Po krótkiej dyskusji, towarzysze podjęli decyzję – szalony mędrzec zbyt dobrze wpisywał się w nastrój miasta, aby się nim nie zainteresować. Tym samym kolejny raz ich kroki skierowane były ku Dzielnicy Urzędniczej i jedynego w swoim rodzaju burdelu. Szczyt wspaniale oświetlał Sigil, wyciągając na jaw wszystkie jego brudy i nieczystości, co niestety psuło jakikolwiek romantyczny aspekt spaceru, a i do pogawędek specjalnie nie nakłaniało. Gdy już przekroczyli progi Przybytku Zaspokajania Żądz Intelektualnych czuli się trochę zmęczeni, ale i podekscytowani perspektywą odkrywania zaginionych planów. Ileż bowiem istot w multiwersum mogłoby się poszczycić takim osiągnięciem? Garstka pewnie, choć gwoli ścisłości warto było założyć, że garść ta należałaby do giganta.
Melody jak zawsze ucieszyła się na widok brata, ale szeroki uśmiech zaraz przerodził się w grymas. Dziewczyna rezolutnie zauważyła, że choć wraz z koleżankami cieszy się z faktu, iż Dotian wpada od czasu do czasu, a nawet przyprowadza znajomych, to jednak wypadałoby, żeby klientela za rozmowy i zaciągnie języka płaciła. I tym samym z mieszków śmiałków wyparowało pięćdziesiąt złotych krążków, ale w zamian za nie wysłani zostali do pokoju Olgi, która ponoć miała okazję poznać mężczyznę mianem al Zahan.

Na wielu światach materialnych zaskakująco powszechne wśród ludzi są spekulacje skąd się w ogóle biorą krasnoludy. Ale po zobaczeniu Olgi, każdy pełnokrwisty mężczyzna sam wymyśliłby przynajmniej kilkanaście sposobów.

Burza rudych loków otaczała okrągłą twarz, której rogowe okulary nadawały aury tajemniczości. Nie oszukujmy się jednak – u krasnoludki wzrok przyciągał ogromny biust, któremu nie była w stanie sprostać żadna bluzka. Zamiast przejmować się tym drobiazgiem, dziewucha jeszcze bardziej podkreślała swe walory, unosząc je dzięki gorsetowi. A ponieważ seksapilu nigdy za mało, samcze zmysły kusiły jeszcze okryte kabaretkami nóżki. Twinklestara przed gapieniem się ratowała jedynie obecność Estel i fakt, że już miał okazję pogapić się na rudowłosą przy wcześniejszych wizytach.
-Al Zahan - parsknęła Olga, z bardzo silnym, krasnoludzkim akcentem, z którego była dumna. -Ćwok a nie chłop żodyn. Dacie wiara, że z taką cycatą dziewuchą jak ja, on ino godoł o klejnotach? Żeby to chociaż klejnoty w galotach były, ale ni... kamulców mu się zachciało. I metalurgii i kamieniarstwa – pokręciła z niedowierzaniem głową. -No, acz po prowdzie, to sam się na tym zno jak fachman, dawnom nie godoła żech ze specem. Ale do czechmona z tym – machnęła ręką.
-Ten wasz al Zahan czuprynę ma czorną, z warkoczami, gymbę zarośniętą i zmazaną, a oczy bielutkie jak jajco. No blank jak eladrinka, ino barwa nie ta – wskazała na Aedd'aine. -A dom, tom słyszała, że ma w Dzielnicy Gildii, kole Gymnazjonu. Chatka mała, ceglana.
Informacje może i nie były warte całych pięćdziesięciu monet, ale przynajmniej towarzysze mieli lepszy punkt zaczepienia niż na początku. Gimnazjon był wielkim gmaszyskiem, do którego trafić było łatwo, a ceglana chatka sugerowała budowlę tak prostą, że aż powinna rzucać się w oczy. Pożegnali zatem Olgę i ruszyli w dalszą drogę.


