Tak jak Marta przewidziała, niesforna wampirzyca podkradała się do karczmy świecąc gołym półdupkiem w swej szacie. Jej celem chyba było zakradnięcie się do pokoju tajemniczej Hrabiny, a gangrelskimi sztuczkami uspokoiła psy. Trzeba było przyznać, że pustelniczka zwinną była dziewuszką i skradała się niczym Tatar. Marta zrazu jęknęła w duchu. A potem duch łupieżczy i złodziejski się w niej obudził, ziewnął i zapytał: a czemu nie? Co niby zdrożnego w zakradaniu się do cudzej alkowy i trzepaniu piernatów w poszukiwaniu tajemnic i bardziej przyziemnych, za to przyjemnych dla oka kosztowności? Przynajmniej się dowiedzieć czegoś można i pamiątkę sobie wziąć, a nie czekać w krzakach, aż boskim zrządzeniem jakieś objawienie na rozum spłynie, bo najpewniej nie spłynie nigdy. Rozejrzała się czujnie i z dzikim uśmiechem smyrgnęła za Swartką.

– Poczekaj – złapała za płowy warkocz i wyszeptała w małe, zgrabne uszko. – Ja z tobą. Poubezpieczam ci tyły. Hrabina gdzie?
– Na samej górze… z gachem tutejszym – zaśmiała się cicho wampirzyca i mruknęła drapieżnie. – Puszczaj… to boli.
Gdy Marta puściła jej warkocz, Swartka dodała: – Ot pachoły gadatliwe, że można pani z południa przyjechała, to i nazjeżdżało się szlacheckiego narodu. W tej chwili je kolację z miejscowym ziemianinem. Albo ziemianina na kolację. Jakiś Powsiński, ma dwie wsie w okolicy. Wdowiec… to i uderzył w konkury przed szaraczkami.
– Oby w uczciwych zamiarach na rękę liczył… a nie w bałamutnych na noc pełną wrażeń. To może się do bagaży przemkniemy. W alkowie konsumują czy w izbie?
– Nie wiem… nie wchodziłam do środka. Ino pachołów podsłuchuję. I wszyscy są nią zachwyceni – zachichotała Swartka.
– To warto chyba poznać na to recepturę – Marta zachichotała także. – Chodź – pociągnęła wietrznicę za kraj rękawa. – Karczmę obejdźmy. Obadajmy, czy przez budynek na górę, czy przez okno gdzie da się.
– Da się … ino trzeba odciągnąć uwagę pachołków kręcących się w okolicy wygodnego miejsca do wspinaczki. – Swartka sama przejęła inicjatywę, prowadząc Martę we właściwym kierunku.
– Lepiej wspinasz się… – Rozbójniczka wyłamała z chrzęstem palce białych raczek, oceniając dystans, jaki dzielił je od bocznego wejścia do tajemnic… jakichś, na pewno ciekawych. – Czy odwracasz uwagę?
Chciała szczypnąć w blady pośladek, ale stwierdziła, że się skupią może na zadaniu.
– Chętnie bym zobaczyła tą ślicznotkę… – zamyśliła się Swartka.– Ale nie macham językiem zwinnie, więc… lepiej ty się wspinaj. A ja spłoszę konie.
– Lepiej nie. Rozlezą się po okolicy jak pchły po kożuchu. Jeszcze na naszych natkną się – klepnęła w biały zadek – Patrycjuszy do gadania wyślemy. A my na górę obedwie. Poczekaj – wycofała się w zarośla.

Wróciła po kilku pacierzach z przepojonym satysfakcją uśmiechem na twarzy.
– Węgier zrobi hecę w karczmie na dole… Tyrolczyk z krzaków ubezpiecza. Jesteś pewna, że Patrycjusze tacy sami? Bo mnie cechy śmiertelnych nacji po oczach aż biją – zachichotała, zasłaniając usta dłonią. – Zosia z Zachem, Jaksa chyba też w odwodzie.
Nachyliła się i spódnicę szeroką obwiązała wokół nóg, by jej we wspinaczce nie zawadzała. Zaszeptała bezgłośnie, przywołując polującego w okolicy Diamenta. Basior ostatnio zdawał się rozdrażniony, ani chybi z zazdrości, bo na Węgra iście spod wilka patrzył. Jednak przybędzie, jak zawsze… I na pewno mniej zdziwienia wywoła wypadając z krzaków, gdy Marta go wezwie, niż Wilhelm Koenitz w zdobnej szlachetnymi kamieniami pełnej zbroi płytowej.
– Ty przodem – rzekła do Swartki, starając się wyglądać niewinnie, co jednakże przekraczało granice jej nadludzkich możliwości. Skoro nie zobaczy osławionej hrabiny, przynajmniej zajrzy pod Swartkowe poszarpane szatki.

Wampirzyca wystrzeliła do przodu jak strzała, przemieszczając się do jednej do drugiej, kryjówki, po czym zwinnie niczym wiewióreczka zaczęła się wspinać na górę, a Marta... mogła podziwiać jej zwinność i goliznę. Swartkowe odzienie było bowiem robione z myślą o takich wspinaczkach i pozwalało odsłonić nie tylko dwa księżyce w pełni, ale też i wszelkie niewieście sekrety półdzikiej wampirzycy.

Martę w połowie drogi za drewniany kojec, w którym gulgotały zawzięcie dwa indyki dobiegł huk wystrzału głośny i bliski. Zach, zdaje się, gościnne występy na wsi wesołej i spokojnej zaczął z przytupem od mocnego akcentu. W każdym razie pacholiki, co się pacholikowym zwyczajem szwendały wokół karczmy, duldały z gąsiorków, lulki paliły i czyniły co w ich mocy, byle do niczego pożytecznego ręki nie przyłożyć, hurmem ruszyły do izby. Ich strata. Głowy by zadarli, a cuda i dziwy zobaczyliby niezwykłe. Swartka akuratnie nogę uniosła, by daszek nad podcienią okraczyć i pokonać. Marta zaś przepchnęła dłoń między żerdkami kojca i pogłaskała indora po czerwonych koralach. Czekała, aż ostatni sługa, przez gorzałkę ostro już sponiewierany, w drzwi trafi wreszcie. Gdy wiktorię odniósł, skórę sarnią w odrzwiach dla ochrony przed nocnym chłodem przybitą zrywając przy okazji, pomknęła za Swartką. Wspinała się zręcznie, to w migające jej nad głową wdzięki wpatrzona, to okna i podwórze przed karczmą lustrując. Ustała, gdy i Swartka przystanęła, czemuś w szparze po zerwanej drewnianej dachówce się przypatrując z uśmiechem.
– Tu gniazdko jest. Z ptaszkami małemi…
W istocie, coś w dziurze kwiliło cichutko, przebudzone.
– Tobie jedno tylko w głowie – wyszeptała Marta. – Śmigaj na górę. Ale nie wchodź beze mnie, jak razem się bawimy, to razem.

Akurat przyłapali bladolicą, gdy głaskała po głowie „śpiącego” szlachcica. Było na co popatrzeć.

Wabiła oko bielą swej skóry, krągłymi piersiami stworzony ku pieszczotom, śliczną twarzyczką i puklami czarnych włosów. Pożywiła się tutejszym szlachcicem i teraz ścierała z twarzy resztki swej uczty. Głaszcząc go po głowie, szeptała słodkim jak słowik głosem przebieg ich wspólnej nocy… bardzo sugestywnym i poetyckim językiem i przy tym bardzo obrazowym… na tyle obrazowym, że gdyby serduszka obu podglądaczek biły jeszcze, to ta opowiastka przyspieszyłaby ich bicie i zabarwiła liczka czerwienią.

Marta próbowała obejrzeć tyle z wnętrza komnatki, ile się dało cichaczem przez okno. Łatwe to nie było. Prawe oko uparcie zezowało jej na obciągnięte czarną koronką hrabiowskie półkule, a lewe na oblizującą się łakomie i jawnie Swartkę. Włoszka tymczasem z wprawą znamionującą duże doświadczenie bałamuciła nadal mości Powsińskiego, wdowca na dwóch siedzącego, plotąc mu piętrowe banialuki. Marcie w głowie się nie mieściło, że się takie opowieści uszom męskim miłe, po co gadać, jak robić można. Jeszcze bardziej niepojętym było, że hrabina Visconti to już druga po księdzu Giacomo z Włoch przybyła persona, co się płynnie, acz z akcentem. w lackiej mowie dogaduje. Na italijskich uniwersytetach musi być, że język polski wykładają… Zza uchylonego okna doleciało porównanie piersi do młodych koźląt, i zaraz po nim opis tego, jak owe jagnięta brykają. Rozbójniczka wykrzywiła się z niesmakiem nad szlacheckimi gustami. Bez wątpienia hrabina swoje bałamucje wspierała krwią, choć z taką aparycją, to po prawdzie chyba nie musiała i mogła spokojnie pleść dyrdymały, nikt nad nimi głęboko nie dumał. Jednakże nawet najsilniejsza krew i największa uroda nie były w stanie zmienić okrutnej prawdy. Kozy zawszeć śmierdziały i śmierdzieć będą.

