Dokumenty omawiane na odprawie wylądowały u Noemie już jakiś czas temu. Mogła się na spokojnie przyjrzeć nowym tożsamościom, ale też sytuacji na froncie. Słyszała już plotki, bolesne wieści zdawały się ją atakować z każdej strony. Jej Belgia… Eben Emael… zdażało się jej odwiedzać to miejsce jeszcze gdy ojciec żył. Zdawało się jej że nic nie zdobędzie tej twierdzy. Pamiętała grube mury bunkrów.. Wały… w tamtej chwili całym sercem wierzyła, że Belgia jest bezpieczna, a teraz? Zdobyta? Przez spadochroniarzy? Nie wierzyła w to. Jednak podczas odprawy nawet na chwilę nie pozwoliła by spokój odpłynął z jej twarzy.

Przysłuchiwała się Bussonowi rozważając w głowie kolejne opcje. Pamiętała tamtą bestię ze statku. Gasnące światła.. Mdłości… rozszarpanych ludzi. Jej palce mechanicznie przesuwały się po trzymanej aktówce. Gdyby ze spadochroniarzami zrzucono takie bestie? Czemu pomyślała o kilku? Pamiętała jakie spustoszenie uczynił tamta jedna istota gdyby było ich więcej. Tak.. możliwe, że pokonałyby obronę Eben Emael. A może po to im była ta ciężka woda, która zaginęła Gabrielle?

Powróciła do omawianych na odprawie spraw, zerkając na Woodsa i Brygit. Oboje budzili jej szczere wątpliwości. Woods po tym jak… próbował ją pocieszyć? Z jakiegoś powodu owo zachowanie niezbyt jej pasowało do cynicznego mężczyzny. A Niemka.. Najwyraźniej zmieniła front. Tylko na jak długo? Jeśli rzeczywiście to prawda… to będą mieli obok siebie specjalistę od Immaterium co ją bardziej niż cieszyło, oby tylko potrafiła pozostać lojalna. Na szczęście istniała szansa, że zajmą się sobą czyli Woods będzie pilnował Niemki wylewając na nią swój cynizm.

Wysłuchała pytań zadanych przez George i sama poprosiła by przekazano im jeszcze szczegółowe opisy mężczyzn, których mieli przetransportować. Oczywiście na tyle na ile było to możliwe.

Z uwagi na to, że od urodzenia posługiwała się francuskim przypadł jej stopień porucznika. Annabelle Fournier była rodowitą Francuzką. Pochodziła z Północy Francji… chyba dowództwo chciało jej ułatwić na wypadek gdyby się rozkleiła słysząc jak jej własny kraj jest niszczony.

Na lotnisku jeszcze raz spojrzała na angielską ziemię. Jak długo jeszcze ona pozostanie poza zasięgiem wojny? Liczyła na to, że jak najdłużej. Tu miała swoich znajomych.. Przyjaciół. Belgia choć bliska jej sercu była dla niej przeszłością. Z zamyślenia wyrwał ją głos Woodsa. Powstrzymała westchnienie przypominając sobie, że niczego innego się po nim nie spodziewała

- Sergent Funes, je comprends mes préoccupations, mais veuillez me donner un peu de culture.* - Zwróciła się do mężczyzny po francusku. Mówiła jak do rodowitego Francuza obserwując jak oboje z Brygit poradzą sobie z takim sposobem wypowiadania się.

*Sierżancie Funes, rozumiem obawy ale poproszę o odrobinę kultury.

Czas: 1940.V.26; nd; późny wieczór; godz. 22:10
Miejsce: Wlk. Brytania; lotnisko Northolt; wnętrze bazy; kantyna

Noemie skorzystała z zaproszenia i posiliła się w lokalnej kantynie. Wojsko przyzwyczaiło ją by jeść wtedy gdy jest okazja, bo potem bardzo długo może jej nie mieć. Posilając się w samotności i ciszy jeszcze raz układała sobie w głowie zadanie, które już rozpoczęli. Starała się nie myśleć o Belgii i o ostatnich wydarzeniach. Ilu chłopców z jej koszar tam poległo? Ilu umiera każdego dnia?

