Wspomniany przez Gabrielle młodszy agent Edvard Christian Gulbrandsen przysłuchiwał się całej rozmowie i, gdy była mowa o nim, potwierdzał wszystko skinieniem głowy.
- Sire, chwilę po abordażu przydzielony został mi marynarz Barnes i marynarz Gordon. - zaczął mówić Norweg, gdy tylko uznał, że Beaumont i Wainwright skończyli - Zgodnie z sugestią...
- Rozkazem - przerwał mu kapitan Busson. Edvard jednak nie wiedział, czy ten zwraca się do niego, czy do kobiety przy maszynie. Poprawił więc krawat i wrócił do sprawozdania.
- Mieliśmy poszukać kabiny radiooperatora. Ruszyliśmy więc schodami na górne pokłady. Barnes szedł przodem, Gordon pilnował naszych pleców. Następnie, niestety zostaliśmy zauważeni. Zadecydowałem, żeby przejść na drugą stronę galeryjki idąc w kierunku dziobu wzdłuż burty. Staraliśmy się być jak najmniej widoczni, a do naszych uszu docierały dźwięki strzałów i krzyków od strony rufy. Na prawie samym końcu, po lewej stronie znajdowały się drzwi do nadbudówki, a po prawej, kolejna, choć znacznie mniejsza galeryjka zwieńczona schodami. Gordon dostrzegł tego Niemca, który krzyczał. Zezwoliłem mu na otworzenie ognia. Ponadto rozkazałem Barnesowi ruszyć ze mną na górę. W między czasie Gordon oberwał.
Po dotarciu na najwyższy poziom w oddali dostrzegłem sylwetki - kilka cieni poruszających się dość wolno, którzy musieli coś dźwigać. Rozpoczęliśmy ich ostrzał, co spowodowało wycofanie się nieprzyjaciela.
- Rozumiem, rozumiem.
- Kazałem Barnesowi pójść po Gordona, który zasygnalizował, że niżej zbliżają się Niemcy. Gdy już razem byliśmy na górze rozpoczęła się jatka. Chłopcy bili się z nazistami, a ja ruszyłem ku skrzyni. Następnie nastąpił prawdziwy chaos. Zawartość skrzyni okazała się być tym przedmiotem, lecz byliśmy już kompletnie odcięci przez niemieckich żołnierzy. Gordon, kiedy udało mi się do niego dotrzeć, był już mocno ranny. Barnes natomiast dostał się do niewoli. Czekaliśmy tam nie wiedząc co robić. Następnie, z powodu fali, znaleźliśmy się niżej. Doszło do kolejnej wymiany ogniowej, której ofiarą stał się Gordon. Musiałem się poddać, lecz gdy dotarli do mnie Anglicy i agentka Beaumont zaatakowałem oficera.
- A artefakt?
- Zauważyłem jedynie, że reaguje na krew.

Podróż po nieprzespanej nocy była czymś ponad siły Gabrielle. Przez cały czas starała się podtrzymywać rozmowę z innymi agentami, mając nadzieję, że dzięki temu nie uśnie. Siedziała wyprostowana i uśmiechnięta. Pod wojskową marynarkę założyła dopasowaną koszulę, a do tego damskie spodnie. Beaumont czuła jednak, że nie jest w stanie ukryć zmęczenia i już odliczała sekundy do momentu, w którym odnajdzie się w pokoju hotelowym i weźmie ciepłą kąpiel.

Niestety sekundy wydłużyły się w godziny. W końcu poddała się i skupiła na rozmowie z kapitanem Bussonem. Mogła dzięki temu przejść na francuski, a siedząc w przedziale pozwoliła sobie na zdjęcie marynarki. Kusiło ją by zaśpiewać jednak obawiała się, że ściągnie tym na nich zbyt wiele uwagi.

Gdy zostali poddani rewizji z przyjemnością porozmawiała chwilę z przystojnym sierżantem korzystając z chwili odmiany i krótkiego spaceru, który naładował ją energią do dalszego działania.

