Pokład Anabelle, delta Rhone

- Aye, aye kapitanie! - z głosu Angeline przebijała wyraźna wesołość - Jak to mówią w marynarce, kapitan na swoim okręcie jest pierwszy po Bogu, kimkolwiek nie byłby ów Bóg. Już schodzę do kabiny.

Puściwszy oko do przyłapanego na kolejnym spojrzeniu na jej nogi sierżanta, Lea uśmiechnęła się pod nosem widząc wypełzający na jego policzki rumieniec. Zabezpieczywszy karabin Angeline po raz ostatni rozejrzała się dokoła po czym usiadła na dachu kokpitu poprawiając niedbale suknię.

- Zachowajcie czujność sierżancie - rzuciła na odchodnym w kierunku obsługującego miotacz Sanga i zgrabnie zeskoczyła na pokład nie wypuszczając z ręki karabinu. Wyraźnie z siebie zadowolona zarzuciła broń na ramię i zanurzyła się w cieniu kokpitu - To gdzie to obiecane wino panowie?

Skoro kapitan mówi, że płyniemy to płyniemy!

Pokład Anabelle, delta Rhone

Trzymający się relingu Bastien Langlois odprowadził zielony skrawek lądu podejrzliwym wzrokiem, wpatrywał się w coraz mniejsze czarne sylwetki pięciu mężczyzn na plaży stojących po obu stronach martwego towarzysza. Błękitnokrwista córka Ventricule Sanguine popisała się doskonałym okiem, chociaż w opinii myśliwego jej wyczyn był ewidentnym popisem zrodzonym na dodatek ze szlacheckiego kaprysu.

Motorowa łódź szybko opuściła okolice podejrzanej wysepki, pomknęła z wcześniejszą prędkością przez rozlewiska ogromnego dorzecza zmierzając ku roziskrzonej tafli Morza Śródziemnego.

Umieszczony w kokpicie drogi pozłacany chronometr odliczał godziny dzielące dostojnych pasażerów Anabelle od przybycia do Tulonu, niekwestionowanej perły południowej Franki.

Za udział w tej scenie wszyscy BG otrzymują +1XP (8ART osobno +1XP za spotkanie z Dumasem). Dodatkowo +1XP dla Angeline, Abdela, Leona i Nathana za aktywność w wątku. W najbliższym czasie wyjaśnię Wam jak w tym systemie wydaje się punkty doświadczenia.

Pokład Anabelle, delta Rhone

Otwierając kufer, a zaraz po nim walizkę, Leon Thibaut miał wrażenie, że wszystko co starannie w nich poukładał, zostało pomieszane jakąś diabelską sztuczką. Gdy wreszcie wydobył karabin i zatrzasnął wieko kufra, głuchy dźwięk zlał się w jedno z ostrym hukiem wystrzału. Było to właśnie w momencie kiedy szacowny kuzyn odstawiwszy pusty kielich wyszedł na pokład, rzucić okiem na sytuację. Wynalazca uznał w duchu, że zaiste roztropnym było ze strony Abdela zaproszenie siostry do środka, do tego prezentował przed załogą braterską troskę. Przygotowując karabin przywoływał w pamięci słowa szeptane w korytarzach i kuchniach pałacu, jakoby rodzeństwo nie żywiło do siebie miłości i nieustannie rywalizowało. Leon nie widział nic złego w rywalizacji, szczególnie wśród dzieci Ventricule, ale troska z jaką Abdel dbał o bezpieczeństwo siostry szczerze go wzruszała.

Gdy gotowy wychodził na powrót na pokład, przez sekundę zawahał się, kiedy znaleźli się z kuzynem obaj w przejściu. Racjonalizm i etykieta nakazywały najpierw wyjść, ale czy nawet wtedy, gdy wchodzącym był dziedzic, zastanawiał się szlachcic. Postanowił, że powinien wyjść nie zwlekając, niestety kuzyn nie zawahał się ani chwili w przejściu, przyzwyczajony by ustępować mu miejsce. I tak znaleźli się w przejściu obaj na raz, przekraczając intymną strefę bezpieczeństwa, zapachy mężczyzn zmieszały się, a ich ciała delikatnie o siebie otarły, oddzielone tylko sztucerem Leona.

