Gniewko skorzystał ze wskazówek Agnisa co do opisu samego celu i miejsca, w którym go spotkał i jeździec postanowił zacząć od tego - początek dobry, jak każdy inny. Ściągnął kurtkę, ponieważ miał na ramionach pagony, a na plecach, przy karku starą naszywkę z herbem Jaskini. Wprawdzie wypłowiałą i wytartą, ale nie chciał ryzykować, że ktoś je rozpozna. Ubrał plecak i przerzucił kurtę przez jedno ramię, trzymając ją nonszalancko w dwa palce. Manewr ten odsłaniał kabury obu rewolwerów i Józefinę przypięte do pasa. I choć nie robił tego lata świetlne całe i wzdrygał się przed tym bardzo, u pierwszego napotkanego kupca ulicznego kupił tytoń do żucia, odkroił scyzorykiem kawałek i zaczął mielić między szczekami. Zmierzwił włosy na głowie i z błyszczącymi jak u myśliwego ślepiami przechodził przez miasteczko portowe, odstraszając samym spojrzeniem.
Taki nabzdyczony z lekka przybrał znudzony wyraz twarzy, westchnął ciężko i ruszył w kierunku szpiega.
~ Mam go ~ mruknął do Athosa.
~ Czekam.
- Ej tam! - Tambernero zawołał tubalnie, podchodząc do grupki przed magazynem. - Któryś z was to Donato?
- Ja jestem przyjacielu, a ty… nowy w Port Albericht, prawda? - zapytał z uśmiechem Donato, przyglądając się podejrzliwym spojrzeniem Gniewkowi.
- Bogowie mi sprzyjają - przyznał bez entuzjazmu Tambernero, ale podniósł rękę w geście niedbałego przywitania. - Bałem się, że trudniej cię będzie znaleźć, ale okazuje się, że się myliłem. Możesz mi mówić Shav. I jestem tu nowy, ale szczęśliwie nie zagrzeję tu na tyle długo, żeby przekonać się, jak wspaniałym miejscem jest wasz port.
Tambernero, udając ślepego na baczny wzrok barda, usiadł ciężko na jednej ze skrzyń, ściągnął plecak, rzucił na niego kurtę i wyciągnął nogi z wyraźną ulgą.
- A skąd przybyłeś drogi Shavie… nie wyglądasz mi na… zwykłego marynarza.- ocenił bard.- I czemu mnie szukałeś?
- Bo nie jestem - Gniewomir skrzywił się nieznacznie i splunął za siebie. - Pilnuje, żeby pewna hm…jak to szło… dama szlachetnie urodzona nie zabiła się o własne ciżemki. Niestety w pakiecie jest też spełnianie jej zachcianek, co jest o tyle bardziej upierdliwie, że nie znosi odmowy… księżniczka… - wymruczał coś na koniec, ale niewyraźnie, a potem zreflektował się i zaproponował tytoń wszystkim obecnym. - I pani ma życzenie dla rozrywki posłuchać sobie czegoś miłego dla ucha i oka. I płaci. Całkiem nieźle, inaczej bym tego chyba nie zniósł na dłuższą metę.-
- Jest wiele karczm w okolicy. W każdej jakaś rozrywka.Nie wiem co ma to wspólnego ze mną?- spytał Donato jakoś niezbyt podekscytowany możliwością zarobku.
- Jak to co? Przecież jesteś bardem, tak? Śpiewakiem za pieniądze. I to ponoć najlepszym tutaj - Gniewomir wykonał niedwuznaczny gest ręką, obejmując nim bliżej nieokreśloną przestrzeń dookoła nich. - A moja pani musi mieć wszystko najlepsze. Siedzi teraz w “Ambasadorze” i znając życie migdali się do każdego jednego grajka, którego tam dzisiaj przywlekłem.
- Słyszałem że rzeczywiście jakaś parka polazła do “Ambasadora” i tam przesłuchanie urządza… bardów.- stwierdził jeden z przysłuchujących się temu robotników. - Córcia wnuczka wysłała, co by go szlachetna pani wybrała.
- Interesujące…- zamyślił się Donato.- A skąd jest twoja pani?
Gniewomir zmarszczył brwi, zauważalnie okazując zniecierpliwienie ciekawością grajka, ale odpowiedział:
- Z Old Westgate…, a co to ma do rzeczy skąd jest? Książkę piszesz? - burknął. - Nie płaci mi za gadanie o niej, tylko za jej ochronę, więc nie myśl sobie, że pozwolę ci na jakieś brudne numery przy niej. Może być kretynką, ale urżną mi jaja, jak się coś stanie “panience Parwati”.
- Być może, ale też… nie lubię być zaciągany na spotkania z osobami, o których nic nie wiem. I też cenię swoje jaja.- odparł kwaśno bard.
Gniewomir wybuchnął serdecznym śmiechem, a kiedy się już uspokoił, wyszczerzył się bardzo drapieżnie.
- Barrrrdzo cenna uwaga! - zauważył i zaczął niedbale obgryzać skórkę przy paznokciu kciuka lewej ręki. - Wszyscy powinniśmy dbać o swoje jaja. Może nie jest z ciebie taka łazęga, jak z tych wszystkich cipaczy, którzy tam drą ryja. Dlatego zawrzemy umowę. Ja będę trzymał łapy przy sobie, jeśli ty będziesz je trzymał z daleka od niej. Nawet jeśli zażąda, żebyś z nią zatańczył. Pośpiewasz, zabawisz ją przy kolacji, dostaniesz swoje złoto, a potem pójdziesz. I wszyscy będą zadowoleni. Ja zwłaszcza, bo mam dosyć tego jazgotu, który tam się odbywa. Jest coś, co jeszcze chcesz wiedzieć, Panie Pytalski?
- Także jej mąż zadowolony będzie?- spytał podejrzliwie Donato.- Osobiście nie przepadam za zazdrosnymi mężami czy nadopiekuńczymi ochroniarzami.
- Szlag wie, czy to w ogóle jej mąż - mruknął Gniewomir, spluwając ponownie. - Nie wiem, czy one tam mają mężów, czy faworytów. Ale nie przejmowałbym się nim zbytnio i tak. To ona sra pieniędzmi. On tylko robi do niej maślane oczy i wyłazi ze skóry, żeby ją zadowolić. Szczerze mówiąc więcej ma ze spaniela niż z faceta. Jeśli wiesz, co mam na myśli.
~ Serio? ~ zapytał Athos, a zdziwienie mieszało się w jego myśli z naganą.
~ Stul szczękę.
- Mąż nie mąż. Ale zazdrośnik z pewnością. A ja tu… cóż poradzić, zdobyłem sobie grono wielbicielek moją charyzmą.- odparł “skromnie” bard.- Nie mogę zagwarantować że twoja pani mi nie ulegnie i… dlatego wolałbym wiedzieć z góry ile dostanę. I zaliczka byłaby miła.
Gniewomir spojrzał na niego bykiem i sarknął nawet coś pod nosem, ale grzecznie wyciągnął z plecaka niewielką sakiewkę i rzucił ją z pewną niechęcią gogusiowi.
- Masz… słowiku - wycedził. - “dla najlepszych na zachętę” - tak powiedziała. Chociaż nie… Użyła jeszcze kilku innych słów, od których mnie zemdliło, wiec daruj, ale nie powtórzę. Nie chciałbym obrzygać tych twoich pantofli. W tym się w ogóle da chodzić normalnie? Mniejsza - mruknął i splunął. - Czy to ci rozwiązuje wszystkie inne twoje wątpliwości? Bo przyznam się, że powoli tracę cierpliwość.
- No… nie wiem. Nie jesteś zbyt… miły, by być przekonującym. Ciężko zaufać takiej osobie.- mruknął podejrzliwie Donato ważąc w dłoni sakiewkę.- Ciężka. No niech będzie, ale miejsce musi być publiczne.
- Ja nie mam być miły, tylko skuteczny - a to działa, ptaszku, także na twoją korzyść. Poza tym, czy ja wyglądam ci na tego… no... melona... na wielbiciela muzyki? - zapytał retorycznie i westchnął niechętnie jakby na myśl o tym, że będzie musiał wstać i wlec się z powrotem. - Kij z tym wszystkim, miejmy to już za sobą - mruknął, wstał i narzucił na plecy swój tobołek. - Ambasador jest dość publiczny? - zapytał, ruszając w kierunku miasta. Na odchodne kiwnął jednak jeszcze głową robotnikom.
- Tą skutecznością to bym się akurat nie chwalił. - mruknął sceptycznie Donato, wzbudzając w “służącym” kolejny rechot. - Mistrzem negocjacji to ty nie jesteś, ale… ciekaw jestem kto przemknął się niepostrzeżenie dla mnie i zaczął rozglądać się za bardami bez mojej wiedzy. Nie lubię być niedoinformowany.
- Nikt nie lubi - zauważył Gniewomir, tym razem mnąc w ręku kurtkę, żeby do zera zniwelować możliwość, że coś z niej może go zdradzić w tym momencie.
~ Athos, Chaaya. Mam go, idziemy w kierunku miasta. Bądźcie gotowi wszyscy.
Smok ryknął w jego umyśle i Gniewomir poczuł, że granatowy olbrzym zmienia swoje położenie. Poczuł delikatnie zmianę smoczego błędnika.
~ Wciąż jest jeszcze zbyt mało chmur na to, żebym mógł spaść znikąd.
~ Spróbuj od strony dżungli, odetniesz mu drogę ucieczki jakby co.
~ Tak zrobię.
Bard ruszył przodem, ale nieco z boku, by mieć cały czas Gniewomira w polu widzenia. Był wystarczająco doświadczony, by nie dać się zaskoczyć. Wystarczająco sprytny, by dać pozór bezbronności. Oznaczało to, że nie jest byle grajkiem.
Gniewomir zauważył sposób, w jaki Donato, o ile tak miał faktycznie na imię, ustawia się względem niego w tym spacerze. Za długo już służył, żeby coś takiego mogło mu umknąć, nawet gdyby nie wiedział, że to szpieg.
~ Otwarta przestrzeń, ale już w polu widzenia miejscowych. Jeśli będziesz musiał coś rozjebać, nie krepuj się. On stoi póki co bardzo blisko mnie. I nie możesz dać mu uciec. Aha i postaraj się tylko nikogo poza nim nie zabić. Tego naprawdę nie chcemy ~ dodał poważnie i z naciskiem. ~ I uważaj, strzelę do ciebie dla większej wiarygodności.
~ Rozumiem. Czuję cię, daj znać, a od strony drzew wypadnie wściekł bestia.
Bard szedł nadbrzeżem pozornie rozluźniony, ale wewnętrznie wyraźnie spięty. Jakby spodziewał się ewentualnej napaści. Na szczęście… nie z powietrza. Gniewomir cmoknął w myślach. Możesz być gotowy na wszystko, ale nie na kilkutonową bestię… Rozejrzał się leniwie pod pretekstem oglądania plaży i mimochodem zoczył ludzi i rozmieszczenie budynków.
~ Dajesz. Szybko, możliwie bezboleśnie…
Gniewomir jeszcze nie skończył ostatniego słowa, kiedy od strony zielonej, parującej ściany rozległ się przeciągły, wibrujący grzmot… tylko bardziej jakby odzwierzęcy. Wszystkie głowy na nabrzeżu odwróciły się w tamtą stronę, w tym Donata i Shava - ten ostatni odruchowo położył wolną rękę na kolbie rewolweru i sarknął “co do nędzy…”. Nad drzewami w chmarze uciekających w popłochu ptaków leciał z wielką prędkością gigantyczny, granatowy z całą pewnością smok i kierował się ku morzu, stopniowo obniżając lot, jakby przymierzał się do łowów.
