Olena nie była zdziwiona tym faktem w końcu to był główny podejrzany o zabójstwo na jej woźnicy ludzie zwykle nie zabijają guli a przynajmniej nie w taki sposób. Ponadto wiedziała, że w niebezpiecznych czasach łatwo jest spotkać niebezpieczne stworzenia. Biegła co sił w nogach starając się nie stracić stwora z oczu. Przyglądała się też w miarę możliwości jego budowie zastanawiając się czym do licha on jest.

Cigogne zaklął, miał nadzieję powstrzymać uciekiniera, może nawet spadłby na ich poziom, ale jeżeli trzymał dziecko… wolał nie ryzykować. Jeżeli wejdzie do kościoła, ułatwi im to sprawę. Ruszył dalej nie spuszczając oczu z "cienia".
Dla obserwatorów jasne stało się nagle, że porywacz przymierza się do kolejnego skoku. Do murów było dość daleko, ale obcy okazał się już wprawnym skoczkiem i gdyby wziął rozbieg z całej długości kościelnego dachu…
Cigogne warknął.
- Postarajcie się go złapać! - wyciągnął dłoń w stronę cienia - Co jest martwe nie powinno się ruszać!

Fleur widząc jak diabeł przygotowuje się do skoku przyspieszyła, tak jak wtedy gdy musiała koniecznie uciekać, teraz jednak chciała dopaść tą złowrogą bestię!
“Diabeł” właśnie przygotowywał się do skoku gdy nagle zastygł… stracił równowagę i stoczył się w dół ku brukowanej ulicy.

Trzymany “tobołek” wypadł z bezwolnych rąk obcego i wtedy widać już był wyraźnie, że jest to niemowlę. Fleur miała może jedno lub dwa uderzenia małego serduszka na podjęcie decyzji, czy zamierza spróbować złapać niemowlę czy “diabła”.

Fleur pochwyciła niemowlę. Diabeł był zły i powinien spaść do piekła.

Olena widząc upadek stwora ukryła się w cieniu a następnie przyspieszyła, miała nadzieję, że uda jej się go zaatakować z zaskoczenia zanim ucieknie. Gdy tylko o tym pomyślała poczuła zimne żelazo krótkiego miecza ukrytego w fałdach spódnicy.

Rigó nawet nie zwróciła uwagi na niemowlę, bo czemu miałaby? Ważniejsze było to coś, co teraz leciało z gracją głazu ku brukowanej ulicy i Tzimisce wątpiła, aby było przeszczęśliwe z tego "zaznania wolności" przestworzy. Kobieta ustawiła się tak, aby mieć w odpowiedniej odległości od siebie tego cholernika. W końcu potrzebowała tylko w razie czego móc zrobić swoje...
...chociażby pomóc mu połamać nogi, jeżeli teraz tego sam nie zrobi.

Cigogne kiwnął zadowolony głową, kiedy jego cel zaczął staczać się po dachu. Zamarł kiedy ujrzał wypadający tobołek, ale odetchnął kiedy ujrzał Fleur pochwycającą niemowlę. Pośpiesznie ruszył w stronę nowego koloru ulicy, miał nadzieję, że coś jeszcze z niego wyciągną.
Fleur podeszła do diabła z tobołkiem z zamiarem kopnięcia diabła. Czemu on nie zapadł się pod ziemię?!
Jednak na kamiennym bruku, nie było śladu po stworze, diable, czy człowieku. Na kamieniach leżał, połamany, powykręcany, martwy wilk.
Cigogne spojrzał na truchło i zaklął.
- Lupin… świetnie. - spojrzał na niemowlę = Po co było mu to dziecko…? - przykucnął przy martwym wilku i wyciągnął sztylet, szybkim ruchem odciął łapę wilka - Może… - obejrzał łapę z kilku stron po czym schował ją pod szaty, po czym zerknął na Fleur - Nic nie jest małemu?
Fleur przyjrzała się maluchowi, lekko odsłaniając pieluchy.
- Chyba jest cały…- Nie Fleur była specjalistką od dzieci.
Olena przyglądała się maleństwu przez ramię spokrewnionej, ale bardziej niż tym czy jest zdrowe interesowała się powodem dla którego wilkołak mógłby chcieć porwać zwykłe ludzkie dziecko, chyba że nie było ono takie zwykłe albo całkiem ludzkie.
- Dobrze, przykro by było tak młode życie rzucić w odmęty Koła.. - spojrzał jeszcze raz na martwego wilkołaka - Chcesz zanieść dziecko matce? Na pewno będzie wdzięczna. - powoli ruszył, aby opuścić scenę - Miło było was poznać! - zawołał w stronę reszty zgromadzonej Rodziny.
- Odniosę. Do zobaczenia. - Wampirzyca niosąc dziecko zaczęła wracać do tamtej kobiety.

