Nawet się nie zdążyła zastanowić, jakim cudem lupin wyskoczył przed nich tak nagle... gdy wyskoczyły dwa kolejne. Milos rozkaz wrzasnął, ona wodze swojego konia Ginisowi rzuciła, to samo zrobił Popielski. Skoczyli naprzód, obok siebie, bo nic tak zbójeckiej krwi nie gna jak widok herszta bieżającego przodem. Tak powinno być i tak właśnie zrobili...

A potem wszystko spektakularnie diabli wzięli.

Z wozu nagle gruchnęła całuśnica Borutkowa. Zaleciało ostro prochem, a stojąca tuż obok Marta wrosła w ziemię, bo ogłuchła doszczętnie na jedno ucho. Drugim jeszcze cokolwiek słyszała, że mianowicie Węgier krzyczy coś, ale co i do kogo, wyrozumieć nie potrafiła całkiem. Spod wozu wyprysnął nie mniej niż ona ogłupiony hukiem i poirytowany Diament, susem przesadził składającego się do strzału klęczącego Karauta. Łapami go zawadził, kula smyrgnęła w ciemność nikomu nie czyniąc szkody, a basior roztrącił dwóch zbójców czekanami broniących się przed pazurami rosłej bestii, by samemu zawisnąć na wilkołaczym ramieniu i zacząć szarpać.

Było to jednakże zaledwie dyskretne a subtelne zagajenie burdelu, który ogarnął niebawem tyły kolumny.

Marta ocknęła się wreszcie, z obrzyna ponad ciżbą wypaliła w tył głowy sczepionego z jednym z jej ludzi wilkołaka. Odrzucając bezużyteczną broń, rosnącymi ciągle pazurami po wnętrzu drugiej dłoni chlasnęła, by krew wypełniła ryty na włóczni. Przez tę chwilę mur z jej ludzi zdążył się rozpaść na kilka chaotycznie odgryzających się lupinom grupek. Pośrodku tumultu Popielski wywijał przed siekącym z furią pazurzastymi łapami wilkołakiem jak cygańska tancereczka, z diabelskim uśmiechem na wąsatym obliczu. Zwinął się nagle, by szablicę do lewej ręki przerzucić... czort wie, komu chciał tym fechtmistrzowskim figlikiem zaimponować, walczącej niedaleko Swartce czy wilkołakowi. Na lupinie wrażenia nie zrobił. Wilkołak nie czekał, aż ghul rękojeść pochwyci. Złapał szlachcica wpół i cisnął w powietrze. Popielski przefrunął nad walczącymi jak gołąbek pokoju, rękami i nogami machając gwałtownie, by zderzyć się finalnie z bokiem wozu.

Marcie w uszach piszczało jak na sabacie szalonych pastuszków. Gdzieś z tyłu jakiś nowy tumult się wszczął, Zach nadal krzyczał coś niezrozumiałego zupełnie, a jej ludzie nagle w panice zaczęli podawać tyły. Wrzasnęła do Swartki, by się odciąć nie dała i skoczyła, by lupinom pierzchających zbójców ścigającym na drodze stanąć.

Swartka wraz ze swym niedźwiedziem wzięła w tany kolejnego likantropa i zatraciła się w krwawym tańcu, zapominając o całym świecie. Jedno spojrzenie na dziką wampirzycę i Marta wiedziała że wampirzyca wpadła w szał podobny temu, w jakim walczyły wilkołaki. Jedynym pocieszeniem dla zbójniczki był fakt, że choć nadnaturalnie wytrzymałe i pogrążone w szale, to jednak lupiny zatraciły gdzieś swoją żywotność. I rany zadane żelazem nie goiły się.
Jaksa był zajęty własnym tańcem z likantropem, a Wilhelm próbował związać walką ze swymi ludźmi i otoczyć wilkołaki po drugiej stronie obozu. Diamencik jednakże pojawił się koło Marty jak na zawołanie.

Stojący na chronionym przez swą magię Tremere wyglądał jak smutny sęp. Jego czarny płaszcz pod wpływem podmuchów rozwiewał się niczym dwa skrzydła. Magya w jego dłoni formowała ogniste pociski, którymi rzucał w poruszające się szybko wilkołaki. Potwory były szybkie, były też duże i łatwym celem dla ognistych pocisków Marcela. Jeden ruszył na wóz, powalając na ziemię każdego śmiertelnika, który odważył stanąć się na jego drodze, ale odskoczył niczym poparzony, gdy dotknął wozu. Klątwa Francuza działała. Skrzętnie skorzystał z tego Popielski. Przecknąwszy się, rozejrzał się szybko, po czym wczołgał się pośpiesznie między drewniane koła.

Marta rzuciła wzrokiem za siebie, gdzie się jej uciekający zbóje wraz z pierzchającymi grasantami Zosi w jeden pędzony paniką tumult skłębili się i jak kulka kłaków wiatrem gnana wpadli w Zachowych Węgrów. Zgromadzona bezładnie ciżba ściągnęła uwagę lupinów.
– Czarowniku! – wydarła się Marta ponad gwarem, Francuzowi nacierające bestie szpicem włóczni wskazując. – Zatrzymaj ich!

Diamenta na jednego z lupinów poszczuła, sama z włócznią zastąpiła drogę kolejnemu. Tremere najpierw podpalił wilkołaka, a potem… widząc że ogień nie daje szybkich efektów, sięgnął po inną sztuczkę i… wilkołak zaczął zapadać się w sobie, jakby coś go wysuszało od środka. Niczym żabę wystawioną na słońce.

Marta z trudem dawała sobie radę z wilkołakiem w szale, silnym i szybkim… Diamencik nie dawał sobie rady w ogóle. Nawet pojony krwią wilk nie był wyzwaniem dla opętanego szałem wilkołaka. Na szczęście Diamencik otrzymał wsparcie od Koenitza, którego błyszcząca zbroja spływała krwią. On to razem ze swym przybocznym zajęli się ową bestią. A Marta musiała sam na sam walczyć z bestią szybszą, silniejszą i wściekłą, która mogła ją rozerwać jednym ciosem.

Zbójniczka wrzeszczała. Wrzeszczała, bo już wiedziała, że pola może nie dotrzymać, że ręce ma zbyt słabe mimo spalanej w bitewnej zawierusze krwi. Wołała po Diamenta, wczepionego w ramię innego lupina, związanego walką. Popielskiego schowanego pod wozem. Swoich ludzi, co stchórzyli sromotnie i w drobiazgi rozpierzchli. Swartkę, która jej teraz odpowiedzieć nie mogła i ojca, któren nie odpowiadał prawie nigdy.

Wilkołak wyminął pazurami włócznię i bok Marcie rozpruł jak stare prześcieradło. Piskanie w uszach Gangrelki przeszło w jednostajny wizg. W oczach jej pociemniało. Potem gdzieś z boku świsnęła węgierska karabela, a wilkołak odsłonił okolice serca.

