Wahanie odbiło się na urodziwej twarzy Horaku, ale po chwili skinął głową. Może pod wieżę ciągnęło go bardziej, tam gdzie dwie osoby, którym hołdował. A może te wielokrotne więzy pozwalały zachować więcej zdrowego rozsądku. Bowiem Anna sama przed sobą musiała przyznać, że ta ciemność napawa ją strachem, i nikt, komu nie pożarła skarbu najcenniejszego, nie przestąpi progu z własnej woli.

- Rozumiem – skinął jej Laurentin i uśmiechnął się smutno. - Jest ważny.
Był ważny, i to nie tylko dlatego, że serce wampirzycy krwawiło boleśnie bez jego towarzystwa. Tak samo krwią zabroczy serce Bożywoja na wieść o śmierci ghula, a wymyślny odwet Diabła za to, że powiodła na zatracenie jego umiłowanego Krzesimira, przekraczał możliwości Aninej wyobraźni.
- Poczekaj.

Horaku wyrwał kawał drewna ze szczątków łóżka, upuścił kropli krwi i polano zamieniło się w żagiew. Wsunął ją jej w rękę.
- Bądź czujna... różne rzeczy tam widywałem. Oko w ciemności samo buduje kształty – wytłumaczył nader racjonalnie. - Ale mrok miewa też swoich mieszkańców.

Ruszyła. Długo towarzyszyło jej tylko trzaskanie pochodni, odgłos własnych wytłumionych kroków i zachrypniete już od krzyku wołanie za Krzesimirem. Nie mogła ocenić, ile czasu minęło.
A potem nagle dostrzegła światło. Chybotliwe i nieduże, jakby od osłoniętego lampą ogarka.

Las nie był cichy, jak powinien być. Nocą słychać tylko zwierzęta i puszczyki. Tymczasem w niematerialne uszy Anny uderzyła pieśń, śpiewana w jakimś niemieckim dialekcie zrazu młodym dziewczęcym głosem, do którego potem dołączyły i inne.

Saelic, saelic sî diu wunne,
saelic sî des wunnebernden meien zît,
saelic sî der vogel singen,
saelic sî diu ouwe, saelic sî der walt!

Chata Otokara była pusta, choć nie opuszczona. Dymarka była jeszcze ciepła, snuła się z niej wąska smużka dymu. Drzwi podparto belką. Na stole w domu leżał chleb i gomółka sera, puchar z resztką wina. Kufer z ubraniami był otwarty i wybebeszony, giezła i kaftany walały się w nieładzie. Prędzej dowód pospiesznego wyjścia, nie rabunku. Gdyby ktoś chciał kraść, sięgnąłby po barwione i malowane szkło, a naczynia stały na półkach w najlepszym porządku. Na jednym zobaczyła własną twarz, otoczoną przez ogniste kwiaty.

Wol dir, wol dir, wîbes güete!
wol dir, daz du saelic iemer müezest sîn!
wol dir, dû kanst trûren swachen,
swâ diu Minne ein sendez herze hât verwunt.
dîn vil rôsevarwer munt,
sô der lieplîch wolde lachen,
sam der rôse in touwen blütee
fröide machen kan dîn spilnder ougen schîn.

Śpiew dobiegał z doliny pod wzgórzem. Towarzyszył mu gwar, krzyki i śmiechy. Widziała światła ognisk między pniami i migające sylwetki tańczących. Tam, gdzie wcześniej stały tylko drzewa. Wiele wykarczowano, na wolnej przestrzeni wyrosły w kręgu chaty. Między nimi stały liczne i mocno nadwyrężone kryte wozy, w głębi doliny widziała stado koni. Jakby niektórzy z ucztujących pod gołym niebem przybyli niedawno.

Śpiewała młoda blondynka z rumianymi policzkami i zielonym serdaczku. Przy głównym stole zaś zasiadało dwóch starszych mężów w podniszczonej czarnej przyodziewie i grubych skórzanych kaftanach. Po drugiej stronie u boku Otokara wilkołaczyca z bandy zbójców, która zaatakowała wieżę, perorowała po niemiecku ze swadą, co jakiś czas poprawiając wieniec z bluszczu ozdabiający jej skronie. Druh Aniny zapuścił brodę i może dlatego wydał się jej już dojrzałym mężczyzną. A może przez smutek w oczach, choć do rozmówców uśmiechał się i mitygował rozgadaną Martinę.

Przy ogniskach nastało jakieś poruszenie… ale w ocenie Anny zbyt małe i słabe, i niewłaściwie ukierunkowane. Pojawienie się ogromnej bestii o okrwawionym pysku stapającej jak człek winno tchnąć we wszystkich paniczny strach, winni uciekać albo próbować walczyć. Tymczasem tutejsi więcej uwagi poświęcali dzikowi, którego potwór przytargał na ramieniu, niż samemu lupinowi.