I wywoływał oczywistą panikę na portowym nadbrzeżu.
- Smok! Potwór! Synowie Plagi atakują!- odezwały się zewsząd głosy paniki.- Gdzie jest wojsko jak jest potrzebne.
Bo choć Athos atakował na dość wyludniony obszar to jego lot był widoczny i zwracał uwagę wszystkich w mieście. Cóż… skromność to nie jest cecha popularna wśród smoków.
A Donato zaczął nucić pod nosem jakąś pieśń, przyglądając się nacierającemu smokowi i jego ciało zaczynało znikać!
- Co ty wyprawiasz!? - huknął natychmiast Gniewomir ze zdziwieniem i stresem wymalowanymi na twarzy, wytrącając jednocześnie śpiewaka z rytmu. A dla efektu, i żeby pokazać całkowity brak nawet podstawowego wykształcenia Shava, jednocześnie trącił go brutalnie w ramie, kiedy ruszał do przodu. Nie na tyle mocno, żeby wydało się to atakiem, ale wystarczająco, żeby tamten, skarcony jak uczniak, urwał pieśń w pół nuty. - To nie czas na modły, psia ich jucha! Pryskajmy! - rzucił, łapiąc barda za mankiet, gdy go mijał, i ciągnąc ku najbliższej kryjówce. Bestia była już prawie tuż! Otwarty pysk miała wprawdzie zwrócony w stronę innych uciekających, ale leciała wciąż w ich stronę.
~ Słuchajcie, śliski ten piskorz! ~ zwrócił się do całej trójki ostrzegawczo ~ Athos, nie cyndol się!
~ No przecież, kurwa, lecę! ~ odparł zniecierpliwiony smok, powodując w Gniewomirze wewnętrzny wybuch wesołości, który stłamsił jednak znakomicie.
- Zostaw mnie w spokoju behenćodzie.- warknął gniewnie bard wyrywając się Gniewomirowi.- Sam sobie poradzę, idź lepiej sprawdzić czy ta gadzina kiecki twojej pani nie przypali.
- Czy ci rozum, szczylu, odjęło? - ryknął Gniewomir, wyciągając do niego rękę. - Życie ci niemiłe!? Nafaszerujemy go ołowiem. Mam tu... - Ale zanim zdążył cokolwiek zrobić on albo Donato, ziemia zadrżała im pod stopami. Ale to było nic wobec wielkiego podmuchu wznieconego przez smocze skrzydła w czasie wytracania prędkości przy lądowaniu. To była siła, z jaką się nie dyskutuje - obu ich podmuch ten przewrócił. Upadli odrobinę oddaleni od siebie nawzajem w cieniu rzucanym przez monstrualnego smoka skąpanego w promieniach zachodzącego za wyspę słońca.
Bestia ryknęła, rzucając się ku bardowi. Na pysku miała krew. Gniewomir pamiętał, że to według ich planu zwierzęca krew, ale i tak zrobiło to na nim wrażenie. Dawno nie leżał przed szarżującym smokiem. Widok porażający i niezapomniany do końca życia… Niezależnie od tego, jak krótkie miało być to życie.
Na Donato jednak ten widok nie robił żadnego wrażenie, co tylko dodatkowo świadczyło o tym że nie jest to zwykły bard. Jego dłoń sięgnęła do pasa i błyskawicznie cisnęła czymś w smoka. Rzut nie był do końca celny, ale fiolka rozprysła się przy jego pysku, raniąc w niewielkim stopniu kwasem i zaskakując Athosa. Po czym bard rzucił się do ucieczki nie czekając na działanie poparzonego smoka.
Shav za nim krzyknął “stój!” i bard usłyszał wystrzał pistoletowy, z którym zlał się ryk zaskoczonej kwasem bestii. Ale ponieważ Donato był odwrócony plecami, nie mógł zobaczyć, z jakim efektem strzelał służący. I dobrze, bo Gniewomir wystrzelił na wiwat, jakiś metr chybiając pancerne ramie smoka. Ten ostatni zaś… cóż. Zaatakował swój cel z prędkością łowcy, który zoczył ruch, i zionął lodem celując w plecy uciekającego barda.
Donato generalnie miał chyba w nosie Shava i jego działania. Za to… wystarczająco dużo planów awaryjnych jak na... szpiega. Bo mknął w wąskie uliczki do których Athos po prostu wcisnąć by się nie zdołał. I co więcej, po chwili otoczyły go kłęby czarnego dymu kryjącego sylwetkę Donato.
Wystarczyło jedno potężne machnięcie smoczych skrzydeł, żeby czarny dym się rozwiał, co nie zmiania faktu, że pozostawała jeszcze odległość. I kolejny problem… że go tam nie było. (czyli co? Uciekł?... teoretycznie nie powinien, ale w portowej alejce go nie było widać XD)
~ Idź! Po prostu idź! ~ zawołał za nim Gniewomir, zrywając się do biegu również.
I Athos poszedł. Dał susa, przeskakując pierwsze zabudowania i po prostu runął na te, w których wydawało mu się, że powinien być szpieg. Dobrze poznał jego zapach i nim się kierował. Runął na wyludnioną alejkę.
~ Czujesz go?
~ Czuję! Tylko jeszcze nie wiem, czy żywego czy już martwego.
Czas poświęcony na tropienie znów dał przewagę Donato. Ukryty pod balkonikiem tuż nad smokiem bard zeskoczył i wbił ostrze długiego kindżału prosto między skrzydła smoka… i wywołując ból. Nie powinna uniemożliwić krótkiego lotu, ale dłużby byłby niemożliwy. Rana była poważna, acz nie śmiertelna.Niewiele jednak brakowało. Donato siedział na smoku zostawiając sztylet wbity ciało Athosa, który czuł nieprzyjemne drętwienie rozchodzące się od rany. Trucizna.
Gniewomir błyskawicznie przekazał smokowi myślą obraz tego, co zamierza zrobić i czego oczekuje od niego. Słowa zajęłyby zbyt dużo czasu. Tambernero, korzystając z tego, że szpieg siedział doskonale widoczny na czubku smoczego grzbietu po prostu złożył się do strzału, wycelował i pociągnął za spust. W najgorszym wypadku spudłuje, bo smok miał opuszczone skrzydła, i będzie mógł powiedzieć, że celował w bestie. Zaś jeśli spudłuje faktycznie, liczył na to, że chociaż rozproszy to szpiega, bo chciał, żeby Athos natychmiast wzniósł się w powietrze, jeśli rzecz jasna da radę mimo rany, i jeśli na jego grzbiecie wciąż będzie siedział Donato.
Broń wycelowana między plecy. Strzał… tym ważniejszy że walczący z trucizną Athos miał zawroty głowy i nudności. Donato okazywał się wyzwaniem nawet dla smoka. Nie dlatego że był potężny jak bestia z którą walczył, ale dlatego że był sprytniejszy i bardziej doświadczony.
Wszystko było w rękach Gniewka i jego broni. Strzał… udany celny. Kula przeszyła potylicę zabijając barda na miejscu.
Gniewek zauważył to od razu.
~ Wyżyjesz?
~ Ta-ak, ale muszę do wody… ~ Athos chwiejnie odwrócił łeb na swojej długiej szyi, żeby zobaczyć trupa leżącego w zagłębieniu, w którym Gniewomir zazwyczaj kładzie siodło.
~ Jest twój. Weź go sobie i spieprzaj do zatoczki. Agnis ci pomoże. Mam nadzieję, że nigdzie sobie nie polazł i siedzi na dupie. No spieprzaj, mały ~ popędzał smoka. ~ Nie chcę żadnych dowodów. Zaraz tu będzie w cholerę wojska! ~ rzucił nerwowo Gniewomir, dla świętego spokoju udając, że znów strzela w kierunku bestii.
Ta zaś wykręciła szyję jeszcze bardziej i złapała w szczęki martwe ciało szpiega. Chwilę nim potrząsał, a potem po prostu połknął. Dowód rzeczowy - kula w czaszce szpiega - a także mieszek złota, wszystko to zniknęło w smoczej paszczy. Sam zaś Athos, tak, jak potrafił najszybciej, wydostał się z alejki w kierunku fal. Rycząc przy tym, choć nieco dziwacznie.
I w sumie miał ku temu powód, bo z dwóch sterowców zaczęły spadać pociski pełne płynnego ognia. Wybuchy były jakoś tak mało celne, a sam Athos biegnąc czuł się już nieco lepiej. Organizm jego najwyraźniej zwalczał truciznę. Dopadł do wody i zanurzył się w niej z pluskiem. Rana piekła żywym ogniem w słonej wodzie morksiej.
~ Ej, ludzie. Szczur ubity! ~ zameldował Gniewomir, patrząc, jak w wodzie niknie potężny smoczy zad. Do Gniewka docierało zarówno echo ulgi, jak i bólu szarpiącego ranę. ~ Spróbuje prysnąć, ale może lepiej, żeby ktoś z wojskowych mógł mnie przesłuchać? Tak czy siak lepiej, żebyście mieli to piwsko. Athos oberwał srodze i będzie srał złotem ~ dodał na końcu potężny skrót myślowy, łącząc w nim dwa zupełnie odległe od siebie fakty. Był jednak zbyt zmartwiony stanem smoka, żeby zdać sobie z tego sprawę. Z tego, że szczerze i mocno przejmuje się bólem granatowego olbrzyma, zdał sobie sprawę dopiero po chwili. A jeszcze później, że mógłby upozorować też własną śmierć w łapach smoka i już teraz móc się nim zajmować, zamiast bawić się w ciuciubabkę z Chaayą i Jarvisem.
Pojawili się wkrótce żołnierze, którzy zaczęli zabezpieczać teren i rozglądać się po miejscu walki, ale Gniewka nie zaczepiali. Wręcz jeden z żołdaków powiedział mu żeby opuścił to miejsce natychmiast.
Meżczyźnie nie trzeba było dwa razy tłumaczyć. Ubrał kurtkę na lewą stronę i prysnął.
~ Dacie sobie rade sami ze swoją grą aktorską, czy mam po Was wrócić?
~ Myślę że sobie poradzimy sami ~ ocenił Jarvis.
~ Dobra robota Gniewomirze. ~ Chaaya pochwaliła mężczyznę, przesyłając mu mentalnego całusa w policzek ~ Wracaj na plażę zaopiekować się swoim partnerem… my tu najwyżej zemrzemy z nudy…
~ Dobrze. Dostanę się na skarpę, ale do zatoczki któryś ze smoków będzie mnie musiał znieść. Chyba, że Athos do tego czasu poczuje się jeszcze lepiej.
~ Jest lepiej ~ odezwał się na to granatowy smok. ~ JA cię sprowadzę na dół.
~ Jak się czujesz? ~ zapytał go Gniewko, natychmiast odsuwając od siebie Chaayę i Jarvisa na niezbędne minimum kontaktu.
~ Boli i jestem zły. Ale cieszę się, że się udało.
~ Najzgrabniejsi nie byliśmy ~ przyznał Gniewomir, przeciskając się przez miasto. ~ Dalej masz chrapkę na ten gigantyczny statek powietrzny? ~ zażartował dla rozluźnienia.