Na twarzy po prawej stronie ust miała czerwoną plamę. Tak jej się zdawało. Ale Koenitz stał kroków parę od niej, napierśnik zaś cały miał upstrzony rozbryzgami krwi i nie dało się rozsądzić, czy to stal zbrukana, w której się przejrzeć chciała, czy też oblicza nie doczyściła sobie po walce. Ta druga możliwość nieprzyjemną była jej wielce, bo oznaczała, że się przed momentem Zachowi objawiła unurzana w posoce jak żerca... a nie chciała, by on ją taką oglądał. Nie chciała też, by ją oglądał, gdy będzie robiła to, co konieczne.

Koenitz tymczasem skończył ciche dyspozycje Brunonowi wydawać i spojrzał ku niej pytająco, gdy studiowała własną twarz, znów jak dawniej, w ostrzu noża.
– Trupy – rzekła chrypliwie, gdy zgrzytnięcie płyt pancerza oznajmiło wszem i wobec, że Patrycjusz nie tylko skupił na niej swoją uwagę, ale i krok postąpił bliżej, by się im łacniej rozmawiało. Schowała nóż i pociągnęła dłonią po pobojowisku, pokazując, które trupy na myśli ma. Wilkołacze. Powracające w upiornym danse macabre, ruchu nieprzynależnym życiu, do ludzkich i wilczych kształtów. Trupy rozszarpane i trupy pocięte mieczami i toporami. Zmiażdżone, zdekapitowane i wypatroszone. Naszpikowane strzałami i bełtami kusz. Osmalone od prochu bliskiej palby. Częściowo upieczone i zwęglone przez tremerskie zaklęcia.

– Nie powinniśmy zostawiać za sobą takich trupów. Dowodów czarowstwa. Nieludzkiej masakry. Chcesz ruszać już? Idź. Ja pochówek lupinom sprawię i ślady do grobu zatrę. My Camarilla. Tak trzeba.
– Ostawię paru do pomocy, tych lżej rannych – potwierdził Koenitz skinięciem głowy. – Tu wokół lasy toteż szansa niewielka, by ktoś szybko odnalazł, ale strzeżonego… – nie dokończył zamyślony. – Myślisz, że ich krewni… tych werewolfów… będą szukać pomsty?
– Być może… Być może jeden z nich nawet się ostał. Sarnai mówiła o tuzinie i pół. Liczył ty ciała? Siedemnaście. Tak czy inaczej… jak pogrzebię zmarłych, pójdę z Diamentem po śladach. Choć kawałek – dodała ciszej.
– Ślady… mogą tu być mylące. Te stwory nie walczyły jak oddział… możliwe, że parę pogryzło się między sobą, zanim na nas trafiły – zamyślił się Wilhelm.
– One nie walczyły jak lupiny – odparła. – Nic nie robiły jak lupiny. Ich krew nie pachnie jak wilkołacza. Smak też znam, ale próbować, czy inny, nie zamierzam.

Zawahała się na moment.
– Krwi nabrać można i zbadać, jak kto w magicznych sztukach obznajomiony. Każesz czarownikowi? Krew jednego z nich zbadać? I… ciało?
– Ciało bym ostawił… za dużo przyciągnie spojrzeń. Krew wziąć można – zgodził się z nią Koenitz. – Jednak jej zbadanie może kłopotliwe. Smoleńsk to nie Wiedeń czy Praga… nawet nie Kraków. Nie ma co liczyć na pracownie alchemiczne w mieście.
Obróciła się, obrzucając wzrokiem Marcela wędrującego pośród trupów.
– To i owo pewnie wziął ze sobą. Tremerzy to zapobiegliwe bestie… a co do możliwości na zapadłej prowincji. Żebyś się nie zdziwił. Szlachta i łyki, a Żydzi osobliwie, w rozmaitych rozrywkach gustują.
– Nie wątpię – odparł cicho Wilhelm, nachylając się ku Marcie.– Ale właśnie wśród takich osób gustujących w osobliwych rozrywkach Diabły będą mieć swych szpiegów.
Palec wskazujący wsparła o napierśnik, żeby się Tyrolczyk jeszcze niżej nie nachylił przypadkiem, jakby mu taka fantazja się zebrała.

– Nie taki tępy buzdygan z ciebie, Wilhelmie Koenitz, co?
– Tępe trepy nie zostają Ventrue – wyjaśnił cicho Wilhelm, po czym dodał konspiracyjnym tonem.– Możliwe że to, z czym się zetknęliśmy, to nie werewolfy, a vohzdy… choć mała szansa na to. One wyglądają inaczej zazwyczaj… styl ich wyglądu zwykle jest inny.
– To kiedyś były lupiny. To akurat pewna. Ale… wystarczy vohzda posiekać, by zabić? – wskazała palcem na zmasakrowane truchło obok Patrycjusza leżące.
– Tak.. to kupy mięśni kłów i pazurów… różnie poskładane, ale zawsze kupy mięsa. Nic więcej. Nie wymagają finezji, magyi, sztuczek… brutalna siła wystarczy i zawsze lepiej wpierw usunąć dowódcę z pola bitwy – odparł Koenitz, prostując się i mówiąc już głośniej. – Bojowe twory Tzimisce nie grzeszą zwykle inteligencją.

– Bydlę zawżdy bydlęciem pozostanie – przytaknęła Marta również pełniejszym głosem, po czym dodała znowu ciszej. – Jak Zach się zapyta, gdziem sama polazła i czemu tak długo nie ma mnie, co mu rzekniesz, niegłupi Patrycjuszu?
– Kobiety, jak kotki, chodzą własnymi drogami. Mądry kochanek nie drażni połowicy wypytując o ich samotne wędrówki. A tym bardziej nie pyta o to innych – wzruszył ramionami Kainita, uśmiechając się kpiarsko.
Pokręciła głową.
– Mądry dowódca dba o swych ludzi. I zawsze wie, co czynią. Musisz być sprytniejszy, Wilhelmie Koenitz. Bardziej.

– Jeśli ty nie powiesz Zachowi, gdzie idziesz... To czemu ja mam go wtajemniczać?– zapytał ironicznie Wilhelm i splótł razem ramiona. – Jak wspomniałaś, mądry dowódca wie, co czynią jego ludzie. Daleko zresztą zajedziesz przez pół nocy?
– O. To pierwsze pytanie. Było bardzo dobre – skinęła lekko głową. Coś jeszcze miała rzec, ale dostrzegła, co czyni Jaksa, dotąd klęczący nieruchomo przy jednym z porozrywanych ciał. Wpierw oczy rozwarła szeroko, potem zwęziła w szparki i bez słowa ruszyła na bożogrobca, coraz szybciej idąc i szybciej, na koniec biegnąc prawie.

