Normalność powróciła między cztery ściany kuchni na chwilę, która była - jak to chwile miały w zwyczaju - ulotna. Nate ledwo zdążył zacząć ignorować nienaturalny chłód jaki wrzynał się w kości, przecinając gruby sweter i skórę jednako, za nic mając ciepło bijące z garnków i kuchenki, wijące się wonnymi oparami. Hałasy dalej przebijały się przez ścianę przedzielającą kafelkowe królestwo Angie od sali wspólnej kurortu, ale pozostawały złudnie w nieinwazyjnych rejestrach pozwalających na powrót do pracy. Być może nawet spokojny, gdyby nie ta czarna maska za oknem, której widok zdawał się pozostawać wypalony na siatkówkach jego oczu. Oczu, które mimo że ręce zajęły się czynnościami wymagającymi skupienia, nie mogły powstrzymać się od zerkania w stronę szyby obklejanej coraz mocniej śniegiem przez szalejącą śnieżycę.

Spokój był ułudą, uparcie wmawianym sobie samemu kłamstwem w wyćwiczonym i wyrobionym przez lata mechanizmie, wykorzystywanym częściej niż Nate byłby skłonny przyznać przed kimkolwiek. Głębokie i metodyczne oddechy pomagały łomoczącemu sercu wrócić do miarowych uderzeń, wypita duszkiem szklanka wody przegoniła suchość w gardle, ale wystarczyło tylko aby kuchenne drzwi skrzypnęły, wpuszczając do środka Tima. Na widok jego zakrwawionych dłoni i niewyraźnego spojrzenia, łudząco przywodzącego na myśl nerwicę frontową, niepokój nie tyle powrócił do kuchni, co wpadł doń lawiną. I tak normalnie blady Nate zbladł jeszcze bardziej, wchodząc w upiorną biel, wbijając rozszerzone spojrzenie w Spencera i kiwając tylko głową na jego słowa. Ich znaczenie rejestrował z opóźnieniem.

Otrząsnął się dopiero, gdy Tim ruszył w stronę bocznego przejścia. Trzymane naczynie odstawił ciut za mocno, spód zazgrzytał szczękająco o blat, ale Nathaniel nawet nie obejrzał by sprawdzić, czy nie pękło. Zatrzymał się w progu, zaciskając palce na framudze i przełykając ślinę.

— Tim, zaczekaj! — drżący głos przeszedł z pół-krzyku w niższe rejestry. Przezornie wolał, aby nikt z gości go nie usłyszał. Powszechna panika była im teraz naprawdę zbędna. — Jakiś pojeb z czarną maską na gębie lata wokół kurortu. Widziałem przez okno. Może to on... nie, nieważne. Uważaj na siebie.

Tim jedynie przytaknął na słowa Graysona, zapewne nadal w sidłach szoku, i obrócił się na pięcie. Nate przez chwilę spoglądał za nim, zanim wrócił do porzuconego niedbale naczynia, które na szczęście nie pękło. Nie, żeby ten fakt pocieszył go w jakimkolwiek stopniu. Był zbyt skupiony na myśli, której wokalizację urwał w połowie - "może to on zaatakował tą kobietę" - i co do której był niemalże pewien. Nie był fachowcem, ale wątpił aby jakiekolwiek drapieżne zwierzę wyściubiło nosa ze schronienia przed taką pogodą. Co innego ludzie. O ile kogoś zdolnego do zaatakowania drugiej osoby można było nazwać człowiekiem.

— Nie, nie, nie, tylko tego brakowało! — jęknął pod nosem, gdy światła zamigotały. — Fuck!

Upiorny półmrok tylko pogłębił niepokój ściskający trzewia, przyprawił zdrową dozą naturalnego strachu. Nate spojrzał w stronę okna wychodzącego na drewutnię i zadaszony generator zaledwie połowicznie, coraz mocniejsze powiewy skutecznie skracały pole widzenia, nie było co próbować czegokolwiek tam wypatrzyć. Po części też obawiał się, że może uda mu się coś wypatrzeć i... Chyba wolał nie wiedzieć.

Krzyk przecinający ciszę nabrał upiornych tonów w cienistym półmroku, ale też otrzeźwił Nate'a na tyle, że wyprostował się z odruchowo przybranej skulonej pozycji. Palców zaciśniętych w pięść jednak nie rozluźnił. Zwłaszcza że zaraz też rozległo się wściekłe łomotanie do drzwi.

— Musiała się przestraszyć — odezwał się w stronę Angie półszeptem. — Idź do niej, będę zaraz za tobą. Tylko muszę...

Machnął dłonią w stronę gazowych palników. Prędko obszedł blat i minął się ze Spencerową spieszącą do córki, by wyłączyć je drżącymi ruchami i podszedł do krzesła w kącie, gdzie powiesił swoją kurtkę, z której wyłowił smartfona. Nie spodziewał się cudu i nagłego powrotu zasięgu, ale przezornie wolał mieć ze sobą jakieś źródło światła i telefon był bliżej niż jakakolwiek latarka. Spojrzenie zjechało w stronę zmywaka, osiadając całym ciężarem na świeżo wymytym nożu kuchennym. Nie zastanawiając się długo, chwycił za rękojeść.

