- Słyszałem coś waść uczynił na Arenie. Żeś mężnie stawał i dowiódł odwagi jak i siły… to się ceni. Jednakże zachowanie twe było wielce… niecywilizowane. Camarilla chyba diabolizmu nie pochwala, co?
Słowa zdawały się dotrzeć z niejakim opóźnieniem do jednookiego. Prawą dłoń gładził oparcie wygodnego krzesła przy którym stał. Nie czuł się na tyle ważny wobec swego gospodarza, by tak sobie usiąść. W zasadzie nie czuł się też na tyle ważny, żeby stać tutaj teraz. Zaraz po Wilhelmie i Oldze. Jednak wyróżnienie trafiło się właśnie jemu.
- Tak. To zbrodnia - odpowiedział w swoim zwyczaju, krótko, po żołniersku.
- Zbrodnia ścigana… śmiercią o ile wiem.- rzekł w odpowiedzi kniaź.- Choć jest usprawiedliwiona krwawym szałem. Czyż Kościół nie wybacza szaleńcom ich winy, przypisując je diabłom, które ich… opętały?
- Co martwe nie umrze dwakroć. Co zaś do winy, to gdy nadejdzie czas, każdy z nas za swoje odpowie - jedno oko wpatrywało się w rozmówcę z uwagą. Jaksa cały czas zastanawiał się jakie są intencje ich gospodarza. Wiedział, że ten chce siać zamęt w ich szeregach i dzielić ich. Tylko nadal nie wiedział jak do tego doprowadzi.
- Dobre słowa!- zaśmiał się Miszka uderzając dłonią o udo.- Nie zgadzam się z tą opinią, acz… cenię taką śmiałość. Nawet jeśli czasem takich śmiałków ubijam. Więc… tam na Zachodzie nie zrozumieją. Swoi… też mogą nie zrozumieć, a ja… mam waści w garści, bo to dobry pretekst do Krwawych Łowów, nieprawdaż?
- Prawdaż. Zali nie znam lepszego - rzekł lakonicznie krzyżowiec.
- I dlatego idealnym wydajesz mi się materiałem na szeryfa Smoleńska. Na kogoś komu gotów byłbym powierzyć owo szlachetne zadanie. Miasto… nie jest dla moich dzieci, pełne tych żałosnych żydowskich torreadorów i cywilizacji. Teraz dojdą jeszcze twoi towarzysze podróży, więc nie mogę nim zarządzać przez ghula, którego ta Gangrelka Marta sponiewierała.- rozważał głośno wampir przekazując swą propozycję Jaksie.- Starczał na Żydków, ale twoi kamraci… to inna broszka.
- Jakże to na straży praw chcecie odstępcę postawić? Na przekór innym? Co by swą niepodzielną władzę udowodnić? - Jaksa mówił spokojnie. Co ciekawe w słowach jego nie znać było ni zdziwienia, ni goryczy.
- Kniaź jest od rządzenia. Nie od wykonywania praw. Te są bowiem jak obręcz zaciskająca się na szyi, hamują anarchię… ale zbyt mocno przestrzegane zaczynają dusić to co mają chronić. Kniaź więc powinien umieć rozróżnić kiedy prawa egzekwować, a kiedy pozwolić sobie na odstępstwa. Jeśli chcesz kary… to sam ją możesz sobie wymierzyć przywiązując się do słupa i czekając na słońce.- odparł w odpowiedzi Miszka.- Ja tu kniaź… nie kniaziowy urzędnik.
- Mądrość winna być cechą każdego przywódcy. Takoż miło mi, iż tutaj, w kniaziowym grodzie jej zastał. - Puścił oparcie fotela i splótł dłonie za plecami.
- A ruch taki to zarazem wspaniała pochwała mych zdolności, za którą szczerze dziękuję - skłonił się delikatnie, - prztyczek w nos Camarilli i policzek siarczysty wobec pani Honoraty za jednym zamachem. Zaprawdę świadczy to o wielkiej mądrości władcy.- Komplementy nie były nigdy mocną stroną Jaksy, jednak liczył iż szczerością zaskarbi sobie uznanie. I równie szczere odpowiedzi.
- Tak… to też ma swój urok. Wścieklica potrafi zaleźć za skórę. - zaśmiał się brodacz i zapytał.- Zamierzasz walczyć o przywództwo? Na taką walkę mogę uchylić… prawo Areny i pozwolić jej ujść niej z życiem. Lub tobie. Nie bez powodu moi nie zaczepiają synkowie Wścieklicy. Kości wielu z nich porachowała.
- Czyż tutaj każdy może po tytuł kniazia sięgnąć? Czyż nie byłoby to zaprowadzeniem anarchii, gdyby jeno walką godności zyskiwać? Nie mam zamiaru stawać przeciw niej na arenie. Nie byłbym dobrym wzorem dla dzieci swych, toteż i prawa primogenu mi nie trza. Miast tego zacieśnić sojusz winniśmy. Czyż wściekła Wścieklica nie ruszy zawrzeć sojuszu z kościejem w razie porażki? Po cóż wrogów kniaziowych wzmacniać tanim kosztem? A jeśli wygra? Któż w powadze nowo mianowanego szeryfa mieć będzie? Któż kolejnym wyborom kniaziowym zaufa?
- Lepiej żeby stawali przeciw mnie otwarcie na Arenie, niż knuli po kątach prawda? A co do Wścieklicy… nie mnie oceniać jak tam między sobą Brujah primogena wybierają.- wzruszył ramionami Miszka.- A sama Wścieklica nie mając nikogo za sobą, może i do Kościeja zbiec… wie że nie warto.
- Żeknę zatem, że jako szeryf bezstronność zachować muszę. Toteż nie będę pod nią, ni nad nią, ni z racji krwi, ni stanu. Natomiast w jej włościach przebywać już jako gościom mi, oraz moim ghulom nie przystoi. Opuszczę ją więc przy sposobności pierwszej.
Jaksa zamilkł na moment. Choć obyty na dworze, to dyplomacji unikał jak ognia. Toteż sytuacja w jakiej się znalazł uwierala go niczym napierśnik wgnieciony po trafieniu borowym.
- Jaki zaś jest wedle prawa kniaziowego statut wilhelmowej koterii?
- Jesteście osadnikami, toteż moimi poddanymi… z całą gamą praw i obowiązków. Wilhelm jest primogenem swojego klanu, ten francuzik też. Marta to Gangrelka więc przynależy do mnie… acz tak jak obiecałem dostaną ziemię, tę którą odbierzemy z władzy Kościeja… też. Pozwolę im się osadzić w okolicy Smoleńska, bo nie dla nich życie wśród lasów. Swartka mnie trochę martwi. Nie lubię takich swobodnie biegających wampirów.- wyjaśnił Miszka splatając dłonie razem.- Myślę jednak iż wszystko dobrze się ułoży… a wtedy będę mógł być hojny dla wiernych mi poddanych.
- Racja to, że władcy szacunek należny. Zaś poddani jego na szacunek ów zapracować muszą. Jakże to się stało, że przy takiej mądrości wojna z Kościejem wciąż trwa? I gdzież początek konfliktu leży? - zaczął doszukiwać się przyczyn aktualnego stanu rzeczy jednooki Szeryf. Uważnie wzrokiem mierząc odpowiadającego.
- Bo się gnida wepchał na tą ziemię, po tym jak wąpierze przybyłe z ordą wyrżnęły tutejszych Tzimisce. Bezprawnie się ich dziedzicem mieni i kniaziem samowolnie obwołał… gnida jedna. -warknął gniewnie Miszka na wspomnienie.- Ot.. tyś go nie poznał. Tego śliskiego aroganckiego robaka…- splunął pogardliwie.- Swoi go wygnali z jego ziem i nie bez powodu… toć gorszego sąsiada ze świecą szukać.
- Zatem poznać go muszę. Wszak i on na tych ziemiach w mocy prawa. - Jaksa nawet nie drgnął przy tych słowach. Czekał na reakcję “tego jedynego i prawowitego kniazia”, na swoją propozycję.
Miszka usłyszał te słowa i wybuchł głośnym śmiechem.- Chciałbym zobaczyć minę Kościeja, gdy je usłyszy… Koniecznie musisz być u mego boku Jakso na kolejnej wyprawie przeciw niemu. A poza tym… Kościej to nie Camarilla, choć słyszałem że się mizdrzy do Spokrewnionych z Rzeszy Niemieckiej i Małopolski niczym tania murwa. A i jego ziemie są poza domeną Smoleńska więc de facto poza władzą szeryfa. No… chyba że uda mi się tą domenę siłą poszerzyć.
- Rozumiem - tymi słowy Jaksa zamknął temat Kościeja, nie komentując ni jak stania u boku Gangrela.
- Zanim tu wszedłem mijała mnie niewiasta wychodząca z komnat kniaziowych. O jej przyszłości nic żem nie słyszał, gdy waść o primogenie mówiłeś. - Tym razem jedno czujne oko zaczęło powoli lustrować pokój.
- Torreadory smoleńscy potrzebują kogoś, kto by wziął tą jęczącą bandę za pyski. A ja potrzebuję primogena któremu mógłbym ufać. Zaproponowałem jej me poparcie jeśliby, Abrahama z jego stołka strącić chciała. Kryguje się i unika jednoznacznej odpowiedzi, jak to baba… mówi, że wpierw poznać ich musi. Ale ulegnie pokusie. Ambicja jest naszym kainowym dziedzictwem.- ocenił stary Gangrel.
- Może tak. A może nie. Niektórzy jak ja, całe życie byli żołnierzami. Źle by im było, gdyby rozkazów pewnego dnia nie otrzymywali. Tym niemniej będę mieć ją na oku. Tak, co by ewentualne zmiany u Torreadorów przebiegły zgodnie z prawem. Jeszcze trzy sprawy mój umysł zajmują i niepokoją.
Po tym przydługawym wstępie jednooki postanowił zacząć realizować swoje plany. Wszak klątwą kainitów była ambicja podobno.
- Oczywiście że trzeba… ale z białkami trzeba delikatnie postępować. Emocjonalne to stworzenia, do których wszak argumenta rozumu docierają słabiej.- wyłożył swój pogląd starzec.- Wy ponoć jakiś zakon tak? Poślę lista odpowiednie. W Smoleńsku jest jakiś kościółek co go chronić można. Tam cię osadzę.
- Myślałżem raczej o szkółce przyklasztornej. Gdzie możnaby ideały rycerstwa wpajać drugim i trzecim synom. Co by nie szli na zmarnowanie, ale i nauczyli się jak mieczem robić. U siebie z takich właśnie wybierałem sługi swoje. Lepszy taki żołnierz, co to od małego nawykły do posłuszeństwa. A i dzieciaki nie szły by na zmarnowanie. Bo co to za korzyść z drugiego syna w wieży klasztornej siedzącego? A nigdy nie wiadomo czy jaki się nowy wróg nie pojawi jak sprawę z Kościejem rozwiążem. Ludzi mam ze sobą zacnych. Walczyli już nawet z wilkołactwem w pobliskiej puszczy. Myślę, że sprawdzą się w przekazywaniu swej wiedzy. I uczeniu posłuszeństwa. Zaiste, jest to jedna z trzech spraw owych.
- Dobrze byłoby, gdyby szkółka owa - kontynuował wypowiedź po chwili wytchnienia - mogła też pełnić funkcję obronną. Nie proszę jednak o twierdzę. Ale o coś, z czego twierdzę będzie można stworzyć. Z podziemiami, w których nikt za dnia snu mego nie przerwie.
Dłoń jednookiego ponownie powędrowała na oparcie krzesła stojącego naprzeciw tronu.
- Drugą sprawą jest wilkołactwo owe. Szerzy się po okolicy. Nie byłoby dobre to, że gdy między nami pokoju jasnego nie ma, wróg zewnętrzny atak przypuścił. Tedy chciałbym się po lesie rozejrzeć. Ocenić ryzyko. Co by wiedzieć skąd atak nadejść może. Tedy glejt kniaziowy bym potrzebował. Co by nie musieć wszystkim tłumaczyć, żem nowo powołanym szeryfem - wtedy zamilkł. Czekając jak władca zareaguje na dwie prośby. Zanim trzecią wyjawi.
- Taaa…. tylko że wokół jeno prawosławne monastyry i dla nich wyście heretycki pies.- stwierdził krótko Janikowski. Zamyślił się dodając.- Plany wielce ciekawe, acz… dalekosiężne. Wy sobie przy kościółku spocznijcie i ochronę mu gwarantujcie. A szkółkę z klasztorem… to się pobuduje z czasem. Może i mnichów jakichś sprowadzi? My wszak krajów Lachów i katolików tu więcej trzeba. Te prawosławne za często ku Moskwie zerkają.-
Machnął ręką lekceważąco dodajac.- A wilkołaki to mój problem nie waści. W Smoleńsku was potrzebuję, a nie ganiającego po lasach, których i tak nie znacie.
- Nie jestem człowiekiem, co zimy następnej zemrze z głodu. Jeśli tu osiądę, to na lat najpewniej setki. Stąd plany dalekosiężne. Z mnichami prawosławnymi też dogadać się można. Wszak kanonów wiary nie będziemy w szkółce rycerskiej nauczać. Niechże oni wpajają chłopcom kult ikon. Bóg jest jeden i nie urazi to mnie, że msze inaczej odprawiać będą. Pokolenia nauczycieli też przeminą. Za lat setkę nikt nie będzie pamiętał jakiego wyznania byli ci, co szkołę rycerską założyli. A jak znam mnichów, to gotowi opowiedzieć wszystkim, że z samej Moskwy rycerze przybyli.
Jaksa zastukał palcami w oparcie krzesła.
- Jednak nie teraz czas na to. Plany to dalekosiężne, jako rzekliscie. Tedy wrócimy do nich następnej wiosny. Albo i za wiosen naście. Choć lepiej mieć oko na tych ku Moskwie zerkajacym. Co zaś do kudłatych bestii wyjących do księżyca chcę mieć też pewność, że nikt w mieście kundli nie wspiera. A do tego zawsze lepiej zasięgnąć u źródła informacji.
- To tym bardziej winniście w Smoleńsku się rozejrzeć za ich sojusznikami. A nie latać po lesie w nikłej nadziei, że a nuż coś się trafi.- Gangrel był niezbyt przekonany do planu krzyżowca i równie uparty.
- Czy już zawsze knaź będzie presję na szeryfa wywierać? W takim razie nie jest to tak autonomiczne stanowisko jak myślałem. Dla mnie to dobrze, bo do rozkazów wykonywania nawykłem. Jak zaś to inni odbiorą i na ile będą mnie mieć za psa kniaziowego bardziej niż za szeryfa, to już nie moja sprawa - w myślach zastanawiał się, czy przywołanie porównania do psa na tego Gangrela podziała tak jak swego czasu na Sarnai.
- Co zaś do trzeciej rzeczy, o jaką prosić chciałem, to masz waść imponującą kolekcję broni w sali z tronem. Za mego życia byłżem kowalem i zrazu poznałem piękne wykonanie. Jednak nie było się kiedy i jak przyjrzeć owym okazom. Może zechciałbyś osobiście ją pokazać i opowiedzieć mi o kolekcji? Wszak każda broń nosi za sobą historie. - Jaksa odwrócił delikatnie głowę zerkając na potężną rękojeść Borowego wystającą nad prawym ramieniem - Często więcej niż jednego wojownika.
- Zawsze musi być hierarchia posłuszeństwa. Ktoś musi być na górze, ktoś pod nim… takie są prawa boskie, ludzkie i natury. A co do kolekcyi broni to…- zamyślił się Janikowski.- Po uczcie… może znajdzie się czas to, jeśli nadal będziesz chętny. Choć nie wiem czy owa broń akurat warta jest twej uwagi. Rzadko bywa używana.
- To, że widły są często używane do przerzucania gnoju nie czyni ich piękniejszymi - skwitował jednooki.
- Po uczcie zatem chętnie odwiedzę komnatę tronową. Co zaś do hierarchii, to zachowana musi być. Toteż po owej kolacji odpowiem czy mogę przyjąć zaszczyt zostania szeryfem smoleńskim. - Po tych słowach na twarzy Jaksy wykwitł drapieżny uśmiech. Ciekaw był reakcji kniazia, bardziej niż wcześniejszych odpowiedzi.
- Zgoda…- rzekł pobłażliwie Miszka z uśmiechem.- Oczekuję, że postąpisz mądrze.
- Czy Waść życzy sobie coś jeszcze od mej skromnej osoby? - zapytał Gryfita.
- Nie… Myślę że wystarczy na razie. Rozmowa była wielce owocna.- odparł z uśmiechem gangrelski wampir.
Jaksa skłonił się niemal dworsko i wyszedł.