Szczęśliwie, do opowieści o przygodach dwóch małych kózek hrabina nachyliła się nad ziemianinem, wspierając swoje jagnięta jego policzek. Odwróciła się bokiem do okna, dzięki czemu Marta dostała okazję do zapuszczanie żurawia w głąb pomieszczenia. Ujawniło to stół, będący pobojowiskiem po wystawnej kolacji. Czuli kochankowie byli sami poza tem, pachołów hrabiny ani widu, ani słuchu.

Bowiem generalnie, zdała sobie nagle sprawę Gangrelka, ich od początku nigdzie nie było… Zachowy fortel wciągnął w karczemne podwoje tylko sługi szaraczków i pacholików z oberży. Marta obrzuciła podwórze zaniepokojonym spojrzeniem. Miała nadzieję, że Milos zrobi niebawem coś wyjątkowo niesamowitego, co skłoni hrabinę do udania się na dół. Nie mogły tu ze Swartka tkwić wiecznie, a jeśli Włoszka nie wyjdzie, może sie okazać, że łaziły po gzymsach tylko po to, by jagniętom przypatrzeć się i świństewek posłuchać.

Po chwili do drzwi ktoś się dobijać począł.
– Contessa… – doleciał do podglądaczki głos zza drzwi.
– Entrare – odpowiedziała kobieta. Do środka wparował rosły osiłek o łysym łbie i wyglądzie ludzkiego bulteriera. Mimo dość porządnego stroju, wydawał się wyrośniętym zbójem. Wampirzyca uniosła bez problemu ciężkiego i nieprzytomnego szlachcica i położyła go na łóżku, konwersując po włosku ze swym sługą. Najwyraźniej zamierzała opuścić to miejsce.

Przycupnięta w niewygodnej pozycji rozbójniczka uznała, że przedstawienie skończone. Do komnatki, jak się okazało po bliższym przyjrzeniu, nie wniesiono bagaży hrabiny Visconti. Zatrzymała się tu tylko po to, aby wieczerzać. Kufry, paki i skrzynie z peniuarami i tajemnicami zapewne tkwiły sobie nadal przyczepione do powozu z wężem morskim wymalowanym na drzwiczkach. Tenże zaś w stajni stał niechybnie, skoro się przed karczmą w oczy nie rzucił.
– Idziemy – tchnęła w Swartkowe ucho.

Na razie sytuacja na podwórcu była opanowana, choć przy stajni był ruch. Swartka i Marta skradały się ostrożnie i bacząc na to by nie zostały zauważone. Natomiast Contessa i jej sługa nie zważali na takie subtelności i raźno zmierzali ku stajni opuszczając karczmę wyjściem dla służby.
Marta Swartce pokazała sąg drewna obok stajni, dobre miejsce, by schować bijące po oczach półnagie krągłości. Sama rozsupłała spódnicę, którą dla wygody przy wspinaczce zawiązała wokół kolan, włosy dłonią przeczesała i wkroczyła do stajni, kierunek sobie obierając na boks niedaleko powozu hrabiowskiego, w którym jabłkowita foremna klaczka poczynaniom hrabiowskiej służby przyglądała się spojrzeniem po końskiemu nostalgicznym i obojętnym. Do niej Marta podeszła, po chrapach poklepała i w żleb zajrzała, czy aby niczego piękności nie brakuje. I poklepując, zerkała, co też pachołki przy powozie czynią i jak samą karocę ugryźć… jak nie dziś, to jutro.

Słudzy hrabiny szykowali już karocę do wyruszenia w pośpiechu, a wchodzącej Marcie przyglądali się podejrzliwie. Sama kolaska wyglądała na drogą i dość starą. Ale też różniła od tej, którą podróżowali dwaj Ventrue i Tremere. Była solidniejsza i o mocniejszych kołach. jakby jej właścicielka znała specyfikę polskich bezdroży. Na tyłach znajdowały się mocno i solidnie uwiązane kufry w sporej ilości. Za dużo jak na zwykłą podróż dla przyjemności, czy nawet w interesach.

– Cóż my tu mamy? Czyżby lokalna Spokrewniona wpadła w odwiedziny? Kolejna po tym szlachcicu w karczmie?– głos kobiecy od strony drzwi świadczył, że hrabina dotarła z karczmy do progu stajni i przyłapała Martę na tych podchodach.
– Aha – Marta dla niepoznaki klepnęła mocno klaczkę – jak bydełko gada, że piękna, aże oczy bolą, toć myślę sobie… musi być, że z naszych. – Wzrok uniosła, poświęcając sukni i urodzie Włoszki zaciekawione spojrzenie. – Podejdę, zapytam, co tam na świecie szerokim… bo u nas to… jak widać.
– Tak… jak widać lubicie robić wokół siebie wiele zamieszania. Ja niestety opuszczam to miejsce. Spożyłam kolację, jeśli chce panienka to w drodze możemy się rozmówić.– rzekła wampirzyca wsiadając do powozu. – Miejscowa jesteś ? Podwieźć cię gdzieś?
– Zamieszania? Zależy. Przeżył nasz dziedzic ową kolację? Nie żebym tęskniła, jeśli kopyta wyciągnął…?
– Oczywiście, że przeżył i będzie miał co wspominać na całe lata. Szlak trupów nie jest mi do niczego potrzebny – odparła z uśmiechem hrabina wsiadając do powozu. – To decyduj panno, jedziesz czy zostajesz?
Marta wyszczerzyła zęby.
– Podobają mi się twe oczy. Pani. Są takie… szczere. W swoim kolorze. Jeno krzyknę moim, by się nie pochlali.

Wyszła przed karczmę, dłonie do ust podniosła i krzyknęła faktycznie, że chlać można, byle oszczędnie, bo nogi z rzyci powyrywa. I że ją można pani w las podwiezie… niech sobie sami wracają. Swartce za sągiem drewna rzuciła porozumiewawcze spojrzenie, odnalazła spojrzeniem krzaki, w których Diamencik się skrył i głową wyjeżdżający powóz ukrytemu basiorowi wskazała. Po czym skoczyła na schodek i drzwi karety za sobą zatrzasła.
–Tak was wiele tu? Myślałam że okolica… dość naszemu rodzajowi nieprzyjazna. Lasy, pola małe wsie. To nie wielkie miasta, gdzie może się kryć nas wielu. Klan Gangrel?– zapytała hrabina gdy powóz ruszył z kopyta, wraz obstawą.
– Ta – Marta skinęła głową i pogładziła obicie siedziska. Uśmiechnęła się leciuśko. – Klan – przyjrzała się sukni – Ventrue? Czy prawdziwa wojewodzina można? Tak czy tak… gość tutaj znaczny. Wioski tu, dechami zabite. Aleć ziemia żyzna, to się i nalazło naszych jak muchów, bo ludzie zamożni i odpasieni – wzruszyła ramionami. – Ja tu czasowo. Przemyśliwam, gdzie ruszyć się. Można pani nie słyszała, gdzie suto i w miarę bezpiecznie, ale ciągle wesoło?
– Zabawne… ale sama szukam podobnego miejsca. Im dalej na południe i wschód… tym lepiej. Choć może nie aż tak bardzo na wschód. I nie… nie jestem Ventrue.– uśmiechnęła się pobłażliwie Hrabina. – Kiedyś zaliczałam się do Lasombra… Słyszałaś może o nich?
– Gadał mi Nosferatu, co cały był jednym liszajem… że Kościół i cienie dla nich jak dla Gangrela wataha wilców i zbójcy w borach żywot wiodący. Prawdę gadał?
– Kościół, kupcy, szlachta… kiedyś może, teraz to wszystko pogrążyło się w sporach i rzuciło do gardeł jak wilcy. Szarpią się w imię władzy i przywilejów z innymi klanami okrywając to płaszczykiem ideologii. Źle temu wróżę… będzie tak jak za plagi Czarnej Śmierci. Parszywe czasy… ale przynajmniej miałam wtedy okazję odwiedzić Kraków i Kazimierz.– uśmiechnęła się ironicznie.– Wy tu sobie na dzikich prowincjach siedzicie bezpiecznie niczym w kojcu, a tam… wśród księstw włoskich, Hiszpanii, Francji, księstw niemieckich. Tam się szykuje wojna wśród cieni.–

– Wojna wśród cieni? To znaczy? – zmarszczyła się Marta. – Niby mi kierunek na zachód nie odpowiada… ale jakby zaczął. Rzeczesz, pani, że wdepnąć w co tam można? Na wschód jedziesz, mówiłaś. Tam zawszeć kocioł… na zachodzie gorzej?
– Jeśli mam ci doradzić coś roztropnego to nie wyściubiaj noska ze swego zaścianka w przeciągu kilku dziesięcioleci dopóki cała ta… zabawa z Maskaradą i Sabatem się nie okrzepnie w jakichś bezpiecznych ramach.– uśmiechnęła się krzywo wampirzyca.– A co ty jako miejscowa możesz mi doradzić? Są tu jakieś miłe miejsca, z przyjazną społecznością Spokrewnionych przez palce patrzącą na przynależność klanową? Miasta mnie raczej interesują. Za delikatny ja kwiat na hasanie po lasach.
– A to szkoda, bo lasy zacne tu i łowne. Im dalej na wschód, tym lepsze. I niedżwiedzia uznać można, i wilki, i żubra, i chłopstwo zbiegłe… Z miast to… Orszę za plecami masz, pani. A przed końskimi łbami Witebsk albo Smoleńsk. Gadają, że niespokojnie tam i krwawo. Aleć kiedy tam inaczej było. Taki urok w tej ziemi i narodzie – wzruszyła ramionami Marta. – Kto w miastach i czy o klan wypytują to ja nie wiem. Raczej miast unikam – postukała się w przymkniętą powiekę. – Moje oczy też są szczere w kolorze. Ale prostej dziewce mniej wolno niż wielkiej pani. Ot, porządek odwieczny. Ja kwiat niedelikatny, ale nie lubiam, jak mnie z widłami i kropidłem gonią.