Jeszcze przed Wojną Frakcji, Wielki Gimnazjon był główną siedzibą Szyfrów: frakcji, która wierzyła, że prawdziwe zjednoczenie z wszechświatem jest możliwe jedynie przez zjednoczenie własnego ciała i umysłu. Nie wgłębiając się w zawiłości tej idei, trzeba było faktotom przyznać, że nie szczędzili brzdęku na stworzenie miejsca spokojnej kontemplacji. Olbrzymi gmach Gimnazjonu zbudowany był ze złotego i różanego marmuru, zaś w jego wnętrzu mieściły się baseny, sale treningowe, łaźnie i sauny, stoły do masażu i szezlongi do relaksu, ogromny portyk w którym odbywały się kiedyś instruktażowe seminaria, a także centra muzyki i sztuki, a nawet cele do medytacji. Rozmach Szyfrów okazał się prawdziwym błogosławieństwem dla istot, które przejęły kontrolę nad gmachem, gdy Pani Bólu usunęła większość faktoli, w przeciwnym przypadku giganci musieliby się schylać we wszystkich komnatach. Zamiast tego górskie olbrzymy rozwinęły prężny interes, oferując wszystkim krwawnikom pragnącym treningu lub relaksu najlepszą ofertę, choć za solidny brzdęk.
W porównaniu z tą architektoniczną perełką mały, ceglany, parterowy domek był praktycznie niczym. Niemniej posiłkując się pytaniami i sprzecznymi wskazówkami uzyskiwanymi od lokalnych trepów, towarzysze faktycznie odnaleźli miejsce zamieszkania al Zahana. Sprawiało ono dość przygnębiające wrażenie, wszystkie ściany obrośnięte były kolcokrzewem, a okna zamknięte na głucho i zasłonięte. Zaiste posiadłość godna mędrca. Nie zostało nic innego, jak grzecznie zapukać i mieć nadzieję, że ktoś łaskawie otworzy. I faktycznie, drzwi stanęły otworem, ale same z siebie, nie był bowiem zamknięte. Zaskrzypiały żałośnie i odsłoniły praktycznie puste wnętrze – ot jakiś koślawy stolik, niezasłane łóżko pod ścianą, dwa krzesła. W kącie straszyła odrapana szafka wypełniona zestawem cynowych naczyń. Aedd'aine wystrój przypominał Ul, ale brakowało mu charakterystycznego smrodku. Po uważniejszym rozejrzeniu się, towarzysze stwierdzili, że chatka wyglądała na od dawna nie odwiedzaną, warstwy kurzu były praktycznie nienaruszone, z jednym jedynym wyjątkiem walającego się na ziemi, poprutego dywaniku. Nie trzeba było eksperta-włamywacza, by domyśleć się, że rzucona na ziemię szmata miała coś ukrywać i zaprawdę tak właśnie było. Na środku podłogi skryta była klapa, siłą rzeczy prowadząca do piwnicy. Poszukiwacze przygód zgodnie stwierdzili, że skoro są już na miejscu, to szkoda byłoby się cofać. Otworzyli zatem zejście, a ich oczom ukazała wirująca mgła, która (co podejrzane) zdawała się szeptać. Jakby się jednak w nią nie wsłuchiwać, nie dało się rozróżnić żadnych słów, ani nawet konkretnych, odrębnych dźwięków. Efekt musiał być magiczny... tyle tylko, że nie był. Ani Garion, ani Estel nie wyczuwali bowiem żadnych emanacji magii. To jednak tylko wzmogło ich ciekawość, a nawet dało trochę nadziei. Wyglądało bowiem na to, że mędrzec wcale nie był zwykłym bzikiem. Ostrożnie, jedno po drugim, towarzysze zagłębili się w tajemniczy wir.
Dziwne dźwięki nasiliły się, ponadto mgła była bardzo chłodna. Przez uderzenie serca wszyscy poczuli się jakby nic nie ważyli, lecz kiedy mgła się rozwiała, grawitacja upomniała się o swoje. Było to o tyle przerażające, że Aedd'aine, Twinklestar i Kanciasty pojawili się w wielkiej bibliotece, tuż przy suficie, a podłoga rosła im w oczach, gdy na łeb na szyję zmierzali w jej kierunku.


