Velius bronił się dzielnie, nawet gdy jego sojusznicy padli. Oplątany alchemicznym glutem dziarsko machał olbrzymim lucereńskim młotem odganiając przeciwników, dopóki mógł. Poczuł ból w lewym barku, coś wygieło go, stracił impet. To oszczep Hobba. Kilka strzał odbiło się od pancerza, kilka trafiło w nogi i korpus. Nie poczuł kiedy nogi się pod nim ugięły. Mgła zasnuła mu oczy, gdzieś w oddali słyszał chichot zielonych pokurczy i głośny krzyk Glarra. Ostatnie co zobaczył, to wykrzywioną, popaloną twarz Hobba, Zrodzonego z Ognia. ~ Co za idiotyczne imię. ~ zdołał pomyśleć, tuż zanim goblin uderzył go czołem w nos. Ostatnie co usłyszał to trzask pękającego nosa.
Resztkami świadomości Alrok zanotował śmiechy goblinów przerwane przez ryk Glarra. Nie zrozumiał co powiedział, ale nim stracił przytomność, czuł jak jest podnoszony.

* * *

Zimno. Pierwsze co poczuli, to chłód. Zanim pozostałe zmysły wróciły, czuli przejmujący chłód. Czy tak wygląda śmierć? Chwilę później wrócił dotyk, odrętwienie ciała. Próbowali się poruszyć, jednak coś im nie pozwalało. W ustach mieli posmak zaschniętej krwi. Wzrok powoli przyzwyczajał się do ciemności. Było cicho, jeśli nie liczyć kropel wody kapiących sporadycznie, acz miarowo na podłogę i świstu wiatru dobiegającego przez jakąś szczelinę.
Chłód. Zdecydowanie ciągnął od posadzki na której leżeli. Wyjątkowo gładkiej, niemalże wypolerowanej, choć brudnej i zakurzonej.
Velius i Burda jako jedyni dostrzegli, że znajdują się w dużej i wysokiej prostokątnej sali. Czarno-szary obraz jasno wskazywał, że w pobliżu nie było żadnych źródeł światła. Spróbowali się obrócić, a także podnieść. Wokół budzili się pozostali towarzysze.
Jednak nie zginęli. Ale gdzie się znaleźli? Pomieszczenie na bazie prostokąta miało co najmniej 5 metrów wysokości. Po obu stronach staly filary wrastające niczym prostokątne korzenie w posadzkę i rozchodzące się przy stropie jakby go podtrzymywały. Naliczyli po dwa z każdej strony przy drzwiach… Drzwi! Grube, solidne.
Po przeciwnej stronie Burda dostrzegła schodki prowadzące na małe podwyższenie, gdzie dostrzec mogła stertę składającą się z różnych śmieci, resztek ław, szmat, rozbitych talerzy i wszelkiej maści śmieci. Na podłodze wciąż walały się mniejsze części długich drewnianych ław. Zza drzwi nie dochodził żaden dźwięk oprócz świstu zimengo powietrza przeciskającego się pod masywnym drewnem.

Sala w której się znaleźli była wysoka. Zbyt wysoka i kanciasta jak na dzieło goblinów, co rzuciło się w oczy od razu po rozświetleniu jej. Variel zauważył, że przy odpowiednim ustawieniu magicznego światła, możnaby sprawić, że cienie na sklepieniu uformowałyby jakiś regularny kształt, coś więcej niż obecny kalejdoskop. Tymczasem mijały kolejne minuty jak drużyna niczym pracowite mrówki zaczęła uwijać się przy pracy. Każdy miał nieformalnie przypisane zadanie, jedni rozcinali więzy, drudzy blokowali szczeliny między drzwiami, a podłogą, oraz dość sporą dziurkę od klucza, pozostali rozglądali się i szacowali. Każdy coś robił, choćby tylko po to, żeby rozgrzać zbolałe i zdrętwiałe kości.
W świetle rzucanym przez dwa magiczne światła widać było, że są w fatalnym stanie. Zaschnięta krew, głównie własna, porwane ubranie, wybite pancerze... Nie było wątpliwości kto przegrał. Ale dlaczego nie zostali po prostu zabici?
Z tą myślą, każdy musiał zmagać się sam. Jedni woleli stać z boku, inni wziąć się do pracy. Jakiejkolwiek byle zająć się czymś i nie stać bezczynnie.

