Siedzenie w gościnie u Chak-Tha-Iii-Kri nie było najgorszą rzeczą, jakiej poszukiwacze przygód doświadczyli w życiu. Całkiem możliwe, że nie była to nawet najdziwniejsza rzecz, jakiej doświadczyli. Mrówkoludy, choć obce, ostrożne i przesadnie militarne, najwyraźniej nie były agresywne ze swej natury. Równocześnie jednak nie były towarzystwem, z którym kompanii chcieliby spędzić resztę życia. Wyjście z Mechanusa wymagało bowiem portalu, a jedyny aktywny o jakim wiedzieli, był pod kontrolą miejscowego odłamu Stowarzyszenia Porządku, a przynajmniej tak twierdzili Guwernanci z Celestii. Chcąc nie chcąc, ryzyko przebicia się przez wrogie konstrukty Regulusa było konieczne.
Chak-Tha-Iii-Kri zgodzili się podzielić drogą przez Labiryntowy Portal, którą można się było dostać do celu. Była jednocześnie kuriozalna i bardzo dokładna. W ten portal należało wskoczyć, w tamten wejść tyłem, jeszcze w inny wejść bardzo wolno. Instrukcje były precyzyjne, a Chak-Tha-Iii-Kri ostrzegali, że wszelkie odstępstwa skończą się zagubieniem na planie porządku. Nie “mogą się skończyć”. “Skończą się”, na pewno. Przy okazji ostrzegli też, że za pierwszym portalem natkną się na pilnujący go oddział Chak-Tha-Iii-Kri. Ponieważ jednak byli przyjacielem a nie wrogiem, nie mieli się czego obawiać, Dowodem przyjaźni była czerwona wstęga, jedna z tych którą owinięty był wielki insektoid ze szczytu kopca.


Droga ku Regulusowi była dokładnie taka, jak przedstawili Thri-Kreen. Tak, poszukiwacze natknęli się na oddział mrówkoludzi, ale ci potraktowali ich jak przyjaciół. Labiryntowy Portal był skomplikowany, ale poruszanie się zgodnie z instrukcjami przynosiło zamierzone rezultaty. Mechanus, mimo wszystko, był planem porządku, nawet jeśli akurat miał przejściowe kłopoty. Jeżeli ktoś zachowywał się w nim w uporządkowany sposób, to spotykał się z przewidywalnymi reakcjami. Szczególnie, gdy zmierzał do samego serca Mechanicznej Nirwany.


Mechanus był planem planem porządku i tak, Primus był istotą uosabiającą ten porządek. Ale nie był władcą całego planu. Miał w nim duże wpływy, ale przynajmniej niegdyś dzielił Mechanusa z innymi bogami, niektórymi naprawdę potężnymi - jak torilska bogini magii Mystra. Primus miał na planie swoją własną domenę o nazwie Regulus. Składała się ona z sześćdziesięciu czterech zębatek nazywanych sektorami. Cztery sektory tworzyły region, a cztery regiony kwartę. Prosta, symetryczna struktura administracyjna. Wszystkie te tryby tworzyły wizualnie strukturę podobną do piramidy obracającej się wokół jednej osi. Piosnka niosła, że oś ta napędzała cały Regulus, Regulus całą resztę Mechanusa, a plan Mechanusa wprawiał w ruch całe Multiwersum. Jaki jednak był cień tego wszystkiego, to już ponad umysł krwawnika. Zgrabna i uporządkowana geografia wiązała się także ze sprawnym i uporządkowanym zarządzaniem... przynajmniej kiedyś. Brent wiedziała, że modrony miały różne typy: monodrony, duodony, tridony, kwadrony i pentadrony. Wszystko to robotnicy. Ale miały nad sobą jeszcze jakąś władzę zwierzchnią, zapewne podobnie uporządkowaną. Owi zwierzchnicy byli administratorami sektorów, regionów i kwart.
Archiwistka miała rację twierdząc, że modrony nie były maszynami wojennymi. Jako konstrukty były zabawnie niegroźne, jeśli porównać ich do golemów, czy zbrojnokutych. Ale niedźwiedzie też są śmiesznie niegroźne w zestawieniu z golemami. Regulus nie potrzebował też armii, to prawda. Co nie zmieniało faktu, że modrony miały wojskową hierarchię i były karne jak żadna armia. Hobgobliny mogłyby się od nich uczyć. Jasne, były jak trepy z pałkami, ale trepy z pałkami które się nie męczą, nie boją, nie mają żadnego szacunku do własnego życia i ślepo wykonują rozkazy. Fanatycy byli w walce szalenie niebezpieczni, o czym doskonale wiedział Twinklestar. A modrony za coś tak frywolnego i nielojalnego jak fanatyczne oddanie były niszczone.

