Sonetia kiedy tylko dostała maskę od Garricka założyła ją na twarz.

Verdanka od razu po założeniu maski na twarz użyła percepcji licząc, że może dzięki temu uda jej się dostrzec coś istotnego. Później oddała maskę Garrickowi.

Pół-ork aż otworzył szerzej oczy ze zdumienia słysząc znajomy głos. Pierwszy raz odkąd zeszli do Podgóry, zdziwienie odmalowało się na jego twarzy. Aż do teraz niewiele go interesowała maska i to dokąd ich prowadzi. Aż do teraz... kiedy to poczuł ogromną chęć przejścia przez niewidzialny portal. Jakby impuls uwolniony z głębokich odmętów podświadomości, a może było to coś w samej krwii wojownika, co wyrywało się, by odpowiedzieć na wezwanie?

- Wlezę tam i sprawdzę co jest po drugiej stronie - Powiedział kiedy Sonetia oddawała maskę Garrickowi. - Dajcie tylko to ustrojstwo, co bym trafił w ten portal.

Fulgrim pierwszy raz od jakiegoś czasu zdawał się zadowolony. Czynili postępy. Nie broczyli w szlamie do ślepego zaułka, nie gadali z egoistycznymi demonami. Zamiast tego szli przed siebie, w nowe miejsca... jak po sznurku.

- Garricku, czekanie na szczury to strata czasu. Jeżeli nas nie wystawią, to w końcu nas znajdą. Gildia używa ich jako zwiadowców. A jeżeli nie zechcą wrócić, to pewnie ich nigdy nie znajdziemy. Radzę ci, nie myśl już o nich. Może nas mile zaskoczą. W ogóle lepiej nie liczyć na nikogo. Wtedy raczej się nie zawiedziesz na ludziach. Albo szczurach. Albo na kimkolwiek.

- Drorg idę z tobą - dodał już przed samym portalem.

- Mogę pożyczyć ci maskę, ale weź pod uwagę że nie wiemy co jest po drugiej stronie i czy ta się łatwo przejść z powrotem - odparł Garrick, chociaż nie miał zamiaru stawać Drorgowi na drodze jeśli ten pragnął przejść przez portal. To, że tamten chciał pierwszy pchać się do niebezpiecznych sytuacji to był już wybór pół-orczego rębajły.

- Czy jak nie wyjdziecie od razu z powrotem to wchodzimy tam wszyscy?

Na słowa Fulgrima pół-ork spojrzał za siebie i skinął głową w jego stronę.

- Tylko jeden sposób, by się przekonać - odparł Garrickowi. - Jak bezpiecznie, to wrócę po tych co zostają. Albur, idziesz z nami?

Głos, który wybrzmiał był dziwnie znajomy. Albur kojarzył go skądś i sądził, że nawet wie, komu go przypisać, ale wątpił, żeby kiedykolwiek miał z nim realnie styczność. Magia, halucynacje i omamy.

Nie sposób było nie dostrzec, że starczy głos wstrząsnął i Drorgiem, ale ochoczość półorka, aby pakować się za wezwaniem zdumiała rycerza.

- Stój! - Albur złapał kompana za ramię. Mocno, może aż nazbyt mocno, więc zaraz zluzował uścisk i puścił. - Nie ma co rzucać się tak w ciemność... Przecież to pewnie droga w jedną stronę i cholera wie, gdzie. Druga sprawa, że portal może rozsyłać losowo - wejdziemy po kolei i każdy trafi, gdzie indziej.

- Nasłuchaliśmy się chyba tych opowieści aż nadto, co? - LaBoeuf spojrzał na Drorga, ale potem powiódł wzrokiem po reszcie drużyny. - Halaster uwielbia pułapki i zabawiać się kosztem swoich gości. Portal to jak ekwiwalent rzutu kością, jazda, zaproszenie do igrzysk.

Rycerz zafrasował się entuzjazmem drużyny wobec zaproszenia Szalonego Maga, ale nie chciał, żeby wyszło, że się cyka - co to, to nie.

- Jeśli mamy w drużynie jakiegoś speca od czarnoksięstwa, to może niech rzuci okiem na ten portal? Czy jest stabilny, czy jest tam w stanie wyśledzić cokolwiek? - Albur rozejrzał się po towarzyszach, szukając kto w paczce robi za magika. - Od biedy możemy spróbować coś tam wrzucić i wciągnąć z powrotem, jeśli taka sztuka zadziała? Ale to pewnie nie takie cyrki... Jeśli większość za tym, żeby włazić, to mogę włazić pierwszy... Ale upewnijmy się chociaż, proszę, czy nie wyjebie nas gdzieś na księżyc.

Przez moment Drorg wpatrywał się w Albura jakby trawiąc jego słowa. Szybki, rytmiczny oddech pół-orka zdradzał podekscytowanie, jednak zdawał się zwalniać i uspokajać po każdym wydechu. Coś sobie przypominał.

- Hrmm... ta, pamiętam jak nam Tas gadała... co byśmy tu nigdy nie schodzili. A i tak zleźliśmy. Obaj... Zgoda. Może trochę ostrożności przed ładowaniem się do środka nie zaszkodzi.

Podobnie jak Garrick i Lorinor, Sonetia doświadczyła wizji po dotknięciu znalezionej maski. Wiele dziwnych, niezrozumiałych obrazów przewinęło się przez jej umysł w ułamku chwili. Ciekawe, czy podobnie jak to było z płaskorzeźbą elfki z wizji Garricka, przed którą obecnie staliście, będzie jej dane ujrzeć te obrazy na żywo podczas przygód w Podgórze.

Posąg z czarnej, lśniącej masy, której pragniesz dotknąć. Fhinala-pekta-een-een-pa-pha! Paaa-pha!

Stalowy blat, na którym magiczne dłonie zszywają nienaturalnie duży łeb chomika razem z częściami ciała nosorożca i słonia.

Alabastrowy tron.

W okrągłym akwarium pływa złota rybka, której przygląda się jedno potworne ślepie.

Telepatyczne wyznanie miłości od pierwszego wejrzenia przez tajemniczego nieznajomego.

Bezimienny grób w samym środku lasu ozłoconego jesienią.

Majestatyczne fugi wygrywane na krasnoludzkich organach przez rozkładające się dłonie.

Piękny pałac wzniesiony na czubku igły.

Berło, na którego widok pragniesz być absolutnie posłuszna.

Liczni uczniowie Sztuki jedzący wspólny posiłek w ponurej stołówce.

Banda niziołczych grajków wygrywających wesołe melodie mimo zakucia w kajdany i łańcuchy.

Walki drowich oddziałów dwóch wrogich domów, wspieranych po obu stronach przez demony rodem z widzianych wcześniej płaskorzeźb.

Wiercąca podziemne tunele maszyna ze stali przypominająca wyglądem i ogromem purpurowego robala.

Usłyszeliście, jak rzucony kamyk odbija się od kamiennej posadzki po drugiej stronie portalu. Dźwiękowi towarzyszyły również inne... mniej obojętne? Nerwowy stukot palców o drewno i pełne zawodu chrząknięcie starca. Końcówka obwiązującej kamień liny została odcięta. Lorinor zrozumiał, że cokolwiek, co mogło służyć tutaj za punkt zaczepienia - lina, drewniana tyczka, łańcuch, i tym podobne - było przerywane, jeśli znajdowało się po obu stronach portalu jednocześnie przez dłuższą chwilę.