Mijały kolejne minuty, gdy Rath, Variel i Velius rozkładali prowizoryczną ścianę na części. Musieli robić to cicho, tak by ktokolwiek stał, lub przechodził za ścianą ich nie usłyszał, a okazało się, że kilka razy ktoś przechodził. Musieli więc pracować powoli i na każde ostrzeżenie zastygać modląc się, by nic nie runęło i nie ściągnęło przedwcześnie strażników.
Stojący pod drzwiami Alrok i Burda słyszeli stłumione rozmowy, choć tylko szaman był w stanie wyłapać słowa. Dźwięki dochodzące zza drzwi można było podzielić na trzy grupy. W pierwszej były dochodzące z daleka odgłosy toczącego się życia. Wrzaski i piski, często dość wysokie, śmiechy, szuranie. Jaskinie dość dobrze niosły odgłosy, więc trudno było ocenić odległości, ale musiało być dość daleko, ponieważ nawet pomimo prób nie udało się wyłowić choćby jednego słowa.
Drugim rodzajem dźwięku były kroki strażników, którzy regularnie przechadzali się po korytarzu rozmawiając w swoim paskudnym języku.
Alrok wyłapał kilka szczegółów, które pozwoliły mu ustalić, że jest w okolicy północy, że część tasaków przyniosła ich parę godzin temu, wściekła, że musi odpuścić rajd.
Udało mu się też wychwycić, że reszta nie wróci przed wieczorem.

Trzeci rodzaj dźwięku przyszedł pół godziny później, gdy po drugiej stronie Variel, Velius i Rath dokopali się do oblanego jakąś kruchą zaprawą czegoś, co zdecydowanie było ołtarzem.
Dzięki umiejętnościom Wielokrwistego, mieli podstawowe narzędzia do odłupania kruchego materiału odsłaniając pięknie wyszlifowany kamień i inskrypcje. Niestety nie wiadomo jakie, gdyż w żłobieniach nadal zalegała zaprawa.
Wtedy to do drzwi podeszło dwóch strażników. Na znak dany przez Burdę wszyscy zamarli czekając aż dwójka pójdzie tak jak zrobili to wcześniej, jednak tym razem jeden wyraźnie i głośno klapnął na jakimś zydelku, a drugi oparł się o drzwi, czym podniósł wszystkim ciśnienie. Dopiero teraz zobaczyli jak bardzo byli spięci. Kolejne sekundy mijały i widać było, że strażnicy zrobili sobie przerwę.
Variel powoli i zwinnie wrócił do pracy zdejmując delikatnie kolejną warstwę, a chwilę potem bardzo ostrożnie dołączyli Velius i Rath.