Dotian zadziałał instynktownie, aktywując moc swego magicznego pierścienia. Magia zadziałała natychmiast, obejmując swym efektem nie tylko właściciela, ale także odłamka i eladrinkę. Cała trójka zwolniła, a przerażające spadanie zamieniło się w spokojne, leniwe opadanie. Mijali jedną po drugiej kondygnacje owalnej sali wypełnionej zdałoby się nieprzebranymi ilościami ksiąg i manuskryptów. Na samym dole, opodal przewróconego regału i stosu rozrzuconej makulatury stał mężczyzna. Włosy miał w nieładzie, proste, ciemno-szare szaty wymięte były na wszystkie strony i poprzekręcane. Lewe ramię zwisało mu bezwładnie pod dziwnym kątem, zaś prawą dłonią w roztargnieniu ciągnął się za brodę.


Al Zahan odwrócił się na pięcie w spazmatycznym ruchu, jakby zauważył przybycie nieproszonych gości dopiero, gdy ci stanęli bezpiecznie na kamiennej posadzce. Przekrzywił na bok swoją głowę, z palcami dłoni wciąż wplecionymi we własny zarost. Trudno było odgadnąć komu się przygląda, oczy bowiem miał śnieżnobiałe, pozbawione źrenic, jakby zupełnie ślepe. Zachowywał też wyczekujące milczenie.

Praca Wspólna

Pierwszym miejscem, które przychodziło na myśl, kiedy chciało kupić się gnomią zabawkę, był dla kompanów Wspaniały Bazar. Niby wciąż miał tam swój namiot przebrzydły ifryt, ale nie mógł być na tyle głupi by spróbować ich atakować wśród świadków. Byłoby to złe dla interesów, poza tym Synowie Łaski nie spojrzeliby na taką samowolę łaskawym okiem. Dlatego bez obaw zagłębili się między stragany i przeróżne kramy, podpytując co mniej podejrzanych osobników, czy nie widzieli gdzieś gnomiego sklepiku. Udało się trafić na trop już po kwadransie i wkrótce oczom Estel, Gariona i Dotiana ukazał się szeroko uśmiechnięty fey, z włosami samowolnie sterczącymi na lewo i prawo, pachnący olejem i odrobiną siarki. Nie szczędził swego gardła zachwalając przeróżne automaty swego autorstwa, jedne mające jakieś praktyczne zastosowania, inne jak stojący na jednej łapce kot, były zaś jedynie durnostojkami.


Wyszczerzone kocisko przypadło jednak do gustu eladrince, spełniało też chyba wymogi na klucz portalu. Szturchnięta zabawka wydawała bowiem z siebie przeróżne stuki i zgrzyty, zawsze wracając do punktu równowagi. Na wszelki wypadek towarzysze zakupili także pozytywkę, wychodząc z przekonania, że lepiej mieć o jeden klucz za dużo, niż za mało.
Będąc też w centrum handlu Sigil Kanciasty uznał, że warto byłoby poszukać zwoju z rytuałem analizy portalu. Wszak nawet, jeśli szaleniec miał rację co do lokalizacji portalu, wciąż trzeba było poznać aktywujący go klucz... ba, trzeba było się przekonać, czy w ogóle prowadził tam, gdzie się spodziewali. Owszem, taki wydatek był trochę kosztowny, lecz dla czarodzieja był zwyczajną inwestycją.


Drugim przystankiem miała być Kuźnia, ale tutaj rodził się pewien problem. Był to prywatny teren, a ostrzaki które tam pracowały były dość skrytymi istotami. Mało prawdopodobne wydawało się, aby ot tak pozwoliły trójce obcych kręcić się po okolicy i wtykać nos w każdy zakamarek. Konieczny był jakiś podstęp. Ponieważ tajniki wytwarzania noży, gwoździ i widelców nie znajdowały się na liście zainteresowań Estel, Dotiana ani Gariona, a jedynie stara wieża zegarowa, czarodziej zaproponował podszycie się pod komisję budowlaną. Wszak wieża była bardzo stara i obiektywnie rzecz biorąc w marnym stanie. Na pewno jakiś urzędas by się tym zainteresował. Tyle tylko, że zamiast zawracać głowę ciężko pracującym przedstawicielom miejskich władz, trio rzuciłoby na nią okiem samo. To niemal ich obywatelski obowiązek.
Wymagający tylko jakichś lewych papierów.