~ Dalej. To, że wielkiemu psu jest ciężko złapać małą pchłę nie oznacza, że ten sam pies nie będzie w stanie utłuc innego psa. Daj znać, jak będziesz na miejscu ~ przekazał mu Athos i kontakt między nimi przycichł. Ostatnie, co odebrał Gniewomir, to ból między łopatkami, radość z kojącej i falującej dookoła niego wody, gdy zagrzebywał się w piaszczystym dnie, i poczucie sytości rozlewające się z pełnego żołądka na całe smocze ciało falami ciepła. Zwłaszcza to ostatnie doznanie sprawiło, że kontakt między nimi tak gwałtowanie się spłycił.

Athos na chwile wylazł z wody i ociekając nią jeszcze obficie, faktycznie ściągnął swojego jeźdźca z klifu na plaże ich konspiracyjnej, ukrytej przed światem zatoczki. Gniewomir, który pojawił się tam pierwszy, tak szybko, jak tylko pozwalała mu na to grzeczność i ściąganie ekwipunku i ubrań, zreferował Agnisowi i dwóm smokom wydarzenia w mieście.
- Co zrobiłeś? - zapytał się retorycznie kapitana, szarpiąc się z nogawkami spodni, kiedy ten w odpowiedzi przedstawił mu swoją decyzję odnośnie tubusa. - W porządku, nieważne. Daj mi proszę chwilę jeszcze. Mały oberwał…
- Athos, wyżyjesz z tego co widzę - stwierdził krzepko kapitan, wręczając Gniewomirowi buteleczkę z leczącym płynem. - Pomoże na dziurę po sztylecie.
- Dziękuję - powiedział Tambernero i odłożył szybko buteleczkę do wewnętrznej kieszeni plecaka. - Tylko najpierw musimy to “wymoczyć”.
Po czym błyskawicznie i z typową dla siebie zręcznością wspiął się ze smoczej łapy na kark, gdzie oburącz wyrwał nieszczęsne ostrze z zagłębienia między łopatkami smoka. Athos wzdrygnął się i ryknął cicho. Jego jeździec obdarzył broń krótkim spojrzeniem, zamachnął się i rzucił nią na swój ekwipunek.
~ Chcę tę broń podarować Chaai. Musisz ją dla mnie wyczyścić, jeśli woda jeszcze tego nie zrobiła ~ powiedział Athos, już ze swoim niemalże całkowicie nagim jeźdźcem na plecach kierując się z powrotem do wody.
~ Będzie jak sobie życzysz, tylko właź do wody.

Granatowego olbrzyma nie trzeba było prosić. Galopem niemal wbiegł między cofające się przed nim zapraszająco fale. Gniewomir, pozbawiony siodła, strzemion, łęku, a nawet obręczy zawieszonych na uprzęży, ledwie zdołał się utrzymać, leżąc prawie na smoczej szyi i obejmując ją kurczowo rękami. Łuski boleśnie tarły o jego skórę, gdzieniegdzie nawet ją kalecząc, ale pieczenie skaleczeń doprawione solą morską, to nie było to coś, na co Gniewomir zwracałby w tej chwili uwagę. Stopy miał bowiem uwalone smoczą krwią i czuł jej ostry, metaliczny, ciężki zapach.

Athos szybko wypłynął na środek zatoczki i tam dał nura, wolno usuwając się spod uścisku Gniewomira. Prąd wywołany jego zanurzeniem, wciągnął łagodnie pod wodę także Tambernero, który przygotowany na to nabrał powietrza. Przez moment znaleźli się pod wodą obaj. Fioletowe tęczówki smoka błysnęły znajomo, odcinając się na tle wielkiego kształtu smoczej głowy.
~ O taaak! ~ jęknął w duchu smok i Gniewomir, ku swojemu wielkiemu zaskoczeniu, poczuł jak fala rozkoszy i ulgi rozlewa się także po jego ciele. Współdzielili wcześniej emocje i odczucia, ale nigdy dotąd aż tak głęboko i mocno w odczuciu. Zdaje się, że ta ciężka rana zrobiła także dla nich coś dobrego.
~ A jak tam ten kwas na pysku?
~ Boli tam, gdzie przeniknął między łuskami do skóry, ale nie tak, jak to między skrzydłami.
Gniewomir kiwnął głową i pracą silnych ramion wypłynął na powierzchnie. Zimna bryza dała mu po twarzy silnym podmuchem świeżego powietrza i mężczyzna wybuchnął radosnym śmiechem.
Smok tymczasem powolnymi, łagodnymi ruchami typowymi dla nieśpieszących się nigdzie olbrzymów popłynął nieco głębiej i dalej. Dotarł do dna, gdzie chwile kokosił się, mącąc piach, aż w końcu położył się, rozkładając skrzydła na całą ich szerokość.
~ Dalej cię mdli?
~ Już mniej, ale żebym się miał czuć świetnie, to nie powiem.
~ Jesteś w stanie polować? ~ zapytał Gniewomir, bo to zawsze u smoków był wyznacznik tego, jak w dobrej lub złej kondycji są.
~ Jestem ~ odparł po namyśle smok ~ Ale jeśli to nie jest koniecznie, to chwilowo wolałbym nie. Jestem najedzony i bardzo obolały ~ przyznał, a potem coś przyszło mu do głowy. A jako, że byli obaj we wodzie, która od zawsze skracała między nimi dystans, zapytanie o to przyszło smokowi dużo, dużo łatwiej:
~ Nazwałeś mnie Małym. A ja nie jestem przecież mały...
~ To z nerwów. Przepraszam.
~ Nie, czekaj, spokojnie. Nie jestem mały, ale czułem w twoich myślach, że to nie było wrogie, tylko takie przekorne, takie poufałe…
~ To dowcip, nie chciałem cię urazić.
~ ...i miłe ~ dokończył smok nieśmiało. Gniewomira zatkało.
A jako że była to męska rozmowa, nic więcej nie zostało już powiedziane. Gniewomir zaś nie był w stanie medytować w falującej wodzie, więc popływał jeszcze chwile, żeby wyrzucić z mięśni stres i napięcie i wrócił na plaże głodny jak wilk, wprost na spotkanie Chaai i Jarvisa.
- Opowiadajcie! - zawołał, wesoło otrzepując łeb z wody. - A przede wszystkim, gdzie jest moje piwo?

Puszczenie samopas kobiety z mieszkiem złota, nigdy nie jest dobrym pomysłem, lecz… Puszczenie samopas psotliwej tawaif z mieszkiem złota… która w dodatku jest wściekła na właściciela pieniędzy oraz w międzyczasie wychyliła sobie kilka kieliszków rumu, zakrawa o prawdziwy koniec świata, zwłaszcza dla mężczyzny, który jej towarzyszył.

Chaaya postawiła sobie za punkt honoru, wydanie całej sumki jaką gospodarowała. Oczywiście była łaskawa w swojej małej uszczypliwości i postanowiła, przepuścić wszystko na suweniry dla drużyny, a nie dla własnych zachcianek, jak miała w zwyczaju i wychowaniu.
Do kolekcji chust na męskie turbany dołączyły dwa antałki piwa, cztery bochenki chleba, cztery wędzone ryby, tuzin plastrów suszonego mięsa i nawet trochę świeżych owoców, w sam raz na całonocne imprezowanie na plaży. Na koniec dokupiła sobie pas i pochwę do krótkiego miecza, który dostała od amazonek.

Po uregulowaniu płatności w „Ambasadorze” w sakiewce zostało CAŁE NIC, które cieszyło dziewczynę i wprawiało w poczucie dobrze wykonanego obowiązku, natomiast Jarvisa przyprawiało o ból w całym ciele, gdyż dziewczyna przemieniła go w zawodowego tragarza niewolnika, którego ustawicznie popędzała, strofowała i na którego permanentnie narzekała. Ze słodkiej dziewczyny nie pozostało nawet cienia, ustępując postaci wrednej, kąsającej skorpionicy, której nie sposób zadowolić w żaden… ŻADEN sposób. Nie ważne co Jarvis robił i czy perfekcyjnie wykonywał swoje nowe obowiązki, zawsze było źle, niedobrze, niedostatecznie…

Jedynie chyba wrodzony stoicyzm czarownika, czy może cyniczna maska sprawiały że nie cisnął tego wszystkiego przy pierwszym zakręcie i dwudziestej kąśliwej uwadze. Aura wokół pary zamieniła się w istne martwe pole, które odstraszało, każdego na ich drodze. Pijani trzeźwieli, żebracy nagle znajdowali własne zaskórniaki w kieszeniach, amanci postanawiali na razie pozostać w samotności. Nikt nie był na tyle nierozsądny by napatoczyć się pod ostre kiełki bardki… która po dotarciu na plażę zamieniła się w istną anielicę, wspaniałą, do rany przyłóż, słodką jak plaster miodu.
- Tak się ciesze! - uradowana Chaaya rzuciła się na Gniewka oplatając go i całując w policzek, jak zrobiła to uprzednio w mieście, jeno mentalnie. - Jak się czuje twój smok? Rana jest poważna? Gdzie jest? Może mu jakoś pomogę?

Gniewomir skorzystał z tego, że go przytuliła, podniósł ją i zakręcił w powietrzu, jak małą, psotną dziewuszkę.
- Gwiazdko! - zakrzyknął z wdzięcznością, stawiając ją. - Athos siedzi pod wodą i to mu przynosi największą ulgę. Co zaś się tyczy samej trucizny, która go osłabiła, to chyba nie będziemy w stanie jej nawet rozpoznać, sądząc po czasie, jaki Athos spędził w słonej wodzie, na pewno przy ranie nie został nawet ślad jej. Ale będę więcej niż wdzięczny, jeśli rzucisz na niego okiem, jak już wyczłapie. - Tu Gniewomir spostrzegł objuczonego Jarvisa i cmoknął z uznaniem i wesołością. - Na bursztynowe łuski Matrony. Mam nadzieję, że na nic ci nie zabrakło - zwrócił się do niej. - Jeśli musiałaś coś pokryć ze swoich środków, chętnie ci oddam.
- Lerpiej rrozliczyć się po powrrocie z mirsji.- zapronował Jarvis dysząc ciężko. Mimo wszystko niesiony ciężar miał swoją wagę, a choć czarownik trochę siły miał, to jednak mocarnym wojownikiem nie był. Gniewomir natychmiast wziął od niego część pakunków i ruszył do obozowiska.
- Macie rację. W końcu te wszystkie zakupy i “zachętę” dla szpiega i tak rozliczę z Agnisem, jak dostanie nasze honorarium.
- Haii, haii… - zacmokała ukontentowana, przyglądając się Jarvisowi z wrednym uśmieszkiem. - Aćća… mam dla was po prezencie. - mówiąc to, wyciągnęła chusty po czym podeszła najpierw do Agnisa, zarzucając mu ją przez głowę, na szuję, w drugiej kolejności obdarowała w ten sam sposób Gniewka, natomiast Jarvowi… cisnęła ją po prostu w twarz, posyłając mu całuska. - Nauczę was je wiązać tak by chroniły was przed słońcem i piaskiem. Tam gdzie idziemy słońce trochę inaczej świeci…
- Cudowna istoto! Darze od miłosiernych bogów! - zaczął Gniewomir pod adresem bardki, widząc między pakunkami znajomy antałek i jednocześnie macając rękami materiał chusty. - Dzięki stukrotne! Chodźcie, bo chyba każdy z nas ma coś do opowiedzenia. Rozpalę ognisko. Czuję po zapachu, że masz tam coś dobrego. Cudnie, bo przejadło mi się suszone mięso i przypalone ryby!