Nawet jednak z przekonaniem o tym, że konstrukty Regulusa nie były specjalnie groźne, czwórka poszukiwaczy przygód przekraczała ostatni portal z należytą ostrożnością. Broń w gotowości, czary na końcu języka i tak dalej. Oszalałe modrony, to jednak brzmi groźnie. Ale na to, co napotkali, przygotowani nie byli. Wyjście z portalu było strzeżone, pilnie. Tuziny maszyn o regularnych kształtach. Jedne okrągłe, jak kule na nóżkach. Inne przypominały piramidy, jeszcze inne kostki. Na pierwszy rzut oka bardzo podobne, lecz jednak każde unikalne. Jeden w płaszczu, inny z hełmem na czubku swej kanciastej głowy, kolejny pomalowany jakąś krzykliwą, pomarańczową farbą. Dotian widział w swoim życiu niejedną armię, mało która miała jednolite uniformy, ale takiej zbieraniny przypadkowych łachów, elementów uzbrojenia i symboli mógłby spodziewać się po rewolucji we Wrotach Baldura, a nie na planie porządku. Krzykliwy wygląd konstruktów rezonował jednak dobrze z naturą eladrinki - pstrokata wolność, zamiast sztywnego regulaminu.
Wciąż jednak podróżnicy stali w czwórkę przeciw znacznie przeważającej sile wroga, tyle tylko że wróg nie atakował. Nawet nie celował do nich z nielicznych łuków i kusz jakie znajdowały się na jego wyposażeniu. Zamiast tego zbieranina maszyn zaczęła wydawać z siebie klikanie, stukanie i całą plejadę dźwięków przypominającą spadające po schodach garnki. Wreszcie przed szereg modronów (bo jak najbardziej były to modrony) wyszła skrzydlata kostka uzbrojona w gizarmę. Uzbrojona to jednak termin umowny, bo opierała się na niej jak na kosturze. Do swej sześciennej głowy przywiązany miała zabawnie przekrzywiony hełm i dźwigała podejrzanie pobrzękujący wór, z którego wystawała... wędka?


-Aaa - zakrzyknęła monotonnie. A następnie dodała jeszcze -aaa - uśmiechając się głupkowato swoimi ogromnymi ustami. -Na pomoc - zakończyła i zaczęła wymachiwać nieskładnie rękoma.
Pozostałe modrony przyglądały się bacznie raz swojemu przedstawicielowi, a raz przybyszom, przekręcając jednomiernie i w zsynchronizowany sposób swymi oczami. Było to cokolwiek... dziwne powitanie. Fakt, że cała okolica wyglądała jak pobojowisko po katastrofie, pełne gruzów i zniszczonych kamiennych i metalowych konstrukcji jedynie potęgowało konsternację.

Towarzysze, dzięki książkowej wiedzy Brent, byli świadomi że wybierając się do Regulusa, zmierzają do największej krainy w całym Mechanusie. Mieli jednak najwyraźniej szczęście po swojej stronie, bowiem labiryntowy portal prowadził na zewnętrzną zębatkę, łączącą się z resztą planu. Wciąż jednak czwórkę poszukiwaczy przygód czekał długi marsz, by z zębatki zejść. Okolica była najlepiej uporządkowanym rumowiskiem, jakie widzieli w życiu. Toczyła się tu kiedyś, a może nawet toczyła nadal, wojna, bowiem budynki były uszkodzone, w jednych ziały dziury, inne były zawalone. Niemniej wszystkie budowle stały w równych liniach, proste jak drut ulice prowadziły niczym szprychy od centrum zębatki na obrzeże, przecinane w równych odległościach koncentrycznymi alejami. Same budynki były jak odlane z kilku form i powielone tuziny, setki razy. Pozbawione ozdób, jakąkolwiek indywidualność nadawały im ślady walk. Trudno było też przeoczyć to, że były opuszczone. Żadnych mieszkańców, nawet pojedynczego modrona. Zębatka była cicha i martwa, ale nie cały Regulus taki był. Wystarczyło spojrzeć w górę, a spomiędzy styków innych sektorów dostrzegało się dymy z fabrycznych kominów, słychać było odległe hałasy przywołujące wspomnienia Wielkiej Kuźni w Sigil. Pojedynczy zepsuty element nie niszczył całości. Najwyraźniej jednak całość chciała zniszczyć swój zepsuty element. Kto inny jak Primus prowadziłby walki w opuszczonym Planie Porządku?

