Giacomo w swych czarnych księżowskich szatach wyglądał pośród Marcinych warchołów jak kruk pośród wróbli. I jedno tylko współdzielił z nimi. Podejrzanie dobry humor. Źródłem radości trzech zbójów było przeczucia pochlaju i bitki, a także rzucenia lepkim okiem na wdzięki Olgi, o których już się zdążyli nasłuchać nie wiedzieć od kogo. Entuzjazm Italczyka wypływał z bliżej nieznanego źródła. Marta, której do takowego było daleko, wlokła się na końcu, żółć i gorycz międląc bezgłośnie za zasłoną włosów. Zbyt świeże było wspomnienie bezmyślnej lupińskiej furii, a także uwłaczającej propozycji Wilhelma, do której nikt inny jak Giacomo Tyrolczyka nakłonił. I chyba trwał w błędnym mniemaniu, że Marta z odmową kryguje się tylko i utargować coś chce. A całkiem na wierzchu do tego miała w pamięci – widok Zacha znikającego w tumanie pyłu na drodze ku miastu. Jakby go tam matula stęskniona czekała, syna marnotrawnego. Marta wypluła obrzydliwe przekleństwo i popędziła konia, warchołom znak dając, by odstąpili deczko, dla komfortu pogwarek nie dla ich uszu przeznaczonych. Popielski perororował gdzieś na przedzie, że Wilhelm Koenitz już w cechy książęce przyobleka się, od tych najgorszych poczynając, nie wiedzieć czemu. Takiego samego węża w kieszeni próbuje wyhodować jak Jan Szafraniec. Jeszcze ten jego wąż malusi, kiepsko odpasiony... ale aż strach pomyśleć, co to będzie dalej.

– Czemuś taki rad, Giacomo Księże? – rąbnęła Marta prosto z mostu, już sprężona, by kalwinowi jego misterny planik ze zdradą z jej udziałem jednym kopnięciem w drobiazgi rozsadzić.
– Po prostu… mam przeczucie, że jestem blisko czegoś… – uśmiechnął się delikatnie Giacomo i spytał nagle Gangrelkę. – Myślisz czasem o życiu po życiu? O celu swego istnienia? Przeznaczeniu naszej.. rasy?
– Co – wpiła w niego z nagła podejrzliwe spojrzenie – ten pleciuga Stwosz o mnie nagadał ci?
– Nieee… właściwie to… – zamyślił się Włoch. – Może i wspominał? Nie zapamiętałem. Mi chodzi o bardziej egzystencjalne podejście. Nie bardzo o twą przeszłość. Raczej o opinię.
– Jedno wynika z drugiego – warknęła. – Gdy widzisz gałęzie, jak poruszają się w wichurze – to wiesz, że mogą szaleć dlatego, że pień stoi niewzruszony, a korzenie tkwią głęboko w ziemi. Czy nie? To, co ty sądzisz, nie idzie z tego, kim jesteś, Giacomo?
– To ciekawa koncepcyja. Pozostaje jednak kwestia owych korzeni. Czy one są kłami w twych ustach, czy sięgają jeszcze tej pierwszej osoby. Tej, która narodziła się w słońcu. Człowieka, którym byłaś – odparł niezrażony jej gniewem Giacomo.

– Mówić mogę jeno za siebie. Czy jeśli ja ci powiem – ty mi odpowiesz na jedno pytanie? Szczerze?
– Zależy, na jakie pytanie. Jeśli będzie tyczyć się innych osób, to… ale jeśli mnie, to mogę szczerze – stwierdził stanowczo Giacomo.
– Tyczy się innych. Tego z Sabatu, którego wypił żeś. – Marta nachyliła się ku kalwinowi w siodle. Uśmiechnęłaby się złośliwie, ale jakoś jej było nieskoro.
– Och…– Giacomo zmarkotniał i jakby skurczył się w sobie. Martuś najwyraźniej słownie kopnęła go w klejnoty. – ...Cóż takiego chciałabyś wiedzieć?
– Gadali mi tacy… co twierdzili, że zrobili to co ty – że ten wypity gada do nich. Że nie umiera całkiem. Że walczy.

– Może… Jeśli bym go zabił w boju i wypił, ale…– zaśmiał się gorzko Giacomo.– Widzisz moja droga, ja go nie zabiłem, a przyspieszyłem jeno jego zgon. Ja sam miałem rozerwane trzewia, połamane nogi i sam byłem umierający, jako i on. Dookoła toczyły się walki między Camarillą a Sabatem. Kogo obchodziły dwa trupy zbliżające się do ostatecznej śmierci. Ja… miałem więcej sił. Udało mi się doczołgać do niego, wgryźć w krtań i wyssać tej krwi, która jeszcze nie wypłynęła z niego przez inne rany. To historia która nie napawa mnie dumą, a i też nie przydała mocy. Może za mało wypiłem z niego? Wszak niewiele krwi w nim było. Tak więc… nie ma we mnie głosu Sabatu. Nigdy nie było. To ci mogę przysiąc – odparł smętnie Giacomo.
– Giacomo Księże – z głosu Marty zniknął cały gniew. – Kłamstwa innym serwuj, nigdy sobie. My nie umieramy ode ran, ode wypływu krwi. Szalejemy. Zasypiamy. Ale nie umieramy jak śmiertelnicy. Mnie nie ciekawi, coś wtedy zyskał. Chcę, żebyś mi rzekł. Ze wszystkiego, coś sam doświadczył. Usłyszał. Przeczytał. Czy może stać się tak, że ten wypity wygra. Że jego głos przeważy. Że jego dusza zacznie dowodzić ciałem, które ją spiło, wypełni je jak naczynie.
–To prawda… jeno w połowie. Dyć bitwa się toczyła. A osuszony ze krwi, w razie gdyby Sabat wygrał, w najlepszym przypadku zostałbym pozostawiony na pastwę słońca. Jako i on… nie jestem co prawda znawcą, ale Sabat nie ma litości dla przegranych i słabych, także w swych szeregach.– wyjaśnił Giacomo krótko i dodał.– Nie u Ventrue. Klątwa Malklava może na tyle osłabić umysł, że ten drugi wygra, ale wampir który diabolizuje innego zwykle jest osobą wystarczająco silną by zdusić całkiem wszelki wpływ diabolizowanego. Zresztą… może to i nieprawda? Może wmawiamy sobie, że ten drugi nadal żyje w nas. Uciekamy w kłamstwo po zbrodni kainowej, tej która wszak nałożyła na nas te piętno? W moim przypadku byłoby to trudno.. nie znałem owego sabatnika. Nawet jego imienia. Nie czuję żadnego wpływu jego na sobie. Może go zdusiłem wtedy? To była ciężka noc, pełna zdarzeń które odcisnęły się bolesnym piętnem na mej duszy.

– Zakładasz. Że walczyli. Walczyli, więc pokonali tę wypitą duszę. Dziękuję, Giacomo. Pomogłeś mnie. Co tam… chciałeś wiedzieć?
– Jaką przyszłość widzisz przed sobą. I nie mówię o tej doczesnej, nawet jeśli nienaturalnie przełożonej. Jaką przyszłość, gdy i ten żywot się dokona? – zapytał Giacomo zaciekawiony wyraźnie.
Marta jechała w milczeniu, wodze międląc w dłoniach.
– Zobaczę mych braci i siostry ucztujących pod sklepieniem z zielonych liści – odezwała się wreszcie. – Ojca i matkę, i ich ojców i matki, wszystkich, co byli przede mną, aż do początków czasu, gdy świat został powołany z ciemności. Przodkowie moi osądzą mnie. Jeśli żyłam godnie, będę ucztować razem z nimi. Będzie mi wtenczas także wolno wrócić. Moja dusza zamieszka w nasionku, a gdy wyrośnie, stanie się drzewem. Jeśli bóg pozwoli… – Miała już bardzo konkretne wątpliwości, że bóg pozwoli. – Ty gdzie się widzisz?
– No właśnie… nigdzie. Klątwa Kaina skazuje nas na potępienie, acz musi przecież istnieć ścieżka miłosierdzia, ścieżka przeznaczona nam, Kainitom. I mam wrażenie, że ostatnio dostrzegliśmy.... jej przebłyski przez ciemne chmury zgromadzone nad naszą rasą.– odparł enigmatycznie Giacomo i uśmiechając się dodał.– I to jest moja odpowiedź. To ostatnio poprawia mi nastrój. Ten mglisty przebłysk nadziei na horyzoncie przed nami.
– Ekhm, gdzie coś zabłyszczało? – zdziwiła się Marta szczerze i głęboko.
– Za wcześnie by o tym mówić i rozbudzać nadzieje… blask może okazać się fałszywy. – odpowiedział cicho Giacomo. – Przyjdzie czas, to… powiem więcej. Na razie to bardziej mrzonka i sen.
– Widziałam, coś zrobił na pobojowisku – poinformowała go Marta.
– Przyglądałem się i badałem… nie smakowałem krwi jak biedny Jaksa, wypijając jej z trupów. Spróbowałem na język, by się przekonać. Odrobinę. Nie poczułem ni szału, ni nic – nie zaprzeczał kalwinowy syn.

– I o czym się przekonałeś? – Marta uniosła brwi. – Nie mówili ci, że krew lupinów niesie szał?
– Właściwie … o niczym… Tak. Mówiono mi o szale, ale bądźmy szczerzy. Nawet mała Zofia jest większym zagrożeniem niż ja. Byle ghul by mnie położył na łopatki – westchnął smętnie Giacomo.– Ktoś musiał być kozłem ofiarnym i uznałem, że ja będę najlepszym wyborem. Lecz ni szału, ni bólu, ni nic… Może za mało spróbowałem?
– Czy Wilhelm Koenitz z tobą o Jaksie rozmówił się? – spytała ostro.
– Tak. Rozmówił. To było niepokojące co mu się stało na polu bitwy. Ale jeśli w boju zbyt wiele krwi utracił, to lepiej tak, niż…– zamyślił się Giacomo i skinął głową.– Jestem jego spowiednikiem i mam baczenie na jego duszę. Póki co… żadnych niepokojących implikacyj nie zauważyłem.
– Jaksa spowiada ci się? – obrzuciła Italczyka spojrzeniem od stóp do głów. Koncepcyja wydała się jej nie wiedzieć czemu dziwna. – I nic mu po tej krwi nie było?
– Przede wszystkim jestem jego i nie tylko jego powiernikiem duchowym.– stwierdził Giacomo spokojnie.– A co do kwestii krwi, pomijając ten… nagły atak Jaksa nie odczuwa żadnych zmian czy dolegliwości. Przeszło mu całkiem.
– To dobrze – odetchnęła z wyraźną ulgą. – Jednakże, Giacomo Księże, musisz być ostrożniejszy. Uważać tu, w co wbijasz zęby. Nie zlizywać byle czego z trawy. To się mogło skończyć bardzo źle. Jesteś powiernikiem zbyt wielu z nas, byśmy mogli sobie pozwolić na stratę ciebie. Pojmujesz? Ta krew na pobojowisku dziwna była i inna. Upodliła tych lupinów, zabrała im wolę. Obiecaj mi, że będziesz wstrzemięźliwszy.
– Obiecuję – odparł z uśmiechem Giacomo i spojrzał przed siebie. – Ale wiedz, że my nie Lupini. To co im szkodzi, nie musi szkodzić nam. My pijemy posokę, jesteśmy wyjątkowi na tle wszelkich istot chodzących po tym padole.
– Wyjątkowi? Zdawało mnie się, żeś mówił, iśmy przeklęci – wytknęła mu Marta, która mogła nie zrozumieć, ale pamięć miała bardzo dobrą. – Prawda to, co Wilhelm Koenitz mówił. Żeś mnie chciał jako owieczkę między wilców wsadzić?
– Wyjątkowi i przeklęci. Jedno nie wyklucza drugiego.– zaśmiał się cicho Giacomo i skinął głową.– Prawda to… lecz nie taka jak ją ujmujesz słowami. Przypuszczam, że kniaź Miszka z racji klanowego pokrewieństwa spróbuje właśnie ciebie skaptować. I umyśliłem sobie wykorzystać jego podstęp przeciw niemu. Acz… była to propozycja dla ciebie. Nie nakaz. Odmowa nie byłaby obrazą ni dyshonorem.

– Po klanowym pokrewieństwie? – parsknęła. – Zali sądzisz, że myśmy są jedną kochającą się rodziną? Nieważne… – urwała, zanim powiedziała za dużo. – To był głupi pomysł. Nie będzie mojej zgody na to nigdy. A Wilhelm Koenitz niechaj poćwiczy w samotności składanie trudnych propozycji. Na przykład gdy następnym razem w powozie zbroję sobie będzie oliwił. Tak na zaś.
– No i dobrze. Niech będzie po twojemu.– odparł Giacomo niezbyt się przejmując jej odmową.– Masz li rację, że klan to nie wszystko. Ale powiedz mi jedno… tak z ciekawości. Jeśli nie ciebie Miszka będzie próbował przekonać ku swej sprawie… to kogo innego z naszej grupy?
– Przekonać? Zofię. Bo się zda najłatwiejszym celem. A przekupić… Milosa.

– Hmmm… tak myślisz?– zastanowił się Giacomo najwyraźniej rozważając jej słowa.– Cóż… prędzej czy później przekonamy się które z nas ma rację.
– Poniekąd. Albo i nie. – Wzruszyła ramionami. – Coś ci ku Oldze nieśpieszno. Za mową rodzinną nie ckni ci się?
– Nie minęło wszak jeszcze nawet dziesięciolecie – zaśmiał się cicho Giacomo. – Jak miałem zdążyć zatęsknić za rodzinnymi stronami, kiedy wszak je niedawno dopiero opuściłem?
– Korzystaj, póki możesz – mruknęła. – Ani się obejrzysz, a świat, który cię zrodził, umrze i rozsypie się w pył. I ziemię byś całą przejechał, majątek cały oddał, obcego bratem nazwał, gdyby do ciebie w rodzinnej mowie przemówił… tyle że nie będzie już nikomu mówić. Olgi nie lekceważ. Ona nie przejazdem, ona domu szuka. Możliwe, że tu zostanie.
– Nie jestem za dobry w… no… wiesz…– mruknął speszony klecha.– W rozgrywkach damsko- męskich. Nie bardzo umiem przekonywać ku sobie płeć przeciwną.
– Jedziemy zdobyć jej poparcie. Nie do łoża ją zaciągnąć – przypomniała sucho.
– W tym też dobry nie jestem – jęknął smętnie Giacomo. – Wilhelm winien tu być.

Marta jęczeć nie zamierzała, choć rozgrywek damsko-męskich za życia to ledwie zaznała, a potem unikała przez dziesięciolecia, bo się jej jeno z opadającą i wznoszącą się miarowo nad nią w kolejnych ciosach pięścią ojcową kojarzyły.
Niewątpliwie, ktoś tu powinien być. Wilhelm albo Milos. Ale byli oni. Wespół z księdzem to zaiste przygniotą contessę ciężarem swych połączonych eksperiencji.