– Cóż powiedzieć… ja również nie lubię i wideł i kropideł. Ale też moja garderoba nie nadaje się na łowy na niedźwiedzi czy chłopów – uśmiechnęła się delikatnie wampirzyca i zamyślona zerknęła przez okno.– Choć też nie spodziewałam, że znów… zresztą nieważne.
– Znów smaku krwi lackiej? – roześmiała się Marta. – Nieduże mam porównanie. Ale niezgorsza ona. Pięknie, pani, po lacku rozprawiasz, to i łowy, do których suknia taka przydatna udadzą ci się.
– Byłam tutaj za czasów ostatniego Piasta? Tak zwano poprzednią dynastię? Za czasów Czarnej Śmierci tutaj szukałam schronienia – wyjaśniła wampirzyca.– Pewnikiem nigdy nie słyszałaś o niej, ale to była plaga która przeszła niczym biblijna zaraza przez Europę. Ludzie padali niczym muchy, a my… cóż… rzucaliśmy się sobie nawzajem do gardeł walcząc o bydło. To były ciężkie czasy i dla śmiertelnych i dla nas.
– Ostatni Piast? No to… Kaźmierz. Król. Na Krakowie siedział. A wieści o czarnej śmierci to i w lasy najgłębsze docierały. Ale… spodobało ci się u nas chyba, skoro wracasz? Gdybyś się gdzieś u tych we miastach ruskich ciepłe miejsce znalazła i przytulne, to o kogo pytać mam? Może ruszę się w końcu. Może czas już. A jak się ruszę, to zajęcie lubię znaleźć sobie szybko. Bez zajęcia humory krew mi burzą.
– Dobrze wiedzieć…– mruknęła zmysłowym tonem głosu wampirzyca. Uśmiechnęła się do siebie. – Casimirus… właśnie on. Gdyby ode mnie to zależało, byłby już dziś Lasombra. Ale… wiesz może, czy któryś go przemienił. Czy też on zmarł jak każdy śmiertelnik?
– Nie moje to progi – pokręciła głową Gangrelka. – I nic nie słyszałam. Ale myślę sobie, że jeśli kto zmienił, to po cichu. Nie przyznał się. Inne imię dał. Może i twarz inną nawet. Będę pytać o panią z wężem na karecie – uśmiechnęła się. – Ładna bestyja. O, tam na wzgórzu tamtym. Jako się wespniemy, wysiąść mogę. Radam ci bardzo za te wieści.
– Contessa albo Hrabina… gdy już gdzieś zdecyduję się osiąść na stałe, pomyślę o mianie na następne stulecie.– rzekła z ciepłym uśmiechem Hrabina dając uderzeniem pięści znam, by karoca się zatrzymała.

Marta poskrobała palcem szybkę w oknie powozu. Próbowała przypomnieć sobie, czy kiedykolwiek w życiu dotykała szkła poza szklanymi paciorkami. Szyby takiej wielkości na pewno nie.
– Zmyślnie – skomentowała zamiar hrabiny. – Jeśli rady i tobie miłe, wybierz Olgę. Była jedna Olga, wieki temu. Rządziła Rusią ze stolca w Kijowie. Wygrała wiele bitew… ale więcej umem i językiem szermowała niż ostrzem. Starzy Gangrele bają, że wielce urodna była. I że od niej ród wiedzie car moskiewski. To imię znaczy: szczęśliwa. Może i tobie szczęście przyniesie w obcej ziemi? Tamta Olga z północy była. Z łupieżców wareskich.

Wyskoczyła Marta z powozu i na pożegnanie machała. Długo i zamaszyście, jak mołodycia wyprawiająca kochanka na wojnę. A tak naprawdę to stała, by się upewnić, że wszystkie pachołki pojechały i żaden nie zawróci, by zobaczyć, że Gangrelka nie w las wcale poszła, ale traktem z powrotem do karczmy. Męłła przy tym pod nosem na przemian błagania, by się który z towarzyszy zlitował i konno po nią podjechał,oraz wymyślne obelgi pod własnym adresem. Bowiem zaprawdę trzeba być skończonym cepem, by przed wybieraniem się na kradzież bagaży nie sprawdzić, czy te bagaże na pokoje wniesiono i konie wyprzęgnięto ode powozu.
Zach, gdy wyszedł wreszcie z Zosią poza gospodę i dowiedział się, że Marta wpakowała się do karocy hrabiny i pomknęła z tamtą w dal jeszcze mocniej wargi zagryzł. Koenitza poinformował, że jedzie za nimi i że z Martą wróci. Najróżniejsze scenariusze przemykały mu przez głowę. Co się stanie gdy powóz dogoni, czy Marta cała będzie, czy nie zmamiona ciepłymi słówkami i krągłymi cyckami.
Odetchnął, gdy ją spotkał drepczącą traktem w drogę powrotną. W siodle się bez słowa schylił i dłoń ku niej wyciągnął, by na grzbiet koński do niego dołączyła.

Noce umykały na podróży, zwykle monotonnej i pozbawionej przygód. Bliżej świtu całą zbrojną gromadą zbaczali z traktu, by obóz rozstawić, wtedy Milos Zach zwykł z Martą czas ten spędzać, a wcale się z tym nie krył. Przeciwnie. Dzisiaj, jak tylko z Gezą gadać skończył, do Gangrelki śmignął, by jej u stóp garbowaną skórę rozłożyć.
– Chodźże – zaległ wygodnie, ignorując obozowy tumult. Ręce splótł pod głową, w zębach rant zielska mełł. – Skoro mam nie zobaczyć, to chociaż opowiedz. O sobie najpierw.

Bokiem przysiadła. Sidła, które rozplątywała na kolanach sobie ułożyła i dalej sznurki i pętle z drutu przeciągała we właściwe ich miejsce.
– A co tu gadać – mruknęła. – Ja nikt była. Ojciec śmiertelny na rajzy nawet nie chadzał. Z rzeki żyliśmy. A potem ojciec drugi wziął mnie.
– A te ziemie twoje. Bogi. Lud, co wspominałaś. Gdzie to?
– Na północy setki jezior. Tam. Do Niemna na wschodzie i Narwi na południu. Dawne dzieje. Nie ma nas już – Szarpnęła sidłami, pętla się zerwała, co Marta skwitowała grubym słowem. – Nie boli mnie to. Już. Nie codziennie.
– A ojciec. Ten drugi. Czemu sobie upodobał Devanę?
Odłożyła wnyki, las wokół spojrzeniem omiotła i bliżej się przysunęła.
– Nie wiem – pokręciła głową.
– No chodź – zapraszająco otworzył ramiona. – Wybór ci dał?

Patrzyła w las, oblizała umalowane wargi i podbródek mu wsparła o ramię.
– Był… Jest. Wielkim wojownikiem. Przewodził dziesiątkom plemion. Każde swojego wodza miało, ale on był na czele. Dziesiątki lat Zakon gryzł. Nie było drugiego takiego. Bogiem był.
Objął ją. Palcami wzdłuż linii pleców miękko wodził.
– Ale czy wybór dał? Nim przemienił.
– Hm – zawahała się. – Jak po osadach szukali… to zależy, który ghul szedł. Jeden po dobrej woli brał, a inny siłą i na powróz. Ja najszłam, jak ojciec synów robił. Skórkami przyszłam handlować. Spojrzał na mnie, tom uciekać zaczęła. Dognał i za włosy chwycił. I tyle. Martwa się już obudziłam, w dole, między braćmi. Przez łeb pięścią musiał dać… Po prawdzie, to co to za różnica. Chciał, to zmienił.
– Czyli nie dzieci, a armię sobie sprawiał. Ale musiała taka armia na Krzyżakach wrażenie robić – nie przestawał głaskać. – Większość ginęła, ale ty nie? Dlatego się w końcu do niego zbliżyłaś?
– Armię… nie. Chyba nie. Zaczął dopiero, gdy jego syna poprzedniego Krzyżaki zatłukły. I niektórych tylko do bitwy posłał. Tych, co zostali przy nim, jak nas z dołu wypuścił. To tych Zakon wybił. A nas, cośmy w lasy poszli, ojciec sam ścigał. – Poruszyła ramionami niespokojnie. – Pewnie jakiś cel miał. Znasz na drzewach się?
– Nie wydaje mi się.
– Stare drzewa wiedzą, że kres im się zbliża. W ostatnie lata wydają moc nasion. A gdy te wyrosną, to je duszą swoim cieniem, nim padną. To i on – tak samo.
– Tyle że nie padł. Ale cień dalej roztacza.
Zamilkł. Nos zanurzył w hebanowej burzy Marcinych włosów.
– Zawsze był i będzie potężny – zgodziła się. W głosie Gangrelki pobrzmiewała nabożna cześć i tyle dumy, że możnaby nią obdzielić tuzin Ventrue. – Lecz mylisz się, bo padł. Stracił wszak wszystko prócz własnego żywota. Tylko własna mu siła pozostała… ale ta, choć niepoślednia, niewiele warta. Gdy w głuszy siedzisz, gdy na twój głos tysiące nie chwytają za broń.