Anna nigdy nie była subtelna względem Otokara. Wlaziła mu w głowę jak w buciorach do domu, bo i zwykle jej się jakoś spieszyło. A może po prostu nie wymyśliła łagodniejszej na kontakt metody. “To ja, Anna” - brzmiało już jak wyświechtany tekst domorosłego szpiega, ale teraz też nie był czas aby bawić się słowem.
“To ja, Anna” - posłała mu myśli wprost do głowy.- “Jestem w twojej chacie. Nie chcę ci przerywać biesiady, widzę żeś dołączył wreszcie do watahy. Poczekam. Ne śpiesz się.”
Powstał gwałtownie i zaraz potem usiadł z powrotem. Twarz nawet mu nie drgnęła, ale Martina musiała coś wyczuć, złapała go za rękę. Odrzekł coś cicho po niemiecku.
“Zarygluj drzwi, schowaj się i nie wychodź. Dzisiaj będą polować”.
“Co gorsza ja też powinnam. Nie jadłam nic kilka dni… tak sądzę.”
“Mam konia i kozy. W szopie za domem… Myśleliśmy, że cię już nie ma”. Urwał, żeby odpowiedzieć rozmówcom.
“Przyjdę, gdy łowy się skończą. To, co teraz się dzieje, jest ważne”.
“Nie będę tedy przeszkadzać.”
Anna urwała, nie wycofała się jednak od razu. Rozumiała, że trafiła na jakieś obrządki watahy, ale to co ją naprawdę ciekawiło to zażyłość jaka łączy Otokara i Niemkę.