Cebulowe łby wszystkich cerkwi Smoleńska chyliły się ku mości Popielskiemu, gdy przejeżdżał, zawadiacko rozparty w siodle, z wąsiskami nawoskowanymi i butami sadzą z tłuszczem wyglancowanymi, w swym najlepszym żupanie srebrną nicią szamerowanym i kontuszu zdartym z niejakiego pana Białłozora ledwie przeszłej jesieni, jeszcze się zbrudzić nie zdążył. Tu i ówdzie z okienka zza kraty uśmiechy krasnemu mołojcowi słała jakowaś mieszczka, co się na nocny pacierz lub na podkurek przebudziła, takich widoków nie spodziewając się na pewno. Popielski dzieweczkom całusy dłonią posyłał, ale gdy go szlachcic obcy jakowyś grzecznie na półkwaterka wołać począł do towarzystwa spode progu karczmy dostatniej, równie grzecznie odmówił. Zadanie miał i spieszyć się z nim musiał, a powód miał niebylejaki. Otóż Martuś w towarzystwie kalwina psiewiercy do obcego miasta wjechała, pierwszy raz od dawna gotowiznę miała w mieszku... nie będzie miała za to gwiazdy swej przewodniej, porucznika usarskiego, Milosa Zacha, w zasięgu wzroku. To zaś, wieszczył Popielski w cichości swego kozackiego ducha, skończy się niechybnie zwadą. Wyjdzie szydło z worka, wilk z lasu i słoma z butów, ani chybi. Liczył farbowany na szlachcica kozaczysko skrycie, że i trup jakiś w związku z tem padnie, i łupy wreszcie będą. Polityka polityką… politycznym być warto i zacnie, że się Martuś wreszcie do tego przekonała ale zarobić na życie też trzeba! Musiał się więc spieszyć, aby nie spóźnić się na kulminacyję spodziewanych wielkich wydarzeń i godnie zaprezentować swą personę szlachcie województwa smoleńskiego. Wszak go jeszcze nie znali, ale nic straconego, niebawem poznają. Jako i Martusię.

Lecz do tego musiał pierwej odbębnić towarzyską pogwarkę ze starozakonnym Toreadorem. Tym, że nie wiadomo zupełnie, kędy Żydowina zatraconego szukać, nie przejmował się wcale. Do cerkwi największej zajechał, konia uwiązawszy przed wejściem, wkroczył dumnie do środka. Kołpak jak przystoi ściągnął, gdy tylko zapach kadzideł go owionął. Ode dziadka siwiuteńkiego drzemiącego w przedsionku trzy świeczki ofiarne kupił, smukłe i blade jak Marcine palce. A przy okazji dziada cerkiewnego zagadnął, czy jest tu mnich jakowyś natchniony, co ikony pisać potrafi. Bowiem wykoncypował sobie w kudłatej głowie, że jeden pacykarz drugiego znać musi, i mnich go pokieruje ku tajemniczemu Elimelechowi.

Nie trafił jednak… owszem dziad wspomniał o natchnionych osobach piszących ikony w okolicy Smoleńska. O bracie Igorze z pobliskiego monastyru i jego dwóch uczniach, co to obrazki święte malują dla cerkwi pobliskich. Wiedzę ową skrzętnie w pamięci zanotował sobie, nie wiadomo, kiedy się przyda, będzie ją mógł wyciągnąć jak diabła z pudełka. Tymczasem przed ikoną Rakha, Dobrego Łotra, pierwszego świętego i jedynego powołanego przez samego Jezusa Chrystusa świeczkę wotywną zapalił. Jedną za siebie, jedną za Martusię, i, po namyśle, jedną za pułkownika. Bo skoro Martusia z nim trzymała, to takiego całkiem bieluśkiego sumienia mieć nie mógł. Wychodząc, dziadu cisnął grosza. A niech zna gest. Do żydowskiej dzielnicy skierował kroki, prowadzony głównie powonieniem. Żydzi bowiem gustowali w cebuli, czosnku i kozach, w tym ostatnim smak dzieląc z jejmość królową mości Popielskiego. Synagogę odnalazłszy, zasadził się na szamesa. W końcu taki skryba żydowski musi coś dla synagogi pisać. Tudzież malować, owe ich zaklątka w szklanych fiolkach żydowskie. Zasadziwszy się, oko puścił ku dwóm przechodzącym Żydówkom. Stare com prawda były i pomarszone jak zimowe jabłka – ale stare Żydówki zawsze mają córki. A mości Popielski nic przeciwko Żydom, dopóki młodymi a urodziwymi Żydówkami byli nie miał. Był wręcz bardzo otwarty. Drzwi do młodych Żydówek jednak okazywały się zawarte, ale by jak najszybciej odgonić natrętnego szlachetkę co to za bardzo błyskał oczami ku owym córkom… ich rodzice wylewnie i szybko informowali, gdzie można znaleźć Elimelecha. A można było znaleźć w kilku miejscowych oberżach. W końcu jednak dotarł do jednej takiej koszernej jadłodajni, w której to Elimelech dla zachowania pozorów się stołował i… jak na Torreadora okazał się… stary. Biała broda. pejsy, okulary w drucianej oprawce, mycka na głowie i łatany chałat. Jakoś trudno uwierzyć było w to że ten staruszek należy do tego samego klanu co Jaksa i wiele innych ładniutkich Torreadorek i Torreadorów.

– Szlachetny Elimelechu! Perło korony Salomonowej! – zawrzasnął od progu mości Popielski, chwilę wcześniej upewniwszy się u rumianej, krześcijańskiej posługaczki, że ten w rogu ze szkłami na nosie jak kartofel to właśnie poszukiwany Rzezmieślnik. – Toć ja ciebie ode godzin dziesięciu po mieście całym szukam i już wątpić począłem, że istniejesz! – ruszył ku Żydowinowi, ręce rozkładając, jakby go miał porwać w ramiona i wyściskać.
– Znamy się się szlachetny panie?– spytał zdumiony starzec ściskany żelaznymi ramionami Popielskiego. Wydawał się taki kruchutki.
– Nie jeszcze! Ale radem cię zapoznać! – jęknął Popielski jakby wielki ciężar z piersi zrzucił. – Bowiem masz coś, co mi zapewni uśmiech mej królowej.
– Nie rozumim.– rzekł zupełnie skołowany Elimelech.
– Talent – odparł na to mości Popielski i ręce Żyda ścisnął w swoich. – Twoje dłonie złote i oko bryliantowe! Jam jest mości Popielski, a moja pani chce mieć najpiękniejszą panoramę Smoleńska. To co… da się?
– Z dobrym pergaminem, czasem i złotem… wszystko się da. Ino czas i monety wielce potrzebne.– odparł Elimilech pojmując słowa ghula.
– Ach, dogadamy się bez ochyby w tych szczegółach bez znaczenia – zapewnił mości Popielski i kiesę utuczoną u kuferka Koenitzowego wyłożył na ławę przed introligatorem. – Jeno zaznaczyć muszę – Marta moja wielce o szczegóły dbała. Wszystkie wieże i kopuły cerkiewne na malunku policzy. Nie tylko ładnie być ma. Być ma – prawdziwie – wgapił się w Rzemieślnika z nadzieją.
–Będzie jak na obrazkach w świętych księgach... katolickich.– stwierdził Kainita, co by sobie Popielski nie pomyślał, że Elimelech łamie dekalog, malując “bałwany”.
– Wybornie – zachwycił się Popielski i z kiesy odsypał połowę, by Rzemieślnikowi podać odchudzony trzosik. – Teraz pół. A reszta jak pani ma efekta obaczy. Po jej uważaniu. A ona zna się – nachylił się ku Elimelechowi, jakby sekret jakowyś wielki miał mu powierzyć - w Krakowie o rzeźbach na nagrobkach królów z samym Witem Stwoszem jak ja tu z tobą sobie zwykła konferować. Panorama na podarek będzie. Pewnie dla tego możnego Patrycjusza – dumał Popielski ściszonym do szeptu głosem. – Ale może ona kniaziowskie oko chce ucieszyć…? – przerwał słowotok i na Żyda się zagapił, jakby ten pomóc mu mógł w jego rozterkach. – Eh, sam nie wiem. A gustuje w takich rzeczach kniaź tutejszy?
– Mały ghul z ciebie?– stwierdził bardziej niż spytał starozakonny wampir, po czym kolejne pytania zaczął zadawać.– Kniazia chce uładzić twa pani? Ta Olga co robi wokół siebie tyle szumu za pomocą swej tajemniczości?
– Całkiem pokaźny jestem – Popielski zadarł nos pod okopconą powałę i do dziewki krzyknął, by mu gorzałki podała. – A moja pani Marta, nie Olga. Dawniej szeryf grodu Kraka. Co ona chce i kogo, to rzadko mi mówi – puścił Żydowinowi oko znad krawędzi szklanicy. – Ale podarunki dawać lubi. Tak ma. Kniaź w tych nocach wściekły, że go każden nowo przybyły głaskać musi, czy jak? A o Oldze tej słyszałem i ja, słyszałem… Prawda to, że mózg przez oczy wdałością piecze?
– Zależy który kniaź…– odparł ironicznie Elimelech.– I tak… panna Olga nie potrzebuje patrycjuszowskich sztuczek by ludzie i wampiry padali do jej nóg wielbiąc ją. Stary Cap… eem… Abraham by ją pewnie próbował “unieśmiertelnić”, gdyby była śmiertelna. Teraz też łasić się próbuje.–
Elimelechowi najwyraźniej jednak sama Olga nie przypadła do gustu sądząc po pogardliwym tonie w jakim o niej opowiadał.
– Ejże… wyście, mistrzu Elimelechu, Toreador, a pięknych niewiast nie lubiacie? Oczów gładkością nacieszyć nie zwykliście? – posunął ku wampierzowi drugą szklanicę, aby dla postronnego obserwatora wyglądało, iż się na paru głębszych dla ubicia interesów przysiedli.
– Za życia doceniałem inne rodzaje piękna.– Spokrewniony musnął pieszczotliwie dłoń Popielskiego.– A w nowym życiu jedynie sztuka tworzona przez artystów jest warta mej uwagi, a nie ciało ulepione z prochu.
– Ja tam wolę – oznajmił dobitnie Popielski – gładkie liczka i krągłe cycki. Ale coś mi się widzi, że te krągłe jabłuszka Olgowe zatrute być mogą? Jak nadgryziesz, żałować możesz, he?
– Nie mnie to sprawdzać. Toże i wątpię... by cię do nich dopuściła.– stwierdził Żyd taksując spojrzeniem Popielskiego.– Więc nie masz się co martwić o truciznę.
– Ja tam się o nic nie martwię, nigdy – roześmiał się ghul beztrosko. – Eh, pewnie, że owa Olga to za wysokie progi dla porządnego, bogobojnego szlachcica. Ale miło wiedzieć, że nie tylko do kniaziów uderza, ale i wam nie przepuszcza. To sobie chociaż popatrzę, jak będzie przechodziła.
– Nie uderza do nikogo, to wszyscy uderzają do niej.– odparł ironicznie Elimelech.
– Twoim zdaniem – niewarto? – Popielski aż się nachylił nad stołem.
– Mam swoją dumę… i nie zamierzam skakać dookoła babskiej spódnicy jak pałacowy pudel.– odparł z pogardą żydowski wampir.
– A nie idzie o to… że prócz krągłych cycków niewiele zyskać u niej można? – Popielski usmiechnął się miło, szczerbato i przebiegle. – No wybaczcie, mistrzu Elimelechu, ale tak o was, starozakonnych mówią. Że dobry interes jak ogar zza siedmiu gór i rzek wyczujecie. A mierny przejrzycie przez siedem zasłon tajemnicy
– To też, to też … cycki i nic więcej tam nie ma.– potwierdził Elimelech.– Dużo blichtru kryje pusty kufer.
– A kniazie? Dobry interes czy zły?
– Jak dwa kamienie młyńskie. Zmielą wszystko co wejdzie między nie.– odparł Żyd.
– Nu, to się teraz wszystko pozmienia – oznajmił radośnie Popielski i aż w uda się dłońmi prasnął z uciechy.
– Zapewne… na gorsze.– Elimelech do optymistów najwyraźniej nie należał.
– U nas siła wiary, i Spokrewnionych, i ludzi – Popielski za to nieustannie był dobrej myśli. – Uśmiechnijże się więc, mistrzu, bo ci dobrą nowinę niosę – wyszczerzył się ostrzami połamanych zębów. – Nastaną dla Smoleńska nowe dni i noce. – roześmiał się perliście.
– Pożyjemy… zobaczymy – stwierdził cynicznie Żyd.
– Podzielmy się – zaproponował na to Popielski, podkręcając zawadiacko wąsa. – Ja pożyję, ty popatrzysz.

Chwil parę później w korycie rękę szorował z dotyku przebrzydłego sodomity. O, Martuś będzie musiała wywołać bitkę na dwie dzielnice, jeśli chce by zapomniał, gdzie go posłała i jak się politycznie sprawił, choć ręce go świerzbiały, by Toreadora za pejsy do nogi stołowej uwiązać jak konika i w zadek kropnąć butem safianowym... A jeśli to on znowuż ma Elimelecha odwiedzać, by owe bohomazy odbierać, to mu się jaki całus przy następnym karmieniu należy za wyrzeczenia i poświęcenie dla dobra wyprawy. Jak Marta przypadkiem przy tym zamknie oczy i pomyśli o poruczniku, to może i nawet miło a słodko będzie?

Rycerz stał na rozstaju czekając. Zostawił swoich ludzi u Honoraty Jasnorzewskiej. Nie jechali wszak demonstrować swojej siły. Choć krzyżowiec wiedział jak zostanie to odebrane przez ghula. Oto przybywa do niego wampir, który nie boi się przybyć bez swojego “orszaku”. W końcu Gangrel musiał mieć swoich szpiegów również na dworze Jasnorzewskiej.
Rycerz swoim zwyczajem przesuwał w prawej dłoni kolejne paciorki różańca odliczając czas. W głowie też układał wszystko. Krew. Wizje. Przyszłą “zdradę” Sarnai. Wychodzącą na każdym kroku nieudolność Koenitza. Przebiegłość Giacomo. Spadające morale bożogrobców. Paciorki przesuwały się nieubłaganie. Wiedział, że popełniał w ostatnim czasie błąd za błędem. Jednak wampiry nie miały władzy nad czasem. Co się stało, to się nie odstanie.
Skończył właśnie tajemnice bolesne. Wszystko ciągnęło się za długo. Pognał konia do dworku Jasnorzewskiej, a konkretnie do pobliskiego obozowiska Tatarów.

Nie zajęło mu to dużo czasu. Koń gnał jak wicher, jakby wyczuwając niepokój swego pana.
Pędzący gościńcem krzyżowiec budził niepokój psów podwórzowych budząc ich szczekaniem całą wieś Jasnorzewskiej, tyle że… gdy dotarł na miejsce, to po obozowisku Sarnai pozostały ślady palonych ognisk. Tatarzy chyłkiem zniknęli, jak to mieli w swoim zwyczaju.

