Decyzja zapadła. Alysha, z notatkami wręczonymi jej przez Noemie, miała wrócić łodzią latającą, gdzie szalupa popłynęła w pierwszej kolejności, do Anglii. To trochę niepokoiło Woodsa, bo przez to tracili możliwość opuszczenia brytyjskiej floty, a w pamięci wciąż miał wiadomość o zbliżającej się flocie niemieckiej, czym nikt zdawał się nie przejmować. Oczywiście wierzył w waleczność marynarzy Royal Navy, ale w trakcie tej wojny Niemcy już nie raz robili z Brytyjczyków durniów. Któż mógł przewidzieć wynik starcia? Dlatego też agenci Spectry musieli się upewnić, że nie zostawią tu niczego, co niemieccy "mistycy" mogliby odzyskać.

To zaś oznaczało wypełnienie trzypunktowego planu: likwidację truchła bestii, klatki oraz tej całej Schroetter. Oczywiście dopiero wówczas, gdy będzie to absolutnie konieczne. Odesłana na Penelope Niemka znalazła się chwilowo poza ich wpływem, ale też powinna być tam w miarę "zabezpieczona". Będzie jeszcze czas pomyśleć co należy zrobić w jej sprawie, gdyby flotyllę spotkała klęska.

Tymczasem należało się zająć klatką i truchłem. Sytuacja na niemieckim transportowcu wydawała się lepsza niż się to Woodsowi wydawało, gdy walczyli w ładowni i potem przekradali się na górę. Jeśli brytyjscy marynarze zaczęli odnosić zwycięstwa nad buntownikami i pojawiła się szansa na opanowanie sytuacji, należało się jeszcze powstrzymać przed tym, czego potem nie można by już odwrócić. Jednak nie oznaczało to, że nie na należy się do tego przygotować.

Zgromadziwszy zapasy granatów, wzmocniona przez sapera drużyna Faucher ruszyła ponownie na dół. Zamysłem Woodsa było "zaminowanie" klatki i przyczajenie się gdzieś w pobliżu. Jeśli sytuacja by tego wymagała, wówczas wysadzą klatkę i spróbują się wymknąć z truchłem bestii, aby je potem wyrzucić za burtę. A jeśli nie, może uda się to wszystko dostarczyć do Anglii.

-Coś wysadzić? Na tym statku jest mnóstwo materiału wojennego w tym również paliwo i różnoraka amunicja. - porucznik Abbott wyraźnie zaniepokoiła ta wzmianka pani kapitan.
- Kapitanie… widziałam już kilka wysadzonych na tym statku granatów. Ty mogłeś zobaczyć tego ofiary w lazarecie. Jak widać statek nadal pływa - Noemie powstrzymała westchnienie. Była zmęczona, od kiedy przyjechali nie miała nawet za bardzo okazji usiąść. - Upewnimy się, że w okolicy nie będzie niczego łatwopalnego.

-Czy macie jakiegoś sapera co mógłby się tym zająć w profesjonalny sposób? - zapytał porucznik.

-Nie… niestety straciliśmy sapera... - Noemie przed oczami stanęło rozszarpane ciało, a chwilę później też obrazy z wizji. Szybko spróbowała skupić myśli na czymś innym. - Będę wdzięczna za przydzielenie mi kogoś kto się na tym zna.

-Sytuacja na dziobie została opanowana to mogę przydzielić wam kogoś do pomocy. - rzucił tonem wyjaśnienia Abott. -Ale otwierać ładownię w taką pogodę?- co do kolejnego pytania pani kapitan to oficer dowodzący tą jednostką miał znacznie większe wątpliwości. -By otworzyć lokery to potrzeba paru obeznanych z tym osób. No i kogoś do obsługi bomu. Obawiam się, że w tej chwili może być z tym kłopot. Może później gdy się sytuacja i pogoda uspokoi.- porucznik Abbot z tym akurat chyba widział więcej trudności bo oznaczałoby to oddelegowanie paru osób tak.