Mimo to, gdy tylko odwieziono ich do hotelu, Gabrielle dosłownie wpadła do swojego pokoju. Kąpiel. Wymoczy się w ciepłej wodzie i w tedy będzie mogła zacząć myśleć o czymkolwiek.

Zapowiadały się dwa bardzo męczące dni, ale wierzyła, że jeśli tylko znajdzie wieczorem czas na kąpiel, lampkę winka… oraz ewentualnie męskie towarzystwo, to bez problemu przetrwa ten czas. Spojrzała na drzwi od łazienki. Gdzieś za nimi były drzwi do pokoju, a dalej… gdzieś dalej była dwójka jej podopiecznych. Odrobinę oziębły anglik i całkiem namiętny norweg. Uśmiechnęła się, zanurzając się w wodzie aż pod podbródek. Miała wielką ochotę odrobinę ich podręczyć, a zapowiadało się, że jeszcze będzie na to chwila.

***

Po dwóch dniach maglowania Gabrielle postanowiła wrócić na “urlop” w rodzinne strony. Niestety nie zanosiło się na to by mogła za bardzo odjechać od Paryża i osiąść w jakiejś romantycznej winnicy w objęciach kogoś, kto mógłby ją w końcu uraczyć poprawnym francuskim i dobrym trunkiem. Kilka dawnych przygód sprawiło, że nadal ktoś mógł się za nią rozglądać, a byłoby to niewygodne zarówno dla armii jak i dla agencji.

[MEDIA]http://www.everyculture.com/images/ctc_02_img0400.jpg[/MEDIA]

Beaumont postanowiła nacieszyć się francuskim winem, w jednej z podparyskich rezydencji, należących do wojska by tam poćwiczyć swoje umiejętności strzeleckie. Nie było to idealne rozwiązanie, ale zawsze mogła odnaleźć pocieszenie w ramionach, któregoś z żołnierzy.

Gabrielle zapaliła światła w przydzielonym im pokoju. Uśmiechała się, choć musiała przyznać że czuła się odrobinę zbita z tropu. Przed chwilą opuściła pokój, w którym odbyła dosyć nietypową rozmowę z przełożonymi i nie do końca była pewna co o niej myśleć. Awans w hierarchii agencji ucieszył ją i zaniepokoił zarazem. Tytuł agenta terenowego oznaczał, że prędzej czy później zostanie jej przydzielony jakiś niewielki oddział. Przysiadła na krawędzi biurka zakładając nogę na nogę i dając znak swoim towarzyszom by też się rozgościli. Sala służąca normalnie za szkoleniową była teraz pusta i idealnie nadawała się do omówienia szczegółów.
- Zobaczmy co tam ciekawego nam podrzucono. - Uśmiechnęła się wydobywając akta z białej teczki. - Mes chers. Od tej pory możecie do mnie mówić Christine Hepburn. Dla ciebie wystarczy Chris, szefie. - Mrugnęła do Johna. - Ojej postarzyli mnie. Będe miała 28 lat i będę asystenką dyrektora Babcock & Wilcox Ltd.
- Dyrektora handlowego - poprawił ją żartobliwie John, kartkując swoją teczkę z dokumentami na temat misji. - A nazywam się... - rzucił szybko okiem w dokumenty, aby nie popełnić błędu. - Albert William Lloyd. Do usług szanownych Państwa. - Ukłonił się dwójce towarzyszy z teatralną rewerencją i roześmiał się. - Czyżby naszemu komandorowi aż tak nie chciało się wysilać, że użył własnego nazwiska jako przykrywki?
- Cali Anglicy - zaśmiał się Edvard, w ręku trzymał teczkę z danymi - Nie dość, że Cię postarzyli to jeszcze popisali się znajomością norweskiego. No, ale cóż, od teraz jestem pracownikiem ambasady amerykańskiej i nazywam się Lars Erik Rasmussen
- Widzę, że oddają nas w dobre ręce. - Gabrielle wyszczerzyła się. - Jaki jest ulubiony kolor skarpetek pana dyrektora. Och i ulubiony trunek i przekąska. Muszę się przygotować.
- Skarpetki wyłącznie czarne, moja droga - roześmiał się John. - A co do trunku i przekąski... whisky nie podlega dyskusji, no i słyszałem, że w Norwegii mają wyborny kawior.
- Proponuję coś ciut tańszego, chyba że będziemy uciekać z hotelu z niezapłaconymi rachunkami. - Gabrielle zaśmiała się cicho.
- Cóż... zamiast kawioru zawsze możemy spróbować łososia. To też miejscowy rarytas, tylko znacznie tańszy - roześmiał się John. - Coś mocniejszego do picia też się pewnie znajdzie, nie sądzę, by Norwegowie byli abstynentami. Mam rację, Edvardzie?
- Mamy w Norwegii takie powiedzenie - odparł Gulbrandsen - “Uten mat og drikke duger helten ikke”, co znaczy bez jedzenia i picia bohater jest do niczego. I raczej do wody się to nie odnosi.
Swoją wypowiedź zakończył parsknięciem ze śmiechu.
- To zdradź nam małe co nieco i ruszajmy dalej. - Gabrielle mrugnęła do norwega.

