Delon-Estin Oti okazało się wcale nie bardziej gościnne od Chak-Tha-Iii-Kri. Mrówkoludy przywitały przybyszów strzałami, ale pożegnały na uczcie i dobrym słowem (nie warto przy tym wspominać kto i w jakich okolicznościach ucztę musiał przygotować). Ludzie wpuścili do swego miasta bez słowa, ale zaraz potem kazali się zabierać. Doba to jednak dużo czasu, a męczący marsz przez zębatki każdego kosztował sporo sił - skoro mogli się wyspać na łóżku i pod dachem, żal było nie skorzytać. Szczególnie, że za oknami słychać było ptaki. Prawdziwy ewenement na Mechanusie, który szczególnie Estel przypadł do gustu. Skoro i tak miejscowi ich ignorowali, to mogli choć nacieszyć się lokalnym luksusem. Z kąpielą było już gorzej. O ile balia w domu Guwernantów się znalazła, to wody już znaleźć nie szło. Musiała gdzieś w mieście być, rośliny nie rosły przecież dlatego, że ktoś im kazał. Mieszczanie musieli pić, nie samym milczeniem trep żyje. Tylko nigdzie nie było widać studni, a miejscowych… ech, nie chciało się nawet pytać. Odpowiedzią mogło być wszak milczenie, albo kolejny donos do straży.


Gdy wszyscy nabrali już sił, ruszyli w drogę wedle wskazówek z mapy. Nie wiedzieli co prawda, czy to co narysowała dla nich staruszka było prawdziwą mapą, ale kłamstwa i żarty nie mieściły się w większości definicji porządku. Poza tym, niczym lepszym kompani nie dysponowali.
Wędrówka była monotonna, mapa nie pokazywała lokalizacji żadnego z portali przez co trzeba było podróżować w tradycyjny sposób. Na piechotę. Metalowe konie przyprawiały o ból głowy zarówno Brent jak i Estel, nie wspominając już o uciążliwościach związanych z przesiadywaniem godzinami na metalowym grzbiecie. Zresztą, wszędzie wkoło był metal: pod stopami, nad głową. Mechanus dawał się we znaki, choć dla Gariona i Ender krył w sobie wiele intrygujących tajemnic. Wojownik i kapłanka preferowali raczej jakiś las i szemrzący strumyk. Marsz zajął dwa dni, ale na szczęście nie prowadził na manowce. Cel był widoczny już z oddali i gdy tylko zamajaczył na horyzoncie, cała grupa wiedziała że jest na dobrej drodze. Forteca Zdyscyplinowanego Oświecenia posiadała swoją własną zębatkę, wybijającą się ponad otaczające tryby niczym latarnia na bezkresnym morzu. I zajmowała ją niemal od brzegu do brzegu! Setki tysięcy metrów kwadratowych pokrytych kamieniem i marmurem, wysokie mury, tuziny wież pnących się ku niebu. Istne zamczysko, którego nie powstydziłby się żaden król. A zamiast fosy, po prostu przepaść. Do Fortecy można było albo wlecieć, albo mozolnie wspinać się po osi. Żadne obleżnicze maszyny na nic by się tutaj nie zdały. Twinklestar był pod wrażeniem.


Za to stacjonująca pod Fortecą armia miała pewnie inną opinię. Poszukiwacze przygód byli na szczęście jeszcze daleko, ale nie sposób było nie zauważyć setek modronów zebranych na trybie pod zębatką siedziby Stowarzyszenia Porządku. Konstrukty były przeróżnych kształtów - takie, jakie widzieli już w Regulusie. Ale można było wśród nich wypatrzeć maszynę, jakiej nikt spośród czwórki w życiu nie widział. Wyglądała trochę jak wielka kula osadzona na dwóch masywnych, słoniowatych nogach. Przechadzała się powoli wśród ustawionych w karnych rzędach modronów jak nadzorca... albo dowódca.


