwiami. Lepiej było okazać cierpliwość i wymknąć się po cichu, więc nic nie gadała. Skubańce zabrali jej nawet spinkę do włosów, która dobrze się nadawała do otwierania zamków... I jeszcze z tą wodą - wyraźnie było słychać jak kapanie pluska do kałuży, a okazało się że to gdzieś za skałą. Dlaczego więc było to tak wyraźnie słychać? Tylko zwodziło i orczyca dała się nabrać... Nawet w chłodnym pomieszczeniu rany dawały jej znać o sobie. Nie przeszkadzały one jednak w dokonaniu kilku przemyśleń, a sytuacja w jakiej się znaleźli wymagała takowych.
Dlaczego nadal żyli, pozostawało zagadką. Ktoś miał wobec nich plany, ale jakie... Burdzie przyszło do głowy, że może chodzić właśnie o ten grobowiec, który otworzyli. Bo niby dlaczego zamknięto ich właśnie w tym pomieszczeniu - z bronią pod ręką. Gobliny mogły nie wiedzieć że tu była, ale równie dobrze jakaś klątwa mogła spaść na tych którzy otworzą sarkofag i właśnie po to ich tu zamknęli... Ale Burda słusznie doszła do wniosku, że byli tu też z powody Ratha! To on wybrał niższą skarpę, pod którą gobliny łatwo weszły, zupełnie jakby jej nie było i to on zaczął walkę. Mógł być w zmowie z goblinami! Przecież to właśnie on pokazał im list informujący o nagrodzie i zwabił ich w te okolice... Burda nie ufała mu już tak bardzo i postanowiła mieć go na oku... A jeśli faktycznie nad znaleziskiem była jakaś klątwa, to nie było żadnego ostrzeżenia, ani przed ani po otwarciu sarkofagu, czy nawet uzbrojeniu się. Więc w tej kwestii Burda odetchnęła - po tej walce zwyczajnie zaczęła myśleć pesymistycznie. A nie wszystko było aż tak złe... Z pozytywnych myśli, jeśli teraz wyjdą i uciekną, będą znali lokalizację kryjówki goblinów, a to dla miasta bardzo cenna informacja.

Byli już przygotowani, zostawało tylko otworzyć zamek - kiedy Variel nad tym pracował, Alrok wytrzymał może minutę. Szaman przestępował z nogi na nogę, powstrzymując się od dawania elfowi bezużytecznych rad, aż w końcu usłyszał tupanie Ratha. Cóż przynajmniej nie tylko jemu brakowało na to cierpliwości…

Kiedy tylko kapłan odszedł i zaczął ponownie przeczesywać pomieszczenie, dołączył do niego, zaglądając do rumowiska, które przedtem pozostawił innym. Pochylając się nad nim, nagle poczuł słabą, acz znajomą, delikatnie słodkawą woń. Czyżby ciemności wyostrzyły mu inne zmysły poza wzrokiem, a może tęsknota za otwartą przestrzenią (i solidne uderzenie w głowę) wywołały zwyczajne omamy węchowe? Szaman nie zastanawiał się nad tym długo, woląc rozstrzygnąć tą sprawę empirycznie. Padł na kolana i zaczął delikatnie przegrzebywać fragment rumowiska pod ścianą, tam gdzie powinna zbierać się największa wilgoć. Zajęło mu to dobre kilka minut, ale w końcu upewnił się, że nie oszalał do reszty.

Z cichym, pełnym zadowolenia „Ha!” wyciągnął nad głowę przegniłą deskę, porośniętą bladozielonym, delikatnie opalizującym w magicznym świetle grzybem. Usiadł na posadzce ze skrzyżowanymi nogami, delikatnie ściągając warstwę porostów, po czym wsadził kawałek do ust. Żuł przez chwilę, resztę zgniatając w nierówną kulkę, po czym wypluł na nią przeżuty kawałek i zmieszał, dodając jakieś wyciągnięte z kieszeni proszki. Następnie krótkim słowem mocy stworzył na swojej dłoni niewielki płomień, w który czym prędzej wepchnął w nią grzyba – ten zaskwierczał cicho i całość skurczyła się do rozmiaru sporego orzecha włoskiego. Alrok podrzucił go kilka razy w dłoni, studząc, po czym włożył do kieszonki na piersi i zadowolony wrócił do reszty.
- Nawet w takiej dziurze można znaleźć leki, jeśli się wie gdzie szukać – rzucił z uśmiechem.

Variel nie zwracał uwagi na to, co robią jego kompani. Skupiony na zamku odciął się od wszelkich zewnętrznych bodźców.
Pracował ciężko na kolejny sukces, by zwiększyć swój udział w ucieczce.
A swój udział w tym przedsięwzięciu miał, na dodatek całkiem spory. Nie dość, że pomógł niektórym w pozbyciu się więzów, to jeszcze odkrył skrytkę, dzięki któremu to odkryciu zdobyli nieco uzbrojenia, na dodatek bardzo dobrej jakości.
Teraz mógł postawić kropkę nad i, jeśli chodziło o jego udział w ucieczce. Wystarczyła jeszcze odrobina wysiłku... a zamek powoli ustępował.