- Nie za dużo i nic wykwintnego ale w sam raz by się najeść… - odparła lekko wymijająco, posłusznie podążając za wojownikiem. - Opowiedz co się tam działo… momentami brzmiałeś dość dramatycznie…
- A bo to było dramatyczne. Dramatycznie głupie z mojej strony, że się na niego porwałem i jeszcze naraziłem na to Athosa. To nie był byle szpieg. Do ciebie mu było daleko jak stąd do gwiazd, ale nie doceniłem go z początku i Athos za to srodze zapłacił. Więcej takiego błędu nie popełnię - westchnął Gniewomir.
- To nie twoja wina mój drogi… - odparła skwapliwie, siadając przed miejscem paleniska i oglądając się na Agnisa. - Od początku mieliśmy złego narratora. - wzruszyła ramionami. - Na szczęście wszystko się udało. Czas na małe uczczenie waszego sukcesu! - odparła już weselej i z pełnym zapałem do baletów. - Ararara… tylko nie wiem czy ci piwo zasmakuje… zupełnie się na nim nie znam, ale zasięgnęłam języka to tu to tam… bądź ze mną szczery dobrze? - wyszczerzyła ząbki do Gniewka w wesołym, łobuzerskim uśmieszku.

Gniewomir uśmiechnął się i rozczopował pierwszy z antałków, po czym przechylił go przy swoich ustach, pijąc piwo jednym chałstem. Jego grdyka była całkowicie nieruchoma. Piwo lało się strumieniem wprost do jego żołądka. Chwilkę tak stał, potem przestał się popisywać i odjął antałek od ust.
- Wspaniałe! Dawajcie kubki. Frysie miłosierny, jak mi tego było trzeba!

Chaaya rozpromieniła się, uradowana, że sprawiła towarzyszowi przyjemność zakupionym trunkiem.
- Więc mówisz że dopracowanie szczegółów nie do końca wypaliło? Wszyscy żyją poza bardem? To najważniejsze, dziękuję za szarfę. - Rzucił Agnis do wracającej reszty wyprawy.
Bardka się nie odwróciła, jeno dała znak ręką, że usłyszała i przyjęła podziękowania naczelnego grupy.
Godiva wylądowała na plaży i wygrzewając się zerkała to na Jarvisa, to Chaayę, to na samego Agnisa. Wydawała się bardzo zadowoloną z siebie i może nieco zmienioną.
- Mam wrażenie, że planowanie akcji ze smokami, jest podobne do planowania podrywu w damskim dormitorium. Niby masz plan, niby wiesz, co masz robić ty i twoi kumple, a i tak wszystko szlag trafi i lądujesz ze szlabanem - mruknął Gniewomir, sięgając do kieszeni po krzesiwo.
- Byrwają barrdzo impulsyrwne.- mruknął Jarvis zgadzają się z nim, a Godiva prychnęła pod nosem.- Akurat ci to przeszkadza… znam inne wspomnienia, całkowicie przeczące tej teorii.
- Wspormnienia… nie są orbiektywne.- wyjaśnił mag.
- Poniekąd, dlatego zgrywanie skrzydła jest zwykle równie problematyczne, ktoś ma jakąś wizję wykonania czegoś, ale dawanie pełnych szczegółów kończy się rezultatem odwrotnym, o ile nie jest to skrzydło latające razem od wielu lat. - Powiedział w zamyśleniu Agnis, dosiadając się do mężczyzn.
- Zgadza się - przyznał Gniewomir, rozlewając wszystkim chętnym piwo do kubków. - Ale zauważcie, że po to nas szkolą, żebyśmy potrafili działać w każdym skrzydle. Mam po prostu wrażenie, że taki urok pracy w skrzydle. Wszystko się może zdarzyć, kiedy dosiadasz kilkutonowej osobowości, która potrafi dodatkowo latać i ziać czymbądź.
Dowódca wyciągnął kubek po piwo, w zasadzie od dawna nie mógł się w spokoju napić. - Pamiętaj też, że te kilkutonowe osobowości, mają wyśmienite uszy. - Rzucił lekko rozbawiony.
Chaaya siedziała przysłuchując się rozmowie ale nie zamierzała brać w niej udziału. Niemniej, jeśli mężczyźni by jej do czegokolwiek potrzebowali, była i służyła jak potrafiła.
- No niby mają…- mruknęła Godiva zerkając to na pozostałe smoki, to na Jarvisa, to na Chaayę.- Ale jakieś takie nieśmiałe. Piwko dobre… może byś podzielił Jarvisie?-
- Nierstety nie marmy go dorść, byś morgła wyrpić wystarrczająco, by mierć z tego przyjermność mojra drroga.- odparł w odpowiedzi czarownik, a Godiva zamarudziła.- Powinieneś ćwiczyć noszenie ciężarów. Bo jak na razie to tylko ja dźwigam.-
Gniewomir zamyślił się nad słowami jeźdźca i pozwolił sobie na głęboki łyk piwa, wzywając jednocześnie w myślach Athosa.
Olbrzym w jego głowie otworzył oczy, ukryty na dnie.
~ To jest wstrętne. Albo nie w pełni to wyczuwam. Dlatego mnie budzisz?
~ Wybacz… coś mi wpadło do głowy. ~ Jak się czujesz?
~ Dziwnie. Ale może za chwile poczuje się już całkiem dobrze.
- Godivo, jeśli chcesz spróbować, może Jarvis powinien podzielić się z tobą tym doznaniem w myślach? - zaproponował Tambernero.
- I tak się podzieli jak mi się będzie nudziło.- mruknęła smoczyca.- Jak zwykle… zresztą. To te wspomnienia, którymi nie chce się dzielić są najsmaczniejsze.-
- Biedaczko… może ja się z tobą czymś podzielę, hm? - zagadnęła smoczycę z psotnym uśmieszkiem. - Zobacz mam taką niedobrą jaszczurkę, a nie mam przed nim żadnych tajemnic… twój partner jest dla ciebie strasznie surowy…
- Uparty strasznie.- mruknęła smoczyca, zerkając na Jarvisa, który tylko wzruszył ramionami.- Perwne rzerczy są po to by pozorstać w mrroku.-
- Gadanie…- machnęła łapą Godiva i zwróciła się do Chaai.- Z chętnie poznam jakieś twoje ciekawe wspomnienie Chaayu.-
- A więc proszę, gramy w otwarte karty! Ho, ho pytaj o co chcesz. - uniosła ręce do góry, pokazując, że nie ma nic do ukrycia. Za to zaniepokojony Nverioth począł obcinać szczęką pobliskie gałęzie, zmachanego drzewka.
- Słodziutka pokusa… - zaśmiała się smoczyca. - Opowiedz o najsłodszym wieczorze w twoim życiu, takim gdy serce biło ci mocno, a noc…- Godiva spojrzała na Jarvisa.-... jak to było w twoim przypadku?-
- Zorstaw to… jersteś za wścirbska.- mruknął Jarvis.- Odpurść sobie.
- Powiedziała każdy… więc… jaka była pierwsza noc z kochankiem, który był… ważny… wyjątkowy.- stwierdziła Godiva i znów spojrzała na Chaayę.- No… chyba że nie chcesz mówić.-
Agnis przysłuchiwał się mimo woli, powoli sącząc piwo z kubka i patrząc w morze. Zdawało się że przerodzi się to trochę w trzyliniową konwersację. Możliwe nawet że ciekawą i to każda jedna mogła być ciekawa. Na razie jednak tylko słuchał. Pozostała siódemka miała dużo więcej czasu na zgranie się niż Agnis, który od samego powietrznego statku, został rozdzielony ze swoim skrzydłem.
- Zechcesz mi towarzyszyć przy kąpieli? - zapytała beztrosko, wstając od ogniska - Chłopcom nie obiecałam pokazywania swoich wszystkich kart. - skłoniła się lekko zebranym, po czym oddaliła się do brzegu morza.
Smoczyca podążyła za Chaayą, pozostawiając grupę mężczyzn przy piwie. Jarvis tylko wymienił spojrzenia z Godivą. I być może myśli.
Gniewomir zamierzał się upić, ale nie na smutno. Poszedł więc do swoich juków i wrócił z lutnią. Siadł koło swojego kubka i ogniska i zaczął cicho pobrzękiwać, zadowolony z życia i z tego, że w końcu mógł odpocząć.
- No i poszły poplotkować, jak widać wystarczą dwie, gatunek obojętny. - Stwierdził Agnis, odprowadzając dziewczyny wzrokiem.
- Więc to my jersteśmy… żarłośni. Nie zartrzymaliśmy ani jerdnej ani drrugiej przy sobie. Trzerch mężczyzn, jerdno ognisko i żardnej kobiety. Wstyrd się przyznarwać do tego wieczorru.- zaśmiał się ironicznie Jarvis.
- Jeszcze nie mów “hop”. W wodzie jest Athos - Gniewmoir uśmiechnął się pod wąsem. Nie chciało mu się gadać. Chciał siedzieć przy ogniu, patrzeć w gwiazdy, pić, myśleć o Mirze i plumkać na tym swoim wysłużonym instrumencie.
- Korlejny farcet, co podkrreśla żarłosność narszej porpijawy.- odparł z sarkastycznym uśmiechem Jarvis.
- Och, Jarv - mruknął Gniewomir. - Mało to razy zmuszeni byliśmy obywać się chusteczkami ligninowymi, bo służba nie drużba? - starszy jeździec nalał sobie jeszcze piwa i dostroił instrument. - Nie jesteśmy żałośni, tylko zmęczeni.
- Trzerch facetów glęrdzących nad orgniskiem jest żarłosnych.- odparł ironicznie mag.- Jerśli nie są starruszkami, to trzerch młordych mężczyzn przy orgnisku to… jerst wstyrdliwe. Gordzi w naszą durmę.
- Co zatem sugerujesz uczynić? - zapytał Gniewomir, przyglądając mu się ciekawie. W życiu nie przyszło mu tak myśleć o tym. Zastanawiał się, czy Jarvis nie ma po prostu jakichś kompleksów.
Jarvis wyglądał jakby chciał coś powiedzieć, ale zamarł, uśmiechnął się do siebie. I rzekł.- Za durżo wyrpiłem… zdercydowanie.
Gniewomir wybuchnął śmiechem, a jego oczy błysnęły. Groźnie.
-Byłem tam, gdzie zawędrowałeś myślami, więc licz się z nimi - powiedział z uśmiechem, ale cicho i wciąż złowieszczo się uśmiechał.
- Trzech żywych facetów, a po drodze mogło się nam paść, więc nie ma co narzekać. Pijmy póki możemy i cieszmy się z tego, że nikt nam chwilowo nie będzie bruździł. - Odparł w końcu Agnis zapatrzony w dal i pociągnął ponownie piwa. - Smak wam pasuje? Zawsze mogę spróbować go nieco zmienić. - Stwierdził z odrobiną energii w głosie. - Wino, kobiety i śpiew, jakoś tak to szło, co? - Odstawił na chwilę swój kubek i zaczął usypywać sobie wygodne oparcie z piasku.
- Nie mrasz porjęcia gdzie morgłem zawędrrować myrślami… i lerpiej nierch tak zorstanie.- stwierdził ze śmiechem czarownik, upił nieco trunku dodając.- A co do śmierrci. Nie tak łartwo mnie zarbić, a wielru już prróbowało, więc… rradowanie się sarmą ergzystencją niezbyt mi w smakr. To co.. pijremy i garpimy się w norcne nierbo? Śpierwać nie urmiem.-
- To nie szkodzi, nie zawsze trzeba umieć, czasem wystarczy mieć ochotę. - Powiedział z kwaśnym uśmiechem Agnis. - Szłaaa dzieweczka do laseczka, do zielooonego… Nie, zdecydowanie coś innego by się przydało. - Zaśmiał się rozbawiony dowódca skrzydła. - Co lubicie? - Zapytał wprost swoich kompanów.