Tak oto, po licznych trudach i długich wędrówkach, Brent, Dotian, Estel i Garion byli o krok od swego celu - siedziby Guwernantów i kryjącego się w nim telekomunikatora. I jedyną rzeczą, jaka stała im na drodze była armia. Cała ta wyprawa stawała się lepsza z każdą chwilą.

Rytuały pozwalające na manipulacje strukturą planów, jak choćby magiczna chatka którą zaproponował Dotian, były czasochłonne i kosztowne. W obecnej sytuacji jednak Kanciasty ocenił, że utrzymanie swojej obecności w sekrecie przed modronami było warte wysokiej ceny. Zaalarmowana armia znacznie utrudniłaby dostanie się do Fortecy, a to było wszak celem całej tej tułaczki po Mechanusie. Wpierw jednak kompani oddalili się od miejsca, w którym dyskutowali, by utrudnić konstruktom ewentualne poszukiwania.
Czar, zwany z lekkim przekąsem “sztuczką z liną”, pozwalał na stworzenie ciasnego półplanu, do którego wejście było prawie niewidoczne. Astralne diamenty, które Annabell obiecała w zapłacie, rekompensowały koszty komponentów z nadmiarem, Garionowi nie pozostało zatem nic innego jak odprawić rytuał. Długi sznur, rzucony na metalową powierzchnię zębatki, zaczął się wić jak wąż i unosić w górę, cal za calem. Gdy rozciągnął się na całą swą długość, czarodziej bez słowa wyjaśnienia wspiął się po nim i… zniknął. Estel, Ender i Dotian poszli w jego ślady, dostając się do klaustrofobicznej sfery światła, otoczonej ze wszystkich stron nieprzeniknioną ciemnością. Nie było to miejsce, w którym ktoś chciałby długo przebywać, ale przynajmniej było bezpieczne i dawało czas na zastanowienie się, jak przekraść się pod nosem modronów.

Magia, ciemność, ptak, zwiad. Pojedyncze słówka, które na dobrą sprawę można było różnie interpretować. Kto miał prowadzić zwiad? Guwernanci, modrony, a może to właśnie poszukiwacze przygód mieli odegrać rolę zwiadowców? Ciemność była w miarę oczywista, blask zębatek przygasał w regularnych cyklach, sprowadzając coś w rodzaju nocy. W ciemnościach zawsze łatwiej jest się skradać. Ptak. Czy faktycznie chodziło o zwierzę, czy może o coś co się z nim kojarzy? Latanie. Też na dobrą sprawę oczywiste, bo jak inaczej dostać się do budowli w przestworzach? Magia to już zaś znaczeniowo kompletny worek bez dna i można by się nad tym słówkiem zastanawiać całymi dniami. Zamiast tego lepiej było ułożyć sobie plan. Wielkich ptaków kompani nie mieli, ale magiczne rumaki Gariona, jeśliby rytuał rzucić wystarczająco precyzyjnie, potrafiłyby się wzbić w niebo. I nie miałyby wtedy o co stukać kopytami co było ogromnym plusem. Kapłanka miała zaś pomysł jak utrudnić modronom ich wypatrzenie. Nie potrafiła co prawda sprawić, by stali się niewidzialni, ale mogła okryć ich smugą ciemności. Na tle czarnej przestrzeni jaka dominowała nieboskłon Mechanicznej Nirwany powinni być nie do wypatrzenia.
Mając gotowy plan, czarodziej ostrożnie wychylił głowę ze swego magicznego półplanu, wypatrując konstrukty zwabione błyskami światła. Nie było nikogo widać. Albo maszyny zawróciły do armii po bezowocnych poszukiwaniach, albo zapędziły się w nich tak daleko, że nawet nie było ich widać. Jedna i druga opcja była równie korzystna dla poszukiwaczy przygód. Wystarczyło zatem poczekać do zmierzchu i przystąpić do rzucania zaklęć.