Szukała, wpierw na wozach i pod wozami, potem po zaroślach okolicznych. W wykroty i pod wywrócone drzewa zaglądała, bo człek przerażony w dziurę mniejszą ode siebie wcisnąć się potrafi i zastygnąć tam bez ruchu, głuchy na nawoływania.

To młodszy Bilecki znalazł brata. Krzyknął rozpaczliwie takim głosem, że nim Marta z krzów wypadła, cała się wiara zbójecka do niego rzuciła na przełaj przez pobojowisko.

Spod zwalistego cielska pokrytego zbitą w kołtuny czarną sierścią wystawały nogi w butach czarnych, jakie hołota mazowiecka nosiła, znoszonych i ze zdartymi zelówkami. Gdy truchło na bok odwalili, Halszka dłonią usta koralowe zakryła, Karaut przeklął głośno w starym języku, a Popielski z wrażenia po katolicku się przeżegnał.

Bestia odgryzła starszemu Bileckiemu prawą połowę twarzy. W dłoni martwego mężczyzny ciągle tkwił okrwawiony kindżał. Pierś lupina, tam, gdzie potwór winien mieć serce, była czerwoną miazgą.
– Zabrał z kurwy syna ze sobą – rzekł Karaut chrypliwie. Młodszy Bilecki klęczał przy bracie, nie rzekł słowa, nie uronił jednej łzy. Głowę tylko spuścił nisko.
Marta ręce uniosła, z drzewa nad kręgiem zbójców wokół martwego towarzysza stłoczonych dwa liście zerwała, przyklękła, spódnice okręcając wokół nóg, by ich w grząskim od posoki błocie nie nurzać. Zamknęła Bileckiemu oczy i na powiekach po liściu zielonym ułożyła.
– Zginął dzielnie. To nie było po nic – rzekła twardo, a potem raz jeszcze i kolejny, dopóki brat poległego za nią nie powtórzył. Dopiero wtedy ramię mu uścisnęła i wstała.

– Znów bez łupów, dola zasrana – westchnął ciężko mości Popielski i skrzywił się koszmarnie, gdy go połamane żebra zapiekły. – Coś tam cennego mieli… ale ktoś ich ograbił przed nami.
Splunął między trupy, gdy spojrzała ku niemu pytająco. Ale do myślenia jej to dało. Nachylona nad lupinem, który Bileckiego na wieczne biesiadowanie do przodków wyprawił, oglądała zerwane rzemienie na szyi i nadgarstku martwej bestii. Nozdrza jej drgały niespokojnie ode zapachu krwi, co jak ta, której niegdyś kosztowała nie woniała. Dłoń w ranie unurzała i do nosa przysunęła, ostrożnie cuch wciągając. Zaraz rękę w trawę niedawno wzeszłą, a teraz przez walczących zdeptaną zaczęła wycierać gwałtownie.

– Ilu martwych masz? – Coś w Marty zachowaniu musiało zaniepokoić Zacha, który zbliżał się do nich zza pleców. Zakrwawioną broń wytarł szmatą i schował przy pasie. Nad martwą bestię łypnął, butem trącił.
– Ostaw go – syknęła zamiast odpowiedzi, brwi ściągając gniewnie. – I krwi ich nie chłeptaj. Dziwna ta jucha. Nie ichnia… I oni jak nie oni, odmienieni. Nie pij tej krwi.

Karaut czoło rękawem od żupana oderwanym obwiązane potarł. Westchnął mrukliwie jak niedźwiedź, ramiona potężne przykurczył, wzrok wyblakłych od starości oczu w darń pod stopami swoimi wbił. Bilecki znad ciała brata się podniósł. Reszta hołoty żywotne zainteresowanie udawała a to poczynaniami klechy i czarownika wśród trupów krążących, a to drzewami okolicznymi, a to niebem nocnym i miesiączkiem bladym nad nimi. Tylko Popielski zęby ku husarzowi suszył w uśmiechu, ni trochę się przed dowódcą nie turbując tym, że pola nie strzymali i nogę dali w niesławie, innym jeszcze w oddziałach tumult czyniąc. Łypał czarnymi, aksamitnymi oczyskami o rzęsach jak u dziewki długich – bezwstydnie, beztrosko i cokolwiek zaczepnie.
– Znów bez łupów… – oznajmił powtórnie i znacząco. – Bieda z nędzą, mości pułkowniku…
Nie dokończył, bo spojrzenie Marty pochwycił i zapowiedź czegoś niepokojącego musiał w nim ujrzeć. Zamilkł, choć dalej uśmiechał się szeroko jak pomylony, jedyny, któy niezależnie od losu kolei nie tracił nigdy ni ducha, ni dobrego humoru.

– Ty lepiej zamilcz. – Spojrzenie Zacha pozbawione było zrozumienia. – Straty licz, nie o łupach gadaj.
Popielskiego wyminął i do Marty doszedł, by pociągnąć głosem dla niej jedynie przeznaczonym.
– Jucha nie ich, to czyja? Wampierz ich jakiś krwią spętał? – Wąsa nerwowo szarpnął. – Bacząc, co Jaksa odstawił, silna musi być. Krew i właściciel.
Skinęła głową, ręką machnęła, ludzi popędzając, by Bileckiego z pola znieśli.
– Konie łapać. Halszka, rannych opatrz. Naszych i Węgrów wpierw, potem po uważaniu…
Odczekała, aż się pozbierają i odejdą. Popielski pod wąsem ciągle międlił coś o lasach, krzakach i wilkołakach, niepochlebnego wielce.
– Wilhelm Koenitz rzecze… – powiedziała cicho i smutno – że to mogły być vohzdy. Odmienne od wszystkich, co je widział. Że mała na to szansa, aleć że możliwe to. Tyle że po mojemu, to on wszędy twory Diabłów chętnie widzi.
– Że je Tzimisce zlepił z gnatów wilkołaczych i jako pionki używa? – Zach nie dowierzał. – Przerysowane to jakieś. Wygląda jak wilkołak, walczy jak wilkołak, śmierdzi jak wilkołak. To wilkołak.
– Wygląda i śmierdzi, tak. Ale nie walczy. Nie tłuką się oni tak bezmyślnie. Nigdy nie idą wszyscy jako potwory. I… Popielski rację ma. Nie lubiasz ty go, ale on ma często rację. Nie ma łupów. Ktoś ich z amuletów ichnich ograbił. Żaden nic nie miał na sobie. Rzemienie tylko pozrywane.

