Fakt, że Twinklestar i Kanciasty zostali pozwani był szaleństwem, zatem wykorzystanie szaleńca by rozwiązać tę sytuację jawiło się jako rozwiązanie logiczne. No, przynajmniej dla logiki, którą spotykało się w Multiwersum. Tak czy siak, trzeba było spotkać się z samozwańczym prawnikiem i uzgodnić warunki współpracy. Biuro, gabinet, mieszkanie (czy jak to w ogóle zwać) w którym mieszkał tiefling mieściło się w piwnicy skromnej kamieniczki gęsto porośniętej kolcokrzewem. Na schodach walały się śmieci i resztki jedzenia, które bez wątpienia musiały przyciągać szczury. Korzystając jednak z tego, że żadne gryzonie nie wpadły akurat na przekąskę, towarzysze podeszli do drzwi i zapukali.
-Chwileczkę, jedną chwileczkę – zawołał wysoki głos, siłą rzeczy stłumiony przez drzwi. -Znam ten rytm! To był „Taniec Glabrezu”, prawda? – już pierwsze słowa, delikatnie mówiąc, umykały konwenansom. Nie mniej wejście zaraz stanęło otworem, a w progu stał mężczyzna, który nawet nie próbował ukryć tego, że jest dziwakiem.


Najpierw w oczy rzucały się wirujące wokół głowy diablęcia kryształki. Dosłownie. Twinklestara jeden z nich prawie rąbnął w nos. Aż dziw jednak, że magiczne błyskotki nie zaplątywały się w jego włosy, sterczały one bowiem w każdą stronę, za wyjątkiem misternie splecionych pejsów. Bladą, pozbawioną nosa twarz zdobiły ni to tatuaże, ni to znamiona, z pewnością jednak była diametralnie różna od typowej dla tieflingów czerwonej karnacji. Jego ubranie wyglądało, jakby ktoś widział kiedyś elegancki frak i postanowił zrobić sobie taki sam, ale z użyciem chusteczek do nosa i skór zabitych psów. Garion i Dotian momentalnie doszli do wniosku, że podjęli złą decyzję, ale było już za późno.
-Haha! Klienci. Najwyższy czas, bo zaczynałem się nudzić – Nye zaczął paplać, wprowadzając dwójkę do kompletnie zagraconego pokoju. Na plus należało jednak policzyć, że zagracony był w dużej mierze literaturą. Przez parę modlitw dywagował w jaki sposób zabijał czas, nim zorientował się, że powinien zapytać swych potencjalnych klientów o cel przybycia. Zaczął zatem zarzucać ich pytaniami, odpowiedzi na które wysłuchiwał jedynie w połowie, po czym przerywał i zadawał kolejne, albo komentował je bez większego związku.
-Planarne Konsorcjum? Całe? Toż nie zmieszczą się w sali rozpraw.
Albo:
-Co dzieje się w Arvandorze, zostaje w Arvandorze. Chyba. Nigdy nie byłem w Arvandorze.
Ewentualnie:
-Groźby? A co, jeśliby to nie były groźby, tylko obietnice? Obietnice nie są karalne!
Niemniej, nawet nie wiedzieć kiedy, Dotian z Garionem przedstawili całą sprawę, razem ze szczegółami. Jednocześnie nabrali przekonania, że bariaur byłby słusznym wyborem i spróbowali delikatnie dać tieflingowi do zrozumienia, że jednak nie skorzystają z jego usług.
-W Klatce nie ma nikogo, kto oferuje lepsze usługi niż ja. Trzysta dwadzieścia siedem spraw i nie przegrałem żadnej. Szczwany Nye nie przegrywa. To znaczy czasem przegrywam w kości. Albo w karty, w karty przegrywam często. Ale w sądzie nie rzucają kośćmi. – To był dopiero argument, który stawiał prawnika w pozytywnym świetle. Ponad trzysta spraw to niemała liczba i nie dziwne, że krążyły na jej temat plotki. Tylko jak pomyleniec pokroju tego diablęcia wygrywał sprawy? Owszem, wyciągnął z wojownika i czarodzieja szczegóły, których nawet nie chcieli przekazywać, lecz czy ten wytrącający z równowagi bełkot mógł działać równie dobrze w sądzie i to przed dabusem? Mieli przekonać się za pięćdziesiąt sztuk złota na rozprawie.