-Pardon -zdołał wyszeptać wynalazca, gdy Anabelle, przyspieszyła, jeszcze bardziej zbliżając kuzynów w niewygodnej pozycji. - mille pardon.

Gdy wreszcie wydostał się, na pokładzie zaraz obok niego znalazła się, zeskoczywszy z dachu kokpitu sprawnie niczym łasica, kuzynka. Dziewczyna zdawała się nie zauważać, że znalazła się bliżej kuzyna niż nakazywały to dworskie etykiety, widząc jej uśmiech tak blisko, że trudno było Leonowi zogniskować na nim wzrok, ten uznał to za radość z braterskiej troski.

- To gdzie to obiecane wino panowie? - doszedł wynalazcy jej wesoły głos, gdy znalazła się już w kabinie.

Pozwalając nacieszyć się nawzajem rodzeństwu, Leon odebrał z owłosionej ręki swą lornetkę, a widząc oddalające się, wciąż nieruchome sylwetki, skierował w stronę rufy. Przytknął szkła do oczu, spostrzegł jedną z nich leżącą w kałuży krwi. Nie przerywając obserwacji rzucił do ubezpieczającego rufę pomocnika tropiciela.

- Kto strzelał chłopcze? - właściwie spodziewał się odpowiedzi, którą otrzymał. Pokiwał więc głową, słuchając jej. - A ty co o tym myślisz? Nie obawiaj się mów szczerze.

Chwilę jeszcze obserwował stojące na plaży sylwetki, które swą tajemnicę zatrzymały samolubnie na brzegu. Pozwolił ulecieć owej z wiatrem, co szarpał mu włosy. Kiedy opuszczali po chwili wody delty, uznał że i jemu dobrze zrobi kieliszek wina, albo dwa. Z tego co słyszał dziedzic był ich koneserem, więc trunek musiał być przedni.
I kiedy już w towarzystwie kuzynostwa rozkoszował się wybornym napitkiem, przyznać musiał że gust Abdela jest niepodważalny w tej materii, co pozwolił sobie nieśmiało wypowiedzieć na głos, by dalej w skupieni obserwować twarze rodzeństwa i wsłuchiwać się w ich rozmowy.

Czyja włochata łapa odbiera i podaje lornetkę?

ROZDZIAŁ II - DIAMENT POŁUDNIA

"Kiedy w '89 hordy Murnakira zaprzestały jakichkolwiek agresywnych działań wymierzonych w dominium Hamzy, w Montpellier pojawiło się mnóstwo pytań, na które do dziś nie znaleźliśmy odpowiedzi. Wszędzie na wschodzie i zachodzie feromanserzy wciąż poszerzali swe strefy wpływów, a tymczasem trapiony ich zakusami Tulon stał się znienacka wolny od plag Wynaturzonych. Nic dziwnego, że na osobę Hamzy Abubakara III padło wiele podejrzeń, chociaż nikt nie zdobył dość dowodów, by zarzucić władcy Tulonu tajemny pakt z Murnakirem. Feromanserzy nie zawierali przecież żadnych paktów, oni powoli i konsekwentnie rozbudowywali swe krainy łowiąc w niewolę chemicznych wydzielin kolejnych bezwolnych nieszczęśników.

Tak więc oportunistyczny Tulon kwitł i bogacił się w tym samym czasie, kiedy Montpellier i Tuluza szlachetnie krwawiły stawiając heroiczny opór Wynaturzonym i nieprzeliczonym armiom ich niewolników. Śnieżnobiałe mury pałacu Hamzy górowały nad pełnym statków portem, nad pięknymi zabytkowymi dzielnicami Cour Argent, nad całą tętniącą życiem metropolią. Zbudowany dziesięć lat temu przez mistrzów swego fachu sprowadzonych przez Hamzę z Północnej Afryki, pałac ten stał się najwspanialszą budowlą frankańskiego wybrzeża i dziełem architektonicznym godnym tego, by zasiadał w nim nawet tak gorąco wyczekiwany nowy król Franki. Zamieszkane przez Neolibijczyków pałacowe wzgórze stało się centrum handlu na skalę kontynentalną, łącząc w swoich portowych basenach szlaki handlowe wiodące do Aquitaine, Perpignanu, Trypolisu, Syrakuz, Tuluzy, Montpellier oraz Alpejskiej Twierdzy.