Gryfita rozejrzał się bardzo dokładnie po okolicy. Jego wrażliwe zmysły poszukiwały czegoś co mogło go naprowadzić. To co czuł w jej włosach… Co nazwał wolnością. Prawie wszyscy Tatarzy mieli taki zapach… Zapach koni.
Jaksa nie był łowcą czy tropicielem. Pech chciał, że jedyny łowczy z bożogrobców leżał z rozszarpaną łydką w stodole Jasnorzewskiej tymczasowo zaadaptowanej na lazaret. Cóż… Musiał poradzić sobie z tym wyzwaniem sam. O ile wyzwaniem można nazwać podążanie po śladach dziesięciu ludzi, dwóch ghuli, wampirzycy i kilkunastu koni.
Zapach koni był jednak wonią dość powszechną w okolicy. Sam Torreador siedział wszak na jednym z nich. Zapachy uderzyły w nozdrza Jaksy na moment go oszałamiając, nie tylko smród własnego rumaka, ale ostra woń trawy kwiatów, obornika z pobliskich obór i innych koni. Te wyczuwał wszędzie. I konie pociągowe włościan i rumaki Jasnorzewskiej. To był nieudany wybór niestety. Nie tylko Tatarzy cuchnęli końmi.
Dźwięki, które dochodziły z całej okolicy do uszu krzyżowca były co najwyżej irytujące. Utrudniały skupienie się na zadaniu. Ryki krów, szczekanie psów, piski myszy… rozmowy chłopów. Nic ciekawego, nic wartego uwagi.
Rycerz zsiadł z konia i jeszcze raz powoli przespacerował się po terenie wczorajszego obozu Tatarów. Szukał czegoś co mu umknęło. Nie było to łatwe. Ślady zatarto, rozproszone i nieliczne odbite w glebie końskie kopyta świadczyły, że Tatarzy się rozproszyli, co uniemożliwiało ich wyśledzenie. Natomiast coś znalazł przy ognisku. Resztki spalonego pergaminu. Obecnie proch z którego nic już nie dało się odczytać zarówno w tradycyjnym, jak i mnie konwencjonalnym znaczeniu tego słowa. Niemniej świadczyło to o tym, że do Tatarki wysłano jakieś pismo. Ważne i kłopotliwe zarazem, skoro je zniszczyła.
Jednooki obejrzał pozostałość pergaminu bardzo dokładnie, po czym uklęknął, usiadł na swoich piętach i sięgnął po pokłady Vitae. To było trudne… proch nie był przedmiotem, który ktoś trzymał. Był pozostałością po pergaminie zniszczonym przez ogień i żar niszczonej kartki, jednak… udało się zobaczyć ją znowu. Serce Jaksy zabiłoby szybciej, gdyby nie to że od wieków było nieporuszone. Znów ją zobaczył. Znów przez chwilę czuł jej emocje, tak jak wczoraj podczas wspólnego kosztowania krwi. Tym razem, poczuł strach… poczuł niepokój o kogoś ważnego, ważniejszego niż on sam, czy ona. Widział jak rzuca kartkę w ogień. Posłyszał słowa, których nie rozumiał… ale których znaczenie również poczuł. “Ruszamy natychmiast”.
Rycerz wstał gwałtownie rozsypując proch i spalone resztki. Wiedział już co nią kierowało. Jednak nadal nie znalazł odpowiedzi na pytanie które go dręczyło. Dokąd wyruszyła. Nie było sensu dalszego wyczulania zmysłów. Przestał słyszeć kłótnie chłopstwa, a szczekanie psów stało się dużo cichsze. Zacisnął dłonie. Zagryzł zęby. Nie lubił, gdy coś mu nie wychodziło. Z drugiej strony, gdyby oczekiwała jego pomocy posłałaby po niego. Wsiadł na swojego konia. Z niewypowiedzianą tęsknota spojrzał na miejsce, w którym Tatarka miała swój prywatny namiot. Ściągnął lejce i powoli opuścił miejsce. W jego głowie było więcej pytań niż odpowiedzi.

Powoli podjechał do dworu Honoraty. Rzucił okiem na parobków i innych okolicznych ludzi. Rycerz zauważył jednego z ludzi, którego oblicze wydawało się nieco bardziej pokalane inteligencją niż jego oderwanych od pługa towarzyszy.
- Czy widzieliście może dokąd wybył Tatarski zwiad? Kiedy wyjechali? Czy który z was ich widział? - Krzyżowiec pytał dociekliwie nie zsiadając z konia.
Gnący się przed nim chłopi z wyraźnym ruskim akcentem jaśnie panu ryceszowi wyjaśniali, iż Tatarzy nagle się zaczęli pakować z cztery pacierze po zmroku i ruszyli nagle bez słowa. Inna sprawa że nikt tam nie pytał, bo to skośnookie dzieci kozy i diabła, budziły nieufność i strach ruskich chłopów. Toteż trzymali się oni od nich z dala. Widzieli jak Tatatrzy ruszyli na zachód, w stronę puszczy, acz… niespecjalnie ich obchodziło, czy do niej dotarli czy zawrócili.
Gryfita wiedział, że nie ma sensu poświęcać im więcej uwagi ani czasu. Cztery pacierze po zachodzie słońca. Ruszali na zachód. Zatem powinni mijać ludzi wystawionych do obstawy wampirów. Skierował swoje kroki do ludzi Koenitza wypytać ich o szczegóły wyruszenia Tatarów.
Koenitzowi uprzejmie wysłuchali pytań i ghul Wilhelma zaprosił Jaksę na rozmowę przy stole. Niewiele jednak mógł powiedzieć w sprawie zniknięcia Tatarów. Potwierdził kierunek i czas w którym wyruszyli i wspomniał, że jego pan układał się z nią w jakiejś sprawie, ale… przypuszczał, że to kolejna samowola Gangrelki, o której zapewne powiadomiła Wilhelma. I tylko jego. Zapewne więc warto poczekać aż Koenitz wróci i popytać się go o plany Sarnai. Sam zresztą był zdziwiony tym że Jaksa nic nie wie o zniknięciu Tatarki. Czyż nie byli blisko ze sobą?
Krzyżowiec opuszczał ghula Wilhelmowego w naprawdę podłym nastroju. W głowie coś mu mówiło, że nie zauważył czegoś oczywistego. Czegoś banalnego. Zerknął na swój różaniec. Zacisnął pięść. Musiał porozmawiać z Koenitzem. Być może ta rozmowa była odwlekana już za długo. Teraz zaś znalazła się okazja. Jednak do powrotu ich “księcia” mogło upłynąć jeszcze sporo czasu.

Żal napełniał serce Gryfity gdy ten patrzył na swoich rannych ludzi. Połamane nogi. Przetrącone żebra. Ukąszenie przy obojczyku. Miną miesiące zanim jego ludzie dojdą do siebie. O ile dojdą. Stał tak w drzwiach wodząc po zebranych wzrokiem. W końcu wziął na stronę swojego ghula.
- Rochu, możemy im pomóc. Mogę dać im swojej krwi. A w zasadzie… waszej. To im pomoże. Ale wiesz, że to droga w jedną stronę.
Ghul skinął głową.
- Porozmawiam z innymi.
- Dobrze więc. Powiadom mnie gdy Koenitz wróci do dworku.
- Pewnikiem wróci wraz z pozostałymi ze Smoleńska- wtrącił się rycerz koenitzowy, który również doglądał rannych. Oznaczało to jednak czas blisko świtu. Za późno na rozmowę. Tak więc wypadało następnej nocy się rozmówić.
Wampir odwrócił się i odszedł. Rewelacje nie poprawiły mu humoru. Jego ludzie mieli przed sobą trudną decyzję, której nie chciał im narzucać. Wolałby, żeby zdecydowali się wypić jego krew i wyleczyć nieco szybciej. Z drugiej strony nie miał pewności czy nie zamyka im w ten sposób drogi do raju. Wolał, żeby była to ich decyzja.

Nie podchwyciła wzroku zdążającego na pięterko sługi, choć i ona go poznała. Niechaj contessa ma swe kilka chwil więcej na dozbrojenie. Zmianę naszyjnika, poczernienie brwi, wyszczypanie policzków i poprawienie piersi w gorsecie. Otoczenie się chmurą piżmowej parfumy. Zajęcie odpowiedniej pozycji... Czy czego tam jeszcze nie czyniły nieustannie damy pokroju hrabiny Visconti. I Małgorzaty Tęczyńskiej. Obdarzone niecodzienną, kłującą boleśnie w oczy urodą, której miłosierne bogi Marcie nie rzuciły nawet ułomka.

Marta na własne zabiegi i ćwierci pacierza nie potrzebowała. Barwiczkę poprawiła na ustach. Włosy rozpuszczone przerzuciła przez lewe ramię, a karabelę przesunęła na pasie, by jej nie przeszkadzała, gdy przy ławie zasiądzie. Stać nie zamierzała. Nowe trzewiczki, jedne ze stada, które jej Milos sprezentował w porywie pełnej fantazji szczodrości, sztywne jeszcze były i okrutnie piły w palcach.

Giacoma pod rękę ujęła, bo się jej w tej ciżbie i ścisku, pośród gwaru i dymiących gorzałą podgolonych głów zdał po dwakroć zagubiony i roztargniony. Skrawek wolnej ławy znalazła i tam się rozsiedli, pastor, ona, i trzech jej zawalidrogów, a tak kalwina ściśle otoczyli, jakby był dzieweczką, której cnoty strzec poprzysięgli. Czasu marnić Marta w oczekiwaniu na powrót sługi contessy nie zamierzała, bo i były sprawy, nad którymi każden jeden roztropny zbój i infamis pochylał się niezwłocznie i z należytą troską, gdy tylko kołpak i szubę w jakim miejscu zawiesił na dłużej. Mianowicie, ustalał szybko, kto wśród miejscowej braci największy mir ma, kto kiesę, kto zacz starosta i jego ramię, czyli podstarości i jako z pyska wyglądają obydwaj. A także, gdzie jest tiurma, do której trafiają wszyscy nieroztropni zbóje i infamisi, jeśli tutejszy starosta i podstarości robią swoje... Dochodzenie do prawdy, jak i żywot niezbyt bogobojnych i pokornych Marcinych baranków mógł, acz nie musiał zapętlić fakt, że się starostą miejscowy kniaź kazał tytułować.

Marta służkę o krzykacza na stole zagadnęła, i posłać mu na jej koszt poleciła szklenicę owej słynnej gorzały gdańskiej, w której płatki złote pływały. Warchoły jej już wąsiska sumiaste w kuflach maczały. Także i Giacomo dostał kielich tokaju, by mógł się w niego powpatrywać smętnie.
Służka skinęła głową i odpowiedziała, wywołując zdziwioną minę zarówno u Marty, jak i Giacomo. Pyszałkowatym i pijanym krzykaczem był nikt inny jak osławiony… Stiepan Piesiński, co to przybył usłużnie prosić o spotkanie z hrabiną Olgą. No tak, tego się można było spodziewać, prawda?
No i gdzie Sarnai i Jaksa, którzy mieli Głupiego Stiopę nagabywać?

Zdziwienie Marcine nie zdążyło przejść w gniew, a ręka Gangrelki już wystrzeliła do przodu jak żmija, posługującą dziewkę za łokieć unieruchamiając w miejscu, nim odejść zdążyła.
– Zazulo śliczna, szklenicę złotej gdańskiej podaj tedy gibko panu Piesińskiemu i zaproś go do nas. A nam na stół gąsiorek cały. Ten tu szlachcic italijski wielce zaciekawion owego człeka opowieściami – wskazała na Giacoma. – Samojeden bawi się acan Piesiński?
– Samojeden? Nigdy… zawsze ma kilku towarzyszy przy sobie, pieczeniarzy. Wszak wiadomo iż mości Piesiński służy waszmości Janikowskiemu, a to ważna persona w okolicy – odparła szybko służka, a Giacomo spytał:
– Nie winniśmy go Jaksie i Sarnai ostawić?
– No to proś, proś tę ważną personę – zezwoliła Marta dziewczynie łaskawie, a potem nachyliła się do Italczyka. – A widzisz ich gdzie? – Pokręciła głową. – Boję się, że Jaksa zmajstrował co… po temu ich nie ma. Ostawić nie możemy. Kniaziowi asumpt dalibyśmy do obrazy. U wszystkich byli, u jego ghula nie… W razie czego się rozdzielimy.
– Znaczy... ja pójdę do Olgi, ty tego ghula będziesz bałamucić? – zapytał cicho klecha.– Jasnorzewska nazwała go Głupim Stiopą, a skoro na Olgi skinienie oczekuje, musi się uważać za pogromcę niewieścich serc.
– Tak. To ty tu jesteś ważniejszy. Dla niej jam prostaczka z miasteczka pod granicą. Zapowiem cię i tyle. Arunas – szepnęła do warchoła. – Dowiedz się, kędy jej pokoje. Okno znajdź właściwe. A wy… – skinęła dwóm pozostałym. – Upić to chłopskie nasienie. W trupa. Czy ty, księże, sekrety z krwi odczytać umiesz?
– Gdzieżby… ale bystry obserwator ze mnie. Umiem nieco autorytet wzbudzać. Odrobinkę.– stwierdził przesadnie dumnie Włoch, podczas gdy Piesiński właśnie otrzymywał zamówiony przez Martę kufelek.

– Szlag by to… najwyżej po Milosa poślemy. – Gangrelka podchwyciła spojrzenie ghula i wzniosła ku niemu w pozdrowieniu ciężki gąsiorek, w którym płatki złota wirowały jeszcze wzburzone szybkim krokiem służki, co butelczynę przed chwilą na ławie postawiła.
Stiepan uśmiechnął się na widok Marty, ale mina mu zrzedła, gdy spostrzegł blisko niej klechę kalwińskiego oraz ludzi Gangrelki. Podkręcił jednak wąsa i sam ruszył na czele czwórki podgolonych łbów, w których czubach gorzała już szumiała.
– Waćpanna pozwoli żem się przedstawę. Stiepan Piesiński, pogromca bandytów i Tatarów, Rusinów, Turków, Szwedów… suma sumarum wszelkiego tałatajstwa, co świętą Rzecz Pospolitą najeżdżać próbowali – przedstawil się dumnie, ostentacyjnie ignorując Włocha. Nie robili tego jednak jego towarzysze, otwarcie drwiąc z kalwina.
– Ty… co to za czorny bocian? Musi być Niemiec, co to luterańskie wyznanie szerzy i ludzi z prawdziwej wiary do zejścia do piekła chce nakłonić.
– Dyć… takich powinno się kijami przepędzać, czyż nie? – zasugerował kolejny. –Toć zasługa dla nieba, heretyków bić… w Jerozuzalem?
– Heretyków bić to wszędzie zasługa… zwłaszcza niemieckich heretyków, co na Najświętszą Panienkę plują – wtórował mu kolejny pijaczek.

Gangrelka z kolei zignorowała ochlapusów, choć warchołom swym ku ich skrytej radości znak dała, że sprawa szykuje się i bulgocze już jak war w garze. Ku ghulowi się nachyliła, by przez opary gorzałki łacniej mógł dojrzeć bladość lica i oczy wilcze, znamię klanowe. Uśmiechnęła się leniwie, umalowane wargi kleiły się do suchych zębów.
– A jam, jak na teraz i jak dla ciebie, to pani Marta – objaśniła cicho, tylko dla jego uszu, ospale, lecz dobitnie. – Onegdaj szeryf krakowski. A dziś za wolą krakowskiego księcia pana oraz sprzymierzeńcy jego, Wilhelma Koenitza, wysłannika księcia Wiednia, obstawa tego tutaj Giacomo. Szlachcica italijskiego. Przyjaciela dworów zachodnich, królewskich i książęcych. Których to wszystkich person godności w jego osobie uchybiły twoje szaraczki. – Biała rączka Marty sięgnęła ku gąsiorkowi, smukłe palce oplotły szyjkę.
– Dwory królewskie książęce… daleko. Tutaj jeden jest autorytet, waćpanno, i ja jestem jego przedstawicielem – odparł butnie Stiepan, ale był to tylko pozór, bo też i jego głos drżał. A i dał ręką gest swym poplecznikom, by odstąpili.
– Starosta Bolesław. Janikowski. Abdankiem się pieczętujący... – odparła mu na to spokojnie Marta, wywołując zmieszanie na twarzy Głupiego Stiopy. – Jest mężem przebiegłym i roztropnym kniaziem. Czuje, jakie wiatry dmą ze wschodu i zachodu. Wie nie od wczoraj, że świat się kurczy. Miasta dziś odległe, jutro będą bliższe niż giezło skórze... Wieści zaś mkną szybko. A armie, choć wolno maszerują... toć dochodzą i doszły w końcu, mości Piesiński. Który nie czujesz i nie wiesz tego, co pan twój.