Po powrocie do ciała zajęła się Krzesmirem. Znalazła w spichlerzyku jedzenie i wino, ułożyła na talerz i podała mu do łóżka. Potem zaryglowała drzwi jak polecił Otokar.
- Może to zabrzmi dziwnie ale… chyba upłynęło kilka lat.
Sięgał po chleb, ale po tej rewelacji złapał gąsiorek.
- Bożywoj wypatroszył Gangreli i zrobił sobie z ich skór buty - oznajmił ponuro. - Za mnie. I za ciebie.
- Nawet nie wygaduj takich bzdur. Przecież to nie ich wina. Sama się w to wpakowałam. I ciebie.
- Tobie się wydaje, że musi być wina? - skrzywił lekko wargi, a dobór słów był zaiste zastanawiający. Podobnego argumentu w odniesieniu do Bożywoja użył upiór. - Nie musi. Wystarczy że byli obok i nie zrobili tego, co jego zdaniem powinni.
Przykucnęła przy łóżku, pogładziła go po dłoni.
- Złyś na mnie? Jak tam… było? W ciemności?
- Widziałem wiele rzeczy. Takich, o których szczęśliwie udało mi się zapomnieć. Teraz będę musiał znów pić, żeby zapomnieć znowu - poruszył niespokojnie ramionami i przykrył się pod brodę pledem. - Nie wiem, czy jestem. Nie miałem czasu by się nad tym pochylić. Ale wróciłaś po mnie, hm?
- Jakbym mogła nie wrócić? - Nie pytając o zgodę uchyliła pled i wślizgnęła się obok niego. - Też się błąkałam tam, szukając ciebie. Też widziałam mary. A jedną nawet zabrałam ze sobą. Cena za ciebie jaką mi zaoferowano i na którą przystałam.
- Trzeba było mnie zostawić - rzekł po chwili. -
Tak, wiem co by ci za to zrobił… same zgryzoty masz przeze mnie.
Był przygaszony i zmęczony, jedyne, co chciał wiedzieć, i po swojemu pytał dookoła, to czy Skrzyński ciągle stąpa po tym świecie.
- Była taka bajęda… Włodek ją spisał, może nawet wymyślił. Iż trzej bracia spotkali węża-potwora nad brzegiem rzeki. Jeden z nich go przechytrzył i wąż obdarzył go znajmością pradawnych tajemnic. Drugi uderzył i zranił węża, dostał za to siłę i jeszcze większą wprawę w walce. Zaś trzeci zawiódł pokładane w nim nadzieje, i wąż go za to zabił. Piękna gawęda - westchnął przeciągle. - Tyle że to nieprawda. Widziałem go, trzeciego brata… będę chciał jechać do Żywca, Anno. Ty winnaś odszukać Gangrela.
-Chcesz mnie zostawić? - Anna słuchała z głowa złożoną na jego piersi. Ani drgnęła. - Nigdy nie będę zdolna z nim konkurować, prawda? Nawet, gdy idę za tobą pod mury samego piekła.
- Piekło tam, gdzie Diabły. Idź ze mną - poprosił nagle, wplótł palce w jej włosy. - Toć muszę mu się pokazać, po takim czasie. I ty także.
-Wiesz, ze nie moge. Muszę znaleźć Oldrzycha. Zdolny zorać pazurami ziemię w całych Czechach żeby znaleźć choćby moje truchło.
Pocałowała Krzesimira w czoło, podniosła sie niechętnie, nagle dziwnie zmęczona.
-Może do was dojadę. Jakby sie okazało ze nie mam tu do czego wracać.
Po Aninej twarzy rozlał się smutek na myśl, ze Krzesimir miałby ją porzucić.
Zasnął niedługo potem, rzucał się niespokojnie przez sen, jego piękną twarz raz po raz szpecił grymas ni to strachu, ni to gniewu. Anna trwała jak w stuporze, ale wrażliwy słuch wychwytywał odległe wycie i skowyty.
A potem, tuż przed świtem, usłyszała kroki… potem uderzenie drewna o drewno i pluski. Gdy wyszła, Otokar nachylał się nad beczką i w deszczówce obmywał nagie ciało z krwi.
Anna nie spuściła nawet wzroku. Czekała w milczeniu aż zakończy mycie i ją zauważy.
-Ile czasu tam byliśmy?
Oparł się ramionami o krawędź beczki, prysnął jeszcze wodą na twarz.
- Trzy i pół roku.
Obrócił się i przyglądał się jej badawczo, ale ani drgnął, by podejść czy wykonać jakikolwiek gest na powitanie.
Anna poczuła się nieswojo, jakby przez te skradzione lata stała się inną, niemile widzianą osobą. Lub inni stali się wszyscy poza nią.
-Opowiesz co się stało potem? Laurentin wrócił i… - przykucnęła na deskach ganku. Odruchowo powiodła dłońmi do twarzy, bo zdążyła już niemal zapomnieć, że wciąż ma cudzą twarz. Moze stad rezerwa lupina?
- Co stało się tobie? - odparł pytaniem na pytanie, postąpił krok w przód i nachylił się, przyglądając się jej obliczu. Nie przejmował się przy tym brakami w przyodziewie i dostrzegła nowe blizny, po pazurach i po kulach najpewniej, gdy wypalono z bliska, z przyłożenia chyba, bo otaczały je drobinki prochu wżarte w skórę. Wisiał nad nią jak wyrzut sumienia.
To pytanie i sposób w jaki się przyglądał zaniepokoiło Annę jeszcze bardziej, jakby to co jej się stało znalazło odzwierciedlenie na jej twarzy i to w jakiś sposób Otokara odrzucało. Dotknęła raz jeszcze nosa, ust i policzków by się upewnić czy wszystko z nimi w porządku, czy nie pokryły się ropieniami bądź nie przybyło jej rogów.
-Po tym jak odprawiłam rytuał i odesłałam upiora, rozgorzał pożar. Musieliśmy skoczyć w mrok by się nie usmażyć. A potem doprowadziłam Laurentina do wyjścia a sama zawróciłam. Snułam się długo pośród ciemności. Spotykałam jeno mary i szaleństwo ale wciąż szukałam Krzesimira, nie mogłam go tam zostawić samego. W końcu… - spuściła wzrok - się udało.