Zebranie w małej salce. Byli wszyscy Spokrewnieni. Był i Marcel i Giacomo… była i Honorata, Swartka i ku niechęci niektórych, contessa. Wilhelm był wyraźnie spięty i stremowany. Widać było, że to co powie za chwilę, jest ważne i zaskakujące. Stojąca na uboczu Zofia co jakiś czas posyłała mu ciepły uśmiech, próbując dodać aspirującemu księciu otuchy.
- Kniaź… zaprosił kilkoro z nas na polowanie. Przez kilkoro rozumie on mnie i trójkę z nas, najbardziej najsilniejszych, najpotężniejszych wojowników. Zwierzyną ma być… Leszy.- wyjaśnił krótko, niczego w sumie nie wyjaśniając.- Wedle słów Janikowskiego to stary i dość potężny oraz duży vozhd, należący jeszcze do rodu Tzimisce które władali ziemiami na wschodzie, a którzy zginęli po mongolskim najeździe… ponoć z rąk tamtejszych wampirów, które zwały siebie kuei-jin.
Znów przerwa, by zebrani mogli w spokoju rozważyć jego słowa.-Leszy jest jedynym co po nich pozostało. Cudeńkiem jeśli chodzi o te kreatury, przekraczającym możliwości twórcze Kościeja. Istotą równie potężną i wieczną co wampiry i bardziej szaloną niż Malkavianie. Na wiele lat popadł w letarg podobny do torporu, po tym jak Miszka próbował go “oswoić” wraz ze swoimi dziećmi… i tę próbę przepłacił ostateczną śmiercią wielu swoich potomków. Tym razem próby oswajania nie będzie. Trzeba Leszego zniszczyć skoro się już obudził i to tak, co by Kościej nie zwąchał jego istnienia i nie próbował go przejąć… co może mu się udać z racji klanowego powinowactwa do dawnych władców ziem na wschodzie. Leszy bowiem jest nie tylko potężną istotą samą w sobie, ale zawiera też sekrety owej wymarłej już linii klanu, które Kościej z chęcią by poznał. Zaproszenie… jak mi zasugerował nasz gospodarz, jest poniekąd testem lojalności dla nas.
Ze zgrzytem posunął się po polepie zydel, na którym Marta siedziała sztywno jak kołek od początku spotkania, na kolanach piastując nóż myśliwski o szerokim ostrzu i rękojeści rogowej. Gangrelka zaszeleściła suknią, przeszła do okna za plecami Tyrolczyka i wyjrzała na zewnątrz, gdzie błyszcząc zbrojami jakoby gwiazdy z nieba spadłe, Wilhelmowi rycerze trzymali dzielnie wartę. Mimo wszystko, przymknęła okiennicę, i skorzystała z okazji. Przejrzała się w pancerzu na łopatce Koenitza i widok ten ją ukontentował, bo się uśmiechnęła szybko i blado. Jakby tam w zbroi zobaczyła wcieloną własną opinię, że jej klan największą urodą się szczyci. Obiecała sobie, że nie będzie zerkać, gdzie to się Zach patrzy i czy tam gdzie wszyscy, w dekolt kolejnej z sukien contessy. W końcu, nie było to przecież nic ważnego, ani w ogóle nic takiego. Wróciła na swoje miejsce, z sakiewki wyjęła długą dratwę i przytrzymując przez skrawek skóry, rozgrzała jej koniec nad żarem. Potem dłubać zaczęła w rękojeści noża, komnatkę wypełnił ostry zapach palonego rogu.
-Fchce naszymi renkami swohje prohblemy roswionsywacz? Ja siem na to nie zgadhzam. Jesztem uczonyym nie myszliwym. Nie poluje.- wtrącił nerwowo Marcel głaszcząc oswojonego zaskrońca owiniętego wokół jego ręki. Podobny nastrój miała contessa siedząca blisko Milosa w zjawiskowej sukni koloru ciemnego karmelu podkreślającej biel jej skóry i krojem dekoltu piękno piersi. Mina wampirzycy mówiła wyraźnie, że takie testy lojalności ją niespecjalnie interesują.
Młoda Brujah wygładziła nerwowo fałdy sukni. Z każdym słowem Koenitza jej mina stawała się coraz bardziej nietęga, zdradzając niepokój wampirzycy.
Nie o tym myślała gdy Koenitz mówił o polowaniu. Chociaż… Może coś podejrzewała. Czuła że coś było nie tak, nawet jeżeli Wilhelm nie chciał powiedzieć co.
Posłała mu szybki uśmiech, komunikując że nie jest na niego zła, po czym przygryzła wargę w zamyśleniu.
– Ten, um… „Leszy”…Czym on się żywi? I czy… Jest szansa z nim negocjować? – zapytała po chwili zastanowienia. Coś w jej głosie mówiło że podejrzewała jaka będzie odpowiedź, i wcale jej się nie spodoba.
-No cóż… z tego co mi powiedział kniaź… to on żywi się krwią. Wampirów krwią i wilkołaków krwią przede wszystkim. Wysysa Spokrewnionych do cna i rozrywa puste truchła.- wyjaśnił Wilhelm powoli i wzruszył ramionami dodając.-I kniaź już próbował go przekabacić na swą stronę, wieki temu. Skończyło się to jatką.
-Po prawdzie trudno podejrzewać naszego gospodarza o talenta godne rzymskich mówców.- wtrąciła z przekąsem contessa i dodała od siebie.-Niemniej z tego com słyszała o vozhdach… nie są zbyt inteligentne bestie.
- Vozhdy zazwyczaj pozbawia sie mózgów… wszystkich lub przynajmniej większości. I dokarmia krwią Tzimisce. Ten… bardziej poluje na wampiry, niż czeka na karmienie.- wyjaśnił Wilhelm.
- Nie musiał peror uprawiać ani do wartości apelować - skomentowała spokojnie Marta do wtóry zgrzytu dratwy po rękojeści noża. - Mógł przemówić do Bestii w nim.
-Siedmiu poszło… on jeno wrócił. Taki był efekt owych przemów i negocjacji. Kniaź powiedział, że jeno najsilniejsi mają się zgłosić, bo słabi… staną za pokarm bestii i utrudnią walkę reszcie. To wszystko co mi przekazał.- Wilhelm nie podjął dyskusji z Martą ograniczając się jedynie do faktów, jakie mu przekazano.
– Żywi się krwią, jak my... A kiedy skończy się wampirza… Zacznie polować na ludzką. – dodała Zofia, chociaż były to czyste spektykulacje z jej strony.
Rozważyła w duszy za i przeciw, i…
- … Jeżeli to co mówi Pan Janikowski jest prawdą, to jest to bardziej Bestia niż człowiek. Naszym obowiązkiem jest dopilnować żeby nikogo więcej nie skrzywdził. Ja pójdę. – oznajmiła pewnym głosem, prostując głowę… Po czym posłała krótkie spojrzenie Honoracie, mając nadzieje że nie wyrazi sprzeciwu.
-To zły pomysł... przy tylu dzielnych rycerzach dziewicę pchać przed szereg. Co sobie kniaź pomyśli… że z was same tchórze co się pod spódnicę chowają?- spytała retorycznie Honorata zerkając to na Jaksę to na Milosa.
- Nie mogę ci pomóc, Wilhelmie Koenitz - oznajmiła tymczasem Marta. - Swartka takoż zostaje.
Gangrelka podniosła głowę znad swojej dłubaniny, by wzrokiem rzucić na jasnowłosą wampirzycę nudzącą się w przeciwległym kącie wierutnie, a potem na Milosa, jak przyjął nagłe porzucenie jego własnej sprawy przez Zelotkę. Nie tłumaczyła ani nie wyjaśniała powodów odmowy, ale stanowisko wyglądało na nie do ruszenia.
-Nie stawiałbym tego… w ten sposób Marto. Sprawa dotyczy nas wszystkich, więc… postanowiłem, byśmy razem uradzili co czynić.- wyjaśnił primogen Ventrue.-Książe nasz powiedział nie więcej niż trzech… mniej więc może wyruszyć.
Odłożyła z brzękiem dratwę.
- Zarzynam się dla tej wspólnej sprawy od pierwszej nocy - warknęła ostro i spojrzała wprost na wyfiokowaną hrabinę. - Najwyższy czas dać innym szansę się wykazać. Nie będę zdolna do walki. I potrzebuję kogoś lojalnego, kto mnie pozbiera do kupy jeśli plotki okażą się prawdą. Niecodziennie dostaje się wieści o śmierci rodzica. Kto jak kto, ale ty to powinieneś zrozumieć.
Węgier przeniósł wzrok na Martę. Nic nie powiedział ale zdziwion był wielce. Nie tym, że u niego szukałaby pocieszenia, ale, że tak jawnie zaznaczyła, jak ją ta ewentualna wieść o ojcowej śmierci pogruchocze. Czyż nie dopiero rozmyślali sami jak go raz na zawsze ubić? Kobiety i ich pokrętna logika potrafiły zmylić najtęższe głowy.
Poza tym Marta zawsze sprawiała wrażenie twardej, nawet jeśli pełna była czułych kruchych punktów. I teraz jej słowa zabrzmiały jak realne ostrzeżenie a Wegier uzmysłowił sobie, że go przeraża wizja złamanej, pogrążone w żalu Marty i że nie jest nawet pewien czy potrafiłby się z taką Martą obchodzić.
-Nie oczekuje, że wyruszysz na te łowy.- odparł spokojnie Wilhelm.-Jedynie twej opinii na ten temat.
- Moja opinia jest taka, że ktoś tam musi pojechać i zatłuc potworę. Jeśli chcemy liczyć na cokolwiek od Janikowskiego. Chociażby te błota i piaski, co już je nam powybierał, w swej łaskawości - warknęła w odpowiedzi. - I możliwość jakiegokolwiek ruchu na tych ziemiach.
Tymczasem Zofia zwróciła się do Honoraty.
– Jesteśmy Brujah. – odparła zdecydowanym tonem. - Jeżeli my nie walczymy, kiedy sprawa jest słuszna, to nikt tego nie zrobi.
Priomogenka miała już okazje poznać upór swojej podopiecznej, i teraz mogła się przekonać że nie dotyczył on tylko spraw błahych. Dumnie wyprostowana, z zacięta miną, jasne było że młoda Zosinka nie da się łatwo odwieść od swojego postanowienia.
… Chociaż jej ekspresja złagodniała gdy spojrzała na Martę.
- … Mam nadzieje że Pani Ojciec jest zdrów. Skąd takie straszne wieści?
- Janikowski ma… szpiegów, sojuszników. Jak zwał, tak zwał - Marta wzruszyła ramionami. - Wie, co się dzieje poza granicami jego grajdołu.
-Ale czy ty dziecko potrafisz walczyć… i co więcej, zabijać? To nie polowanie. To wojna.- stwierdziła Honorata nie przejmując się drobnym wybuchem drobnej Brujah.-I jak to by wyglądało, gdyby ciebie akurat zaliczyć do tych z najsilniejszych z nas? Ja powinnam pójść, choć nie ufam w pełni słowom Janikowskiego. Miszka powiedział pewnie tylko to, co chciał nam zdradzić. Resztę pewnikiem zataił, albo przekręcił… przypadkiem.
– Wszyscy Brujah to anioły śmierci. – odparła ponuro Zosia. Tak przynajmniej twierdzi jej stwórca… Może coś w tym było. - … Poradzę sobie. – zapewniła, choć ile w tym było ułudy a ile prawdy, Honorata mogła tylko zgadywać.
- … Naprawdę myślisz że nas okłamał? Co próbowały przez to osiągnąć? – dopytywała się ciekawsko. - … Zna go Pani najdłużej z nas wszystkich.
Jeżeli ktoś wiedział w co gra Kniaź, to właśnie Honorata.
- Gdyby nagonka całkiem przypadkiem zapędziła się na ziemie Kościejowe… - podsunęła Marta - osiągnąłby jednoznaczne postawienie nas po swojej stronie. Bo to już można traktować jako zajazd.
Skończyła wypalać wzór na rękojeści, dratwę wbiła płytko w wierzch dłoni i obserwowała rodzącą się kroplę szkarłatu.
-Obaj są siebie warci… kniazie… obaj niegodni zaufania.- stwierdziła Honorata zamyślona.-Może i on mówi prawdę… ale nie całą, to pewne.
Spojrzała po wszystkich… dodając.- Tak naprawdę… nie wiadomo jak zginęli poprzednicy Kościeja. Żadnych świadków nie ma tego… Może za sprawą mitycznych kuei-jin, o ile tacy istnieją. A może Miszka wykorzystał okazję i pomógł Mongołom.
- Prawdę zawsze można poznać. Nawet po latach - zabrał głos jednooki, który od początku spotkania stał pod ścianą z rękami skrzyżowanymi na piersi.
- W przeciwieństwie do was - skłonił się Koenitzowi - nie stawałem nigdy przeciw vohzdom. Zali rzeknij, czego można się spodziewać na owym polowaniu. Prawda to, że każdy inny? I że siłę ma dwudziestu wojów? - zaczął drążyć jednooki przyglądając się z uwagą reakcji dowódcy.
- W zasadzie to prawda. Są duże… bardzo duże i bardzo silne. Są zlepiane najczęściej z ghuli i zghulonych zwierząt. Mają pazury, kły i nie są zbyt bystre. To...jak giganty z baśni. Potężnie uderzają, ale poza uderzaniem na oślep zwykle niewiele potrafią… Oczywiście bywają wyjątki. Radovir używał żywych katapult i czterometrowych “wilków” z wrośniętymi w ciało płytowymi zbrojami. Tu też mamy wyjątek, po którym nie wiadomo czego się spodziewać. - zmiana tematu uspokoiła Wilhelma, znowu poczuł metaforyczny grunt pod nogami.
- Pan Janikowski nie opisał jak wygląda? - zagadnęła Zofia.
- Rozmowe nie zeszła na ten temat, ale z pewnością podzieli się tą więdzą z uczestnikami polowania. Przynajmniej tak zapowiedział.- wyjaśnił Wilhelm.
- Jakież więc cechy muszą mieć twoi przyboczni, co by w walce się sprawdzić? - pytał dociekliwie Jaksa.
- Muszą to być wojownicy obeznani w tym rzemiośle. Najlepsi z naszej małej rodzinki. Inni mogą zginąć i swą śmiercią wzmocnić Leszego. Tyle wiem. -wyjaśnił Wilhelm.-Takoż radził kniaź
-Chce się wywiedzieć, na których mieć baczenie powinien i jednocześnie od problemu się uwolnić. Stary niedźwiedż.- syknęła z dezaprobatą Honorata.
Przez cały czas w tle rozmowy rozlegało się ciche, miarowe stukanie. Marta nurzała koniec dratwy w swojej krwi i wpukiwała metodycznie krople w wypalone cięcia na rękojeści.
- A jakże hrabina zamierza wspomóc nas w naszych terminach? - rąbnęła znienacka i głośno. Olga od dłuższego czasu wykazywała podobną zdolność jak Giacomo. Nagle bardzo jej zaczęło zależeć na byciu niezauważoną.
Powolnym ruchem Gryfita skierował swój wzrok na zapytaną kobietę. Była bardzo ciekawą postacią świetnie skrywającą prawdziwe emocje. Jednooki nie wahał się nawet na mrugnięcie okiem sięgnąć po wampirze dary. Zanim jeszcze zdążyła odpowiedzieć zobaczył jej aurę i słuchał z uwagą. Jej blada aura była jednak trudna do przeniknięcia i Jaksie nie udało się poznać jej uczuć i intencji, może była to wina krwi Bora, a może talentów Lasombry.
-Mieliśmy się wspierać w przypadku zagrożeń podczas tej wizyty. Jak dotąd… nic nam u kniazia nie zagroziło. Czy też się mylę?- zapytała retorycznie Olga z delikatnym uśmiechem maskującym jej prawdziwe uczucia.- A może o wszystkim nie wiem? Cóż… nie muszę o wszystkim wiedzieć, jednakoż jeśli jest ode mnie oczekiwana współpraca w sprawach o których nie wiem, winnam jednak być wtajemniczona. A poza tym… - przesunęła dłonią dookoła.-Widzę między nami tyle myśliwych i wojaków, że zaczyna zastanawiać się czemuś akurat mnie sobie na członkinię łowów upatrzyła. Jedynie polowania, w jakich miała okazję uczestniczyć to te z sokołami. A i na nich to ptak wykonywał całą robotę.
- A cóż to za tajemnica? Jest potwora w lesie do ubicia. Nic o niej właściwie nie wiemy. Prosta sprawa. Ty zaś oferowałaś także wsparcie w dworskich gierkach - wskazała jej Marta precyzyjnie. - To ja światowej damie takie rzeczy tłumaczyć muszę? - zdziwiła się, wybitnie fałszywie. Znać po niej było, że niczego innego oprócz wymówek i bezużytecznego piękna się po contessie nie spodziewa.
- Dobrze… zobaczę co się w tej sprawie da zrobić, na uczcie albo po niej.- stwierdziła spolegliwie Lasombra z przylepionym do ust drapieżnym uśmiechem.
- Doskonale - pochwaliła ją Marta łaskawie i podniosła się ze swojego miejsca. - Zosiu, Jakso… Milosie Zach. W kolejnej sprawie znacie moje zdanie i powtórzycie Wilhelmowi Koenitzowi moje słowa.
Ruszyła do drzwi.
-Jaka ma sens narada… jeśli wychodzisz w jej trakcie. Czy następnym razem mam zebrać po prostu listy z waszymi opiniami?- zapytał Wilhelm starając się zapanować nad sytuacją. Młoda Brujah przytaknęła w milczeniu, a Wilhelm ciągnął dalej. -Narada to coś więcej niż wygłoszenie swego zdania i wypięcie się na resztę.
Marta wyhamowała marsz w połowie drogi do drzwi.
- Chcesz się dowiedzieć czegokolwiek o leszym przed ucztą, na której masz już mieć gotową decyzję? - rąbnęła mu bezlitośnie.
Wilhelm spojrzał na Martę i rzekł chłodno.-Kniaź nie pytał się.. czy się wybiorę z nim na polowanie. Tylko kogo ze sobą wezmę. Uważasz, że powinniśmy zbiec? Odmówić mu to głupota…. równie dobrze mógłbym go walnąć rękawicą w twarz.
- Uważam, że wiedza o tym, z czym będziesz miał do czynienia pomoże ci dobrać celniej przybocznych - Marta uniosła brwi na swobodne interpretacje Tyrolczyka. - Nawet jeśli będziemy polegać na plotkach i opowieściach. To będą plotki i opowieści z więcej niż z jednych ust. Nie chcesz wiedzieć teraz, dobrze… Niechaj się contessa wykaże, w czasie przez nią wybranym. Tyle że wtedy może być już za późno na zmianę decyzji i zabranie kogo innego. - Marta przestąpiła z nogi na nogę. Zwyczajnie nie chciała już siedzieć zamknięta w tej komnacie z perfumami Olgi.
-Uczciwe.. ale wpierw chcę wiedzieć kto jest gotów wyruszyć. Nie chcę nikogo zmuszać siłą.- stwierdził rycerz.
Jaksa postąpił kilka kroków stając przed Wilhelmem. Pochylił się przykląkł na lewym kolanie. Miecz zawieszony na plecach przetarł pochwą podłogę.
- Jestem na rozkaz - rzekł.
- … Panie Jaksa, myślę że najlepiej będzie, jeżeli w tym przypadki zostanie Pan tutaj. – cichy głos Brujah przebił powietrze. - … Musi Pan odpocząć po ostatniej walce.
… Fałsz jej wypowiedzi aż palił w uszy… Ale wszyscy podejrzewali jakie mogły być prawdziwe powody jej protestu.
- Kiedy mamy ruszyć? - odezwał się wreszcie Węgier, który co prawda stał blisko Olgi ale pogrążony w myślach gapił się w podłogę. Zdawał się nawet nie zauważyć zwady pomiedzy Lasombrą a Gangrelką. - Za dwie noce jestem ustawiony ze znajomymi pani Tęczyńskiej i nie chciałbym nie dojechać.
- Jutrzejszej nocy… kniaź kończy gościnę i chce wyruszyć na to polowanie.- wyjaśnił Wilhelm.-Nie wiem ile potrwa... Może więc lepiej, żebyś jednak wybrał spotkanie ze znajomymi. Jak poważna to będzie rozmowa. Jakiej pomocy ci przy niej trzeba.
[/i] - Bardzo poważna[/i] - podsumował Wegier. Potarł palcem zmarszczkę pomiędzy brwiami. - Nie zostawię was samych sobie. Vozhd to poważna sprawa. Najlepiej zawczasu przygotować zasadzkę. Zwabić go. Jest wielki i silny, bezpośrednie starcie nie jest rozsądne. Wilczy dół najeżony kopiami powinien go osłabić i czasowo unieruchomić..
- To dobry pomysł… przedstawię go Miszce.- stwierdził Wilhelm i zerknął na Marcela który próbował za wszelką cenę spontanicznie nauczyć się nosferackiej sztuki znikania… bez skutku.
-Ja mogę pomóc… przy tym spotkaniu ze znajomymi. Lepszy byłby ze mnie pożytek niż w głuszy.- zaoferowała się uprzejmie contessa. Wilhelm próbował przewiercić swym spojrzeniem Francuza mówiąc.-A ty nic nie powiesz?
-Nie. Jezdem uchczonym… słabchym… nie mnie stawacz do walki zvozdhem. Zginombym pierszy.- wydukał, a Giacomo dodał uprzejmie.-Więce wiary w siebie mości Lecroix.
-Wiare zostawiam ksiendzom… ja na wiehdzy polegham. A wiem sze wojak se mnie szaden.- burknął Francuz.
