Widząc, że również Garrick decyduje się przejść przez magiczny portal Sonetia podążyła za nim. Kiedy tylko znalazła się po drugiej stronie. Pierwszym co przykuło uwagę bardki był wielki obraz siwobrodego czarodzieja z 7 uczniów. Nie mógł, to być nikt inny niż sam Halaster, który teraz siedział na krześle przed nią i większą częścią jej drużyny zajmując się malowaniem jakiejś figurki.

- Żaden z was nie trafił tu przypadkiem… - Sufit i kamienne ściany warsztatu modelarskiego zniknęły, zastąpione przez bezgraniczną ciemność, na której pojawiały się ruchome obrazy. Przedstawiały wasze wspomnienia. Sceny, które wtedy mogły wydawać się przypadkowe.

Vandela opuszczającego potajemnie sierociniec Waterdeep. Święcenia Fulgrima na paladyna Helma i zawiązanie jego pierwszej drużyny. Śpiącą Sonetię, którą ze snu wyrwał gwałtownie koszmar… czy raczej wizje zesłane przez bóstwo? Finansowe kłopoty szlachetnego rodu Lorinora. Garricka i jego ówczesnych kamratów, z oczami lśniącymi chciwością na myśl o łupach Podgóry. Drorga plotkującego z przypadkowymi awanturnikami o… sztuce kulinarnej. Wyzywające słowa karczemnego dziada: “Jesteś poszukiwaczem przygód? Ha! Jesteś nikim, dopóki nie wyniesiesz z Podgóry prawdziwych skarbów i chwały!” A także wiele innych wspomnień, pieczołowicie zaaranżowanych przez Szalonego Maga, aby doprowadzić was krok po kroku tutaj, do Podgóry.

- Życie was tu zaprowadziło, tak… Tak? Nie! Ja was tu zaprowadziłem. Jesteście moi! Zawsze byliście, już od dnia, kiedy nauczyliście się raczkować. Moi i tylko moi!

Zaskoczenie. Niedowierzanie. Zagubienie. Strach. Napad niekontrolowanego śmiechu. Pragnienie ucieczki. Prawowity gniew. Wyparcie. Żądza zemsty. Zaczynały się w was kotłować najróżniejsze emocje, bo każdy był inny i miał zareagować inaczej, ale najgorsze nie zostało jeszcze wypowiedziane…

[media]http://www.youtube.com/watch?v=gvvTHwPYiQA[/media]

- Witajcie w największym przedstawieniu Wieloświata! Witajcie w Lochu Szalonego Maga!


LORINOR

GARRICK

FULGRIM

ALBUR

SONETIA

DRORG

- Panie i Panowie, powitajcie uczestników kolejnego sezonu, a w szczególności prawdziwych dziedziców Podgóry, dziedziców szaleństwa - Albura i Drorga! Muszą być naprawdę potężni, skoro płynie w nich taka krew!

Halaster spojrzał do góry i zwrócił się do ruchomych obrazów, które zamiast waszych wspomnień i was samych zaczęły ukazywać… widzów? Wiwatujących, krzyczących, rzucających drwiny i pochwały. Wasze imiona były na niezliczonych ustach, między innymi nie mogącego oderwać wzroku drowa z dwoma sejmitarami spoczywającymi na kolanach, który głaskał leżącą obok czarną panterę. Palącego fajkę siwobrodego czarodzieja w czerwonym, spiczastym kapeluszu. Olbrzymów w odległej, górskiej twierdzy, spijających legendarny miód poezji, aby opisać wasze czyny w balladach, które przetrwają tysiąclecia. Pięciogłowej smoczycy z ogonem owiniętym wokół kryształowej kuli. Enigmatycznej kobiecej sylwetki o twarzy, a raczej masce otoczonej dwoma tuzinami ostrzy. Zielonoskórych załóg czarostatków nieznanej cywilizacji, podziwiających was w ogromnym ekranie unoszącym się przed flotą. Nienazwanych istot złożonych z macek i ślepii o złowieszczej, nieludzkiej inteligencji.

Wszystkie te byty zdawały się zupełnie zaabsorbowane przedstawieniem, przyklejone do zaklętych przedmiotów, które umożliwiały im śledzenie losów waszych i waszych poprzedników. A przez to niezdolne ani do pilnowania porządku i ratowania Faerunu, gdyby zaszła taka potrzeba, ani do obmyślania i wdrażania w życie diabolicznych planów mogących go unicestwić. W co do cholery się wpakowaliście!? Szalony Mag uniezależnił i zniewolił igrzyskami śmierci najwybitniejsze umysły multiwersum? Czy to był tylko zły sen? Modliliście się do wszystkich bogów, diabłów i demonów, żeby tak było.