Obdarzeni artystyczną wrażliwością Sanglierowie zwykli nazywać Tulon diamentem południa, podkreślając jednocześnie niekwestionowane piękno i majestat królewskiego rubinu jakim było Montpellier. Dla tych z nas, którzy większą wagę niż do sztuki przywiązywali do praktycznego spojrzenia na świat, Tulon stanowił miejsce nieskończonych możliwości i perspektyw umocnienia rodowych wpływów. Był jednak zarazem gniazdem niebezpiecznych żmij i intryg mogących zgubić nieostrożnego gracza. Z tego właśnie powodu czcigodny Ventricule nalegał, aby podróżujący do Bergamo Abdel Sanguine spędził w pełnym pokus i zagrożeń Tulonie jak najmniej czasu.

Któż mógł znać słabości pierworodnego lepiej jak jego własny ojciec? - Casimir Lavelle, Pamiętniki cichego doradcy.

Pokład Anabelle, Tulon

Poinformowany przez szypra o rychłym zawinięciu do portu, Abdel Sanguine wspiął się zwinnie na dach kokpitu i stanął tam ze skrzyżowanymi na piersiach ramionami, wpatrując się w sylwetkę rzygającego kłębami dymu frachtowca. Rześka słona bryza rozwiewała jego jasne włosy, przyjemnie chłodziła skórę po dusznym wilgotnym dniu spędzonym na rozlewiskach Rhone.

Silnik Anabelle przeszedł z jałowego biegu na wyższy, woda zakipiała na rufie łodzi mielona łopatkami bliźniaczych śrub. Opływając wcinające się głęboko w morze wzniesienie Saint Chenil, tworzące naturalny wysoki falochron portu, łódź weszła w końcu na wody tulońskiego portu.

Miasto pławiło się w czerwonawym blasku zachodzącego słońca. Ponad sterówkami pływających we wszystkich kierunkach kutrów, motorówek i wiosłowych łodzi dziedzic dostrzegł masywne kształty industrialnych budowli w Ferrallies, upstrzonych mnóstwem mikroskopijnych z tej odległości elektrycznych światełek. Mijane na bakburcie Saint Chenil i należący doń Południowy Port zostały przez Abdela zignorowane po kilku sekundach pobieżnej obserwacji, dziedzic nie zamierzał bowiem poświęcać zbyt wiele uwagi dzielnicom nędzarzy i życiowych nieudaczników. Jego chciwy doznań wzrok objął w zamian różnobarwne dachy Portu Lagagne, w którego głębi wznosiła się twierdza tulońskiego Senatu. Tysiące prosperujących zakładów rzemieślniczych tworzyły tam bijące serce miasta, opływające w przekazywane z rąk do rąk złoto. Jeszcze dalej, poza wewnętrzną częścią zatoki, można już było dostrzec Cour Argent, wysuwające się powoli zza krawędzi zasłaniającego początkowo widok przemysłowego Ferrallies.

Promienie słońca przydały karmazynowej barwy majestatycznemu pałacowi neolibijskiego władcy Tulonu. Hamza Abubakar III, posiadacz wartej fortunę koncesji na handel z Tulonem, zaufany sprzymierzeniec Senatu, w rzeczywistości zaś pan życia i śmierci Diamentu Południa, nakazał wznieść na swą cześć prawdziwie wspaniałą budowlę. Jej pokryte białym kamieniem wały wznosiły się wysoko ponad Tulon, ukrywając przed oczami ciekawskich opływające w zbytki wnętrze kompleksu.

Abdel Sanguine, pierworodny Ventricule i dziedzic rodu Sanguine, poczuł na ów widok mieszaninę emocji, zdominowanych przez uczucia podziwu, uznania i zazdrości. Mieszkając w dystyngowanym Montpellier, rządzonym arystokratyczną etykietą, skomplikowanymi regułami dworskich gier i opartym na kastowym społeczeństwie, łatwo było uznać za pewnik, że to Królewski Rubin był centrum cywilizowanego świata. Zderzenie z cudami Diamentu boleśnie sprowadzało na ziemię, uświadamiając zarazem w mało komfortowy sposób, że ponad postrzegającymi się za niemal doskonałość Sanglierami znajdowali się inni możnowładcy tego świata, być może dość potężni i wpływowi, by zasypać centrum Montpellier dinarami aż po dachy pałacu konsula.