Jaksa zignorowany przez Wilhelma wstał z kolan i wrócił pod ścianę w miejsce zajmowane dotychczas. Wiedział, że czeka go rozmowa z Koenitzem, jednak nie w tym miejscu i nie przy świadkach. Skrzyżował ręce na piersiach, oparł się i z uwagą obserwował oddalającą się Martę, która jak widać również nie zasłużyła na uwagę zakutego w zbroję Ventrue
- Bardzo się nie doceniasz, panie Lecroix, jak na kogoś kto panuje nad ogniem. Przydałbyś się, jak już bestia będzie w dole. - analizował Zach. - Jeśli polowanie ma się odbyć jutro trzeba dziś, zamiast bezcelowej uczcie, oddać się planowaniu. Ale przede wszystkim powinieneś Wilhelmie teraz ustalić co z naszej pomocy będziemy mieli. Po wykonanej robocie nie dostaniemy więcej ponad kniaziową wdzięczność.
Zofia posłała francuzowi niepewne spojrzenie. Jego ogień by się przydał, ale jeżeli nie czuł się pewnie… Vozhdy z opowieści brzmiały jak przerażające potwory. Czy daliby radę zapewnić mu bezpieczeństwo?
- … Pan Janikowski mógł go chociaż opisać. – zamarudziła.
Obróciła głowę w stronę Gryfity, ale po chwili przeniosła oczy na Wilhelma.
– Jeżeli Pani Marta musi zbadać plotki o swoim ojcu… Oby były fałszywe… A Pan Zach porozmawiać z wysłannikami Pani Tęczyńskiej... – zaakcentowała nazwisko, licząc na to że Wilhelm pamiętał ich rozmowę sprzed godziny. - … To może powinniśmy przekonać Pana Janikowskiego do przełożenia polowania. O noc czy dwie. Nie powinniśmy za bardzo się rozdzielać.
- Myślę, że panią Tęczyńską można odłożyć w czasie. Jeśli Olga zgodzi się udać z kimś spośród nas, kto się nie przyda z vohzdem, i przytrzymać na miejscu Chudobę. Ponegocjować. Zniechęcić go w jego misji. - zaproponował Zach.
- … Polowanie może zająć kilka dni. Spotkanie z Panem Chudobą… Nie dłużej niż godzinę. - zauważyła Zosia.
-Jeśli… - zaznaczyła Marta, ciągle tkwiąca po drzwiami - mi się dziś uda, będę potrzebować pomocy Marcela. A on czasu. By wam walkę ułatwić.
- Uda się co? - zapytał Milos wprost, a Zosia podniosła się z ławy którą okupowała, i cichym krokiem skierowała do Gangrelki.
– Niech Pani zostanie, Pani Marto. Jest nam Pani potrzebna – szepnęła jej do ucha, biorąc naburmuszoną kobietę pod ramię. – I mówi otwarcie. Wilhelm ceni sobie Pani zdanie, i Pani pomysły.
Mina Gangrelki poświadczała, że Marta ma w temacie postawy Wilhelma zdanie całkowicie odmienne.
-Spróbuję przekonać kniazia o to by wyprawa wyruszyła za kilka dni i o to by nagroda była dla tych co się podejmą.- postanowił Wilhelm głośno, co by wszyscy słyszeli.
-To dobry plan. Kup nam tyle czasu, ile się da.
Marta za bardzo nie wiedziała, jak zagospodarowac nagłe bogactwo w postaci Zosi u swego boku. Poklepala zelotke po dłoni, jakby psa, co się za bardzo łasi, ale ulubiony jest i trudno go odkopac. Pytanie Węgra zignorowala doszczętnie. Wszak przyobiecala przy hrabinie nic ważnego nie mówić.
Jako że gangrelka nie zaczęła się wyrywać, to Zosia uznała swoje próby zatrzymania jej za sukces i spróbowała pociągnąć Martę do jednego z okolicznych siedzisk… najlepiej takiego, z którego nie dało się widzieć Zacha i Olgi.
- Tak będzie najlepiej. – natychmiast wsparła Wilhelma. - … Musimy się przygotować… I poznać z kim nam przyjdzie walczyć. Jeżeli ten Vozhd jest jak bestia… To ma terytorium na którym poluje… Zwyczaje. Musimy najpierw go zbadać… A dopiero potem zakładać sidła… Mogę to zrobić, jeżeli zajdzie potrzeba.
- Poczekajcie na mnie z szykowanie zasadzki. Mam doświadczenie i będę mógł pomóc. Miejsce, jak liczę, pomogą wybrać Gangrelę. Znają teren - Zach trzymał rzeczowy wojskowy ton. - I jeśli więc mamy się rozdzielić chcę wiedzieć wprost kto pojedzie ze mną na spotkanie z Chudobą i jego gangrelskim pomagierem.
– Kupimy ile czasu będzie trzeba… Wilhelm ma doświadczenie w walce z Vozhdami… Jeżeli zaleci Panu Janikowskiemu cierpliwość, jestem przekonana że Kniaź posłucha. – odparła Zosia, niezbyt subtelnie robiąc wszystko by podbudować pozycję Koenitza.. - … I jeżeli spotyka się Pan z Panem Chudobą… To myślę że autorytet Wilhelma pomoże Panu przekonać ich do… Pokojowego rozwiązania.
[i]- Dowódca ma ważniejsze sprawy niż mój osobisty kłopot. Wezmę Jaksę i Olgę, jeśli oczywiście zechcą się zaangażować.[i/]
Jednooki skłonił się na te słowa wyrażając swą milczącą zgodę na działania Węgra.
-Dobry pomysł.- ocenił Wilhelm z uśmiechem.
-Lepiej, aby Wilhelm trzymał się z boku. Nie narażal się wlasnemu klanowi. Ja pójdę też i aż nadto nas będzie - zasugerowała Marta w zosine ucho.
Oczy Zofii świdrowały Węgra na wylot.
- …To Zach jest jego klanem. – odparła szeptem Marcie, nienaturalnie chłodnym tonem. Coś w doborze Milosa rozgniewało ją wielce.
- … Została jeszcze jedna sprawa do omówienia. – dodała głośniej, przenosząc wzrok na Jaksę.
Marta w końcu uległa sile dziewczęcego uporu i klapnęła bez wdzięku na ławie.
-Ehe. Nie ma co się pieścić czy krygować. Wilhelmie Koenitz, myśmy już pogadali, co z Jaksy postępkiem zrobić. A ty co zamierzasz właściwie?
Wilhelm zamilkł i zamyślił się.- Sytuacja jest niejednoznacznia. Starszyzna i zasady są zwykle bezlitosne. Diabolizm karany jest śmiercią, ale wyjątkowe sytuacje…- tu wskazał dłonią na Giacoma.-Powodują odstęp o tych bezlitosnych praw. Myślałem o publicznym biczowaniu łańcuchem do krwi. Lub samobiczowaniu… co asceci w klasztorach praktykują.
Jaksa wystąpił przed resztę.
- Żadna to kara względem występku. Toć pozbawiłem go duszy. Zabrałem jedyne co ludzkie w jego bestii było. Na wieczne potępienie skazałem. Tedy chciałbym się we władzę waszą oddać, na tyle dekad ile dekad żył jako wampir ów Bór. W ten czas nie winnem żadnych funkcji sprawować ni dla klanu mego, ni dla Camarilli jako takiej.
W czasie wystąpienia Jaksa rozłożył dłonie i czekał z pochyloną głową. Unikając wzroku zebranych.
- Przed kniaziem udawaliśmy, żem Brujah, to i powinienem na służbę trafić do pani Honoraty. Kniaź zaś sprytem się wykazał i zaproponował mi pozycję lokalnego szeryfa. Co niechybnie ma panią Honoratę poniżyć i władzy Camarilli ubliżyć jako takiej.
Po tych słowach jednooki uśmiechnął się półgębkiem do Wścieklicy. A ona na ów uśmiech, odparła swym uśmiechem.
-Kara może i nie… ale pokuta za grzech na pewno. Dla prostych Gangreli bardziej obrazowa niż… wieczna służba.- wyjaśnił swój punkt widzenia Koenitz i zamyślił się.-Pytanie jeno, czy dla nas… naszej misji, lepiej gdy odrzucisz… czy lepiej gdy przyjmiesz to stanowisko?
Jednooki milczał, nie chcąc być sędzią we własnym procesie
- … Jeżeli Pan Jaksa zostanie szeryfem… Będzie zmuszony walczyć, czy tego chce czy nie. – wtrąciła się Zofia. Unikała spojrzeniem Jaksy, i nie podnosiła głosu. - … Może nie jest to odpowiedni czas by obejmował takie stanowisko.
… Tylko pochłonąłby kolejne wampiry.
- … A co Pani o tym myśli, Honorato?
-W czyich oczach ma być ta kara? Naszych? Krakowskiej Camarilly? Miejscowych? Te tutaj to proste chłopy… nie zrozumieją znaczenia służby. Ta zresztą wyda im się czymś naturalnym. Przeca cały żywot służą swemu kniaziowi, więc oćwiczenie się kańczugiem do krwi, nawet jeśli karą nie jest w naszych oczach, do nich przemówi.- oceniła Honorata.- Najlepiej i jedną i drugą karę zaaplikować.. i Bogu świeczkę i Diabłu ogarek, jak to mówią.
– To nie jest jakieś… Przedstawienie. – dziewczęca twarz Zosi wykrzywiła się w nieprzyjemnym grymasie. – Istnieją zasady. I muszą być przestrzegane. – podkreśliła dobitnie.
- … Dlatego nie uważam żeby kara musiała być publiczna… Zwłaszcza jeżeli ma być taka… Brutalna. -
Zadrżała lekko. Cała ta gadanina o biczowaniu do krwi sprawiła że zaczynała wątpić we własną postawę w tym wszystkim.
Siedząca u boku Zofii Marta obracała w palcach nóż, nad którym wcześniej pracowała. Teraz Zelotka rysunek na rękojeści łacno obejrzeć mogła, kwiat na wysokiej łodydze.
- Mnie się owa służba podoba. I podoba mnie się Honorata jako owej kary strażnik i dysponent, jeśli się podejmie. Prawa Camarilli ma w poważaniu i mam do niej zaufanie. Wiem, że jakby było trzeba, to łeb urypie albo za rękę złapie, i oglądać się nie będzie, że to szeryfa namaszczonego przez Janikowskiego prawica. I to jest kara, o której możemy posłać listy do Krakowa i Wiednia. Bo posłać winniśmy. Biczowanie… ja w krześcijańskich pokutach nie gustuję, a zdanie Miszkowych synaczków w tym temacie mi zajedno, dziś oni są, jutro połowy z nich nie będzie. Jednak zdaje się, że Jaksa zakonnik, i takowymi sposoby przywykł udowadniać posłuszeństwo i wyrzeczenie się pokus ciała… toteż jak ma wolę i to czynić, bronić mu przecie nie będę ani nogi podstawiać na ścieżce wiary, którą sobie obrał wieki temu.
Gangrelka opuściła wzrok na nóż, musnęła palcami ostrze i schowała go płynnym ruchem za cholewę.
- I się z oceną Jaksy zgadzam. Po to ten ruch, by nas skłócić, I by Honoratę upokorzyć. Bardziej nawet ją niż Wilhelma. Jednakże… - obróciła się do jasnowłosej Zelotki - byłoby nam wielce na rękę, gdyby udało się ten policzek znieść. Raz, że to stanowisko ułatwi nam wiele rzeczy. Da swobodę działania na smoleńskiej ziemi. A dwa… toć kniaź mieniący się władcą prawa Camarilli właśnie chce wynieść na stanowisko strażnika tych praw diabolistę… wybacz, Jakso, że cię jak cielaka na łańcuchu ciągamy, ale… czy my się poważnie zastanawiamy, czy pozwolić czy też nie pozwolić Janikowskiemu tak pięknie się wyłożyć pyskiem w błoto, jak się sam podkłada i daje o sobie świadectwo?
-Więc zostawmy karę między nami, co najwyżej kniazia w materię wtajemniczając.- zadecydował Wilhelm. - Choć jestem pewien, że nie ucieszy się wiedząc iż jego szeryf w ramach pokuty jest na służbie primogenki.
- Może nawet cofnąć propozycję. Janikowski zasady Camarili wydaje się traktować bardzo instrumentalnie. Raczej nie ucieszy go szeryf nad którym to kontroli nie ma.- wtrącił milczący dotąd Giacomo.
Młoda Brujah świdrowała Martę spojrzeniem. Skrzywiła się lekko, jakby właśnie zjadła coś zgniłego.
– To powinien był wybrać kogoś innego dawno temu. – wtrąciła ostro, odwracając się od gangrelki. - … Służba i kara fizyczna wystarczą. Nie obchodzi mnie czy ktoś wtajemniczy Miszkę w szczegóły.
Jeżeli Honorata nie wyrażała sprzeciwu przed sprawowaniem pieczy nad Torreadorem, a nikt inny chyba nie chciał już zająć stanowiska…
- Hmmm.
Martusia się zasępiła nad słowami Italczyka. Ponownie noża dobyła zza cholewy i rysunkowi na rękojeści się przyjrzała.
- Jeśli jest obawa, że się wkurwi na tyle, by karty wyłożone na stół z powrotem w rękaw obsmarkany chować… to ja mogę strażnikiem być. Tę gulę Janikowski winien łatwiej przełknąć.
-Jeśli uznać że… Jaksa zapomniał napomknąć Wilhelmowi, to podczas rozmowy z kniaziem nasz rycerz mógłby napomnieć o pokucie u Honoraty. I robić wielkie oczy, gdy Janikowski wspomni o swoich planach. Wtedy kniaź nie uzna, iż cały plan ten służył, by pokrzyżować mu plany. I otwiera to drzwi do negocjacji między Wilhelmem, a naszym gospodarzem w tej sprawie.- zaproponował Giacomo.
-Jaksa to żołnierz - mruknęła Marta - Nie zapominają żołnierze o sprawach takowych rzec swojemu dowódcy, Giacomo. Niemniej, jest to jakaś myśl. Jeśli Wilhelm czuje się na siłach, a Honorata jest zainteresowana… Mógłbyś pójść do kniazia, Wilhelmie, i wprost wygarnąć, że Gryfita o propozycji rzekł, lecz ciążą na Jaksie obowiązki wobec primogenki i nałożona już pokuta. Jednakże ty możesz podjąć się negocjacji, w celu uwolnienia przyszłego szeryfa spod kłopotliwej kurateli. Zaczęłabym wysoko. I nie zeszła poniżej zezwolenia na potomka dla Honoraty.
- Możemy spróbować.-ocenił Wilhelm.-Im więcej ugramy tym lepiej. Z czasem… im silniejsza będzie pozycja Miszki, tym mniej hojny będzie.
- Wszak kniaź wiedział, żem przysięgą krwi z Honoratą związany, gdy propozycję dawał. Musieli mu donieść, żem krew jej pił na uczcie przed walką. Czyż nie oznacza to służby samej w sobie? - W końcu przemówił sądzony żołnierz. - To Wilhelm winien zostać szeryfem, choć trudno będzie go w obecnej sytuacji osadzić na tym stanowisku.
- Z pewnością ma swoje powody…- stwierdziła Honorata z przekąsem.-Zobaczymy zresztą, jak zareaguje gdy jego plany zostaną obrócone wniwecz.
Wpatrzona w leżące na jej kolanach ostrze Marta potarła lewą skroń. Choć nie wyglądała na tak znudzoną jak Swartka, narada, a właściwie tylko towarzystwo niektórych jej uczestników, zaczynała ją już nużyć.
- Wolałabym uniknąć tego, że głowa naszej grupy obejmie stanowisko, przez które popadnie w bezpośrednią zależność od Janikowskiego. Mimo wszystko pamiętaj, Wilhelmie Koenitz, że sam tytuł szeryfa , to nam poręczny i potrzebny. Ważne też, ażebyś ty lub hrabina poruszyli jeszcze jedną kwestię. Skoro ma kniaź fanaberię zabrać najsilniejszych z nas na łów, reszcie koterii zapewnić winien obstawę w postaci swoich synaczków, do granic domeny. Powiem wprost. Sama przez las ze Swartką przy tych problemach z lupinami bym poszła. Ale nie z najsłabszymi z naszej grupy pod wyłączną pieczą, bez wsparcia nijakiego. - Miała niejasne przeczucie, że nim słoneczko wzejdzie nad moczarem, dostanie na odlew wywarczaną przez zęby propozycją zostania szeryfem zamiast Jaksy.- Rozmówiliście się z kniaziem oko w oko. To jak go oceniacie, Wilhelmie? Gryfito?
-Miszka głupi nie jest. A ma się za sprytnego…. choć wydaje mi się przeceniać swe talenty do intryg.- zastanowił się Wilhelm.-Dużo obiecuje… to pewne. Wydaje się kreślić prosty podział… on tu w lesie, a nam Smoleńsk i okolice zostawi do gospodarowania jako wiernym lennikom. Torreadorami ze Smoleńska gardzi i im nie ufa.
- … Chyba nie będą szczęśliwi jak zaczniemy się panoszyć w Smoleńsku… Inne klany jakoś nie miały dużo sukcesów osadzają się tam… Tak myśle, Krasicki coś o tym mówił, nie pamiętam już.
Zawierciła się niespokojnie. Cała ta gadanina o wierności i lojalności źle na nią działała.
– To, um… Tak właściwie co będzie robić reszta jak ruszymy na polowanie? Wróci do posiadłości Honoraty, czy zostanie na dworku? I myślałam że z problemem wilkołaków… Że nie ma już ich więcej. – dokończyła oględnie.
- Jaźwiec twierdzi, że problem wyje tu po lasach. Acz on akurat problem określa mianem rozrywki… - odpowiedziała Gangrelka, zrazu sucho. - Jaźwiec, wiecie… Rosły jak dąb, bycze karczycho, wielkie pięści i niemała siła. Sypia w nieheblowanej trumnie, a bieliznę trzyma w skrzyni razem z czaszkami ubitych wrogów. Więc, rozrywek mu tu nie brakuje…
Słowa niby były drwiące, ale w tonie głosu dźwięczały nutki podziwu. Mości podstarości Martusi imponował.
[i]- Zamierzamy tu osiąść, więc i tak będziemy się panoszyć… kniaź już jakieś ziemie mnie na własność darował.-[i] wyjaśnił Wilhelm.-Myślę, że ktoś winien je obejrzeć w moim imieniu i zagospodarować.
- … Trzyma bieliznę razem z czaszkami swoich wrogów? – Zosia spojrzała z niedowierzaniem na Martę. To wydawało jej się dużo istotniejsze niż jakieś nudne włości
- … Skąd Pani w ogóle Pani wie gdzie Jaź- Nieważne, nie chcę wiedzieć.
- Zajrzałam - odpowiedziała Marta niezrażona, acz kontynuowała ciszej i tylko do Zosinego ucha, żeby plotki o Borsuczych peniuarach nie wcinały się Wilhelmowi w perory wodzowskie. - Na wierzchu czerepy. Pod spodem giezła bielone.
A potem nachyliła się jeszcze niżej, tak że wykarminowanymi wargami musnęła uszko Zelotki.
- Zdaje się, że nie mordobiciem władzę zdobył.
– Ale- czyli co, musi każdego wieczoru najpierw wyjąć czaszki, a dopiero potem bieliznę? To- To chyba niezbyt praktyczne? – odparła Zosia równie cichym tonem.
-Samo się prasuje pod ciężarem - wskazała Marta szeptem. - I zdaje się, że nie każdego zmierzchu zwykł się odziewać podstarosci.
– Że niby… –
Policzki Zofi przewinęły się przez całą gamę czerwieni.
– Przyjrzenie się ziemiom Miszki to wspaniały pomysł! – pisnęła głośno. – M-może Pan Borucki powinien się tym zająć? Pani Halszka mogłaby mu towarzyszyć! Ja- Ja obawiam się że zupełnie się na tym nie znam, a nie chciałabym zawracać głowy Honoracie, ahaha, aha!
Strzeliła oczami po zgromadzonych, starając się wybadać czy ktoś przysłuchiwał się ich rozmowie.
Jaksa jak zwykle milczał przydługo. Jakby dobierając w głowie słow, które miały oddać charakter ich gospodarza.
- Kniaź jest prosty. Nienawykły do wielkiej polityki, toteż prostymi rozwiązaniami się chroni. Intrygi jakie tworzy jednak nie są przez to mniej groźne. Na każdy nasz krok musimy zważać. Hojnie rozdaje tytuły. Mianując mnie szeryfem chce upokorzyć Honoratę i pokazać, że on ważniejszy. Nad Camarillę. Prosząc najsilniejszych spośród nas na polowanie na vozhda, liczy na śmierć ostateczną co poniektórych. Bo cóże nas bardziej mogłoby osłabić? Oto wszyscy zgodnie myślimy, żem grzechu winien. A Kniaź mnie nagradza. I choćbym dla was wszystkich był wielkim przyjacielem,- potoczył wzrokiem po twarzach Italczyka i Węgra, - to zawiść się pojawi. A cóż zrobimy, gdy kniaź rzeknie na polowaniu: “Wilhelmie, tyś doświadczony, prowadź.” A lord Koenitz podzieli los towarzyszy miszkowych przez Leszego pożartych? Toć połowa zbrojnych bez dowódcy nas opuści. Intryga trywialna w swej prostocie, a jednak brniemy wprost w nią.
Żołnierz zacisnął szczęki. Nie był charyzmatycznym mówcą jak przedstawiciele klanu Ventrue. Widać było po twarzy jednookiego, że kolejne zdania go męczą.
- Pewnikiem moglibyśmy odmówić, ale wtedy wyjdziemy na tchórzy niegodnych zaufania. A tu się tchórzami gardzi…- zamyślił się Koenitz pocierając podbródek.-Jakąkolwiek drogę wybierzemy… dobra ona nie będzie. Jedynie mniejsze zło możemy wybrać.
- To i wybraliśmy - podsumowała Martusia w zapadłej grobowej ciszy.

