Edvard zbudził się w pustej koi cały obolały. Mięśnie przypominały mu, że nie jest żadnym wojskowym, czy wojownikiem, a jedynie zwykłym wykładowcą, który zazwyczaj mierzy się jedynie z głupotą studentów. Po chwili walki z własnym ciałem udało mu się wstać. Od razu zaczął szukać swoich rzeczy, żeby ubrać się w coś świeżego. Zdążył akurat doprowadzić się do jako takiego porządku, gdy do kajuty weszła Gabrielle z Johnem. W rękach pary agentów lśniły pożyczone z mesy oficerskiej szklanki.

- Cher! Nous célébrons! - Ustawiła szklanki na podłodze, siadając na niej po turecku i wyjęła spomiędzy mokrych ubrań butelkę Haut-Brion. - To jedno z najlepszych francuskich win. - Uśmiechnęła się szeroko. - Idealnie by uczcić nasz sukces. - Rozlała wino do szklanek, myśląc o tym, że jej ex pewnie by ją w tym momencie zabił. Podała szklanki rozbudzającym się agentom. - Zgodnie z obietnicą jestem wam winna nagrodę, za dobre sprawowanie. - Mrugnęła do obu mężczyzn i sięgnęła po swoje naczynie. - Za nas, Mon bien-aimé.
- Etter regn kommer solskin - skomentował z uśmiechem Edvard trzymając szklaneczkę ze szkarłatnym trunkiem - Po angielsku to chyba będzie “Po wodzie zawsze się świeci”. Zdrowie!
- "Po deszczu zawsze przychodzi słońce" - poprawił go John, śmiejąc się serdecznie. - Zdrowie! Za nas, i za nasz sukces!
Gabrielle napiła się szczerzac się do szklanki. Było pyszne! Jak zwykle.
- To co właściwie “znaleźliśmy”? - mrugnęła do Edvarda nazbyt świadoma tego, że to głównie zasługa Norwega.
- Zbyt wiele nie mogę powiedzieć - odpowiedział - Ten przedmiot dość dziwnie zareagował na krew, to jedyne co udało mi się zauważyć.
- Mam nadzieję, że pozwolą go nam obejrzeć po zejściu na ląd. - Francuzka podniosła się by dolać mężczyznom wina.
- Powinni. Chyba, że zostałem zatrudniony w oparciu o moje bokserskie doświadczenie. - zażartował Edvard.
- Raczej na pewno nie, biorąc pod uwagę, jak wyglądasz po starciu z tym niemieckim oficerem - skomentował John patrząc na wciąż widoczne siniaki na twarzy norweskiego agenta. - Dobry Boże... nieźle Cię sponiewierał!
- To chyba zemsta za egzaminy ustne z literatury niemieckiej - zaśmiał się Edvard.
- Doprawdy? - zaśmiał się John. - A z czego dokładnie zdawałeś?
- Odpytywałem - znów zaśmiał się Edvard - Wpływ realiów politycznych na dzieła Heinricha Heine.
John aż uniósł brwi ze zdumienia.
- Zdecydowanie ryzykowny temat... zwłaszcza w dzisiejszych, jak to określiłeś, realiach politycznych - odparł, nawiązując w oczywisty sposób do pochodzenia niemieckiego poety. - A więc sądzisz, że na “Altmarku” trafiłeś na jednego ze swoich dawnych studentów?
- Od 1934 wykładałem w Monachium, więc jest taka szansa. Ten nieszczęsny egzamin musiał być właśnie tam, bo miałem bardzo nieprzyjemną rozmowę z rektorem o poglądach Heinego.
- Monachium? Ryzykant z Ciebie, Edvardzie - John nie mógł wyjść z podziwu. - Matecznik nazistów, którzy odsądzali Heinego od czci i wiary, a jego wiersze publikowali pod naciskiem opinii publicznej jako anonimowe dzieła? Dziwię się, że w ogóle pozwolili Ci wykładać akurat ten temat.
- Całe szczęście, że rektor nie pamiętał, że Heine był Żydem. Heinrich pojawił się jakoś tak przy okazji, a mój przedmiot dotyczył całego romantyzmu niemieckiego. Dobrze, że miał się za mną kto wstawić - cały czas się śmiejąc opowiadał Norweg.
Gabrielle zgarnęła swoją szklankę i rozłożyła się na swojej koi. Lekko ją poobijano, a i w nocy nie pospała za długo. Dopiła wino i przysłuchiwała się mężczyznom z przymkniętymi powiekami.
- To miałeś szerokie spektrum - skomentował John - Fichte, Schelling, Hegel... pewnie zwłaszcza Hegel. Temat rzeka.