John oderwał wzrok od kartek, które zawzięcie wertował, po czym odłożył dokumenty na stojący przed nim stolik.
- A więc podsumowując - rzekł z namysłem - mamy przekonać dyrekcję zakładów Norsk Hydro, aby odstąpili nam kilka litrów tlenku deuteru. Biorąc pod uwagę, że to substancja o dużym znaczeniu wojskowym, pewnie nie będzie to łatwe. Jakie mamy pomysły?
- Jakoś byłam przekonana, że mamy je wykraść. - Gabrielle zamyśliła się. - Pewnie najprościej by było jeśli wymyślimy mu jakieś medyczne zastosowanie. Każdy chce wspomagać leczenie niewinnych cywili.
- Na to akurat mamy gotową historyjkę w papierach - odparł John. - Firma, w której rzekomo pracujemy, od lat produkuje kotły parowe dla przemysłu stoczniowego. Są głównym dostarczycielem kotłów dla marynarki Stanów Zjednoczonych, a i sporo naszych okrętów ma je w swoich siłowniach. - John znów odwołał się do swoich marynarskich doświadczeń. - Jednym z kluczowych parametrów takiego kotła jest jego sprawność, a ta z kolei zależy od ciepła skraplania substancji roboczej, którą w tradycyjnych kotłach parowych jest zwykła woda. Tlenek deuteru to też taka woda, ale gęstsza i cięższa - ciągnął oficer - tak też się ją zwyczajowo nazywa. Ma ona wyższe ciepło skraplania niż zwykła woda, co pozwala sądzić, że kocioł zasilany ciężką wodą będzie sprawniejszy niż taki ze zwykłą. Aby to sprawdzić, firma potrzebuje zakupić znaczne ilości ciężkiej wody, a tak się składa, że jedyny zakład, który produkuje ją w takich ilościach, to właśnie zakład w Rjukan. Ale zanim podpiszemy kontrakt na dostawę dużych ilości ciężkiej wody, potrzebujemy próbki, którą nasi chemicy sprawdzą pod względem czystości i innych fizykochemicznych parametrów i ocenią, czy będzie się nadawała do tego celu. I to właśnie jest powód naszej wizyty w Rjukan - kupić lub w inny sposób zdobyć taką próbkę... którą oczywiście przekażemy Agencji, a nie żadnym chemikom zza oceanu. Ale tego Norwegowie już nie muszą wiedzieć, prawda? - zakończył John z szelmowskim uśmiechem.
- Brzmi dobrze. Myślisz, że dadzą nam karnister jako próbkę? - Gabrielle przytaknęła na pomysł. Był bezpieczny. - Pytanie ile pieniędzy zapewni nam szefostwo, na kokosy bym nie liczyła.
- To brzmi… bezpiecznie - wtrącił się Edvard - Norwegowie powinni się bez większych problemów zgodzić.
- No cóż... zamyślił się John. - Wszystko zależy od kilku czynników. Jak dużo pieniędzy zapewni nam Agencja na zakup próbki, ile Norwegowie sobie za nią policzą, no i oczywiście na ile będą zainteresowani dobiciem targu z Amerykanami. Nazwę firmy powinni w każdym razie kojarzyć... na duńskim rynku już od kilku lat działa firma Volund A/S, lokalny przedstawiciel koncernu na Skandynawię. Z tego co wyczytałem z akt, renomę mają dobrą. Najbardziej obawiam się jednego... Niemcy mogli już wcześniej wydeptać sobie ścieżki do Norsk Hydro i mogą próbować zablokować transakcję lub przebić naszą ofertę. Tego byśmy nie chcieli.
- Pogadam z szefostwem po naszej naradzie. - Gabrielle zanotowała coś w notatniku. - Chciałabym byśmy teraz ustalili my. - Wskazała siebie i Johna. - Wydarzenia z tego roku. Jako asystentka będę miała kalendarz i chciałabym byśmy byli zgodni co do tego co się w nim zajmuje. A my - Wskazała Edwarda. - Kiedy my zgłosiliśmy się po pomoc, a ty dostałeś informację o tym, że będziesz nam asystował.
- Wydaje mi się, że Lars mógł o tym wiedzieć od tygodnia. Ambasada od dwóch.
- Myślę, że na potrzeby naszej misji to wystarczy - ocenił John. - Wątpię, żeby ktokolwiek wnikał tak głęboko w szczegóły relacji między pracownikiem ambasady i członkami misji handlowej. Prosta sprawa - zwrócił się do Edvarda - my udajemy się na rozmowy handlowe do obcego kraju, Ciebie, jako znającego lokalne realia przydzielono nam jako przewodnika na miejscu. To chyba wszystko, co powinniśmy w tej sprawie mieć ustalone. Co zaś do kalendarza spotkań... - John pochylił się nad trzymanym przez Gabrielle książkowym kalendarzem. - Pełno handlowych rozmów, narad, może jakaś konferencja lub dwie. Do tego sporo wyjazdów służbowych. Popracujemy chwilę nad tym...