O pijawkach, truciu i o tem, co się komu marzy

Pośpiech Martusiowy w opuszczeniu sali, prócz duszących nawet niepotrzebujących oddychania wampierzy parfum Olgi oraz niechęci do pogwarek z Wilhelmem, miał jedną główą przyczynę. Bardzo chciała się szybko rozmówić z czarownikiem, a bała się, że jej Marcel pryśnie gdzie, znowuż kwiecie zbierać na błotach, lubo szukać godnej następczyni swej dawnej gosposi. Szczęśliwie, zamknął się w swej komnacie i nigdzie wybyć nie zdążył, nim tam wpadła, od razu drzwi ryglując za sobą.
Spojrzała koso na Tremera, który sobie akuratnie koronki na mankietach poprawiał, i nie wiedzieć czemu, z okazji jej przybycia, czy też jako oprawę własnej urody przed wyprawą na poszukiwanie jakowychś bardziej olśniewających wdzięków, na które tak był łasy.
Marta przy stole przysiadła i raz jeszcze pogratulowała sobie pomysłu obdarowania Marcela zwierzęcym towarzyszem. Przynajmniej miała ładnego co, na czym oko mogła zawiesić, gdy w arcyważnych interesach i kwestyjach wagi camarillowej nawiedzała Francuza. Podrapała zaskrończyka paznokciem po łepku.
– Sekrety owej wymarłej już linii klanu. Owych Diabłów co racice wyciągnęły za mongolskiego najazdu i nikt już tajemnic ich czarostwa nie zna. Nie mów, że cię to nie podnieca, Marcelu Lecroix. Bo skoro mnie rusza, to ciebie musi.
– Sekhrety…do którhych khlucza nie mam, nie som warte wysiku zdohbywania. Tzimisce moszeby odkhrył w zwhokach vozdha nowe szcieżki, ale dla mnie… jeden nie ruszni siem od drugiego. Co najwyszej mógbhym uszyć owego vozdha w ramach zaphaty za thajemnice Koszczeja – wyjaśnił swoje podejście Tremere, przyglądając się Marcie. – Wiesz, to jak z ksiengami. Jeszli nie znasz jesyka, w któhrym zapisano strony ksiengi, to rufnie dobrze moszesz niom w kominku palicz. Wiencej poszytku z niej bechdzie.
– Jaka zgrabna alegóra – zachwyciła się Marta. Po chwili ściągnęła usta. – Czy coś tam. Że coś jest czymś innym. Idąc jej tropem, to co jest kartkami, na których sekrety zapisano. Co trzeba by wyrwać z grzbietu poczwary?
Pozwoliła wężykowi odpełznąć do jego pana i spojrzała z ciekawością w oczy czarownika. – Flaczki? Wątroba? Serca?
– Nie chwiem… – westchnął z rezygnacją Tremere. – Mosze to co wychmieniłasz. Mosze cosz innego. Ja nie znam siem na tworach Tzimisce. Nie robiłchem nigdy i nie wiem jak siem garghulce tworzy. Nie wiem co jest waszne, a co nie. Moge zbadacz alchemicznie zwoki, ale szadnych sekrethów z nich nie wyciszne. Vozdhy som tworzone wampirycznym talentem… to nie golemy oparhte na alchemii i boskim piszmie.
– Ale pokroiłbyś z ochotą, co? – wycelowała w niego palec. – No, nie kryguj się. Sama bym czemuś takiemu pazurem w wątpiach pogrzebała.
Oparła twarz na dłoniach.
– Moc trucizny umiałbyś wzmocnić?

– Zaleszy jakiej truchcizny i na co … a co do krohjenia, to tak… Masz racyje – potwierdził z uśmiechem Marcel. – Acz… wole khroicz to co siem nie rusza. Szywy vozdh i to jeszcze tak strahszny… to nie jest to co chciabym zobaczycz, zwaszcza tusz przed swojom ostatecznom śmierciom.
– Chyba wiem, co byś obaczyć chciał – oznajmiła Marta wolno i wyszczerzyła szybko zęby. – Czasy złe i niepewne… winieneś sobie foremną parę w butelce w denaturacie zabezpieczyć i w torbie nosić, żeby na ostatnie zerknięcie mieć jak znalazł. Parę cycków… nie licz, że ci ktokolwiek w obliczu zejścia ostatecznego pokazywać będzie, mistrzu brewerii. A trucizna – Marta skubnęła palcami umalowane usta – no, na wampiry taka.
– Na wampihry? Tobie siem Graal maszy – zaśmiał się Marcel splatając ramiona razem. – Nie isztnieje taka thucizna chyba. Bo co marhtwe othrute bycz chyba nie mosze.
– To się marzy księżuli naszemu – uznała Marta z pewnym powątpiewaniem, przypominając sobie, co Italczyk o relikwiach gadał, a i Graala też wymienić w przeszłej naradzie mu się zdarzyło. – Mnie się marzy przywitanie naszych po polowaniu wracających w takiej liczbie, i takim, z grubsza, stanie, jak ich pożegnamy, na łów wyprawiając. Trucizna, Marcelu Lecroix. Na wampierze. Taka, jaką Wolf Gryfitę potraktował. Jeśli na krew nieumarłą coś działa, to ghul też moc tego odczuje. Kwestyja tylko taka, ażeby mocno odczuł. I… – zaplotła białe palce razem – … że owego jadu tajemnego nie mamy. Ale to drugie nie twoim zmartwieniem.

– Aaaaa to… to nie byha thrucizna… z definichji thrucisna zathruwa ciaho i zabihja. Jakhsa zasz pothraktowany zostah lekarstwtfem. Koagulant nie jest z defhinicji thrujący. Pijafki wszak uszywa sie do wielce leczniczego spuszczania krhwi z chorych. Dwieszcze pijafek i przygotuje pare uncji tego – wyjaśnił nieporozumienie Marcel.
– No, no… – pokiwała głową Martusia. Robiło się coraz ciekawiej. – Twierdzisz, że nie muszę wyduszać jadu z Gangrela, a jeno ludziom kazać portki podkasać i po moczarze pobrodzić? A tak nie z definicji, a z praktyki, Marcelu. To czy dasz radę zrobić tę bebłotę tutaj i jak szybko. I jakie będą skutki, spodziewane, zadania jej vohzdowi.
– Bez próbki jego jahdu nie mogem zrobicz identyczney substancyji. Ale nie musze robicz. Zamiennik o podobnych włachszciwoszciach zrobie sam. Tyle sze ponocz, na nic siem ten zamiennik zdał… skoroh Jaksa wygroł – stwierdził w odpowiedzi Marcel.
– Co się z czym zamienia? – pogubiła się Marta doszczętnie. – Po niemiecku.
– Nie wiem jakiej trucizny użył Wolf na Jaksie. Ale znam efekty jakie wywołała, ergo potrafię stworzyć własną substancję o identycznym skutku na wampirzy organizm. Jestem w końcu wybitnym alchemikiem.– odparł dumnie Francuz.– Potrzebuję tylko pijawek, dużo pijawek… i czasu i miedzianego kociołka.
– Oczywiście – potwierdziła Martuś z powagą wybitność Marcela. Powieka jej nawet nie drgnęła. – Czyli bebłota Wolfa jest zbędna ci, czy mam go cisnąć? Bo widzisz, czarowniku, o to rozchodzi się, aby efekta nie były identyczne. Idzie o to, ażeby były mocniejsze. Taki vohzd to wielkie bydlę. W wielkim bydlaku siedzi masa krwi. Dużo więcej niż w nawet najrośleszym krzyżowcu.
– Powierzchnia styku jest ograniczeniem. Jeśli chcesz wykrwawić duże bydlę, wystarczy ci trafienie w tętnicę. Najlepiej szyjną lub udową… choć u vozhda trudno mówić o ludzkiej anatomii. Nawet najlepsza trucizna na niewiele się zda, jeśli ranka będzie zbyt mała by upływ krwi był duży.– wyjaśnił Francuz.– Lepiej to pewnie wyjaśni Wilhelm. On z nimi walczył. Ja nie.
– Ehe.
Marta nieszczególnie odczuwała ochotę na pogwarki z Wilhelmem Koenitzem.
– To rzeczesz, żeby Wolfowi odpuścić jego specyfik?
– Hmm… – zamyślił się Francuz. – Raczej… nie potrzebujemy go za wszelką cenę. Zdobyć zawsze warto, ale możemy się bez niego obejść.
– Uhm – zgodziła się. Nie skomentowała, że pojawili się nagle jacyś "my". Szarpać się z wolą ojcową w tej kwestyi nie planowała. Spojrzała czarownikowi w oczy. A potem jego pupilowi, który akuratnie wystawił łuskowany łeb zza bielonego kołnierza Tremera. Patrzyli w podejrzanie podobny sposób. – A skądże ty to wiesz wszystko, skoro gdy się walka toczyła, tyś na bagnie krwawniki zbierał?
– Mam uszy, które słyszą. I rozum, który potrafi wyciągać wnioski. O walce Jaksy tu się sporo rozpowiada. Nawet służebne gosposie deliberują o tym. Więc znam jej przebieg, a reszty mogłem się domyślić opierając się na tym co inni wiedzieli i swojej wiedzy na temat natury Spokrewnionych. Pijawki lekarskie nawet znachorki po wioskach stosują… Wolf raczej nie ma dostępu do potężnej alchemii… ergo.. zastosował najprostszy możliwy sposób. Jakiś specyfik do puszczania krwi – wyjaśnił nie bez dumy Francuz.
– Musimy ci szybko znaleźć jakowyś dom. Szkła, cobyś zajął się i w nich swoje czarne ropy ze smarkami mieszał, i gosposię, byś miał co obracać, gdy eksperimentum samo będzie bulgotać. Ciebie trzeba z dala trzymać, ty jesteś niebezpieczny – pogroziła mu palcem, ale uśmiechnęła się zaraz i podniósłszy się, ku drzwiom ruszyła.
– Jużem mówił, że po przemianie straciłem apetyt na gosposie – sarknął po niemiecku Marcel, acz z żartobliwym tonem.

O sposobach przedziwnych, któremi miłowanie krwią pędzone oczom postronnych się objawia

Łepetynki odcięte leżały sobie w rządku na ławie w sali wieczernej, krwią już nie kapały, bo skrzepła, ale nadal patrzyły się zaciągniętymi bielmem ślepiami, karnie czekając na swoją kolej. Wyławiał je z szeregu palec Wolfa, a wtedy słudzy, szast–prast, porywali wybraną głowinę, na desce udekorowanej świeżymi gałęźmi świerczanymi osadzali i wieszali na ścianie, w miejscu ponownie przez głównodowodzący palec Gangrela wskazanym.

A byłyż tam łby wilcze, czerepy niedźwiedzi, głowy niby ludzkie, ale zapewne w istocie swej wilkołackie, a także morda samotna, szpetna i Marcie nieznana, jakiś ni pies, ni wydra, z zębami jakoby szable dzicze rozpychającemi paszczę. Musi być, że vohzd. Marcinym zdaniem, nie miał Kościej talentu za grosz. Foremniejsze pyski widywała zaiste w wiejskich kapliczkach u drewnianych świątków, przez półślepych i na wpół sparaliżowanych wiejskich dziadów z kłody wyrezanych za miskę cienkiej polewki.

Spodziewała się, że skoro do takiej roboty przy przyozdabianiu sali na ucztę Wolfa zagoniono, bardziej białki niż woja godnej, to zastanie go wściekłego, żółć z urazą żującego za gęstwiną brody. Tymczasem Gangrel promieniał satysfakcją jak gwiazda zaranna. To gałązki kazał gęściej nadźgać przy jednej głowinie, to dwie następne ściągnąć i w innym porządku powiesić, bo mu się koncepcja całości odmieniła. Podpierał się przy tym pod boki, a gdy nie pokrzykiwał na sługi ludzkie, to podśpiewywał sobie pod nosem. I tak tą pogodną wesołością i zadowoleniem z siebie, losu czy teź bliźnich Martę zadziwił, że zrazu jeno przystanęła sobie z boczku i popatrywała, jak czerepy układa na ścianie, skrzętnie i uważnie niby druhna kwiatki w wianku ślubnym. Po chwili po ciekawości vohzda złapała za nozdrza i brodę i pysk rozwarła, zaglądając do środka w potworną gardziel.
Zajęty swoimi obowiązkami i być może skupiony na knuciu planów Wolf, o zgrozo, nawet nie zauważył Marty jak i jej działań. Ot sobaka, nie umiał docenić tego co mu niemal pod nos podsuwano.

W każdym razie nadal skupiał się na dekoracji sali jak przyszła teściowa pilnując sali weselnej dla swej córki. Martuś nie przeszkadzała mu na razie w dowodzeniu na tym szczególnym polu bitwy. Prędzej czy później będzie musiał do niej pysk rozewrzeć. Wszak stała przy napocześniejszym trofeum, którym kniaź chciał się pochwalić gościom. Tymczasem spróbowała juszki ze szpetnej łepetynki utoczyć do fioleczki albo na chustkę choć kropel parę. Gadał jej kiedyś Szafraniec, że niektórzy Tremerzy z krwi wiele sekretów wyczytać potrafią, a w tej mordzie paskudnej zastygła jucha Kościejowa. Potem oddała się poszukiwaniu tajemnic w vohzdzie schowanych. Skoro w gardzieli nic nie było, to może pod językiem… Sprawdziła. Potem w uszach i nozdrzach palcami wiercić zaczęła, damą nie była i za nic miała, że niewiastom w pewnych miejscach grzebać nie wypada. W końcu się znudziła. W vohzdzie sekretów nijak nie było, albo schował je Kościej w tej odciętej części, co w lesie gdzieś została, zwierzynie dzikiej za żer. Zaczepiła pierwszego sługę.
– Rzeknij Wolfowi, że jak tam chce powiesić ową maszkarę gdzie teraz miejsce szykuje, to z ławy gości widać potworzyska całkiem nie będzie.
To w końcu zwróciło uwagę Wolfa, który podszedł do drobnej Gangrelki.
– Widzę iż vozhd przypadł ci do gustu. Zamierzasz więc na łowy na niego się wybrać?
– Na tego co Leszym go zwiecie? – pokręciła głową. – Nie… Szkoda, że nie obaczę. Ponoć większy i urodniejszy, i straszliwszy niże te Kościejowe. – Rękę oparła na łbie Psowydra. – A jak się kniaź z Tyrolczykiem z nim za łby wezmą, toć już po nim. Pytanie jeno, czy szybciej czy później, i ilu padnie naszych i waszych po drodze. Ty idziesz?
– Tak. Kniaź wybierze najtęższych wojaków. Inni byliby zawadą i pożywką dla potwora – wyjaśnił Wolf z wyraźną dumą. Jakby go wielki zaszczyt w zadek kopnął.
– To po temu takiś wesół i rad? – Puściła szpetny łeb, by go słudzy zabrać mogli i do desek przybić. – Że jest szansa fawory zdobyć? – podrapała się po policzku i posmutniała.
– Ty już nie zrozumiesz – machnął ręką Wolf, ale Marta rozumiała aż za nadto patrząc w jego oczy. Błyszczały nienaturalnie. I Gangrelka była pewna, że Miszka dał mu trochę swojej juchy do posmakowania.
– Kiedyś zrozumiałam – warknęła ostro, żeby mu się przez błogostan sens przebił. – I wyżej mnie to wyniosło niźli ciebie. Czemu niby nie miałabym zrozumieć i teraz.
– Wyżej? –odparł z powątpiewaniem Wolf i splótł ramiona razem, dodając.– Walka i bitewny zew to sens życia wojowników. A taki vozdh jest okazją, by udowodnić swą siłę.
– … oraz roztropność. Wybierając te walki, w których zwojować można najwięcej – zaplotła ramiona w identycznym geście. – Jednakże, skoroś pewien, że pójdziesz i fortuny swojej w tym upatrujesz, to przecie wsparcia ci udzielę – wbiła wzrok w skrzące po jusze oczy – nawet jeśli nie będę stała obok.

