Rogatki Perpignanu, noc 24 sierpnia 2595

Światła na niebie pojawiły się i zgasły. Znów. Oczekującemu na oczywistą odpowiedź sierżanta Pollaninowi czas dłużył się niemiłosiernie. Zdążył odejść na bok, załatwić potrzebę, wracając do wozu łyk jeszcze na otrzeźwienie, albo na uspokojenie zamiast wzburzenie. Łąk i lasów smród, blisko drapieżnik, nie usłyszeli, znaczy coś go wypłoszyło, że się do ludzi zbliżył.

Kiedy powrócił, jakiś trep pakował mu na wóz swoich parchów, bądź co bądź ludzi gminu i czynu, raczej. Się upewnił Yago, a znał już nieco miejscowe zwyczaje milicji, czy aby owi na takich wyglądają, a nie piratów. Zmierzył każdego surowym okiem.

- Nie tłuc się, - skarcił - panienka zasnęła, tak żeście celebracje odprawy wydłużyli, że chuja będzie z oglądania jupitera, a to było kluczowe. -zwracając się z niespodziewanie w kierunku sierżanta wyciągnął z pochwy swój lekko gięty na końcu pióra falchion i wycelował w pierś.

- Jak mi tu będziesz z rekwizycjami wyjeżdżał to nic nie dostaniesz! Jeszcze ci serce wydrę. Tych panów podwiozę, bom jest dobry obywatel, ale nie śmiej mi tu z podobnymi rewelacjami wyskakiwać, chyba, że mamy wojnę. - ochłonął chwilę. - Monttpelierr, dowie się jak utrudniacie przejazd jego domownikom, a i szpitalnik się zjawi z chwostem sprawdzić czyście czyści!

Odpuścił, skierował się do wozu. Upewnił się, że panienka zasnęła i że jej wygodnie w kolasce. Sam zajął miejsce na końcu za plecami wszystkich, zaś powozić nakazał jednemu z rezysty.

Chwile ujechali zagadał:

- A długo służycie, a na jaką placówkę wracacie, a skąd pochodzicie, a jakich sierżantów znacie? - ot tak niby od niechcenia, niewinne pytania z tyłu. Choć jeszcze niedawno był znudzony, to na wozie z nieznajomymi znów czujny, zwierz dziki.

Kilku odpowiedzi zdawkowych wysłuchawszy zarządził krótki postój, pannę wybudził, otrzeźwił, na rauszu pozostawiając, ale już wyspaną. Na szczęście na tyle przejętą, by przykryło to strach i inne niedogodności. Wyjaśnił, że mają eskortę, ale trzeba mieć się na baczności. Sam z karabinem się nie rozstawał, na łuk założył cięciwę. - Wsiądziemy na konie, ale będziemy poruszać się z nimi jak to długo możliwe. Wypytaj ich pani o to gdzie i po co jadą.

Anja była w doskonałym humorze, szczególnie kiedy dostała lekarstwo z piersiówki Swarnego. W siodle trzymała się pewniej niż jej dziki towarzysz, ujmowała dostojeństwem i urokiem, schodziła z posągu wprost w ramiona prostaczków. Miała ten dar ujmowania serc ludzkich, którego brakowało Pollaninowi. Na jej pytania mężczyźni odpowiadali szczerzej niż by chcieli, a Yago miał oręż w pogotowiu.

Yago już poniżej pleców ma omawiane wzgórze, jedzie prosto do miejsca zdarzenia. Jak rozumiem oni jadą obiąć posterunek w miejsce bliskie naszej destynacji. Wóz im oddam [ bo na co nam], ale nie konie, o których pisałem wcześniej.
Kolejna sprawa to czy to naprawdę żołnierze Rezysty, a jeśli tak to co powiedzą o zdarzeniach minionej nocy. [Czy znów mam testować?] jeśli nie to co o tym świadczy? Wtedy to inna gadka!!!!!
Niecierpliwie czekam feedbacku i jakie mam testy dodać? Dominacja/cunning/perception? Może Primal?