- Zaraz przycumujemy do przystani, wasza miłość - oznajmił szyper wystawiwszy głowę przez boczne okienko kokpitu - Przed nami Terres Putain.

Abdel skinął starszemu mężczyźnie głową w odpowiedzi. Terres Putain, najbardziej magiczna dzielnica Tulonu. Casimir Lavelle przyrównał kiedyś części metropolii do ludzkiego ciała, uznając Cour Argent za mózg Tulonu, Ferrallies za pracowite ręce, Port Lagagne za serce, Terres Putain zaś za przyrodzenie. Doradca Emmanuela Geoffroya Sanguine nie przyrównał do niczego jedynie Saint Chenil, ale znający ze słyszenia reputację dzielnicy nędzy, brudu i żebractwa, Abdel sam uzupełnił sobie anatomiczne wyobrażenie miasta.

Chociaż na szlachetnym obliczu dziedzica widniało wyłącznie godne królewskiego rodu opanowanie, krew w jego żyłach tętniła szaleńczo na samą myśl o wspaniałościach nadmorskiej metropolii.

Witamy w Tulonie. Court Argent, Ferrallies, Port Lagagne, Terres Putain czy Saint Chenil to nazwy tulońskich dzielnic, wznoszących się wzdłuż całej długości tulońskiej zatoki. Populacja tego miasta sięga spokojnie stu tysięcy mieszkańców, w sporej części żyjących z morza - tak więc łatwo sobie wyobrazić, jaki tłok i ruch panuje w porcie i na nabrzeżach. Lawirując pomiędzy innymi jednostkami, Wasza łódź omija na bakburcie Port Lagagne i skręca ku położonym dalej na północny zachód przystaniom Terres Putain.

Pokład Anabelle port Tulon

Nie skończył Leon Thibaut na dwóch kieliszkach wybornego trunku, był trzeci i czwarty, zawsze miał problem by we właściwym momencie przestać. Na szczęście znużyły go rozmowy rodzeństwa, przypominające szczypanie się dzieci. Liczył, że któreś podejmie temat celu wyprawy, ale nawet jeśli kuzynostwo coś wiedzieło zachowało to dla siebie. Kiedy przyłapał się na obserwowaniu refleksów światła, na załamaniach ciętego z kryształy kielicha, czerwony, różowy, żółty, turkusowy, szafirowy, postanowił wyjść na pokład żeby otrzeźwieć i nie spaść z pomostu podczas wychodzenia na ląd w Tulonie.

Nie mylił się, wiatr trzeźwił głowę i rozbudzał dziecięce pragnienie odkrywania, którego nigdy się nie wyzbył. Podróże towarzyszyły mu od kiedy stał się chłopcem, to znaczy od kiedy jego penis sztywniał. Rodzina przeznaczyła znaczne kwoty, żeby mógł uczyć się od scraperów na granicy Borki. Zastanawiał się czy to podróże uczyniły z niego mężczyznę, czy mężczyzna wyruszył w podróż żeby w niej dorastać i by ta stała się jego namiętnością. Najdłuższy pobyt w Montpellier od tamtego czasu, wiązał się z służbą w szeregach Sangów, a później ślub młodego podoficera z jeszcze młodszą szlachcianką. Ale nawet jego cudowna żona nie zdołała przemienić go w domatora. Nowe miejsca podniecały go jak innych stroje, czy kosztowności. Teraz zaś czuł, że majaczące na horyzoncie zabudowania Tulonu, były tylko przedsionkiem domu z tajemnicami. Wynalazca raz miał już możliwość odwiedzenia tego miasta, obecny wyjazd otwierał jednak nowe możliwości, osoby wynajęte przez Ventricule na pewno będą odpowiednimi przewodnikami po mieście. Ciekawy był mianowicie osoby Nathana Barteza, koordynatora wyprawy. Znajomość z takimi typami mogła być ryzykowna, ale otwierała z pewnością drzwi, których młody Singue nie byłby w stanie otworzyć sam. Tulon przybliżał się coraz szybciej, a dookoła Anabelle gęstniało od statków.

Chwile postoju przed wejściem do portu przeznaczył na uporządkowanie rzeczy, doznając wrażenia, że mimo licznej służby ma za dużo bagażu, ale też wszystko wydawało mu się potrzebne.