Zamyślił się nad tą możliwością.
– A trupy ich? Do ludzkich kształów wróciły, choćby co niektóre?
– Ludzkich. I wilczych. Zostaję pochówek sprawić im. To jeszcze dokładnie każdego obejrzę.
– Nie jestem ekspertem od vohzdów. Ani od likantropów. Ale skoro mówisz, że dziwne, to coś za tą odmianą stoi.
– Jeden z naszych. Tako myślę. Nic to… na razie nic z tym nie uczynim. Koenitz ludzi mi da, pobojowisko uprzątnę – zacisnęła usta w wąskę kreskę i dodała po dłuższej chwili. – My nie Jaćwięgi już. My nie ci sami nawet, co z tobą wiek temu na Krzyżaka szli.
– A co to do rzeczy ma? – spytał. – Grzebać chcesz, powinność czujesz, to grzeb. A później do tu i teraz wracamy. Źle poszło, ale nie ma co rozpamiętywać. Do przodu idziemy. Swoje robimy. Tyle.
– Tak. Dobrze – pokiwała głową. – Do przodu.

Jednym palcem go pogłaskała po kostkach dłoni na pasie z bronią zaciśniętej, ostrożnie, jakby do zamarłego w bezruchu przed skokiem wściekłego psa podchodziła, nie do rozumnej istoty. Zdziwił się jej podchodom. Wzrokiem czujnym otaksował.
– Mów, czego chcesz – przygarnął ją mocno. Zaborczo. – Bo czegoś chcesz, prawda?
Za długo po tym padole stąpał, aby nie orientować się, że kiedy kobieta dziwnie łagodna i milcząca, to jest to wstęp do próśb.
– Uhm – wymruczała mu w piersi. – Znów bitnych ludzi na rozkazy mieć. I... jak ojciec być – dodała z wahaniem. – Będę. Prawie już wiem jak.
– A w tym „jak” jest i rola dla mnie?
Odsunęła się na długość wyciągniętych ramion.
– Ro...la? Dla ciebie? – powtórzyła z ewidentnym brakiem zrozumienia. – Wszystko.
Spojrzeń unikała, wzrokiem się przy ziemi samej snuła. Ale odpowiedź brzmiała szczerze.
– Czas mi do poległych. A tobie do żywych.

Siedemnaście ciał w płytkim dole. Kobiet i mężczyzn. Nagich, jedno przy drugim, bok w bok. Ręce Koenitzowi zbrojni spletli im na piersiach jak do modlitwy. Tym, którzy ręce w walce zachowali... Nie mówiła im, by odpuścili, lupiny do chrześcijańskiego Boga błagań raczej nie wyły. Na koniec mogiły Niemczyki nie popatrywali. Tam kilka wilczych trucheł Marta złożyła, tych lupinów, co się z wilczyc porodzili i do zwierzęcych kształtów powrócili do śmierci. Obok zaś – kawałki bezpańskie, kończyny poodrywane i poodcinane, których do nikogo przypasować nie mogła, więc na kupę razem zrzuciła.

Zbójniczka wpierw czoło, na którym krwawy pot z wysiłku się jej zaperlił, szmatą obtarła, a potem ręce.
– Du. – Jednemu ze zbrojnych z łuczywem nad grobem stojących palcem w pierś wycelowała. – Geführte mich.
Zeskoczyła w głąb mogiły. W świetle mogiły przypatrywała się po kolei twarzom i ciałom. Rytualnym znakom. Ranom, lecz nie tym świeżym, które śmierć sprowadziły. Starym, w które wtarto drobny popiół i pozwolono się zabliźnić.
Podali jej rękę, kiedy do kresu doszła, pomogli z grobu wyjść.
– Wollen zu beten? – spytała niegłośno. – Ktoś chce coś powiedzieć?
– Ekhm, z Bogiem? – zasugerował Popielski, a kilku Koenitzowych zaintonowało chóralnie psalm jakowyś po niemiecku. Marta nie oponowała, ale wiedziała o psalmach tyle, że niektóre wierutnie są długie. Ją zaś czas gonił.
– Zakopywać.
Gdy uklepali już ziemię, z pnia dębu, co nad mogiłą chylił się, płat kory zdarła dwoma uderzeniami pazurzastej dłoni. Na odsłoniętym drewnie z głuchymi zgrzytami znaki wyrżnęła. Srebrnych Kłów i Czerwonych Szponów. Nazwę, którą wataha przybrała. I tarczę księżyca, oblicze boga, który był im ojcem.
– Meness – wyszeptała. – Oświetl swym zagubionym dzieciom drogę w ciemnościach.

Koenitzowi zbrojni zaiste byli wspaniałym oddziałem. Nawet ranni, zdrożeni i zmachani po robieniu za grabarzy. Takiej karności i dyscypliny, to ze świecą szukać! Gdy im Marta rzekła, że ona w las idzie, a oni mają za kolumną gonić, to tylko ryżymi i słomianymi łbami pokiwali, bez zwłoki i pytań zaczęli sposobić się do drogi.

Popielski zaś do Marty klaczkę siodłającej podszedł, Diamentowi w ślepia spojrzał bez sympatii i stanął jak kat nad grzeszną duszą.
– Chcę jechać z tobą.
– Akurat... – parsknęła.
– Nu dobrze – uśmiechnął się zgodnie, słodko i szczerbato. – Nie chcę jechać. Chcę wiedzieć, gdzie się pchasz i po co.
– Nazad po śladach lupinów. Za wiedzą i zgodą Koenitza. Tak Zachowi powiesz.
– A łycar na to: a skoro tak, no to w porządku... – mruknął z przekąsem Popielski, przewracając oczami i w szparze między wybitymi zębami dłubiąc paznokciem. – Ty go chyba za sierotę masz ostatnią...
– Nie – skrzywiła się. – Pójdzie się wykłócać z Tyrolczykiem. W międzyczasie ja wrócę i wszystko się rozejdzie jak końska bździna na wieczornej bryzie.
– Aha – ghul pomału pokiwał głową, po czym wypalił z największej armaty. – To czemu ze zwiadem się kryjesz, jakbyś co najmniej im szkapy czy cnotę rycerską ukraść zamiarowała?
– Mniej wiesz, krócej zeznajesz, Popielski – wskazała mu sucho.
Roześmiał się, posłusznie i gorzko.
– Kiedy ja wiem co. Nie wiem jeno, po co – cmoknął kształtnymi wargami. – Za co więc będzie tym razem?

Szła cierpliwie w ciemnościach gęstych jak melasa, drzewa muskały jej włosy chudymi palcami gałęzi. W pełnej wykrotów i obalonych pni kniei konia częściej prowadziła niż na nim jechała, parła jednak za śladami niepowstrzymanie. Te zaś porozdzielane były i pokrętne, wiły się i zawracały, drogę inną obierając na chwilę, by znów na starą zawrócić, i raz jeszcze, i ponownie, nie wiadomo po co, bez potrzeby i bez logiki. Pomimo sztuki swego klanu, która pozwalała przejrzeć największy mrok, trop by zapewne zgubiła, gdyby nie Diament. Wilk wybiegał naprzód, podążał spiralami śladów, wracał do Marty, gdy drogę pewną znalazł. Każdy jego miękki ruch, każdy ostrożny krok napawał ją dumą. Był jej i tylko jej klejnotem. O tym drugim klejnocie, od którego w las uciekła, próbowała nie myśleć. Bo musiałaby przyznać sama przed sobą, że ten jej wybieg nie był uczciwy ani dobry. A to, co niebawem uczyni, także uczciwe ani dobre nie będzie. Że gdyby Milos to zobaczył, złamałaby mu serce. I dlatego nie zobaczy.