Okręciła się Milosowi w objęciach, wyciągnęła na ziemi z głową wspartą na jego udach. Sama z siebie, nieproszona gadać zaczęła, kolejne opowieści o wojennych dokonaniach ojca płynęły wartkim biegiem właściwym górskim potokom. Oczy Marcie błyszczały jak rubiny. Nie wyglądała na nieszczęśliwą ofiarę pożądliwości, kaprysu czy planów ojca. Jednak w głosie prócz szacunku i dumy nie dźwięczała żadna ciepła emocja, a w pełnych chwały historiach nie pojawiła się ani jedna wzmianka o chwilach spędzonych razem, trawieniu czasu na to, na co mogliby go trawić ojciec z córką. W opowieściach Marty Skomand walczył, podbijał i zwyciężał, lub choć dawał odpór teutońskiej nawale. Nie oglądał się nawet, by sprawdzić, czy córka jest z nim i czy czyni to samo.
Zach leżał zasłuchany, skupiony, i choć wiercił się czasem, to ani na chwilę nie przerwał ciągłości ich splecionych ciał. Twarz jego, o ptasich ostrych rysach, nie sugerowała, że mógłby mieć w sobie pokłady łagodności, którymi Martę podczas tych obozowych schadzek obsypywał. Odgarniał kosmyki z jej czoła, policzkiem pocierał jej lodowatą białą skórę lub drobnymi, przypadkowymi całusami naznaczał, to kark, to skroń, to ust zaułek. I z niczym z tego się nie krył przed ludźmi swymi, jakby to była najnaturalniejsza rzecz w świecie, że z kobietą swoją uwielbioną u boku odpoczywa.

– Czemu mnie nie zabiłaś jako planowałaś? – zapytał potem. – Przeciwnie, rzecz jakowąś o dużej wartości mi dałaś i chustką machałaś na do widzenia.
Gangrelka guzem zdobnym Milosowego żupana kręciła w dwóch palcach tak zawzięcie, aż odpadł wreszcie i w ręku jej został. Wstydu ani wyrzutów sumienia w jej głosie nie było za grosz.
– Wojna mi przygasła. To umyśliłam sobie, że śmiercią książęcego wysłannika zarzewie rozdmucham. Ale jako mi cię było na tym ołtarzu składać, jak żeś na krzyżacką stronę z nami i na własną rękę skakać począł? Ludzie moi cię miłowali, jak w obrazek święty patrzali. Żywot mi zratowałeś... Nieskoro mordować towarzyszy. To i odpuściłam. Dobrze mi było z tobą. Chociaż wiedziałam, za czym węszysz cały czas – zaśmiała się cicho i gardłowo, żupan w miejscu oderwanego guza rozchyliła dwoma palcami, dłoń wepchnęła pod materiał. – Szafraniec posłał cię za relikwią, co mu ją świętobliwi rycerze zakonni zrabowali prosto z katedry we Włocławku. Wielkie puzdro. Mnóstwo złota i rubinów. W środku jakieś gnaty, jakiegoś świętego. Nie wiem kogo, nie ciekawiło mnie, czyje one. Ot, wieźli krzyżaki łup do Malborka, ale nie dowieźli, bom na nich na granicy samiuśkiej napadła i z życia i ruchomości wszelakich ograbiła. Nieszczęsny ten święty. Kradziony tyle razy, że nie wiadomo już, czyj on.

– Też mi z tobą dobrze. Za żonę mógłbym cię brać – zaśmiał się nikło. – To wiem com wiedzieć chciał. Reszta, co ważniejsza z czasem wypłynie. Powiedz jeszcze na ostatek co ja ci o sobie mówiłem – stężał w bezruchu. – Dziękuję za cebry. Zdarzało się nam… dnie wespół przespać?
Lodowate palce przerwały wspinaczkę po Zachowych żebrach.
– A tak. Czego nam się zresztą wespół nie zdarzało... – Uniosła się na ręku i wyszeptała mu prosto w ucho. – Tylko za pierwszym razem wybiegłam. Nic się nie stanie, jak mnie wpuścisz.
Długo się nie odzywał zupełnie sparaliżowany jej propozycją.
– Sam nie wiem, kwiatku… Upokorzenia łatwiej się w samotności znosi – pocałował jej czoło i z premedytacją temat zmienił. – Wiedziałaś ty, że Elżbietę Łokietkówną Kikutą zwali?
Pokręciła głową z bladym uśmiechem.
– Sto lat zleciało, a tyś dalej tak samo głupi. Durny, że aż żal. Ja w tobie nigdy więcej siły nie widziała jak zaraz po zmierzchu. Ale… jak chcesz. – Pomilczała moment i uprzejmie podjęła zarzuconą przynętę. – Nie wiem, kto zacz Elżbieta. Patrycjuszka jakaś?

– Żadna tam Spokrewniona. Królowa Węgierska, z Piastów wyrodzona. Na zamku w Wyszechradzie wtedy byłem jak do zamachu doszło na życie jej i króla. Karol Robert ranny został w rękę a przeżył bo pod stół wlazł. Żonie jego od jednego cięcia cztery palce spadły. Stąd Kikuta. Zamachowca na miejscu ubili, ale możesz sobie wyobrazić gniew królewski. Głowa zdrajcy zawisła nad bramą zamkową, ciało poćwiartowane rozesłano do miast węgierskich. Ale wszystko mało było. Ród cały pomordowano. Córkę na pohybel wzięto, męża tejże zamęczono w więzieniu, syna koniem wleczono nim duch z niego uleciał. Ale najgorszy los spadł na drugą córkę, Klarę. Tej nos odcięto, wargi i palce wszystkie i po rynkach miejskich obwożono jak małpę cyrkową, gdzie miała zbrodnię swoją wyznawać.
Umilkł. Źdźbło dugie zerwał i mocno przygryzł.
– Wyobraziłam sobie. Gniew królewski. – Marta otworzyła jedno z przymkniętych oczu. – Iście, królewski. Lecz opowieści twej brak morału.
– Mówili, że jak brat królowej, za młodu, na Węgrzech przebywał to mu w oko wpadła panna nadobna, dwórka Elżbiety, piękniejsza niż gwiazdy. Szeptali, że brat ten w obsesję popadł jej posiadania, a Elżbieta, wiedząc, że dziewczę szlachetnie urodzone, sama aranżowała spotkania dla ich trójki a w trakcie wychodziła by brat jej pannę mógł siłą brać. Dwórce na imię było Klara. Klara Zach. Jej ojciec, Felicjan, to zdrajca ów potępiony co z królowej Kikutę uczynił. A brat Łokietkówny, Lach, jak na swoje wrócił na mądrego króla wyrósł. Kazimierza, co go Wielkim zwali.
Włosy jej pogładził, czubek nosa leciuchno przygryzł.
– Morał taki, że wszystko ma dwie twarze. Zdrajcą może być ojciec sprawiedliwości szukający, a poważaną władzą kurwie syny o skarlałym sumieniu. Największe zaś cięgi zbierają ci najniewinniejsi. Nie ma sprawiedliwości, jeśli jej sobie sam nie wygryziesz, a i wtedy koszta musisz ponieść. Co byś nie zrobił, jesteś niewolnikiem sytuacji w jaką cię wmanewrowano. I gdzie w takim świecie bogów szukać… Może tylko potwory co takowe udają.

Milczała piekielnie długo, przymknęła oczy i z dala wyglądać mogło, że przysnęła ludzkim snem na kolanach Węgra, z ręką zaplątaną w jego odzienie.
– Tobie mus dowiedzieć się, kim jesteś. To ci przejdą ode ręki takie dylemata. Różnie nas inni widzą. Różnie o nas gadają. Lecz jesteśmy zawsze kim jesteśmy. Żadne cudze oko czy język tego nie zmieni – pogładziła go palcem po piersi, zamilkła znowu, zanim podjęła, wolno mówiła i z rozmysłem, każde słowo ważąc. – O swoje zawsze bić się trzeba, bogowie dopomogą albo i nie. Oni... zdaje się, że wszyscy łakną krwi. Nie wiem, czy inne bóstwa potwory. Ojciec potworem nie jest. Nie bardziej niż Bestia, co ją wszyscy we krwi nosimy. Nie bardziej niż grad, co chłopom pszenicę wytłucze, biedaki, zemrą z głodu na przednówku niechybnie, a było proso siać, bardziej odporne.
Przemyśliwała coś jeszcze, ale jakaś bojaźń ścięła jej twarz i porzuciła temat.
– Owa Klara i Felicjan, rodzina twa, czyś sobie tylko nazwisko pożyczył?