Piesze podróżowanie przez Mechanus było trudne, ale możliwe. Nad odległym trybem eladrinka dostrzegała unoszące się słupy dymu. Musiało to oznaczać jakieś siedziby, bo w Mechanicznej Nirwanie nie było niczego łatwopalnego. Kierunek zgadzał się z tym, co opowiadali Chaak-Tha-Iii-Kri, nawigacja na tak płaskim terenie była bardzo prosta… Co zatem było w tym wszystkim trudnego? Otóż cały plan się poruszał. Idąc przed siebie podróżnik zbaczał z kursu przez obrót zębatki. Musiał przez to albo cały czas korygować trasę, albo wyliczyć prędkość obrotową i od razu iść z odpowiednią poprawką. Najbardziej zwodnicze było jednak przechodzenie z jednego trybu na drugi. Jeden zły krok i trep kończył zmiażdżony przez ogromne, metalowe zęby. Sama świadomość takiej możliwości przyprawiała o zawrót głowy. Przynajmniej temperatura była znośna i nie wiało. Pogoda to wszak strasznie kapryśna sprawa, a Mechanus nie lubił kaprysów.


Delon-Estin Oti, czego towarzysze nie wiedzieli, było obecnie największym miastem na całym planie. Czy też, bardziej poprawnie, największym zamieszkanym miastem na planie. Opuszczone siedziby formitów wystarczyłyby do upakowania małego królestwa z planów materialnych.
Wysokie mury widać było z daleka i widać było ich sporo. Delon-Estin Oti otoczone było bowiem regularnym dwudziestokątem, bo kwadrat czy okrąg najwyraźniej wypadły z mody w okresie budowy. Nad murami wznosiły się tylko wieże obserwacyjne, żaden z budynków miasta nad linię murów nie wystawał. Nieboskłon urozmaicały przez to jedynie dymy z kominów i... czy to możliwe, Estel nie chciała uwierzyć swoim oczom... ptaki. Te podstępne kreatury, które nie odróżniały Gariona od pomników i pozwalały sobie na prawdziwie nieobyczajne zachowania.


Twinklestar skupiał się na innych elementach. Mur miał cel obronny, ale nieobstawiony stawał się jedynie płotem z przerośniętą ambicją. Na murach Delon-Estin Oti można było dostrzec ruch, co oznaczało straże. Do tej pory na Mechanusie zaatakowały ich tylko latające wzory, ale spotkania z grzybami, mrówkami czy automatami mogły się skończyć mniej pokojowo, gdyby sprawy potoczyły się innymi torami. Dotian zalecał zatem ostrożność.
Ostrożnością wykazywało się też samo miasto. Kiedy już czwórka poszukiwaczy przygód na zmęczonych nogach przekraczała ostatnią milę oddzielającą ich od Delon-Estin Oti, spod miejskiej bramy w ich kierunku wyruszyła pojedyncza sylwetka, by spotkać ich w połowie drogi. Tubylec nie wyglądał przyjaźnie. Uzbrojony w nieprzyjemnie wyglądający kopesz i odziany od stóp po czubek głowy w stalową zbroję, przywodził na myśl postrach bitewnych pól a nie miejskiego gwardzistę.


- Podajcie swe imiona i cel przybycia - spod hełmu dobiegł rozkazujący, basowy głos.