Wybrzeże Franki koło Narbony, wczesne godziny 24 sierpnia 2595

Stojąc w towarzystwie Wildera i Baudelaire za relingiem kutra, sierżant Renton przyglądał się uważnie rozsypanym po plaży harapom. Czarnoskórzy wojownicy, zamknięci w przemalowanych własnoręcznie pancerzach Dawnych Ludzi, trzymający w dłoniach antyczne szybkostrzelne kulomioty lub wzmocnione stalowymi oczkami smycze potężnych hien, przemierzali szybkim krokiem linię brzegową i wspinali się na klif pokrzykując do siebie chrapliwymi głosami. Objuczeni wiele ważącym ekwipunkiem, mimo jego ciężaru poruszali się gibko i sprawnie, dowodząc sierżantowi zarówno fizycznej krzepy jak i doświadczenia w pokonywaniu przeszkód terenowych. Ich mowa ciała, początkowo agresywna i spięta, uległa rozluźnieniu, kiedy kilku z nich zbiegło z urwiska meldując coś harapowi stojącemu przed pierwszym z zaparkowanych na plaży komów.

Załoganci kutrów nie świecili reflektorami prosto w oczy Afrykanów, toteż Renton nie dostrzegał w ciemnościach nocy wszystkich szczegółów, ale zachowanie zwiadowców jawnie dowodziło tego, że przedkładali swe wieści harapowi w randze Simby. Ten wysłuchawszy ich słów uniósł zaciśniętą w pięść rękę, rzucił kilka niezrozumiałych słów, a potem ruszył poprzez mokry piasek plaży w kierunku kołyszących się na falach kutrów.

- Chce do nas przypłynąć? - mruknął Wilder wsuwając bagnet z powrotem w pochwę i łapiąc obiema rękami za reling - Wpław? Sierżancie, chyba macie konkurenta w sportach ekstremalnych.

Harap i przywołany przez niego mężczyzna, który dotąd trzymał się przy pojazdach weszli w wodę po pas nic sobie nie robiąc z przemoczonego odzienia, ale potem stanęli w miejscu trzymając długie kształty kulomiotów horyzontalnie na wysokości piersi. Lepiej obramowani elektrycznym światłem, stali się znienacka dziwnie znajomi.

Jednym z mężczyzn był neolibijski magnat, Kuoro Wanadu, towarzysz podróży Rentona z Pradeshu i powiernik wiadomości Gauthiera dla Jeracqa. Nie wiedząc właściwie czemu, sierżant nie poczuł większego zdziwienia na widok zawodowego myśliwego i jakoby członka poselstwa neolibijskiego konsulatu. Połączone kreskami kropki zaczynały generować pewien niekompletny jeszcze obraz, ale mimo jego luk Renton przyjął za coś oczywistego, że Wanadu zjawił się na plaży opodal Narbony po tym jak skrzyżował swe ścieżki z sierżantem w Pradeshu i w pałacu Pięści.

Czas miał pokazać jaką prawdziwą rolę Lwy Trypolisu zaplanowały dla tego człowieka.

A potem sierżant przyjrzał się uważniej mężczyźnie w pancerzu harapa i poczuł się nieco zaskoczony. Zaskoczony, ale nie zdziwiony. Każdy instruktor Rezysty stacjonujący w Perpignanie znał dane wywiadowcze ruchu oporu na temat Neolibijczyków w tym mieście - i każdy wiedział, kim był Afrykanin nie mający w zwyczaju nosić hełmu, ale w wyrazie szacunku dla tradycji wciąż zasłaniający swoją twarz maską, splatający włosy w pęki dredów i słynący z niebywałego kunsztu we władaniu tak myśliwską włócznią jak i wyborowym karabinem muricańskiego pochodzenia.

- Ja pierdolę, to naprawdę on? - powiedział Concombre wyciągając z ust fajkę - Assegai?