Zaczęła skubać palcem przyschnięte błoto z trzewików.
-Co jest nie tak? Masz do mnie jakowyś żal? Nie pojmuję jednak za co.
- Byłaś w złym miejscu. Powinnaś pomówić z Martiną - oznajmił twardo. Ten ton też był nowy, brzęczący twardym nakazem.
-Jeśli muszę - na jego niechęć odpowiedziała wreszcie tym samym. Podniosła się, wyprostowała. - Nie w smak mi być besztaną za coś czegom nie zrobiła. Wróciłam z piekła, moze nawet dosłownie i takie mnie czeka przywitanie.
Ruszyła w stronę drzwi do chaty.
-Nie będziemy ci się narzucać. Zabiorę Krzesimira i juz nas nie zobaczysz. - nie miała pojęcia czy jest on na siłach ale słowo się rzekło.
- Nie besztam. Martwię się i proponuję pomoc.
Zatarasował sobą drzwi, gdy tylko weszła do chaty. Przez chwilę słychac było tylko oddech śpiącego ghula.
- Cokolwiek tam było, odesłałaś to. Sprawdziliśmy okolice wieży, wielokrotnie, gdy cię szukaliśmy.
-Nie wyglądasz jakbyś się martwił - Anna spoczęła na zydelku, wzrok jej utkwił w malowanym pucharze ozdobionym jej twarzą. - Skoro upiora nie ma to chyba wyszło na dobrze. Skąd więc twoja rezerwa? I czemu mam mówić z lupinką? Naprzykrzał się wam ktoś z powodu naszego zaginięcia? Ołdrzych? Bożywoj Skrzyński? - zgadywała dalej.
Przyglądał jej się z góry, mrużąc oczy.
- A dziękuję. Radzimy sobie - skomentował krótko możliwość naprzykrzania. Wszedł wreszcie do chaty, przymknął drzwi za sobą. Spuścił Annę ze wzroku tylko po to, by obejrzeć sobie Etienne’a, śpiącego snem sprawiedliwych na jego łóżku. Zgarnął giezło i portki z podłogi i szybko wciągnął na siebie.
- Jest w tobie coś innego i nie jest to twarz - oparł dłonie na stole. - A ja nie jestem biegły w duchowych sprawach. Martina jest - dokończył łagodniej.
Anna bezczelnie mu sie przyglądała gdy wciągał na siebie ubranie, gdy skończył równie bezczelnie straciła zainteresowanie i odwróciła wzrok.
-Ach, wy lupiny. Nic nie umknie waszym wyczulonym zmysłom. Owszem, kogoś ze sobą przywleklam - postukała palcem w skroń. Puk, puk, jesteś tam jeszcze? Odezwij się. Wcześniej ciągle mieliłeś ozorem, głównie gdy nie potrzeba. A moze boisz sie Otokara, co? On ciebie wyczuwa, to jasne. A jego niewiasta wyczuje cię jeszcze wprawniej i wytoczy ci wojnę. Ja zaś będę polem bitwy?
Wstała i zaśmiała się widząc minę lupina.
-Jest nią? Twoją niewiastą?
Ogień na palenisku ledwo się żarzył, zbyt nikły, by wziąć za jego poblask czerwony sztandar rumieńców, który się rozwinął na policzkach wilkołaka.
- Za takową uchodzi przed ludźmi. Uznałem jej dziecko za własne - nakreślił tonem informacyjnym, jakby powiadamiał o pogodzie albo najbliższym jarmarku. Rumieniec nie schodził mu z twarzy.
- Coś przywlekłaś? Wiesz, co to jest?
Pokręciła głową na znak, że nie ma pojęcia.
-W ludzkich plotkach zwykle prawdy jest połowa. A drugą połowę dopowiada twój rumieniec. Kochasz ją?
Zawahał się, wreszcie kiwnął milcząco głową.
Anna uśmiechem zamaskowała zawód.
-No widzisz, nie było tak trudno.
W trzech krokach przeszła całą izbę i pchnęła drzwi.
-Przyjdę jutro po zmierzchu po Krzesimira.
- Poczekaj… gdzie zamierzasz iść? Tu nie jest dla ciebie bezpiecznie.
Wyraz twarzy zmienił jej się na drapieżny, kły spęczniały w ustach.
-Nie jadłam trzy i pół roku. Na pewno chcesz żebym została? - zapytała przymilnie.
Zaplótł ramiona na piersi i oznajmił z niewzruszoną pewnością:
- Nie skrzywdzisz mnie. Nie podniesiesz na mnie ręki. - Potarł o ramię pobliźniony policzek. - Nie ty i nie po tym. Za to jeśli ktoś cię z naszych w lesie zdybie, ubije bez ochyby.
-Kto mówi i krzywdzeniu. Niektórzy biorą sobie ukąszenie wampira za najwyższą rozkosz - zawróciła domknąwszy drzwi i okrążała Otokara okręgami, coraz ciaśniejszy. - Zapytaj Krzesimira, mówi ze to lepsze niż wszystko co kobieta może dać mężczyźnie. Poza tym jestem ci winna przysługę, nie zapomniałam.
- Raczej nie. Nie zamierzam go budzić - uśmiechnął się szybko i równie szybko podszedł do drzwi, by je Annie zamknąć przed nosem i zaryglować. - Po co mi wiedza z drugiej ręki?
Zamrugała zbita z tropu. Uwodzicielski uśmiech zgasł w oczach.
-Ja… nie mogę. To groźne. Mogłabym stracić rozsądek. Wasza krew uwalnia bestie. Wtedy mogłabym cię skrzywdzić a tego w istocie nie chce.
Pogładził ją po twarzy i może coś odpowiedział, ale nie usłyszała. Na poczesne miejsce jej uwagi wybił się lodowaty, ale kuszący podszept.
- Ależ, nie mityguj się. Sam chce, wie, co robi i co dobre. Zrób to, Anno.
-Zamknij się - warknęła nagle Anna a zdawało się, że do Otokara choć nie patrzyła mu w oczy, raczej gdzieś obok. - Moze i chce ale by potem żałował. Mówił że ją kocha, wyczułaby na nim mój zapach i nie wybaczyła. To taka noc co może zrujnować życie.