Dopiero gdy Joel dźwignął jeden koniec koca poczuł ciężar dziewczyny. Straciła tyle krwi, a mimo to była ciężka jak głaz. To dziwne jak bezwładne ciało zmienia swoje właściwości, niemal na poziomie metafizycznym. Larsen nie mógł się pochwalić wielką krzepą, wręcz przeciwnie, i wysilał się podwójnie. W zamieszaniu chwycił za przód koca i szybko tego pożałował, wybrał gorszą stronę dla dźwigającego. Sapał z wysiłku, gdy przemierzali korytarz, kierując się do apartamentu. Nie rejestrował tego co dzieje się dookoła, skupił tylko na kocu. Ten pod ciężarem młodej kobiety wyślizgiwał mu się ze śliskich od potu dłoni. Nie wybaczyłby sobie gdyby przez taki głupi błąd coś jej się stało. Odetchnął, dopiero gdy znaleźli się przy drzwiach. Kiedy się otworzyły, od razu przeskanował pokój wzrokiem szukając łóżka. Pomieszczenie może i było stylowe ale jednocześnie zagracone. Zauważył sofę…a potem jakiś ruch przy ścianie. Iva, Barry i Jake też to chyba dostrzegli w tym samym momencie.
Pokój już miał lokatora.
Joel nie był w stanie stwierdzić kim ten człowiek jest i co mówi. Przewyższał ich wszystkich wzrostem, sprawiał wrażenie pijanego.
Jak się tu dostał Larsen nie miał pojęcia. I na razie, dopóki życie dziewczyny znajdowało się w ich rękach, chyba go to nie obchodziło.
- Połóżmy ją na razie na sofie – zaproponował, czekając na reakcję pozostałych.
Gdzieś w oddali rozległ się dźwięk tłuczonej szyby.
Jadalnia, pomyślał.
A potem zapaliły się światła awaryjne. Nauczyciel tkwił w bezruchu. Uderzyła w niego fala niechcianych bodźców zakopanych głęboko w pokiereszowanej pamięci. Czuł jakby światło rzucały upiorne choinkowe lampki a człowiek w apartamencie zataczał się zupełnie jak Frank Garraty, jego oprawca, niedoszły pisarz i dzieciobójca.
Uciekaj, zdawał się wrzeszczeć pierwotny instynkt zaszczepiony u zarania dziejów u humanoidalnych małp i przekazywany z pokolenia na pokolenie ich ludzkim potomkom.
Wtedy Joel spojrzał na bladą twarz dziewczyny i zdusił w sobie te atawistyczne lęki. Zwierzęta żyjące w stadach rozpierzchały się gdy pojawiał się drapieżnik. Pozostawiały słabsze sztuki na pastwę morderców. Ludzie, z małymi wyjątkami tego nie robili.
I on też nie zamierzał.

Ulga, którą odczuł gdy Tim cofnął się z łącznika by wraz z Angie sprawdzić stan ich córki, nie potrwała długo. Nie miała prawa trwać długo, nie w wydłużonych półmrokiem cieniach, gdzie podświadomość rodziła widma najgorszych potworów i podsuwała upiorne scenariusze. Nate preferował nocny ambience, ale nie z szaleńcem grasującym wokół pensjonatu, z jakiegoś powodu w pełni oddanym terroryzowaniu ich wszystkich. Z drugiej strony i widok Evy w opłakanym stanie zrobił swoje. Zawsze ją lubił, odkąd tylko zaczął pracować w "Czystym Śniegu", ale był świadom że niewiele mógł tutaj zdziałać. Pozostał więc na korytarzu, rachując że to rodzice będą dla Evy kojącym widokiem - mimo że ten koncept był mu bliżej nieznany. Podobnie jak czynienie fizycznej krzywdy komuś, ale na komendę Tima tylko przytaknął bez słowa.

Przełożył nóż, by wytrzeć spoconą dłoń w spodnie, przelotnie zerkając do pokoju Evy, w stronę okna. Nate nie miał wątpliwości, czym był "oftur". Wątpił za to w to, czy byłby w stanie ochronić obie kobiety, gdyby psychopojeb nie zamierzał skończyć na terroryzowaniu i miał w planach przejście do rękoczynów. Może. Równie dobrze ewentualny atak mógł wywołać jego własne zaburzenia na wierzch i wtedy... Właściwie nie to nie mógł być pewien co wtedy. I wolał nad tym nie rozmyślać. Nate zerknął w górę i dół łącznika, znowu przełożył nóż, by teraz otrzeć drugą dłoń z potu.

— Cięcia, nie dźgnięcia — wymruczał głucho ludową mądrość. — Cięcia, nie dźgnięcia.