- Masz rację, ale jak pewnie się domyślasz w Rzeszy literatura niemiecka jest dość mocno upolitycznionym przedmiotem. To bardzo ważny element edukacji...
- To prawda. Cała spuścizna niemieckiej kultury zaciągnięta na służbę narodowosocjalistycznej propagandy. Odrażające. - obrzydzenie na twarzy angielskiego oficera było raczej dobrze widoczne.
- Niestety tak to tam wygląda. Kwintesencją tego sposobu myślenia jest wykorzystanie kultur nordyckich, ale to temat na mniej obolały czas.
- Racja. Tym bardziej, że Gabrielle ewidentnie nużą nasze rozważania. - skomentował John patrząc na leżącą na koi z półprzymkniętymi oczami Francuzkę. - Sądząc po tempie, w jakim płyniemy, około południa powinniśmy być już w Anglii. Macie pomysły, jak wykorzystać tych kilka godzin rejsu, jakie nam zostały?
- Przyjemnie się was słucha. - Gabrielle otworzyła oczy i spojrzała na nich z uśmiechem. - To miłe słyszeć, że w tej wojnie nie biorą tylko udziału wariaci, którzy po prostu lubią zabijać. - Przymknęła oczy i przeciągnęła się na koi niczym kot.
- Tragedia wojny polega na tym, że najbardziej cieszą się z niej barbarzyńcy, a najbardziej cierpią ludzie cywilizowani. - smutno skonstatował John. - Tym bardziej, że ta wojna zapewne będzie zupełnie inna niż jakakolwiek inna wojna, jaka miała miejsce do tej pory.
- Najciekawszym aspektem Rzeszy jest paranauka, w którą wierzą naziści. - wtrącił Edvard. - Spotkania bractwa były przeżyciami niemal nadnaturalnymi.
- Brałeś udział w nazistowskich zgromadzeniach? - John zmarszczył brwi, spoglądając podejrzliwie na norweskiego agenta.
- Za długi jęzor… za długi - zaśmiał się Norweg - Infiltracja musiała być wiarygodna.
Wainwright obdarzył Norwega długim, pełnym namysłu spojrzeniem.
- Rozumiem. - rzekł po dłuższej przerwie. - Wywiad. To wszystko tłumaczy.
Gabrielle uśmiechnęła się szerzej. Nie tylko ona udawała, że sprzyja drugiej stronie.
- A jak trafiliście do agencji? - Spytała spoglądając na dyskutujących mężczyzn.
- Podobno współpraca wywiadów. Nie dopytywałem. - odpowiedział Edvard - A ty?
- Mnie też przenieśli tu z wywiadu. - odparł sucho John. - Wychodzi na to, że wszyscy tylko wykonujemy rozkazy tych na górze. Z tym, że każdy słucha swoich. - zakończył z sarkazmem w głosie.
- Ja trochę podpadłam i musieli mnie wywieźć z Francji. - Gabrielle uśmiechnęła się tajemniczo.
- A co takiego zmalowałaś? - zapytał John patrząc na Francuzkę z żartobliwym błyskiem w oku. Tym bardziej zdziwił się, gdy uśmiech na twarzy Gabrielle zniknął jak słońce za angielskimi chmurami.
- To długa opowieść... - Gabrielle lekko westchnęła odpowiadając na pytanie. - Może kiedyś wam opowiem.
John pokiwał głową i znów przybrał lekko zamyślony wyraz twarzy.
- Rozumiem. - Zajrzał do wnętrza pustej już szklanki i popatrzył na dwójkę agentów. - Nie wiem, skąd wytrzasnęłaś tą butelkę, Gabrielle, ale w życiu nie piłem lepszego wina. Bardzo Ci dziękuję. Czy będzie wielkim nietaktem, jeśli zechcę Was teraz opuścić? Chyba lekko kręci mi się w głowie od tego wina i chciałbym zaczerpnąć świeżego powietrza... morska bryza zawsze mnie orzeźwiała.
Gabrielle roześmiała się i puściła porozumiewawczo oko do Edvarda.
- Oczywiście - odpowiedziała. - Idź odetchnąć świeżym powietrzem. Kto wie, może wkrótce dołączymy do ciebie z Edvardem...
- Jasne. - odparł pogodnie Wainwright. - Rozglądajcie się, na pewno będę gdzieś na pokładzie. Do zobaczenia. - Anglik wstał i wyszedł z kabiny, zabierając ze sobą opróżnione przez agentów szklanki. Miał tylko nadzieję, że steward nie złapie go z nimi w drzwiach mesy oficerskiej.