Dla Estel powrót do Sigil był bardzo nieprzyjemny. Kiedy w Arvandorze mogła odetchnąć pełną piersią, Klatka powitała ją smrodem. Gdy na Zielonym Archipelagu wszystko było piękne i barwne, tak w Mieście Drzwi wszędzie było albo szaro, albo pstrokato. Dla wielu krwawników to najdziwniejsze miasto multiwersum było czymś pięknym, ale w tym dniu eladrince trudno byłoby się z nimi zgodzić. Kontrast był po prostu zbyt wielki. Nawet wizja pokaźnej nagrody jaką dla niej przechowywał Dotian nie poprawiała jej nastroju. Może sam mężczyzna byłby w stanie? Lubiła go i dodawał jej otuchy, ale czy po potyczce z mchem doszedł już do siebie? Musiała się przekonać prędzej, czy później. Choć raczej z naciskiem na prędzej, w Ulu zaraza pewnie pełzała w najlepsze, a medycy z Lecznicy Wyczerpanej Duszy raczej nie zdołali odnaleźć lekarstwa bez odpowiednich dotacji. W to, że dotacji ktoś już udzielił, Aedd'aine nie wierzyła zupełnie. I choć przez najbliższe dni miała mieć szereg możliwości dorobienia trochę grosza, wszak obiecała grać w Sztylecie i Firkinie, to z napiwków badań też przecież nie będzie w stanie ufundować.
Gdy odwiedziła Twinklestara w umówionym miejscu, zastała go w nie najlepszym momencie. Nad głową wojownika wisiała bowiem rozprawa sądowa, która miała odbyć się następnego dnia. Ich były pracodawca, wezyr Kareem Abdul-Jabbar, wyssał z palca jakieś zarzuty i teraz próbował jeszcze wyssać trochę brzdęku. Ifryty z pewnością nie były istotami godnymi zaufania. Może jednak wzajemne towarzystwo mogło oderwać eladrinkę i człowieka od nieprzyjemnych myśli?


Przyszedł w końcu sądny dzień i Garion wraz z Dotianem stawili się w budynku sądu w towarzystwie swego zacnego, choć zakręconego, prawnika. Mimo podjętych przez Odłamka prób, nie udało się zwerbować żadnego tłumacza języka dabusów. Milori nie uznała siedzenia na rozprawie za ciekawe doświadczenie, a inni tłumacze... no, tak naprawdę to nie udało się znaleźć innych tłumaczy w tak krótkim czasie.
Przed salą czwartą czekało całkiem sporo trepów, ostatecznie Sigil było wielkim miastem, istniał przez to zwyczaj, że oczekujący na swoją rozprawę zabijali czas przyglądając się rozprawom poprzedników. Ostatecznie cóż było zabawniejszego, niż oglądanie cudzego nieszczęścia, nawet jeśli podobne czekało na ciebie? Wśród tłumu nie widać jednak było ifryta. Wkrótce okazało się dlaczego. Chociaż Garion i Dotian zostali postawieni w stan oskarżenia i musieli znaleźć się na sali osobiście, oskarżyciel wysłał jedynie swojego przedstawiciela pod postacią niskiego, łysego i otyłego jegomościa nazwiskiem Thomas Green. Był to nadzwyczaj szary człowiek o bladej cerze, siwej brodzie i grafitowej todze. Był tym samym zupełnym przeciwieństwem pstrokatego Nye'a, który w dodatku mecenasa Greena znał. Sugerowały to słowa, którymi go powitał: to co, do czterech razy sztuka?
A sędzia Posępny? Cóż, szczerze mówiąc wyglądał raczej zabawnie. Biała peruka ledwo trzymała się na jego zielonkawej głowie, spychana przez wyraźnie zbyt duże rogi. Czarna, dostojna toga była trochę przekrzywiona, bowiem biedny dabus co chwilę musiał unosić ręce aby poprawić swe nakrycie głowy. Owszem, mina sędziego była raczej ponura, lecz o ile byli w stanie ocenić kompanii, niczym nie różniła się od min wszystkich innych dabusów.

Zaraz gdy rozprawa się rozpoczęła, mości Thomas uderzając w patetyczne tony opisał maga i wojownika jako oszustów, bandytów i nieomal morderców, którzy siłą wyrwali z kasy Konsorcjum nienależne im pieniądze. Wymachując w powietrzu kopiami kontraktów perorował o literze prawa i zobowiązaniach. Tiefling w tym czasie bardzo zainteresowany był swoim małym palcem i absolutnie nic nie wskazywało na to, by czegokolwiek słuchał. Był to raczej zły znak, szczególnie że gdy przyszła kolej na wystąpienie obrońcy, ten jedynie zmienił obiekt zainteresowania na kciuk.
Kiedy zatem Garion został wezwany do udzielenia paru odpowiedzi w roli świadka, był już przekonany, że sprawa jest przegrana. I dopiero wtedy Szczwany Nye pokazał, dlaczego nie przegrywał spraw. Podważał i oprotestowywał każdy tok pytań Greena, powołując się wymyślnymi terminami na przepisy, które może i nawet istniały, ale Twinklestar nie dałby sobie za to obciąć ręki. Wkrótce mecenasowi Thomasowi z nerwów trzęsły się podbródki, gdy przerywany jedynie na kilka chwil bełkot diablęcia zbijał go z pantałyku i nie pozwalał na zebranie myśli.