-Va pensierro… ale tego zarśpiewać nie zdorłam.- mruknął Jarvis.
- To nie była jakaś pieśń chóralna? No nic, czekam na propozycje, jeśli żadna nie padnie, to faktycznie, będzie picie, patrzenie w gwiazdy i wybieranie sobie pośmiertnej miejscówki na nieboskłonie. A potem może uda się pożyć tak, żeby dusza się zmieniła w gwiazdę po śmierci. - Rzucił Agnis i dolał sobie do kubka.*
- Agnisie, Agnisssie, tylko duch prawdziwego smoka zamienia się po śmierci w gwiazdę - mruknął Gniewomir, zaglądając w dno swego kubka i jednocześnie bełtając jego zawartością kolistymi uchami. Po czym chlusnął sobie to wszystko do gardła i odchrząknął.
- Va pensiero… mówiszz… Niech ci będzie, ale to zagrane na lutni brzmi chujowo. Jak jakaś przyśpiewka karczemna.
Gniewomir Tambernero odchrząknął, strzelił stawami w obu dłoniach i czyniąc sobie na lutni akompaniament, uderzył mocnym, melodyjnym i rozgrzanym piwem głosem:
- Leć myśli na skrzydłach złocistych,
leć, spocznij na pagórkach, na wzgórzach,
gdzie pachną ciepłe i delikatne
aury słodkie ziemi ojczystej - zaczął pierwszą zwrotkę. Wiatr od morza szumiał mu w drzewach za plażą i roztańczył płomienie ogniska. Gdzieś tam pod tymi gwiazdami, które słuchały, Mirra patrzyła na te jedną, umówioną gwiazdę.

Chaaya oddaliła się tanecznym krokiem, nucąc cicho pod nosem. Chwila wytchnienia od obowiązków w bezpiecznie skompletowanej drużynie, działała na bardkę kojąco. Zrzucając po kolei, kolejne części garderoby, wpląsała do wody cicho posapując.
- Zimno, zimno, ziiimno. - zadrżała teatralnie, brodząc ostrożnie przy brzegu. Tymczasem w oddali Nveryioth przegalopował przez plażę z wyrwanym drzewkiem w pysku. Jego długie kończyny, wyglądały jakby zaraz miały się poplątać, a on sam śmiertelnie potknąć o własne jestestwo. Z pozoru wyglądał jakby się świetnie bawił w destrukcję okolicznej flory, ale Chaaya wiedziała, że smok przeżywał właśnie wewnętrzną rozterkę pomieszaną z furią, bezsilnością i niezadowoleniem. Nie miała jednak ochoty przejmować się jego małym dramatem, jakikolwiek by on nie był.
- Dlaczego spytałaś mnie akurat o pierwszy stosunek z ukochanym? - zapytała ciekawa motywu wyboru smoczycy. - Na twoim miejscu spytałabym o najbardziej szalone pozycje, najdziwniejsze miejsce w którym to robiłam, lub najśmieszniejszą sytuację z wybrankiem. - wzruszyła ramionami, kucając ostrożnie i zanurzając się w wodzie, z miną cierpiętnicy, szczerze żałującej za grzechy. - Na pewno wykorzystałabym okazję i wyciągnęła coś, o czym człowiek normalnie nie chce opowiadać. - uśmiechnęła się do Godivy, gdy już się oswoiła z chłodną tonią, po czym zaczęła się obmywać.
- Jestem smokiem… - zaśmiała się Godiva płynąc powoli i majestatycznie, bo nie czuła się za dobrze w wodzie. - Pozycje akurat mnie nie ciekawią… nawet te szalone. Najdziwniejsze miejsca… - zamyśliła się smoczyca. - Noooo tak… wy ludzie przywiązujecie uwagę do miejsc, prawda? Nie przyszło mi to do głowy. Najśmieszniejsza sytuacja też byłaby ciekawym pomysłem, ale… - przerwała na moment wywód. - Przeżywam łóżkowe perypetie Jarvisa poprzez jego punkt widzenia. I wtedy… w pamięci najsilniej odczuwam te razy, które łączyły się z gwałtownymi emocjami. No i… samica ma prawo do naiwnej w wiary miłość, prawda?
- Hmm… chyba rozumiem twój punkt widzenia. - odparła gładko - Na przyszłość jednak… miej na uwadze, że ludzie zazwyczaj z chęcią dzielą przyjemnymi wspomnieniami i jeśli chcesz pikantnej opowieści… musisz trafić w najsłabszy punkt rozmówcy. - uśmiechnęła się wesoło pluszcząc się przy brzegu, gdyż do wielkiej wody nigdy nie miała zaufania. - Wracając do twojego pytania. Hmm… pierwsza noc, pierwszaaa noooc… właściwie była dniem. W dodatku, nie było w tym nic romantycznego. Służyłam akurat poza rodzinnym miastem. Wykupił me serce jakiś daleki krewny, znajomego JEGO znajomego. To było w pałacu właściciela, w prywatnej komnacie… Właściwie miałam się kochać ze swoim klientem, ale Ranveer dosypał mu do wina środki nasenne. Biedaczek padł w połowie ruchu, a ja przez dobre pół godziny nie mogłam spod niego wyjść. Przestraszyłam się nie na żarty… myślałam, że skonał, nie był pierwszej świeżości jeśli wiesz o czym mówię. - zaśmiała się radośnie.
- Myślę że … Jarvis będzie wiedział… gdzieś w jego głowie są wspomnienia… - zamyśliła się Godiva i nagle westchnęła. - Oooo tak… już wiem.
Zaśmiała się głośno. - Oj moja ty bidulko, że też… trafił ci się taki staruch. Współczuję… Co było dalej? -
Niewątpliwie pobudziła ciekawość smoczycy.
- Nie był taki zły. - wzruszając ramionami kontynuowała opowieść. - Gdy już wylazłam spod niego i dotarło do mnie, że mój kochaś po prostu śpi, nie do końca wiedziałam co mam zrobić ze swoim wolnym czasem… Wyjść z komnaty nie wypadało, bo mogłabym ośmieszyć właściciela… Usiadłam więc w fotelu i… gapiłam się przez okno. Gdy do akcji wkroczył ON. Okazało się, że przez cały czas siedział ukryty w szafie i miał niezły ubaw z mojej reakcji i zmagań. Muszę tu nadmienić, że nasza znajomość była dość burzliwa, a relacje mocno napięte… - Chaaya zamyśliła się na chwile, zastanawiając się jak w kilku słowach opisać to jak bardzo oboje kochanków tępiło się nawzajem, a zarazem niewyobrażalnie pożądało. - Byliśmy jak dwa płomienie, bijące się o knot zamoczony w oliwie… - przekręciła lekko głowę, nie do końca wiedząc jak ugryźć temat. - Na pustyni panują inne zasady… z pewnych względów, nawet jeślibyśmy chcieli, nie mogliśmy legalnie ze sobą być. Nie dlatego, że nie było go na mnie stać… po prostu pierwszeństwo mieli ci, bliżej tronu. Tak czy siak… tego jednego dnia, mieliśmy swoją szanse i ją wykorzystaliśmy. Choć zwalony na ziemię, chrapiący i nagi książę czasem nas trochę deprymował…
- Bisbeticona… tak nazywają ten rodzaj miłości ziomkowie Jarvisa… znają wiele rodzajów tego uczucia i każde ma własną nazwę. - zamyśliła się Godiva i zachichotała. - A twoje słowa budzą ciekawe skojarzenia. Ale opowiadaj dalej i nie skąp mi soczystych kawałków.
- Odwieczna zasada tawaif brzmi: Trzymaj się z daleka od mężczyzn, którzy wzbudzają w tobie emocje. Ranveer należał do tego typu. Po pierwsze się go bałam. Po drugie, zupełnie nie rozumiałam. A po trzecie… o bogowie jakie on miał ciało. Nie mogłam oderwać od niego wzroku. Waaah… takie sylwetki powinny być zakazaaaane. - bardka przewróciła oczami i odchyliła głowę do tyłu, przez chwilę zmagając się ze wspomnieniami perfekcyjnie wyrzeźbionej klatki piersiowej, natartej wonnymi olejkami. - Wyszedł mi na spotkanie z tą irytująco kamienną twarzą i tylko ledwo, ale to ledwo dostrzegalnym uśmieszkiem w kąciku ust. Drażnił mnie, śmiał się ze mnie, przejął kontrolę nad całą sytuacją, pomimo, że właśnie wylazł z szafy… I choć od dziecka wpajano mi, że kobieta ma być jak woda, chłodna, opanowana, stoicka… to jak wyskoczyłam z pazurami, tak… gdyby nie był tak postawny, pewnie rozwalilibyśmy stolik do kawy i pobliskie krzesła. Nie sądziłam nawet, że potrafię być tak szybka. - rozsiadła się w połowie zanurzona w wodzie i obserwując pływającego gada, kontynuowała. - Także, nasz miłosny taniec zaczął się od spoliczkowania i krwawego zadrapania na twarzy. Byłam wściekła, zawstydzona i… cóż napalona. W końcu mój niedoszły kochaś nie dokończył dzieła…
Ja i on byliśmy w życiu swoimi całkowitymi przeciwieństwami, ale w łóżku… zupełnie jakbyśmy, jakbyśmy… byliśmy idealnie dopasowani, jakbyśmy pochodzili z tej samej formy.
Chwycił mnie za nadgarstek i naparł na mnie, aż wylądowałam na ścianie. Przygniótł mnie swoim ciałem i przysunął twarz do mojej. Wyglądał jakby chciał coś powiedzieć, lub pocałować mnie, lecz on po prostu się na mnie patrzył, a ja poczułam, że topnieję. Czułam jak bije mu serce, czułam jak bardzo jest napięty i twardy, a zarazem miękki i gładki. Jego oddech pachniał mango i słodkim likierem migdałowym. Po chwili… w zasadzie to on musiał mnie trzymać, bo nie byłam w stanie spokojnie ustać o własnych siłach. Do momentu, aż śpiący królewicz nie puścił głośnych wiatrów… Mówiłam, że romantyczności to w tej opowieści nie będzie. - zaśmiała się, zanurzając głowę w wodzie by obmyć włosy i uspokoić się, gdyż wspomnienia zaczynały rozgrzewać ją od środka.
- No… nie ma… za to strasznie przypomina mi inne wydarzenie. - wymruczała Godiva opływając powoli Chaayę. - I przez te chcę poznać je całe. Kontynuuj.
- Wybuchliśmy śmiechem, niczym podlotki. W końcu jego rysy złagodniały. Mogłam zobaczyć kogoś nowego i całkiem innego od wiecznie ponurego generała, który zabija każdego wzrokiem. Jego uścisk stał się lżejszy, choć i tak pozostawił na moim ciele ślady na wiele, wiele dni. Odstawiając mnie, niczym kruchą porcelanową zastawę, pozbył się upierdliwego i niechcianego rezydenta łoża, zrzucając go kopniakiem na ziemię. Po wszystkim, musiałam nieźle nawymyślać księżulkowi, który obudził się z amnezją i obolałym ciałem.