-Będę potrzebowała czwórki ludzi w tym kogoś kto się zna na materiałach ładunkowych. - Noemie przytaknęła Kapitanowi. - Zgadzam się… nie będziemy w tej sytuacji ładowni. Zabezpieczymy ładunek i najwyżej zajmiemy się nim gdy sytuacja się uspokoi. Proszę tylko o odesłanie mojej podopiecznej do Anglii i tej Niemki na Penelope. Niech mają ją pod kontrolą, wierzę że posiada cenne dla Anglii informacje.

Noemie odprowadziła Alyshę przekazując jej zaszyfrowane informacje i próbkę. Najważniejsze by Agencja dowiedziała się o działaniach Niemców i o tym co udało się im już osiągnąć. Teraz pozostało jej tylko zabezpieczyć ładunek i przetrwać jad Woodsa, który zdawał się być bardziej zabójczy niż niemieckie kule.

Noemie rzuciła pod nosem przekleństwo. Ile nas nie było? Godzinę? Dwie? Ten dupek musiał być w okolicy, musiał cały czas ich obserwować. Była ciekawa gdzie zataszczył tego zwierza. O ile w magiczny sposób tamten nie ożył i nie poszedł sobie sam, bo w sumie nie mieli pojęcia jakie możliwości regeneracji ma to stworzenie. I czy możliwe że zregenerowało się z bycia martwym. Więzy przecięto i to raczej czymś ostrym, więc na pewno ktoś pomógł bestyje się wydostać i nawet podejrzewała kto.

Belgijka rozejrzała się po okolicy.
-Zamiast gadać głupoty sprawdźcie czy znów nie podłożyli tam jakiegoś granatu. - pozwoliła sobie na surowy ton obchodząc niespiesznie Dostrzegła ciągnące się pomiędzy ciężarówkami ślady, które świadczyły o tym, że zwierza ciągnięto, no albo on sam ociągał nogami. Co by nie było nie był w pełni sprawny… jeszcze.

-Finney da radę rozebrać tą klatkę? Mam serdecznie dość biegania do tego magazynu i zabawy w berka z tym doktorkiem i jego zwierzątkiem.. - odeszła kilka kroków nasłuchując. -Zgarnijmy tą klatkę i zabierzmy w jakieś dogodniejsze dla nas miejsce. Co by nie było tego zwierza da się na chwilę unieruchomić, więc najwyżej przyjdzie nam zapolować na niego jeszcze raz. - Wskazała na znajdujące się przed nią ślady.

- Cóż, technicznie nie powinno być z tym problemu - Woods odpowiedział na pytanie przełożonej. - Według mnie można zdemontować klatkę wzdłuż krawędzi, ścianki pozostawiając nienaruszone. Powinniśmy wówczas dać radę wnieść ją po drabinie i potem dalej korytarzami. Ale do tego potrzeba narzędzi.

Anglik z trudem panował nad sobą. Prawdę mówiąc już wówczas, gdy uciekali z tej ładowni, brał pod uwagę, że ten cholerny szwab może położyć łapy na klatce i tym stworze. Zwierz był jednak martwy, po co mu truchło zdechłego stworzenia? A poza tym Woods spodziewał się, że sytuacja na okręcie jest o wiele poważniejsza. Gdyby nie to, nie zostawiłby klatki niepilnowanej.

To wszystko z każdą chwilą irytowało go coraz bardziej. Esesman ciągle wyprzedzał ich o krok, a może nawet dwa. Albo miał wyjątkowo dużo szczęścia, albo oni wykonywali swoje zadanie wyjątkowo niekompetentnie. Ale nie był to czas i miejsce by się nad sobą użalać.

- Pytanie gdzie tu znaleźć jakąś skrzynię z narzędziami? - zwrócił się do marynarzy z załogi pryzowej. - Będą mieli jakąś na mostku czy lepiej udać się do maszynowni?