Sędzia Posępny swymi rebusami odrzucał chyba większość sprzeciwów, jakie wnosił obrońca śmiałków (ostatecznie rebusy pozostawiały pole do interpretacji), ale już w dziesięć minut okazało się, że nie miało to znaczenia. Greenowi w końcu puściły nerwy i rzucił w stronę diablęcia potokiem wyzwisk, którego nie powstydziłby się żaden marynarz. Twinklestar z Kanciastym ani się nie obejrzeli, gdy dabus przerwał rozprawę, ukarał Thomasa Greena za obrazę majestatu sądu i oddalił pozew. No, przynajmniej tak to tłumaczył Nye, gdy po wygranej sprawie opuszczali salę.

______________________
1 - grafika pochodzi z podręcznika "Uncaged, Faces Of Sigil"
2 - grafika pochodzi z podręcznika "Faction War"

Praca Wspólna

Klatka cieszyła się swą nazwą nie bez powodu, choć w gruncie rzeczy jedynie największe trepy nie potrafiły jej opuścić. No bo jak można nie potrafić wyjść z miejsca, które zwą Miastem Drzwi? Wystarczy po prostu przejść przez drzwi... w ciemno. Opuścić Sigil nie jest tak trudno, ale opuścić Sigil i znaleźć się w miejscu przyjemniejszym niż Sigil – już tak.
Towarzysze znali lokalizację i klucz portalu do Księżycowych Wrót oraz Arvandoru – bez wątpienia jednych z najpiękniejszych miejsc w Multiwersum, ale jak na złość przejście do Torilu pozostawało dla nich nieznane. Garion nie miał nawet ochoty tam wyruszać, wyniósł bowiem z Faerunu raczej złe wspomnienia. Dotian wprost przeciwnie, a zlecenie Annabell napełniło jego sakiewkę wystarczająco, by stać go było na wizytę w Hali Informacji i rzucenie okiem do Spisu Portali. Tyle tylko, że nie miał ochoty opuszczać miasta bez Estel. Tą zaś trzymało w miejscu poczucie obowiązku. Śpiewy w Sztylecie i Firkinie to jedno, nawet gdyby eladrinka się od nich wywinęła, to ucierpiałby na tym jedynie jej honor. Zaraza w Ulu to już jednak zupełnie co innego. Nie trzeba było wiele czasu, by kapłanka dowiedziała się, że wielu medyków i znachorów podwinęło ogon (czasami dosłownie) i zwiało z Lecznicy w obawie o własne zdrowie, w czasie gdy ona sama przebywała w Arvandorze. Kapłani nie garnęli się do pomocy, jeśli nie liczyć tych czczących bóstwa śmierci, ale elegancki pogrzeb nie był formą boskiej posługi, na jaką liczyła Aedd'aine.
Estel mogła się tylko zastanawiać, czemu boscy słudzy bez mrugnięcia okiem pozostawiali biedaków z Ula na pastwę losu. Wszak w Mieście Drzwi było wielu kapłanów dobrych bóstw. Zrażała ich niewdzięczność skurli? Możliwe, ją samą nieraz próbowano okraść albo napaść. A może to sama atmosfera tego najdziwniejszego z miast? Jego prawa, które zakazują wstępu wszystkim Mocom w Planach. Czy mogło być tak, że niczym parobek pod nieobecność pana, kapłani się rozleniwiali? Dywagować można było w nieskończoność, ale nijak nie pomagało to umierającym na krwotoczną gorączkę. Tysiące sztuk złota, które warta była otrzymana przez Aedd'aine nagroda, miało znacznie więcej do powiedzenia. Hojne datki złożone w świątyniach w Dzielnicy Pani sprawiły, że Lecznica Wyczerpanej Duszy zapełniła się leczniczą magią. Już po dwóch tygodniach zaraza przestała się rozprzestrzeniać, ale boskich łask nie starczało, by uzdrowić wszystkich. Niezbędne było opracowanie leku, a medycy i alchemicy wykazywali się bezinteresownością równie sprawnie, co taborety elokwencją.