Gabrielle poprawiła na nosie okulary zerówki i jeszcze raz upewniła się, że z ciasnego koka nie wypadło żadne pasmo. Od kiedy do jej dłoni trafiły materiały z informacjami o jej nowej tożsamości starała się zepsuć swój angielski na tyle na ile to było możliwe. Sprawa prosta o tyle, że wiele razy słyszała jak jej rodacy zmagają się z tym językiem. Uśmiechnęła się do swoich myśli. Na przykład Damien. Wspomnienie żołnierzyka, który umilał jej czas we Francji od razu poprawiło jej nastrój. Upewniwszy się, że jej garsonka leży idealnie, ruszyła w kierunku swoich towarzyszy i podeszła do Johna.
- Przekrzywił się Panu krawat, czy mogę. - Uniosła lekko dłonie, chcąc poprawić mężczyźnie element garderoby.
John uniósł lekko brodę, pozwalając, by drobne ręce Francuzki sięgnęła do węzła krawata.
- Dziękuję, panno Hepburn. - odpowiedział z lekkim, uprzejmym uśmiechem.
Francuzka skorzystała z okazji by poprawiając węzeł, przesunąć palcami po szyi anglika i niżej po kilku guzikach, by dotrzeć do marynarki i także ją poprawić.
- Przy romansie chyba łatwiej będzie nam ustalać dalsze plany. - Odezwała się szeptem, poprawiając poszetkę.
- Sekretarka romansująca z dyrektorem? - odszepnął John korzystając z okazji, że jego usta znajdowały się tuż przy uchu Gabrielle. - A to nie zwróci niczyjej uwagi?
- Mam nadzieję, że zwróci. - Francuzka opuściła dłonie przesuwając nimi po klatce piersiowej anglika. - I odciągnie uwagę od tego po co przyjechaliśmy.