***

Morze Północne, ok. 12 mil morskich na wschód od Aberdeen
17.lutego 1940 r. ok. 11:30.

***

Niszczyciele Marynarki Królewskiej zbliżały się do skalistego, szkockiego wybrzeża, smukłymi dziobami żłobiąc równe, układające się w kształt litery "V" ślady na pofalowanej, wełniącej się powierzchni Morza Północnego. Na czele szyku, zanurzony nieco głębiej niż zwykle, szedł dwukominowy okręt, na którego burcie wymalowano czarną farbą napis "F 03" - okręt Jej Królewskiej Mości, niszczyciel "Cossack", już wkrótce mający okryć się sławą jako ostatni okręt Royal Navy, z którego pokładu dokonano udanego abordażu obcej jednostki pływającej. Najeżony masztami, działami, karabinami i wyrzutniami torped niszczyciel zwykle robił z pewnością groźne wrażenie, tym razem jednak cały efekt psuły tłumy marynarzy, niewątpliwie nie należących do załogi, uwieszonych na relingach, opartych o niemal każdą ścianę lub wystający z pokładu obiekt dość wysoki, by służyć za podparcie dla ludzkiego ciała. Oswobodzeni z "Altmarka" jeńcy nie mogli się już doczekać, aż ujrzą ojczystą ziemię, której wielu z nich spodziewało się już nie zobaczyć.

Kapitan John Patrick Wainwright również stał oparty o barierkę prawej galeryjki obserwacyjnej, tuż poniżej mostka. Oprócz obserwatorów lustrujących powierzchnię morza przez lornetki i podających niekiedy meldunki na mostek za pomocą rur głosowych na galeryjce nie było nikogo.

Ten brak tłoku bardzo angielskiemu oficerowi odpowiadał. Nie przeszkadzał bowiem w rozmyślaniach, a tym właśnie zajęty był kapitan Wainwright.

W mózgu oficera kłębiło się wiele pytań, na które nie umiał znaleźć odpowiedzi.

Dlaczego właściwie wybrano go do udziału w misji, która ani nie wymagała odwołania się do jego kompetencji w dziedzinie kryptografii, ani nie pozwoliła mu choćby o krok zbliżyć się do rozwiązania zagadki dręczących go co jakiś czas wizji? Czyżby tylko dlatego, że odbywała się na morzu, w oparciu o siły i środki Marynarki Królewskiej, której John był oficerem? Innego, lepszego wytłumaczenia John nie był w stanie na obecną chwilę znaleźć.