– A to niby jak planujesz mnie wesprzeć i przeciw komu? Twoi chyba z Jaźwcem stoją, nieprawdaż? – zapytał Wolf z uśmiechem.
– Nie sądzę. To rodzic wasz jest dla nich ważny. Ot, wielkomiejskie klany – wzruszyła ramionami. – To jak? Bierzesz, czy drżysz, że ci przypną łatkę bawidamka, co z niewiastą paktuje, hm?
– Kniaź jest ważny dla wszystkich, a ciebie za odstępczynię mogą wziąć.– stwierdził wampir krótko. – A wsparcia nie odmówię.
– Już ci rzekłam. Wszystko, co warte zachodu, niesie za sobą ryzyko – rozplotła ręce i oparła się o stół. – Kiedy twój ojciec mnie wezwie, powiem mu, żeś sposób na osłabienie stwora wyknuł. I że najpewniej masz rację.
– Jakiż to sposób?– zapytał Wolf zaintrygowany jej słowami.
– Wykrwawić – mruknęła.
– Cóż… bardzo śmiałe. Ale trudne do przeprowadzenia. Mają zwykle grubą skórę, ciężko je przebić… a czymkolwiek je chcesz wykrwawić zetrze się z oręża nim dotrze do krwi. To nie takie proste – wyjaśnił Wolf po namyśle.
Przysiadła obok na ławie. Ręce złożyła na kolanach jak panienka czekająca, aż jej młodzian wianek wyłowiony z rzeki przyniesie.
– Tego łba, to nie na ścianie wieszać winieneś. Potwornego tego. Ładnie by mu było pod tronem, obok kniaziowej stopy – wtrąciła. – Jaka skóra gruba? Jako pancerz na rycerzu? Z kuszy przestrzelić można napierśnik. A z półhaka z bliskiej odległości napierśnik, rycerza i wrota stodoły za nim.
– Na broń palną nie ma co nakładać. A z kuszy… jeno z bliskiej odległości… może. O ile zdołasz wycelować i trafić, tak by krwawienie wywołać. Co nie jest łatwe u vozhdów. Najlepsza kusza wałowa ku temu, ale nie każdy ją podźwignie. Nawet jeśli Gangrel – wyjaśnił fachowo Wolf i zamyślił się, przyglądając tronowi. – Może masz rację.
– Tak mi się właśnie zdaje – Marta zagapiła się na tron. – Każ ludziom przymierzyć… ale niech pokażą tę główkę no jeszcze raz mi z bliska – rzekła nagle.

Wolf przywołał skinieniem dłoni jednego ze sług i gestem przekazał mu swe polecenie przyniesienia trofeum. Z szacunkiem Marta podwinęła rękaw i zupełnie bez szacunku ponownie palce w pysk potwory wepchała.
– Ten takoż pancerny jako usarz był?
– Ten mniej… to jeden z tych nieudanych. Wiesz… jak Kościejowi jakiś nie wyjdzie to puszcza go do naszych lasów nie dbając czy przeżyje czy nie.– wyjaśnił wampir z sarkazmem.
– Wymarzony sąsiad. Ja się nie dziwię, że ojciec mój tłukł Diabły bez litości.
Wytarła palce o wams sługi i znak dała, że skończyła i Wolf może realizować się toreadorsko.
– W pysku każdy zwierz miętkszy niźli gdziekolwiek. Wokół oczu takoż.
– Vozdhy nie są psami, nie są ludźmi, nawet ghulami są tylko w teorii. Vozdhy to machiny wojenne Tzimisce. Nie przykładaj do nich miary natury, bo ten klan naturą gardzi.– odparł cierpko Wolf.
Uśmiechnęła się do niego mądrze i słodko jak miód.
– A tobie to natura tak ślepia zapaliła jak gwiazdy. Natura ci dała umrzeć i żyć dalej. Może żem nigdy przeciw takowym nie stawała. Ale co do wojny stworzone, ma w sobie bestię. Co poczynione przez wampierza, pędzi się krwią. Rodzic twój musiał opowiadać ci o boju z Leszym, pewnie więcej niż innym. Co zaszło, tak właściwie? Odpędził go wtedy. Stwora poszła spać.
– Leszy okazał się być więcej niż zwykłą bestyją. Miał takie długie… ogony, które oplatały braci i…–Wolf przez chwilę szukał dobrego określenia.– Jak minogi… wgryzały się i wysysały… nie… bardziej. To trochę jak diabolizm. Sucha skorupa zostawała po takim ataku. Ostateczna śmierć. Ojciec z początku wygrywał, ale jego dzieci posłużyły bestii do wzmocnienia swych sił i Ojciec w końcu odpuścił widząc że najedzona Bestia ruszyła do swego leża, by wpaść w letarg. Nie odważył się podążyć za nią sam, a potem był z nią spokój przez lata. Dopiero ostatnia ruchawka lupinów wybudziła Leszego ze snu.
– To znaczy? Oni do niego zleźli?
– Nie wiem. Wiem natomiast, że zamiast spać w swej grocie wylazł z niej i poluje na lupinów, ghule i Spokrewnionych – stwierdził bezradnie Wolf.
– Dobrze. Skąd ogon wie, co ma złapać? Czy ogon… ma oko? Czy łapie to, co rusza się?
– Tego nie wiem. Naprawdę. Nigdy go nie widział – zaśmiał się Wolf i zamyślił.– Po prawdzie nikt go nie widział. Poza Ojcem.
Obróciła się, by mu w oczy zajrzeć.
– Na pewno tym, co pójdą, powie wszystko, co konieczne. Są sprawy, o których powinni wiedzieć tylko wybrani, prawda?
Uścisnęła mu rękę. By pogratulować, że się w owym towarzystwie znalazł.
– To chciałeś z Gryfitą uczynić? Co teraz z leszym? Wykrwawić? – spytała cicho.
– Widziałaś co się działo na are… a tak… nie było cię tam. Gdzie byłaś? Swartka cię przywołała jakoś do siebie? Czy wpadłaś na nią przypadkiem?– zamiast odpowiedzieć Wolf zasypał Martę pytaniami wyraźnie zaciekawiony odpowiedzi.
– Odpowiem. Gdy i ty odpowiesz.
– Jest Brujah. Brujah są szybcy, ale za bardzo przez to polegają na mocy krwi w swych żyłach. Czyż więc logicznym nie było pozbawić go jego przewagi?– stwierdził ironicznie Wolf.
– A ostrze czym w tym celu wymalowałeś? Co, oczywiście, starło się bez śladu… – uśmiechnęła się leciutko.
– Starą mieszanką ziół… przepis sprzed wieków. Czemu pytasz? Chcesz go użyć na vozhdzie? Ciężko będzie uzyskać aż tak dużo wywaru, by był skuteczny – ocenił sytuację Wolf.
– Znajdę sposób. Ale ułatwisz mnie, jak podasz recepturę. Tudzież nakapiesz do fiolki – wyciągnęła rzeczoną z sakiewki w pasie – jeśli zostało ci co. Ja pomyślę, jako to ugotować. Ty dumaj, jak leszemu podasz, ażeby przyjęło się. A powiedz mnie… czy starosta rzekł, czy sie Leszy zdążył nażreć już po przebudzeniu?
– Między nami mówiąc, to chyba nie wie tego.– szepnął cicho Wolf, biorąc fiolkę. I dodał głośniej.– Później ci ją zwrócę.
– Niewiele czasu mamy – przypomniała, a potem zamyśliła się na nowo. – Ileż leszy miał, tych ogonów? Długie pewnikiem a giętkie?
–Tego też kniaź nie powiedział, a my nie spytalim. Przed wyprawą pewnikiem będzie wojenna narada dla jej uczestników. Tam wszelkie wątpliwości wyjaśnione będą – wyjaśnił wampir dając znać, że nic już więcej nie wie na ich temat.

– Ano – zgodziła się. – O kielichu tym, co wspomniał, rzekł więcej co? Czy rację Jaźwiec miał, że już Kościej sobie nową zabawkę obraca w szponach i użyje przy następnej okazji?
– O kielichu nie rzekł nam nic.– rzekł Wolf dość szybko i bez wysilania pamięci.– Nas on nie dotyczy.
Miał rację. Miszka raczej nie traktował swych dzieci jak równorzędnych partnerów, to i po co miał im opowiadać o kielichu?
– Mnie to martwi – przyznała Marta równie szczerze, co niechętnie. – Magia. Zwłaszcza ta po drugiej stronie pola bitwy. Czarowników we własnych szeregach jestem skłonna akceptować – pokryła przyznanie się do obaw bladym uśmiechem.
– Kielich zaginął lasach pewnikiem. Nikt go nie odnajdzie na bagnach. Może w błota trafił?– pocieszył ją Wolf i napiął mięśnie dumnie.– A ja się magii nie boję. Tzimisce już wiele razy ze swą magią i potęgą na nas nacierali. I co? Psińco.
– Hm. Opowiesz na uczcie naszemu Francuzowi? Może Kościeja magowanie to para w gwizdek i cała moc to robienie wokół paru sztuczek szumu i napędzenie stracha? – zasugerowała. – Mam dla ciebie podarek.
– Podarek? Jaki?– jego oblicze się nieco rozpromieniło, bo kwaśna mina zdobiła je na wspomninie owej propozycji Marty. Nie dość że Francuzem gardził jako mięczakiem i tchórzem, to… jeszcze ciężko było go zrozumieć przez te jego łamańce.
– Zwyczajowy – Marta skrzyżowała ramiona na piersi. – I właśnie dumam, czy dać teraz, czy jak sami będziem. Bo jeśli ten tak jak pierwszy odrzucisz, to ci go w odpowiedzi tureckim sposobem w zadek zatknę – wykrzywiła się z urazą, co po pogardzeniu Borowym ogonem jeszcze się tliła. Tak się Marta wszak postarała, by równo chwosta przyciąć.
– Sami raczej… chyba że chcesz się z naszym małym sojuszem afiszować, z Jaźwcem zadzierając.– zaśmiał się chrapliwie Wolf.
– On świetnie wie – westchnęła Marta pobłażliwie – ale może i racja, że za wcześnie, by wiedzieli wszyscy i obnosić się. Zatem później. A łeb… podsuń bliżej tronu. Jak ojcu twemu łydka ścierpnie od siedzenia jak kołek, będzie miał podnóżek jak znalazł.
– Takoż uczynię –zgodził się z nią Wolf.

O grzebaniu tam, gdzie damom nie wypada, bynajmniej nie w nosie vohzda, i prostych Gangrelach

– Chcę truciznę na leszego uważyć i potrzebuję, tych tam, pryszczy z ropuchy i tym podobnych – oznajmiła Marta podstarościemu od progu.
Jaźwiec zaskoczony jej słowami zezwolił, zanim do stołu zdążyła podejść. Poradził też za bardzo w głąb bagien się nie zapuszczać, bo zdradliwe są i mogliby się barankowie Marcini potopić.

– Idziesz tłuc tę leśną cholerę? – zaciekawiła się, jak już pozwolenie otrzymała. – Wolf aż nogami przebiera, doczekać nie może się.
– Tak… Ojciec mnie wybrał, jako jednego z niewielu godnych – odparł z dumą Jaźwiec.
– To dobrze – kiwnęła głową i na znak, że rozmowa dłuższa będzie niż chwila, przysiadła sobie na krawędzi stołu koło podstarościego. – Nic tak sojuszy nie buduje jak bitka ramię w ramię. Wilhelm Koenitz nasz co prawda mało obrażalski jak na Patrycjusza, o byle co nie nabzdycza się jak dzieweczka, ale zawiedzion by był, jakbyś został.
– Dla nas wyprawa przy Ojcu to zaszczyt. Wielu jest zawiedzionych, że Ojciec zamierza ich pominąć – wyjaśnił Jaźwiec z uśmiechem.
– Domyślam się. Też kiedyś przy ojcu byłam – mruknęła Martusia, na poły ze smutkiem i sentymentem a tęsknotą, na poły z ulgą, że stan ten nie trwa już. – To moc was idzie, bo nas starosta tylko czworo zaprosił.
– Ja, Wolf, Siwy, Bjorn, może Bies… o tylu wiem – wyjaśnił Jaźwiec zamyślony.– Przy czym Bies… to moje przypuszczenie, a nie pewnik. Nie wiadomo też czy pójdzie, czy tylko w pobliże doprowadzi.
– Zatem iście wyprawa – w głos Marty wkradły się nieproszone nutki zazdrości. Gangrelka zakołysała stopami. – Czemu żeś blagę Tyrolczykowi sprzedał? – wyskoczyło zza umalowanych ust.
– Nie wiem, o czym waćpanna mówisz. Zarzut poważny stawiasz, więc go sprecyzuj – odparł z zadziornym uśmiechem Jaźwiec. – O którąż to z blag chodzi?
– Pozwoliłeś mu myśleć, że pięścią i ostrym wyrąbałeś sobie obecną pozycję – nakreśliła mu Marta posłusznie.

– Ja jestem tylko prostym Gangrelem z lasu, gdzież mi zgadywać jakie to wnioski wysuwa i co myśli światowiec Ventrue.– odparł z kpiącym uśmieszkiem Jaźwiec. Po czym wzruszył ramionami dodając.– Możliwe żem trochę podkoloryzował sytuację, ale nie byłbym pierwszym po Ojcu, gdybym nie był najsilniejszy… taka jest prawda.
– Ja jestem prosta dziewka z bagien – odwdzięczyła mu się Marta – gdzież mi rozsądzać o prawdzie i hye… rarchii. Jak żem była pierwsza, to po prostu byłam – wzruszyła ramionami. – Ojciec z jakiegoś powodu uznał, że tak ma być. Nie powiedział, ale kręgosłupa o kolano nie złamał i pozwalał stać za plecami – potarła palce dłoni o siebie. – Więc… Wolf postanowił, iże sekretny sposób, którym Gryfitę potraktował, użyje na Leszym. Tak mnie tym ucieszył, że aż mu pomogę, ażeby coś z tego wyszło. Bądź uprzejmy nie przeszkadzać.
– Nie ufałbym Wolfowi… i ty nie powinnaś. Jeśli cokolwiek knuje, to nie wszystek zdradza postronnym. Widziałaś jak Bora użył? A przecież to był jego wierny poplecznik – stwierdził z wyraźną niechęcią Jaźwiec.
– Zaufanie – żachnęła się Marta – to rzadki ptak, prosty Gangrelu z lasu. Rośnie latami. Zdycha nader łatwo. Nikt tu nikomu nie ufa i nie będzie ufał. I ty też mojego zaufania nie masz. Ale masz szacunek. Zawsze coś, prawda?
– Szacunek moich braci, moich popleczników. U Wolfa… nie zauważyłem szacunku – odparł ironicznie Jaźwiec.– Ale nie będę mu przeszkadzał, tak długo jak zachowa swe knucie na Leszego.
– Czasem wystarczy posłuszeństwo… przez ciekawość, czemuś nie związał go? Byłoby po sprawie.
– Znaczy krwią? Myślisz, że by się dał po dobroci? A siłą… Ojciec nie toleruje takich waśni poza Areną – wyjaśnił Jaźwiec.
– Nie siłą – odparła Martusia przeciągle i przymrużyła oczy. – Lecz teraz to już nieważne. A wiesz ty, po co przylazłam, głowę ci zawracać? Podarek ci przyniosłam – zakołysała gwałtownie nogami – żeby się przez ciżbę nie przepychać, jak cię twoi i moi na uczcie obsiędą jak wrony najwyższy dąb w okolicy.

– Podarek ? Ależ nie trzeba było.– odparł zaskoczony jej słowami Gangrel. – Goszczenie was to przyjemność. Dług mam, za utarcie nosa Wolfowi.
– Nie-nie – pokiwała mu Marta palcem. – Obyczaj. Tak samo dawny jak prawo gościny. Nie trzymam się obyczajów, robię się nieprzyjemna w obejściu. Bo czuję, że robię źle – zeskoczyła ze stołu, wyminęła krzesło, na którym się Jaźwiec rozwalił, i na bezczelnego otworzyła skrzynię z czaszkami i bielizną.
– Nie rozumiem cię. Nic nie masz własnego. Prócz trofeów i portek. Więc trudno było coś wybrać. Ale jest jedna rzecz, która się wszystkim podoba.
– Jakaż to?– zapytał zdziwiony Jaźwiec.
– Przysługa. Jest zacnym podarkiem. Ładnym i godnym – podkreśliła i dłonie zaplotła na plecach, zakołysała się na obcasach.
– Jaka to przysługa przychodzi ci na myśl? – zapytał Jaźwiec zaintrygowany jej panoszeniem się w jego komnacie.
– To zapewne najładniejsze w tym podarku. A nie wiem. Zdecyduj sobie. Będziesz zbyt pazerny, głupi albo okrutny, to moje ryzyko… i twoja strata. Bo razem z dopełnioną obietnicą przepadnie ci mój szacunek i szanse na zaufanie.
– To mi… zagięłaś parol. Mam teraz decydować czy dasz noc do namysłu?– stropił się Jaźwiec.
– Twoje prawo – zgodziła Marta uprzejmie. – Jeśli będę niezbyt… rozmowna, powiedz ghulowi. Jeśli przyjmujesz, powinieneś powiedzieć, że przyjmujesz – wskazała braki formalne.
– Przyjmuję… jutrzejszej nocy ci oznajmię. Może być?– zaproponował w końcu. Kiwnęła głową, że może być. Uśmiechnęła się. I odwróciła, by na powrót skrzynię otworzyć. Jedną ręką wieko przytrzymywała, a drugą trąciła jedną z czaszek, żeby się przetoczyła, może coś na wierzchu pod czerepami podręcznego było schowane.
– Lecz jedno pytanie. Dla siebie będziesz myślał. Czy dla ojca?
– Dla siebie? – spytał bardziej niż stwierdził wampir.
– Tak byłoby zapewne ciekawiej. Niemniej – wyjęła czaszkę i potrząsnęła nią, przyczepiona drutem żuchwa zaklekotała o górną szczękę – cokolwiek byś nie wybrał, powie o tobie więcej niż czerepy. To twoje ryzyko – wrzuciła czaszkę z powrotem.