Uśmiech zębiskami najeżony rozciągnął i pocałował znów, w usta tym razem.
– Wiem już czemu kochania jesteś warta. Lisica szczwana – uśmiech zgasł szybko, gdy do sprawy tamtej wrócił. – Ze zdarzeniami temi wspolnego nie ma nic, ot, tyle że relację z pierwszej ręki składam. Widzialem Zachowy łeb na włócznię zatknięty i młodą Zachównę, co piękna jak gwiazdy już nie była. Los ich jednak głęboko mnie tknął. Mój własny mi przypominał, a przynajmniej ten co podług matki mój był. Zach jednak miał coś czego mi zabrakło. Usprawiedliwienie. Nie mam nic własnego, nazwiska takoż, tom sobie pożyczył. Bystry kwiatek mój – z dumą jej czuprynę zmierzwił. – Imię też nie prawdziwe mam ale o nim osobne historia, na inną okazję.
Słuchała z uwagą i widać było, że sobie każde słowo do pamięci chowa.
– Mnie – poprawiła. – Masz. Zaraz jak wrócę sprawdzić, czy baranki moje znowu z antałka z topca głową nie chlali ukradkiem. Dolewają wody, wiesz? Myślą, że nie poznam się.
Podniosła się do pionu.
– Za dużo myślisz. Za dużo gadasz. I mi się ode ciebie udzieliło.

– I dobrze. Bo twój głos lubię – klepnął ją jak klaczkę po zadku. – Postrasz ich i wracaj. Do świtu jeszcze kawałek, porobimy co może?
– Możemy coś sobie porobić – zgodziła się. – Świństwa.
– Nie chwaliłaś się, że kruchą sztukę czytania w myślach też znasz – zerwał się ochoczo, skórę z ziemi zwinął. – To odgadnij jeszcze, gdzie na ciebie czekał będę.
– Przy wozie Borutka koło antałka – odparła z niezachwianą pewnością i pobłażaniem. – Z nogi na nogę przestępując, aż krzyczeć skończę.
Węgier zatrzymał się raptownie, na pięcie obrócił i marsz podjął w zupełnie innym niż pierwotnie kierunku.
– Tam właśnie szedłem – z Martą się zrównał rozbawiony gniewną miną jaką na użytek chwili przywołać chciała. Jak szczeniak za kosmyk czarny pociągnął. – Zignorowałaś moje okrężne pytanie. Wy tam, co między Narwią z Niemnem żyliście, uznawaliście ożenek? – uśmiechał się dziwnie szeroko i dziwnie niepoważnie.
– Nawet wielokrotny. Ale do tego, Milosie Zach, to majętnym trzeba było być i rikis – panem na ziemi. A nie gołodupcem – odparła całkiem poważnie.
– Ziemi nie mam. Ale miałem, nie zaliczysz mi tego? Zamek nawet… Chyba. Tak, zamek na pewno.
– Naprawdę chcesz mieć wiele żon? Chyba klechy na to nie patrzą przychylnie.
– A ja się z klechami kiedyś liczył? – wyglądało jakby szczerze odpowiedzi u niej szukał. – Poza tym, kto mówi że wiele chce. Żona mi jedna starczy.

– Sto lat temu ghula miałam kapłana, jeszcze ze starego kraju. Szanowałeś go. O zdanie rozpytywałeś – wzruszyła ramionami. – Czy ty mnie się oświadczasz? Okrężną drogą?
– A to zależy – po wygolonym łbie się poskrobał – jaką byś mi odpowiedź rzuciła.
– Żeśmy za starzy obydwoje. Ty na nieśmiałość. Ja na białą suknię. A razem na słowa, co za małe są i za wielkie naraz. – Złapała go za rękę. – Na pozory.
– Fakt. Za młodszą jakąś winienem się oglądać –– palce splótł z jej biala rączką. –. Żona młoda musi być. A nie wiem właściwie, ile masz… stuleci? – gębę skrzywił, jakby się spodziewał w nią zaraz dostać.
– I znowu muszę rzec: nie wiem – wzruszyła obojętnie ramionami. – Z trzysta?
– To wymóg spełniasz. Młodaś – rad z tego faktu, za biodro ją złapał i przycisnął do boku. – Jak to mówią? Gdzie rośnie dziewanna tam bez posagu panna!
– Przynajmniej o wódkę weselną zadbałam – odcięła się Marta. – Biedna, ale gospodarna.
Przytknęła palec do ust, podkasała spódnicę i wskoczyła pod plandekę wozu, spod której dobiegały odgłosy potajemnej degustacji.

Zach barkiem o wóz się zaparł i czekał, aż Martuś swoje zrobi. Krzyki istotnie rozgorzały, coś się stłukło, jęknął ktoś. A Węgier gwizdał w najlepsze, jakby się kwiatków mamiących nawdychał. Gdy sie luba jego wyłoniła na powrót, wyrzucił, co mu po głowie przeszło.
– Słuchaj… A Dziewanna to nie była boginią jakowąś? Lasów i zwierząt i zakochanych do tego? Jak ma kaprys dobra, a jak humory złe ją napadną, to po cmentarzyskach i rozstajach dróg jak upiór lata i strzały posyła na chybił trafił, sprowadzając na ludzi rychłą nieprzewidzianą śmierć. Tyś taką famę sobie rozsiała, że ci ołtarze po lasach stawiali?
– Stawiali – poświadczyła. – Jeszcze zanim żem się urodziła. Na łąkach Marzannie, pannie polnej. A w dąbrowach Dziewannie. Pannie leśnej, co poluje ze stadem wilków i orszakiem dziwożon. Czasem mi owieczkę ludzie zarzynali czy bachorzę dawali do pobłogosławienia. Bóg czy bogini może wstąpić w takie ciało, jakie mu się podoba. Jak chce… to sobie bierze – Pokryła niepokój uśmiechem. – To poróbmy coś.
– Najwyższy czas. Słonko zaraz wzejdzie – Zach za rękę Martusię w leśny zagajnik pociągnął, a już wzrokiem świdrował po niej jak po mapie, gdzie miejsca do podróży bliższych i dalszych sobie wybierał. – A ty jeszcze musisz zdążyć w paprotki czmychnąć i się z ziemią zbratać.
– Skoro muszę… to muszę. – Marta była nadzwyczaj zgodna. I pomocna. Wiązania sukni wielce pomocnie sama rozsupłała i przyodziewy się pozbyła. – Ale teraz to spoczywać jeszcze nie będę.
– Taaak, teraz zjem cię – głos mu się zniżył, gdy nosem przy jej skórze wodził. Finezji w tym nie było, ugryzł mocno i głęboko, chłeptał za to nieśpiesznie. W przerwie zdołał spytać, w amoku krwi i przyjemności, jaką niosła. – Dużo mogę? Osuszyć cię na wiór nie chcę… Która ty po Kainie?
– Nie wiem. Nieważne – Uścisk ramion Marta miała stalowy. – Odbiorę sobie.

Jednooki Toreador stał się bardzo milczący w ostatnie noce. Unikał rozmów. Unikał też towarzystwa. Nawet jego ludzie obchodzili go szerokim łukiem. Wolne chwile spędzał z nożem i kawałkiem drewna. Chodź czasu miał mało, to starał się go zagospodarować.
- Mistrzu? - przyszedł jego zaufany. Chorąży Roch. - Cóż cię trapi?
Krzyżowiec schował rzeźbioną figurkę do sakiewki noszonej przy pasie.
- Nie jest to waszą rzeczą, by nasze utrapienia na swoje ludzkie barki przyjmować.
Roch jednak nie dał się przegonić surowym tonem. Zamiast tego przysiadł obok Gryfity
- Czyż w naukach księdza ukojenia nie znajdujesz?
- Bez wątpienia jest ciekawym rozmówcą. Jednak wątpliwości jakie nim targają powodują, że bardziej jam ukojeniem dla niego, niż on dla mnie.