Jakie cele i zadania stawia sobie owa tajemnicza Agencja, do jakiej go odkomenderowano? Jakimi regułami się kieruje, według jakich zasad działa? Agenci wydawali się mieć zaufanie wojskowych, którzy prowadzili odprawę, ale John zbyt długo był uczestnikiem podwójnej gry wywiadów, pełnej nieoczekiwanych zwrotów akcji, podrobionych tożsamości i misternie tkanych intryg jakby żywcem wyjętych z kart powieści spod znaku płaszcza i szpady, by nie zdawać sobie sprawy, że zarówno komandor Lloyd, jak i kapitan Busson mogli być po prostu świetnie wyszkolonymi aktorami, po mistrzowsku odgrywającymi swoje wyuczone role. Jedno, czego John był pewien, to to, że pozostali agenci wysłani na tą misję nie mieli doświadczenia wojskowego. Gdyby nie popełnione przez nich błędy, po stronie alianckiej grupy abordażowej mogłoby obejść się bez ofiar śmiertelnych. John zbyt świeżo pamiętał topione w szklankach grogu żal i wściekłość marynarzy z "Aurory", wywołane śmiercią marynarza Gordona. Współczuł im i dzielił ich żal i smutek, choć sam był żołnierzem i rozumiał, że wojna wymaga poświęceń. W duszy Johna zabrzmiał wbijany mu do głowy na zajęciach z kultury antycznej cytat z Platona: "tylko umarli widzieli koniec wojny". Cóż, przynajmniej sam dołożył starań, żeby ludzie pozostający bezpośrednio pod jego komendą nie ponieśli strat. Fakt ten napawał Johna satysfakcją tym większą, że sądząc po ciepłym przyjęciu, jakie zgotowali mu w swojej kajucie marynarze z "Aurory", oceniali oni brytyjskiego oficera w ten sam sposób.

Osoby agentów, z którymi wysłano go na misję, stanowiły same w sobie enigmatyczne zagadki.

Edvard okazał się pomocny podczas abordażu norweskiej jednostki i nieoceniony później, przy znalezieniu artefaktu, po jaki wysłano ich na "Altmarka", ale wiele rzeczy się kapitanowi nie do końca zgadzało. Wzmianki o uczestnictwie w nazistowskich rytuałach obudziły podejrzliwość Anglika, a fakt, że Edvard poddał się Niemcom na pokładzie "Altmarka", wcale tej podejrzliwości nie rozwiewał. Przynajmniej, na ile John mógł to ocenić, siniaki Norwega wyglądały realistycznie... co dawało powody sądzić, że pięściarski pojedynek norweskiego profesora z niemieckim marynarzem na "Altmarku" nie był jedynie odegranym na użytek brytyjskiej publiczności przedstawieniem. Tym niemniej kapitan Wainwright czuł podświadomie jakiś niepokój na myśl o norweskim agencie, choć nie był w stanie tego sprecyzować.

Gabrielle, dla odmiany, budziła w angielskim oficerze tak wybuchową mieszankę uczuć, że ilekroć John zaczynał o niej myśleć, musiał głęboko zaczerpnąć powietrza - dzięki Bogu znajdował się aktualnie w dogodnym do tego miejscu. Zrobiła na nim wrażenie podczas tej przebieranki na "Altmarku", oj, zrobiła... choć John starał się rozproszyć podejrzenia Francuzki, wiedział doskonale, że na nic się to zdało. Wiedziała na pewno, musiała wiedzieć. Z drugiej strony, sama potwierdziła w rozmowie z Johnem, że swojego zabójczego seksapilu używa jako równie zabójczej broni. Johnowi nie uśmiechało się być celem tej broni... a przynajmniej tylko dla samego treningu. Jakaś część Johna podświadomie cieszyła się, że to Edvard wpadł tej nocy w sidła francuskiej agentki. To czyniło sytuację nieco bardziej otwartą... przynajmniej dla Johna. Ale musiał zachować ostrożność. Była aktorka burleski, na pozór słodka trzpiotka... która, jak odkrył pod koniec rozmowy w kajucie, też ma swoją tajemniczą, jeszcze nieodkrytą stronę. Czym właściwie się zajmuje w tej agencji, czyje rozkazy wykonuje, w jaką grę gra?