Następnie spojrzał na Noemie:

- Normalnie doradzałbym pozostawienie kogoś tutaj, ale myślę, że gdyby temu, przepraszam za język, cholernemu Jerry'emu zależało na klatce, zabrałby ją razem z truchłem. Uważam, że nie powinniśmy rozdzielać swoich szczupłych sił i wystawiać się na łatwiejszy cel. Poza tym na pokładzie wciąż trwa bunt jeńców, nawet jeśli ogłoszono zawieszenie broni.

- Sprawdźmy ten trop. Da się to rozmontować to tu po to wrócimy. - Noemie spoglądała na ślady. - Chcę by to coś było w najgorszej formie jak to tylko możliwe.

Belgijka wydobyła swój pistolet i dała znak ich małemu oddziałowi by ruszał.

Woods, rozejrzawszy się wcześniej dookoła, schował rewolwer do kabury, po czym zapiął płaszcz pod samą szyję, a jego kołnierz postawił, by lepiej osłonić twarz od mroźnego wiatru. Ręce schował do kieszeni. Powolnym krokiem podszedł do burty i spojrzał w dół. Nie zobaczył niczego prócz ciemnych wód norweskiego fiordu.

- Albo wyrzucił truchło zwierza za burtę, żebyśmy nie mogli go zabezpieczyć - zwrócił się bezpośrednio do Noemie - albo czekała tu na niego szalupa. Tak czy siak, tego stwora więcej nie zobaczymy. Przynajmniej na pokładzie tego statku.

Kaszlnął cicho, by ukryć syknięcie bólu. Noga coraz bardziej mu doskwierała. Panujące wokół zimno z pewnością nie wpływało na nią kojąco.

- Proponuję rozejrzeć się wokół czy nie znajdziemy jakichś śladów. Może zamoczył podeszwę w krwi czy coś. Jeśli nic nie znajdziemy to lepiej wracać do tej klatki. Przynajmniej jedną sprawę doprowadzimy do końca.

Lecąca na nią ciężarówka sprawiła, że ciało Belgijki odruchowo odskoczyło do przodu wpadając na kolejny załadowany pojazd. Usłyszała łomot, niemal wyobrażając sobie jej własne pękające przy nim kości. Chwilę łapała oddech po tym gwałtownym wyczynie wpatrując się w zgniecione ciężarówki.

- Pani Kapitan? - Głos jednego z marynarzy nieco ją ocucił. Potrząsnęła głową i wzięła jeden głębszy oddech, a po nim kolejny.

- Wszystko dobrze. - Odpowiedziała jak najspokojniej się dało. - Obejdźcie te ciężarówki i idziemy dalej.

Zaczekała aż reszta jej mikro oddziału do niej dołączy i ruszyła dalej po śladach. Widząc jedną z grudek, stanowiących jak podejrzewała kawałki ciała bestii, zgarnęła ją w skrawek chusteczki, który jej pozostał. Miała nadzieję że Alysha dotrze z raportem do centrali i przekaże to co zabrała. Nawet jeśli przygotowany przez nich raport wydostanie się ze statku, to w tym niesionym przez agentkę było więcej informacji.

Z zamyślenia wyrwał ją chłodny podmuch wiatru przenikający ją aż do kości. Szybko dopięła łaszcz, aż pod sam nos, szczelnie osłaniając szyję. Naciągnęła też kaptur, przez co widać teraz było jedynie jej oczy. Mimo to wiatr poruszał płaszczem przedzierając się czasem pod spód. Noemie była bardziej niż ciekawa jak samotny doktor poradził sobie z wciągnięciem truchła na galeryjkę.

- Z pewnością nie był sam. - Powiedziała na tyle głośno by przebić się przez zawieruchę. Wątpiła jednak czy uda się im znaleźć jakieś ślady. Podeszła do burty i chwyciwszy się jej mocno spojrzała w dół na morską toń.

- Jeden zostaje ze mną, dwóch idzie z porucznikiem. - Powiedziała po dłuższej chwili. - Dajemy sobie około kwadransu. Jeśli coś się dzieje.. na wystrzał zbieramy się do kupy.