Giacomo od Przeworska bywał często zamyślony. Trudno powiedzieć co gryzło kalwińskiego pastora, ale cóż… Giacomo był myślicielem i filozofem, zupełnie nie pasującym do reszty drużyny. Nawet Marcel był pragmatykiem z natury. Był jednak wyjątek, Jaksa.
Do niego więc zwrócił się z pytaniem.
- Zakon twój podlega chyba bezpośrednio papieżowi, prawda?
Jednooki skinął głową.
- Tak, chociaż nie zawsze tak było.
- Istniejemy przez wieki, a ty nie Brujah by wzdychać za mityczną Kartaginą.- odparł z ironicznym uśmiechem Giacomo. -Należy nam patrzeć w przyszłość, ale czy twoja leży wśród katolików? Twoja i twych ludzi? Czy rzeczywiście potrzebujesz papieskiego pośrednika. Ludzie w Rzeszy Niemieckiej, we Francji, w dawnej Italii, nawet odrzucają Kościół jako pośrednika między nim, a ludźmi. A my? Nas Kościół nienawidzi, polują na nas jak na psy. Marcin Luter, Jan Kalwin… wielu innych przed nimi, wielu innych po nich zapewne, będą szukać właściwej drogi zagubionej przez Rzym. Czy nie brałeś nigdy pod uwagę, że nam Kainitom jest przeznaczona inna droga, inna lituria, że kamienista droga śmiertelników, nie jest nam przeznaczona. - po tych wywodach Giacomo nagle zmienił temat.
- Słyszałem może o Graalu, albo o świętym całunie?
Jaksa jechał w ciszy z uwagą słuchając.
- Zgadza się. Nie jestem Brujah. Choć ideę Kartaginy podziwiam. Liczę na to, że jeszcze kiedyś będzie dane nam żyć z ludźmi w zgodzie. Tak, żeby akceptowali komunię krwi. Bez inkwizytorów, bez stosów. Bez prześladowania. Niestety bracie ludzie są bezrozumni. W większości to bydło. Ich wiara w Boga jest prosta niczym u pacholęcia. Zrozumienie istoty bytu również zostawia wiele do życzenia. Stąd zwierzchnictwo kościoła. Kościół jest potrzebny, by wypasać to stado Boskich owiec. Niestety w dużej mierze nie akceptuje nas, bo boi się o swoje stanowisko. Teraz jest nas zbyt niewielu, żebyśmy mogli stanąć na czele wszystkich ludzi. Kościół jest raczej złem koniecznym dla nas. Jednak w Boskim planie mają swoje znaczenie.
Na chwilę przerwał monolog, jakby zastanawiając się nad dalszą wypowiedzią. Już Giacomo miał coś wtrącić, gdy rycerz zaczął ponownie przemawiać tonem nauczyciela.
- Ludzie mają swój grzech pierworodny. Jawnie stanęli przeciw Bogu. Ewa i Adam nie spełnili jego rozkazu. Dlatego zostali ukarani. Wygnani z ogrodów Edenu. My zaś pokutujemy za grzech Kaina. Zabił swego brata w krwi. Dlatego i my musimy pokutować. Dlatego gdy stajemy w obliczu Boga czujemy ten dziwny chłód. W świątyni, czy w obliczu relikwii. A przy bardzo potężnych relikwiach, jak te, o których mówisz obcowalibyśmy z Nim bardzo blisko. Przypomina to nieco ćmę lecącą do świecy. My również szukamy Pana, jednak on jeszcze nie oferuje nam odkupienia. To nie za nasz grzech umarł na krzyżu, lecz za ich. Może przy Paruzji to się zmieni. A co? Chcesz że po Smoleńsku wyruszyć na poszukiwanie Graala? - Jaksa uniósł brew i mierzył uważnie spojrzeniem swego rozmówcę.
- Graala? Nie. Pan w niebiesiach z pewnością ma jakieś plany dla Kainowego potomstwa. Pismo wszak mówi: “Kain rzekł do Pana: -Zbyt wielka jest kara moja, abym mógł ją znieść. Skoro mnie teraz wypędzasz z tej roli, i mam się ukrywać przed tobą, i być tułaczem i zbiegiem na ziemi, każdy, kto mnie spotka, będzie mógł mnie zabić!-
Ale Pan mu powiedział: -O, nie! Ktokolwiek by zabił Kaina, siedmiokrotną pomstę poniesie!-
Dał też Pan znamię Kainowi, aby go nie zabił, ktokolwiek go spotka. Po czym Kain odszedł od Pana i zamieszkał w kraju Nod, na wschód od Edenu.” - wytłumaczył kapłan.- Graal jest relikwią przeznaczoną dla ludzi. Może więc istnieją takie dowody łaski przeznaczone tylko dla nas… Kainitów?
Jaksa pokiwał głową ze zrozumieniem.
- Zapewne i tak jest. Jedynie Bóg wie, gdzie możemy na nie natrafić.
- W rzeczy samej… ufam jednak, że nadchodzi czas zmian w podejściu do spraw Najwyższego. Zarówno u ludzi, jak i u nas. - stwierdził z promiennym uśmiechem Giacomo.
- Być może Paruzja jest coraz bliżej - twarz krzyżowca pozostała poważna

- Rozumiem - rzekł chorąży uraczony opowieścią - Czy to cię trapi Mistrzu? Jego wątpliwości?
- On nie ma wątpliwości drogi Rochu. On, ja czy też inni synowie i córki Kaina dostrzegamy więcej niż wy ludzie. Wiesz ile pokoleń rodziny Gryfitów minęło odkąd wróciłżem do Miechowa z pamiętnej krucjaty? Blisko pięćdziesiat. Dziadów, ojców, synów i wnucząt. Czas nie ma już znaczenia. Odpowiedzi są w Bogu. Włoch widzi więcej niż ludzie. Wiatr zmian wieje z zachodu. Wiatr zmian dla nas i dla was.
- Tak Mistrzu - Roch z miną pokornego ucznia analizował to co usłyszał, po czym dodał. - A te relikwie kainowe, to co może być?
Jaksa wzruszył ramionami nie odpowiadając na pytanie. Po chwili milczenia obu mężczyzn w końcu chorąży postanowił drążyć dalej.
- W takim razie może to Tatarka cię trapi Mistrzu?
- Czemu ma mnie trapić? - Brew nad jedynym okiem powędrowała w górę w wyrazie zaskoczenia.
- No po tych ostatnich zdarzeniach w obozie?

Sarnai przez większość drogi z dala trzymała się od Jaksy. Jednak w krótkich momentach, gdy obozowali i reszta kompanii wybywała, zapadało niezręczne napięcie pomiędzy nimi. Tak też stało się i tego wieczora, gdy obóz nagle opustoszał i ghule zajęci obozowiskiem nagle się rozpierzchli. Sarnai i Jaksa znaleźli się w bliskiej sobie odległości, co poskutkowało raptownym usztywnieniem ruchów obojga. Sarnai zerknęła raz i drugi w stronę wampira, z udawaną obojętnością po raz setny sprawdzając kołczan i łuk.
Rycerz natomiast swoim zwyczajem rozglądał się po obozowisku. Zadawać się mogło, że chce jak najwięcej zapamiętać. Ruchy wszystkich obserwuje. Złośliwi zaczynali mówić, że choć ma jedno oko, to patrzy dwa razy bardziej. Cokolwiek to znaczyło. Śmiertelni uciekali od jego spojrzenia. Co jakiś czas zatrzymywał się na Gangrelce. W końcu gdy ich spojrzenia się spotkały uśmiechnął się kącikiem ust. Można to było odebrać jako zadowolenie z udanego planu. Wstał ze swojego miejsca i ruszył w stronę azjatki.
- Gdzie reszta? - rzucił bez powitania.
- Dopiero co byli tutaj - wzruszyła ramionami skośnooka spoglądając z ukosa na mężczyznę - Ja ich nie pilnuje…
Rycerz kiwnął głową, na znak zrozumienia. Najwyraźniej taka odpowiedź go satysfakcjonowała. Jednak nie odszedł. Zamiast tego usiadł na ziemi na przeciwko Tatarki
- Ale wicze, sze ty mnie tak? - wstrzymała czynność i spojrzała wprost w jedyne oko Jaksy - Czosz móficz chcesz?
- Raczej mi to nie wychodzi w twoim towarzystwie. Wolę pomilczeć.
Sarnai roześmiała się wesoło w głos:
- Myszlisz, że milczenie lepiej pomosze? Czy tylko mnie nasztraszycz chcesz jako i tych tam - skinęła głową wskazując na ludzkie mróweczki.
Rycerz pogładził się po brodzie.
- Nie wiem czy milczenie pomoże. Dużo mniejsza szansa, że zaszkodzi. A nasze relacje ostatnio mocno cierpią. Nie wiem na ile lord Wilhelm wyjaśnił dotychczasowe nieporozumienia. W każdym razie…
Zamilkł równie nagle jak zaczął.
- Próbował - skinęła głową dziewczyna - i… jeszli to twe przeprosziny to przyjmuję - dodała tonem królowej, dumnie wyprostowana, z podbródkiem dumnie i uparcie wysuniętym do przodu. Świdrowała Jaksę obojgiem oczu…
- No… to cieszę się, że sobie wyjaśniliśmy - wstał górując nad kobietą i wpatrując się w nią czujnie okiem.
Tatarka już usta otworzyła do riposty gdy w dysputę wcisnął się jej ghul, szemrając coś pilnie.

Zostawiła Jaksę na chwilę samego by do mężczyzny podejść i odebrać z rąk jego pakuneczek. Rycerz odprowadził ją wzrokiem i z ciekawością obserwował jej zachowanie. Również to co działo się wokół jej aury.
Rozerwała szybko pieczęć z niepokojem wpatrując się w skrawek pergaminu. Szafraniec pisał tak prędko? To nie wróżyło dobrze.
Sarnai odwróciła się gwałtownie z twarzą ściągniętą powagą:
- Jaksza - krzyknęła i ruszyła żywo ku niemu.
Krzyżowiec przybiegł niczym wytresowany pies. Musiał być bardzo zainteresowany odkryciem.
- Tak?
- Wieszczy ot Jana - pismo mu niemal pod nos podetknęła napisane ręką Szafrańca...w mowie Tatarki - Tszepa inszych ostszecz… - popukała palcem oczekując równie wielkiego zaniepokojenia po rycerzu.
- Aduu belen avakh! - krzyknęła do swych ludzi.
Jaksa jednak rozejrzał się po okolicy spokojnie. Zawiesił wzrok na jednym z ludzi Zacha. Ruszył do niego szybkim krokiem i bez zbędnych przemów powiedział:
- Gdzie wasz dowódca? - Pytał, choć swym umysłem wszedł głęboko w umysł człowieka nie czekając aż ten odpowie.