Gangrelka zamilkła i przyciągnęła ku sobie omszały gąsior, zakręciła butelczyną, podziwiając w skupieniu wirujące tancerki złotych płatków. Jej warchoły maczały wąsiska w kuflach, ale coś w napięciu ramion i spojrzeniach spod byka kazało domniemywać, że to poza jeno, ręce trzymają na broni i tylko czekają na znak, by zacząć bigosować. Marta gestem przywołała służkę.
– Złota gdańska trunek zbyt wyszukany i szlachetny dla kompanionów imć Piesińskiego, jako się okazało. Jak i towarzystwo – rzekła wolno, choć nie na dziewkę patrzyła, a na kniaziowego sługę. – Przynieś im, duszko, przepalanki, którą fornali i czeladź częstujecie. – Odczekała, aż posługaczka odejdzie i nachyliła lekko głowę ku ghulowi, by go z cicha zagadnąć. – A wy, Stiepanie Piesiński, jako kto pragniecie być przy stole moim podjęty i ugoszczony? Jako ciura ze słomą w butach i sianem we łbie? Czy szlachcic herbowy, szermierz zawołany i defensor Rzplitej, zaufany i prawa ręka możnego pana, z którym krew przodka dzielę? – poinformowała się sucho i uprzejmie, acz nawet z niejaką ciekawością obranej pośród dwóch opcji drogi. – Bo to od was zależy.
Najprzedniejszy trunek Carskiego Sioła tańczył w gąsiorku, który ciągle trzymała za szyjkę, i składał własne propozycje. Spraw ważkich i miłych wielce duszy, uchu i podniebieniu, jakich we dwójkę, Piesiński z gąsiorkiem, mogliby razem doświadczyć, jeśli gąsiorek nie zostanie rozbity na podgolonym łbie.
– Dyć szlachta ze mnie herbowa i powiernik myśli mego patrona, starosty Bolesława Janikowskiego. W jeden ino sposób można mnie podejmować. W jeden właściwy – burknął Stiopa urażony takim traktowaniem. Ale słowa Marty zrobiły na nim wrażenie, na tyle że pyskować nie próbował. A Giacomo… przyczyna tego sporu bardzo starał się być niewidocznym. Bardzo cichutko siedział. Także i kamraci Piesińskiego się uspokoili i starali się nie przyciągać niczyjej uwagi, coby swemu fundatorowi trunków kłopotów nie przysporzyć. Jednakże ich spojrzenia obiecywały zemstę. Łomot sprawiony księżuli i podwładnym Marty w ciemnej uliczce… oczywiście incognito. Na Gangrelkę jednak nie wydawali się chcieć nastawać. Za krótkie szabelki na nią mieli pod kontuszami.

Na horyzoncie zaś między podgolonymi łbami pojawił się niczym mroczny cień milczący sługa contessy, trzymający się z dala od tego harmidru i czekający na wynik negocjacji.
Marta przysunęła szklenicę Piesińskiego i pod rant, z czubem gorzały złocistej nalała.
– Tedy owo szlachectwo okażcie. Ze stołu i tak, aby wszyscy słyszeli. Że ten tu szlachcic italijski Giacomo, co to przybył... dla potomności piękno, obyczaje i historię Rusi opisywać, druh twój jest i przyjaciel serdeczny. I że kto mu pomoże, ten wdzięczność twą szlachecką ma. A kto czynem czy słowem ukrzywdzi, temu żebra porachujesz ostrym i na swój honor wszelkie wstręta mu czynione bierzesz. Jeśli Giacomo kontent twą obietnicą będzie, to ja swoje ze stołu też powiem. Potem, mości Piesiński, siadniem sobie, pokażem Italczykowi, jak szlachta polska pije i bawi się, bo on tego wystaw sobie, nie widział jeszcze. – Przez twarz Marty przemknął uśmiech jak strzęp obłoku. – A ciekaw bardzo. W międzyczasie sprawy nasze omówimy sobie.

Piesiński obojętnym spojrzeniem obrzucił Giacomo, jakoś niezbyt przejmując się obecnością Italczyka. Skinął głową i wstał wygłaszając “słowa” Marty poniekąd nieco skracając jej przemowę.
– Ten tu szlachcic z Włoch… jest że kronikarzyną i mym druhem, a każdy, kto mu zaszkodzić zachce, temu osobiście jajca obetnę i do gardła wepchnę. Wszak kara za napaść na duchowną sukienkę musi być właściwa.
Nawet trochę bardzo przekręcił jej mowę, obrazowo podchodząc do sytuacji, ale Giacomo skinął głową, że kontent. Za to inni szlachetkowie zadowoleni nie byli. Ot okazja do sprawdzenia, jak heretycy pływają w gnojówce, przeszła im koło nosa.
– Ech – westchnęła na to Marta przeciągle i całkiem po ludzku, i westchnęli jej barankowie z rozczarowaniem, że tak dobrze zapowiadało się, a wystarczyło nakłuć i powietrze uszło jakoby świński pęcherz przedziurawił. – Mógłbyś ty kiedy skłamać, Giacomo, i rzec, żeś niekontent. Ażebym rozrywkę miała. Widzicie, panie Piesiński, jaki rzadki specjał mi się trafił? Ksiądz, a się łżą nie splami za nic na świecie, nawet za rzadki klejnot mego uśmiechu...
Gąsiorek w ręce ghula z rozmachem powierzyła i z rumorem wlazła na stół. Wzniosła szklenicę i ryknęła jak tur na całą izbę.
– Vivat Sigismundus Rex! Vivat starosta Bolesław Janikowski, niechaj mu Bóg darzy, siły ramieniu, a złota w komorze pomnaża nieustannie! Vivat Pan Piesiński, co nas tu w jego imieniu podjął zacnie jako dobry krześcijanin i wierny syn tej ziemi! Niechaj jego imię po wszystkich karczmach Rzplitej powtarzają, bo tego godzien!
Szklenicę przy ustach przechyliła. Pociekła mimochodem przednia gorzała z kącików ust policzkami pod żuchwę, we włosy na plecach rozpuszczone wsiąkając. A potem Marta z uśmiechem dzikim i brzękiem szklenicę stłukła o własną głowę, na kalwińskiego księdza i ghula kniaziowego posypały się kryształowe ułomki. – Karczmarzu! Beczkę węgrzyna! Ode pana mego, Wilhelma Koenitza, rycerza z Tyrolu, co gości w okolicy, dla was, waszmościowie! Vivat szlachta smoleńska!– zaordynowała jeszcze z ławy, po czym do Piesińskiego rękę wysunęła, aby jej przy schodzeniu pomógł.
– Vivat, vivat!– podniosły się pochwalne krzyki, wiwatowano pod różnymi pozorami, acz Marta wiedziała, że prawdziwy powód jest jeden. Wiwat darmowa gorzała, nawet jeśli była winem. Oczywiście po tylu wiwatach szlachta zaczęła się bratać przy kielichu, każdy z każdym... i biedny Giacomo był całowany przez każdą zionącą alkoholem mordę w okolicy. Takoż i dziewki karczemne, takoż i Marta byłaby, gdyby kuksańców “zalotnikom” nie rozdawała. Za to Piesińskiego złapała za uszy i wyboćkała siarczyście po polikach.
– No… co wy taki zmizerniały? – pogroziła mu białym palcem. – Bo jeszcze pomyślę, żeś nigdy innego z mego rodzaju prócz pana swego nie widział. Siadnijże sobie. To teraz możesz mi mówić: Martuś. Ja ci będę mówiła: Stiepanie – oznajmiła tonem jednorazowej propozycji nie do odrzucenia.
– Dobrze, Martusiu złota… – rzekł, zionąc do niej miłością w głosie i przetrawionym alkoholem.– To cóż takiego ten szeryf… kwiatuszku? Bo dyć tatko takich ładnych pannic nie usynawia.

– A czekajże… o takich rzeczach to nie we wspólnej izbie, Stiepanie – zganiła go, w sługę Włoszki wpatrując się jakby dopiero teraz go zobaczyła. – O, znam tego draba – ucieszyła się.
– Ogary hrabiny Olgi, pilnują je jak te no… mityczne Cebry – syknął gniewnie Stiopa, zerkając również na niego.– Nie dopuszczą bez jej zezwolenia, mimo że ja tu władza i pomazaniec.
– To bez zezwolenia do alkowy niewieściej się wybierałeś? Toć na to nazwa jest. I wyroki stosowne. Acz nie dziwię się, że oskoma dusi… eh – zerknęła na Giacoma. – Nie będziem o takich rzeczach przy duchownym gwarzyć.
Podniosła się i ku słudze hrabiny ruszyła. Ten najwyraźniej na to czekał, podobnie jak biedny klecha, z którym to się nagle chciała cała karczma bratać. Ale Marta w dwóch miejscach być nie mogła, toteż nie mogła obu spraw naraz załatwić.
– Moja pani cię oczekuje – stwierdził sługa contessy obojętnym tonem głosu.
Marta krok bliżej postąpiła ku drabowi, Giacoma ciągnąc za sobą za rękaw jak dziecko zabawkę na uwięzi.
– W każdej inszej chwili – wyszeptała. – Ale tu szlachta pod wodzą owego Stiopy ledwie przed chwilą bardzo cudzoziemców chciała bić. Gotowi by byli roznieść pani schronienie, a mnie towarzysza poturbować, boć Italczyk. Spytaj pani, czy podopiecznego mego, swego krajana, nie wzięłaby na chwil jeno parę na pokoje. Wdzięczna bym była, dozgonnie. I przyszłabym zaraz, jak upewnię się, że nastroje już spokojniejsze.
– W jednej chwili piją, w drugiej biją. Nie pierwsza to taka noc – odparł sługa i zerknął zza Martę.– A kogóż to na górę wziąć mamy?
– To łeb temu ukręcić trza, bo twa pani ani słów niczyich, ani myśli własnych nie usłyszy – mruknęła Marta i odsunęła się lekko, by sylwetka Giacoma ukazała się w pełnej okazałości. – Oto jest Giacomo. Szlachcic z Italiji, ale skąd dokładnie, tom przepomniała. Fi...lozof i z teatrem obznajomiony. Doradca Wilhelma Koenitza, Ventrue z Tyrolu, co grupie naszej przewodzi.
Miała nadzieję, że do głębszego roztrząsania profesji kalwina nie dojdzie. Nie rozumiała ni w ząb, o co chodzi z tym byciem filozofem. Tłumaczeń klechy, że to ktoś, kto rozmyśla, nie kupowała. Po takiemu to i ona wszak była filozofem, i Głupi Stiopa, bo coś tam w tej swej łepetynie hodował, nawet jeśli słabo rosło.

– Pani będzie zaciekawiona – stwierdził sługa przyglądając się nieszczęsnemu, wymiętoszonemu przez szlachtę księdzu. – Ktoś jeszcze?
– Jak się ów Piesiński sprawi… i to uczyni, co winien, a nie jeno z gębą rozwartą do zaszczytów spijania będzie stał, to ja bym go tam wzięła, może mu to dobrze na maniera uczyni. Ale to twej pani schronienie, nikogo jej niemiłego ani nikogo w ogóle wbrew jej ciągnąć nie będę – rąbnęła Martusia.
– O nie nie nie… Piesiński dziś przystępu do mej pani mieć nie będzie – uśmiechnął się krzywo mężczyzna. – Ten… szlachetka niemalże co noc zawraca głowę mej pani. Toteż wszak wczoraj go do siebie dopuściła. Dziś szans na to nie ma. Jako adorator jest wyjątkowo namolny, jako pośrednik między swym panem, a mą panią spisuje się… poniżej jej oczekiwań. Mały post dobrze mu zrobi.
– Jakoś mu nie współczuję – mruknęła Marta i Italczyka ramieniem otoczywszy, ku schodom lekko popchnęła. – Giacomo z racji powołania pośrednikiem zdaje się być dobrym, na ile poznałam go. Rzeknij mi… jakbym ostać na dole musiała. Czy weselsza już twa pani?
– Zadowolona to właściwe określenie. Smoleńsk wydaje się śpiącym smokiem, ale póki śpi…– wzruszył ramionami sługa i wskazał dłonią piętro. – Moja pani ciebie zaprosiła i osoby towarzyszące, ergo jeśli chcesz ostać na dole, to tylko z własnej woli.
– Zapewnię trochę ciszy… i przyjdę. Mam wolę pomówić w spokoju. Dla odmiany – skinęła i zawróciła do Piesińskiego.

Zaległa ciężko za stołem i wpatrzyła się w oczy ghula.
– No to teraz nasze sprawy, Stiepanie, skoro ksiądz już nam nie wadzi i dworną mową nie musimy sobie języków łamać. Sprawa jest prosta. Wilhelm Koenitz. Bardzo ważna persona w Camarilli. Umyślił sobie, że przyjedzie do Smoleńska. I wedle praw wszelakich z kniaziem musi pogwarzyć sobie. To kiedy i kędy?
– Kiedy kniaź udzieli tej no… jak to się mówi… – zamyślił się Stiepan. – Kiedy zaprosi tego Koenitza z towarzyszami na audiencję. O! Tego właśnie słowa szukałem. Poślę wieść do starosty, a on przyśle swe sługi z zaproszeniem.–
– Słowo dobre, ale nie o to rozchodzi się – odpaliła mu Marta. – Idzie o to, kiedy twój kniaź i mój Patrycjusz mogą się spotkać i pouprawiać sobie po-li-ty-kę – przesylabizowała ghulowi, żeby mu się utrwaliło. – To coś więcej niż audiencyja. Nie tylko: to wam na mojej ziemi wolno, a tego nie wolno, złamiecie, to słonko obaczycie. Rozmowy przy stole, Stiepanie. O wrogach i zagrożeniach. Tyś obrotny, dasz radę zorganizować wszystko, by twój kniaź rad był – skinęła mu.
– Kniaź uprawia politykę, kiedy kniaź chce i kniaź… nie lubi jak mu się coś narzuca. Dobrze radzę, byś pamiętała o tym – rzekł nieco trwożliwie Siopa. – Nie należy brać kniazia pod włos. Nigdy.
– Tedy mu rzeknij, że mu Patrycjusz z setką ludzi i dziesiątką Spokrewnionych w gościnę wjechał. I pragnie go poznać. Jego i jego prawa. Sam dobrze rozumiesz – lepiej żeby to było szybciej niż później. Nas moc luda i zaraz ktoś nieobacznie z niewiedzy na odcisk staroście wdepnie. Źle by było dla polityki, he?
– Pewnikiem tak – ocenił Stiopa, zgadzając się z Martą kiwnięciami głowy, albo po prostu głowa kiwała mu się od nadmiaru trunków.
– Chcesz Olgę obaczyć? – Marta podjęła próbę reanimacji.
– Oczywiście… – ożywił się Stiepan i dodał z animuszem. – I nie tylko zobaczyć.
Marta, akuratnie całkiem świadoma, na co Stiopa mógłby liczyć poza zobaczeniem, bo ogladała to przez okno w innej karczmie, nachyliła się wprzód, twarz podpierając na dłoniach.
– Ona teraz z Giacomo rozmawia. A zaraz ze mną będzie. Jako rozmawiać, gdy ciżba noc całą pokrzykuje pijana na dole, burdy wszczyna o byle co. Rejwach jej tu pod bokiem czynisz jak w taborze, tylko murew brakuje. To dama. Zapewnij jej nieco ciszy, bitki tłum, jak się rodzić zaczynają. Toć ledwie co z podróży zjechała, miejże trochę litości… Karczmę jej teraz opróżnij, gdy się cieszy rozmową z krajanem. O spokój zadbaj. A jutro czy pojutrze zobaczysz, że starania doceni.
– Eeee…. dobrze… no… zrobi się to – stwierdził po namyśle Stiopa i wstał wrzeszcząc, by się szlachta wynosiła do innych karczm. Takie to starościńskie zarządzenie. O dziwo, te słowa wywołały popłoch. Gangrel musiał trzymać żelazną dłonią nie tylko Spokrewnionych. Przy okazji rozbójniczka dowiedziała się, że nawet jeśli Misza tytuł uzurpował sobie, to za starostę jest uważany. Powiodła tymczasem z uznaniem spojrzeniem po wyludniającej się karczmie.