O miłowania objawianiu się dziwnym raz kolejny, ani chybi nie ostatni

Zza drzwi dobiegł odgłos, jakby ktoś deski paznokciami drapał. I komentarz Martusiowy rzucony stróżującym racom, że rozkaz nieprzeszkadzania jej nie dotyczył. Węgier drzwi uchylił, a ludzie jego szparę na dwa palce wzięli za przyzwolenie, by Gangrelkę wpuścić. Zach powrócił na swe miejsce, usiadł na sienniku na skrzyżowanych nogach z plecami wyprostowanymi i dłońmi na kolanach.
– Aha – Marta splotła ramiona na piersi, na środku komnatki, czy też raczej celi gościnnej, stanęła w lekkim rozkroku. – Nie szykujesz się, wąsów tłuszczem z sadzą nie smolisz?
– Sugerujesz, że źle wyglądam? – uśmiechnął się blado pod wąsem, ale nie otworzył oczu.
– Pytam się, czy zamierzasz robić za bawidamka i podłokietnik, jak do tej pory – wycedziła jadowicie.
– Zaoferowałem Oldze ramię. Nie mogę teraz mieć pretensji, że się na nim wspiera – odparł z takim spokojem, jakby szeptał modlitwę.
Pokiwala głową, usta wykrzywila koszmarnie i cierpko.
–A gdy dama zapragnie zatańczyć, nie będziesz miał pretensji i posłusznie podrygiwal będziesz. I jej beztroski nie zarzucisz. Bo to… delikatna materia – podsumowała jego własnymi słowami.
– Mów wprost, o co ci chodzi. Bo o coś chodzi – powieki podniósł i gibko z posłania zeskoczył na równe nogi.
– Już ze mną nie zatańczysz – oznajmiła Marta beznamiętnym tonem. – Bo materia delikatna. Nawet gdy Nosferatu pójdzie piach gryźć, nie wrócisz do mnie. Bo na dworze Diabłów musisz robić za bransoletkę Olgi. Nie zamieszkasz ze mną. Bo ją szlag trafi. Więc z nią będziesz dzielił radości, trudy i zagrożenia… a ze mną chowal się za stodołą, jak mości dziedzic, co włościankę na miedzy zdybał i go chuć sparła!
Węgier, im dalej monologu, tym gniewniej oczy mrużył.
– Czyś ty, babo zwariowała? – za ramiona ją mocno potrząsnął. – Coś sobie w tej gangrelskiej główce wyimaginowała? Dopiero com tobie, jak żonie pod gwiazdami ślubował i myślisz, że moje słowo warte kupę gnoju i już inną adoruję? Wyjaśniliśmy sobie, że nic między nami nie będzie. Ja tego nie chcę ani nie chce ona. Czysta sprawa.
Za ramię mocno ją trzymając zaczął za drzwi wywlekać.
– Będzie jak chcesz.
Wleczeniu towarzyszył zgrzyt, bo się Marta podkutymi obcasikami o podłogę zaparła.
–Wyjmij czasem oczy spomiędzy jej cycków, a język z ucha. To ci pomoże w ocenie własnej roli!
Pod drzwiami nagle wybiła się z obu nóg, stopami z niemałą siłą odepchnęła od ściany. Spleceni, polecieli w tył.
–I odpieprz się od tych, co przy mnie stoją, gdy ty sobie pozycje budujesz na moim upokorzeniu!
– Kto tu kogo upokarza? – przeturlali się po podłodze. Węgier przycisnął ją od góry do klepiska. – Ja przynajmniej nikomu kłów w cycki nie wbijam!
Nie odpowiedziała. Chyba że za odpowiedź należało policzyć cios głową z barana między oczy, którym Węgra poczestowala.
–Ta. Bo ona teraz tobie towarzyszka, a ja worek na krew – wysyczała, zanim przygasły gwiazdy rozpalone ciosem. Odsunęła się po polepie i nagle zamilkła i znieruchomiala. Dwoma palcami złapała krawędzie rozdartego w szamotaninie paradnego zupana i do siebie je przytkała, z rozpaczliwą nadzieją, że się materia zrosnie.
Po ciosie zatoczył się w tył, ze skancerowanego nosa spadło kilka kropli krwi, ale Węgier się nie wycofał, tylko niżej nad Martą zawisł jakoby chciał mieć pewność, że każde jego słowo usłyszy.
– Widać zły to był plan, żeby rozłąkę udawać – strzyknął na podłogę krwawą plwociną. – Na ucztę ze mną idziesz, zbieraj się.
Podniósł się, rękawem nos wytarł i podał jej rękę.
– Oświecę kniaziowy dwór, żeś jest moją żoną. A jak ktoś na tobie rękę położy, to odrąbię.
Skupiona na zniszczonej przyodziewie poderwała głowę gwałtownie, zamrugała zdziwiona i uśmiechnęła się niepewnie. Przez chwilę.
–Mam ghule i Swartkę. Złapią mnie za rękę, jak stracę kontrolę – odparła szorstko. – Rób, co masz robić. Byleś coś z tego miał. Oprócz fochow, pretensji i wymowek, i z łaski sączonej pomocy, gdy się już nie da wyślizgać.
– Powinienem się spotkać z Chudobą, ale musi to poczekać. Nie zostawię Koenitza z vohzdem. Ty też nie powinnaś.
– Zrobię, co mogę, by mu pomóc… mnie tłumaczyć, co to koteria, nie trzeba.
Ujął ją pod rękę i wymusił marsz.
– Bez wsparcia na ziemie wilkołackie nie pójdziesz. Swartka nie wystarczy.
Zaparła się znowu trzewikami w miejscu.
–Nie pójdę sama. I nie w knieje. Puszczaj, bo się szew pruje.
Puścił. Poprawił osełedec, wąs wygładził i ramię w jej stronę wysunął, by mogła swoim opleść.
– Zaszczycisz mię, żono? – zapytał z powagą. – I powiedz, dokąd zamierzasz się udać.
– Teraz? – burknęła. – Po mój antałek weselny. I do Halszki po pomoc. Może mi naprawi, coś rozdarł, zanim przed wszystkich wyjdę.
– Trzeba było sukien ode mnie nie drzeć – wtrącił rzeczowo, ale się uśmiechnął. Oferowaną rękę zbity z tropu zaplótł na piersi z drugą. – Ale nie chodzi mi o teraz, w tej chwili. Gdzie chcesz gonić, gdy ja będę sprawę Nosferata rozwiązywał?
– Z drugiej strony karczmy – odparła przeciągle. – Z wielkim kołkiem. A teraz wracaj do hrabiny. Muszę sobie podumać, jak mieć a nie zapłacić.
– Nie możesz mi robić awantury, a kiedy ci ulegam, się nagle wycofywać. Pójdźmy razem, jako mąż i żona.
– Jakoś przeżyję. Jako i wczoraj i przedwczoraj – odparła sucho. – Ażeby było jakieś jutro i pojutrze. Ten leszy nie brzmi jak beleco.
– Nie, nie brzmi. – Stanął naprzeciwko niej ze wzrokiem całkiem ogłupiałym. – Czyli mam ucztę spędzić z nią, a ty się dalej chcesz truć? Ja was po prostu nie pojmuję.
Pokiwał głową na boki i zostawił ją tam, gdzie stała.

Nie udzielała się Marta w uczcie za bardzo, choć barankom swoim nie broniła, i warchoły wodziły prym przy stole, gdzie w kości grano, a nad ławami, gdzie mniej ważni Gangrele się rozsiedli, roznosił się swobodny i pijacki śmiech jej ghula–mołojca. Trzewiki zrzuciła, jedną stopę wsparła na karku obgryzającego soczysty gnat Dyjamencika, a drugą turlała leniwie wte i wewte po podłodze własny antałeczek, z którym przywędrowała na biesiadę, jak ktoś kto drewno do lasu nosi. Gdzieś zagubiła swój paradny żupan z lisim kołnierzem i została w samej sukni, ciemnej, prostej i niewystawnej, a siedząc za stołem, rozplotła misterną fryzurę, powyciągane z niej kwiatki obok siebie na ławie układając w spiralne konstelacje. Przyglądała im się czas dłuższy ze ściągniętą smutkiem twarzą, by zrzucić jednym ruchem dłoni, między rozsypane pod stołami wonne łodygi ajeru, umajone już resztkami jedzenia.

Poza szeptem przekazanymi Wilhelmowi, Zosieńce i Honoracie na samym początku biesiady informacjami o wyprawie na leszego i samym leszym, odzywała się z rzadka. Mruknięciami komentowała Swartkowe z Honoratą plotki o poszczególnych synaczkach Miszkowych i ich możliwościach na różnych placach boju. Zdawała się jednak bawić w miarę dobrze, i choć sama nie tańczyła, wrosła w siedzisko jak korzeniami, to postukiwała pustym pucharem do rytmu, a na pląsy swej jasnowłosej towarzyszki patrzyła z uśmiechem. Humor zdołał jej skwasić dopiero umizgujący się do contessy Góra, któremu nagle nawet gniew ojcowy przestał być straszny. I sama hrabina, obnosząca po sali razem z półnagimi piersiami swoje rzekomo niebywałe wyrafinowanie i dworne maniery. Te pierwsze objawiały się kurewskimi sztuczkami, a te drugie pogardliwymi uśmieszkami, jakimi wielka pani skwitowała trubadurkę kniaziową.
– Głupia krowa – mruknęła Marta pod nosem, ściągnęła z palca złoty pierścionek i Ginisowi podała, by zaniósł dziewce, z gratulacjami i prośbą, by jeszcze raz zaśpiewała to samo, bowiem podobało się wielce. Marcie piosnka do gustu przypadła, ale nawet gdyby kwiatuszek skrzeczał jak stara wrona i nie był jasnowłosą młódką, w jakich Martuś znajdowała upodobanie, zrobiłaby to samo. Nie dlatego, żeby Oldze dopiec, ale by pokazać Janikowskiemu, że jego starania spotykają się z miłym przyjęciem i nie idą na próżno. Bo się Włoszka i Patrycjusze tak obnosili, jakby nigdy w gościnie nie byli i prędzej czy później Gangrele dopiszą sobie do ich postępowania to, czym w istocie było. Lekceważeniem i wyniosłością. Toteż chociaż sadzając zadek za stołem planowała poza opowieścią i pogawędką z Siwym się nie wychylać, to najwyraźniej będzie musiała udzielić się bardziej niż jej się chciało, skoro się inni odnaleźć nie potrafili ze szczętem. Nie miała też wątpliwości, że jak tylko nieumarłe dworaki zobaczą odstrojone Diabły i Diablice obwieszone klejnotami, to im maniera wrócą w jednej chwili, i podziękowania za gościnę popłyną wartkim strumieniem, nawet gdy im ozory skołowacieją od lizania dupy Kościeja.

Gdy tylko wybrzmiały ostatnie słowa ballady, Martusia nagrodziła dziewkę po raz wtóry, łupiąc gromko kielichem w stół. A potem powstała i równie gromko wydarła się na całą salę.
– Popielski! Nie chlej cudzego za darmo! Zagrajże nam!

Popędzony krzykiem ghul wystrzelił ze swego miejsca jak kula z falkonetu, z zaciśniętej garści roniąc wygrane w ostatnim rzucie monety, które wsypał za pazuchę, otarł wąsy z miodu i uderzył w struny bandury. Chwacka to była piosnka, w której łby Diablików i kawałki vohzdów odrąbane mocarnymi ramionami starosty i starościńskiego pomiotu spadały szybciej niż zdążyłby ich narobić nawet najbardziej płodny i zdolny Tzimisce. "Męstwo" rymowało się nader często z "zwycięstwo", "rubieży" z "uderzy", "konny" ze "zbrojnym", a "śmiali" ze "ścierali". Czasem rym szedł dobrze, ale się omsknął, a czasem w ogóle nie doszedł do skutku. Jednak Popielski grał i śpiewał, a właściwie ryczał, z niesłabnącym entuzjazmem, a co najważniejsze, nie mylił imion i nikogo z Gangreli nie pomijał, a do ich wczorajszych opowieści hojną ręką dołożył własnych peanów na cześć ich wielkich wiktorii, wedle obietnicy złożonej ulepiwszy pieśń naprędce. Wzbudził tym entuzjazm i głośne okrzyki aprobaty… u tej części publiki, która była dość trzeźwa i dość rozumna, by ten pokaz talentu docenić.

Podczas tegoż występu Martusia wzuła nieśpiesznie i zasznurowała na powrót trzewiki, przeczesała palcyma smoliste włosy i ujęła po pachę swój antałeczek. Równie nieśpiesznie przewędrowała przed główny stół, gdzie Janikowski siedział razem z Wilhelmem i towarzyszącą mu Zosią, baryłkę postawiła na ziemi i dla wygody wsparła się o nią jedną stopą.
Spojrzenie kniazia i Wilhelma i… dość skonfundowanej Zosi spoczęło na starającej się przyciągnąć swą uwagę Gangrelce. Marta pochyliła lekko głowę.
– W tymże antałeczku – tupnęła obcasem w wieko baryłki – mam mocarny samogon z Korony, co najtęższym łzy z oczu wyciśnie. A w tymże samogonie dar dla cię, mości starosto, pode przewodnictwem rycerza u twej prawicy zdobyty – zagaiła.
– Zacny to łup… – potwierdził ze śmiechem wesołym stary wampir, aż mu się brzuch trząsł z tej wesołości. – Godny tej uczty… Nie… nie tej. Godny uczty zwycięstwa, na której to… triumfator będzie się mógł łbem bestii chwalić. Tej uczty zapewne.
– Któż to wie – odpaliła mu Marta, zęby wyszczerzywszy – kto z boju z głową bestii wróci, a kto własną na mchu złoży. Tedy piosnki dzisiejsze dzisiaj śpiewajmy, starosto, a opowieści nie przekładajmy na zaś. Bo mogą nie zostać nigdy opowiedziane. Jeno wybaczcie, że sama nie zaśpiewam. Za wiele bitew i głos się od krzyku zdarł. Lecz ghul mój śpiewa chwacko, i z chęcią świadectwem własnym opowieści mojej zaświadczy i ubarwi.
Popielski czający się za Martą krok postąpił, by błysnąć czarnymi oczyskami i niepowtarzalnym uśmiechem, zawsze chętny do poświadczania, i, szczególnie, ubarwiania. I jak Zosia i Wilhelm pamiętać musieli dobrze, przy potyczce z topcami wcale go nie było…
– Ja też ryczę jak zarzynana świnia, ale może nasz gość? – zapytał Miszka, zerkając na Ventrue. Wilhelm odparł skromnie:
– Ze mnie jest rycerz. Jedyną melodię, jaką potrafię zagrać, to mieczem na głowach wrogów… a śpiewać nie umiem w ogóle.
– I to jest dobra odpowiedź – zaśmiał się Miszka. – Może jednakowoż będzie z ciebie godny kompan, za parę lat… jak się tu w Smoleńsku tej kupieckiej mentalności pozbędziesz. Ona truje wszelkie klany.
Zosia zaś robiła wszystko, by wyglądać możliwie niepozornie. Za życia ze wszystkich swoich przyjaciółek to nie ona śpiewała kołysanki dzieciakom… Z dobrego powodu.
– Toć i tobie, Wilhelmie Koenitz, opowieść o starciu z lupinami hojnie zostawię – wrobiła Marta Tyrolczyka bezlitośnie. Niech się uczy obycia. Popielskiego pacnęła po kudłatej głowie, bo się już, niecnota, dobierał do antałka pod jej stopą. Po czym uraczyła zgromadzonych opowieścią o Powroźniku i jego dziatkach-topcach, a ghul wcinał się jej radośnie, gdy historia zaczynała zwalniać czy kuleć. Faktem, że nie widział starcia na oczy nie przejmował się zupełnie, podobnie jak i jego pani. Sama zaś historia z prawdą miała tyle wspólnego, co niektórych uczestników – Ku zdziwieniu Zosi, którą własna nieobecność w powieści wielce dziwiła, zaś koloryzowanie Popielskiego zauważalnie ją zniesmaczyło. Nie przeszkadzało to jednak ghulowi, który jak nic ciągnął dalej. Potomstwo Powroźnikowe w bagnie uległo cudownemu rozmnożeniu i rozrostowi, a na koniec naprzeciw Wilhelma, dzielnie walczącego mimo wchłaniającego go moczaru, stanął sam ojciec szpetnych topczyków. Bestyje zyskały na nie tylko na paskudności, ale i na rozumie i wredności, lecz kompanija opędzała się od nich tak dzielnie i z takim z ferworem, że aż dziw, że się ta potyczka w jaki marsz na większego wroga nie zakończyła z rozmachu. Popielski finalizował dorzynanie ostatnich potworów, gdy Marta wyciągnęła nóż zza cholewy, odbiła wieczko i uniosła czerep za skołtunione włosy. Smród buchnął niemożebny, z otwartej paszczy wypadł wiecheć piołunu, z upiornych nozdrzy jeden za drugim na strużce wódki poczęły wypływać goździki, przez Borutka i Popielskiego pieczołowicie poupychane.

– Paskudnie to wygląda – stwierdził z zainteresowaniem Miszka. – Wiele takich głów zachowaliście?
– Było… – zaczęła Marta, a Popielski wciął się jej gładko.
– … ich pięć. Ale myśmy są, mości starosto, porządna szlachta, i wódka się przy nas długo nie uchowa. A bez wódki to się te czerepy nam szybko spsuły…
Zamilkł, bo go Marta w potylicę łupnęła.
– Było blisko świtu i jeno tę jedną wzięliśmy – poprawił się Popielski momentalnie, brew mu nie drgnęła, ani wąs, ani po tonie rozeznać się nie dało, że poprzednio blagi, a teraz prawdę opowiada.
– Szkoda dobrej wódki na tak paskudną gębę, choć ponoć odpowiednia ilość trunku każde niewieście liczko w męskich oczach wygładzi.– zgodził się z nią Miszka śmiejąc się rubasznie.
Marta, która dotąd z wyrazem najwyższej koncentracji na twarzy pilnowała, by się sytuacyje cała nie zaczęła rozłazić i pruć, zamrugała gwałtownie i zapatrzyła się w Bolesława z jakimś zastanawiającym olśnieniem.
– Niektórym zaś nie trzeba wódki wcale, jako temu słowiczkowi twemu – rzekła po chwili. – I ja mam swoją ślicznotkę.
Huknęła na Halszkę po imieniu, a nim markietanka doszła do nich, biodrami kolebiąc, i dygnęła z wdziękiem i udawaną modestią, nachyliła się przez stół do kniazia.
– Ot, i słodki poczęstunek i towarzyszka miła na noc dzisiejszą, dla ciebie czy tego z twych synów, którego jej wskażesz. Skromna odwdzięka za dwie biesiady i hojność, lecz my prosto z drogi. Chyba że wojaka wolicie? – spojrzała mówiąc to na Wilhelma wymownie, że i on powinien kogoś zaoferować.
– Nie... nie… dziewka… urodna… może być dla mnie. Nie chciałbym za bardzo chłopców rozpieszczać i faworyzować jednego z nich – odparł z uśmiechem kniaź, taksując spojrzeniem Halszkę.i jej atrybuty.
Marta mogła poczuć jak piwne ślepia Zosi przewiercają ja na wylot. Usta dziewczyny ułożyły się w wąską linię, a trzymane pod stołem ręce zacisnęły się w pięść. Złość dziewczyny była wręcz namacalna, ale młoda wampirzyca nie odezwała się ani słowem – chyba po to by nie zrobić sceny.
Gangrelka skwitowała pioruny w oczach Zosinych lekkim uniesieniem jednej brwi, po czym Halszce kniazia wskazała, i życząc staroście i Wilhelmowi miłej biesiady, odwróciła się, by odejść.

Wędrująca za plecami kotłujących się przy stołach biesiadników w poszukiwaniu Siwego Marta wlazła nagle na schowanego za słupem podtrzymującym powałę Bjorna. A raczej wlazłaby, gdyby w porę nóg ze szlaku jej marszruty nie usunął, nie mając zdaje się ochoty na żaden kontakt, zamierzony czy przypadkowy. Marta mrugnęła raz i drugi. Odruchowo omiotła spojrzeniem twarz i sylwetkę Miszkowego przybocznego. Skoro tak łatwo Bestii dawał się ponieść, powinien być już wielokrotnie naznaczony, trudno byłoby ukryć wszelkie piętna zwierzęce. Winien wyglądać jak jej ojciec.

Wyglądał jak człowiek.

Siedział na biesiadzie, choć tak samo zdawał się serca nie mieć do rozrywek jako i Marta. Może i jego tak samo trzymał tu na smyczy obowiązek wobec swoich. Do tego sposób, w jaki się patrzył...