- Land ho!* - okrzyk obserwatora na galeryjce przerwał rozważania angielskiego oficera. John uniósł głowę i popatrzył w kierunku wskazanym przez obserwatora. Faktycznie, na horyzoncie majaczył zarys majestatycznych szkockich skał, nad którymi, jak przecinek w połowie zdania, jaśniała kolumna latarni morskiej. John znał ten widok aż za dobrze.

Peterhead. Już niedaleko.

Zgromadzeni na pokładzie marynarze oszaleli. Wiwatowali, krzyczeli, machali rękami. Niektórzy nawet płakali.

Już niedługo, chłopaki, pomyślał Wainwright uśmiechając się pod nosem. Już niedługo.

Faktycznie, raptem pół godziny później, witany owacjami stojącego na nabrzeżu tłumu i rozbrzmiewający okrzykami radości marynarzy uwolnionych z niemieckiej niewoli, HMS "Cossack" przybił do nabrzeża Marynarki Królewskiej w Leith.

Tuż przed zejściem z pokładu Johna wezwano do okrętowego kwatermistrza. Kapitan był nieco zdziwiony tym faktem, ponieważ nie przypominał sobie, aby coś zostawiał w depozycie okrętowym. Jego zdziwienie jeszcze wzrosło, gdy kwatermistrz z szerokim uśmiechem spod sumiastych wąsów wydał mu pełne oporządzenie służby wartowniczej Royal Navy - od munduru, aż po broń i amunicję. Znalazły się nawet dwa granaty.
- Rozkaz komandora. Podobno uzgadniał to z twoimi przełożonymi. - uśmiech nie schodził z twarzy kwatermistrza. John zrozumiał, że zapewne jest to dalsza część planu działania z tajemniczą skrzynką, a zgodnie z tym planem John ma pilnować tajemniczego artefaktu... albo przynajmniej wyglądać na wartownika.
- Dzięki. - Kapitan zamaszyście podpisał na wpół nieczytelną parafką dokumenty podsunięte mu przez podoficera. - Da radę zrobić, aby nasze rzeczy trafiły do przydzielonych dla nas pomieszczeń w bazie?
- Jasne, chłopie. - Ten facet chyba nigdy nie przestaje się uśmiechać, pomyślał John. - O kogo mam pytać?
- Wainwright, z wywiadu.
Uśmiech kwatermistrza stał się niemal szelmowski.
- Załatwione. Już wysyłam chłopaków.

Kilkanaście minut później kapitan, w przebraniu wartownika z patrolu brzegowego, zameldował się przy trapie zejściowym "Cossacka" wraz z dwójką agentów. Towarzyszyło im dwóch młodziutkich marynarzy z załogi niszczyciela, wyznaczonych przez komandora do przeniesienia tajemniczej skrzyni w miejsce wskazane przez agentkę Beaumont. Trzej inni marynarze zajęli się bagażami agentów, dzięki czemu Gabrielle mogła roztaczać wokół swój niezaprzeczalny wdzięk mając obie ręce wolne. Wciąż cierpiący wskutek postrzału Edvard również docenił fakt, że nie musi własnoręcznie targać swojej ciężkiej, podróżnej walizy z okutymi rogami.
- Gotowi? - John uśmiechnął się do dwójki agentów. Odpowiedzią był perlisty śmiech francuskiej agentki.
- Ruszamy!

Już wkrótce dwójka młokosów z wysiłkiem targała skrzynkę śladem Gabrielle i Edvarda, idących pewnym krokiem w kierunku kwater wskazanych im przez dowódcę bazy. John, z karabinem Enfielda przewieszonym przez ramię, nonszalanckim krokiem wlókł się za targającymi skrzynkę młodzieńcami, starając się, aby wyraz jego twarzy przypominał śmiertelnie znudzonego weterana służby garnizonowej, widzącego w niańczeniu kolejnej skrzyni z wyposażeniem tyle samo rozrywki, co w oglądaniu, jak schnie farba na ścianie. Kapitan rzucał na prawo i lewo spojrzenia mające wyrażać krańcowe znudzenie... a w rzeczywistości uważnie lustrował teren. Kilka szczegółów zwróciło jego uwagę, więc miał nadzieję, że będzie mógł sprawdzić je nieco dokładniej.