Ul był parszywym miejscem i z całej trójki jedynie eladrinka regularnie go odwiedzała. Mieszkające tu istoty dzieliły się z grubsza na te, które wyciągały rękę po jałmużnę i na te, które wyciągały rękę by coś ukraść. Zresztą często zdarzało się, że ta druga ręka biła pierwszą i odbierała datek dla siebie. Dlatego też nawet tak doświadczeni i zaprawieni poszukiwacze przygód jak Twinklestar, Aedd'aine i Kanciasty musieli się mieć tutaj na baczności. Na szczęście kapłanka znała bezpieczniejsze ulice i skwery, którymi można było się poruszać bez groźby utraty zdrowia i mienia.


Kapłanka znała również różnych bardzo ciekawych bzików zamieszkujących Ul. Na przykład Kinola. Kinol był podstarzałym, siwiejącym krasnoludem i nie cierpiał przydomka Kinol, ale nigdy też nie podzielił się swym prawdziwym imieniem, a nos miał duży, więc... Tej łatki pozbyć się już nie był w stanie. Krasnolud był fałszerzem i miał do tego prawdziwy talent. Jego ziomkowie mogli sobie być górnikami, wojownikami albo kowalami, ale on sam nie znosił uczciwej pracy. I potrafił naprawdę ciężko harować, aby nie musieć pracować uczciwie. Lewy brzdęk, podrobiony papier – jeżeli ktoś czegoś takiego potrzebował, Kinol umiał to zrobić. Mieszkał sobie w zrujnowanej chacie, a obok drzwi wejściowych wydrapane nożem widniały znaki „OOX”. Dla Odłamka i Twinklestara nic one nie znaczyły, ale po spędzeniu długiego czasu w Ulu, kapłanka orientowała się trochę w wyskrobankach, a ta konkretna oznaczała właśnie trepów takich jak Kinol. Zlecenie, jakie mieli poszukiwacze przygód okazało się być całkiem łatwe i krasnolud zobowiązał się je wykonać w godzinę za całkiem sensowną garść brzdęku. Dawało to im też chwilę, aby zbadać miejsce o którym mówiła Lissandra. Choć miejsce to mieściło się na Żużlach, a to oznaczało, że nie dało się wykluczyć iż cała trójka już nie wróci po papiery. Ani nic innego.
Jeśli Ul był koszmarem, to Żużle były piekłem. Niegdyś nawet dosłownie.

Otóż piosnka niosła, że przed milleniami Żużle były takim samym syfem jak cała reszta Ula, chata zbita na chacie i jeden biedak śpiący na drugim. Ale bez żadnego powodu w samym centrum osiedla otworzył się ogromny portal prowadzący w sam środek pola bitwy Wojny Krwi. Przez dwa miesiące baatezu i tanar'ri prowadzili walki w Sigil, tworząc okopy z ceglanych chat, budując ogniska i stosy z drewnianych. Na każdego zabitego demona i diabła przypadał tuzin martwych, postronnych trepów. Kiedy portal zaczął się zamykać, a obie strony odwiecznej wojny opuściły Miasto Drzwi, z okolicy zostały jedynie zgliszcza. Tam gdzie kiedyś był Ul, teraz zostały Żużle. Nic, tylko popioły, ścieki i płonące śmieci. Choć upłynęły od tamtego zdarzenia całe tysiąclecia, uliczki dalej zasłane były kośćmi ofiar. W okolicy prosperowały tylko szczury i pająki, wijąc sobie jamy i gniazda wśród kolcokrzewu. Ziemia wciąż trzęsła się od czasu do czasu, uniemożliwiając jakiekolwiek próby odbudowy i ponownego zasiedlenia okolicy. Nie żeby ktoś chciał się tam w ogóle zbliżać. Po tanar'ri i baatezu zostały na pamiątkę vargouille i dretche. No i Kadyx. Ale o Kadyxie lepiej było w ogóle nie myśleć.
Zasadniczo wyglądało to tak, jakby obrażona na Dotiana czarodziejka posłała całe towarzystwo na pewną śmierć, ale po pierwsze – trio wcale nie było tak łatwo zabić, a po drugie w Żużlach faktycznie znajdowało się domostwo pasujące do opisu Lissandry.