- Jak myślisz, dlaczego Hobb ich tu ściągnął? Trzeba ich było zajebać na miejscu.
- Mnie się pytasz?
- Ciebie, a kurwa kogo? Ich? - szaman słyszał wyraźnie rozmowę toczącą się za grubymi drzwiami. Był sobie w stanie wyobrazić goblina wskazującego kciukiem drzwi za sobą przy zadawaniu ostatniego pytania.
- Może czai się na miejsce Daraxa?
- Możliwe....
- Podobno powiedział, że to dar dla Noak.
- Tak powiedział? Jebaniutki. "Zrodzony z płomieni", faktycznie chce przejąć klan.
- Ja tam bym nie pogardził, przynajmniej jest goblinem. -
Nastała chwila ciszy. Strażnicy najwyraźniej trawili informacje. Alrok też, choć padające nazwy i imiona nic mu nie mówiły.
- Coś cicho tam jest. Zajrzę. -
Alrok poczuł adrenalinę uderzającą w skronie i ściskający żołądek. Goblinów było dwóch, z pewnością sobie poradzą wykorzystując zaskoczenie...
- Nie kurwa, choć idziemy do kuchni. -
Poczuł jak mimowolnie wypuszcza powietrze z ulgą. Byli poobijani i pozbawieni magii, i konfrontacja ze strażnikami sprawiała, że czuł ekscytację wymieszaną ze strachem. Na szczęście za drzwiami coś się ruszyło i oddalające się kroki dały znać, że dwójka ruszyła sprzed drzwi.
Spojrzał na Burdę, która nie rozumiejąc ani słowa starała się wyczytać z jego twarzy informację czego dotyczyła rozmowa. Była brudna. Sklejone krwią włosy zachodziły na podbite oko. Rozbita warga już nie krwawiła, ale zaschnięta krew musiała swędzieć, bowiem orczyca co chwila mimowolnie rozcierała ją nadgarstkiem. Znów nastała cisza przerywana jedynie cichym skubaniem przy ołtarzu i kapaniem wody gdzieś za Burdą. Stanie pod drzwiami było dość nudne, a wyczulone zmysły irytowało kapanie, toteż orczyca w pewnym momencie ruszyła do posągu sprawdzając skąd ono dobiega. Stojący we wnęce zniszczony pomnik chlupotał jednak nigdzie nie zobaczyła nic mokrego. Zapewne należałoby poprzerzucać trochę kamieni, żeby się do niego dokopać, ale przy strażnikach stojących niedaleko było to ryzykowne.

Po drugiej stronie komnaty, drużyna odkopała duży ołtarz zajmujący większą część ściany. Wygląda na to, że niegdyś wielki ołtarz z szlachetnego granitu pokryto plamami tynku i zaprawy. W tynku wyryto surowe obrazy i symbole. Usunięcie tynku odsłaniło całą fasadę granitowego ołtarza. Misterne rzeźby pod tynkiem przedstawiają krasnoludy przy pracy, wytwarzające broń, wydobywające i rzeźbiące. Znajdowali się w starej świątynie Moradina, stojąc przed jednym z jego ołtarzy. Tego byli pewni. Na jednym z boków widać było zapisane w wielu językach "Moradin Potężny", a Variel zdejmując resztki tynku natknął się na coś, co bez wątpienia mogło być ukrytą komorą znajdującą się z boku ołtarza. Szybko sprawdził z drugiej strony i tam również odłupawszy nieco zaprawy znalazł podobne żłobienie. Sugerowały one wysuwaną szufladę szeroką na ponad pół metra. Patrząc na ołtarz, każda mogła być głęboka na co najmniej metr. Pozostało jedynie znaleźć sposób na jej otwarcie.

Ich sytuacja nie była godna pozazdroszczenia, ale Alrok cieszył się w duchu, że jego towarzysze nie należeli do tych, którzy załamują się w obliczu pozornie niemożliwego wyzwania. Nie minęło wiele czasu, a z związanych jeńców byli już spiskującym uciekinierami, którym potrzebna była jedynie broń i okazja. A ta mogła się właśnie nadarzać.
Podsłuchując pod drzwiami, szaman zdołał dowiedzieć się wystarczająco dużo, by móc to wykorzystać. Gdy tylko strażnicy odeszli w stronę kuchni, podszedł jak najciszej do reszty drużyny, która właśnie kończyła odkopywać ołtarz, zatynkowany i zasypany zapewne przez gobliny. Był niemal pewien, że znajdują się w jakiejś dawnej krasnoludzkiej twierdzy, opuszczonej przez oryginalnych właścicieli, a potem zajętej i zaadaptowanej przez zielonoskóre pokurcze. Musiała się z nią wiązać fascynująca historia, ale teraz nie miała wielkiego znaczenia.

- Udało mi się podsłuchać naszych strażników – rzucił cicho, będąc już odpowiednio daleko od drzwi - Większość oddziału, który nas pojmał, jest poza tym miejscem i nie wrócą do następnego wieczora, więc mamy kilka godzin na ucieczkę albo zrobienie tu piekiełka. Mimo to goblinów będzie tu dość sporo, to chyba siedziba całego klanu, z kilkoma przywódcami – stwierdził - Mam nadzieję, że uda nam się tu znaleźć cokolwiek przydatnego – dodał, patrząc jak Variel odkrywa coś wyglądającego jak ruchoma wnęka czy szuflada.