Wyczarowanie wierzchowców, które potrafiłyby latać było w zasięgu magii odłamka, ale tylko ledwie. Pomoc Estel i Brent w przygotowaniach do inkantacji okazała się niezbędna do osiągnięcia pożądanego efektu. Jednak kiedy się udało, to efekt był naprawdę niezwykły. Cztery czarodziejskie konie znowu były metalowe, ale tym razem wyglądały jak odlane ze srebra pegazy.


Wcześniejsze stalowe rumaki były jak narzędzia, lecz nowe były jak dzieła sztuki. Wyprostowane, ze skrzydłami, które równie łatwo ciełyby powietrze co ciało. Garion mógł odczuwać dumę. Przy tak wysoko zawieszonej poprzeczce, czar Aedd’aine, który otulił całą grupę w smolistej mgle nie wywierał już takiego wrażenia. Zresztą sama kapłanka nie podchodziła entuzjastycznie do takich emanacji ciemności, preferując światło. Niemniej, jako zwiadowcy przedzierający się przez wrogie szeregi, nie mogli sobie pozwolić na szarżę w ognistym rozbłysku. Szczerze mówiąc, połączenie latania z kamuflażem sprawdziło się rewelacyjnie. Rozstawione w karnych rzędach modrony skupiały swą uwagę na murach Fortecy, na obrzeżach zębatki na której stacjonowały, ale czarna plama na równie czarnym tle umykała ich uwadze. Nie było jednak szansy, żeby towarzysze wylądowali niezauważeni w siedzibie Stowarzyszenia Porządku. W końcu co to by była za forteca, jakby dało się ją łatwo zinfiltrować? Dziewięć murów otaczało dziewięć osobnych sekcji, z których każda zbudowana była w konkretnym celu. Z góry dało się dostrzec poletka z uprawami, dymiące kominy kuchni i stołówek, baraki oraz place ćwiczebne,a takze inne budowle których przeznaczenia kompani nie znali. Aha, widać też było żołnierzy, całe setki patrolujące mury i zebrane na placach. Jakiego miejsca nie wybraliby poszukiwacze przygód na wylądowanie, znaleźliby się o rzut kamieniem od czyjegoś czujnego oka. Choć prawdopodobnie nie rzucono by w nich kamieniem, raczej strzelono z kuszy. Dobrze, że się wcześniej zapowiedzieli sygnałami świetlnymi.


Jeden z przestronnych placów treningowych był równie dobrym lądowiskiem, jak każde inne miejsce. Pojawienie się przybyszów wywołało wśród Guwernantów szybką i zgraną reakcję. Rozległy się krótkie dźwięki trąbki sygnałowej, stacjonujący najbliżej żołnierze truchtem i w zwartym szyku ruszyli ku przybyszom. Dotian i Estel zaczynali mieć serdecznie dosyć bycia witanymi przez wymierzone w siebie strzały, bełty i ostrza mieczy. Archiwistka i czarodziej zachowywali bardziej stoicką postawę - w końcu w koło najwyraźniej toczyła się wojna, a to pociąga za sobą konsekwencje.
Na szczęście, powołując się na poranną wymianę komunikatów przez sygnały świetlne, Twinklestarowi udało się przekonać zbrojnych co do swojej tożsamości i braku wrogich intencji. Mało tego, jako przybysze z zewnątrz posiadali bardzo dużo informacji, które Stowarzyszenie Porządku na pewno chciałoby poznać. Wystarczyło tylko zorganizować jakieś spotkanie z reprezentantem Frakcji i na pewno obie strony doszłyby do wzajemnie satysfakcjonującego porozumienia.
Och, gdyby to tylko było takie proste w Stowarzyszeniu Porządku!
Oczywiście, że obowiązywały procedury. I pewnie, że wiązały się z papierkową robotą, procedura bez papieru to nie procedura. I nie, fakt że tuż pod murami Fortecy Zdyscyplinowanego Oświecenia stacjonowała armia w żaden sposób nie wpływał na biurokratyczne standardy Guwernantów. Gdyby taka drobnostka miała obalać prawo i przepisy, to równie dobrze każdy faktotum mógłby pójść do Chaosytów. Ender to rozumiała i akceptowała, Garion znosił z cierpliwością przystającą do nieśmiertelnej istoty, Dotian na wszystkie pytania odpowiadał krótko i po żołniersku, a Estel… no, Estel miała tego całego Mechanusa serdecznie dość. Imiona, nazwiska, profesje, spis posiadanych broni i kosztowności wraz z wyceną, pochodzenie, tytuły, zdawało się, że urzędasy pytały o każdą pierdołę, za to o nic istotnego. Kazali siedzieć przy biurkach w jednym z imponujących pokoi w jeszcze bardziej imponującym budynku i ani razu nie zapytali o cel przybycia, ani sposób w jaki ktoś z Sigil znalazł się nagle na zaginionym Planie Porządku. Kiedy już dokumenty zostały spisane, podpisane przez urzędników i zainteresowanych, czwórka kompanów została zaprowadzona do innego budynku, posadzona przy innych biurkach i karuzela ruszyła od nowa. Aedd'aine przychylała się do opinii, że była to wymyślna forma tortur. Wypytywano o Klatkę, a rodzime plany poszukiwaczy przygód, co jakiś czas Guwernant rzucił zaklęcie, które miało weryfikować odpowiedzi. Biurko za biurkiem, budynek za budynkiem, ale jednak cała ta ślimacza procedura miała jakiś cel. Z każdym przesłuchaniem (bo właśnie tak się czuli podróżnicy, jakby byli przesłuchiwani) zbliżali się bowiem do serca Fortecy, wysokiego i smukłego pałacu, który musiał być siedzibą tutejszej władzy.