– No, z ciebie, Stiepan, to by był całkiem dobry szeryf. W Krakowie może nie, ale w takim Płocku.... A powiedz ty mnie, skoro tak dobrze myśli starosty znasz. To czego on u obcych nie cierpi szczególnie. Poza byciem Diabła poplecznikami.
– Mhmmm.. jak się wywyższają. Jak się przemądrzają. Tchórzy… To chyba wszystko – zamyślił się Piesiński. – Choć są wyjątki... Ta Olga sobie z nim pogrywa, ale jakoś nie wpadł tutaj z wizytą na czele swych ludzi.
– Jak pogrywa… poza tem, że ciebie, prawą rękę kniazia, odprawia, gdy nastroju nie ma?
– Zaprosił już ją parę razy na swój dwór, ale ciągle miała jakieś uprzejme wymówki. Ostatnio, przestał zapraszać nawet…– zamyślił się Stiopa i zbladł, jakby nagle zbyt wiele wygadał.
– Przemówić za tobą, jak do niej pójdę? – poinformowała się Marta rzeczowo.
– Nie trzeba. Kniaź jak zechce, to ją weźmie sam lub przyjedzie… Zapraszała wszak go do siebie tutaj – rzekł w odpowiedzi Stiepan.
– Jako chcesz. Widzisz, Stiepan – poklepała go po prawicy. – Toć wychodzi, że z ciebie całkiem zacny kompanion… jeno towarzyszy masz prostaków i wytresuj ich, bo ci splendoru ujmują. Prośbę mam. Ghul mój tu zaraz zejść powinien. Poznasz bez ochyby. Wdały całkiem jak i ty. Do szabli i do wypitki całkiem jak ty. Szlachcic jako i ty… tylko zębów mniej ma. Pomów no z nim przy szklenicy, jak jeden szlachcic z drugim. A potem księdza razem do burdelu zabierzem… ha co, przedni pomysł?
– Dyć chyba nie wypada do burdelu nawet heretyka – ocenił Stiopa zamyślony, ku Marcinej frustracji, bowiem wolałaby, by nie myślał.
– Toć on jest kronikarzem i historyje do swych memuarów zbiera – przypomniała mu. – Nie chcesz się zapisać?
– Nie jako szlachetka, który mu zamtuz pokazał. Nie chcę tak przejść do historii – rzekł Stiopa.
Marta zmierzyła ghula od stóp do głów, wilcze oczy wytrzeszczyła, a potem wybuchnęła niepowstrzymanym, serdecznym śmiechem.
– Nie jako przewodnik do zamtuza… A niechże cię, filucie, nie opowiadaj mnie facjecyi, jak nienażarta jestem, bo mi zęby w uśmiechu wychodzą dalej niż powinny – klepnęła Stiepana między łopatki. – Ambicja zdrowy objaw – szepnęła mu już poważnie do ucha. – Ale chadzanie na dziewki takoż zdrowy, zwłaszcza u mężów. Jako tam sobie zresztą chcesz… Kawalkadę naszą na zamtuz i tak ja powiodę, jako kamrat możesz iść. A… Prośbę panu swemu sam złożysz, czy mam cisnąć Patrycjusza, by inkaustu szukał i kupra gęsiego, by pióro z niego wyrwać?
– Prośby i raporty zawsze sam waszmościowi Janikowskiemu składam, zawsze. O nic się nie martw, następnej nocki wszystek będzie wiedział – stwierdził Stiopa dumnie.
– To wybornie. A nastroje jakie u niego ostatnio? Na dobre noce śmy trafili, czy gorsze?
– Starosta Janikowski nie zwykł mi się zwierzać – odparł speszonym głosem Stiepan, przyznając się mimowolnie, że nie ma takich faworów u Miszki, jakie sobie przypisuje.
– Toć ja nie chcę byś mi sekrety jego największe opowiadał, boś byś przecie nie rzekł nic – żachnęła się Marta. – Jeno się pytam, czy Diabeł ostatnio grzecznie siedzi, czy go czym rozeźlił.
– Ostatnio…. gdzieś w okolicy poprzednich jesiennych chłodów, posłał Slawomira i kilkanaście swych tworów do lasu, coby podstępnie ubili Miszkę – zaśmiał się Stiepan. – Miszka odesłał mu uszy Slawomira w puzderku, wraz jego zakołkowanym sercem. Od tego czasu… cisza.
– Ekhym – odparła Gangrelka po dłuższej chwili, próbując ukryć zachwyconą minę. Wysyłanie uszu w puzderku bardzo jej się podobało. A wiedziała, że nie powinno. – No to chyba niedługo jakaś ruchawka będzie, tak by wypadało niejako, rok przestoju to wieczność. Idę ja rozmówić się z Olgą… a my to się pewnie nieraz jeszcze obaczym. Jak nie dziś, to jutro zamtuzowe wiktorie nam pisane.
Uniosła się zza stołu i skinęła ghulowi, jeszcze raz pogroziwszy mu palcem białym, ażeby sobie nie myślał, że o jego pierwszym potknięciu wobec ich całkiem po tym brataniu zapomniała. Długo Stiopa bez towarzystwa nie siedział.

Szlachta płynąca od Carskiego Sioła nieprzebraną tłuszczą skłoniła mości Popielskiego do przyspieszenia kroku. Toć się Marta musiała wysrożyć, skoro tak uciekali. Miał jeno nadzieję, że nie tak jak pod Orszą, gdy mu się kazała przed bitwą żagwią między oczy dźgnąć... To by było nie bardzo podług praw Camarilli, którymi zdawała się przejmować, więc chyba jednak nie... Ale na pewno zabawa była przednia! Dobrze, że się nie spóźnił.

Wpadł do karczmy z szablicą do połowy z pochwy wysuniętą.
– Ha, psubraty! – zakrzyknął i oklapł.
Smagłolicy Ormianin za szynkwasem brudnawą szmatą szklenice obcierał, kilka dziewek statki po ławach i stołach zbierało, a poza tym karczma ziała pustkami. Jeno w kącie właśni Martusiowi ludzie z jakimś obcym szlachciem pili jakby świat miał wraz z nocą się skończyć. Podszedł do nich, głośno obcasami butów podkutych po podłodze stukając.
– Nu, cóże to się stało, mili towarzysze, głowy takie słabe w Smoleńsku czy diak w cerkwi godziny omylił i za wcześnie dzwonić począł?
– Ten szlachcic tutaj kazał im iść precz – zrelacjonował Arunas, a Piesiński okiem łypnął niezbornie.
– Kazałeś im iść precz?
– Tak jest.
– A oni poszli?
– Tak jest.
Popielski oczy czarne wytrzeszczył i śmiechem wybuchnął serdecznym.
– Dalibóg, kawalerska w tobie fantazja! A kto ty jesteś? – zapytał, bo czuł już, że to nie własna szlachetki mir i władza, że tu przed kimś potężniejszym, kto za nim stoi acaństwo mores czuje.
– To mości Piesiński, ghul kniaziowy – przedstawił go bełkotliwie Arunas.
– Ach – zachwycił się posłusznie Popielski. – A jam jest ghulem Martusi. – Coś w jego postawie mówiło, że uważa owe tytuły i funkcyje za co najmniej równorzędne.

Dosiadł się do stołu i po szklenicę sięgnął. Bo oprócz wielkiej władzy za małym Piesińskim, czuł tutaj białą jak brzoza rączkę swej królowej, która coś namieszała po swojemu. I nakazała schlanie owego nadętego pęcherza, co mu Karaut na stronie powiedział szeptem, jak wyszli obszczać pospołu bruk smoleński.

Gangrelkę bez problemu wpuszczono na komnaty wynajęte przez Olgę. Podchodząc do drzwi, za którymi spotkało się dwoje Włochów, słyszała dość głośny świergot, raz kobiecy, raz męski. Italska mowa była bardziej ugładzona niż niemiecki szwargot Wilhelma. Zapukała, dość cicho, i wsparła się ramieniem o futrynę w oczekiwaniu na reakcję. Te wszystkie zabiegi potwornie ją męczyły. Trzewiki potwornie piły.
Otworzył jej rozmarzony Giacomo i wpuścił do środka. Contessa wyglądała jak zwykle zjawiskowo. Nic dziwnego, że Stiopa niemal niczym pies warował przy drzwiach jej małego królestwa. Uśmiechnęła się na widok Marty i rzekła.
– Jak miło cię znów zobaczyć. Giacomo powiedział mi, że przystąpiłaś do ich małej wyprawy.
– A tak. Dużo wojaków. Dużo koni. Dużo wszystkiego… to i dla mnie starczy. – Marta uśmiechnęła się bezwiednie. – Wybacz, że się przywitać nie podejdę. – Gangrelka ustawiła się pod oknem i przy okazji zerknęła, czy nikt tam nie podsłuchuje... na przykład jej własny człowiek. Arunasa jednak widać nie było. Albo nie wlazł jeszcze, albo schował się sprytnie. – Ale mam na plecach i w kudłach złotą gdańską. Nie nudził cię towarzysz mój? – zerknęła na kalwina.
– Och nie… Dobrze było rozmówić się z kimś na innym poziomie towarzyskim, niż… cóż… namolni szlachcice i mieszczanie – zachichotała Contessa, zakrywając usta dłonią i lekko przymrużyła oczy, mówiąc z delikatnym uśmieszkiem. – Choć dziwi mnie że uważasz mnie za tak… małostkową, by się przejmować takimi drobnostkami.
– Takimi jak cuch, jak nuda czy namolne byczki? – uściśliła Marta dla porządku.
– Też…– zaśmiała się wampirzyca. – Płeć niewieścia musi niestety zmagać się z niedoskonałościami brzydkiej płci. To nasze brzemię.

Giacomo był cichutki jak mysza. Kalwiński klecha najwyraźniej nie radził sobie z płcią piękną.
– Hm – Marta uniosła jedną ciemną brew. – Ja się z niczym takowym nie zmagam. – Zaplotła dłonie na piersi i przyjrzała się hrabinie zmęczonym wzrokiem. – Tamtą suknię wolałam chyba. Bardziej pasowała do oczu – oceniła. – Lecz miano leży jak ulał… a jak tobie Smoleńsk leży, pani?
– To zaskakująco spokojne miejsce, jak pole bitwy między dwoma Kainitami – przyznała contessa. – Miła jest tutejsza koteria wampirza. Tyle że… spory między Tzimisce i Gangrelami brzmią niepokojąco. Na razie jednak, dobre to miejsce na postój. A jak ty widzisz to miasto, bo zdanie signore Giacomo już znam.
– Ochłap mięsa, którym dwa ogary targają między sobą. A żaden nie dba o nie bardziej niż o to, by temu drugiemu nie popuścić – mruknęła Marta. – Nie ma elizjum. Niby ratusz chronion, ale nie ma miejsca dla Spokrewnionych. Tedy będzie dzicz i bezhołowie. Mnie to tam… miasto. Ale tacy jak mój miły towarzysz i ten drugi, ciekawszy Patrycjusz… no to odczują brak. Może i boleśnie. Ty nie?
– To dzicz – przyznała contessa skinieniem głowy. – Choć Gangrel mieni się księciem w prawie Camarilli, to nie ma tu ani prawa, ani księcia, ani tym bardziej Camarilli, acz… ja akurat Camarilli nie szukam i dzicz mi odpowiada. I tak będzie tu mniej krwawo i bardziej swojsko niż w Rzeszy Niemieckiej, Francji czy księstwach i królestwach włoskich.

– Na dwór księcia pana wybierasz się? – Marta prześlizgnęła się wzrokiem po hrabiowskich wdziękach. – To musi być wyjątkowe miejsce, skoro ghul kniaziowy mnie za urodną uznał.
– Och… zaprawdę nie doceniasz siebie, moja droga. Urodna z ciebie bestyjka, może trochę zbyt dzika i zaniedbana… Ale to nic, czego by barwiczki z Włoch i suknie uszyte przez najlepszego krawca nie poprawiły – odparła Lasombra, uśmiechając się drapieżnie i taksując wzrokiem postać gangrelki. Sama opięta ciasno burgundową suknią była niczym słodkie ciasteczko. Aż kusiło, by ukąsić tę szyję, a jeszcze bardziej owe krągłe piersi, które gorset dumnie wypinał do przodu. Marta się patrzyła bezwstydnie. W końcu nie po to ślepia miała, żeby nie patrzeć. Myślała o Milosie, mozaice mięśni drgających w ruchu, gdy z nią tańczył nagi na wąskiej ścieżynie topcowego moczaru, kiedy mając oczy usilnie próbowała nie patrzeć i jakoś nie szło jej. A potem ojciec jej um wypełnił szczelnie jak miał w zwyczaju, żółte oczy nad wpółotwartą jamą ust, skóra spękana i twarda jak kora tysiącletnich dębów. Dla którego z nich niby winna się odszykować jak jej hrabina poddawała, niczym główna brama miasta na przyjazd króla? Jednemu zajedno, co będzie miała na sobie. Drugi porównywać zaraz zacznie.

– Nie. Nie wybieram się na dwór księcia – kontynuowała tymczasem conetessa. – Zbyt wiele miałby tam przewagi. Wolę go skusić, by sam do mnie przyszedł, jeśli tak mu zależy. Ale sama nie pójdę. Za bardzo cenię swoją skórę i za dużo się nasłuchałam o nieobliczalności Miszki.
Marta wybuchnęła chrypliwym, gorzkim śmiechem na te połączone rozważania o strojach i kniaziach.
– A jakby ciebie w świtkę chłopską oblec i buty z łozy plecione, na wóz drabiniasty posadzić… to byś przestała być sobą? Hrabiną? Na której kniaziowi tak zależy… a czemu zależy? – przekrzywiła ciekawie głowę jak ptak.
– Nie będę wtedy contessą, ale to niczego nie zmieni, nieprawdaż? Szaty nie mają wpływ na naszą naturę. Zresztą książę nie pragnie mnie widzieć dlatego, żem contessa, lecz żem nowa w okolicy. I o wasz hołd lenny zacznie się dopominać jeśli dłużej tu ostaniecie. A takie ma plany ten rycerz Wilhelm, nieprawdaż, księże?– zwróciła się do Giacomo, dotąd milczącego. Nadal milczącego, bo speszony tylko skinął głową. Po czym contessa kontynuowała. – Ponoć w szeregach tej grupy jest li ze trzech dzielnych wojaków. Radam bym więc była wraz z wami udać się na dwór tego księcia i na ten czas… sojusz tymczasowy zawrzeć.