Nowe znalezisko rozbudziło radość serenity. Wszystko się składało tak jak należy. Może ta przegrana z goblinami wcale nie była dziełem Asmodeusza, a zwykłym planem Serenrae? Bo w końcu dzięki temu znaleźli się w centrum sił ich przeciwników, gdzie mogli poczynić największe szkody.

Schylił się nad źródełkiem i zaczerpnął dłońmi świeżej wody.
- Oczyszczające Światło wstaw się za swoim dzieckiem u Ojca Krasnoludów. - wyszeptał, dość szybko zdając sobie sprawę z tego że tak naprawdę niewiele wiedział o tym bogu. Napił się płynu i niemal natychmiast poczuł jak wraca mu siła. Zmęczenie spadło z członków, a oświetlający pomieszczenie płomień buchnął wysoko pod sufit. Czuł że miał w sobie nowe pokłady magii, magii gotowej do wypełniania woli jego pani… i Moradina. Zakładając że ten powie mu czego oczekuje. Ale oczyszczenie jego świątyni z beszczeszczących ją goblinów stanowiło dobry początek.

Chciał wypić więcej życiodajnego płynu, ale powstrzymał się. Jego towarzysze również potrzebowali energii by sprostać próbom przed którymi staną.

- Ta woda jest błogosławiona. Siły wracają mi jak po wielogodzinnym odpoczynku. Napijcie się i ruszajmy. - zaproponował mnich. Stanął obok drzwi, poprawił tubę z magicznymi zwojami i przygotował się do ataku na cokolwiek mogło znajdować się za nimi.

Alrok nie potrzebował dodatkowej zachęty – działając, nie myślał o tym, jak dawno miał cokolwiek w ustach (nie licząc zeskrobanego z deski grzyba), i dopiero na widok pijącego Ratha pragnienie dało o sobie znać. Uklęknął przy źródełku, nabierając wody w dłonie i powąchawszy wpierw ciecz, napił się ostrożnie. Płukając usta, czuł się jak w domu – ciecz była zimna i zadziwiająco czysta, wręcz smaczna, niczym taka wybijająca ze skał wysoko w górach. Nie tylko gasiła pragnienie, ale zgodnie ze słowami mnicha i zmysłami szamana, niosła w sobie magię. Wciąż czuł ból ran, ale zarówno ciało, jak i duch, pełne były nowej energii.
- Los ma nas w swej opiece – stwierdził, zrobiwszy miejsce pozostałym - A gobliny są jeszcze głupsze niż myślałem, skoro zasypały taki skarb. Szkoda, że zabrały mi manierkę…

Za otwarcie zamka w drzwiach należały się Varielowi brawa. Oczywiście ich nie dostał, bo musieli zachować ciszę. Teraz pozostało im się stamtąd zabierać, szybko i cicho; a jeśli na nieszczęście zostaną wykryci, to brutalnie i robiąc jak największe szkody.

Zanim jednak zbiegli, panowie odblokowali źródło. Burda już wcześniej chciała się napić i obmyć rany, ale nie miała czym. Teraz mogła... Dodatkowym szczęściem okazało się, przynajmniej zdaniem Ratha, że źródełko ma magiczne właściwości. Chłopaki pili kolejno i wyglądało na to, że woda faktycznie miała właściwości lecznicze.
Orczyca nie znała się za dobrze na magii i świętościach. Gdy sama mocowała się ze źródełkiem i pozostałością pomnika, nic jej z tego nie wyszło. Nie wiedziała dlaczego, ale przyszło jej do głowy że może tylko kapłan lub osoba o magicznych zdolnościach mogła go odkryć. To by wyjaśniało dlatego gobliny nie mogły go ruszyć. Czyżby do tego właśnie ich potrzebowano? Ale chyba mieli szamana, choć to mogło nie wystarczyć... a równie dobrze gobliny mogły o niczym nie wiedzieć - wszak tak zapewne było w przypadku samego sarkofagu i skrywanym tam sprzęcie.
Burda też sporo upiła i przemyła lekko rany. Pieczenie i odrętwienie od razu ustąpiły i generalnie kobieta poczuła się o wiele swobodniej, sprawniej i silniej, a krótko mówiąc: lepiej.

Warto było zabrać trochę tej wody ze sobą.
- Może możemy. Użyjcie tych jako bukłaków - zasugerowała cicho Burda, wskazując na tuby Alroka i Ratha. Dysponowali wszak dwiema tubami na zwoje. Z tego co się orczyca orientowała ich zadaniem było powstrzymać pergaminy przed zmoknięciem - czyli nie przepuszczały wody.

Warto było też zapieczętować lub zakopać źródło, aby gobliny się do niego nie dobrały. A przynajmniej je zakryć, tak aby nie wzbudzało zainteresowania. Burda sama miała się zamiar tym zająć, zanim wyjdą.
Potem, pozostanie im już się "tylko" ewakuować.