Klepnęła ramię wilkołaka by zszedł jej z drogi do drzwi. Ten ani drgnął.
- Śpij tutaj - polecił szorstko, kryjąc zawód. Gadanie do kogoś, kogo nie widział, mniej go zdziwiło i ubodło niż nagła odmowa.
-Teraz jesteś wściekły ale potem mi podziękujesz - uścisnęła jego dłoń, gorącą w dotyku. Z powodu tego ciepła i bliskości bijącego serca zęby znów zmieniły się w kły. - Nie warto zaprzepaszczać wszystkiego dla chwili podniety. - tłumaczyła ni to jemu, ni sobie, ni głosowi wewnątrz głowy.
- Dla ciebie to chwila podniety? - skrzywił się Otokar, ściągnął usta w gniewnym grymasie.
- Zaraz nas lutnie - oznajmił upiór głosem Kasandry. - Rozerwie na strzępy. Żeby być dokładnym - uścislił z satysfakcją: - To nie była sugestia. To było polecenie.
-Nie -ciągnęła ostrożnie Anna - ale dla ciebie nią będzie. Bo niby co potem? Odejdziesz ze mną? Do Gangreli i mojego męża? Zostawisz swoją niewiastę i jej pacholę? Mówiłeś przed chwilą, że ją kochasz.
- Dzieci to potwory - ocenił głos w jej głowie z powagą, jaką daje wielkie znawstwo i doświadczenie w temacie. - Nic dziwnego, że marzy mu się chwila zapomnienia, przesrał swój wilkołaczy żywot, wsadził łeb w obrożę. Ulituj się nad biedakiem!
- Kocham i jak mnich przy niej żyję! - z gardła Otokara razem ze słowami dobywało się tłumione warczenie.
I dalej na jednym tchu odparła demonowi, czy co tam przywlekla z zaświatów.
-A ty sie zamknij, nie uderzy nas. I dlaczego miałabym słuchać twoich poleceń.
- Bo dzieci to potwory bez serca i lubią się bawić - odparł mściwie, rozradowany złośliwie całą sytuacją. Krzesimir jęknął przez sen.
-Jak mnich? Nie zezwala ci się dotknąć? - zdziwiła się a zaraz dodała sycząc drugiemu z nich. - No tak, jesteś chłopcem o sinych ustach. Wstrętnym bachorem, który zsyła koszmary. Nękałeś mnie w ciemnym pustym piekle. I Krzesimira.
Otokar nachylił się tak nisko, że poczuła podmuch oddechu.
- Zgwałci już teraz, czy wytrzyma jeszcze trochę? - snuł domysły upiór, a perspektywa sądząc po tonie napawała go zaciekawieniem i radością.
Anna pokręciła głową, zafalowały złote loki.
-On nie jest taki. - Ale ziarno niepewności zostało zasiane i zajrzała w myśli lupina. Trafiła w wir gorących myśli i wizji tego, co wilkołak zamierzał z nią zrobić. Na tych obrazach trzymał w ramionach jej ciało, nie to, które ulepiła na podobieństwo Nataly diabelska sztuka. Ugryzienia tam nie było - ale trudno wszak wyobrazić sobie coś, o czym nie ma się pojęcia.
- Z Martiną nie możesz być, prawda? - spekulowała - Mam wiec ci być pocieszeniem?
Zacisnął zęby, ale zaraz potem uśmiechnął się wymuszenie.
- To ty jesteś wprawniejsza w słowach. Na pewno znajdziesz jakies lepsze.
- Zbicie gorączki? - zasugerowała kładąc dłonie na jego potężnej piersi. - Męska potrzeba? A może spłata długu? Które określenie ci pasuje? Bo raczej nie „morze uczuć”.
Ewidentnie trawił, czy Anna nie żartuje - lub czy nie rozmyśli się jak przed chwilą.
- Zacznijmy od męskich potrzeb. Jakie są niewieście? - położył jej palec na ustach.
- Jakiekolwiek nie byłyby jedne i drugie, zaspokajaj je nie zdejmując sukni - skomentował upiór znienacka, a już miała nadzieję, że się zamknął. - Jak zobaczy, co wyhodowałaś na plecach, zerzyga ci się na głowę. Ah. Nie napijesz sie jego juchy, to nie będę usatysfakcjonowany, cokolwiek byś z nim nie nawyprawiała.
-W tym jednym masz rację - Anna wzięła sobie do serca sprawę plamy zgnilizny. Nie pokaże jej nikomu, moze poza Krzesimirem, choćby to wymagało cyrkowych akrobacji. Otokara pchnęła na krzesło skoro łóżko, dawno zajęte, aż trzęsło się od pochrapywań wycieńczonego ghula. Rozgościła się wówczas na kolanach lupina, ząbki znów wyjechały z ust jak figurki z zegara na praskiej wieży a wcale jej uroku musiały nie dodawać. Poza tym lodowaty ziąb ciała zwykle nie pomagał takoż w amorach, choć teraz akuratnie stanowił przeciwwagę do gorączki trawiącej likantropa. - Ja nie jestem niewiastą to i nie mam ich potrzeb. Jeśli bestia zechce cię zabić to nie marudź, że nie uprzedzałam. I wiedz, ze nie ma w tym mojej intencji.
I zabrała się za całowanie jego policzków, brody, płatków uszu i szyi, niemal całkiem omijając usta. Te w końcu, nawet rynsztokowe murwy rezerwowały dla miłości swego życia. Otokar nią Annie nie był. Czy miała z nim zalec z litości? Z wdzięczności? Z powodu przyjaźni i szacunku jakim go darzyła? By spłacić dług? By zastąpić kogoś kogo wolałby na tym miejscu? Sprzedać się poniekąd.
-Jestes idiotką, Anusiu - rzekła choć miała wrażenie, że to wcale nie ona mówi a siny chłopiec. - Ołdrzych cię kiedyś zabije.