– Cokolwiek Giacomo by nie rzekł, tęsknicą za rodzimą mową niesiony – odparła poważnie Marta – my niewładni oboje taki sojusz zawiązać. Ale słowa twoje i pragnienia powtórzymy… Tedy co dasz Wilhelmowi Koenitzowi, i czego w zamian oczekujesz, pani?
– Wsparcie w razie kłopotów, moją siłę w razie jakiekolwiek walki, pomoc podczas rozmów. W zamian oczekuję tego samego – odparła z delikatnym uśmiechem Lasombra.
– A jakiego rodzaju kłopota lubiasz wspierać najbardziej? – spytała Marta, dłonią włosy przeczesując. Między pasmami zabłyszczały płatki złota i rozbójniczka ewidentnie się ucieszyła, bo znalazła je ładnymi.
– Dworskie gierki lubię, ale nie myślcie o mnie w kategoriach delikatnej panieneczki. – Contessa zacisnęła dłoń w piąstkę i od niechcenia uderzyła w stolik… gruchocząc go.– Takie nawet we Włoszech szybko giną.
Marta przesunęła się wzrokiem po zgliszczach stolika.
– Nie wiem. Nigdy nie byłam – odparła. – Wiela lat gościłaś w Krakowie? – spytała nagle.
– Kilkanaście lat za Casimirusa, większość jego panowania… byłam w Krakowie i na Węgrzech.– stwierdziła z rozmarzeniem contessa i zapytała zaciekawiona. – A czemuż cię to interesuje?
– Bośmy się rozminęły. – Marta uśmiechnęła się blado i wątło. – Ot, dziwnie się drogi plotą, nieprawdaż? – Podeszła bliżej zrujnowanego stolika i nachyliła się, by w zgliszczach zacząć grzebać. – Pozwolisz, że pamiątkę sobie wezmę? To będzie bardzo wytworny kołeczek… – wybrała stołową nogę i przyjrzała się jej z iście toreadorskim zachwytem. – I zgrabnie trzaśnięty.
–Na kogo to szykujesz ów kołeczek? – zapytała ze śmiechem contessa, po tym dodała podejrzliwiej. – Chyba nie na mnie?
– Wytworny kołeczek, dla kogoś wytwornego. – Marta skinęła głową, kołeczek przełożyła do lewej ręki, po czym zatknęła za pasek z tyłu spódnicy. – Dla ciebie mam coś innego.
– Dobrze wiedzieć – zaśmiała się cichutko Lasombra i przechyliła głowę dodając. – Swoją drogą, zwykle proszono mnie o inne podarki.
– Peniuary – zgadła Gangrelka i wyciągnęła rękę do hrabiny. – Kaźmierz ten tak ci zapadł w pamięć, czy kto inny? – zapytała, z ciekawością się nie kryjąc, chowając za to za plecami prawą rękę z niespodzianką.
– Casimirus przede wszystkim, jeśli chodzi o śmiertelnych. Małgorzata… jeśli chodzi o tych nieśmiertelnych. Mała żmijka, podstępna i wyrafinowana, ale… brakowało jej obycia i klasy intrygantek z mych rodzinnych stron – zamyśliła się wampirzyca i machnęła ręką. – A peniuary.. wpierw trzeba dopasować do nagiego ciała. To jak zbroja, którą robi się na zamówienie, nie wypada wybierać na oślep.

– Nie wiem – odparła po chwili i pomału Marta. – Nie noszę.
Doskonale jej obojętnym było, jaką do noszenia koronkowych famurałów contessa dorabia... filozofię. Bo prawda była dla niej oczywista. Królowa pszczół też wabi trutnie swoimi sposobami. Wyciągnęła schowaną za plecami dłoń i palcem wskazującym dotknęła smukłej rączki spoczywającej na podłokietniku. – Zalążek fortuny. Do szczęśliwego imienia. – Na bladej skórze hrabiny został przyklejony płatek złota. – Czas już na nas. Odpowiedź damy, jak gotowa będzie. Radam ci znowu… ale chyba Giacomo bardziej – zaśmiała się cicho. – Tych Rzemieślników to myślisz, że warto żebym z nim zapoznała?
– Z pewnością. Jeśli czegoś będziesz potrzebowała w mieście, przez nich to wartko załatwisz. Ale pośpiechu to nie ma… nie uciekną oni z miasta.– oceniła wampirzyca.– I ja radam waszym odwiedzinom. To miła odmiana po tym natrętnym ghulu Janikowskiego i podlizującym się Abrahamie.
– Stiepan zdaje się wszedł w mniej natrętny nastrój. Pewnie go za serce złapało, jakem szklenicę o głowę swoją, a nie jego roztłukła. Chodźmy, Giacomo – wyciągnęła rękę do księdza. Zaczęło się jej bardzo spieszyć, a powodem nie był bynajmniej nadciągający świt. A przynajmniej nie wyłącznie. Małgorzata Tęczyńska była równie wszędobylska jak słońce, a samo wspomnienie jej imienia tak samo piekło do żywego.

Giacomo się skłonił i coś zaświergotał po włosku, na co hrabina Olga mu w tym samym języku odpowiedziała. Potem podążył za Martą na zewnątrz. A gdy drzwi się zamknęły, szepnął cichym i drżącym tonem głosu.
– Piekielnie niebezpieczna kobieta.
– Potem – odparła Gangrelka, która uważała tak samo.

Krew kniaziowa jednak mocna być musiała, Stiopa tęgą miał głowę. Arunas, zmęczon wyraźnie samotną podróżą, padł bez ducha pod stół, reszta walczyła dzielnie, lecz i Piesiński się trzymał twardo... choć nie do końca tak twardo, jak się Popielskiemu zrazu zdawało.

Gdy się Marta objawiła wreszcie w towarzystwie kalwina na schodach, a doszedłszy do nich Piesińskiego do grzechu rozpusty zaczęła namawiać, ghul kniaziowy wybełkotał takie rzeczy, których na trzeźwo by się zasromał, gdyby mu na wstydzie zbywało. Marta, dotąd z uporem ciągnąca go do zamtuza, odpuściła i jeszcze mu piwa zamówiła na pożegnanie.
– Będzie bitka? – zagaił ją Popielski po drodze.
– W ogóle to będzie – odparła nieobecnym tonem. Smutna się mu zdała, raz po raz włosy poprawiała i rękawy wywijała podstrzępione.
– Zagrać ci na bandurce? – zaryzykował.
– Mnie nie. Żydówce. Ponoć oni patrzą i słyszą... niech widzi i słyszy tylko ciebie.

Tuż przed świtem odrzwia smoleńskiego zamtuza odskoczyły otworzone dziarskim kopniakiem. Marta wpadła do środka, rozpędzona jak husaria z pagórka. Za nią czarnymi oczyskami strzygł Popielski, od progu sypiąc dziewkom wyszukanymi komplementami. Ghul za długo żył, by wierzyć, że za miłe słowo murwy kupi, ale wiedział dobrze, że za tę monetę inne rzeczy łacno uzyskać można. Rejwach wszczął się co niemiara, bo dwaj warchołowie, co pokrzykując i śpiewając za Popielskim do zamtuza nieprzytomnego z przepicia towarzysza wnieśli, nie wiedzieć czemu uderzyli wprost do komnatki Salome. Spostrzegłszy perski dywan, zmitygowali się mocno, że ochlapus spostponować go może. Dali sami sobie znak do odwrotu i we trzech uplątali się do imentu w zasłonę z paciorków. Zamykający orszak Giacomo, niosący za nimi kołpak moczymordy, próbował wpasować się w ścianę i stać się niewidzialnym. Pojawienie się Salome początkowo niczego nie zmieniło, a wręcz powiększyło rejwach.
– Królowo Saaby! Kwiecie pustynny, klejnocie Jerozolimy! – uderzył do niej Popielski i oblicze wampirzycy z zachwytem lustrując, przeszedł od razu do rzeczy. – Umiłujesz mnie, gdy ci zagram na bandurce?

Marta powiodła wilczym spojrzeniem po zabawiających się racach. Zapach chuci i potu wiercił w nozdrzach, drażnił i do poluzowania własnych smyczy skłaniał. Szarpnięciem Mikę do siebie obróciła, ledwo z dziewki zlazł, włosy mu się długie do pleców i ramion kleiły.
– Milos gdzie?
Wysłuchawszy odpowiedzi, przy stole zaległa. Jednym uchem szczebiotu Salome słuchała i Popielskiego, co uderzać w koperczaki do Żydówki nie przestawał. Za poczęstunek podziękowała, teraz wszystkim dziewkom chuć w żyłach płynęła. To potrafiło zmysły na chwilę zapętlić, a ona chciała mieć umysł jasny. Giacoma za to bez ociągania skierowała do zaoferowanej komnatki. Dyspozycje ludziom wydawszy, podziękowała Toreadorce, ale zamiast się położyć, zaczęła dreptać niespokojnie w korytarzu.

Marta czuła, że nadal capi wódką jak ostatni moczymorda. We włosach miała szklany pył. Pod pachą koński pled, a w dłoniach międliła zawzięcie wielce wyrafinowane narzędzie mordu. Ułomek nogi stołowej z drewna ciemnego, rzeźbioną w liście winorośli i inkrustowaną, a zakończoną ostro ściętym szpicem. W sam raz dla Małgorzaty. Musiała tylko pamiętać, żeby przed użyciem unurzać go w miejskim rynsztoku. Oto i kondycji Patrycjuszy przedstawienie. Wytwornie, wyrafinowanie i drogo, ale żadna woda różana nie ukryje smrodu gnojówki.

Giacomo zniknął już za drzwiami komnatki, której im Salome użyczyła. Ciekawe, czy zdawał sobie sprawę, że też Marcie cuchnie gnojówką... zapewne wiedział, baczny obserwator.
Gdzieś z głównej sali dobiegało brzdąkanie bandurki i piętrowe komplementy, idiotycznie startestamentowe. Popielski nie zamierzał odpuścić urodziwej Rzemieślniczce nawet mimo bliskiego świtu, adorował ją głośno a kwieciście. A dopóki to robił... Salome nie mogła robić niczego innego jak opędzać się lub przyjmować względy.

Marta zaś krążyła po wąskim korytarzyku jak wilk w paści. Racowie pilnujący drzwi, za którymi Węgier złożył głowę na spoczynek schodzili jej z drogi za każdym razem, gdy przeciskała się obok. Czwarty raz się Miki zapytała, jakie polecenia Milos dla nich miał i czy aby na pewno na noc następną chciał tu zostać. Czwarty raz uzyskawszy tę samą odpowiedź, tak samo była niepocieszona jak za pierwszym razem. Córka boga i ostatni walczący wódz Jaćwieży, szeryf Krakowa – niemalże. Bez patrycjuszowskich sztuczek skłoniła pijaną szlachtę, by się bratali z heretykiem, którego chcieli tłuc i w rynsztoku taplać. A teraz dreptała w miejscu jak chłopka ugniatająca w beczce kapustę, gryzła paznokieć kciuka i nie miała odwagi zapukać do drzwi.

Wreszcie przystanęła, tak samo spięta jak dwaj racowie. Ona się na drzwi gapiła nieprzytomnie, oni na kołek w jej rękach. I wreszcie z wytwornego narzędzia zrobiła użytek. Zawaliła nim w odrzwia między podgolonymi głowami raców. Z komnatki plaskanie bosych stóp dobiegło i Zach się objawił. Nagi całkiem, kocem tylko obkręcony. I nie wydawał się zachwycony jej inwazją.
– Bierz łóżko. – Sam ułożył się na podłodze pod ścianą i nakrył szczelnie kocem.
– Mam pokój – odparła Marta drewnianym jak kołek głosem i nie ruszyła się z progu. Bo iście pokój miała, ale wolała ten. Gdzie zdaje się, nie była ani wyczekiwana, ani mile widziana. – Przyszłam zobaczyć, czy w porządku wszystko.
Nic nie było w porządku, ale i tak zamknęła drzwi. Oparła się o nie czołem, palcami przebiegła po drewnie, sęk po ściętej lata temu gałęzi obwiodła.
– Marta, wróć się – polecił Węgier doniosłym głosem, gdy zdał sobie sprawę, że ona ciągle tkwi pod drzwiami.
Wyjęła ogarek ze świecznika obok, z ociąganiem drzwi pchnęła. Te skrzypnęły i Gangrelka wsunęła się do środka, świeczkę w jednej ręce ze swym nowym kołeczkiem, o wiele mniejszym, ale i o wiele ładniejszym niż poprzedni trzymając. Przycupnęła przy samym wejściu, plecami w ścianę się wbiła. Świeczkę ustawiła na ziemi i zaczęła oglądać nową zabawkę, żeby Węgra nie oglądać.
– Jak wam poszło z Olgą? – odrzucił koc i usiadł na podłodze.
– Nieźle chyba – oceniła w podłogę z powątpiewaniem. – Z ghulem kniaziowym to bardzo dobrze – podrapała deski kołkiem i dla odmiany zaczęła wgapiać się w łóżko. Duże łóżko, solidne i wygodne chyba. Nie leżała na takim od lat. – On już Giacoma najlepszy druh…
– A jak sobie klecha jego przyjaźń zapewnił? – Zach uniósł brew w najszczerszym zainteresowaniu.
– Nie odzywał się, gdym pastwiła się – poinformowała Marta płasko. – A potem poliki grzecznie do całowania wystawiał. Całej karczmie. Ta Salome. Miła tobie?
– Defensywna. Wylewna bardziej niż się spodziewałem. Próżna. Ostrożna – odarł wymijajaco. – Rozczarowana, że Olga jej robi konkurencję.
– Źle być tą drugą – oceniła jadowicie – Jak mniemam.
Znalazła sobie nowe zajęcie i szpic kołka zaczęła nad płomieniem świecy opalać. Swąd spalenizny ją deczko ożywił i rozruszał. – Ale czy widoki na coś prócz wylewnej gościnności widzisz?
– Wylewna była w rozmowie. Odpowiadała na moje pytania choć nie musiała. Za gościnność zapłaciłem. Może poza posiłkiem, ten był aktem dobrej woli. Czy coś będzie? Trudno rzec. Trochę za bardzo naciskałem na jej współpracę, musiałem odpuścić, żeby jej nie zrazić. Żydzi trzymają neutralność. Wygodnie im z nią i niełatwo ich przekonać do zmian.
– A chcesz ją przekonać? – Opalony kołek został poddany pucowaniu chustką wyciągniętą z rękawa.
– Nie do tego zmierzamy? By sobie zjednać jak najwięcej sojuszników przed walką? – zapytał, ale nie czekając na jej odpowiedź dodał. – Nie. Nie za wszelką cenę.
Popatrzyła na niego po raz pierwszy. Krzywo i z urazą.
– Cena musi być odpowiednia.
Podniosła się i podeszła sztywno, by się nad nim nachylić równie sztywno, wpół zgięta, ustami przy uchu.
– Stiopa ją szantażuje. Dziewki wymusza. Kto wie, co jeszcze. Na ten miesiączek mu się już skończyły. Dowiedz się, kiedy się go spodziewa.
– Szantażuje? Ciekawe, czym ją trzyma w szachu – uniósl na nią oczy. – Jutro możemy spytać. Bo tu zostajecie? Z księdzem?
Pokiwała głową.
– Wiem coś… – mruknęła, a potem bezgłośnie wyszeptała imię Małgorzaty, z palącym wzrokiem i uwagą ponadzwyczajną.
Zmarszczył brwi zaskoczony jej zachowaniem.
– Powiedz.
Pokręciła głową, wskazała na ściany i złożoną dłoń przytknęła do ucha.
– Wylewna.
Skinął niechętnie.
– Wobec tego później – wyszeptał a głośniej dodał. – Gdzie Giacomo?
– Położyć mu się kazałam na spoczynek od razu. Coby gości Żydówce nie straszył. – Wyprostowała się pomału. – Ja też... pójdę już.