Tu zaczyna się ciekawa opowieść. Gdyż ani ja, ani on nie chcieliśmy być tym na dole. Mizerna gra wstępna przemieniła się w prawdziwą batalię o to kto będzie górował nad drugą stroną. Oczywiście nie mogłam mierzyć się z jego masą i siłą, raz mało nie spadłam z łóżka gdy zrzucił mnie ze swojego rrrumaka. Nie pozostawałam jednak dłużna, byłam śliska i szybka niczym rozjuszona kobra królewska i potrafiłam wyśliznąć się z najciaśniejszego uścisku. Oboje chcieliśmy bawić się ciałem kochanka, oboje chcieliśmy wykorzystać drugą stronę dla swojej rozkoszy, oboje nienawidziliśmy gdy ktoś nam się sprzeciwiał i w końcu… oboje długo, zbyt długo czekaliśmy na tę chwilę…
W końcu Ram nie wytrzymał… złapał mnie za ramiona, uniósł i cisnął na łóżko niczym szmacianą lalkę. Wyglądał jakby się wściekł i przez chwilę nawet sądziłam, że mnie uderzy. Nic jednak takiego się nie stało. Przez chwilę krążył gniewnie dookoła łoża, by po chwili złapać mnie za nogi i ściągając z niego. Mój przestraszony krzyk było słychać prawie w całym pałacu. On jednak, uciszył mnie dość brutalnym, ale jakże słodkim pocałunkiem, wziął w ramiona i uniósł do góry tak, że oboje byliśmy na tym samym poziomie. Spędziliśmy pół dnia kochając się w różnych pozycjach na stojąco… od czasu do czasu potykając się o śpiącego dziada. I to chyba koniec, żadnych rewelacji. Zwykły czysty i wypalający seks.
- Będę musiała zasugerować Jarvisowi, by nie zawsze pozwalał ci się dosiadać. Czasem powinnaś powalczyć o to… dla zaostrzenia apetytu. - zachichotała Godiva, co zabrzmiało złowieszczo przy jej głosie. - Swoją drogą… sprawiasz że on płonął w sercu. Nie każdej się to udawało.-
Westchnęła głośno, a iskierki zatańczyły na jej kłach. - Teraz… twoja kolej?
- Arararara… opowiedziałam to tobie, nie wykorzystuj kart przeciw mnie. - zaśmiała się bardka, wychodząc na brzeg, gdyż porządnie zmarzła pomimo tego jak bardzo była ‘ rozgrzana’ od środka. - Na co moja kolej? - spytała nie rozumiejąc.
- Hej… jak przeciw tobie? Raczej dla ciebie, by obcowanie z nim fizyczne było ci bardziej przyjemne. - zamruczała potulnie i żartobliwie Godiva wypływając tuż obok bardki. - Nooo… pytanie za pytanie. Twoja kolej na zadanie jakiegoś.
- Myślę… że jeśli już musi do nich dochodzić… to wolałabym byśmy wypracowali swoje własne ulubione hmmm jak to nazwać nawyki, obyczaje… Sami dojdziemy do tego, kiedy nam jest najprzyjemniej. - odparła lekko zmieszana, a może rozzłoszczona. - Poza tym nie rozumiem, dlaczego tak ci zależy by było mi przyjemniej… - ściągnęła usta w dzióbek udając, że jest żywo dotknięta tym co powiedziała Godiva.
- Bo… cię lubię i on cię lubi… i chce… - Godiva nagle speszyła się spoglądając na Chaayę. - Masz rację. Za bardzo się wtrącam. Po prostu ja… widziałam… tam na plaży, gdy wy figlowaliście. Ja widziałam jego oczami żar w twoich oczach. I on… czuł przyjemność z tego widoku, i ja poprzez jego emocje też. No… ale miałaś zadać pytanie, więc… jakie jest twoje pytanie?
- Hmmm… robiłaś to już kiedyś? - spytała ciekawsko, przekręcając głowę na bok.
- Znaczy ze smokiem? Znaczy fizycznie... ja i inny smok? - spytała zaskoczona Godiva i przechyliła łeb na bok zastanawiając się. - Nooo tak jakby... prawie raz? Nazywa się Sirrius i jeszcze nie ma jeźdźca, ale jest młodszy i milutki i… no.. podlotek nawet w porównaniu z twoim partnerem. To było krótko po połączeniu z Jarvisem, gdy… nie wiem jak to było w twoim przypadku, ale pierwsze badania jego wspomnień zalały mnie tyloma emocjami, że w ogóle nie mogłam na tym zapanować. Pierwsza ruja teoretycznie jest jeszcze przede mną, ale wtedy odczuwałam te uczucia i z Sirriusem próbowaliśmy… no… pocałował mnie, pieścił moją szyję językiem, podwinęłam ogon, ale… się spietrał, a może nie stanął na wysokości zadania. Pewnie to drugie. Nie był jeszcze dość dojrzały, ja będę wkrótce i dopiero wtedy będzie mój pierwszy raz. Tylko jakoś nie bardzo widzę z kim.
Bardka zachichotała siadając na piasku i susząc się. - No proszę… prawdziwa dziewica. Przed tobą wielki dzień, a raczej noc… ach… ile to już lat minęło… Dam ci małą radę. Przekazała mi ją moja matka, a jej moja babka… Nie nastawiaj się na prawdziwy pokaz fajerwerków. Przyjemność przychodzi z czasem.
- Wiem wiem… pamiętam pierwszy raz Jarvisa. - wymruczała kładąc łeb na piasku i podnosząc go w górę. - Myślisz, że od tego się zaczęło, od wymiany wspomnień ciekawości. W ciele Agnisa ponoć płynie smocza krew, a to oznacza, że gdzieś po drodze były półsmoki i… jakiś smok i jakaś ludzka kobieta lub na odwrót… że oni. Że jeśli… Myślisz, że ta nowa smoczyca, co ją szukamy, też miała ludzkich kochanków?
- Kto wie… może. Choć jeśli tak to ma kiepski gust… ludzie są rozczarowujący. - odparła zapatrzona we własny biust, ocierając go z piasku.
- Smoki też potrafią rozczarować. - zaśmiała się w odpowiedzi Godiva i zerknęła na ognisko przy którym siedzieli mężczyźni. - Ale to byłoby ciekawe, przeżyć kilka godzin w ludzkiej postaci.
- Gdybym mogła… zamieniłabym się z tobą ciałami. Hooo to by było zabawne, na pewno byśmy nieźle namieszały, nie sądzisz?
- Oj tak… - zaśmiała się Godiva i zerknęła na dziewczynę. - … biedaczyska by byli skołowani. Nie jestem tak delikatna w mowie jak ty. Dyplomatyczna.
- Gdybym była smokiem… - podjęła temat, oglądając się w tym samym kierunku co Godiva. - Tyle by mnie widzieli. Na pewno poleciałabym szukać ciekawszego towarzystwa. - skrzywiła się lekko, powracając spojrzeniem w kierunku morza. - A ty? Co byś zrobiła?
- Chcesz powiedzieć, że ja jestem nudna?- rzekła smoczyca przykładając łapę do klatki piersiowej w udawanym oburzeniu. Po czym uśmiechnęła się wesoło.- Wieeeeszszsz.. zawsze możemy odlecieć stąd we dwie. Na kilka godzin pozostawiając chłopców samych. Chyba się nie pozagryzają. - po czym przybliżyła się pyskiem do Chaayi, wciągnęła zapach nozdrzami dmuchneła i musnęła jej brzuch końcówką rozwidlonego języka. - Gdybym była tobą, to… nie krępowałabym się zasadami twojego ludu. Nie tu... nie gdy jestem tak daleko od rodziny… udałabym się do miasta i bawiła na całego. Jesteś ładna i sprytna i impulsywna… i twój zapach mówi, że deczko podniecona. A tam przy ognisku jest trójka mężczyzn z czego przynajmniej jeden wie jak sprawić przyjemność twemu ciału. Ja bym skorzystała z okazji i z tego, że mam smoczą wspólniczkę. - po czym Godiva zaśmiała się głośno.- Ale ja to ja.
Chaayę zmroziło na chwilę. Jak miałaby porzucić zasady, jak mogłaby się wyrzec swojej kultury i tradycji. Był to przecież fundament, tworzywo które ukształtowało jej osobę. Kim by była, kim by się stała, gdyby porzuciła swoją tożsamość z tak błahego powodu jak daleka odległość od rodzinnych ziem. Wystarczyło jej buntów i płynięcia pod prąd, za swoją samolubność i arogancję, zapłaciła surową cenę, nie stać ja było na drugi taki błąd.
- Dosyć… wystarczy. - odparła łagodnym tonem, gładząc delikatnie pysk smoczycy - Czasem lepiej nie zrywać owocu z drzewa, nawet jeśli jesteś bardzo, bardzo głodny i spragniony. Wraz z jego ostatnim słodkim kęsem, dotrze do ciebie, że nie pozostało ci już nic i przyjdzie ci konać w samotności na jałowej ziemi, pod samotnym i suchym drzewem.
~ Jak będziesz się tak puszczać na lewo i prawo, to nie dziw się, że wszyscy będą myśleć, że to twój jedyny cel w życiu. ~ Nverioth w końcu ujawnił swoją obecność, gdy zmęczył się przystrzyganiem pobliskiej dżungli.
~ Idź się zajmij swoim ogródkiem warzywnym, niewyparzona żmijko. ~ Chaaya przewróciła teatralnie oczami, choć w duchu cieszyła się, że smok w końcu się do niej odezwał. Wprawdzie dalej nie wiedziała na czym stoi, ale przynajmniej nie musiała znosić pustki myśli w samotności. Naczelny deprymator, powrócił.
- Jak na dziewicę, jesteś wyjątkowo sprośna moja droga. - odparła lekko karcąco, ale z uśmiechem.
Smoczyca zwróciła się spokojnie do Chaai. - W kwestii tego drzewka… to… jaka jest różnica między patrzeniem na ostatni owoc i umieraniem z głodu, a patrzeniem na drzewko bez owocu i umieraniem… też z głodu? Dla mnie żadna, ale… rozumiem twój punkt widzenia. Nie podzielam go, ale szanuję.-
Rozdziawiła paszczę szerzej dodając głośniej. - A poza tym… pytałaś mnie co bym zrobiła na twoim miejscu. Nie spodziewałaś się chyba, że moja odpowiedź będzie inna? Ja od pisklęcia chciałam się wydostać z tej nudnej nory w której się wyklułam. A skoro teraz wydostałam się, to pokosztuję wszystkiego co przyszykowało dla mnie życie. -
Spojrzała okiem wprost w twarz tancerki z uśmiechem. - Nie przejmuj się. Nie oczekuję, że postąpisz tak jak bym ja postąpiła. Każdy ma swoją dróżkę, ale bez względu jaka będzie twoja… zawsze będziesz mogła liczyć na moją pomoc. I na Jarvisa, choćbym go miała oddechem zaganiać. - zaśmiała się na samą myśl Godiva. - Choć wątpię… umiesz sobie okręcać samców wokół paluszka.
- Owoc... mógłby uratować komuś innemu życie, z jego nasion mogłoby wyrosnąć kolejne drzewo i na koniec… nawet jeśli po mej śmierci nikt by go nie zerwał… jego widok dla mych gasnących oczu symbolizowałby nadzieję. - wzruszyła ramionami. - Jak już mam umierać to przynajmniej chce się napatrzeć, przynajmniej ja tak sobie tłumaczę filozofię mego ludu. - niepewność zbyła ponownym wzruszeniem ramion. Nigdy nie była dobra w życiowych wywodach. Cechowała ją prostota i tak zwana chłopska logika, przez co wiecznie zbierała baty od nauczycieli. Resztę słów Godivy przemilczała, wybierając najprostszą z możliwych ról, bycie uległą wychodziło jej perfekcyjnie.
- Acha…- odparła mało przekonana smoczyca i uśmiechnęła się dodając. - Tooo bardzo poetyckie. A bardzo za nimi tęsknisz… za swoimi?