Wyglądał jak człowiek. A przy tym stróżował i gapił się jak Jaksa.

Postąpiła krok i oparła się o ścianę obok przycupniętego na zydlu, nastroszonego rudego woja, żeby mieć ten sam widok na biesiadę.
– Co widzisz? – spytała.
– Babę, co niepotrzebnie paszczę otwiera – odparł mężczyzna dosadnie. I zamilkł, ostentacyjnie ignorując Gangrelkę.
Wzrusza mnie, jak łatwo dostrzegasz we mnie niewiastę. Winnam w tobie w odpowiedzi męża zobaczyć? – Marta uśmiechnęła się półgębkiem.
– Winnaś innemu Spokrewnionemu dupę zawracać.– odparł Bjorn niewzruszony jej słowami.– Mało wam tu braciszków Gangreli, że lepicie się do mnie jak rzepy do psiego ogona?
– To przez zbroję – wskazała równie niewzruszenie. – Gangrele w zbrojach nie chodzą. A że błyszczy pięknie, to się od srok nie odgonisz.

Nic… żadna odpowiedź nie padła. Zacisnął usta w szczelinę i w ogóle nie zwracał uwagi na Martę. Tyle że jej milczenie wcale nie przeszkadzało. Na odpowiedź ojcową czasem czekała tygodniami. Toteż przysiadła sobie obok na ziemi, z sakiewki wyciągnęła grzebyk i barwiczkę, po czym ze spokojem włosy zaczęła rozczesywać, zerkając sobie na salę i coraz bardziej pijanych biesiadników.
Tyle że tym razem nie było żadnej nadziei na odpowiedź, bo Bjorn po prostu przestał na wampirzycę zwracać uwagi. Równie dobrze mogło jej tu nie być. Nieszczególnie jej to wadziło, a cisza nie ciążyła. Gdy się już uczesała, z uwagą zasmarowała wargi barwiczką. Przejrzała się w nożu, czy wyszło równo. A potem wstała i odeszła do swoich spraw, uznając, że słowa dziś nie popłyną.

Siwy łeb Siwego wypatrzyła wreszcie w jednym z ciemnych kątów sali. Chwilę potem dobiegł Martę jęk ekstatyczny i melodyjny. Gangrel w ciemnym kącie nie siedział bynajmniej sam. Zza potężnego ramienia wyłoniła się jasnowłosa główka na łabędziej szyi, szczupła rączka poznaczona kilkoma kąśnieciami wskazała Gangrelowi nieoczekiwane towarzystwo.
– Śliczny masz głos, słowiczku – rzekła Marta i opuściła wzrok na rozchełstane giezło i kubraczek trubadurki, za którym błądziła prawica Gangrela. – I instrumenta też krasne.
– Pozwoliłbym dołączyć… o ile za bardzo głodna nie jesteś. – Siwy bezwstydnie odsłonił pierś Słowiczka i ścisnął mocno, wywołując jęk rozkoszy dziewczyny. Polizał ranki po kłach na jej szyi, wywołując kolejny cichy jęk swej ofiary. Nawet bez kąsania Siwy wiedział, jak niewiastę właściwie wyobracać.
Marta uśmiechnęła się, krok dała i pogładziła trubadurkę po rozanielonym liczku, po czym suknią nogi owinęła i przysiadła obok.
– Miłyś jak i ona śliczna. Ale ja zwierzę, nie miłośnica. W takie kły zwykłam wbijać, co uciekają albo walczą, nie się łaszą. Za dużo mnie takie łagodne posiłki kosztują, a gniewna dziś jestem. Jeszcze poharatam. Inną razą, przyjacielu.
– Innym… – mruknął Siwy zerkając to na swą miłośnicę, to na Martę. Nie bardzo wiedząc, co ona planuje czynić.
– Innym – powtórzyła. – Mówię jak prostaczka, co?
Wyciągnęła grzebień, zsunęła z niego zaplątane między zębami ciemne włosy, zbiła w kulkę i pstryknęła nią w stronę świateł i stołów, po czym zachęciła Słowiczka gestem, by się na jej kolano przesiadła. Dziewczę rozkojarzone i rozanielone doznaniami zgodziło się chętnie. Przesiadło się zwinnie, choć miało problemy z równowagą.
– Nie… ino głupoty prawisz. Jeśli ty zwierzę, to winnaś wiedzieć, iż one też miłością żyją na wiosnę.– zaśmiał się cicho Siwy uwolniwszy bardkę ze swych objęć. –Więc zwierzę w tobie też miłosne.
– Ta… miłością – odparła Marta, ale dziewkę jedną ręką otoczyła miękko w talii, a grzebień wsunęła w jasne pasma włosów. – Przyszłam ci opowiedzieć, jakem obiecała. Jak się miłości nauczyłam.
– Nie bardzo… teraz byłem w nastroju na… – wskazał palcem obnażoną pierś bardki. Westchnął głośno i rzekł. – Ale niech będzie.

– Miałam z trzynaście lat… albo dwanaście. Na kupalnockę zjechali z powrotem doma drużynnicy Skomandowi. I rzecz jasna, wiele panien okolicznych poczuło przez to zaraz, jak wielkim im kamieniem ciąży dziewictwo. Też poczułam. Coś. Wiosennego niechybnie. Wszystkie wianki uplotły, uplotłam i ja. Cisnęłam w rzekę, siadłam pod drzewem, i czekałam, czy który nie przyjdzie.
Marta przerwała, rozczesane kosmyki przełożyła przez ramię Słowiczka, dłonią po piersiach trubadurki przebiegła.
– I tak sobie siedziałam, i siedziałam…
– I… co... przyszedł ktoś? – zapytał zaciekawiony wampir, siedząc grzecznie.
– A jakże. Przylazł. Z wiankiem w garści. I nie gołowąs, a jeden z wojów wodza – kiwnęła Marta krótko głową. – Z dwa razy starszy ode mnie. Jasne miał włosy, i oczy zielone jak liście. Bliznę od ucha do ust. Dzisiaj myślę, że wielce był piękny. Wiesz, co sobie wtedy pomyślałam, jak przyszedł i mi ten wianek podetknął?
– Nie… bardzo…– zadumał się wyraźnie Siwy, próbując postawić na miejscu Marty. Nijak jednak mógł. Za prosty był z niego Gangrel i zawsze silny.
– Ty pusty łbie konopny, pomyślałam sobie wtedy – Marta uśmiechnęła się blado i gorzko. – Czy tobie się naprawdę zdaje, że jak utytłasz wianek w mule rzecznym, to nie poznam, że nie mój. Czy tobie naprawdę się zdaje, że nie wiem, że pływać nie umiesz i nigdy byś do rzeki nie skoczył, choćby tam i najpiękniejsza dziewka w swojej osobie tonęła. I czy nie mogłeś po prostu przyjść i za rękę poprowadzić w krzaki?
– Dobre... – zaśmiał się wampir słysząc te słowa i zamyślił. – Aleć też może… chciał coś więcej. Zaimponować dziewoi… a nie tylko ją w krzaki ciągnąć.
– Najpewniej.
Marta obróciła delikatnie Słowiczka, schowała grzebień i wyciągnęła barwiczkę. Podetknęła dziewce pod brodę pytająco otwarte puzderko.
– Więc wzięłam ten cuchnący błockiem wianek i pizgnęłam go w zarośla. A potem wzięłam woja za rękę i zaprowadziłam w krzaki. On był miły. Cnota została stracona. Obok rosły jaskry. Potem on przyjeżdżał i chciał mnie za żonę, ale go odprawiłam. Najstarsza córka powinna zostać przy rodzicach. Koniec historii. Chcesz morał?
– Morał? A co to… morał? – zmarszczył brwi Siwy.
– Nauka, którą można wysnuć z doświadczeń – naświetliła uprzejmie.
– Aaaaa… tooo… Nooooo….– zamyślił się Siwy, znów rozważając jej słowa. Wreszcie wzruszył ramionami. – No dobrze. Mów.
– Nie ma miłości – podsumowała Marta zwięźle i na temat, zagapiła się nad ramieniem Słowiczka w stół dla gości. – Ale się i niewiasty, i mężowie godzą na wzajemne kłamstwa. I żywią próżne nadzieje. By choć przez chwilę mieć coś pięknego.
– Jam już nieśmiertelny… miłość to ludzka rzecz. Taka, jaką wspominasz. Nam zaś krótka miłostka na noc zostaje – wyjaśnił Siwy, muskając policzek Slowiczka dłonią. – I smak krwi. Gody i miłosne podchody dla ludzi są..
– Na całe życie czy na jedną noc – Marta tknęła ustami wątłą szyjkę dziewczyny – Zasada ta sama. I popatrz no, jak ci ją wypiękniłam. Zabierz, bo jednak skorzystam… – mruknęła i rozluźniła objęcia. – A z krwi, to najlepiej lupinów wspominam. Choć zaraz potem z Bestią się całowałam – uśmiechnęła się do wspomnienia. – Kniaź tutejszych, zdaje się, pod but chce wziąć. Tym kieliszkiem, co gadał, jako nas witał. Prawda-li to?
– Ano.. prawda… skoro mówił – ocenił Siwy zamyślony. – My tu od walki, a nie decydowania. Ale kniaź języka pochwycił, to wie.
– Znaczy co, że lupiny kieliszek chcą? – zmarszczyła brwi z niedowierzeniem, i biodro przesiadającego się Słowiczka pogładziła w przelocie. – Dziwne to. Nie kłamliwy jaki ten pochwycony ozór aby?
– Pies trącał lupinów i to czego chcą czy nie – wzruszył w odpowiedzi ramionami Gangrel.– Kniaź pochwycił języka i od niego wie o kielichu. A Lupiny… tu nikogo nie obchodzą.
– Jaźwiec mi czarnowieszczy, że już się Kościej tym kielichem bawi i majstruje coś paskudnego – ściągnęła usta z niepokojem. – To diabli był ten ozór, tak?
– Nie wiem... chyba nie. Ale kniaź wie – wzruszył ramionami wampir.
– Magiczne kieliszki. I magia w ogóle. Gorsze kłamstwo niż miłość – Marta potrząsnęła głową jak pies, gdy wodę z siebie otrzepuje. – To o czym mi opowiesz w odpłacie za moje wianki z błotem i morałem? O własnej cnocie, czy o ambicjach? – rozciągnęła wargi w uśmiechu.
– Cnocie chyba… bardziej. Ambicyji… nie mam – wyjaśnił Siwy z uśmiechem na twarzy. I zamyślił się.– Chcesz więc wiedzieć, jako żem cnotę utracił? To dawno temu… było… ciężko sobie przypomnieć po tylu latach.
– Twierdziłeś, że siano i hoża dziewka. To już dwa szczegóły – podpowiedziała mu Marta, bo może przez te parę godzin zdążył zapomnieć. Nie żeby była szczególnie ciekawa… ale mogła sobie popatrzeć dłużej z bliska na Słowiczka.
– No cycata była i starsza.. i rozpustna… żem ją podglądał jak na sianie chędożyła – zamyślił się Siwy, wspominając.– Jak ona miała na imię? Brygida? Jagoda? Tyle lat upłynęło.
– Ile? – zaciekawiła się Marta. Ona imienia swojego jasnowłosego woja też nie pamiętała… choć jego samego zdarzało się jej wspomnieć. – Niechaj będzie Jagoda – wybrała z dostępnych. – Słodkie imię. Z miąższem – podparła brodę na dłoniach i wysłuchała reszty opowieści. I tak jak zapowiedział przed stajnią uczciwie, tak w rzeczy samej mówcą to wielkim nie był. Ale Słowiczek była nieustająco śliczna, tedy Marta przynajmniej zupełnie na próżno w ten ciemny kąt nie przylazła. Nawet się skusić dała i pocałowała dziewkę w usta.
– A tego języka to teraz na objeździe złapaliście? – spytała Siwego.
– Nawinęła się karawana… z Moskwy bodajże i on w niej jechał. Towary bogate i małe straże, a że od naszych ziem daleko bylim... to złupilim. Ojciec go wypatrzył, pochwycił za kudły i odciągnął gdzieś na bok. Tak sobie pogadali, tak że zruszczały niemiec nagle sobie polską mowę przypomniał, choć za swe udawanie niemca oczy potracił.– zarechotał siwy. –Ojciec nie lubi jak się z nim pogrywa… a lat...osiemdziesiąt będzie. Nieee...dwie osiemdziesiątki i jeszcze dziesięć.– wyliczył na palcach.
– A to dziwne, że straże małe, gdy towary zacne. Co oni, durni jacy… to nie wiedzieli, że tu bandy zbójeckie siedzą?
– Mnie też to zdziwiło. Ale wiesz… to wcale nie byli kupcy jadący na handel. To byli uciekinierzy z miasta. I wzięli tylu wojaków, ilu zdołali nająć podczas jednego dnia. W nocy bowiem… piekło otwiera podwoje w Moskwie. Tak gadali ludzie. A co gadał Niemiec… jeden kniaź wie.– odparł z rechotem Siwy.
– Piekło tam gdzie diabły – parsknęła Marta w odpowiedzi. – A ponoć w Moskwie ich jak mrówców.
A potem jej się przypomniał fałszywy mnich chłepczący krew z płonącego kupca.
– Słuchy mnie doszły, że cię ojciec na wyprawę zabiera. To jednak muszę się napić, za powodzenie. Inaczej nie uchodzi. Poczekajcie, przyprowadzę sobie jeno coś mniej delikatnego od Słowiczka.

Nagle Martusię zaczęło potwornie suszyć.

Jeśli zaś o miłość chodzi, i wzajemne kłamstwa, to fałszywą miłość braterską Marta widziała z drugiego końca sali. Zmaterializowała się nad głowami Jaźwca i Wolfa w postaci czarnej chmury i sporadycznie strzykała błyskawicami. Podstarości coś klarował dobitnie, ciągnąc na resztkach cierpliwości, brat mu potakiwał raz za razem. Pod pasmem tatuaży za uchem prężyły się napięte mięśnie, a od uśmiechania się do konkurenta Wolf dostał trwałego szczękościsku. I nagle między nimi zafalowała zasłona świeżo wyczesanych, kruczoczarnych włosów. Marta wsparła ręce na oparciach ich krzeseł i zwiesiła własną glowę między dwa parujące ambicją łby.
– Wybacz – rzekła Jaźwcowi. – Leszy – przypomniała jego bratu zwięźle i gestem wyjście wskazała.
– Ojciec jeno go widział. Nikt poza nim. Ojciec wieści o nim skąpi, nawet swym dzieciom. Jego że silny i potężny i krwiożerczy.– rzekł wampir ruszając w kierunku drzwi powoli. –Że krew jak minog pija ino z długich ogonów.
– Wiem. Już mówiłeś. Nie pamiętasz?
– Pamiętam, pamiętam… liczyłaś, że nagle sobie coś przypomnę nowego? – zapytał wampir, uznając wszak, że sprawa Leszego na razie była zamknięta.
– Nie. Liczyłam, że z tej wielkiej wdzięczności, żem cię od Jaźwcowego boku oderwała, dasz mi flaszeczkę, którą żeś obiecał. I wyliczysz zioła, które żeś w kociołku nawarzył. Chciałam też obejrzeć te cusie, co je masz nad barłogiem. Ale skoro ci grzać ławę na biesiadzie i głową kiwać pilno…
– Flaszeczkę z tym, co mam dostaniesz… owej mikstury… ja nie warzę. Zakupiłem. Jest starucha na bagnie… wiedźma co i leczy i truje. Od niej mam – wyjaśnił Wolf, co miało sens. Nie wyglądał na takiego co nad garnkami ślęczy.
– Tu na moczarze waszym? A kędy? – zaciekawiła się Marta, nie przestając maszerować. – Do ciebie idziemy? To czemu kościółek na horyzoncie? Do kościółka to mnie nie prowadź.
– Nie mogę wyjść na dłużej z uczty. Bo despekt Ojcu uczynię i Jaźwca pozycję wzmocnię.

Objawiło się rychło, czemu do domu bożego. Najmniej chyba uczęszczanego miejsca w osadzie. Wolf podszedł do ściany kościółka i podważył jedną z deszczułek niskiego dachu. Wysunął spod niej mały gliniany dzbanuszek mocno zapieczętowany.
– Masz. Tego chciałaś?
Mały dzbanuszek zniknął w jednej z sakiewek przy pasie Marcinym. Brzęknęło głucho szkło, oznajmiając, że ma tam jakieś tajemne towarzystwo.
– To się okaże. A ciebie wszak ojciec dzisiaj wyróżnił, nieprawdaż? – rozciągnęła usta w miękkim uśmiechu. – Do krwawicy dopuszczając.
– Cóż… – uśmiechnął się tajemniczo Wolf potwierdzając ten fakt miną.
– Więc jeśli ci teraz podarunek dam, to nie zdzierżysz i pójdziesz pokazać?
– Nie… Nie muszę. Ojca mego szanuję ponad miarę, ale rabem jego przeca nie jestem. Ino synem.– odparł dumnie Gangrel.
Kiwnęła głową. Że oczywiście. Nie ma innej możliwości.
– Pytałeś, czy mi Swartka znać dała, że idzie. Nie dała. Nie ona sama. Poszłam, nie wiedząc. Jestem z Jaćwieży, mieliście tu współplemieńców moich. Myśmy wierzyli, że ci co krew dzielą, są jednym. Spleceni jak drzewa, korzeniami i gałęźmi. I jeśli twoja ręka idzie do głowy… to to czujesz. Dreszcze masz, gdy kawałkowi ciebie może stać się krzywda – objaśniła i potarła czoło. – Jestem cieniem mego ojca. Ale też zdarza mi się poczuć. Dostać znak tajemny. Hm. Nie wierzysz, co?
Nachyliła się do buta po nóż.
– Nie tyle nie wierzę, co…– wzruszył ramionami Wolf.– Nie obchodzi mnie to. Diabły mają swoją magią, twoi towarzysze mają swoją, ty swoją… czy działa czy nie. Nie od mej wiary to zależy, a poza tym nie zamartwiam się tym, co nie jest mi pomocą bądź przeszkodą.
– Dobre podejście. Bardzo… lackie – kiwnęła głową raz jeszcze i nóż mu podała, trzymając za szerokie ostrze. – Nie jako znak sojuszu – zastrzegła. – Choć pewnie żeś na to liczył. Ale jako jego początek. Na rękojeści jest moje imię i moja krew. Więc jeśli poślesz z tym kogoś do mnie… to wysłucham uważniej i chętniej.
– Będę pamiętał – odparł zamyślony wampir, biorąc owe ostrze w dłonie.