Pojedyncza ściana, resztki dachu jakimś cudem trzymające się na spróchniałych podporach, a wszystko bujnie porośnięte kolcokrzewem. Roślinność zresztą, choć parszywa, wyraźnie lubiła dawny lombard. Chwasty porastały ziemię, a w zagłębieniach, zbierając wilgoć, egzystowały mchy i grzyby. Życie zawsze znajdowało sposób. Niestety te konkretne jego formy nie zasługiwały na drugie spojrzenie, a dłuższe przebywanie na miejscu jedynie zapraszało kłopoty. Zatem nie marnując czasu odłamek podszedł do widocznych drzwi i położył w nich gnomi automaton. Na reakcję nie trzeba było czekać długo. Ruiny zabłysnęły zielonkawym światłem, a we framudze pojawiła się nieprzejrzysta, zielona ściana mocy zza której dobiegał irytujący szum. Nie sposób było dostrzec co znajdowało się po drugiej stronie. Niby można było wyłożyć trochę brzdęku i odpawić rytuał analizy portalu, ale raz, że na pewno ściągnęłoby to zaciekawione potwory, a dwa, że Lissandra do tej pory mówiła prawdę. W razie wątpliwości bezpieczniej raczej było ponownie złożyć jej wizytę. Dlatego też cała trójka wróciła do Kinola, odebrała zamówione fałszywki i skierowała się do Niższej Dzielnicy.


Tego dnia w Niższej unosił się smog mięsny, przyprawiający Dotiana i Estel o nudności. Eladrinka myślała, że smród niedomytych mieszkańców Ula będzie najgorszą rzeczą, jaką przyjdzie jej wąchać w najbliższych czasie, ale w dziedzinie odorów Niższa zawsze trzymała palmę pierwszeństwa. Uschniętą i bardzo smętną, ale jednak palmę. Dotarcie przed bramy Kuźni, nad którą unosił się ciężki dym palonego drewna i węgla okazało się być ulgą dla ludzkiego i eladrińskiego nosa. Owszem, dalej śmierdziało, ale przynajmniej żołądek nie próbował się wyrwać na zewnątrz i uciec.
W tym miejscu należałoby sprostować, że cała trójka nie stała przed jakimiś tam bramami. Te konkretne w pełni zasługiwały na wielką literę i zaszczytny tytuł Bramy. Oba skrzydła mierzyły w szerz dobre dwadzieścia stóp i dwa razy tyle wzwyż, dorównując rozmiarem niektórym okolicznym tawernom, a ich zawiasy był grube jak ramię orka. Wejścia pilnowało dwóch ostrzaków w kolczugach, przez których kółeczka przebijały się naturalne kostne wypustki tych przedziwnych humanoidów.


Trzeba było zaryzykować i wprowadzić plan w życie. Estel, z racji urodzenia ciesząca się największą charyzmą i społecznym szacunkiem wysunęła się do przodu z papierami i oznajmiła dumnie, że cała grupa przybyła na inspekcję wieży zegarowej. Strażnicy nie wydawali się szczególnie przekonani, przytomnie stwierdzając, że remontami i inspekcją budowli jak Klatka długa i szeroka parały się zawsze dabusy. Kapłanka nie dała się jednak zbić z pantałyku, a nawet odwrócił kota ogonem dając ostrzakom do zrozumienia, że inspekcja wykonana przez dabusy to ostatnia rzecz, którą chcą mieć w swojej Kuźni. Wskazała też na Gariona, opisując go jako golema naprawczego (którą to obelgę Kanciasty przyjął z pełnym godności milczeniem), i na Twinklestara, który miał pełnić rolę jej ochroniarza w cieszącej się nie najlepszą sławą dzielnicy. Jeden ze strażników obejrzał pobieżnie dokumenty, ale nie znalazł niczego, czego mógłby się przyczepić, zatem dał znak wolną ręką i ogromne Bramy stanęły otworem.