Odpowiedź przyszła w postaci samego Zacha mówiącego co ma być przygotowane do jego powrotu,
zamiast jednak się dowiedzieć gdzie Milos idzie,
krzyżowiec dowiedział się że się gdzieś z Martą wybiera,
a jedyną wskazówką był kierunek w którym Zach zdążał oddalając się od swego podwładnego.

Sarnai ruszyła ku tatarskim konikom by wskoczyć na swojego i uzdę ściągnąć.
“Tengri, daj nam dość czasu…” poprosiła w myślach martwiąc się o kompaniję i o ichniego przywódcę.
Bożogrobiec wsiadł na swojego konia i ruszył w stronę ludzi Marty. Widząc poczynania Jaksy, Sarnai zeskoczyła jednak z konia, Tsogtowi obozu i ludzi pilnować kazała jak źrenicy w oku. Wilczą formę przyjęła. Po drodze jednak natrafił na podwładnych Zofii.
- Gdzie panienka Zofia, panie… - chwilę myślał nad nazwiskiem szlachcica. - Borutek?
- Wyruszyła z resztą w odwiedziny do hrabiny. To jakaś tam wampirzyca, która ponoć zatrzymała się w karczmie po drugiej stronie lasu.- wyjaśnił Borucki.
Czarna wilczyca zaczęła węszyć, a gdy trop złapała szczeknęła krótko na Jaksę i w las skoczyła. Nie biegła zbyt szybko jednak by jednooki wampir mógł ją doścignąć.
Gryfita ruszył za wilczycą, choć trzymał się w pewnej odległości.

Pierwszym na którego natrafili był Koenitz, który starał się być jak najbardziej cichy… w pełnej zbroi płytowej. Starał się iść ostrożnie i skradać się co było trudne i spowalniało go. Nic więc dziwnego że odstawał od reszty drużyny, która go znacząco wyprzedziła.
Krzyżowiec podjechał nie siląc się zbytnio na zachowanie ciszy. Zeskoczył obok lorda i zapytał:
- Nie łatwiej się bez zbroi podkradać?
Sarnai za plecami Gryfity wróciła do swych niewieścich kształtów. Wychynęła zza ramienia wampira:
- Wilhelm ...cie reszta? Wieszczi mamy…- rozglądała się wokół.
- Oni trochę z przodu. Wkrótce ich dojdziemy.- rzekł rycerz przyjaznym tonem nadal człapiąc w tym swoim powolnym tempie.
Sarnai zastąpiła mu drogę:
- Czekaj… Szafraniecz wieszczi przyszyła… Sa nami ciongno inszi, taksze wampiry. Jeten kszyszowiec, jetna s Weneczji i jeten nie wie Jan kto. Ghuli jednakosz Janowych pomordował s czeni, przesłuchujonc ich. Wszyscy za nami na Szmoleńszk. Tszeba reszte oszczec.. - raportowała z napięciem.
Jaksa spoglądał z uwagą na przekazującą wieści Tatarkęi.
- Ilu mają ze sobą ludzi?
Pokręciła głową przecząco:
- Jan nie piszał. Ale czeba myszlecz, że otciał majo se sobo. Samotnie jechacz na Szmoleńszk nie łaczno.
- Nie ma co deliberować nad tym czego wywiedzieć nie możemy. Może ta wampirzyca wyjawi nam więcej? - zamyślił się Wilhelm.- Ten co wymordował ghuli janowych, wrogi nam z pewnością, co wiadomo o pozostałej dwójce?
- Jan piszał, sze kszyszak Ciefanny jakowejsz szuka. Oszczeka nasz pszed wszystkiemy.
- No cóż... pozostało więc nam dogonić pozostałych.- ocenił sytuację Wilhelm i ruszył żwawiej przez cała trójka doszła w końcu do reszty pogrążonych w rozmowie Kainitów.

- Tatarka jest jednym z niewielu spokrewnionych, którym bym swą egzystencję powierzył.
- Wszak szybko by się zakończyła zapewne.
- Dlaczegóż tak myślisz drogi Rochu? Ona jedna w tym towarzystwie jedzie tylko by rozkaz Szafrańcowy wykonać za wszelką cenę. Tak długo pókim ja i wy zasobem do wypełnienia tegoż celu, tak długo ostateczna śmierć nie jest zagrożeniem z jej ręki. Tylko muszę z nią nić porozumienia nawiażać na płaszczyźnie, na której słowa nie będą barierą.
Roch już nic nie rozumiał z trudnych międzywampirzych relacji. Nie był nawet pewien czy chce zrozumieć.
- Mistrzu, czy głód nie trapi już twego ciała?
Jednooki pokiwał przecząco głową przywołując wspomnienie poprzedniej nocy

W oddaleniu od wszystkich zebrali się w kręgu rycerze Bożogrobców wokół Jaksy Gryfity. Nadszedł czas rytuału komunii krwi. Na połaci obumarłej trawy klęczał wampir z pochyloną głową. Z jego ust dobiegały słowa litanii do krwi Chrystusowej. Po kolei podchodzili do niego. Podsuwali nadgarstki. Podchodzący rycerz mówił kolejne wersy litanii, w czasie gdy toreador był zajęty ssaniem posoki z jego ręki. I tak każdy z jego towarzyszy udzielił mu komunii krwi, co by głodu nie czuł. I tylko krąg martwej trawy na polanie pozostawił ślad po tym mrocznym i bluźnierczym rytuale. Jaksa był dumny, że udało mu się wpoić swym ludziom taki fanatyzm. Nie umiał sobie wyobrazić sobie siebie pijącego ze zwierzęcia. Albo co gorsza z człowieka, którego bez jego wiedzy i zgody szlachetnej posoki by pozbawił.

- Nie. Nie czuję już głodu. Ale i wy musicie być w pełni sprawni, bo na tych ziemiach zagrożenie nas czeka. Ciężko powiedzieć jakie, bo wojska tatarskie z rozpoznania nie wróciły.
- A pewność Mistrzu masz, że wrócą?
- Wrócą, wrócą. Tatarka uparta zbytnio. Rolę swą wypełnić musi.

W końcu Roch odszedł zostawiając Gryfitę z jego myślami. Tym co go trapiło był Asasyn. W Krakowie z cienia pozbawił życia ghuli szafrańcowych. Jaksa był pewien, że był to ten sam Asasyn, którego nie pozwolił mu odnaleźć Szafraniec. Miechowita miał go praktycznie jak na dłoni. Mógł wtedy rozwiązać problem. Jednak życzenie Księcia było inne. A teraz jego wybór wiązał się z konsekwencjami. Jednak krzyżowiec wiedział, że co się odwlecze, to nie uciecze.

Wampiry się zebrały i wampiry wiecowały. Tak jak to było w zwyczaju wampirów. Jaksa obserwował zebranie swym jednym okiem. Nie było ważne co mówili, ale co zrobią. Ważne też cóż czują. Emocje przeszkadzały w podejmowaniu racjonalnych decyzji. Tutaj całe spotkanie aż kipiało od emocji.

Sarnai przez krótką chwilę przysłuchiwała się przemowom poszczególnych nieumarłych, lecz szybko zdała sobie sprawę, że decyzji i tak nie podejmą żadnych od razu.
Zacisnęła zęby z irytacji i pokrzykując na ludzi swych zarządziła odpoczynek. Jej podkomendni zmęczeni byli kilkudniową eskapadą, nie musieli wyczekiwać na baczność aż wampiry coś postanowią.
Sama ruszyła za Tsogtem i Ashokiem by oczyścić się z kurzu zebranego przez kilkudniową jazdę konną. Skorzystała z zasłony krzewów i drzew, by zrzucić swój zwykły strój. Ghule w między czasie niewielki zapas wody przynieśli, by ich pani dokonać mogła ablucji.