Drepcząca za podstarościm Marta rozmyślała intensywnie. O pijawkach i minogach. I krwi.
A pod samymi drzwiami alkowy kniaziowej okazało się, że jej najdostojniejszy z dostępnych w siedliszczu przewodników rozmyśla o tym samym. Spojrzenie Jaźwca było rozmaślone w sposób wyjątkowo wymowny. I patrzał się na Martę tak jakoś zupełnie inaczej niż do tej pory. Jakby planował zawiązać jej nogi i ręce w kokardy i rzucić ojcu pod nogi. Za drzwiami zaś oczekiwał starosta, opatrując wielce wymowną ranę na ręku, w alkowie unosił się nęcący zapach krwi. Nie było czasu przyglądać się czemukolwiek. Starościński palec zarządził wyposażeniem, czyli Jaźwcem, zydlem i Martą. Gangrelka odprowadziła spojrzeniem znikające plecy podstarościego, zydel zaś zahaczyła stopą i szurnęła po podłodze bliżej Janikowskiego. Przyklękła sobie na jednym kolanie na siedzisku dla wygody i wyciągnęła ręce po końce szarpi, z którymi zmagał się kniaź. I dzięki temu udało się jej ogarnąć i zmusić ściśnięte gardło, by przepuściło dźwięki mowy.
– Nie było mnie przy ojcu. Wieści miałam różne o nim, lecz żadna o śmierci nie mówiła. Pierwszy z twego pomiotu mi rzekł. Rzecz to pewna?
– Wszelkie wieści dochodzące do mnie w tym jednym się zgadzają, że on zginął i jego wszystkie dzieci, które były przy nim. Detale się zmieniają… lecz to pozostaje niezmienne – wyjaśnił Miszka i westchnął. – Wielka to strata, ale odszedł tak jak żył… nie godząc się ze zmianami tego co go otaczało.

Marta nic nie odrzekła. Głównie dlatego, że zęby zaciskała tak mocno, aż z trzaskiem pękł któryś z trzonowców. Całą uwagę zdawała się poświęcać zakładanemu opatrunkowi, a szarpie zaciągała tak ciasno, aż po bokach ciało zaczęło wyłazić jakby u baleronu.
– Przykra to dla ciebie wiadomość. Rozumiem to – uśmiechnął się smutno kniaź.– Pewnikiem o jego długu nie wiesz, więc… uznam go za spłacony. Jednakowoż… czemu chciałaś audiencyi u mnie?
Poderwała głowę gwałtownie, a wyraz jej twarzy zmienił się momentalnie. Wypisało się na nim, że opcja obskoczenia pięścią po pysku dla starosty jest sprawą otwartą. Mimo posiadanych tytułów, siły własnej i syneczków, i sztyletu ze znakiem ojca na stojaku. Marcine rączki zadzierzgnęły końcowy supeł opatrunku z taką mocą, że napięta tkanina przecięła skórę.
– Nie biorę na się nowych zobowiązań – wycedziła Marta wściekle – kiedy żałoba umysł mąci. Opłaczę ojca i braci, i wtedy przyjdę zapytać o dług.
– Długu nie ma już… śmierć wszystkie wymazuje – machnął ręką łaskawie Miszka i uśmiechnął dodając – Ano… widać w tobie Skomandowe rysy. Nie powiem. Ino on taki gładki na licach nigdy nie był.
Był, był, był, zadudniło Marcie w uszach i zęby wylazły z ust.
– Bóg, wódz i wojownik zawszeć piękny.

Wciągnęła oddech w płuca. Czuła, jak się rozklejają, zeschnięte, nieużywane worki. Ale ruch powietrza uspokajał.
– Ostatnie wieści mówiły, że w Prusach nasłali na Skomanda papieskich łowców. Co mówiły twoje, rikis?
Stary tytuł przeszedł Marcie gładko przez gardło. Pan na ziemi. To się liczyło. Wszystkie inne były tylko błyskotkami.
– Że go zdradzono, że dopadł go stary wróg. Krzyżowiec sprzymierzony z Sabatem, albo z Camarillą. Skomand uwierał obie strony… więc może to być prawdziwe – wyjaśnił Miszka spokojnie. – Jedni mówią, że zginął w bitwie, drudzy że we śnie… tak czy siak, zdajesz sobie sprawę, czym był jego zgon dla jego potomków oraz wyznawców. Jeśli ginie bóg, to jak potężny jest jego pogromca?
– Jako kto, mam odpowiedzieć – mruknęła Marta i zagapiła się na nasiąkający krwią opatrunek. – Wyznawca? Córka? Wódz u jego boku… a może ta, co sama na niego podniosła rękę? Którą też czczono jako bóstwo, hm?

Machnęła dłonią i wyciągnęła nóż zza paska, wsunęła ostrze ostrożnie pod zbyt ciasno zawiązane szarpie.
– Jaźwiec mówił, że był ci Skomand druhem. Ile ty masz lat, rikis? Bo bóg, którego pamiętam, nie miał przyjaciół.
– Hmmm... niech policzę… jakieś trzysta czterysta przed… a po… który to mamy? A tak … więc wychodzi około… dwa tysiące? Nie… mniej… ale gdzieś koło tego. Byłem tu przed krześcijanami – zadumał się kniaź, licząc na palcach. – To była wtedy dobra ziemia dla takich, którzy chcieli wykrawać własne domeny.
Nie skomentowała, trawiąc, co jej zapodano. Przecięte okrwawione szarpie przez chwilę trzymała w ręku. Bezwiednie przywiodła je do nozdrzy, a potem, za bardzo nie wiedząc co ze szmatami zrobić, wepchnęła je do rękawa i od kraju halki urwała pasmo lnu na nowy opatrunek. Odezwała się dopiero, gdy zadzierzgnęła ostatni supeł.
– Czy pakt wasz z ojcem znaną był sprawą? Może wpaść na jego trop ktoś… obcy? Nie stąd? – spytała wolno.
– Czemu pytasz o to?– zdziwił się Miszka, przyglądając się podejrzliwie Marcie.
– Dociec próbuję, czy jadą po twój żywot. Czy po mój jeno.

Wstała z niewygodnego przyklęku na zydlu i podeszła do kominka. Pogrzebacz ujęła ostrożnie i najpierw miejsce między polanami zrobiła, a potem bandaże cisnęła w żar i pilnowała, by się spaliły ze szczętem. Wokół w popiele poniewierały się nadpalone resztki pergaminów, nie do rozczytania już.
– Jeśli ktoś, kto pokonał boga jedzie i po ciebie, to winieneś krwi swojej pilnować. Są tacy na zachodzie, co z jednej kropli tajemnice potrafią wyczytać. I inne rzeczy uczynić.
– Jednego takiego przywiodłaś ze sobą. To jedna tych nowych linii. Zwą siebie Tremere, tak? – odparł zamyślony Janikowski i uderzył dłońmi o swe uda. – O mnie się bać nie musisz. Kościej pilnuje, bym zawsze był gotowy.
– Marcel Lecroix. Tak. A także książęta Wiednia i Krakowa.
Pogrzebaczem podgarnęła resztki pergaminów pod polana.
– Oni siebie zwą Tremere. A inni ich Uzurpatorami. Jakkolwiek zwał. Francuz jest mój i głupot robić nie będzie. Ale nie odpowiadam za cały klan… co nie bez powodu żmiję ma w herbie.
Zapatrzyła się w ogień hipnotycznie, przesunęła ręką na granicy odczuwania ciepła płomieni.
– Z Krakowa za nami ruszył Krzyżak. Myślałam ja, że moim tropem, za jakiś kasztel spalony czy potomka rozerwanego między dwoma brzózkami. Kto go tam wie jednak. Może i krew Skomanda wyplenić chce. A może i ciebie rikis, nawiedzić. Za dawne krwawe zasługi.
– Niech spróbuje… Tanio skóry nie sprzedam – zaśmiał się głośno wampir. – No i ja nie jestem otoczony wrogami… choć po prawdzie, to mnie nie lubią. A ciebie pewnie ucieszy, że Camarilla planuje rozłożyć zakon czarnych krzyży od środka. Zapewne spełnił już swój cel… jakikolwiek on był.
Pokręciła wolno głową.
– Nie ucieszy. Moje plemię w piachu. Moje ziemie zajęte. Braci już nie mam i ojciec odszedł. Jeno ten wróg mi został.
Odłożyła pogrzebacz z brzękiem.
– O rozmowę zabiegałam przeze tych, o których list posłałam. I lupiny.
– Co z lupinami?– zapytał Miszka przyglądając się wampirzycy.
– A szalej je jaki tknął. Te, co nas zaatakowały. Tego, co go Jaźwiec złapał. Myślałam, że Kościej im we łbach namieszał i iść chciałam się wywiedzieć na ich ziemie. Ot, sobie sposób umyśliłam, by nową główkę zdobyć. I na mir zasłużyć. A teraz wychodzi, że to faktycznie diabelska magia. Diabelski kielich magiczny… – wyłamała z trzaskiem palce. – I poszłabym, bo się teraz przy Leszym i tak na nic nie zdam. Za bardzo śmierć własna łaskawa i piękna się zdaje. Jeno gdybyście poczekać mogli jutro. Dwie godziny po zmroku. Wolfowi w przygotowaniach obiecałam pomóc i mogę nie zdążyć z moczaru wrócić, jeśli od razu skoczycie – zmarszczyła brwi, i czepiła się tej obietnicy jak pogorzelec jedynego garnca, który ocalił z płonącego domu. – Wolałabym mu słowa dotrzymać. Zwłaszcza że rację mieć może.
– Możemy poczekać. Leszy nie zając… a póki siedzi na mych ziemiach, Kościej go nie zwącha chyba że… – zamyślił się Janikowski.
– Chyba że z głodu leszy pójdzie szukać wampirzej juchy bliżej granicy? – podpowiedziała Marta.
– Nie jest aż tak szybki. A Bies ma przykazane czuwać i w razie czego… poświęcić…– stwierdził z oporami kniaź.
– Zatem pośpiech jest wskazany. Wszystko mam gotowe i pójdę zaraz, jeno Wilhelmowi dam znać. Lecz czemu Kościej miałby wywiedzieć się?
– Nieważne… stare dzieje. Dam ci przewodnika…– rzekł Miszka, lecz Gangrelka uznała że ów przewodnik bardziej szpiclem będzie, pilnującym Marty. – Hmmm… Może… Soroka.

– Zdałby się. Szybciej zaczniem, rychlej wrócim – kiwnęła poważnie głową. – Obaczym, czy się uda osłabić stwora jej własną bronią. Zali tak jest, że on jako minóg żywi się? – spojrzała nieruchomo w kniaziowe oczy.
– Mniej więcej… tak – odparł wymijająco kniaź. – Ale to szerzej omówię z czempionami, których poprowadzę.
To trawiła dłużej niż przyczepienie ogona, pilnującego każdego kroku i patrzącego na ręce.
– Wiedząc jak, może byśmy wydumali, jak go zniechęcić do przysysania. Lecz rozumiem konieczność zachowania tajemnicy. By na przyszłej jesieni nie przyszło ze wschodu pięć podobnych? – zapytała płasko.
– Nie znam tajemnic tego Leszego. Zapominasz waćpanna, że ja z nim jeno walczył. Nie było czasu się przyglądać dokładnie jak on się karmi.– przypomniał ze śmiechem MIszka.
– Więc… czemu jeno tym co ruszą? – nie zrozumiała Marta doszczętnie i zmarszczyła brwi. – Zapewne nie moja sprawa – orzekła wolno. – Lecz taka natura nas wszystkich. Do tajemnic ciągniemy jak muchy do krowiego placka.
– Tak bezpieczniej… Im mniej osób wie, tym mniejsza szansa, że ktoś wypaple.– wyjaśnił Miszka krótko.
– Toć wokół pustki na wiele dni drogi – machnęła Marta ręką. – A coby zwierzaczka posłać, to trzeba…
Urwała i zamrugała gwałtownie.
– … umieć. Z nas jeno ja i Swartka umiemy. A my według prawa i obyczaju pode tobą.
– Takie myślenie… przywodzi do zguby. Ostrożnym trzeba być – odparł z ironicznym uśmiechem brodacz.
Kiwnęła głową. Że tak, że trzeba. Prawie słyszała w myślach trzask iluzorycznych szczęk, w które kniaź właśnie sobie wdepnął.
– Lecz my obedwie tu ledwie przeze chwilę. Tedy nie my powodem, dla którego ostrożność zachowujesz nadzwyczajną.
Potarła czoło zmęczonym gestem.
– Otrzymałeś list ode mnie, rikis? I… czego oczekujesz jako starszy klanu?
– Prawdy… na temat tego co znajdziesz przy lupinach. Jeśli coś znajdziesz… – zadecydował Miszka.
– Jeśli… – powtórzyła i uśmiechnęła się blado i smutno. – Nie wierzysz we mnie. Niech i tak będzie. Zawszeć to lepsze niż twoi synowie. Jeden mnie straszy. Drugi twierdzi, że i tak nie ma za czym gonić. Za prawdą zawsze warto. Będą potrzebowała znaku jakiego ode ciebie. Listu polecającego czy pieczęci. Bez swobody przejazdu niewiele zdziałam. Jest też moje jeśli.
– Soroka lub inny mój synek pójdzie z tobą. Lepszego listu wymarzyć sobie nie mogłaś.– odparł w odpowiedzi Gangrel.
– … i przewodnik w jednym. Biorę – skinęła. – Postaram się oddać, jako mi przekazano. Jeśli zaś znajdę cokolwiek, i wrócę z prawdą… Udzielisz mi synków, gdy zabójca ojca tu za mną zgoni. Żebym mogła się zabawić, jak za dawnych czasów, ostatni raz. Moi z koterii nie rozumieją.
– Jako kniaź winienem ukarać tego, kto samowolnie poluje na Spokrewnionych pod moją opieką. Takie są chyba reguły Camarilli?– przypomniał jej z uśmiechem Miszka.
– Owszem, takie właśnie są – odparła Marta śmiertelnie poważnie. – Znam je na wyrywki. Lecz czy nie obiecałam prawdy?
Bo prawda była taka, że owe prawa kniaź może sobie zastosować albo i nie.
– Jak się sprawisz… synków użyczę. Na zabawę ci pozwolę.– zgodził się Miszka.
– Natenczas… dla Swartki znajdzie się jaki las? Jeśli będę musiała ją za sobą zostawić, to lepiej nie pod miastem.
– Są jakieś lasy na południu od miasta. Może się w nich ukrywać… jeśli chce – zamyślił się Miszka oceniając sprawę. – Jeśli nie przeszkadza jej bełkoczący mnich w ruinach klasztoru jako sąsiad.
– A jemu niedźwiedź – mruknęła Marta i skrzywiła się, niezbyt chętna do wysyłania wietrznicy tam, gdzie ostatnio zaatakował zabójca z cieni.
– Dostanę prawdę?
– Jest wiele prawd. – odparł z uśmiechem Miszka.– O którą konkretnie zapytujesz?
– O twoje widzenie krakowskiej koterii. I roli dla niej.
– Tej która została w Krakowie, czy tej która przybyła?– zapytał Miszka spoglądając wprost w oczy wampirzycy.
– Zostali, przybyli. To różnica tygodni jeno – odwzajemniła spokojnie spojrzenie. – Obydwu.
– Czyżby krakowscy Spokrewnieni chcieli się tu przeprowadzić?– zażartował Miszka choć uśmiech miał fałszywy. Ta wizja go nie cieszyła.– Ci co są, ci co przybędą… to zboże przed młóceniem. Część robi to zdrowe ziarno… reszta to plewy do usunięcia. Kto się czym okaże, czas pokaże.
– Ci co przybyli? – skinęła.
– Też… to samo. Sama zresztą wiesz, że nie wszyscy twoi towarzysze to zdrowe ziarno, prawda? Nie za każdego z nich dałabyś sobie głowę uciąć.– ocenił stary Gangrel.
– To złe słowa, co ciągną złe myśli. Zbyt łatwo Jaćwież dawała sobie uciąć głowę. Ze smutku za tymi, co umarli.Bo się nie dało odnieść zwycięstwa dość wielkiego. Sami siebie wytłukliśmy… na równi z Zakonem. Niechaj moja głowa zostanie, gdzie jest.
– Tak.. nie oczekuję twej oceny twych towarzyszy. Rozumiem lojalność. No i za długo cię tu trzymam – odparł z uśmiechem stary wampir. – Jeśli chcesz możemy zakończyć tę audiencję.
Ściągnęła brwi. Miała wrażenie, że ona do kniazia o ikonach cerkiewnych mówi, a on jej w odpowiedzi o uprawie winorośli. Jego tubalny śmiech dudnił pod powałą i zaczynał drażnić. I wszystko woniało już krwią.
– Po prawdzie to sądziłam, że bez więzów koniec nie nastąpi – mruknęła i wstała. – Laba naktis.
– Kusi, prawda? – stwierdził Miszka, przyglądając się twarzy Marty. – Ale przymusu nie ma. Gdybym wymuszał, to taka lojalność tania jest. Sama musisz podjąć tę decyzję.
– Taka lojalność, o jakiej mówisz, wymaga zasług z obu stron – stwierdziła Marta sucho i ukłoniła się lekko. – Dziękuję za gościnę. I przewodnika.
– Więc poczekajmy na taki czas. Odpoczywaj, córko Skomanda – odparł z uśmiechem Miszka.

Marta drgnęła. Imię ojca podziałało jak ostroga. Krew zawsze ciągnęła i kryła sobą wszystko inne. Już rozważała Marta sobie, jakby to było, jakby się zdarzyło, i z której by tu strony starościński kark ugryźć. Z przodu się bowiem szło uplątać w bujną brodę, z tyłu nie przebić zębami przez niedźwiedzie futro na plecach. Teraz zaś myśli wróciły na dawne koleiny, odwróciła się bez słowa i wyszła, a już za drzwiami oczy jej zaszły czerwienną wilgocią. Pociec zdążyły po policzkach krwawe strużki, kiedy się zorientowała, że sama w korytarzyku bynajmniej nie jest. Jaźwiec cały czas warował pod drzwiami, a teraz stał jakby kij połknął i się patrzył. I chyba mu się zdawało, że został świadkiem jakiejś słabości. To i Marta się spojrzała przez zasłonę szkarłatnej mgły, prosto w oczy podstarościego. Wyprostowała się dumnie. Dała krok w jego stronę, choć przez to musiała głowę ku znacznie roślejszemu zadzierać.
– Lepiej widać z bliska?
– Ja żem nic nie widział?– skłamał gładko Jaźwiec.
Marta zamarła. A już miała suche, wysunięte kły obnażyć. Zbił ją z pantałyku i skonfudował, i chwila na ciskanie obelgami minęła. Dowód na to, że potrafił sobie podstarości poradzić i poza dołkiem... albo na to, że pewne charaktera nie sypną iskrami, choćby i nimi sto lat o siebie tłuc. Po Marcinym policzku przemknęła kolejna szybka krwawa strużka, a Gangrelka wolno dobyła noża. Kosmyk swoich włosów złapała w garść i ostrzem chlasnęła przy samej skórze. Jedno po drugim, czarne pasma spływały cicho pod Jaźwcowe stopy.
– Mój ojciec – rzekła w końcu niegłośno, ale dobitnie – był wodzem i wojownikiem większym niż my obydwoje i wszyscy twoi bracia razem wzięci. I nie będę udawać, ani ty nie będziesz, że nic nie stało się. To nie kundel zdechł pod płotem.
Jaźwiec cosik chciał rzec, ale swym głosem, spojrzeniem postawą.. Marta wbiła go w podłogę… metaforycznie co prawda, ale dobitnie. Bo wyglądał jakby ogon podkulił pod siebie.
– Rzeknij Soroce, że czekać ma przy łodziach.
Jaźwiec skinął tylko głową i pognał, jakby mu się zadek palił.