Czując, że zaczyna ogarniać ją przygnębienie skończyła szybko posiłek i wyszła na taflę lotniska. Obok ich samolotu znalazła Arthura i wypytała co nieco o samą maszynę jak i o czas jaki miał zająć przelot.

Czas: 1940.V.27; pn; noc; godz. 01:10
Miejsce: Wlk. Brytania; lotnisko Northolt; wnętrze bazy; płyta lotniska

Noemie wręczyła bez zawahania swoje dokumenty. Mimo chłodu nocy nie wsunęła dłoni w kieszenia płaszcza, czekając na ich zwrot. Gruby płaszcz skutecznie maskował jej sylwetkę jednak i tak typowo kobieca uroda i wypadające spod czapki włosy zdradzały iż jest kobietą. Z reszta nawet nie planowała tego ukrywać i spokojnie pozwalała zapoznać się żandarmowi z dokumentami i je zweryfikować.

Z takim samym spokojem obserwowała jak mężczyzna wycofał się do swojej budki, zapewne by do kogoś zadzwonić. Ufała talentom agencji. Jeszcze nigdy jej dokumenty nie budziły choćby cienia wątpliwości.
- Merci Monsieur. - Odpowiedziała spokojnie przyjmując swoje dokumenty z powrotem i ruszając w kierunku łazika, z którego pozwoliła sobie wysiąść na chwilę.

Czas: 1940.V.27; pn; późna noc; godz. 03:00
Miejsce: Kanał; wnętrze Wellintona; ładownia;

- Chyba coś widzę! Na górze. Na 8-ej!

Okrzyk sprawił, że Noemie odruchowo chwyciła się zamocowanego w poszyciu uchwytu. Nagle przemyślenia dotyczące ojczyzny, które męczyły ją od wylotu, wycofały się w tył głowy.

- Accrochez vous qui peut quoi! Vite!* - Krzyknęła starając się przebić przez warkot silnika.

Czuła jak jej serce przyspiesza. Nie miała na nic wpływu… stres był bezsensowny. Pilot musi posadzić maszynę, a ona… spróbować przeżyć. Skupiła się na tej myśli wysłuchując komunikatów kapitana. Po chwili poczuła szarpnięcie, a potem kolejne. Chwilę później cały świat stał się jednym wielkim szarpaniem, podskokami i bujaniem.

*Chwytać się tego kto co może! Szybko!

Czas: 1940.V.27; pn; późna noc; godz. 03:15
Miejsce: Francja?; pole; miejsce katastrofy; wrak Wellingtona

Noemie sięgnęła do umocowanego przy pasie noża i przecięła pasy. Czuła potworny ból niemal w całym ciele. Na szczęście były to głównie siniaki i otarcia, a i ona nie miała się czasu na tym skupiać. Poderwała się i zaczęła pomagać innym pasażerom się uwolnić.

- Vite! Quittez l'avion!* - Krztusząc się starała się przekrzyczeć skrzypienie samolotu i jęki pasażerów. - Vite! **- Podbiegła do drzwi i je wykopała, by wypuścić nieco dymu, ale i otworzyć im drogę ucieczki. - Pour quitter!*** - Zaciągnęła się swieżym powietrzem i wróciła by pomóc innym wyjść z samolotu. Czuła narastający ból w piersi i nodze. Jednak to nie były jedynie zadrapania… teraz jednak nie mogła się na tym skupić musiała być silna.

*Szybko! Opuścić samolot!
**Szybko!
***Do wyjścia

Woods, śladem Noemie, również skierował się do kantyny, ale bynajmniej nie po to by jeść. Usiadł przy barze i zamówił podwójną szkocką. Podczas czekania na start samolotu dopadł go marazm, jakieś dziwne przygnębienie. Nie wiedział dlaczego. W gazetach z trudem można było odnaleźć krzepiące wieści, ale przecież nie było tak, że się zupełnie nie spodziewał takiego obrotu wydarzeń. Jedynie ich tempo było, nawet dla niego, kompletnym zaskoczeniem.