W głównym hallu lotniska, już po przejściu przez kontrolę paszportową dwójka agentów dostrzegła mężczyznę trzymającego kartonik formatu A3 z dużym napisem “mr. Lloyd”. Na głowie miał kapelusz, a przez ramię przerzucony miał ciężki zimowy płaszcz.
John nachylił się do ucha towarzyszącej mu Francuzki.
- Jest i nasz towarzysz. Pamiętaj, że jakby co, pierwszy raz go widzimy.
Gabrielle powstrzymała uśmiech, John najwyraźniej zapomniał że to ona była tu specjalistka od infiltracji. Zamiast tego delikatnie pogładziła rękaw jego marynarki.
- Oczywiście Will. - Odezwała się szeptem, poufale używając jego drugiego imienia.
Razem podeszli do oczekującego ich Edvarda. John uśmiechnął się i wyciągnął rękę.
- Zdaje się, że to na nas Pan czeka. - zwrócił się do norweskiego agenta. - Albert William Lloyd, do usług. A oto panna Christine Hepburn, moja asystentka. - wskazał idącą tuż za nim Gabrielle.
- Tak, rzeczywiście, monsieur - odezwał się Edvard, a następnie ucałował Gabrielle w dłoń, po czym błyskawicznie uścisnął rękę Johna - Jestem Lars Erik Rasmussen i reprezentuję amerykańską ambasadę. Mam niezwykłą przyjemność być Państwa przewodnikiem po pięknym, choć mroźnym kraju jakim jest moja ojczyzna.
Gabrielle uśmiechnęła się do norwega, po czym wydobyła z torebki kalendarz i upewniła się, że podane przez mężczyznę nazwisko pokrywa się z tym, które miała zanotowane. Tuż po spotkaniu zadbała o to by oprawiony w ciemnoczerwoną skórę, sprowadzony z Kanady kalendarz, uzupełnić różnymi wydarzeniami i spotkaniami. Zadbała też o to by jej spotkania z szefem także pojawiły się w kajecie pod uroczymi inicjałami R.H. od ich nazwisk. Pozostawiła rozmowę mężczyznom, jako że jako asystentce nie za bardzo wypadało jej się wtrącać niepytanej.
- Doskonale, panie Rasmussen. - John uśmiechnął się do Edvarda tak, by postronny obserwator odczytał to jako szczery gest uprzejmości i zadowolenia. - Zapewne jest Pan poinformowany, że czeka nas umówione spotkanie z jednym z szacownych obywateli Pańskiej ojczyzny. Jeśli to możliwe, wolałbym przybyć na miejsce przed czasem, aby nie kazać gospodarzom na siebie czekać. Co Pan zatem proponuje?
Norweg sięgnął do małej aktówki i wyciągnął z niej kalendarz. Przewertował strony i w pewnym momencie przerwał. Popatrzył na Johna.
- Mamy trochę czasu do kontroli biletowej, więc sugeruję napić się kawy gdzieś w pobliżu. Po wylądowaniu na lotnisku Fornebau, w pobliżu Oslo, można albo udać się do stolicy, albo od razu złapać pociąg do Rjukan. Wybór pozostawiam Państwu.
- Uważam, że odpoczynek w stolicy jest wskazany, może otrzymamy wiadomości z firmy, które należałoby rozpatrzyć przed wizytą w fabryce. - Gabrielle skupiła wzrok na kalendarzu.
- Zgadzam się. A więc po wylądowaniu w Oslo szukamy hotelu, a do Rjukan ruszamy następnego dnia rano. Pociągiem, jak mniemam?
- Jestem zdania, monsieur, że pociągiem będzie wygodniej niż autobusem. W takim razie zatelefonuję w celu zarezerwowania odpowiedniego hotelu. Mogę spytać na którą są państwo umówieni w Rjukan?
Gabrielle przekartkowała kalendarz, otwierając go na właściwej stronie. Poprawiła okulary, pozwalając by przedramię poruszyło piersią.
- Godzina 12-ta. - Odpowiedziała przeczytawszy uważnie notatkę.
- Madame, zatem wyjechać będziemy musieli na pewno przed siódmą rano. Dla bezpieczeństwa.
Francuska zapisała godzinę z uwagą.
- Wobec tego należy zaplanować śniadanie najpóźniej na 6-tą. Będzie to trzeba zgłosić w hotelu, możliwe że uda się je zamówić do pokoju. - Spojrzała pytająco na norwega.
- Myślę, że dla hotelu taka prośba nie powinna być problemem, madame - odpowiedział jej Edvard.
- A zatem postanowione - podsumował John. - Zatem chodźmy na kawę, może nie prześpimy odprawy przed lotem do Oslo.