Odwróciła się, by do drzwi się potoczyć. Ręce i nogi już jej sztywniały niemiło, ale jeszcze liczyła, że się Milosowi zdanie i nastrój odmieni i gdy trupi, dniowy zamróz przyjdzie, zamknie oczy w miejscu, które sobie na schronienie obrała.
– Wydajecie się zżyci – wypalił do jej pleców. – Miły tobie?
– Potrzebny – odparła sucho. – Myślała ja, że tobie też. Sprawdziłam w końcu. Lecz on – odwróciła się, by skroń Węgra palcami musnąć – nie potrafi.
– Ani Wilhelm. Może Francuz? Olga?
– Ona tak. On nie wiem – pogładziła go po policzku. – O niej później.
– Ze Swartką – zmienił temat – poczyniłaś podług planów?
– Zaczęłam – mruknęła.
– Tedy nie kończ.
Zamrugała zaskoczona.
– Kiedy… czemu?
– Czy żona łazi do cudzych chat rozrywki szukać? – trąciło pretensją.
– Rozrywki? Żona? – trąciło głębokim niezrozumieniem. Marta potarła twarz, z włosów pył szklany się osypał i buchnęło wódczaną wonią. – Ja to chyba już muszę… przed świtem zawszem głupsza. Jak po śnie zimowym.
– Idź – walnął się na ziemię, plecami do drzwi obrócił. – Pomyśl tylko, czy może z klechą też nie warto się płynami wymienić. By go chronić przed kniaziami, ma się psia mać, rozumieć.
Przysiadła z wahaniem obok na podłodze, w kucki, rękoma kolana oplotła.
– Ty nie chcesz – oznajmiła wolno – żebym ja podległych po krwi miała. Ghuli też mnie zabronisz? Będę musiała ich zabić. Spić.
– Podległych wolno – jego głos zabrzmiał znów spokojnie. – Niczego ci nie zabraniam. Ale jak twoja krew będzie smakowała innym Kainitom to jej nie przełknę.
– Ty się dzielić nie chcesz – skonstatowała. – Gdy jam się dzielić zmuszona. Wielce… sprawiedliwie. Ech, nieważne. Ona, ten raz jeden. Ty. I ojciec, kiedyś… – skrzywiła się. – Tyle – podniosła się sztywno.
– Nie chcę ci narzucać woli – nadal na nią nie patrzył. – Ale krew, gdy się daje i bierze, to zawsze wiele znaczy. Swartka znaczy dla ciebie wiele? Nie pojmuję tego i dlatego gniew to we mnie wznieca.
– Mogłaby, lecz nie będzie, więc mówić nie ma o czym. Krew ważna… z krwią oddajesz skrawek duszy. Jeśli nie dostaniesz innego w zamian, słabniesz. Dusza ci więdnie. Dlatego ghule trzeba spijać. Jeśli bliskie śmierci. Dlatego…– wymamrotała coś pod nosem niezrozumiale.
– Świt blisko – przerwał jej. – Zostawmy to. Masz inne widzenie na sprawę niż ja. Rób, co musisz. Nie mam prawa cię zmieniać.
– Sa póśno – wysepleniła, walcząc z sennością. Poddała się i do drzwi powlokła. Schyliła się, by kołek podnieść, ale sztywniejącymi palcami ani w niego utrafić, ani pochwycić nie mogła. Zostawiła go obok dopalającej się świeczki i poczłapała korytarzykiem żydowskiego zamtuza, by zakończyć tę noc pełną wrażeń kładąc się spać obok niewłaściwego Patrycjusza.

Z hukiem zatrzasnęła drzwi i opuściła zasuwę, by zaraz potem zwalić się na podłogę bezwładnie i ciężko jak trup, który nie dostąpił łaski spokrewnienia. Giacomo leżał na łożu na wznak niczym nieboszczyk na marach. Choć się poruszył, gdy weszła, rozumnie skorzystał z prawa do zachowania milczenia.

Ostatkiem sił i przytomności wierzgnęła, by przyjąć wygodniejszą pozycję, zwinęła się w kłębek. Żona? Może i żona. Czwarta albo i piąta. Odesłana do komórki, psiamać, by spała z heretyckim klechą.

– Ci ruscy coś knują – ocenił Giacomo, gdy już się z komnatki Salome oddalili ku innym pokojom. Włoch miał talent do prawienia oczywistości.
– Chcą ziemi, krwi swoich wrogów i czci równej bogom dla swego pana… – sarknęła Marta. – Rzecz jasna, że knują.
– Winniśmy pozostałych powiadomić. Udam się do Jasnorzewskiej z wieściami – szepnął ksiądz, wykazując wreszcie jakąś inicjatywę. Jaka szkoda, że Marta zamierzała ukręcić ją w zarodku.
– Sarnai znikła… co o tem myślisz?
– Zaufana Szafrańca. Kto wie jakie tajne dyspozycje wydał jej ów Tremere. Może ta wyprawa jeno była pozorem dla niej. I inną misję dla niego wykonuje? – zapytał retorycznie Giacomo. – Nie znam go tak dobrze jak ty, ale na przyjęciu zrobił na mnie wrażenie pająka tkającego na raz więcej niż jedną sieć.
– A Olga? Też coś knuje? – Marta zaśmiała się gardłowo i coś jeszcze wyraźnie księdzu przygadać chciała o konkretności porad jego, ale się w korytarzu za nimi Węgier pojawił. – Czekaj na mnie, Giacomo – mruknęła i do alkowy ruszyła szparko.
Włoch skinął głową jedynie i rzekł:
– Poczekam w mej sypialni. Przyznaję że nieswojo czuję się w tym przybytku grzechu.
Czasem wątpiła w jego rozum. Ale tylko czasem.

Nie oddała uścisku ani pocałunku, ani nie patrzyła za nim, gdy w korytarzy znikał, by do Iwana Iwanowicza dołączyć i udać się nie wiadomo gdzie. Za każdym razem, jak jej z oczu schodził, miała wrażenie, że tak samo będzie, jak wiek temu. I już nie wróci.

Ponoć swego dorosłego syna przemieniła, by zawsze jej towarzyszył.
Była kiedyś trzecią żoną króla Bolesława. Imię jej było Emnilda.
Pilnuj go. Należał kiedyś do króla.
Którego?
Pierwszego...

Nie wróci. Bo zostanie tam, gdzie po krwi przynależy. Kły jej z dziąseł aż na wargi wyszły, gniew głód pędził jak nurt strumienia koło młyńskie.
– Popielski! Dziewkę sprowadź mi! – krzyknęła w głębiny zamtuza, trzasnęła z hukiem drzwiami i usiadła na łożu.
Murwa o czarnych warkoczach szczebiotała do niej słodko od progu ledwie przyszła, i uśmiechała się przymilnie, dopóki podłogi skrawawionej i oblicza Marty w lichym świetle ogarka nie zobaczyła. Wampirzyca nie uśmiechała się wcale, a wychodząc, bez słowa zapłaciła Salome podwójną stawkę. Dziewka leżała w łożu oplątana wzburzonymi piernatami i warkoczami, rozerdrgana i zalana łzami, strachu, ale i przyjemności.

Od opuszczenia gościnnych progów Lilijki, prowadzonej przez wylewną Toreadorkę, Marta ni słowa nie rzekła poza dyspozycją, by racowie pod murami na nich czekali. Milczała zawzięcie, ku Carskiemu Siołu ciągnąc Giacoma. Przestanek jednakże pode największą cerkwią zrobiła, przysiadła na koniowiązie i klesze miejsce obok siebie pokazała.
– Ładne kopułki owe, co? – zagadnęła. – I gadał Popielski, że we środku ikony cudne, złota moc i kadzidłami a ambrą pięknie pachnie.
– Zbytek… typowy dla ludzi. Lubimy boskość łączyć z pięknem i światłem – zamyślił się wampir, przyglądając cerkwi. – Jak to się więc ma do nas… istot mroku?
– Czy twoi piękna i wdałości nie cenią? Wilhelm… czy Małgorzata Tęczyńska? Milos, hę? Owa hrabina Olga też nie bez powodu wdzięki jak na patelni podaje.
– Och… cenię urodę – zaśmiał się Giacomo, zerkając na Martę. – Choć niekoniecznie u swoich, wiem bowiem, że potrafimy wywołać fałszywy zachwyt . Tak jak i fałszywa jest miłość ukryta w krwawych pocałunkach. Do prawdziwego zachwytu potrzeba czystego umysłu.
Marta nie zgadzała się całkiem, z tymi pocałunkami. I niekoniecznie chciała o tym rozmawiać.

– W miłowaniu Boga tego szukasz – wskazała, i trzewikami zamajtała w powietrzu.
– Drogi dla nas… tak – stwierdził jakoś tak niechętnie Giacomo. – Luteranie zmienili zasady twierdząc, że jeno wiara zbawia. Nie uczynki czy miłosierdzie, a wiara. Choć dobre uczynki są niby dowodem siły wiary. Interesujący koncept, czyż nie? Ty kiedyś w coś wierzyłaś, prawda?
– Co to dobro? Kto decyduje, co dobre, a co złe? – parsknęła Marta. – Moja wiara to ja. Nie chcę o tym mówić, Giacomo. Mój bóg… lubi milczenie. I ciszę. Ale nie zdawa mi się, że od tego umysły robiły nam się czystsze – dodała z oporem. – Ta Olga… zamąciła ci spokój ducha, co?
– Widziałem takie jak ona i znam Lasombra. Klan żmij, podstępnych i jadowitych, a contessa jest niewątpliwie jedną z najbardziej jadowitych żmijek, z jaką miałem przyjemność rozmawiać. Stara i potężna i… nie ceni Camarilli – mruknął niechętnie Giacomo. – Choć po prawdzie Sabatu też nie lubi.
A jednak patrzyłem się w uwielbieniu, jak w obraz święty... gdybym obrazy święte wielbił, dopowiedziała sobie Marta w cichości ducha.

– To jest królowa pszczół, księże – mruknęła. – Zebrała już trutni wokół siebie, co ją czczą i się o nią pragną ocierać. Teraz potrzebuje jeszcze robotnic, co o gniazdo dbają i miód zaczyniają. Obawiam się, że wybrała nas niby.
– I co… zamierzasz zostać jej robotnicą?– zapytał Giacomo z uśmiechem, po czym zasępił się. – Możliwe, że… będziemy musieli zagrać w jej grę… później. Nie wiemy jeszcze, po czyjej stronie staniemy i przeciw jakiej sile. A contessa, choć to groźny i dwulicowy, to jednak cenny sojusznik.
– Nie zamierzam być niczyją wyrobnicą, Giacomo. Mówiłeś, że my kształtujem Camarillę. To znaczy? Co miałżeś na mysli?
– Rozumiem, rozumiem… nie masz co się unosić gniewem. – Klecha uniósł dłonie w geście poddania. I skinął głową. – My tu Camarilla… ale sama wiesz. Z jednej strony Miszka, z drugiej Diabły. Trudno orzec, co przyjdzie nam uczynić. Po prostu na głos rozważam różne warianty… nie przypisuj mi od razu siły do przekucia ich w fakty. Sam nic nie mogę.
– To rozważ to, Księże: tu jeden i drugi twierdzą, że są kniaziami Camarilli. Kto ponad nimi, by im rzec, że nie do końca? Kto ponad nimi, by łowy na nich ogłosić, gdy prawa złamią? Kto to ma osądzić, wyroki wydać i karać? Póki książęta bata większego niż ten, co sami w ręku mają nie będą czuć nade głowami, to nic się nie zmieni. Tako samo będzie jak przez stulecia ubiegłe, czasy nieumarłych wodzów i władców, co nikogo ponad sobą nie mieli, czasy nieśmiertelnych bogów, co jawnie po ziemi stąpają, zbierając haracz krwawy. Camarilla pozostanie ładną, miłą uchu nazwą. Szatkami, w które się co poniektórzy ustroją dla doraźnych interesów…
– Ludzie tak mieli: cesarza, co siedział w Rzymie, potem dwóch: jednego w Rzymie, drugiego w Konstantynopolu. Potem do tego jeszcze dołączył papież. A jak teraz? Cesarza nie ma już, ani w Konstantynopolu, ani w Rzymie, ani nawet Ratyzbonie, Paryżu… Siła daje autorytet, niestety. Siła i nic więcej. Camarilla też siły potrzebuje, a my tę siłę musimy wykupić własną inicjatywą, własną odwagą i własnym rozumem. Gdy kniaź zrozumie, iże na nas opiera się jego siła i autorytet, sam prawa Maskarady będzie respektował – wyjaśnił Włoch.
Wyciągnęła rękę i poklepała klechę po dłoni.
– Zawód mi czynisz, Giacomo – rzekła z przyganą. – Że dalej niż my i dalej niż Smoleńsk nie patrzysz. Tak, to ważne, co tutaj. Ale są inne miasta i inni książeta. Na dzikiej Rusi, na Litwie… wszędzie. Bo nie wierzę, że się na zachodzie natura wampierska jakoś bardzo inna. Tak potrzeba siły. By nowe zdobywać dla praw i myśli Camarilli. Ale i by stare utrzymać w porządku. A do tego Camarilla potrzebuje własnej siły, którą książęta respektowac będą. Własnych oczu, co im patrzać będą na ręce. Za dużo to władzy? To niech przechodnia będzie – wzruszyła ramionami.
– To coś, co wymaga czasu. Nasionko, które musi mieć glebę do wzrośnięcia, by chwasty starych nawyków go nie zadusiły. To kwestia, którą będzie łatwiej poruszyć, gdy tutaj sytuacja będzie stabilna, a my nabierzemy sił. Kniaź ten czy inny… nie ma to znaczenia – odparł z uśmiechem Giacomo.– Każden się będzie temu opierał na początku, więc na to potrzeba owych kilku lat i wzrostu naszego znaczenia. Całej wampirzej społeczności Smoleńska.

– Razem z Olgą, co Camarilli nie chciała? – Marta uśmiechnęła się złośliwie. – Powiedz mnie… też taką głupią minę miałam przy niej… jak ty?
– Nie. Nie miałaś – zaśmiał się Giacomo i skinął głową. – Olga była z Sabatem. Była jego częścią… krótko i zraziła się do nich. Camarilli nie kocha, Sabatu nie darzy miłością. Spokój kocha najbardziej i myślę, że do Camarilli przystąpi po otrzymaniu dyspensy i zostawieniu jej w spokoju. Dba o swój zgrabny tyłeczek ta żmijka i nie szuka nowych wrogów.
Mruknęła Marta, że obaczym, i że komu w drogę, temu czas. Zeskoczyć już na ziemię miała, ale zmieniła zdanie.