Ale nie, nie o wojnę tu chodziło. Woods odpalił, wyciągniętego z pomiętej paczki, papierosa. Z prawdziwą błogością zaciągnął się, a po chwili wypuścił chmurę tytoniowego dymu. Sięgnął też po podaną mu szklankę. Robił wrażenie myślącego o czymś intensywnie, ale tak naprawdę pozwolił myślom gnać swobodnie i one to robiły, we wszystkich możliwych kierunkach. Nie myślał o niczym konkretnym. Nie myślał o wojnie, o misji. Wpatrywał się tylko w wiszące za barem lustro, gdzie mógł dojrzeć swój własny wizerunek. Miał jakieś dziwne przeczucie...

* * * * *

Woods nie przepadał za podróżowaniem samolotem. Prawdę mówiąc nie miał za wiele do czynienia z latającymi maszynami przed wstąpieniem do Agencji. W samej zaś Agencji znosił loty z konieczności, można powiedzieć z poczucia obowiązku. Był to zdecydowanie najszybszy sposób podróżowania, a w wywiadzie miało to pierwszorzędne znaczenie. Nigdy jednak tego nie polubił.

I ta podróż z pewnością nie nakłoni go do zmiany zdania. Wojna nie była mu obca, chociaż w ogniu walki znalazł się zaledwie parę razy w życiu. Podczas Wielkiej Wojny zostało mu to oszczędzone, ale był przecież w zeszłym roku w Polsce, uczestniczył też w strzelaninie na Alsterze i w swoim mniemaniu w obu przypadkach spisał się całkiem nieźle. Podniebna bitwa była jednak doświadczeniem zupełnie nowego rodzaju.

Najgorszym wcale nie był straszliwy huk, porażające błyski światła czy nawet przenikające do szpiku zimno. To nie niemal paniczne krzyki załogi powodowały największy dyskomfort. To świadomość, że nie może zrobić absolutnie niczego. Siedział tylko przypięty do swojego miejsca i miał nadzieję, że kolejny szwabski pocisk nie wleci przez ściankę bezpośrednio za jego plecami. Kompletnie nic od niego nie zależało. Jego życie było w rękach obcych mu ludzi i co chyba jest w tym wszystkim najgorsze, zwykłego przypadku.

To już nawet w Polsce, gdy samoloty Luftwaffe waliły pociskami po tłumach uciekinierów, czuł się lepiej. Wówczas sam decydował czy uciekać w prawo, w lewo, czy na wprost. Czy schować się w rowie, czy spróbować dobiec do linii lasu. Wtedy też w grę wchodziło szczęście i to może nawet jako czynnik decydujący, ale coś jednak od niego zależało. Tutaj był niczym paczka, upchnięta w ładowni i zapomniana. Mógł tylko siedzieć i czekać.

* * * * *

George Woods słyszał jakieś jęki, ktoś inny krzyczał chyba po francusku. Niewiele z tego rozumiał. Dopiero po chwili oprzytomniał na tyle by przypomnieć sobie gdzie się znajduje. Poczuł też jak coś mokrego spływa mu po twarzy. Zabrał się za swoje pasy, ale ponieważ nie miał noża jak Noemie, musiał się męczyć z klamrami, które nie chciały łatwo dać za wygraną.

Wreszcie udało mu się oswobodzić, wstał gwałtownie i... o mało co nie wylądowałby na ziemi. Zakręciło mu się w głowie, ale przytrzymując się konstrukcji samolotu, utrzymał się na nogach. Poczuł jednak w gardle gryzienie, które zmusiło go do kaszlu. Uprzytomniając sobie, że coś się pali. Zmusił się do kucnięcia, by trzymać głowę jak najbliżej gruntu.

Dopiero wówczas rozejrzał się dookoła. Zobaczył, że jego szefowa stara się pomóc rannym członkom załogi. Nie mógł być od niego gorszy. Wciąż trzymając nisko głowę ruszył w stronę kabiny pilotów.

- To, wbrew pozorom, nie jest głupi pomysł - Woods odpowiedział na propozycję lotnika. - Jeśli faktycznie jesteśmy za liniami wroga, nie możemy tracić czasu na błądzenie po okolicy, szukając właściwej drogi. Niedługo możemy mieć na głowie obławę. Musimy jak najszybciej opuścić okolicę.