Edvard odprowadził Johna i Gabrielle do kawiarni, a następnie udał się do najbliższego telefonu i wykręcił numer do Hotelu Bristol w Oslo w celu zarezerwowania pokoi oraz umówienia śniadania na 5.45 dla bardzo ważnego gościa ze Stanów Zjednoczonych. Od recepcjonisty, z którym rozmawiał, dowiedział się o której odchodzi poranny pociąg. Kolejny telefon wykonał do firmy, którą mieli zinfiltrować. Swojego rozmówcę poinformował, że goście ze Stanów przyjadą pociągiem i kulturalnie, acz dobitnie zasugerował wysłanie automobilu na stację. Sam przedstawił się jako pracownik ambasady. Następnie dołączył w kawiarni do Johna i Gabrielle.

Gabrielle cieszyła się na myśl o możliwości przespania całej nocy. Podczas podróży zadbała o to by wypytać Edvarda o ostatnie wydarzenia z Norwegii i w zamian ofiarować kilka ciekawostek z Kanady. Gdy nadarzała się okazja bez skrupułów flirtowała ze swym szefem, pozwalając Johnowi samemu wyważyć jak poważny będzie ich udawany związek. Już tęskno było jej do Francji. Do gorącej krwi Francuzów i dobrego rodzimego wina.

Gdy wysiedli z samochodu poczuła czego jeszcze jej brakuje. Ciepła! Potworna pogoda szybko przypomniała jej o wydarzeniach z altmarku. Jeśli nie zgodzi się by trochę bardziej poudawać ich romans, będzie musiała szybko kogoś znaleźć. Wizja samotnej nocy, nawet w ciepłym łóżku, gdy za oknem panowały potworne warunki, a głowa podpowiadała lodowatą kąpiel, nie dawała jej spokoju. Gdy tylko dotarli do pokoi wzięła gorącą kąpiel i dopiero ogrzana zeszła do kawiarni.

Podczas kolacji starała się kontynuować rozmowę z pociągu. Niestety jej myśli coraz bardziej skupiały się na zbliżającej się porze sny. Nie było szans! John był chłodnym angielskim dżentelmenem, takim przy którym większość francuzek zaczyna się rozglądać za ciepłym kocem.

Gdy podszedł do nich mężczyzna w niebieskiej marynarce spojrzała na niego pytająco i szybko zdała sobie sprawę, że z odgrywania romansu nic nie wyjdzie. Powoli podniosła się od stolika.
- Z przyjemnością zatańczę - Gabrielle odezwała się płynną francuszczyzną i wyciągnęła dłoń by mężczyzna mógł ją ucałować. - Christine Hepburn. Z kim mam przyjemność?

Dała się zaprowadzić na parkiet, a gdy zaczęli tańczyć, uważnie przyglądała się swemu partnerowi. Czy był umięśniony, wysportowany? Czym mógł się zajmować?
- Co Pana sprowadza do tego hotelu? Sprawy służbowe, odpoczynek? - Wątpiła czy przy tym chłodzie da się odpoczywać. Uśmiechnęła się zalotnie do mężczyzny, ciekawa jego reakcji.