Główny plac Kuźni wyglądał tak, jak każdy plac przy wielkiej fabryce - był zawalony przeróżnymi rzeczami. Część to zwykłe śmieci, inna część to hałdy węgla, reszta to zwały nieprzetopionej rudy i masa skrzyń. Wzrok uciekał jednak ku gigantycznej hali kuźni, której kominy górowały nad całą dzielnicą. Musiały mieć z dwieście stóp wysokości i kopciły jak samo piekło. Hałas jaki wylewał się ze środka był niemal ogłuszający, nieustanne stuki, łomoty i syk pary. Na szczęście nie musieli do niej zachodzić, celem wyprawy była wszak wieża zegarowa.


Sama w sobie była wysoka, około stu stóp, ale przy ogromie Kuźni zwyczajnie znikała, wtapiała się w tło. Na tle zaciągniętego smogiem nieba odcinała się wyjątkowo mrocznie i faktycznie aż prosiła się o uwagę jakiegoś inspektora. Wszędzie stały wokół niej rusztowania, każda ściana nosiła ślady prowizorycznego łatania, a spośród czterech zegarowych tarcz działała tylko jedna. I przyciągała gołębie jak magnes. Durne ptaszyska krążyły wkoło niej jak ćmy przy świecy, choć trudno było sobie wyobrazić gorszy nieboskłon niż nad dawną siedzibą Bogowców. Chłonięcie widoków trzeba było jednak sobie darować, bowiem trójka przyciągała podejrzliwe spojrzenia pracowników, nienawykłych do wizyt obcych. Nie chcąc dać nikomu czasu na zadawanie pytań ani kolejną kontrolę sfałszowanych papierów poszukiwacze przygód ruszyli ku wejściu do wieży.
Parter był istną rupieciarnią, pełną desek, sznurów, gwoździ i kół zębatych. Trzeba było uważnie patrzeć pod nogi by nie wbić sobie czegoś w stopę. Drewniane schody również nie wyglądały zachęcająco. Skrzypiały niepokojąco pod naciskiem, a im wyżej się zachodziło, tym częściej widziało się dziurawe stopnie. Kolejną rzeczą, którą widziało się tym częściej im wyżej się zawędrowało, było gołębie guano. Przeklęte, latające szczury zrobił sobie z tego miejsca wychodek!
Pomieszczenie zegarowe u samego szczytu schodów mogło robić za podręcznikowy przykład łamania zasad bezpieczeństwa i higieny pracy. Ogromne, niczym nie zabezpieczone zębatki i przekładnie, zwisające z sufitu łańcuchy i brak barierek, które chroniłyby przed spadkiem na dół. Gdyby trafiła tu prawdziwa kontrola miejska, ostrzaki miałyby pewnie niemały problem… albo przynajmniej sowity wydatek na łapówkę. Dotiana, Estel i Gariona interesowało jednak tylko jedno - czy znajdował się tu portal do Mechanusa. Nie szło jednak tego sprawdzić inaczej, niż przez magiczny rytuał w który przytomnie zaopatrzył się odłamek. A kiedy wszystkie magiczne glify i wzory zostały wyrysowane, a inkantacje odprawione, efekt spełnił oczekiwania. Jedna z zegarowych tarcz świeciła się w oczach czarodzieja, a jego umysł poczuł spokój i porządek. Psychiczna sygnatura planu była uporządkowana, ale i niepowstrzymana. Podobna w swej sile do tych, które odczuwał w Księżycowych Wrotach i Arvandorze, ale drastycznie inna jeśli idzie o odczucia. Ponieważ Kanciasty nigdy w Mechanusie nie był, nie mógł jednoznacznie stwierdzić, czy portal prowadził właśnie do niego. Ale skrawki informacji, które posiadał, wyraźnie na to wskazywały.
A zatem towarzyszom udało się znaleźć nie jedno, a dwa przejścia do dawno zaginionego planu. Nie lada osiągnięcie jak na jeden dzień poszukiwań. Trochę kosztownych, to prawda, ale Annabell i tak miała pokryć wszystkie wydatki. A skoro już o duchu mowa, warto było jej przekazać dobre wieści i dowiedzieć się, co było przedmiotem jej zainteresowania. Choć ostatecznie ta rozmowa mogła zaczekać. Przeciwszczyt luminescencji zbliżał się coraz bardziej i Sigil pogrążało się w mroku. Żadne z trójki nie było przesadnie strachliwe ani przesądne, ale można było spędzić noc w milszy sposób niż na rozmowach z trupami.