Przesunął się bliżej Noemie, po czym zwrócił się bezpośrednio do niej:

- Przyjaźnie nastawieni cywile czy nie, musimy wziąć pod uwagę, że wkrótce Niemcy wezmą ich w obroty. Dlatego najlepiej by wiedzieli o nas jak najmniej. Oto co proponuję. Dwójka z nas wyjdzie z nimi porozmawiać. Gdy Niemcy policzą ciała i dodadzą naszą dwójkę, wyjdzie im, że samolotem leciała tylko załoga - żadnych pasażerów. Ponieważ jednak nie sądzę by nasi dzielni piloci dobrze operowali francuskim, wezmę kurtkę jednego z nich i go zastąpię. W ciemności chłopi nie powinni dostrzec różnicy, zresztą pewnie nie potrafią odróżnić spodni pilota od spodni żandarma. Lepiej też by nie widzieli wśród nas kobiet. Kobieta pilot zbytnio zwraca na siebie uwagę, a gdyby nadarzyła się okazja przywłaszczenia sobie cywilnych ciuchów, ciebie i niemry nie powinny kontrolować przypadkowe patrole.

Po chwili przerwy, jaką zostawił Noemie na przyswojenie informacji, kontynuował:

- Myślę, że powinniśmy kierować się najkrótszą drogą w stronę frontu, zakładając że jesteśmy po niewłaściwej jego stronie. Tam patroli będzie więcej, ale to jedyna możliwość by w ogóle jeszcze podjąć się wykonania naszego zadania. Jeśli będziemy mieli szczęście, przekroczymy go zanim pierścień obławy się zacieśni. Chłopów postaram wypytać się o całą okolicę, tak by nie mogli potem zeznać w którym kierunku się udaliśmy. Masz pomysł o co jeszcze mógłbym ich spytać?

Noemie przytaknęła ruchem głowy.
- Niech tak będzie, weź z sobą jednego z pilotów. - Noemie skinęła na towarzyszącą im załogę samolotu po czym rozejrzała się. - My skierujemy się w głąb lasu i zobaczymy co jest po drugiej stronie. Będziemy szli wolno, ale dobrze by było mimo wszystko oddalić się od wraku.

Belgijka skinęła na płonący za nią samolot. Wiedziała, że teraz najważniejsze jest by przeżyli.
- Gdzie byśmy nie byli trzeba będzie zdobyć prowiant i jakieś przebrania. Albo ludzie nam je zapewnią albo będzie trzeba je wypożyczyć bez zgody. - Rozejrzała się po okolicy ciekawa czy rozpoznaje to miejsce. Choć mocno wątpiła. Północ usiana była takimi poletkami i towarzyszącym im wioskami i pojedynczymi domami. Na szczęście rozrzucone były one od siebie na niezbyt wielką odległość, więc może uda im się gdzieś dotrzeć i zdobyć prowiant.

- Za dnia łatwiej będzie się rozejrzeć. Została mi lornetka - wtrąciła Birgit.

W obecnej sytuacji wolałaby, aby świt był pochmurny i jak najdłużej zasłonił ich odwrót z miejsca katastrofy. Krytycznie przyjrzała się temu, co szumnie określono lasem i zamaskowała grymas podejrzliwości ocierając twarz rosą zebraną z młodego zboża. Woods jej nie ufał, agenci szeptali pomiędzy sobą, a ona zaczynała nie ufać w równym stopniu. Dlatego nawet nie spytała, czy ustalali, gdzie się spotkają po tym rozdzieleniu. Jak słusznie stwierdził pilot - nie mieli wiele opcji poza wypytaniem miejscowych. Nie mieli ich wiele poza zdobyciem cywilnych ciuchów i improwizacją, kaleką jak oni sami.

Zebrała się więc i poszła za porucznik Annabelle Fournier, powtarzając w duchu akcent fałszywych danych i myśląc na jak długo starczą.

- Przynajmniej wybrzeże na tym odcinku nie utrudnia- dodała cicho - W każdym wypadku idąc na południe zbliżymy się do celu, a na zachód do morza. Prawie jak od linijki - spróbowała blado zażartować, ale nie wyszło. Wszystko spieprzyło się zanim na dobre zaczęli.