Port przywitał ich gwarem i zmieszanymi zapachami spalanej ropy, ryb i potu kolorowego tłumu. Na trap zszedł uprzejmie po kuzynostwie, zdziwił go nieco widok człowieka witającego ich w porcie, a będącego jak się domyślał ich koordynatorem. Spodziewał się obrotnego przedsiębiorcy, tymczasem zobaczył objuczonego bronią najemnika. Zaczął się zastanawiać czy nie pokładał w tym człowieku zbyt wielkich nadziei, Sangowie byli wystarczająco dobrymi żołnierzami. Postanowił jednak nie oceniać zbyt łatwo, wiedząc że ludzie nakładają często maski dla fałszywego wrażenia. Kiedy już doczekał się zdawkowego skinięcia głową, uznał że czekał za długo i postanowił zagadać do najemnika w drodze do posiadłości.

- Panie Nathanielu Bartez, będę potrzebował przewodnika po mieście, kogoś kto się nie zgubi i wie gdzie i za ile kupić. - po chwili zaś wskaże na uzbrojenie najemnika - A to wszystko konieczne? Nie idziemy jeszcze w góry.

Terres Putain, Tulon

Stojąca na rufie Angeline obserowała z zainteresowaniem przesuwające się za burtą widoki kolejnych dzielnic Tulonu. Miasto zrobiło na niej spore wrażenie, nie mogła się jednak pozbyć wrażenia pewnego... braku szlachetności tego miejsca. Zupełnie jakby tętniące życiem i bogactwem miasto otulała jakaś dziwna, niepokojąca i nie dająca się bliżej zdefiniować aura. Prześlizgując się wzrokiem po zabudowaniach jakby odruchowo dziewczyna starała się zapamiętać jak najwęcej szczegółów. Odczekawszy aż Anabelle zakończy manewry w porcie i bezpiecznie przycumuje do przystani dziedziczka Sanguine ruszyła w stronę kabiny by zabrać rzeczy, których nie chciała oddawać żadnemu słudze. Zabrawszy swój mały plecak i pokrowiec kryjący karabin zaczęła schodzić po trapie obserwując uważnie stojących już na przystani mężczyzn.

Jej brat i kuzyn stali na pomoście w towarzystwie poważnie wyglądającego i uzbrojonego po zęby mężczyzny. To musiał być Nathaniel Bartez, szef ich ochrony. Wzrok schodzącej po trapie Angeline lustrował uważnie sylwetkę Nathaniela starając się wyczytać z jego postawy jakim jest człowiekiem. Stał spokojnie, starając się wyglądać na rozluźnionego i odprężonego, Angeline jednak wiedziała gdzie i jak patrzeć. Pan Barthez był czujny jak żuraw. Lekkie napięcie mięśni, bardzo delikatnie ugięte kolana, ciężar przeniesiony na jedną nogę, wzrok uważnie omiatający otoczenie powimo prowadzenia konwersacji z Abdelem. Pan Barthez był profesjonalistą w każdym calu, gotowym błyskawicznie przejść od oczekiwania do działani...a w każdym razie na takiego wyglądał. Uśmiechnąwszy się lekko Angeline podeszła bliżej do stojących obok siebie mężczyzn i spojrzała prosto w oczy Nathaniela.

- Witam w Tulonie pani - powiedział Barthez i skinął poważnie głową. Angeline nie wyciągnęła ręki do ucałowania bo nie chciała uchodzić w oczach tego interesującego mężczyzny za rozkapryszoną dziedziczkę oczekującą bóg wie jakich powitań. Zamiast tego przyłożyła pięść do piersi i również skinęła głową a oczach Bartheza pojawił się błysk czegoś co mogło być nie wypowiedzianą na głos akceptacją postawy dziedziczki.

- Witam, monsieur Barthez - rzuciła cichym głosem - cieszy mnie fakt iż to właśnie pan będzie szefem naszej ochrony. Cóż panowie ? Będziemy tak tu stali czy może ruszymy się odświeżyć po naszej pełnej przygód i nieoczekiwanych zdarzeń podróży ?

Angeline chciałaby się odświeżyć. Zakupy czy inne spacery jej w tej chwili nie interesują.