Assegai - Zbrojmistrz Perpignanu, wielokrotny zdobywca pasów pięściarskich Bordenoir, pogromca hybrispańskich bojowników i dowódca ochrony konsulki Elani - zapalił przymocowaną do lufy karabinu latarkę i pomachał nią w stronę motorowych łodzi.

- Tak - potwierdził Renton uświadamiając sobie, że wcale nie jest widokiem legendarnego harapa zdziwiony wiedząc, o co właściwie szła tej nocy stawka - Kto inny mógłby poprowadzić takie polowanie?

- Wchodzę na pokład! - zawołał w starannie akcentowanej mowie Franków - Wyślicjie po nas łódkę?

- Jednak nie wpław - mruknął pod nosem Wilder nie próbując ukryć szyderczej nuty w swoim głosie.

- Mówią, że zabił jednym ciosem pięści białego, który dotknął brudną ręką jego karabinu - odparł sucho szyper, mimowolnie kładąc przy tym wolną dłoń na przykrywającym pocięte odłamkami szkła biodro opatrunku - Nie dziwne, że nie chce zalać broni wodą.

Lazurowe Wybrzeże, nieopodal Narbony
24 sierpnia 2595

Jeniec odniesiony na pokład, trzymany pod strażą. Jego dobytek przeniesiony z klifu przez Jehana, czujnie i czule trzymającego rzeczy przy piersi niczym noworodka. Pierwsze ryczące plamy komów i wymiany w yorubie w oddali. Pozostało tylko czekać na bliskie spotkanie trzeciego stopnia z harapami, którym wcale nie było spieszno dotrzeć do podnóż klifu, gdzie na morskiej tafli bujały się perpignańskie kutry. Jehan czekał tak cierpliwie, jak tylko potrafił, siedząc na deskach pokładu oparty o chłodną ścianę sterówki, dziobiąc tylko irytującą nitkę u rękawa, która wyrwała się i odstawała koląco od dzierganego odzienia.

Pytanie sierżanta wpuścił jednym uchem, a wypuścił drugim, wzruszając tylko ramionami, bardziej zaabsorbowany dumaniem nad innymi rzeczami. Ostatnie takie rewelacje, o zrzuceniu afrykańskiego jarzma, słyszał splecione z Tunisem, ale nie pokładał w nich za wiele wiary. Plotki o niewolniczych rewoltach co i rusz przybywały do Perpignanu - jak nie Tunis, to Konstantyna; jak nie Konstantyna, to Algier; jak nie Algier... I tak dalej. Baudelaire nie łudził się, że te wywalczone chwile wolności były tak ulotne, jak wiosenny śnieg. Barbarzyński proceder niewolnictwa wzbudzał w nim odrazę, jakżeby nie mógł - uczynienie z kogoś swojej własności było kardynalnym grzechem w skromnym zestawie przykazań Jehana, ale nie łudził się by to status quo miało ulec zmianie. Wolny port w Afryce zarządzany przez byłych niewolników? Dobre sobie. Dla Baudelaire'a to było tak wiarygodne, jak rzekome plany Hybrispanów, by wysadzić w powietrze Przesmyk Gibraltarski i tym samym wskrzesić umierające Morze Śródziemne.

Z zadumy i skubania rękawa wyrwało go dopiero poruszenie na brzegu oraz dwie sylwetki Afrykanów oddelegowanych do dyplomacji. Poruszył się i Jehan, wyginając ciało i spoglądając nad relingiem niczym czający się do skoku kot, ciekaw kto zacz. I aż zaparło mu dech w piersiach, gdy Concombre słowami potwierdził, że Baudelaire jednak nie nawdychał się na klifie petrolowych oparów.

"Kolejna, kurwa, legenda," Bordenoir zaśmiał się w duchu.