Czas spędzony na odkopywaniu ściany był dla mnicha w pewien sposób przyjemny. Przypominał mu klasztor, z jego rygorami, obowiązkami i codziennymi pracami. Spędził wiele godzin swych młodzieńczych lat, trenując zarówno umysł, jak i ciało w najlepszy z dostępnych sposobów - pracą ogrodową.

Ciężko było przecenić zalety prostych, fizycznych czynności. Tylko poprzez odpowiednią krzepę fizyczną można było zapewnić gibkość i długotrwałość umysłu. Tylko poprzez ostrzenie umysłu można było zapewnić rozsądne korzystanie z własnej siły. Czy jako Serenita to robił? Być może. Być może nie. Ale miał wiele do przemyślenia. Z całą pewnością Pani Świtu obdarzyła go swą siłą, ale ostatecznie musiał podejmować własne decyzje. Pomoc mieszkańcom miasteczka była dobra, ale czy rzucanie się na pierwszą napotkaną grupę goblinów było rozsądne? Skończył ostatecznie, wraz z towarzyszami, w więzieniu, z związanymi rękoma. Z pewnością mogli wykorzystać swe siły lepiej.

W końcu zakończyli spontanicznie podjęte zadanie.

Variel był co prawda przyzwyczajony do samodzielnej pracy, ale uznał, iż w niektórych sprawach pomoc jest przydatna - na przykład podczas rozbierania ściany.
No i końcu udało się - odkopany ołtarz nie tylko potwierdził, że mają do czynienia z krasnoludzką świątynią, ale i ujawnił istnienie czegoś ukrytego w swym wnętrzu.
Ukrytego i niedostępnego...
- Dajcie tu więcej światła - poprosił cicho, a Rath natychmiast przyzwał nowy płomień - Coś tu jest, jakaś skrytka...
Nie miał pojęcia, czy trzeba coś nacisnąć, pociągnąć, przesunąć, czy coś wsunąć w jakąś szczelinę, ale miał nadzieję, że lepsze oświetlenie pozwoli znaleźć mu jakiś niepasujący do całości drobiazg.
Drugi rzut oka na znalezisko sugerował, że sprawa może być jeszcze prostsza, niż początkowo spodziewał się tego Variel.
- Nie powinno być pułapek, ale na wszelki wypadek się odsuńcie.
Gestem zachęcił ciekawskich do posłuchania zalecenia. A potem wcisnął front, lekko podniósł szufladę, a potem pociągnął. Magiczny błysk oślepił ich momentalnie, gdy otwarta szuflada wyzwoliła magiczną pułapkę. Usłyszeli tylko syk elfa, który został porządnie przysmażony od wybuchu. Kilka sekund po eksplozji znajdujący się najbliżej Rath i Velius mieli jeszcze mroczki przed oczami. Variel odzyskał wzrok po kilku sekundach. Jednak szuflada była zabezpieczona magicznie. Odsuwając bezpieczną już, ciężką szufladę, bohaterom ukazały się spore pakunki. Na samej górze znajdował się duży na 30 centymetrów mithralowy symbol Moradina. Był nadspodziewanie lekki i chłodny w dotyku. Widać, prawdę mówiły historie o tym niezwykłym metalu. Obok niego leżała skórzana tuba na zwoje, które po pobieżnym przejrzeniu okazały się być jakimś rodzajem notatek spisanym krasnoludzkimi runami. Pod spodem trafiła się prawdziwa gratka - mithralowy, krasnoludzki pancerz płytowy. Misternie zdobiony, w krasnoludzkie runy i wzory prezentował się idealnie pomimo wieków jakie musiały minać odkąd został złożony w szufladzie. Obok niego znalazła się również solidna mithralowa tarcza i pasujący do niej bojowy topór. Na samym dnie, pod tarczą znaleźli torbę z trzema fiolkami wypełnionymi różnymi płynami.