Kiedy wreszcie zostali wprowadzeni do sali audiencyjnej przez wiekowego, siwiutkiego jak śnieg krasnoluda, byli zmęczeni jak po całodniowym marszu, choć w rzeczywistości nie minęło więcej jak trzy godziny.
- Normalnie nie trwało by to tak krótko, ale te paskudne czasy wymuszają pewne ustępstwa - ton brodacza był jednocześnie przepraszający i pełen odrazy. Jakby to było zupełnie oczywiste, że przybysze oczekiwali przynajmniej dwóch dni wypełniania formularzy i stania w kolejkach. - Lady Garabutos kazała państwa natychmiast przyprowadzić, nie ma więc niestety czasu na przebranie się w coś stosownego.
Oczywiście, że na poczęstunek, odświeżenie się i przebranie nie było czasu, bo został on zeżarty na pytania o daty urodzin!
Na razie jednak poirytowanie jakie odczuwali Dotian, Estel, Garion i Ender zostało zastąpione przez zaskoczenie i ciekawość. Istota, którą krasnolud nazywał lady Garabutos, była czymś, czego nigdy wcześniej nie widzieli. Wysoka i smukła niczym elfka, odziana była od stóp do głów w doskonale dopasowaną, czarną, skórzaną suknię. Każda krągłość jej ciała była obciągnięta materiałem tak ściśle, że eladrinka miała kłopot w wyobrażeniu sobie jak w ogóle można było założyć taką kreację bez pomocy magii. W kontraście do czarnej skóry, dłonie i twarz istoty były białe jak porcelana. Szczerze mówiąc, jej twarz była porcelaną. Maską nałożoną na pulsującą jasnym światłem sferę.


Spojrzenie lady było niczym promień morskiej latarni przetaczający się po ciemnym morzu, dosłownie czuć było na ciele jego ciepło. Jej głos był słodki, dźwięczny i kuszący, niczym miłosna serenada. Takie stworzenie mogło żyć wyłącznie na Mechanusie - piękne, perfekcyjne w każdym detalu, a jednocześnie sztuczne.
- Słucham - padło tylko jedno słowo, ale niosło w sobie znacznie szersze znaczenie. Po co przybyliście? Czego od nas chcecie? Jak tu dotarliście? Kanciasty nie wyczuł żadnej telepatycznej ingerencji, lecz te pytania same układały się w głowach. ~ Bądźcie ostrożni~ ostrzegł w myślach swoich towarzyszy ~ to nie jest śmiertelne stworzenie~.