Droga do biblioteki szalonego al Zahana była znana, dotarcie na miejsce nie zajęło zatem długo. Może i szkoda, bo byłoby więcej czasu na zastanowienie się jak wyciągnąć od bełkoczącego z prędkością błyskawicy mędrca potrzebnych informacji. Już za pierwszym razem dalece odbiegał od tematu nim udało się go naprowadzić na właściwy tor, a sam sprawiał wrażenie kogoś, kto wiedziałby o Xaosytach, takich jak znany Garionowi i Dotianowi samozwańczy prawnik, niż o Stowarzyszeniu Porządku, którego wydawał się chodzącą antytezą. Gdy już jednak stanęli przed psionem i zadali swe pytanie, okazało się że al Zahan sporo wie o frakcjach. Wszystkich. Bez rozdrabniania się na pojedyncze. A gdy już wpadał w swój profesorki trans, bardzo trudno było go z niego wyprowadzić.
-Frakcje były i w mniejszym stopniu wciąż są organizacjami filozoficznymi – rozpoczął swój wykład od ogólniku. -Ich wpływy przewyższały nawet te, którymi mogły się pochwalić wielkie Kościoły, ponieważ reprezentowały uniwersalne idee. Prawo i chaos, porządek i wolność, sztukę, śmierć, egoizm- wymieniał jedno po drugim, wdając się dodatkowo w krótkie dygresje o niektórych frakcjach, które akurat uznał za interesujące. Naturalnie wśród tych dygresji nie znalazło się miejsce dla Guwernantów.
-Sytuacja frakcji uległa drastycznej zmianie przeszło dwa wieki temu. Wpływy najlepiej zorganizowanych spośród nich w połączeniu z ambicjami faktoli, czyli ich liderów, stworzyły polityczne tarcia, które skończyły się otwartą wojną. Wywołało to gniew bytu zwanego Panią Bólu – akademicka beztroska z jaką al Zahan odnosił się do władczyni Klatki była trochę niepokojąca -która, zależnie od relacji, zabiła lub uwięziła w pozaplanarnych przestrzeniach wszystkich faktoli, a frakcyjnym kazała rozwiązać szeregi i opuścić Sigil. Frakcje, nie mając dostępu do komunikacyjnego węzła jakim jest ten plan, nigdy nie odzyskały swej dawnej potęgi – zakończył i najwyraźniej wcale nie miał zamiaru odpowiedzieć na oryginalnie zadane pytanie: gdzie może znajdować się siedziba Stowarzyszenia Porządku. Nakłonienie go, by podzielił się taką informacją okazało się czasochłonne. Szaleniec skupiał się nie na tych elementach pytań, które były istotne i wdawał się w nieskładne dygresje o różnorakiej naturze. Gdy wreszcie dał się nakłonić do mówienia o Guwernantach, poinformował towarzyszy jedynie o największej oczywistości – że swą siedzibę mieli na planie Mechanusa. Jednocześnie sprawiał wrażenie, jakby w ogóle nie pamiętał, że o ten właśnie zaginiony plan wcześniej już był pytany.
Ostatecznie wyprawa do al Zahana okazała się być bezowocna.


Niestety pytania skierowane do trepów w okolicach Sądu przyniosły równie marne owoce. Oprócz tradycyjnych odpowiedzi na odwal, w stylu 'o tam poszli', przez rdzenne 'a ile to dla was warte', po niesłabnący klasyk 'a spieprzajcie', rozmowy ze starymi krasnoludami dały dokładnie te same informacje, jakie przekazał oszalały psion. Gdy Pani Bólu kazała frakcjom się pakować, Stowarzyszenie Porządku tłumnie wyruszyło do swej siedziby na Mechanusie. Dwustuletni ślad był tak zimny, jak się tylko dało i niestety nijak nie pozwalał przygotować się do wyprawy w nieznane. Ostatnią deską ratunku pozostawała Lissandra, z którą rzekomo kontaktowali się jacyś Guwernanci, ale czarodziejka nie zapałała do kompanów ciepłym uczuciem za pierwszym razem gdy się spotkali.