Znalazła miejsca, gdzie ściółka była zryta i okrwawiona, okoliczne zarośla połamane, a pnie drzew poznaczone uderzeniami potężnych pazurów. To nie były utarczki, jakie zdarzają się w każdym stadzie. To były bezmyślne, brutalne rzezie. Co by poświadczało to, co dostrzegła podczas starcia i co wskazywał jej Koenitz. Nie szli jak wataha. Nie walczyli jak oddział. Zatracili gdzieś to, co stanowiło o ich istocie. Zagubili więź stadną, pogrążając się w tym, co ich zmieniało.

I nie tylko to... Szukała długo, lecz znalazła tylko ślady bestii. Żadnego odcisku ludzkiej stopy, obutej czy bosej. Żadnego śladu wilczej łapy. Zamknięci w bitewnej postaci, utracili też sztukę przemiany. Choć szli długo, nie natrafiła na ślady ognisk... najważniejsza ze zdobyczy ludzkości też była dla nich stracona. Pożywiali się rozszarpując żywcem napotkane zwierzęta. Ludzi nie rozszarpali zapewne tylko dlatego, że się na nich w tej głuszy nie natknęli.

Choć tropy kluczyły, a lupiny nie szły razem, pod koniec nocy ustaliła ogólny kierunek ich wędrówki. Wyruszyli z leśnych puszczy z okolic Smoleńska.

To musiało wystarczyć. Dalej iść nie mogła i po prawdzie nie chciała. Zasnęła w opuszczonej lisiej jamie, którą pogłębiła i zasypała wejście. Diament strzegł jej i konia.

Skulona w kłębek śniła korowód szybko przesuwających się twarzy i postaci. Auktume wytaczał krew z nadgarstka do kubka z brzozowej kory ukręconego, czerwone nitki wiły się między sinymi pasmami tatuaży. Jedyny raz, kiedy po krew w naczyniu sięgnęła, dar druha, który sprowadził szał. Ułamek obcej duszy, tkwiący w niej gdzieś głęboko jak zarośnięty w skórze cierń. Poruszony, zaczął boleć.
– Obiecaj, że dbałość mieć będziesz o tych, co z krwi mojej. Obiecaj, że nigdy nie będziesz moim wrogiem. Obiecaj.
Dawny druh patrzył na nią ze smutkiem. Milos z potępieniem. Zosia z przemożnym strachem.

Stała samotna, naga i okrwawiona pod wiekowymi drzewami. Bez wstydu, bez strachu czy poczucia winy. Gdzieś daleko przed nią w marszu kołysała się potężna sylwetka ojca. Rogi z zaschniętymi na nich skrawkami czyjegoś mięsa roztrącały gałęzie.

Ona musiała czegoś się dowiedzieć i o coś prosić. I dlatego ktoś musiał zginąć. Taki odwieczny porządek rzeczy. I tak, ani uczciwe ją tu drogi przywiodły, ani sprawiedliwy los miał spotkać z jej rąk niewinnego zupełnie człeka. Wiedziała to równie dobrze jak to, że zrobić to musi.

Wioska była nieduża. Może zresztą nie wioska to była, a tylko osada smolarzy na lato. W każdym razie dymem cuchnęło, obok czterech chałup wznosił się mielerz i niewinny człek ciemną nocą poszedł stos sprawdzać, czy się pali równo i właściwie. Nie dość, że niewinny, to jeszcze sumienny i pracowity. I młody, dwudzieścia lat może miał i włosy jasne jak pszenica. Podśpiewywał beztrosko pod nosem.

Między jasne kędziory spadła nagle drewniana zbójecka pałka i smolarz osunął się na ziemię bez ducha. Pierwsze sto metrów na plecach omdlałego niosła, potem do siodła swej klaczki przywiązała i zawróciła głębiej w las.

Ocknął się, gdy go nagiego postronkiem do pnia buka krępowała mocno. Krzyczeć po rusku począł, więc go po twarzy zdzieliła. Raz i niemocno, żeby zrozumiał, że wrzaski nie dadzą nic i struchlał. Wsadziłaby mu knebel, ale akurat jego gęba była jej potrzebna otwarta. Mógł też zresztą powiedzieć co ciekawego...

Głowę smolarza wzięła pod pachę i rozwarła przemocą oporne szczęki. Wlała w niego pół zawartości buteleczki zza paska dobytej, gębę zatrzasnęła, aż zęby w drzazgi poszły, i zacisnęła palcami nozdrza, by kmieć połknął, co trzeba, a nie wypluł. Odsunęła się o krok i przykucnęła na mchu. Czekała, czy coś się nie stanie.

I w istocie, stało się. Obserwowała niemal bez mrugania szamocącego się młodziana, słuchała krzyków przechodzących w szepty i szeptów przechodzących w bełkot. Podsunęła się bliżej i zajrzała mu w oczy, trzasnęła płaską dłonią po policzku raz i drugi. Nacięła płytko skórę na ramieniu, po czym, zachęcona efektem, wbiła nóż głęboko w miękkie podbrzusze i pociągnęła w górę.

Kiedy oprzytomniał wreszcie, zamamrotał coś do niej błagalnie. Ruski słabo znała, coś o dziatkach to było. Pokręciła tylko odmownie głową i zsunęła suknię z ramion. Naga przykucnęła przed związaną ofiarą, oplotła kolana pazurzastymi dłońmi. Smolarz charczał, łkał i błagał, aż się zasmarkał cały.

– Tavas. Auka, krauja ir kaulas.

Pod drzewami poniósł się szept w mowie plemienia martwego od ponad wieku. Kmieć zamilkł, znieruchomiał i wytrzeszczył oczy. Marta prosiła. O wszystko, czego w tej bitwie zabrakło.

Ani pierwszy cios smolarza nie zabił, ani drugi, ani trzeci. Konał długo, skrawiony strzęp, w którym ciężko było rozpoznać człowieka. Drzewa piły chciwie życiodajny szkarłat. Marta stała nieruchomo, naga i juchą pokryta. Wstydziła się, znów się musiała wstydzić. Tego, co zrobiła. Tego, że się kryła z tym po zaroślach. Zapomniane uczucie nie było jednak tak dotkliwe jak strach, że się Milos jednak w jakiś sposób dowie.

Ojciec, oczywiście, milczał. Jak zawsze.

Zboczyła z obranej marszruty i nadłożyła drogi, by mogiłę wilkołaków zobaczyć raz jeszcze. Ziemia na grobie była nietknięta. To ją trochę zawiodło. A trochę uspokoiło.