Sposób porozumiewania się istoty był równie dziwny, jak ona sama. Jakby jej słowa przemawiały do podświadomości. Garion jednak przełożył przekaz na bardziej zrozumiały język.
- Guwernanci chcą kręgu teleportacyjnego, żeby przerwać oblężenie, ale nie chcą żebyśmy stworzyli go po prostu na środku jakiejś zębatki. Chcą móc go obronić, więc oczekują, że wyrysuję krąg w lokacji, którą łatwo utrzymać. W jakimś mieście, fabryce, czymś takim - przekazał telepatycznie. - A modrony będą chciały nam w tym przeszkodzić.
- Musimy się naradzić. - odezwała się Estel do Garabutos. - Nie mogę podjąć decyzji za mych towarzyszy - wytłumaczyła i zwróciła się do pozostałych. - Jak uważacie?
- Rozumiem. Nierozważnie byłoby podejmować decyzję teraz - niewypowiedziane zostały słowa o tym, że nierozwaga jest w Stowarzyszeniu Porządku niemile widziana. - Otrzymacie komnaty do dyspozycji. Durendal odpowie na wasze pytania - audiencja u lady Garabutos dobiegła najwyraźniej końca, co podkreślił chrząknięciem siwy krasnolud, zwany Durendalem. Poszukiwacze przygód zostali zaprowadzeni do całkiem wygodnych komnat, w których w końcu mogli odpocząć na pełnoprawnym łóżku. Tylko krasnolud nie zostawił im prywatności, bo stał w milczeniu jakby oczekując pytań lub poleceń.

Dobra komnata nie była zła. Tyle jednak, że dalej wojownik nie wiedział, co robić.
- Znaczy właściwie co, gdzie musimy zrobić ten krąg? Warto chyba wybrać miejsce dogodne do jakiejś obrony - złożył ogólną propozycję.
- Czy dostarczycie składników potrzebnych do stworzenia portalu? - zapytała krasnoluda kapłanka.
- Tak, mamy nawet gotowy zwój - potwierdził. - Ale brakuje magów, którzy potrafiliby go rzucić. No, a przynajmniej nie takich, których wypuścilibyśmy pod oblężeniem.
- Czarodziejem oczywiście nie jestem. Jednak faktycznie, kogoś takiego mamy. Jednak musi właśnie on się wypowiedzieć, jak rzucić, gdzie, jakie potrzebne są komponenty ażeby czynić magię? Osobiście muszę się dowiedzieć, ile trwa czar oraz jak długo trzeba będzie utrzymać wspomniane miejsce - dociekał wojownik.
~ Zwój bez wątpienia pomoże~ stwierdził Garion, swoim zwyczajem wprost w myślach towarzyszących mu osób. ~ Ale nakreślenie kręgu i tak zajmie godzinę, lub dwie, w zależności od tego jak duży ma być. Od rozmiaru zależy też ilość magicznego proszku, który jak rozumiem dostarczą nam Guwernanci. Ja takich ilości nie mam w swym posiadaniu.
Durendal był wyraźnie zdziwiony ingerencją w swoje myśli i skrzywił się na nią, jakby połknął cytrynę, ale pragmatyzm kazał mu odpowiedzieć zamiast się oburzać.
- Po prawdzie im krąg byłby większy, tym lepiej, ale sytuacja każe nam minimalizować ryzyko. Starczy, jeśli zmieści się w nim ramię w ramię dwóch żołnierzy. Jego stworzenie nie powinno zająć więcej niż godzinę. Co do miejsc, w których można byłoby wyrysować krąg, wymieniać możnaby wiele, ale niemal każde jest niewiadomą i niebezpieczeństwem. Fabryki na Neumannusie byłyby idealne do obrony, ale jest niewykluczone że wciąż mają je w swym władaniu Nieuchronni. Centrum może nie odpowiadać naszemu poczuciu... estetyki - przez chwilę krasnolud szukał właściwego słowa - ale jest opuszczone. Ścieżka Anu bardziej by nam odpowiadała, ale to porzucona siedziba Potęgi, trudno wydedukować jakie pozostałości jej wpływów się tam utrzymały - zamilknął, czekając na dalsze pytania.
- Trzebaby zatem zwiad najpierw przeprowadzić, by wiedzieć które miejsce będzie najodpowiedniejsze - stwierdziła Estel i spojrzała po towarzyszach. - Pytania jeszcze jakieś?
~ Skąd będziecie wiedzieć, że krąg został aktywowany?~ czarodziej akurat pytania miał.
- Cóż, nie damy wam tak po prostu zwoju i komponentów i nie puścimy w świat. Mamy metody, by was śledzić.
~ Czyli skorzystają z magii dywinacji~ ostrzegł Kanciasty, ale wyłącznie swych kompanów.
Ponieważ oczekiwania Guwernantów, co do lokalizacji kręgu teleportacyjnego wciąż wyglądały dość mgliście, krasnolud na prośbą Gariona opisał szerzej wspomniane wcześniej miejsca. To, że były niebezpieczne szybko okazało się delikatnym niedomówieniem. Neumannus był, jakże oryginalnie, zębatką jak każde inne miejsce na Mechanusie. Jednocześnie był jednak fabryką, która kiedyś nieustannie produkowała konstrukty, których jedynym celem było poszukiwanie i karanie istot łamiących prawa - Nieuchronnych.