Zaiste dziwne bywały koleje losu, bo oto w przeciągu dwóch dni zaledwie Jehan widział na bliską odległość czwartą już osobę urastającą do legendarnej rangi. Zielone oczy aż rozszerzyły się w zaskoczeniu i tylko cud sprawił, że chłopak zapanował nad szczęką, nie pozwalając jej opaść. Gauthier, Veracq, Lefebvre, teraz Assegai - kogo jeszcze zepchnie w jego stronę los? Tego Jehan nie wiedział i nawet nie myślał o tym. Jednego był jednak pewien - Zbrojmistrz Perpignanu był zdecydowanie najprzystojniejszą legendą, jaką widział. Baudelaire pozwolił sobie na chwilę otwartego podziwiania Assegaia, reflektując się dopiero wtedy, gdy zarejestrował jego towarzysza.

Zaskakujący był fakt, jak mało zaskakująca była tutaj obecność Wanadu. Jehan zmarszczył na chwilę brwi, ale głębszą analizę tejże myśli zostawił sobie na później. Wpierw eskorta konsulatu po audiencji, teraz towarzystwo Zbrojmistrza - Bordenoir poczuł ukłucie podejrzliwości, kim tak naprawdę był Kuoro Wanadu. I po co tak naprawdę pojechał wtedy do Pradesu. Oraz, co ważniejsze, na czyje polecenie. Elani? Trypolisu? Jehan westchnął. Lista tajemnic do odkrycia i zagadek do rozwikłania puchła w zastraszającym tempie. Podniósł się ze swojego miejsca, wygładzając ubranie i ściągając kaptur z głowy. Tak znamienitych gości wypadało powitać z należytą dozą kultury oraz szacunku. Co też uczynił, przybierając wyrobiony przez lata, neutralnie uprzejmy uśmiech i splatając dłonie za plecami, wyprostowany niczym struna.

- Ti o dara aṣalẹ, oluwa Wanadu, oluwa Assegai - Jehan skłonił się nawet przy powitaniu. Głębiej przy tym drugim imieniu, rzecz jasna.

Zdanie raportu zostawił żołnierzom. Był poza łańcuchem jakiegokolwiek dowodzenia, natrętnym cywilem, i nie zamierzał wpychać się między zbrojnych trzech frakcji.

Poza tym, lubił pozostawać w cieniu.

Wybrzeże Franki koło Narbony, wczesne godziny 24 sierpnia 2595

Assegai wspiął się na pokład kutra z pomocą zwisajacej z relingu linki, nawet nie zaszczycając spojrzeniem wysuniętych w jego stronę dłoni. Nie tak rosły i wysoki jak sierżant Renton, bynajmniej nie był ułomkiem, toteż spoglądający w stronę obu mężczyzn Jehan nie mógł się powstrzymać przed wrażeniem, że widzi stojące naprzeciwko siebie czarną panterę i czarnego niedźwiedzia.

Dwa drapieżniki o odmiennych odruchach, ale obydwa śmiertelnie niebezpieczne po sprowokowaniu.

Kiedy Kuoro Wanadu wyrósł u boku rozglądającego się po pokładzie harapa i zasypał go gradem słów wypowiadanych w afrykańskiej mowie, Baudelaire nadstawił jeszcze chciwiej ucha, obiecując sobie solennie w myślach, że przy najbliższej okazji poprawi swoją znajomość yoruby. Przy obracaniu się w towarzystwie tak znacznych Afrykanów brak wprawy w posługiwaniu się ich mową zaczynał Jehanowi doskwierać niczym tkwiący w bucie kawałek wulkanicznego żwiru.

Assegai nie odpowiedział słowem na uprzejme powitanie Jehana, ale młodzieniec dostrzegł przelotny błysk w jego oczach będący zapewne wyrazem niechętnego uznania i aprobaty dla lingwistycznych talentów młodego Bordenoir.

Concombre zaczął opowiadać w nieco niedokładny sposób o szczegółach zasadzki na klifie, budząc tym wywodem wyraźną ciekawość neolibijskiego myśliwego i zniecierpliwienie harapa. Kiedy szyper skończył, Wanadu znów coś powiedział, a wytężający słuch Jehan wyłapał w jego słowach zwroty takie jak „sierżant, honor, krew, zasługa” - co wydawało się przydawać tej wypowiedzi ogromnie pozytywnego wydźwięku.