Miesiączek tak ładnie padłym wilkom przyświecał. Przysiadła pod dębem, plecami o pień się wsparła. Pieczołowicie paznokcie czyściła, skrzepłą krew spomiędzy płytki a skóry źdźbłem trawy wydłubując.

Wieczór był z początku ospały. Niby baranki Marcine odespały noc tryzny, łąkę podle sadu, gdzie się odbywała jako tako ogarnęli, a potem odpoczęli znowu, ale snuli się jak widma, bladzi z przepicia i wyraźnie słabo silni. Potem jednakże prym w obozie przejął niedżwiedź i raz-dwa postawił wszystkich na nogi.

Przez krótki, acz bardzo zabawny moment pomyślała, że niedźwiedź Swartkowy przez zawarte wrota wyczuł i zaniepokoił się czymś, co Patrycjusze wozili w karecie. .. Nowe ciało dla Wilhelma Koenitza, na przykład, potrzebne na podmianę, gdy stare poodparza się do gołych kości w niezdejmowanej nigdy zbroi. Ale potem zobaczyła rozwaloną swobodnie na dachu stodoły panią hulającego po gumnie władcy puszcz.

– Rzućcie no mu tego dziczka, coście go na tryznie nie dożarli – zakomenderowała, rozbijającą się jak pijany warchoł kosmatą bestię obserwując czujnie, czy się od rozwalania dobytku nieruchomego do rozwalania żywiny domowej, ludzkiej i zwierzęcej, nie bierze..
– Kiedy tyle mięsa... – skrzywił się Karaut.
– Zacznie żreć, to się zajmie. Nażre się, to zaśnie – ucięła.

W stodole na wysoki stryszek się wspięła, i przez małe okienko tuż pod dachem wysunęła się na strzechę... całkiem niedawno wymienianą strzechę, Honorata zaiste gospodarną była panią. Swartka leżała nieruchomo na wonnej słomie powrozami ujarzmionej, pod atramentowo ciemnym niebem. Marta wpierw przysiadła, a potem wyciągnęła się obok jasnowłosej wampirzycy jak długa, jedno ramię pod głowę podłożyła.
– Za czymś ckni ci się? – zapytała. Źdźbło słomy wysnuła ze strzechy i przeciągnęła po Swartkowym ramieniu, biały ślad zadrapanej skóry zostawiając.
– Ckni? – Swartka zerknęła leniwie. – Bardziej nuży. Nie dla mnie miastowe życie, narady, polityka. Przypomniało mi się czemu właściwie odeszłam w las. Wąpierze gadają sporo. Ani się normalnie napić, ani wychędożyć porządnie. Ani walka ciekawa, gdy jest się nieśmiertelnym. Pozostaje chlanie z karku…– usiadła przeciągając się leniwie. – I gadanie właśnie. Więc uciekłam od tych papli.
– Tutaj? – Marta powiodła spojrzeniem po strzesze. – A z czyjego karku zamiarowujesz pić tutaj na górze? Czy chcesz może skakać będziesz na tych na podwórcu?
Źdźbłem przeciągnęła po własnym policzku i usiadła w ślad za Swartką. W oczy dzikie zajrzała z niepokojem.
– Dobry widok – machnęła ręką Swartka. – Wiele widać. Może i powinnam poleźć do cerkwi i na szczyt wieży się wdrapać, ale nie chce mi się widowiska robić.
Oddechnęła głęboko, odruch, którego nie zapomniała, mimo że bezużyteczny, by zrzucić kamień z serca. – Martuś… mnie tu jest źle. We wsi. Pomiędzy ludźmi. Nie moje to miejsce. Poszukałabym sobie kąta, gdzieś w lesie i tam bym sobie pomieszkiwała. Wpadałabym w odwiedziny i wsparła was w potrzebie, ale siedzieć noc noc w tej wiosce... To nie dla mnie.

Rozbójniczka przysunęła się bliżej, rękę w jasne włosy wplotła.
– Wiem – mruknęła w blade ucho. – Ale tu nie włości Szafrańca. Tu kniaziowe dzieci sforą jak wilcy w las jeźdżą. Opadną cię. Jak będziesz miała szczęście, to ubiją na miejscu. Jak nie, to na sznur wezmą. Brakować mi cię będzie. Poczekaj. Zaciśnij zęby i wytrzymaj choć tyle, byśmy obaczyli, gdzie oni ścieżki i miejsca ulubione mają. Ażebyś wiedziała. I żebym ja się nacieszyć tobą jeszcze mogła, hm?
Z ust Swartki wyrwał się zwierzęcy pomruk. Gniewna dziewczyna rozejrzała się dookoła. – Zgoda, zgoda… wytargujcie wstęp do lasu dla mnie i pieszczocha u kniazia samozwańca jednego. Mi tu ciężko.
– Wytargujemy. Bo widzisz – to gadanie nie nuży, gdy masz dla kogo wygadać profity. Walka ciekawsza, gdy o kogo lub o co masz się bić. Ja tam wolę dla kogoś – Rękę pod porwane szatki wsunęła i skubnęła łuski na pośladku. – Ale jak sama chcesz.
–Hej… ładnie to tak?! Napadać znienacka na dziewicę. Moja pupa… jest przeznaczona dla kochanków… i kochanek. Za stara jestem by wybrzydzać – zaśmiała się Swartka, próbując niedbale odpędzić się od jej dłoni.
– To doskonale – ucieszyła się Marta. Ręki z pośladka bynajmniej nie zabrała, za to Swartkową dłoń pochwyciła za nadgarstek i do strzechy docisnęła. – Że wybrzydzać nie będziesz. Bom dzisiaj taka wczorajsza i nieuczesana – parsknęła śmieszkiem i nachyliła się, by wampirzycę pocałować mocno w usta.
Zaskoczona wampirzyca, dała się ucałować, a potem sama oplotła ramionami Martę, całując drapieżnie i zaczepnie muskając języczkiem. Po tym pocałunku dodała.
– Tak to się robiło… dawno temu. Ino nie na widoku…– mruknęła, tuląc Martę do siebie i chichocząc tak jakoś… niewinnie.
– Dawno temu… to rzadkom praktykowała. A potem… to też rzadko – wymruczała Marta, przesunęła dłonią po biodrze latawicy, twarz zanurzyła w jasne włosy i nagle ją zmroziło. – Czy tyś się z tych lupinów opiła?
– Hmmm… nie wydaje mi się. Nie piłam.– zastanowiła się Gangrelka. – Ani ostatnio, ani… w ogóle.
– To dobrze – odetchnęła Marta i usta wtuliła między Swartkowe piersi. – Jeśli tutaj ci się jakiś napatoczy – nie pij. To bardzo ważne. Może z ciebie zrobić niewolnicę. Cudzą kukłę. Obiecaj mi.
– Skąd wiesz?– zaciekawiła się Swartka.– Słyszałam że.. wilkołacza posoka miesza w głowie, ale ponoć gniew większy wzbudza – pogłaskała po głowie Martę dodając ciepło.– Oj tam oj tam, przecież wilczek nie przyjdzie się łasić tylko bić, więc jak niby mam się napić? Trupiej krwi chłeptać przeca nie będę.
– Jaksa nachłeptał się z trupa i mu odwaliło… no, bardziej niż zwykle. A ja z lupinami kiedyś przestawałam. Te ktoś odmienił. Shołdował. Kierował nimi. Coś złego miały w krwi i to zarażać może. Ludzi i nas także zapewne. Powściągnij apetyt tedy… wiać zaczyna. Schodzimy, czy chcesz tutaj stracić swoją cenną cnotę?