Dziś nikt nie wiedział, czy fabryka wciąż działała, a pośród jej faktorii, hut i kuźni wciąż kryły się starożytne automaty.
O Centrum kompanii już słyszeli, choć nie wiedzieli że tak się nazywa. Chak-Tha-Iii-Kri wspominali o wrogim roju, którego gniazdo stało puste. Rojem tym była rasa zwana formitami, Centrum zaś było ich głównym gniazdem i największym trybem Planu Porządku.


Ścieżka Anu, zgodnie z nazwą była niegdyś domeną boga Anu, o którym nikt z czwórki poszukiwaczy przygód nie słyszał. W centrum wielkiego dysku stał pałac ze szkła i kryształu, otoczony siecią równo wytyczonych dróg i ścieżek, porządkujących skupiska domów z gliny. Wedle wiedzy Stowarzyszenia Porządku, święci w krainie Anu byli niemal tak samo uporządkowani i pozbawieni indywidualności jak modrony. Potęga jednak opuściła swą krainę przed wiekiem zabierając swych wiernych. Co tam się teraz kryło było zagadką.

- Pewna kwestia jest dla mnie wciąż niewyjaśniona - odezwała się archiwistka wpatrując się w skupieniu w krasnoluda. - Ani razu nikt nie mówił, nie wspomniał, ani nie próbował wspominać. Podczas oblężenia są obecne dwie strony. Atakujący i broniący się. Atakujący muszą mieć swój powód, a broniący się inny. Różnica zdań musi być na tyle mocna, by doszło do takiego typu spięcia. Jako, że jesteśmy na Mechanusie, planie ładu i porządku, pod Fortecą widziałam modrony. Nie są to modrony, które poddały się chaosowi. Tamte były pstrokate, porozrzucane, awanturnicze. Te tutaj takie nie są. Podlegają porządkowi. Podlegają również Fortecy, którą... oblężają. Kto zatem stoi po której stronie? Która ze stron sprzeciwiła się Primusowi? Jakie były ku temu powody?
Pytanie wprowadziło krasnoluda w konsternację. Długo szukał odpowiednich słów, choć Brent zdawało się, że dostrzegła w jego oczach błysk zrozumienia. Jakby znał prawdziwą odpowiedź, ale nie chciał jej udzielić.
- Decyzje Primusa są bardzo skomplikowane, nawet wśród Stowarzyszenia Porządku istnieją różne ich interpretacje. W obecnej sytuacji najprostszą odpowiedzią jest to, że modrony chcą zdobyć szturmem Fortecę, a my nie zamierzamy jej oddać.