Otokar nie trwonił czasu na odpowiedzi. W słusznym poniekąd mniemaniu, że słowa odciągną ich od istoty rzeczy i zniechęcą Annę do tego, na co już wyraziła zgodę. Zamiast zajmować się jej rozterkami, uwagę poświęcił gorsetowi i przez moment miłosne zmagania przypominały bardziej walkę, zanim zrozumiał, że wampirzyca suknię pozwoli mu rozsznurować, ale zdjąć jej nie ma zamiaru. Zostawienie sukni było jedynym kompromisem. Annie zdało się, że dotyka jej jak swych szklanych cacek - delikatnie, by nie skruszyć w dłoni, a jednocześnie nieubłaganie wymusza kształty i obrazy, które sobie umyślił. Poderwał ją do góry i usadził na stole, przy którym zwykł pracować. Szarpnął się, gdy wbiła zęby w jego szyję, ale jej nie puścił ani z niej nie wyszedł, po chwili westchnął z przyjemności i wtulił się w nią mocniej, nie rozluźnił objęć nawet gdy skończyła pić. Po raz pierwszy od śmierci zrobiło się jej ciepło, gorąco nawet. W uszy uderzył gwar dżwięków - oddech śpiącego Krzesimira, trzeszczenie stołu, na którym półsiedziała, myszy harcujące w ścianach, odgłosy nocnych zwierząt i odległe wycie w górach. Szklane puchary i kielichy na regale mieniły się jej w oczach feerią żywych kolorów. W środku Anny rozlewał się gorąc, a razem z nim poczucie niewyobrażalnej siły. Czuła, że swoimi kruchymi paluszkami mogłaby łamać wiekowe dęby i przedzierać się naga piersią przez zaciężne szeregi zbrojnych. Czuła, że ma wielu wrogów i wiele do odzyskania. I pokona ich wszystkich, i odzyska wszystko z naddatkiem.
W oczach Otokara radość i zaspokojenie były tak samo wyraźne jak zmieszanie.
- Spójrz tylko, w wierne ślepia psa - zanucił upiór, uprzejmie zachowujący milczenie, dopóki zbliżenie trwało. - Strzelisz palcami, a zacznie skakać przez obręcze… Nie spodziewałem się, szczerze mówiąc, niczego nadzwyczajnego, po takiej cnotce jak ty. A tu proszę, życie jest pełne niespodzianek, i śmierć także. Zostawię was teraz samych. Pewnie masz wiele istotnych pytań… Czy było ci dobrze? Ile niewiast miałeś przede mną? Co stało się w wieży? Kto kogo tam zabił? - złośliwy głos cichł, jakby upiór się oddalał.
Anna ignorowała głos skupiając się na sobie, na poczuciu siły, władzy i upragnionego ciepła, którego nikt wcześniej nie potrafił jej dać. Aż kręciło jej się w głowie od euforii.
-Jest mi ciepło - przymknęła oczy i zasmiala sie w głos. - Nie było mi ciepło od dwóch dekad.
Zaczęła rozumieć upodobanie Skrzyńskich do likantropów. Mogli mieć praktyczne zastosowania na wielu polach…
-Podoba mi się. Blizna - pogładziła palcami pobrużdżony policzek. - Jesteś mną naznaczony już na zawsze.
Przygryzła swoją dłoń klem, z poduszeczki pod kciukiem trysnęła krew.
-To obłęd. Lepsze niż wszystko. Spróbuj sam. - podsunęła krwawiącą dłoń pod usta Otokara. - Od teraz ja też będę w tobie.
Nozdrza mu zadrgały i myślała, że to od zapachu krwi. Ale wpatrywał się przy tym w nią intensywnie i pojęła, że szuka tego, co w pierwszej chwili kazało mu zachować ostrożność i wezwać Martinę. Teraz jednak nie znalazł, i otoczył jej nadgarstek palcami, przyciskając do warg.
Gdy skończył pic a znów się zabrał do Aninych halek zorientowała się, że Krzesimir już nie śpi, od jak dawna, bóg jeden wie. Pewnie dość by sie napatrzeć.
-Obudził się - poinformowała Anna wesoło jako pretekst by juz uciąć dalsze umizgi. Ruszyła do Krzesimira, nadal pijana wrażeniami. Klepnęła przy łożu i odnalazłszy dłoń ghula przycisnęła do ciepłych warg.
-Lepiej ci? Noc sie zaraz kończy a Otokar miał właśnie opowiedzieć co sie działo po naszym zniknięciu. Posłuchamy? Głodnyś?
- Jak wilk - oznajmił gorąco, tuląc jej dłoń. Z kurtuazją nie skomentował, że Otokar, który jakoby miał opowiadać, podciąga właśnie spodnie, ale bez żenady wbił spojrzenie w wyzwolone z gorsetu Anine piersi i przymrużył jedno oko kpiąco i porozumiewawczo.
Anna wybuchnęła radosnym szczerym śmiechem co, znający ją dobrze Krzesimir, mógł uznać za szczególne. Tym bardziej ze nie poprawiła wcale wiązań sukni a zwaliła sie obok niego na łóżko a nawet pod pled i przytuliła policzek do jego policzka.
-Czujesz? To niesamowite. Dziś jest dzień w którym zaczynamy podbijać świat. Nie możesz od nas odejść.
I żeby nie było iż straciła całkiem zainteresowanie lupinem poklepała pościel ze swojej drugiej strony dając znać by i on się dołączył do rodzinnego lenienia.
- Tak na trzeźwo? - brew Krzesimira podskoczyła do góry. - Nie jestem nadzwyczajnie biegły w historii, ale z mojego doświadczenia… wypływa, że do bitew nie idzie się na sucho.
Delikatnym ruchem wymodelowanej dłoni powstrzymał wilkołaka, który zdążył już usiąść przy Annie i poderwał się znowu, by jako gospodarz zapewnić poczęstunek. Mierzyli się wzrokiem nad płynącym z butelki szkarłatnym strumieniem wina, ale Otokar podany przez ghula kielich przyjął i umoczył usta.
-Od dawna nie czułam takiej werwy. Później ją wspólnie spożytkujemy. Ale najpierw opowieść - zarządała Anna władczo układając się wygodnie w poprzek łóżka dokładnie pośrodku i nakazując by usiedli po obu jej stronach jak uczciwie zdobyte trofea.