– To zależy… wstydliwa jesteś? – Swartka popchnęła delikatnie Martę do pozycji leżącej, po czym dosiadła ją w pasie odsłaniając przez przypadek swoje błyszczące karpią łuską cztery litery, który… można było dojrzeć z daleka… ale z bliska nawet zadzieranie głowy nie pomagało zoczyć co się działo na dachu. Niewiele można było dojrzeć, ale usłyszeć wiele.
Marta do siadu się uniosła z powrotem, biodra latawicy do swoich docisnąwszy, tchnęła pod szczupły obojczyk:
– Wstydliwa nie. Ale dumny poplecznik Camarilli. Wąpierskie atrybuta i ciągnoty przede śmiertelnymi chowam. Chodź. – Pociągnęła Swartkę do okienka, a potem w pachnące sianem ciemności pod dachem.

Kiedy jasnowłosa wampirzyca odeszła, by pieszczoszka swego okiełznać ostatecznie, Marta zsunęła się po drabinie ze stryszku. Karoca Koenitza stała pośródku stodoły. Elegancki powóz otoczony belami siana wyglądał jak czarna perła w korycie z obrokiem. A wokół nikogo nie było, nikogutko...

Marta ujęła srebrzoną klamkę i wsunęła się do środka. Pusto tam było, powóz wymieciono z najdrobniejszych przedmiotów. Wydawał się przez to jeszcze bardziej przestronny, a w oczy rzucało się, że nie z bylejakich materiałów ją zmontowano. Wszędzie wokół unosił się zapach oliwy.

Gangrelka przymknęła za sobą drzwiczki i ułożyła się na płask na podłodze z jakiegoś nieznanego jej gatunku drewna, które przez wiele nocy wycierały buty Patrycjuszy. I gdzie zapewna powstała ta propozycja, którą jej Wilhelm wczorajszej nocy rzucił w twarz.

Policzyła sobie wrogów, stukając paznokciem w drewno. Potem podliczyła potencjalnych sprzymierzeńców. I postukała jeszcze raz...

– Powiesz wreszcie? – Węgier zaszedł Martę z tyłu ręce układając na jej kościstych ramionach. – Czemuś wczoraj gromy ciskała po rozmowie z Koenitzem?
Poderwała trzymane wędzisko, z badyla i nici z giezła wyprutej zmajstrowane. Na haczyku szamotała się nieduża kraska. Marta rybkę odczepiła i w cebrzyk z wodą plusnęła, gdzie już trochę drobnicy pływało. Obok na pomoście dwa karasie leżały, martwe i poznaczone wampirzymi kąśnięciami. Wyprawiła się po wodę jak co wieczór, jak Mika mówił – ale staw rybny Honoratki otoczony gęstym sitowiem do serca jej musiał przypaść. Zapomniała, po co przyszła i zaczęła w najlepsze rybaczyć.
– A kompliment na miarę skrojony mi powiedział – odparła obojętnie. – I chyba słodkie oczy robił, ale ja to się na dwornych zalotach nie rozeznaję.

– Zalotach? A nie mówiłaś ty, że on Tatarkę kokietuje? – nos zatopił w Marciny obojczyk, ramionami oplotł szczelinie. – Może mnie chce sprowokować, paliwoda przeklęty? Ja mu dam po moje łapy wyciągać.
Wzruszyła ramionami i z chustki dobyła tłustego robala. Przyglądała mu się nieruchomo, wreszcie nabiła na haczyk i wędką zamachnęła się.
– Mnie się zdaje, że on jak Popielski. Musi, jak kieckę ujrzy. Jeno mój ghul szczerze gada, że się wymarcować potrzebuje. A Wilhelm to jest… rycerzem. Idealną zdrajczynią mnie nazwał. Piękny kompliment, hm?
– Zarzucił ci zdradę? – niebezpiecznie blisko gangrelskiej skóry mknęły Zachowe zęby. Czuła jak stężał cały. Jak nad karkiem jej wisi, jakby modły miał jakieś odprawiać.
– Twierdzi, że ależ skąd – parsknęła. – Jeno przed kniaziem i kniaziowiowymi otwartość na zdradę i przekupstwo mam poudawać. Że bez pudła uwierzą… ano, uwierzą. Wszyscy uwierzą. Przecież z nas wszystkich ja pierwsza, by za chudy trzos sprawę Camarilli przedać – burknęła gorzko. – A w takich sowizdrzalskich tonach rozprawiał, jakby mnie posyłał, żebym popowi jabłka z cerkiewnego sadu dla draki ukradła.

– Hmmm – mruknął mentorsko, po policzku szorstkim się podrapał i odstąpił od Marty w stronę sadzawki. – Taką ma widać strategię na Smoleńsk. Mamy się rozpierzchąć i zdrajców grać. Wroga zinfiltrować. Teren rozeznać. Za dowódcę ma nam robić. Przystaliśmy na to.
Kucnął na brzegu, palcami po wodzie rysował.
– Po prostu mu rzeknij, że się nie nadajesz. Że kłamać trzeba umieć.
– Pewnie i tak trzeba było rzec. Ale w gniewie mi się ulało. Za dużo pewnie – machnęła wędziskiem. – Ja nie mogę zdradą się splamić. Za długą i za trudną drogę przeszłam, by mi wierzono, żem Camarilli poplecznik. Mnie może jedna plotka zniszczyć. Przez ojca. A on tak lekko każe mi się w gnoju wytarzać… – zacisnęła wargi. – Bo przecież takiej jak ja wszystko jedno, hm? Ryby mi płoszysz.
Niechętnie rękę cofnął, brodę nią podparł.