Chaaya wybuchła śmiechem. Tak te brednie potrafiły być bardzo poetyckie, z drugiej jednak strony, słyszała je tak wiele razy, iż uwierzyła w idylliczny przekaz i przestała z tym walczyć.
- Czy tęsknie… oczywiście. Za mamą i babcią… za braćmi i siostrami. Za plotkami i podglądaniem siebie nawzajem. Za jedzeniem… o za tym chyba najbardziej. Jedzenie mamy wspaniałe. Poza tym… tutaj jest strasznie zimno, słońce nie świeci tak jasno… - zwiesiła głowę ponownie wpatrując się w swój biust, nie wiedząc co ma jeszcze dodać.
- Oni pewnie też za tobą tęsknią. - mruknęła czule Godiva z uśmiechem. - Nie bardzo wiem jak to jest mieć rodzinę w ludzkim znaczeniu. Jarvis… nie miał rodziny, więc jego wspomnienia mi w tym nie pomagają, a smoki to nie ludzie.
- Moja rodzina, nie jest typową rodziną, nie mam ojca, głową rodziny jest moja babka, a w domu nie przebywają tylko moi krewni, którzy też są moją rodziną… - westchnęła. - W dodatku, żyjemy w ścisku. W sensie… takim psychicznym. Każdy każdego zna, każdy o każdym wie… nie ma sekretów, nie ma czasu wolnego od ludzi, brak prywatności, wszystko jest w jakiś sposób wspólne… - dziewczyna zastanowiła się, czy się przypadkiem nie odzwyczaiła od reguł panujących w Pawim Tarasie. - Ale tak… na pewno tęsknią… jesteśmy bardzo emocjonalnym ludem, żywo kochającym…
- Tooo Jarvis by nie wytrzymał, on strasznie mocno trzyma się swoich sekretów. - zaśmiała się cicho Godiva zerkając w kierunku ogniska. - A jednak… ty miałaś tam sekret. Sekretnego kochanka.
- Och wszyscy o nim wiedzieli… w końcu wszystko się wydało. Laboni wszędzie ma swoich szpiegów… na szczęście nie dostałam szlabanu i mogłam się z nim ‘potajemnie’ widywać. - zachichotała łobuzersko, rozkładając się wygodniej na piasku. - Do takiej wścibskości nie da się przyzwyczaić… w niej trzeba się urodzić, wtedy wydaje ci się ona normalna.
- Nooo… a Jarvis mi wypomina, że jestem wścibska i pozbawiona taktu. - prychnęła w irytacji Godiva. - Ale pewnie dlatego się tak prztykacie. Jest twoim przeciwieństwem pod pewnymi względami.
- W moich kręgach twoje zachowanie byłoby normalne i akceptowalne. - odparła nonszalancko. - Wbrew pozorom… przeciwieństw jest mniej niż podobieństw, a że się ciele daje tak jechać jakiejś babie to już inna sprawa. - skwitowała krótko, prychając śmieszkiem.
- Trochę go przycisnęłam, by traktował cię jak księżniczkę. - westchnęła Godiva zawstydzona tym wyznaniem.
- Nie jestem księżniczką… tak czy siak daje się jechać babie… smoczej. - odparła z przekąsem, spoglądając na Godivę z iskierkami w oczach, była na krawędzi kolejnego ataku śmiechu.
- Kluczowe słowo to… smok. - mruknęła dumnie Godiva. - Nie dam sobą rządzić. Jestem większa i silniejsza i potrafię zionąć błyskawicami. Nie będzie mi tu Jarvis odstawiał jakiegoś pana i władcę. O co to, to nie.
- Dobrzeee, tresuj go tresuj, niech będzie posłusznie prześlizgiwał się pod twoimi szponami. - podkładając ręce pod głowę zapatrzyła się w niebo podziwiając gwiazdy. - Nie chce mi się do nich wracać… dziś śpię tutaj… nago. - zaordynowała.
- Jarvis zajrzy mi do głowy z czasem, więc będzie miał co podziwiać. - zachichotała smoczyca otulając swym ciałem Chaayę niczym smocze pisklę i pieszczotliwie muskając ją po policzku językiem.
- Nie daj mu… chyba, że zasłużył. - nachyliła się ku smoczycy, zadowolona z bliskości między nimi.
- Postaram się… ale to uparciuch. I uroczy czasami. - zachichotała Godiva, bardziej otulając swym ciałem dziewczynę, chroniąc swym ciepłem od zimna nocy.

Bardka w ucieczce przed kłótnią skłoniła się lekko, odwracając do Nverego i szukając czegoś w jukach, w między czasie mruknęła coś niezrozumiałego, co ponownie rozweseliło smoka, który tym razem postanowił zamaskować śmiech… kaszlem przez co wyglądał jakby miał zaraz zwrócić posiłek.
Athos, który chwilowo miał problemy z mówieniem i spór z Godivą w nosie, nachylił się powoli nad bardkę, żeby nie wionąć jej żółcią z pyska, delikatnie dotknął ją czubkiem swojego długiego, monstrualnego ogona w ramię.
- Chaayu, Athos chciałby ci podziękować - powiedział Gniewomir, głaszcząc smoka po nodze szerokiej jak kolumna.
- Och… - odrywając się od pakunków, dziewczyna popatrzyła ciepło na bestię - Ależ nie ma za co… - odparła skromnie, ściągając torbę i zarzucając ją na ramię. Była gotowa do wymarszu. Gniewek zresztą też już narzucał właśnie torbę na grzbiet. Odwrócił się jednak jeszcze do Athosa. Smok wydał z siebie po raz kolejny trąbienie aprobaty.
~ Będzie dobrze ~ powiedział mu jeździec.
~ Wiem ~ odparł smok i bardzo głośno czknął. Nosem uleciały mu stróżki białawej mgły śmierdzącej mrozem. Smok chciał coś jeszcze powiedzieć, ale pokonany słabością zrezygnował. Jego długa szyja zwaliła się na plaże jak upadająca palma. Wywiesił z paszczy czarny język i tęsknie patrzył na fale przyboju. Był zbyt słaby, żeby pływać. Dolecenie tutaj zabrało jego wszystkie siły, a jeść także mu się nie chciało.
- Dobrze by było… jakby… zwymiotował… - odparła półszeptem do mężczyzny, ruszając przed siebie.
- Obawiam się, że znam tylko jeden sposób na wywołanie wymiotów - odparł Gniewomir. - Więc jeśli do naszego powrotu sam tego nie zrobi, to mu pomogę - zakończył. Gdy patrzył jak smok nadrabia miechami z głośnym szumem rwanego oddechu, odechciało mu się szukania ksiąg. - Proszę cię, pośpieszmy się. Jarvisie, proszę wykombinujcie jak dać mu słodkiej wody do picia.
- To nie ode mnie zależy… nie wiem co tu znajdę. - odparła spokojnie i ze współczuciem - Jeśli chcesz możesz zostać przy nim… myślę, że kwiatki mnie nie zjedzą. Agnis nawet nie zauważy… ma lepszą ‘rozrywkę’ - obejrzała się przez ramię, spoglądając na kłócącą się ‘parę’.
- Nie, ufam im. A Athos nie jest małym dzieckiem… Ale lepiej niech się od niego odsuną... bo nie wiem, czy będzie go darło tylko jednym końcem… - mruknął Gniewomir i przyśpieszył kroku.
Przed nimi rozciągały się gaiki niewielkich drzew, z których niektóre były oliwne. Oraz dość uboga i przystosowana do suchych warunków roślinność, o bujnych kwiatach. Cóż… na całej wyspie nie było rzeki ni źródła. Jedyna słodka woda pochodziła z opadów.


Gdzieniegdzie wśród tych roślin było widać fragmenty zarośniętych już budowli. I ani śladu walk czy pobojowisk, żadnych szkieletów, żadnych zardzewiałych broni. Chyba rzeczywiście wyspa została porzucona.
Chaaya nie traciła czasu na zwiedzanie i kontemplowanie wyspy. Pochylona nad kwieciem, przeczesywała okolicę w poszukiwaniu znajomych ziół, które mogłaby wykorzystać do sporządzenia naparu dla złagodzenia stanu przytrutego smoka.
- Godiva potrafi popalić… czasem mam wrażenie, że Jarvis nie ma nad nią żadnej kontroli… choć w sumie, może nie powinnam się wypowiadać, skoro Nvery chciał mnie utłuc? - odważyła się na spojrzenie na mężczyznę, ale było to puste spojrzenie… podobne do jej retorycznych słów, które wypowiadała w bezwiednym przypływie, wedle wyuczenia.
- To są wolne istoty. Nigdy nie będziemy mogli nad nimi zapanować. Nasi przodkowie tego próbowali, doprowadziło to do wielkiej wojny. Jeśli będziesz chciała, opowiem Ci kiedyś o Vanleyu i jego smoczycy Nadziei. Mogłaś jej nie słyszeć w swoich stronach, chociaż to uniwersalna opowieść o zakończeniu waśni między smokami i ludźmi - rzekł Gniewomir, z jedną ręką na rękojeści Józefiny, a z drugą zaciśniętą na kolbie jednego ze swoich rewolwerów. Przeczesywał połacie krajobrazu przed nim, poszukując jakiegoś zagrożenia, które mogłoby Chaai przeszkodzić w jej ważnej pracy.
- Brednie o wolności… - odparła z półuśmieszkiem, pochylając się nad żółtymi kwiatami. - Rozumiem, że jeśli ktoś działa na krzywdę społeczeństwa… nie wiem… rozsiewa plotki, pomówienia… albo kradnie i zabija, to nie zareagujesz? W końcu jest wolny. Może prawda? - kucając przy krzewie, poczęła zrywać łodyżki i układać je w bukiet. - Nie wiem ile potrzeba tego zebrać by zadziałało na smoka… - wolną ręką zaprosiła go do współudziału w czynności.
Gniewomir rozejrzał się jeszcze raz i kucnął obok niej, zabezpieczony rewolwer kładąc między swoimi nogami na ziemi, by w razie czego móc sięgnąć po niego szybciej niż do kabury.
- To nie tak, moja Złota - odparł. - Wolność jednej jednostki kończy się tam, gdzie zaczyna się wolność innej. Tak długo jak nie krzywdzisz innych, możesz ze sobą robić co chcesz. To samo dotyczy wolności słowa na przykład. I innych, uniwersalnych. Ale jeśli wyciągasz rękę, po coś, co już nie jest Twoje, to należy te rękę skarcić. Godiva zaś jest co najwyżej źle wychowana i ma swój światopogląd - wrócił do meritum. - Można z nim dyskutować, ale wdawanie się w pyskówki… Co to da? Co daje tak uzyskana satysfakcja? - Gniewomir z delikatnością nietypową dla postawnego mężczyzny w jego wieku zaczął zbierać kwiatki w asyście pięknej kobiety, w pięknie ukwieconym, dzikim krajobrazie.
Jego spojrzenie zatrzymało się na dużym porośniętym futrem drapieżniku, który wspinał się po skałach zaniepokojony obecnością ludzi. zjeżył futro gniewnie, ale… jakoś nie ruszył do ataku. Najwyraźniej zbliżyli się do jego terytorium.
- Jej wolność słowa działa na niekorzyść drużyny… - odparła lakonicznie, nie chcąc zagłębiać się zawilej w rozmowę. Z cieniem uśmiechu, zrywała roślinność, nieświadoma otoczenia. W brew pozorom, rzadko kiedy miała okazję, by zrywać czy nawet pielęgnować kwiaty i choć była kobietą, czynność ta była jej równie obca co mężczyźnie obok.