- Zasady gry są proste…

- Kto zginie, ten przegrywa.

- Kto będzie dawać z siebie wszystko dla naszych widzów, czy to przez śmiałe czyny i heroiczną śmierć, czy dramatyczne wybory, czy kontrowersyjne posunięcia, jak choćby zdrada własnych kompanów w najmniej oczekiwanym momencie, nagrodzony będzie, czy to magicznym artefaktem, czy w inny sposób...

- A z kim spotkam się na dwudziestym trzecim poziomie Podgóry, ten odzyska odebraną wolność… ale nie tylko! Spełnię także jedno jego marzenie, choćby najdziksze…

- Nie będziecie jedynymi! Wielu podobnych wam poszukiwaczy przygód zejdzie w tym samym czasie do Podgóry. Kto okaże się przyjacielem, a kto wrogiem? Kto wesprze w boju, a kto wbije sztylet w plecy? Przekonamy się o tym już niebawem!

Garrick rozglądał się za czymś wartym kradzieży, choć ryzyko było wysokie. Figurkami znajdującymi się najbliżej ciebie był uzbrojony w młot, metalowy model ciężkozbrojnego krasnoluda podpisany jako RABAN, bezimienny czarodziej wykonany z kamienia, z niebiesko-fioletowym kwarcem pośrodku czoła oraz potwór zatytułowany WILLBERT, wyglądający jak potężna paszcza osadzona w zwalistym korpusie z trzema masywnymi, pazurzastymi ramionami i taką samą liczbą odnóży. Ponadto tu i ówdzie walały się przedmioty, jakich spodziewałbyś się w warsztacie modelarskim - pędzle, farby, i tym podobne.

- Każdy z was ma prawo do jednego pytania. Na trzy, może cztery odpowiem szczerze. Byle szybko, bo przedstawienie musi trwać!

Pół-ork czuł się jakby właśnie dostał obuchem między oczy. Czy Vandel też zszedł tutaj kierowany wolą Szalonego Maga? A co z Taselgryn? Zawsze myślał, że czuwała nad nimi z dobroci serca. Czy była jedynie częścią jego planu? Rzeczywistość okazała się bardziej okrutna i przewrotna niż najgorsze wyobrażenia Drorga. Wszystko, całe jego życie, zdawało się być od samego początku igraszką w rękach Halastera. Z tego niemal hipnotycznego stanu wyrwało go uczucie bólu w mięśniach przedramion. Jego dłonie tak mocno ściskały za uchwyt tarczy i nadziak, że te aż trzęsły się lekko. W kaskadzie ruchomych obrazów stracił poczucie czasu.

Pierwszy szok mijał, a kotłujące się emocje powoli ustępowały dzięki wojskowemu doświadczeniu. Wziął głęboki wdech, a potem długi wydech rozluźniając uścisk. Chciał zapytać o pobudki Tas i Vandela. Jednak patrząc w oczy Halastera- oczy ojca, przepełnione nieopisanym szaleństwem zrozumiał, że jego odpowiedzi niewiele mu dadzą. Musiał odnaleźć tą dwójkę w Podgórze.

- Zrozumiano. Wpadniemy z Alburem na dłuższe odwiedziny na tym dwudziestym trzecim poziomie. Mamy sporo do pogadania, a pewno zarobiony jesteś po łokcie przy takim... przedsięwzięciu.

- Hmph, tatko... urządził nam niezły plac zabaw - zwrócił się do przyrodniego brata - może będzie wiedział gdzie zgubił się w nim Vandel.

Czerwony, płonący, wściekły, ściskający oręż aż knykcie zbielały, Albur kipiał. Bycie czyjąś igraszką, kulką w dziecięcym labiryncie, zwierzakiem na wybiegu? Umiłowana wolność zdeptana i stratowana przez żądny emocji tłum, który kupił się by obejrzeć widowisko w menażerii Halastera.

- Nad ludzkim duchem nie masz i nie będziesz miał władzy - pomyślał rycerz patrząc z pogardą na starca. Powoli próbował się uspokoić i zluzować ściśnięte jak imadła mięśnie szczęki.

W głowie kupiły mu się już pomysły jak zagiąć czarodzieja, albo układały wymiany zdań z magiem, które kończył bezbłędną ripostą, robiąc z Halastera głupka przed kosmicznymi obserwatorami.