Euforia, zamiast gasnąć i wyciszać się, trwała. Ogrzewała Anny serce, tak jak krew rozgrzała jej ciało. Czuła się niepokonana i zaczynała rozumieć nie tylko Skrzyńskich z ich upodobaniem do likantropów, ale również i tych spośród jej rodzaju, którzy polowali na lupiny dla ich krwi. Ekstatyczne szczęście potęgowała obecność Krzesimira, popijającego wino i gładzącego ukradkiem pod pledem jej biodro. Wyspał się i wróił do sił, a wszystko dzięki niej, uratowała go, sama, bez niczyjej pomocy... jeśli nie liczyć pochodni ofiarowanej przez Laurentina. Ten jednak był obecnie tylko bladym cieniem w Aninej pamięci, wobec natłoku i siły obecnych wrażeń nie miałby wszak niczego, co mogłoby się mierzyć z tym, czego doświadczała.
Etienne wina sobie nie żałował, jak nigdy, i przez Annowe ramię obserwował lupina. Otakar pił bardziej oszczędnie i siedział na samym skraju łoża. Choć to, pomyślała z rozbawieniem, jego barłóg przecie. Wziął się wreszcie do opowiadania, choć ku skrytej frustracji Anny – zaczął od osoby, która obchodziła ją chyba najmniej ze wszystkich zamieszanych w sprawę wieży.
- Zwabiłem ich światełkiem ducha i... znaleźliśmy Adele, w miejscu, które wskazałaś.
Dość oględnie opisał ciało, ale z obrażeń i po latach wynikało jasno, że panna Valdstein nie miała śmierci ani łatwej, ani szybkiej.
- Wtedy zobaczyliśmy płomienie...
I rzecz jasna, wszyscy rzucili się na oślep ku zabudowaniom. Coś takiego jest w ludziach, bardzo silnego, że przebija nawet przez wilkołaczą naturę – jak się pali, wszyscy pędzą popatrzeć. Do gaszenia zwykle biorą się tylko bezpośrednio zainteresowani.
- Skoczyłem w ogień, wołałem cię, ale nigdzie cię nie było. Potem...
- Potem mogło być już tylko zabawniej i wszyscy się pobili – zawyrokował podpity już cokolwiek Etienne, jego palce pełzły ospale w górę po wcięciu Aninej talii.
- W tej pożodze wpadłem na dziewkę. Tę z Żywca, po którą tu jechałaś. Tylko włosów nie miała jasnych, bo się jej spaliły całkiem. Krzyczałem do niej, żeby uciekała, ale słuchać nie chciała.
Tak, to wybitnie wyglądało na Jitkę, z uporem ignorującą wszystkie dobre rady.
- Zginęła? - wciął się ostro Etienne, a Anna zacisnęła powieki. Śmierć w płomieniach była straszna, czego i kogo ta dziewka tam szukała? Laurentina? Jej, Anny?
- Nie, widziałem ją potem – skrzywił się lekko Otokar. - Wypadłem z wieży, a wataha zdążyła się zorientować do tego czasu, że Martina gdzieś przepadła. Dalejże szukać... i znaleźli ją, z twymi druhami. Zaszyli się w jednej z ruin chat otaczających wieżę. I wyszli, jak żeśmy nadciągnęli, z chrzęstem i rumorem. Wyprowadzili Martinę związaną, z nożem na szyi. Przedstawili uroczą propozycję, że mamy odstąpić i opuścić te ziemie, to zwolnią Martinę całą i zdrową. Na to Vaclav wystąpił z kontrpropozycją, też urokliwą. Oni puszczą Martinę tu i teraz, a my ich nie rozerwiemy na strzępy. Padło też kilka obelg oraz obietnica, że po pijawach zajmie się mną, bo z rozmysłem wprowadziłem watahę w błąd... Na to mnie krew zalała.
- Zaiste – zgodził się Etienne z powagą, która pojawia się po paru kielichach wina – nic tak nie burzy krwi w mężczyźnie, oprócz ładnej niewiasty, jak potwarz. Zupełnie wszak pozbawiona podstaw.
- I co tu dużo gadać... ja jestem tutaj. Ja wygrałem, Vaclav przegrał i gryzie ziemię.
W jego głosie aż nadto wyraźnie słyszała dumę ze zwycięstwa.