– Czytać po łacinie to umiesz pewnie? A ruskie znaczki rozeznajesz?
– Tak. Bywałem wśród Serbów przez pewien czas… znam cyrylicę i nieco ruskie narzecza – wyjaśnił Giacomo. – Poniekąd mam robić za tłumacza Wilhelma w tej kwestii.
– Ach. Wybierzesz się ze mną na przejażdżkę? – zaproponowała.
– Kiedy? Teraz? Dokąd? – zapytał zupełnie zaskoczony Giacomo.
– Najpierw do Sioła, słowo z Olgą zamienić. Potem szybko do Wilhelma z wieśćmi… A potem… byśmy pojechali sobie… ty i ja… ekhm, do klasztoru za Smoleńskiem.
– Po Zacha... ale czy zdążymy? Czy nas wpuszczą... – zamyślił się Włoch. – Oby Honorata wiedziała, o jaki klasztor chodzi.
– Myślisz, że Diabeł w cerkwi pode krzyżem siedzi? – wyszeptała i uśmiechnęła się, iście diabelsko. – Nie, nie po Zacha. Do ksiąg, księże. Starych historii na pergaminach zapamiętanych. Ja nie umiem czytać, wiesz?
– Takie bywają trudne, ale… zobaczymy… może poradzę sobie – odparł z uśmiechem wampir.
– Poszukamy starej historii z Korony. A przy okazji… tutejszych. Mogą ciekawe być, nieprawdaż?
– Skrybowie klasztorni zwykle roczniki prowadzili, nudne zapiski historyczne… rzadziej spisując opowieści i legendy – ocenił Giacomo, ale nie wydawał się mieć nic przeciw wyprawie.

W podcieniu stajni Carskiego Sioła, gdy już konie chłopaczyskom posługującym w opiekę oddali, nagły problem się objawił i to ze strony, z której oporu Marta nie spodziewała się wcale a wcale.
– Nie pójdę – oznajmił Popielski zduszonym szeptem. – Nie zapytam.
Zbójniczka zerknęła zezem na kalwińskiego klechę, świadka upadku jej autorytetu. Giacomo mógł być pludrakiem i ciepłą kluchą drożdżową, ale zawszeć pozostawał Patrycjuszem i władzę czcił i celebrował. A teraz mógł obejrzeć na własne oczy, że Marcie ghul własny się stawia...
– Nie zmusisz mnie! – dobił ją jeszcze Popielski, i coś rozpaczliwego zadźwięczało w jego głosie między twardymi nutami oporu i buntu. Wpierw się pod boki podparł, a gdy kroku ku niemu postąpiła, złapał się oburącz słupa drewnianego, co podcień podtrzymywał. Jakby go za nogi zawlec do karczmy miała... i może by tak zrobiła, ale Popielski, wierna, choć rogata dusza, już raz od niej tej nocy pięścią za przewiny nieswoje oberwał.
– Ale czemu? – Marta politycznie pochyliła się nad nieznanym problemem, zrównując fochy ghula z układami z kniaziami i powolnym stawianiem podwalin Camarilli na smoleńskim bagnie.
– Nie będę służby rozpytywał, czy był tu szlachcic bardzo wdały, bo mnie za sodomitę wezmą, palcyma wytykać zaczną i zaraz Żyd jakiś głaskać będzie chciał... – wysyczał Popielski. Marta zamrugała, z taką miną jakby jej kto cepem między ślepia wyrżnął znienacka.. Giacomo jakby się przykrztusił. Karautowi aż łzy z rozbawienia w oczach wyblakłych stanęły.
– Żeby głaskać tylko, ale i dupczyć pewnie – rozpędzał się Popielski z pretensją w głosie, ale Marta uciszyła go, rękę podnosząc.
– Zapytaj, jakich gości miała. I czy był wśród nich szlachcic obcy, nietutejszy, odzian bogato – poklepała ghula po policzku zarośniętym. – No już. Nikt na cnotę twą nie nastaje, Popielski.
– A mógłby...
– Co?
– Nic, Martuś, nic.

Kiedy wspinała się na górę do komnat Olgi, już przez szynkwas przewieszony szeptał do dwóch dziewek gościom posługujących. Giacomo z Karautem i Arunasem rozsiedli się nad garncem raków pieczonych, do których warchoły dobierały się z apetytem, a klecha niezbornie, dla towarzystwa i niepoznaki.
– Do pani pytanie mam. Co do tego, czego od dowódcy naszego chciała – rzekła słudze hrabiny.
Sługa skłonił się w milczeniu i udał do jej komnaty. Wrócił szybko i rzekł.
– Pani cię przyjmie.
Po czym wpuścił Gangrelkę do środka. Contessa była oczywiście ubrana w piękną suknię, opinającą apetycznie jej ciało. Podkreślającą kibić i z dekoltem, w który chciało się wgryźć. Lawendowa suknia nadawała jej niewinności. Olga uśmiechnęła i wskazała dłonią siedzisko naprzeciw siebie.
– Radam cię widzieć znowu?
– Nie wiem, czy rada – zaśmiała się Marta krótko. – Myślałam o tym, coś rzekła wczoraj. – Zagapiła się w fioletowe fałdy drogiej materii. – Wilhelm Koenitz pytania dwa będzie miał na pewno – rzekła i na wskazane miejsce opadła.
– Jestem gotowa na szczerość między nami – zamyśliła się wampirzyca, oddychając. Jej piersi unosiły się prowokująco, więc pewnie w tym tkwiły jej sztuczki. W byciu bardziej kobiecą niż inne Kainitki. Ale skoro nie płynęła w niej krew Patrycjuszy, nie mogła wampirzymi talentami wywoływać zachwytu. Marta w żupanie narzuconym na spódnicę i giezło od dziwki kupione dwakroć bardziej prostaczką się poczuła niż wczoraj, gdy jej słodka wódka włosy w strąki pozbijała i suknię burą do pleców przykleiła.

– Zrozumieć musisz… on wojak. Pierwsze, co zapyta, czy ludzi weźmiesz i jakich. Nieważne to – machnęła ręką – ale będzie chciał wiedzieć. Także i to, jako kto będziesz chciała jechać i przed kniaziem przedstawiona być. Sprzymierzeniec, jedna z koterii jego… czy przypadkowa towarzyszka w podróży – zadała pytania oknu za plecami hrabiny.
– Jeśli nie będzie to problemem, to jako jedna z koterii… oczywiście mogę być równie dobrze i przypadkową towarzyszką – uśmiechnęła się ciepło Lasombra. – Jak wam będzie wygodniej.
– Zapyta też, skoroś w Krakowie bywała… czy zaszłości jakichś z tamtejszymi Spokrewnionymi nie masz.
– Bywałam wtedy dwórką węgierską przy królu Karolu Robercie i Elisabetcie. W Krakowie bywałam, acz jeno gościny zażywając – wyjaśniła Olga uprzejmie. – Przejazdem niejako bywając, nie mieszałam się w tamtejsze sprawy, na wydarzenia w ojczyźnie głównie mając baczenie. Nie robiłam sobie tam wrogów, bo i po co? Zamierzałam wtedy wrócić i teraz… też planuję powrót za pięćdziesiąt lub sto lat.

– Małgorzaty oblicze prawdziwe zdążyłaś obejrzeć – wskazała jej Marta i jednak odkleiła spojrzenie od okna. Próbowała dojrzeć, jakież to ciżemki hrabina dobrała do fioletowej sukni. Jej własna też była w końcu w podobnym kolorze.
– Co tak cię interesuje w moim wyglądzie? – zapytała zaskoczona Olga i nieco rozbawiona zezowaniem Marty. Odetchnęła głęboko i rzekła. – Tak… Przyjrzałam się jej. Miałam okazję, trzymając się z boku. Sprytna ona i przedsiębiorcza jak na tutejsze warunki, ale Włochy, Hiszpania… tam bywa trudniej.
– Taaa… – zgodziła się Marta nieuważnie, ciągle w kraj sukni wpatrzona, w nadziei, że coś się spod niego objawi. – Przedsiębiorcza. I ponoć płodna bardziej niż królica. Posłańców co nimi za sznurki pociąga ma wielu i podobno część to synaczki jej. Tak pytam, czy poznałaś jakichś może… Ciżemki – poddała się w końcu. – Jakiego koloru są, i czy wysokie, czy niskie?
Olga uśmiechnęła się i odsłoniła owe tajemnice, lekko podciągając lawendową suknię. Ciżmy miała niziutkie, czarne, niewątpliwie drogie i w ogóle niepasujące do błotnistych gościńców Litwy. Ale gładko przylegały do zgrabnych stóp i okrywających je bieluśkich pończoszek. Widoczek, który wielu rycerzy powaliłby na kolana w uwielbieniu...
–Zgadza się. Małgorzata nie lubi osobiście brudzić sobie dłoni, a że znajomości ma szerokie to…– contessa ułożyła suknię tak, by ta nie mogła zsunąć się w dół i nie przeszkadzała Gangrelce w gapieniu się. –... zawsze za jakieś sznurki pociągnie, by któryś z jej sojuszników naraził skórę za nią.
Przez twarz Marty przebiegł dziwny skurcz.
– Czerwone. Ja bym założyła czerwone, za kolano wysokie – mruknęła, przypatrując się małym arcydziełom na dużym arcydziele. – Dobrze wyglądają w strzemionach. – Jaksę Gryfitę, rycerza bożego – zakryła jedno oko – Poznałaś może?

– Cóż… ja rzadko jeżdżę konno, ale przyznaję, uwaga cenna – uśmiechnęła się ciepło Olga, przyglądając się Marcie w zamyśleniu. – Ciebie też by można ładniej przyodziać i koniecznie włosy utrefić. I wyglądałabyś uroczo, choć pewnie za bardzo rzucałabyś się w oczy. Za bardzo obco wyglądałabyś na tych ziemiach.
Postukała palcami o nowy stoliczek, dodając.– Możliwe, żem go widziała, przelotnie. W pamięć mi nie zapadł.
Przez moment zapatrzyła się Marta nieruchomo w śliczną twarzyczkę hrabiny.
– Mam suknię – oznajmiła sucho. – I ciżemki. Czerwone i czarne, tym – wskazała na drobne noski wystające spod sukni – całkiem podobne. Niektóre drzwi i serca otworzą się przed hrabiną. Są takie, przez które przejdzie tylko Marta w spódnicy z samodziału – machnęła dłonią przy uchu, aż się ciemne włosy wzburzyły. – A do niektórych kniaziów warto naraz głównym wejściem i przez stajnie uderzyć – zaśmiała się cicho, usta dłonią przykrywając. – Synaczka Małgorzaty Tęczyńskiej, Milosa, zapoznałaś na dworze?
– Och… nie bierz mych słów tak bardzo do siebie moja droga. Wcale nie oceniam źle twej garderoby. Wyglądasz uroczo. Ot, po prostu zastanawiałam się jakbyś… – zamilkła na moment i nagle zmieniła temat. – Wtedy nie była Tęczyńska, a i nie miała synalka Milosa. Jakoś inaczej się wtedy nazywał, ale był jakiś syn przy niej.
– Zapewne… każdy z nas miana jak giezła zmienia – wzruszyła ramionami Gangrelka. – Jako mu było, nie pamiętasz? A jasnowłosy był, czy czarniawy? – utkwiła oczy między hrabiowskimi półkulami, przeniosła go na naszyjnik spoczywający na dekolcie. – Kniaź ponoć prosty jak siekierą wyrąbany. I nie lubią tam, jak się wywyższają goście ponad niego. Urok nic nie straci na skromniejszej oprawie.

– Nie pamiętam jego ówczesnego imienia, ale po kątach szeptano, że to Bezprym… choć nie wiem co w tym ważnego. – Siedząc, zamyślona wampirzyca kołysała się na boki, takoż i jej biust hipnotycznie falował. – Ale owe dziwne imię zapamiętałam. A co do jego urody, to rysy miał przystojne, ostre i męskie, a włosy czarniawe. – Spojrzała wprost na Martę, dodając. – Masz li rację. Gdybym była mężem, to nie powinnam bym była się ubierać ostentacyjnie i modnie. Alem niewiasta, a od nas oczekuje się urody, gdybym więc ubrała się skromnie… mógłby kniaź posądzić mnie o lekceważenie swej osoby. Uroda kobieca jest wszak dla oczu mężczyzn przeznaczona.
– Bezprym to znaczy, że szczery. Kiedyś znaczyło… – rzuciła Marta.
Przyjrzała się Oldze, na siedzisku się w prawo i w lewo wychyliła, po czym nagle klasnęła w dłonie.
– Mam ja radę na to – szepnęła wesoło, mrużąc wilcze oczy.
– Jakąż to?– zapytała zaciekawiona Olga, zupełnie zaskoczona zachowaniem Marty.
– Futro ci miękkie i drogie potrzebne. Nie szuba zimowa, ale narzutka takowa – nakreśliła linię pod własnymi piersiami. – Sobolowe. Jeden z Rzemieślników kuśnierz.
– Ach.. to całkiem intrygujący pomysł moja droga – uśmiechnęła się wesoło Olga, odsłaniając wampirze kły. – Bardzo intrygujący.
Marta przyjrzała się Oldze raz jeszcze z namysłem. Uznała, że gronostaje jednak będą zbyt blade, więc odpowiedziała tylko:
– Jeśli Wilhelm Koenitz rozmawiać w cztery oczy będzie chciał… wolisz tu go przyjąć czy do obozu się wyprawić?
– Przypuszczam, że będę musiała w ramach okazania dobrej woli u was się zjawić, choć szczerze powiedziawszy lubię intymność tego pokoiku. Sprzyja przyjemnym rozmowo – odparła z sentymentem w tonie głosu Kainitka, rozglądając się po swej kwaterze.
– Tak też mu powiem – skinęła jej Marta i wstała. – Mi w drogę zatem czas. Owocnych łowów… na zwierzynę z miękkim futrem.
– Owocnych rozmów z Wilhelmem – rzekła z uśmiechem Olga, wstając, by odprowadzić Martę ku drzwiom.

– Żydowski jubiler dziś łaski widzenia hrabiny doświadczył – tchnął kilka chwil potem Popielski w Marcine ucho. – I szlachciców kilku w niej rozmiłowanych wielce.
Spojrzała się koso i ostro, machnęła ręką, warchołów i kalwina popędzając. Karaut i Arunas raków niedojedzonych w garści nabrali, a Giacomo znowu udawał, że posiadł klanową sztukę Nosferatów.
– Uprzedzając twe celne pytanie, wszyscy byli tutejsi. I żaden nie był owym z zamtuza – kontynuował Popielski.
– A skąd to niby wiemy? – zdziwiła się Marta. – Znajomek twój żydowski konterfekt nasmarował i zgromadzonym podobiznę okazałeś?
– Wielce ci się dowcip wyostrzył przy poruczniku, lecz to nie to – obraził się Popielski. – Zapytałem posługaczek, czy coś się dzisiaj stało ponadzwyczajnego. Jakby taki siewca sodomii wszedł, byłoby to niezwykłe raczej?