Los się od nich odwrócił, może to ich optymizm to wywołał, w końcu mogli się tego spodziewać. Jak długo można mieć szczęście? Zdruzgotanego potencjalną beznadziejnością sytuacji Beora na chwilę opuścił cały intelekt. By wrócić z ponurą determinacją by nie zginąć w tym miejscu, nie po takim wysiłku. Ucieknie z tej cholernej wyspy a dar bogini mu w tym pomoże.
Wciąż onieśmielony, powoli i lękliwie sięgnął po odłożony grymuar. Zgodnie z słowami bogini powinni móc posłużyć się magicznymi przedmiotami znajdującymi się na wyspie, co prawda księgę przynieśli z sobą, ale była ona na wyspie w chwili gdy mieli otrzymać pomoc. By to sprawdzić była tylko jedna metoda, przerzucił strony napisane zwykłym językiem i dotarł do stron z zaklęciami i usilnie się wpatrując w półmroku spróbował zrozumieć coś z ich treści i ewentualnie użyć tego co zrozumie.
- Zobaczmy czy dzięki temu będę się wstanie tym posłużyć. - Wyszeptał do siebie.

Orkowie chędożeni... a wszystko już zaczynało się układać, ale oczywiście nie dość, że los ostatnimi czasy dawał im w kość tak dotkliwie, to w dodatku ostatecznie i tak byli od początku skazani na porażkę. Oczywiście bogini niby dała im czas, a nawet nadzwyczajną pomoc, lecz dla brodacza marne było to pocieszenie, bowiem czym był jeden dzień w obliczu tak wielu wrogich band krążących po tej jałowej wyspie. Nadal jednak nazbyt przewyższał go majestat bogini, by mógł pozwolić sobie na gromy, jakowe cisnęły się mu na usta, toteż zdobywając się na jeno zrezygnowane stęknięcie, całkiem opuszczając zarośnięty łeb, oparł się czołem o zdobyczny topór.

"No nie. No cholera, no nie! Nie wierzę. To pewnie jakaś magiczna sztuczka! Nie może być, że bogini do nas przemówiła. I to jeszcze chce nam pomóc albo przynajmniej nie chce nam przeszkadzać. Jaaaakoś w to nie wierzę. Ale zaraz! Wyspa zniszczona?!" - pomyślał i poderwał się na równe nogi. Gdy posąg przestał paplać niziołek powiedział
-Czy wy to słyszeliście?! Musimy stąd spieprzać jak najszybciej! - krzyknął.

Taler miał rację. Trzeba było zbierać się do roboty już i w tej chwili - natychmiast.
-Tak, tak! Nie ważne czy to była Mystra czy ten stary... mężczyzna... płata nam figle. Nie zamierzam tu zostać i sprawdzać czy jutro wyspa rozleci się na milion kawałków i zatonie. Taler dobrze mówi. Bierzmy się do zbierania jakichś zapasów... chociaż szczurów... na drogę i musimy ruszać. Trzeba znaleźć łódź czym prędzej. No, już ludzie! Nie ma co zwlekać!- podskakiwał rozemocjonowany niziołek.

Wasza determinacja nie mogła zmienić jednej rzeczy - wciąż potrzebowaliście przynajmniej odrobiny wypoczynku, jeśli mieliście stawić czoła najbliższej przyszłości. Dlatego musieliście kontynuować odpoczynek.

Taler znalazł Joszego śpiącego na podłodze przy samym wejściu do świątyni.

Ostatnią wartę wziął Lander. Półelf siedział i wpatrywał się w dogasający ogień gdy nagle, szponiaste palce chwyciły od tyłu jego szyję i z siłą przygniotły go do ziemi. Półelf zdążył jeszcze krzyknąć gdy kły rozszarpały mu kark. Przerażonemu Landerowi zrobiło się ciemno przed oczami i stracił przytomność.

Krzyk mężczyzny obudził jednak jego towarzyszy, wszyscy zobaczyli ordrażającą istotę klęczącą nad nieprzytomnym Landerem.

O cholera! - krzyknął przerażony Zalfer. Poderwał się na równe nogi i cofnął kilka kroków, idąc tyłem. Wpatrywał się wybałuszonymi oczami w poczwarę zrodzoną chyba prosto z dziewiątego kręgu piekieł. Nigdy, ale to nigdy w życiu nie widział takiego paskudztwa. Słyszał jakieś historie bardów czy innych przyjezdnych awanturników, którzy opowiadali o takich spotkaniach, ale nigdy nie brał ich na serio. Aż do dziś.

Niziołek cofał się dalej, starając się oddalić od poczwary. Jednak przemieszczając się tyłem nie zauważył dużego kawałka gruzu, który leżał na podłodze i potknął się o niego, uderzając ciężko czterema literami o posadzkę. Przerażony Zalfer zamarł w tej pozycji, ciężko dysząc obserwował rozwój sytuacji. Zupełnie zapomniał o zdobycznej kuszy, ba, zapomniał, że może się w ogóle bronić. Wpadł w głęboki szok wywołany niespodziewanym pojawieniem się stwora.