A u Skrzyńskiego działo się i to srogo.

- Nie poważysz się - wydarła się Gryfitka Skrzyńskiemu w twarz, nim Diabeł zdołał sklecić na użytek Anny jakąś odpowiedź. Nie odpowiedział też, za to w istocie się poważył. Uderzona pięścią w twarz Gertruda zachwiała się, ale ustała. Córka rycerskiego rodu, jakby nie patrzeć. Z draśniętego szponami różanego policzka pociekła krew.
- Ojciec mój usłyszy o wszystkim!
- I co to, twoim zdaniem, zmieni? - głos miał nieprzyjemny, zgrzytliwy i metaliczny, suchy jakby. Gryfitka zacisnęła zęby, zadarła kształtny nosek i wymaszerowała szparko, aż furkotały drogie jedwabie i adamaszki. Bożywoj opadł na krzesło jak podcięty.

- Otwórz okno, śmierdzi piżmem i ambicją - rzucił. Z ciemnego kąta wysunęła się Pężyrka i wykonała polecenie. W jej oczach bunt walczył z pokorą, ale i z dziwną uciechą. Ani chybi rada była, że możnej Rzemieślniczce się oberwało.
- Konia rychtować? Jedziem na łów? - spytała tak przymilnie, jak nigdy by się Anna po niej nie spodziewała. Jakby skrzaty podmieniły wredną, pyskatą Pężyrkę na pokorną owcę.
- Później, ostaw mnie.
Siedział przez moment w ciszy, tylko raz po raz zgrzytał o podłokietnik długimi paznokciami.
“Gdzie jest?” - uderzyła Annę myśl razem z zapiekłym gniewem. “O to samo zapytać mogę”.