- Poczekaj jeszcze moment - Olena zatrzymała Fleur - zastanawiam się dlaczego lupin chciał porwać akurat “TO” dziecko. Przecież na pewno są bliżej murów dzieci, które można porwać nie narażając się na odkrycie. Po drugie zobaczcie dzieciakowi nic nie jest, niósł go delikatnie tak że mały nawet nie zapłakał. Czy tylko mnie coś tutaj się nie zgadza? I brwi ma zrośnięte czytałam, że coś takiego zdarza się często u zmiennych. Daj mi potrzymać dzieciaka, żebym go zdążyła dokładnej obejrzeć.
- Jeśli chcesz… - Fleur spojrzała na Olenę lekko się krzywiąc. - Ale wiesz, możesz znaleźć gówniarza jutro, a ja chciałabym też coś zjeść jeszcze tej nocy.
- Masz rację, nie warto zaniedbywać posiłków, więc przyjmijmy, że dzisiaj ja stawiam. - wskazała ręką na zbliżających się w ich kierunku mężczyzn - Zrobimy sobie babskie spotkanie, krwi wystarczy dla mnie, dla Ciebie i dla Rigo a przy okazji może zamienimy dwa słowa i ustalimy jak nie wchodzić sobie w paradę w tak małym mieście.

Fleur podążyła za wzrokiem Oleny czując jak narasta w niej apetyt.
- Hm… brzmi kusząco. - Zerknęła na niemowlaka. - Chcesz pogadać nim go odniesiemy?

Olena kiwnęła głową
- Najpierw zjedzmy, pogadajmy a dzieciaka odniesiemy później, zobacz i tak śpi, więc to mu nie robi różnicy,a ja w sumie chętnie bym coś przekąsiła. - po czym zwróciła się głośnym głosem do zbliżających się mężczyzn - Panowie odprowadzicie nas do domu?

Fleur uśmiechnęła się do mężczyzn lekko zsuwając dłonie, tak że jej niemal w całości odsłonięte piersi uniosły się.
- Będziemy bardzo wdzięczne.

Mężczyźni tak jak kilkanaście innych osób wpatrywali się z rozwartymi ustami na martwego wilka.
- Jezus Maria!
- Diabeł!
- Demony!
- Uchowaj nas boże!
- Czary!

Rigó w trakcie rozmowy reszty, zajęła się swoją sprawą, a dokładniej przykucnąwszy przy zwierzaku, wyjęła sztylet i wycięła trochę jego sierści oraz jeden z pazurów (oba chowając najpierw w kawałek materiału, zaś później ukrywając w sakiewce). Kiedy kuzynka mówiła o zrośniętych brwiach, ta tylko mruknęła, a gdy wstała, wciąż patrząc na martwego wilka powiedziała cicho, choć nie było wiadome czy do kogokolwiek konkretnie:
- Vucari... Kiválóan. - po czym spojrzała na obie kobiety jakby wytrącona z myśli - Hm? Och. - uśmiechnęła się lekko i wykonała krótki, nieznaczny skłon w stronę Oleny - Jestem zaszczycona zaproszeniem, które z chęcią przyjmę. - zerknęła w stronę mężczyzn doprawionych alkoholem. - Cóż, przynajmniej będzie trochę bardziej doprawione choć lepiej nie przesadzać z ilością. - szepnęła.
Ludzie przekrzykiwali się co raz z nowymi pomysłami. Ostatecznie jednak tych kilku wielbicieli mocnych trunków których wampirzyce spotkały wcześniej koło oberży zainteresowało się nieumarłymi przedstawicielkami płci pięknej. Nim jednak się to stało, na Fleur wpadła roztrzęsiona matka dzieciaka.
- Moje maleństwo! - kobieta wyciągnęła dłonie w stronę dzieciaka i w jednej chwili trzy wampirzyce stanęły w centrum nowego zainteresowania gawiedzi.
Olena wskazała na dziecko mówiąc
- Pani Fleur go uratowała, z bożą pomocą, łaska pańska niebożątko spadło z dachu wprost w jej ramiona
- Cud! - krzyknął ktoś z tłumu i chwilę później wszyscy wtórowali. Moment później uwaga gawiedzi przesunęła się bardziej na matkę i jej dziecko.
Fleur z przyjemnością oddała dziecko. Uśmiechnęła się do Oleny, a potem spojrzała na mężczyzn.
- Odprowadzą nas panowie do domu? - Odezwała się stając przed mężczyznami. - To niebezpieczne byśmy chodziły same gdy coś takiego kręci się po ulicy.