– Jeśli to ważne dla ciebie to się nie uginaj. Porozmawiam z nim. Ostatecznie ja się mogę w gnoju wytarzać za ciebie. Mnie za jedno. I lepiej kłamię.
– Nie ugnę się, bo nie mogę. Chociaż zdaje mi się, że mateczka twoja wie. Na uczcie jakby sugerowała, że świadoma, jak daleko ojcu memu do Camarilli. Krzyżak jaki i tak już za mną gna… Myślałam nawet, czy by do miana starego nie wrócić. Dla takich jak Kościej i Misza Skomandowa córka byłaby równa stanem. Aleć mi po wczorajszym przeszło.
– Lepiej przemilcz kimś jest. Jeśli ojciec tu po okolicy chasa to i oni mogą o nim wiedzieć. A jak jego z tobą powiążą zechcieć mogą plany snuć, w coś cię wmanipulować. Ty im nie musisz niczego udowadniać. Jesteś kim jesteś a imię to tylko imię – podniósł się, włosy mokrą dłonią zaczesał. – Nie drocz się. Na Koenitza. Wygarnij, co musisz, złość wyciśnij i wróć do normalności. Jak nie będzie spójności w naszych szeregach to jak nam przyjdzie na wrogów iśc?
– Jak on nie będzie mnie szanował, to za nim nie pójdę – odparła Marta płasko i obojętnie. – Pójdę dla sprawy i po swoje. Spajać się z Tyrolczykiem nie muszę ani nie potrzebuję, by w szeregu iść. Ani po prawdzie, nie chcę. Bo niewart.

– Wart czy nie, wrogiem ci nie jest. Przynajmniej do końca miesiączka. Przysięgał cię chronić i choćby się butami zapierał i zdanie zmieniał, to chronił cię będzie. Wiem, co mówię. Wykorzystaj ten czas, Martuś. Za ojcem się rozglądaj, aby do tego czasu sprawę jego rozwiązać. Łatwiej pójdzie nam z sojusznikiem niż bez takowego.
Zamrugała i wydobyła badyl z wody. Haczyk do sakiewki z powrotem schowała.
– Jak tak… to ja do miana dawnego wrócę. Bo jego to przyciągnąć może, jeśli usłyszy. A że inni wpływać na niego przeze mnie będą chcieli. Mnie nie pierwszyzna. I wiem, co z tym robić.
Rękę w cebrzyk między rybki wsadziła.
– Wy to biedni jesteście, Patrycjusze, z tym smakiem ubogim. Ryby są przyjemne.
– Znam ja przyjemniejsze smaki – wzrok w nią wbił jakby na wylot przeglądał. – Jakoś mi ryb nie żal.

Podniósł się, by do kwater wrócić, po kilku krokach jednak przystanął.
– Małgorzaty odpowiedź dotarła. Nie pomoże.
– A… czemu? – Marta zaskoczona ściągnęła brwi. – Tyś jej nie najcenniejszy w świecie?
Węgier brwi ściągnął w niezrozumieniu, by po chwili śmiechem gromkim wybuchnąć. A nie było w tym śmiechu radości ni szczerości, a tylko złość i kpina.
– A ty, jak masz coś cennego, to plujesz to i deptasz, by później z ziemi wydłubać i chusteczką czyścić? Nie wiem, skąd sobie uroiłaś, że ja dla niej coś znaczę.
– Bo była… – Marta szukała słowa i musiała nie znaleźć. – Bo warczała na mnie. Bo mnie z ciebie wyssała? Bo ci wiek temu odejść ze mną nie dała?
– Pies też warczy gdy rękę po jego kość wyciągasz – podsumował cierpko. – Małgorzata nie lubi tracić swoich rzeczy. Ostatecznie jednak w niełaski popadłem i synem jej już nie jestem. Cieszy mnie to nawet. Inna sprawa, że kogoś tu wyśle, nie da mi spokoju. Pytanie kogo. Negocjatora czy kata?

Marta podniosła się z pomostu i rybki z cebra zamaszystym chluśnięciem stawikowi zwróciła. Zagryzione do wiadra wrzucać zaczęła.
– A ty nie związany?
– Pytasz, czy z niej piłem? Piłem. Były wieki, że częściej. Były, że prawie wcale. Ostatnio był to warunek mojego wyjazdu na Smoleńsk. Szkoda, bo właśnie zaczynała mi obojętnieć całkiem.
– Nigdy nie będzie całkiem – pokręciła głową. – Ja to wiem. I ty też. – Złapała za pałąk cebra. – Swartka nas opuszcza.
– Nie przekonasz jej, by została? Lubiłaś jej towarzystwo.
– Dalej lubię. I dlatego trzymać, gdzie jej źle, nie będę. Ale moja będzie, zanim w drogę wypuszczę.
– Twoja?
– Moja – potwierdziła. – By się kniaziowa nie stała. Będzie mogła sobie chlać, ile wlezie. Jak lubi. Nie wątpię, że się jej stadami podłożą.
– Chcesz ją z sobą związać?
Pokiwała tylko głową.
– Ty też? Czy tylko ona?
– Ja już związana.
– Nie o to pytam.
– Tedy… o co?
– Czy chcesz się z nią dzielić krwią jak opiekun. Czy jak kochanka? Dać. I brać.
– Ryby nie potrzebują pasterzy.
Węgier przetarł palcami powieki. Na moment maska spokoju opadła ukazując twarz człowieka potwornie zmęczonego.
– Rób jak chcesz – mruknął pod nosem i ruszył w stronę dworu.

Jakiś nieswój się jej zdał, wtedy i potem. I gadać nie chciał o tym, unikał jej wyraźnie. Nagle tysiąc zajęć wynajdywał sobie, a co jedno, to dziwniejsze, i z tym większym oddaniem czynione... Spięty chodził przy tem a sztywny, jakby mu kto drzewce od halabardy wraził.

Musi być, uznała Gangrelka ze smutkiem, że gdy fawory matczyne stracił, to mu się za nimi nagle tęskno zrobiło. Zaprawdę, nie było się czemu dziwić. Ani trochę.

Odczekała, aż konia przestał objeżdżać w kółko przed stodołą i gdzieś go poniosło, i przemknęła się cicho do drzwiczek obok wielkich wrót z pakunkiem pod pachą. Zamknięta w Koenitzowej karecie zrzuciła spódnicę z samodziału i szary półkontusz, by je na fioletową aksamitną suknię zamienić. Zawiesiła na szyi zamknięty w rozecie klejnot, przygładziła zmierzwione włosy. Zapaliła świeczkę i przejrzała się w szybce karety, bose stopy pod lejący się aksamit podwijając.

Drzwi przymknęła za sobą i oparła się o nie.
– Przyszłam cię okraść.
Naprawdę, była zadowolona z efektu. Będzie to musiała zrobić jeszcze raz. Może z pełnym złota, tajemnym kuferkiem Wilhelma Koenitza...?
– Z paru małych buteleczek. I może jeszcze... kilku małych puzdereczek...
Odkleiła plecy od drzwi i uśmiechnęła się w sposób, który uważała za uprzejmy.
– To mi pokaż, z którymi nie jesteś zżyty? – zaproponowała i przysiadła przy stole, twarz podpierając dłonią. – A ów wróg twój...