Rycerz obserwował z uwagą Tatarkę gdy wróciła ze zwiadu. Nie umknęło mu zaniepokojenie dominujące w jej aurze. Musiał z nią porozmawiać o tym co konkretnie znalazła. Z jakiegoś powodu miał do niej większe zaufanie niż do Marty. Co zaprzeczało wszelkim zasadom logiki, bo druga Gangrelka dotychczas nie groziła mu bronią. Koenitz był doświadczonym dowódcą i wiedział, że Jaksa i jego ludzie wykonają każdy rozkaz. Chyba dlatego Bożogrobca nie czuł konieczności przebywania do końca tego kolejnego już wiecu. Ruszył w stronę obozowiska Tatarów.
Zauważył ostrzegawcze spojrzenia wojów Sarnai i gdy wszedł w głąb szukając ich przywódczyni napotkał się z Tsogtem ostrze wyciągającym i wściekłością wypisaną na twarzy. Kolejne spojrzenie jedynego oka Toreadora ujawniło chociaż częściowo powód:

Tatarka półnaga była, z włosami rozpuszczonymi, opadającymi na plecy jak hebanowa kurtyna. Pochylała się właśnie, obmywając ciało, które bez kurt mongolskich wyglądało na znacznie drobniejsze. Słysząc lekkie zamieszanie, głowę zwróciła i skośnych oczu spojrzenie zogniskowała na Jaksie. Zamarła lekko przygięta, wpatrzona zaskoczona w Bożogrobca. Tsogt ostro pchnął wampira by ten odstąpił.
Jaksa spojrzał na ghula groźnie. Wiedział jak powinien się zachować i żaden człowiek nie musiał mu o tym przypominać. Wystawił groźnie wskazujący palec i rzekł Tsogtowi
- Nie dotykaj mnie więcej. A gdy ona skończy, rzeknij, że chcę rozmawiać.
Nim jeszcze skończył mówić, Tsogt skoczył na niego:
- Nie dla ciebie, psie niewierny, te widoki… - wywarczał z wściekłością bezbrzeżną i szybki gest kindżałem wykonał by ciąć jednookiego. Ostrze przeszło po ramieniu rozcinając płaszcz i skórę rycerza. Jaksa wiedziony instynktem odskoczył i wyjął szablę przyjmując pozycję do dalszej walki.
- Nazwałeś mnie psem, tak? Myślałem, że nie przepadacie za takimi określeniami.
Rycerz czekał na atak. Był gotowy do sparowania ciosu i kontry.
- Zabawne, bo mi raczej wy się kojarzycie z niewiernymi psami.
Tsogt nie tracił sił na gadanie i rzucił się do kolejnego ciosu tym razem wyprowadzając cięcie od dołu w górę. Krzyżowiec bez problemu sparował cios i sam ruszył do ataku. Nie chciał zrobić krzywdy ghulowi, postanowił mu wytrącić broń. Zrobił krok do przodu i zakręcił młyńca, którym miał rozbroić Tsogta. Ten jednak odskoczył i ruszył z kontrą. Skokiem skrócił dystans. Naparł ciałem z uniesionym ramieniem do krótkiego lecz śmiertelnego sztychu. Wściekłość wciąż wykrzywiała mu twarz jednak ruchy były oszczędnę i obliczone na uzyskanie rezultatu. Zranienia i odgonienia niegodnego od miejsca oczyszczania się jego pani. Ostrza kindżału nie dało się drugi raz z taką łatwością sparować. Zsunęło się po szbli i raniło wampira. Ten wydał się tak zaskoczony, że nawet nie zauważył ciosu wymierzonego pięścią w szczękę.
Na to między walczących wparowała jak burza Sarnai, wciąż pół-naga prawie, w rozchełstanej koszulinie z włosami niezwiązanymi.
Rzuciła krótką, szczekliwą komendę do Tsogta i wściekle spojrzała na Jaksę. Ghul odstąpił wciąż mierząc Pogrobowca nienawistnym spojrzeniem. Przed rycerzem stała niewielka Tatarka z płonącym spojrzeniem.
- Sfaty szukasz, jetnooki? - spytała patrząc spode brwi.
Rycerz stanął wyprostowany. Zanim cokolwiek odpowiedział schował broń do pochwy przy pasie. Rany na jego ciele zasklepiły się niemal natychmiast, jedynie płonące ego przemawiało zawistnym spojrzeniem w stronę ghula. Dopiero po chwil przeniósł spojrzenie na Tatarkę.
- Nie.
- Czo kchcesz, że Tsogta do walki profokujesz? - postąpiła krok ku wampirowi głowę zadzierając ku górze.
- Rozmowy. Opinii - szczęka krzyżowca nadal pozostała zaciśnięta. Najwyraźniej potrzebował czasu na przełknięcie porażki.
- O czem? Oklontaniu nagich kobiet? - spytała ironicznie postępując kolejny krok jakby terytorium swe zaznaczała. Szybkim ruchem ucapiła dłoń Jaksy i na ciało swe poprowadziła. - O to? - oczy zmrużyła po kociemu. Z tyłu dobiegło głośne sapnięcie ghula.
Rycerz stał nieruchomo. Nie odsunął dłoni, jedynie drugą w pięść zacisnął jakby chciał wszystkie swoje emocje z ciała wypchnąc właśnie przez tę pięść.
- Nie było moją intencją zastać cię w takiej sytuacji. - Wpatrywał się w jej oczy nie błądząc niepotrzebnie wzrokiem po ciele, choć nawet mu przez myśl nie przeszło puścić jej i zabrać ręki. Wpatrywał się oceniając na ile jest wściekła, a na ile próbuje z nim grać w jakąś dziwną grę. Już kilkukrotnie język i zwykłe niedogadanie prawie doprowadziło do walk między nimi. To mogła być jedna z niewielu okazji, do porozumienia się bez słów. Jednooki Toreador zanurkował w umysł Tatarki. Jakież było jego zaskoczenie, gdy prawie nie napotkał oporu. Chciał ją poznać. Chciał, żeby pokazała mu jak najwięcej siebie. Szukał najbardziej skrywanych sekretów.

Krzyżowiec analizował jej wspomnienie. Zamiast odpowiedzi otrzymał szereg pytań. Tym razem to on wepchnął do jej głowy obrazy…

Wizja się rozmyła. Stali na przeciw siebie. On cały czas w napięciu. Liczył, że wreszcie udało mu się coś przekazać. Liczył, że nie oberwie mieczem w oko. Obserwował jej reakcję. Jej aurę. Gniew i złość odpłynęły powoli, aura ponownie zamigotała pokładami błękitu. Spojrzenie Sarnai łagodności nabrało i surowej czułości, gdy wampirzyca zrobiła coś czego Jaksa spodziewał się chyba najmniej.
Przygarnęła go mocniej i przytuliła.
Rycerz objął małą Tatarkę. Nic nie mówił. Czegokolwiek by nie powiedział, to mógł tylko zepsuć to co udało im się wreszcie osiągnąć na płaszczyźnie porozumienia.
Sarnai przez chwilę wtulona stała by unieść się na palce i sięgnąć dłonią ku karkowi Jaksy. Głowę jego przyciągnęła do swojej i pocałunek na ustach jego złożyła. Nie zwykły całus, bo pierwsze warg złączenie przyniosło też smak i zapach mocniejszy. Metaliczny posmak pachnący upojnie. Smakujący jak nektar słodki, ambrozja. Krwawy ślad zostawiła na ustach Toreadora by opaść na pięty ponownie. Spojrzała w twarz Krzyżowca szukając znaku, że pojął co chce mu przekazać, co ofiaruje. Rycerz skinął głową. Słowa budowały między nimi mury. Gesty takie jak te, mury burzyły. Na chwilę oderwał się od niej. Nadgarstkiem przejechał po ostrzu swej szabli. Lewą dłonią pogładził Sarnai po twarzy. Krew sączyła się z jego nadgarstka. Ubrudził ją lekko. Spoglądał w jej oczy i powoli obszedł by stanąć za nią. Jednak dłoń nadal miał przy jej twarzy, a nadgarstek przy ustach. Pochylił się mocno zginając kolano. Powoli odsunął jej włosy. Złożył delikatny pocałunek na szyi, a po chwili jego kły wysunęły się nakłuwając skórę Sarnai. Przymknął oczy czując w ustach niewyobrażalną rozkosz.

Tatarka wargi powoli oblizała, oczy mrużąc z przyjemności. Niewielka, filigranowa figura ledwo otulona koszuliną zdawała się niknąć w ramionach Krzyżowca, gdy ten broczący krwią nadgarstek do ust jej przycisnął. Polizała ranę najpierw smakując jego vitae po czym wbiła kły, trzymając przedramię Jaksy obiema drobnymi dłońmi. Pomruk wydała dziki chłepcząc i zamykając tym samym chwilowo zaczarowany krąg zbudowany z ciał ich dwojga.

Myśli w głowie jednookiego kotłowały się i szukały ujścia. Przez ostatnie kilka wieków był jak pusta skorupa. Teraz gdy pierwszy raz spróbował krwi innego wampira czuł się jakby mógł zrobić wszystko. Odbiło się to w jego wyglądzie, bo oto szedł przez obozowisko z uśmiechem, z jakim jeszcze nikt go nie uświadczył.

- Mistrzu? Cóż to? Wracasz z obozu niewiernych z wesołością na twarzy, jakby sama Tatarzynka wam dała. - Gerard jak zwykle z uśmiechem sprowadzał wszystkie troski świata do jednego. Już nawet chciał dorzucić kilka epitetów pod jej adresem, gdy pięść Jaksy wkomponowała się w jego twarz z szybkością błyskawicy. Rycerz, jak na człowieka jego wzrostu przystało, runął na ziemię z hukiem.

- Co.. - splunął krwią, wypluwając przy okazji dwa przednie zęby - O so chosi Miszczu?
- Nigdy więcej nie będziesz nic mówił o Sarnai. - Jaksa ruszył pewnym krokiem w stronę Koenitza, żeby dowiedzieć się jakie są ostateczne ustalenia.