Gdy tylko za marynarzami niosącymi skrzynię i rzeczy agentów zamknęły się drzwi, Gabrielle podeszła do skrzyni, nie próbując nawet ukryć zaciekawienia.
- Dlaczego miałabyś zwracać na siebie uwagę, Gabrielle? - zareplikował John. - Tak długo, jak tu siedzimy, nikt nie powinien się nami interesować. Widzę, że chcecie się przyjrzeć temu, co znaleźliśmy. Ja się nie znam na takich znaleziskach, więc, jeśli pozwolisz, rozejrzę się nieco na zewnątrz.
Odpowiedziało mu milczenie - Francuzka już ciekawie zaglądała pod wieko skrzyni, najwyraźniej nie mogąc się doczekać, aż ujrzy to, co czeka pod pokrywą. John, odebrawszy milczenie Gabrielle jako zgodę, wyszedł z budynku.

Pozornie kręcąc się bez celu tu i ówdzie, John zdążył sporo załatwić w relatywnie krótkim czasie. W ciągu niecałej godziny zdążył kupić kilka paczek papierosów Player's Navy Cut i piersiówkę Rosebank rocznik 1928 w kantynie, odśpiewać "It's a long way to Tipperary" (z obowiązkową "niegrzeczną" wersją ostatniej zwrotki) ze świętującymi powrót do ojczyzny marynarzami odbitymi z "Altmarka", skomentować panujący w bazie rozgardiasz w rozmowie ze spotkanymi marynarzami z patrolu bazy oraz upewnić się, gdzie rozmieszczone są wieżyczki wartownicze, jakiej wysokości jest mur okalający bazę, ile jest bram wyjazdowych, ilu wartowników ich pilnuje, jak są uzbrojeni oraz jak często się zmieniają. Członkowie napotkanego patrolu (w zamian za kilka łyków Rosebanka z piersiówki) uzupełnili wiedzę Johna o częstotliwość i trasy patroli chodzących po bazie oraz ostrzeżenie, żeby nie pchał się w okolice magazynów z amunicją i torpedami, bo wejście tam wymaga specjalnej przepustki, a wystawieni tam wartownicy mają prawo strzelać bez ostrzeżenia.

Zadowolony z wyników rekonesansu John wrócił do przydzielonego im pomieszczenia akurat w momencie, gdy Edvard i Gabrielle zamykali skrzynię po oględzinach artefaktu.
- I co? - zapytał w progu. - Dowiedzieliście się czegoś?

Edvard cieszył się z powrotu na ląd, ponieważ morska żegluga dała mu się we znaki. Gdy stanął na trapie w towarzystwie Johna i Gabrielle oraz kilku marynarzy Royal Navy przymknął lekko oczy i wziął głęboki wdech. Jeden z anglików wziął jego ciężką walizkę, za co Edvard był mu niezwykle wdzięczny, ponieważ jego ramię wciąż pamiętało skutki postrzału.

Norweg podążał za gospodarzami i rozglądał się po wnętrzach, a od czasu do czasu zerkał także na swoją walizkę, jakby w obawie, że może ona wypaść marynarzowi. Przyłapał się także na obserwowaniu ruchów francuskiej agentki. Nagle jeden z służbistów zatrzymał się, otworzył drzwi i wpuścił agentów do dwuosobowego pokoiku. Wniesione zostały także ich bagaże i tajemnicza skrzynia.

Gdy tylko w pokoju zostali we trójkę pochodzący ze Skandynawii mężczyzna z wielkiej podróżnej walizki na jedno z łóżek wyciągnął ręcznik, przybory do mycia oraz brzytwę i pędzel do golenia. Następnie podszedł do skrzyni, przy której stała już Gabrielle. Otworzył wieczko i zaczął przyglądać się znalezionemu przedmiotowi. Szukał wszelkich znaków runicznych, lub rzeczy, z którymi mógł mieć styczność w III Rzeszy. Starał sobie także przypomnieć, czy na spotkaniach towarzystwa Thule lub w bibliotekach napotkał się na podobne przedmioty, bądź opowieści o nich.