Do oberży w której siedział mongoł weszło właśnie trzech mężczyzn. Wampir natychmiast dostrzegł schowane pod płaszczami pałki. Nowo przybyli mówili ściszonymi głosami między sobą jeszcze przy drzwiach, a następnie podeszli do szynku i zamówili po piwie. Trójka zaszła do okupowanej przez Geroga ławy i przysiadła się, odcinając wampirowi drogę wyjścia. Mężczyźni siorbali alkohol przypatrując się mongołowi. Ten spokojnie dożuł kęs i spojrzał na nich i… wrócił do jedzenia.
- Piękna dziś noc, panowie, nie prawdacie? - zagadną niby od niechcenia i wgryzł się w pajdę chleba smarowaną obficie smalcem... ale krew już przyspieszała w jego martwych trzewiach, a palce same tańczyły raz po raz zaciskając się radośnie w pięści.
- No… - odparł w końcu jeden gdy jego kompan ocierał z czoła pot. - słuchaj no, poganinie, nie chciałbyś zarobić? - mężczyzna przełamał się wreszcie by konspiracyjnie zapytać sponad kufla.
Poczuł się… zawiedziony.
- Jestem tylko półprzybłędą. Moim ojcem był Polak, panie świeć nad jego duszą - przeżegnął się powoli - Ale kultura panowie, kultura. Georg jestem. Z Czerska. A was jak JA mam zwać? - zapytał akcentując, że wcale nie muszą podawać mu prawdziwych imion.
- Ja jestem Ondra z Bagna a to są Bolko Śpiewak i Jurek… po prostu Jurek. Słuchaj Georg, nam nie wadzi którą ręką się żegnasz i czy się żegnasz. My w interesie się zapatrujemy, w takim, że ktoś ma coś, co można wziąć, a jak w łeb trzeba dać, to trzeba dać, rozumiesz?*
- Rozumiem, rozumiem - mruknął popijając kolejny łyk piwa - Jest tu ktoś konkretny komu trzeba by daćc w łeb, czy mówimy o potencjale przyszłej współpracy?
Mężczyzna uśmiechnął się krzywo i przysunął konspiracyjnie do mongoła.
- Ano jest… - dało się posłyszeć zanim dźwięk zniknął całkiem w nadstawionym uchu Georga…
- Hmmm… - mruknął Georg - coś w tym może być - przytaknął głową z uznaniem - Wyście to wymyślili? Mamy jakiś plan?
- Stary jest, kulawy i samotny. W dzień to chyba w ogóle nie wychodzi nawet, pewno go podagra męczy. Drzwi z kopa, w łeb dać i gotowiznę brać.
Georg dogryzł ostatni kęs kurczaka. Chrząknął. I sekundę później czoła pół-mongoła i Ondry się zderzyły, boleśnie, ale nie nokautująco, gdy wampir szarpnął go za frak.
- No to teraz słuchaj mnie teraz, pokurczu. Ziemowit i ja mamy pewne koneksje między sobą - pół-warknął zupełnie innym tonem, wciąż przyciskając go do siebie by musiał patrzeć mu prosto w oczy - Jeśli w najbliższej przyszłości usłyszę… - zaczął groźbę, ale ostatecznie się rozmyślił i pchnął kmiota tak, że ten wywrócił się na podłogę - z resztą nie ważne. Róbcie co chcecie, ale rzucacie swe głowy na szalę. Wynoście się. Wszyscy. Zbyt mało wypiłem by was znosić - dokończył już zupełnie spokojnym tonem i zawołał o kolejne piwo.
Mężczyźni wystraszyli się nie na żarty i prędko opuścili lokal w podskokach.
Georg został sam przy swojej ławie i żłopał powoli kolejne piwo. Nie miało ono już tego smaku co kiedyś, a orzeźwiający chłod nie był tak przyjemny jak wtedy gdy zdarzało mu się jeszcze by było “za gorąco”. Ale teraz to była bardziej tradycja. Mantra, pozwalająca mu pamiętać, że jest… że BYŁ człowiekiem. I aby ze wszystkich sił walczyć z bestią czającą się w jego martwym sercu.

Powstał z ławy, zostawił na stole kilka monet i wyszedł na w noc. Miał ochotę na mordobicie. Więc powiesił sakiewkę oscentacyjnie na wierzchu i pomaszerował bardziej szemranymi uliczkami.

A nie było ulicy szemranej bardziej niż Żydowska, szczególnie nocą. Na jej krańcu znajdował się burdel, dalej mieszkał sam kat.