Ciężkozbrojny przyglądał się uważnie przybyszom zza szczeliny w swym hełmie. Ważył kilka usłyszanych słów, jakby były całym przemówieniem. Wreszcie odparł:
- Delon-Estin Oti nie gościło Guwernantów od lat. Wszystko jest jak było, ten sam dach i ta sama prycza.- Najwyraźniej omylnie uznał nieznajomych za członków Stowarzyszenia Porządku. Oferta schronienia była jednak kusząca, miasto mogło być pierwszym prawdziwym źródłem informacji. Porozumienie się z thri-kreen i modronami natrafiało na bariery kulturowe, ale może z mieszczanami dałoby się dogadać w normalny sposób?
Strażnik, jakby uznał że wszystko co warto było powiedzieć zostało powiedziane, odwrócił się ku murom i ruszył przed siebie. Dotian, Estel, Brent i Garion ruszyli za nim, alternatywą było bowiem stać samemu na żelaznej zębatce, lub błąkać się próbując odnaleźć Fortecę na własną rękę. Ostatnie pół mili upłynęło w milczeniu, z czego przynajmniej Ender była wdzięczna woląc oszczędzać resztki sił i oddechu. Wielka brama otworzyła się bez żadnego sygnału ze strony zbrojnego, jakby nie był on potrzebny, a garnizon na murze sam wiedział co ma robić. Mimo rozmiarów, rozwarła się bezgłośnie, jak dobrze naoliwiony mechanizm. Dbał o to system przekładni i grubych, skórzanych pasów transmisyjnych, zdecydowanie cichszych od klasycznych łańcuchów. Zaraz za bramą kompani ujrzeli coś, czego nie spodziewali się na Mechanicznej Nirwanie - trawnik.


Równe rzędy krzaków odgradzały kamienną drogę od pasów zieleni. Trochę dalej widoczne były grządki warzyw, po udeptanej ziemi dreptały pospolite kury, a Twinklestar był przekonany że przez chwilę słyszał nawet muczenie. Delon-Estin Oti było w pełni samowystarczalnym miastem, a to oznaczało, że musiało samo zadbać o swoją żywność. Robiło to z godnym Mechanusa porządkiem i wydajnością, przeznaczając każdą wolną przestrzeń na uprawy albo wypas zwierząt. Droga, którą poszukiwacze przygód szli za milczącym strażnikiem, prowadziła ku alei równo ustawionych, piętrowych domków. Podobnie jak Regulus, tak i Delon-Estin Oti mialo ulice zbiegające się w centralnym punkcie.


Ów centralny plac ozdabiały trzy rozłożyste drzewa wyrastające na kopcu usypanej ziemi. Eladrinka miała wbrew wszelkim konwenansom ochotę zrzucić buty i po prostu poczuć pod stopami ziemię, zamiast twardego metalu. Ponieważ gałęzie drzew były domem dla ptaków, był to pewnie zły pomysł. Ziemia nie użyźniała się przecież sama. Zresztą, zbrojny wcale nie miał zamiaru iść aż do centralnego placu. Mijali zatem piętrowe domki, wszystkie podobne do siebie, choć nie identyczne jak było to na Regulusie. Dotian był pierwszym, który zorientował się, że każdy budynek był mieszkalny. Żadnego kramu, żadnej rzeźni, o tawernie nie wspominając. Dosyć dziwne, na planach materialnych miasta tętniły życiem i niemal na każdej ulicy ktoś oferował jakieś usługi. W Delon-Estin Oti najwyraźniej było inaczej.
Najdziwniejsi jednak byli mieszczanie. Po spotkaniach z chodzącymi grzybami i inteligentnymi, wielkimi owadami widok ludzi i półelfów powinien być miłym powiewem normalności, lecz Mechanus i tutaj potrafił zaskoczyć. Tubylcy bowiem niemal kompletnie ignorowali przybyszów i zbrojnego. Poświęcali im najwyżej przelotne spojrzenie, po czym Garion albo Ender stawali się dla nich powietrzem. Ciężkozbrojny dwa razy musiał się gwałtownie zatrzymać, albo zejść na bok bo jakiś mężczyzna a potem kobieta wpadli by na niego, nie mając najwyraźniej żadnego zamiaru zwolnić kroku, albo zejść mu z drogi.
Eskorta ciężkozbrojnego zakończyła się przed drewnianą chatą, jak każdy inny dom po drodze pozbawioną ozdób czy zapadających w pamięć cech charakterystycznych. Okna bez okiennic czy choćby zasłonek pozwalały zajrzeć do minimalistycznie umeblowanego wnętrza, którego jedynym mieszkańcem był kurz. Reszta Planu Porządku przynajmniej jakoś reagowała na intruzów z Sigil, Delon-Estin Oti było wprost niegrzecznie niezainteresowane.