W ostatecznym rozrachunku, Lyssandra była handlarką, a takim ludziom zależy na pieniądzu. Lyssandra zajmowała się też swym fachem z pasji, ale akurat towarzysze nie znali jej na tyle by o tym wiedzieć. Wiedzieli za to, że nie przypadł jej do gustu Dotian, eladrinka delikatnie zasugerowała mu zatem, aby to spotkanie jednak przesiedział.
Karty przetargowe nie wydawały się złe. Dokładna lokalizacja kolejnego portalu do Mechanusa, lokalizacja portalu do Arvandoru, lokalizacja portalu do Jasnej Wody. Skoro dla magiczki był to chodliwy towar, może udałoby się czegoś w zamian dowiedzieć o Towarzystwie Porządku? A gdyby wszystko zawiodło, zawsze pozostawał brzdęk – uniwersalny język planów.
Tak jakoś się złożyło, iż faktycznie wojownik musiał poczekać. Zresztą wiadomo, podczas negocjacji najmniejszy ruch może być istotny dla uzyskania pożądanego efektu negocjacyjnego. Dlatego spokojnie czekał na to, co uda się ustalić Odłamkowi oraz pięknej elfce.

Negocjacje z Lyssandrą nie okazały się łatwe, nawet mimo tego, że Estel z Garionem dyplomatycznie nie przyprowadzili na nie wojownika. Piosnka o lokacji portalu do Mechanusa nie miała wielkiej wartości, kiedy już wcześniej Kanciasty wygadał się, że znajduje się gdzieś przy Wielkiej Kuźni. Oszczędzało to jedynie czarodziejce czasu, ale samo w sobie wartości już dużej nie miało. Przejście w Świątyni Piękna było znane dość powszechnie, okazało się zatem kolejnym ślepym strzałem. Dopiero portal do Arvandoru przechylił szalę na korzyść bohaterów i blondwłosa podzieliła się swą wiedzą.

O telekomunikatorze usłyszała pierwszy raz w swym życiu, ten wątek rozmowy bardzo szybko się zatem urwał. Guwernanci to już co innego. Nie było sensu ukrywać, że o nich wiedziała, skoro sama przyznała się we wcześniejszej rozmowie, że sprzedawała im informacje.

Przed wiekami mieli swą siedzibę w budynku Sądu, co było całkowicie logiczne i o czym towarzysze wiedzieli. Po Wojnie Frakcji wynieśli się na Mechanus, bo i tam koncentrowała się cała organizacja. Aktualnie ze stowarzyszenia niewiele zostało, a jeśli coś tam nawet było, to pozostawało w cieniu. Lyssandra akurat ten cień znała i zaoferowała wskazówkę – Góra Celestia. Plan ten był domem dla licznych bogów prawa i wedle informacji czarodziejki resztki frakcji właśnie tam się zachowały. Rzecz jasna informacja ta sama w sobie była jedynie haczykiem, jaki zarzuciła przebiegłą handlarka. Wszak na plan trzeba się było jakoś dostać. I to nawet nie drogo, bo jedynie za sto sztuk złota. Rybka łyknęła przynętę.


Portal do Celestii znajdował się w jednym z najlepiej znanych punktów orientacyjnych w całym Sigil. Nazwę miał skomplikowaną, brzmiała bowiem Trioptic nic'Epona, kryła się zaś pod nią ogromna statua sięgająca dwieście stóp ponad ulice Klatki. Miejsce to było widoczne praktycznie z każdego punktu Dzielnicy Urzędniczej, no chyba że akurat trep stanął wyjątkowo niefortunnie. Monument z azurytu i onyksu reprezentował majestatyczną nic'Eponę stojącą dęba na tylnych nogach, lecz gdy zobaczył ją Twinklestar nijak nie mógł nazwać jej w myślach inaczej, niż najzwyczajniejszym w świecie koniem.


Różnica była taka, że nic'Epona pośrodku swego czoła miała trzecie oko, reprezentowane przez ogromny rubin. Pozostałe oczy składały się ze szmaragdu i bursztynu. To właśnie ten trzeci kamień szlachetny był kluczem do portalu prowadzącego do Celestii. Wystarczyło trzymając w dłoni kamyk stanąć na postumencie pomnika i puf! Było się w innym świecie.