Zadowolony z wyników rekonesansu John wrócił do przydzielonego im pomieszczenia akurat w momencie, gdy Edvard i Gabrielle zamykali skrzynię po oględzinach artefaktu.
- I co? - zapytał w progu. - Dowiedzieliście się czegoś?
Edvard odpowiedział jak tylko umiał, a chwilę po skrupulatnej analizie kulturalnie przeprosił towarzyszy i poinformował ich, że potrzebuje się odświeżyć.

Edvard udał się do wspólnej łaźni, aby umyć się po męczącej wyprawie i ogolić twarz, a także przebrać się w wygodne i świeże ciuchy. Założył na siebie proste szare wełniane spodnie, białą koszulę o zaokrąglonych wyłogach, czarny krawat oraz brudnożółty sweter w serek o ciemnoczerwonych wzorkach. Całość dopełniły ciemnobrązowe, zamszowe brogsy. W takim nieformalnym stroju udał się na kolację, po której wrócił do swojego pokoju z zamiarem zaczęcia angielskiej powieści, którą kupił po przylocie do Londynu, lub wspólnej konwersacji z Johnem.

Francuzka podzieliła się swymi spostrzeżeniami z towarzyszami. Niepokoiło ją że pozostawia tutaj dwóch agentów samych. Niby to była ta “silniejsza” płeć, ale… Gabrielle pokręciła głową.
- Gdyby cokolwiek was zaniepokoiło, cokolwiek zaczęło się dziać, macie po mnie posłać, zrozumiano? - Opuściła pokój zaniepokojona i ten sam niepokój towarzyszył jej podczas całej kolacji.

Z uśmiechem starała się odpowiadać na żarty i pytania komendanta i jego żony. Mimo przyjaznej atmosfery jej zmysły cały czas były wyostrzone, jakby w każdej chwili mógł nastąpić jakiś atak. To to cholerne immaterum. Kontakt z nim jak zwykle pozostawił nieprzyjemny ślad, uczucie jakby coś pełzało Gabrielle po szyi. Wzdrygnęła się mając nadzieję, że starsze małżeństwo tego nie zauważyło. Upiła kolejny łyk sherry.
- To ja czuję się zawstydzona. - Uśmiechnęła się szerzej do komendanta. - Myślę, że każda kobieta chce wspierać “swoich” mężczyzn na froncie. Mam to szczęście, że mogę to robić bezpośrednio. Pozwolą państwo, że przejdę się jeszcze przed snem. Zaduch i ciasnota statku dały mi się we znaki.

Spacerem okrążyła dom komendanta zerkając z obawą w stronę koszar. Najchętniej odwiedziłaby wiadomy pokój nie chciała jednak niepokoić swoich gospodarzy tylko dlatego, że miała paranoję. Po wzięciu kilku głębszych oddechów, wróciła i dała się zaprowadzić do swojego pokoju.

Przyjemnie było wziąć kąpiel, szczególnie że komendant pozwolił zabrać jej szklaneczkę sherry z sobą do pokoju. Niestety lustra przypominały jej o wydarzeniach poprzedniej nocy ukazując w sztucznym świetle wszystkie siniaki. Dobrze, że podczas zabaw z Edwardem było ciemno. Czułaby się niekomfortowo mając świadomość w jakim stanie się znalazła, choć… Uśmiechnęła się do siebie. Pewnie i tak by skorzystała. To była bardzo przyjemna, rozgrzewająca noc. Po wyjściu z kąpieli ubrała się w koszulę nocną, jednak zamiast się położyć przysiadła na fotelu obok okna ze szklaneczką alkoholu i skupiła wzrok na pogrążonych we śnie koszarach. Zapowiadała się długa i bezsenna noc.