Życie toczyło się swoim tempem, lecz w miesiąc po przygodach na Astralnym Morzu i jego planach, do Estel, Gariona i Dotiana przybyli posłańcy. Uśmiechnięte, pucułowate halflingi zdawały się stworzone do przekazywania dobrych wieści, bo ich przyjazna natura poprawiała niemal wszystkim nastrój. W tym konkretnym przypadku, wiadomość miała formę zaproszenia, wysłanego rzekomo przez Annabell. Jako, że gospodyni nie była w stanie pisać, trudno było zweryfikować autentyczność zaproszeń, lecz mało prawdopodobne było, by ktoś próbował podszywać się pod martwą centaurzycę. Miejsce wyznaczono na to samo stare domostwo, co wcześniej, a i termin pasował każdemu z zainteresowanych. Poprzednie zlecenie ducha było intratne, a skoro Klatka i tak robiła się dla śmiałków za ciasna, to cóż mieli do stracenia?

Duch powitał czarodzieja, kapłankę i wojownika w bardzo dobrym nastroju, o ile dało się to wyczytać z jej zachowania. Centaurzyca uśmiechała się bowiem szeroko, a jej niematerialne kopyta wystukiwały w podekscytowaniu nierówny rytm. Fakt, że unoszące się ponad ziemią, pozbawione ciała nogi potrafiły stukać wciąż był dezorientujący, nawet na trzecim spotkaniu z nietypową zleceniodawczynią.
-Miło, że zgodziliście się przyjść – powitała gości, kłaniając się na przednich nogach. -Rewelacyjnie spisaliście się przy zdobywaniu mchu, pomyślałam więc sobie, że bylibyście w stanie pomóc mi w odnalezieniu kolejnego egzotycznego... - zawiesiła głos i zaczęła mamrotać coś niezrozumiałego, jakby szukając właściwego słowa. -No, powiedzmy przedmiotu. Zupełnie martwego, nie jedzącego wspomnień i chyba nieszkodliwego dla żywych. – Trudno było nie zauważyć, że duch skorzystała ze słowa 'chyba'.
Annabell nagle pacnęła się bezdźwięcznie w czoło i zmieniła temat.
-Znowu ponosi mnie ekscytacja. Powinnam chyba coś zaproponować gościom. Dalej nie dysponuję tutaj żadnymi fotelami, na których moglibyście usiąść, ale kazałam przynieść do salonu ciasteczka i wino. Skosztujecie? Obawiam się, że nie wiem czy smaczne – centaurzyca niezmiennie beztrosko podchodziła do faktu swojej śmierci. Zaprowadziła też gości do salonu, ale chyba się zapomniała, bowiem wybrała najkrótszą drogę przez ścianę, na co ci nie mogli sobie pozwolić, zamiast tego zmuszeni byli poszukać drzwi.
W pełnym kurzu i pajęczyn, dużym i pustym pokoju faktycznie znajdowało się pudełko pełne ciasteczek, oraz butelka wina. Pojedynczy stolik, który jakoś przetrwał upływ czasu i wizyty szabrowników, pozbawiony był tylko jednej nogi i przy zachowaniu stosownej ostrożności pewnie utrzymałby wiktuały. Brakowało niestety talerzyków i kielichów. Poszukiwacze przygód nie zaprzątali sobie tym jednak głów w obliczu dziwacznego, kanciastego tworu, który leżał bezwładnie na podłodze.


Metalowa kostka wielkości krasnoluda posiadała zezujące na boki oczy, oraz szczelinę do złudzenia przypominającą usta. Ręce i nogi były cieniutkie i sprawiały karykaturalne wrażenie, ale do śmiechu doprowadzały dopiero uformowane z blachy i drucików skrzydełka wystające z górnej ścianki sześcianu. Konstrukt wydawał się być efektem pijanego eksperymentu początkującego czarodzieja. Żadne z trójki kompanów nie widziało w życiu czegoś podobnego. Dostrzegając zaciekawione spojrzenia, Annabell opisała kuriozum jednym słowem:
-To modron - a ponieważ jedno słowo zasadniczo niczego nie tłumaczyło, zdecydowała rozwinąć trochę swą myśl. -Jak bez wątpienia wiecie, ponad stulecie temu arcydiabeł Asmodeusz osiągnął boskość, co skończyło się katastrofalnie dla struktury Planów. Zepchnął Otchłań do Żywiołowego Chaosu i wszystko... no, wypadło z równowagi. Portale uległy zachwianiu, dominia zaginęły na Morzu Astralnym. Jacyś magowie pewno umieliby to składniej opisać - machnęła ręką. -No i jednym z tych zaginionych dominiów jest Mechanus: plan zamieszkały przez takie właśnie kostki jak ta tutaj. Tyle, że ta nie działa. I ja bym chciała, żebyście odszukali dla mnie coś, w tym zagubionym planie - podsumowała i wskazała na ciasteczka. -Czemu się nie częstujecie?

_______________________________
1 - grafika z okładki magazynu Dragon (354 - kwiecień 2007)

Praca Wspólna