Czy jednak było możliwe go okpić, tego starego lisa? A nawet jeśli - czy w ogóle interesowało go, co ktoś powie? Czy nie działał już aby jak maszyna? Prastary mechanizm wprawiony w ruch i toczący się naprzód rezultatem działań i decyzji sprzed wieków?

- Masz rację. - LaBoeuf doszedł wreszcie do siebie i przyznał rację Drorgowi. - Zapytajmy o Vandela, może z tego będzie chociaż jakiś pożytek. Z samej *gry* pewnie nie uda nam się wykpić.

Albur westchnął i uspokojony przywołał na twarz kpiący uśmiech wyzwania.

- Trzeba będzie przejść całą planszę. - Bard splunął. - Widać, żeby znaleźć starego dla dzieciaka z bidula potrzeba całą Podgórę wywrócić na drugą stronę, taka to sztuka.

Sonetia bardzo się ucieszyła kiedy usłyszała, że sprowadzeniem ich do lochu szalonego maga stał Halaster. Wcześniej myślała, że przybyła tu by umrzeć, ale teraz wiedziała już, że to wszystko było zaaranżowane przez Halastera. Skoro tak było, to informacje, którymi dysponowała były przynajmniej w części fałszywe.

Jej serce się radowało. Nie obchodziło jej, że bierze udział w jakimś mega przedstawieniu teraz wiedziała, że ma szansę przejść przez ten loch i wrócić do domu., a wcześniej nie sądziła, że to będzie możliwe.

Nie mniej skoro już występowała w tym wyjątkowym przedstawieniu, to zostanie jego gwiazdą albo gwiazdeczką, bo raz kto jak nie ona, a dwa na razie na horyzoncie nie było lepszej alternatywy.

Bardka rewelacje Halastera przyjęła całkiem pozytynie, ale nie dziwiła się reszcie drużyny, że była wściekłaa na szalonego maga. W każdym z 5 pozostałych przypadków również by była. Zastanawiała się o co chodziło z tą krwią Albura i Drorga.

Verdanka rzuca Dancing Lights i rozstawia tak światła by sama znalazła się w ich centrum

Do tej pory przedstawicielka nowej rasy Faerunu nie korzystała jeszcze w lochu z telepatii, ale uznała, że teraz czas by jej użyć. Zbliżyła się nieco w kierunku najnowszego członka grupy. Alburze czy mógłbyś podarować mi teraz inspiracje barda? Przydałaby mi się

Dziewczyna wzięła głęboki wdech by uspokoić nieco emocje, bo wiedziała, że lada moment przemówi do osoby, która ich wszystkich tutaj sprowadziła.
- Witam mistrza Halastera twórcę tego wspaniałego przedstawienia oraz wszystkich widzów. Jestem Sonetia Moresi, to ja wraz z drużyną spotkam się z twórcą tego największego przedstawienia w Wieloświecie na ostatnim piętrze lochu.
Łatwo było powiedzieć. Trudniej będzie tego dokonać, ale z pewnością drużyna w której była verdanka mogła tego dokonać.
- Nie mam pytań mistrzu Halastrze, ale z okazji naszego pierwszego spotkania przed widzami Wieloświata poprosiłabym o prezent. Magiczny przedmiot. Mały klejnocik o splocie rubinowym (Ruby Weave Gem) lub jeśli nie masz go akurat pod ręką, to o Harmonijkę (Reveler's Concertina). Ewentualnie o oba jeśli je akurat masz i zamierzasz być hojny dla dziewczyny, która ubarwia obecne przedstawienie.

Sonetia używa perswazji by przekonać mistrza Halastera do wręczenia jej jednego lub dwóch magicznych przedmiotów.

.

Sonetia usłyszała słowa Drorga. Postanowiła odpwidzieć mu w umyśle. Te fanty mogą nam pomóc w dojściu na 23 piętro, a skoro i tak gramy w tym przedstawieniu Halastera, to postanowiłam przynajmniej spróbować coś uzyskać. W najgorszym przypadku nic nie dostanę.

Verdanka zawsze była osobą bardzo pragmatyczną i jeśli widziała okazje na zdobycie czegoś co w przyszłości mogło się przydać, to starała się, to uzyskać. Teraz taką okazje dostrzegła. Choć nie była pewna czy coś uda się jej coś zdobyć, ale jakby nie spróbowała, to później by żałowała możliwe straconej okazji. Tak czy inaczej zwróciła uwagę widzów na siebie oraz drużynę w której była, a to się może w przyszłości przydać..