- On a sanra, okunrin dudu ti ko tọ si pẹlu ẹjẹ funfun ti ko si si ọpa ẹhin - odparł natychmiast Assegai odwracając głowę w stronę Rentona i po raz pierwszy poświęcając mu nieco więcej uwagi - O jẹ iyalẹnu pe ko rì. A gbọ́dọ̀ gbá a mú ká sì fi òkúta ọ̀fọ̀ gbá awọ ara rẹ̀ ká lè ro bo- òkùnkùn ṣe jinlẹ̀ tó.

Harap mówił bardzo szybko i z ciężkim akcentem, toteż w przeciwieństwie do wcześniejszego wywodu Kuoro teraz Jehan zrozumiał zaledwie kilka prostych słów takich jak „cud, musimy, skóra, czerń”.

Czasami jednak nawet szczątkowa znajomość języka wystarczała, by móc z dużym prawdopodobieństwem trafności zrozumieć sens zdań i wszystko wskazywało na to, że zarówno Assegai jak i Wanadu pozostawali pod ogromnym wrażeniem postawy sierżanta Rentona.

- Kto zginął? - zapytał Neolibijczyk przechodząc na mowę Franków i spoglądając uważnie w stronę przestrzelonych okien sterówki.

- Fauconi, który własnym ciałem zasłonił kapitana Concombre - oznajmił Renton nie widząc niczego zdrożnego w wywołaniu u szypra uczucia dumy z ostatnich chwil młodego załoganta - Oraz gość pałacu, czerwonokrzyżowiec.

- Famularz Draz? - Kuoro Wanadu nie zdołał ukryć zaskoczenia, najwyraźniej wciąż mając w pamięci niedawny wspólny posiłek w sali jadalni regenckiego pałacu - Jak to się stało?

- Jeniec - Assegai uniósł władczym gestem rękę - Gdzie jest ten jeniec? Chcę go zobaczyć.

- Za sterówką - powiedział sierżant Rezysty - Jest w dość kiepskim stanie na swoje własne życzenie, ale dobra wiadomość jest taka, że daleko nie ucieknie. Proszę za mną.

Pozwalając sobie na przebłysk czarnego humoru w uwadze o uciekaniu więźnia Tulończyk nie pomyślał jak szybko przekona się o prawdziwości swojego twierdzenia. Spętany, a przede wszystkim ciężko okaleczony strzelec z klifu nie miał prawa zmienić swojej pozycji, a mimo to na widok wyłaniających się zza sterówki trzech czarnoskórych postaci jego wychudłym ciałem szarpnął spazm tak silny, że przez ułamek chwili sierżant spodziewał się, iż więzi skrytobójcy pękną umożliwiając mu skok za burtę kutra.

Zrodzony z niewyobrażalnej paniki zryw mięśni musiał się łączyć z równie niewyobrażalnym bólem, pod wpływem którego jeniec niemal natychmiast stracił przytomność. Assegai stanął nad nim w rozkroku przyglądając się przez chwilę nieruchomej postaci, potem zaś schylił się i złapawszy nieprzytomnego człowieka za bark odwrócił go w bok zauważając ciemnoczerwony kształt dziwnego tatuażu.

Kuoro Wanadu wciągnął oddech przez zęby wydając z siebie cichy świst i przybierając zmartwiony wyraz twarzy, który w opinii Jehana byl autentycznie szczery. Assegai warknął coś niezrozumiale pod nosem kładąc wolną dłoń na pochwie swojego myśliwskiego noża.

I dla Jehana i dla sierżanta Rentona stało się w jednej chwili jasne, że obaj Afrykanie doskonale wiedzieli, czym ów tajemniczy kolorowy tatuaż był. Albo co oznaczał.

- Zabieramy tego człowieka ze sobą - powiedział harap puszczając bark wciąż nieprzytomnego jeńca - Przenieście to ścierwo do szalupy.