- Naprawdę uważasz, że takie pyskowanie zagraża naszej grupie? - zapytał spokojnie, pokazując jej jednocześnie jednym z kwiatków czujnego rosomaka na skarpie. - Jeśli naszej drużynie może zaszkodzić takie - wybacz - paplanie, to nie powinniśmy się zabierać za tak poważne zadania.
- Kropla… - dziewczyna obejrzała się we wskazanym kierunku - ...drąży skałę. - przypatrywała się chwilę zwierzęciu po czym wróciła do czynności. - Naruszyliśmy czyjąś prywatność, pośpieszmy się.
- Nie mógłbym się z Tobą zgodzić bardziej, moja Droga, nawet gdyby od tego zależało moje życie - mruknął Gniewomir, mając na myśli czyjąś prywatność. - Nie wiem, co tu się stało, ale chyba nie jestem aż tak ciekaw, żeby sie tego dowiedzieć… - mruknął, zrywając kwiaty w skupieniu nad otoczeniem.
Gdy z roślinki, nie pozostało prawie nic, bardka wstała przyglądając się naręczu ziół, jakie oboje zebrali.
- Myślę, że tyle wystarczy… jak nie to wrócimy po kolejne. - odparła wesoło, gotowa do powrotu.
- Osłaniam Cię - zapewnił Gniwomir, marząc o powrocie do smoka i jednocześnie obawiając się tego, co tam zastanie.
- Nie ma potrzeby. - odparła rozbawiona, ruszając w drogę powrotną. Od czasu, do czasu wąchała bukiet, nucąc jakąś przyjemną melodię. Gniewomir ruszył za nią mimo wszystko czujny.


Powrót do reszty drużyny przeszedł im bezproblemowo. I jak się okazało na miejscu, wszyscy żyli i mieli się świetnie. No... może jedynie Athos był lekko wczorajszy. Chaaya zabierając od Gniewka bukiet, poczęła krzątać się w sobie znanym porządku, rozkładając jedną część kwiatów na kamieniu by obeschły w słońcu, a drugą przebierając i obrywając z brzydszych listków. Przy obu czynnościach nieprzerwanie nuciła, wyglądając jakby była lekko oderwana od rzeczywistości, powalając w ten sposób działać Gniewomirowi.
Ten zaś podszedł do swojego smoczego towarzysza i położył mu słonie na nosie. Smok natychmiast otworzył oczy. Były przekrwione i załzawione.
~ Słyszałem, jak wracasz…
Poza więzią telepatyczną, nad którą Athos się skupiał, w myśli smoka panował nieporządek wywołany niedyspozycją żołądkowa.
~ Nie wymiotowałeś?
~ Nie.
~ Powinieneś, zanim podamy ci lekarstwo.
Gniewomir poszedł zatem po część słodkiej wody, dziękując przy okazji Jarvisowi za jej skombinowanie. Athos wypił z trudem dwa jej wiadra, ale inaczej niż w przypadku ludzi i takich sytuacji, napojenie nie spowodowało automatycznie torsji.
- Tego się właśnie bałem - powiedział Gniewomir, ściągając z ramion swoją kurtkę. - Athos musisz się doczołgać do płycizny.
Smok zatrąbił w proteście, ale Gniewomir szybko wytłumaczył mu w myślach, co zamierza zrobić.
- Mirra mnie tego nauczyła kiedyś. Nigdy nie sądziłem, że kiedyś taka wiedza mi się przyda. Rusz się.
Granatowemu olbrzymowi zajęło pięć minut faktyczne dociąganie się do linii brzegowej, na której zatrzymywały się morskie fale. W tym czasie Gniewomir zdołał rozebrać się do samych slipów i uszył za smokiem.
- To będzie dziwnie wyglądało, ale raczej nie podchodźcie - poradził szczerze towarzyszom.
Athos stał w wodzie po kostki, lekko się chwiejąc. A kiedy obok niego stanął Gniewomir, smok obniżył szyję, ale nie w łuk, a w prostą, opadającą ku wodzie linię, na której końcu znajdowała się paszcza, którą smok rozwarł szeroko przed Gniewomirem.
Tambernero westchnął.
- No dobra, miejmy to już za sobą - mruknął i ostrożnie nachylił się nad linią smoczych dziąseł, wyciągając rękę w kierunku smoczego języczka podniebiennego. Athos mruknął w proteście, kiedy Gniewek dla równowagi podparł się jedną ręką o jego język. Wszystko to jednak nic nie dało. Mały dzyndzel był głębiej w smoczej paszczy, dlatego Gniewomir, przeklinając pod nosem, kazał Athosowi jeszcze bardziej obniżyć swój pysk i wywalić z niego jęzor. Prawie położył się na smoczej żuchwie. Zalewała go woda morska i fale smrodu napływające z czeluści athosowego gardła. Brzuch w miejscu, gdzie Gniewomir nie leżał na smoczym języku, był nieprzyjemnie kłuty długimi, smoczymi zębami. I wszystko lepiło się od śliny. Ale Tambernero nie rezygnował. Wsadził prawą rękę głęboko w smocze gardło, powodując w Athosie już jakieś odruchy wymiotne, ale wciąż zbyt słabe, żeby to, co było w żołądku, odbyło podróż powrotną.Smok warczał w proteście, co powodowało, że cały jego pysk z wystającym z niego tyłkiem Gniewomira wibrował, ale starał się nie ruszać zbyt gwałtowanie, by nie uszkodzić niechcący swojego ludzkiego towarzysza.
W końcu, po kilku minutach bezskutecznego napinania się i naciągania, wyciągnięty w niewygodnej pozycji Gniewomir namacał kulę ciała, dyndającą sprężyście u wylotu gardzieli. Był wielkości jego głowy, ale w dotyku miękka jak krowie wymię. Jeździec, wsunął się jeszcze trochę głębiej, zapierając się jedną stopą na linii smoczych kłów i położył obie dłonie na swoim znalezisku. Athos zamarł.
~ Oddychaj ~ nakazał smokowi, bo ten istotnie wstrzymał oddech.
Smok wziął dwa wdechy i zrobił dwa wydechy. Po trzecim wdechu, w tym momencie, kiedy w paszczy smoka w ogóle nie było przeciągu, Gniewomir ścisnął mocno szyjkę uwuli i szarpnął do siebie.
Athos targnął się mocno i gwałtownie, silnym ruchem szyi, wyrzucając Gniewomira ze swojego pyska na kilka metrów. Człowiek wylądował na płyciźnie i natychmiast się od turlał, ścigany lodowatym strumieniem szarych wymiocin, który uderzył w morskie fale. Był ranny w bok, który obsunął się po smoczym kle, kiedy Athos wyrzucał go z pyska.
Bardka gdy skończyła swoje przygotowania, stała w bezpiecznej odległości obserwując całe zdarzenie. Gdy smok począł zwracać, to co przysporzyło całej drużynie kłopotu, dziewczyna odwróciła wzrok.
~ A ty co… też będziesz rzygać? ~ spytał radośnie Nvery obserwując wszystko z fascynacją i niejaką radością goszczącą na jego gadzim pysku.
~ Oby nie.. ~ burknęła tancerka, truchtając do suszących się ziół.
- No już, malutki - wołał Gniewomir, klepiąc smoka po wielkiej łapie jedną ręką, a drugą przyciskając do boku. Rana była płytka, ale z powodu bliskości żeber krwawiła obficie. - Zaraz ci naparzymy ziółek…
Athos kaszlał i prychał i co jakiś czas niczym łabędź manewrował swoją długą szyją, żeby wypełnić ją wodą i wypłukać kwas. Po czym powarkiwał z bólu, bo wiadomo… woda była z solą…
Morze zmętniało dookoła nich, gdzieniegdzie gęstniejąc na kształt zimnego, szarawego kisielu. Dzięki temu Gniewomir w ogóle dostrzegł w coś ciemniejszego, co pływało w przetrawionych resztkach…
Kucnął obok smoka, stękając z bólu i wyłowił z wody i piasku najpierw jeden, a potem drugi but. Para trzewików nie wyglądała na zniszczone pomimo kąpieli w smoczych kwasach żołądkowych, z czego Gniewomir wniósł, że ani chybi są magiczne.
- Athosie, nie przestajesz mnie zaskakiwać…
Smok beknął donośnie w odpowiedzi. Ruszał się znacznie żwawiej niż przed “zabiegiem” i po chwili Gniewomir musiał go ostrym gwizdem zawracać, bo gotów był wypłynąć wgłąb laguny.
- Nie ma tak, najpierw lekarstwo!
Wrócili obaj na plażę.
Chaaya była już przygotowana do odgrywania roli pielęgniarki, a przynajmniej tak jej się wydawało. Podeszła do smoka z miską zielonej papki, w którą zamieniły się utarte na kamieniu kwiaty. Starała się zachować ciepły i pokrzepiający wyraz twarzy, ale gdy tylko poczuła zapach obu osobników poczęła nerwowo kaszleć i wyglądała jakby zaraz miała się wycofać raczkiem wgłąb wyspy.
- To nie będzie smaczne i mam nadzieję, że już nie masz czego zwracać… na przykład na mnie… - odparła stłumionym głosem, chowając twarz w zagłębieniu łokcia i stawiając miseczkę u stóp Gniewka i Athosa. - Smacznego.
Granatowy olbrzym opuścił swój łeb i poniuchał z rezerwą zawartość miski.
~ To je zazwyczaj mój posiłek.
~ Więc logicznie rzecz biorąc także i ty ~ zauważył jego jeździec. ~ Nie grymaś. To ci ma pomóc. Jesteś smokiem czy mimozą? Gorzej niż to, co wyrzuciłeś do morza smakować nie będzie.
~ To prawda ~ przyznał smok i ruchami giętkiego języka wygarnął papkę wprost do swojej paszczy.
Gniewomir solidarnie podłączył się do tego odczucia. Zielenina smakowała jak skrzyżowanie mięty z rumiankiem, ale dla smoka była wstrętna tak samo jak piwo albo inne smakołyki wszystkożernych ludzi.
Sam Gniewomir podniósł prawą rękę i oglądnął broczącą juchą szramę na swoim boku. Rana spuchła od słonej wody i krwawiła już znacznie słabiej niż na początku. Zastanawiał się, czy powinien ją pozszywać, ale zdecydował się na razie tylko zalać ją gorącym piwem.
Wstał od smoka, rozejrzał się po okolicy i uśmiechnął. Dzień był ciepły i słoneczny a okolica cicha i spokojna. Przynajmniej chwilowo.
- Odpoczniemy tu - zawyrokował. - Należy się nam wszystkim.
Athos mruknął ukontentowany i wrócił się do wody. Ale nie odpłynął za daleko. Leżał do połowy obmywany falami i oglądał sobie wyspę. Czuł się lepiej, tylko że zawstydzająco słaby. No i paliło go w gardle.
~ Myślisz, że Agnis dowie się, co tu się stało?
~ Tego nie wiem, ale jakąś ciekawostkę przyniesie na pewno. Takie miejsca są ich pełne. Czuć to nawet w powietrzu.
~ Prawda ~ przyznał smok. ~ Choć teraz czuć głównie coś innego.
Gniewomir uśmiechnął się pod wąsem.
~ Jak tam byłem ostatni raz, było jakoś tak więcej miejsca.
~ Utyłeś ~ zripostował natychmiast smok i, po raz kolejny zaskakując w ostatnim czasie Gniewomira, machnął ogonem z wody tak mocno, że ochlapał swojego jeźdźca.