Widząc podchodzącego brodatego mężczyznę który trzymał w ręce dwa delikatnie nadpalone patyczkami, uśmiechnęłam się do niego i wzięłam jeden. Zawsze było to lepsze niż nic, przynajmniej mieliśmy czym pisać. Choć zawsze można było pisać jakimś kawałkiem wapienia po ścianie, choć tutejsza bogini pewnie by z tego nie pochwaliła.
Na chwilę przerywałam swoje zajęcie, słysząc słowa Talera o tym by wraz z Swietą zająć jedną z cele świątynnych. ''Pomysł nie był zły, przydało by się nam trochę prywatności. Zresztą cela wydawał się o wiele przytulniejsza, a panującego w nich bałaganu wystarczyło uprzątnąć. Stare zjedzone przez mole ubrania wyrzucić, a część meble może jeszcze nada się na opał.''
Bardziej jednak interesował mnie zapuszczony ogród, jeśli pogoda się poprawi to warto było wybadać cóż tam rośnie - może jakieś zdziczał owocowe krzewy i drzewa, upewniając się przy tym czy jeszcze ziół jakiś tam nie ma.
A na razie przygotować trzeba się do spoczynku, co by następnego dnia nie chodzić zmęczoną.

Na piętrze Taler znalazł zrujnowane pokoje kapłanów i kapłanek. Kler Mystry najwidoczniej nie składał żadnych ślubów ubóstwa. Obecnie jednak wszystko jest zrujnowane i rozgrabione, podobnie jak na parterze. Na zewnątrz wciąż szaleje burza i widoczność jest kiepska, szczególnie że jest już dość późno.
Na pytania Landera Josze dopowiada:
- Nu łone tamto wojuju, możnaby potihu potihu, tajemne przejście je, ja znam znam, ja znam. - kiwa głową.
- Nu ja zwami zwami, uhodit uhodit.
Ann znalazłą w ogrodzie zdziczałą jabłoń i winogrona, a także miente i bazylię.

Ubrania powoli schnęły, brzuchy się napełniały a wy stawaliście się senni.

Wciąż zaczytany Beor słusznie zauważył, iż najlepszym miejscem na spoczynek jest centralna sala, najłatwiej było ją ogrzać a i bezpieczniej było odpoczywać w grupie.

Beor wziął pierwszą wartę. Druga była Ann. Kiedy dziewczyna spuściła wzrok z płomienia w który patrzyła się przez większość czasu, zauważyła iż od statuły bogini bije nienaturalny blask. Rzeźba w cudowny sposób odzyskała odłupane elementy, dłoń jest teraz opuszczona a otwarte oczy spoglądają wprost na Ann. Usta posągu otworzyły się.
- Śmiertelna, czemu ty i twoi towarzysze przybyliście do mojej świątyni? - Głos miał piękną barwę, emanował siłą. Ann oczywiście nie mogła odpowiedzieć, ale w tym samym momencie cała wasza grupa obudziła się. Każdy z was słyszał pytanie.

Coraz bardziej zanikające światło uniemożliwiło w końcu skuteczne czytanie czegokolwiek nie ryzykując spalenia cennego woluminu. Wiedząc nie wiele więcej niż dzień wcześniej ostrożnie odłożył księgę.
- W końcu rozszyfruję twoją tajemnicę. - Zwrócił się do księgi i spojrzał na posąg. - Ciekawe czy studiując to oddaje tobie cześć?
Nie mając nic do roboty zabrał się za pełnienie warty, zaczynającej się późnym zmierzchem a trwającej już w nocy. O ile tak długo jak zza widnokręgu były widoczne resztki światła tak gdy zapadła ciemność to równie dobrze mógł nie wypatrywać niczego, poza budynkiem i tak nie widział. Jedynym pożytkiem z warty byłby gdyby coś go trafiło i jękiem bólu obudził pozostałych. Dostrzegając bezsensowność patrzenia w mrok, usiadł przy ogniu i zaczął w myślach powtarzać to czego się zdążył nauczyć. Tak upłynął mu czas do końca warty, po której delikatnie obudził Ann. Może bohaterski Taler postanowiłby dać jej spać i samemu przeczekałby jej wartę ale Beor nie miał takich sentymentów, byłoby to zachowanie wysoce nielogicznie i nieoptymalne.
- To życzę ci nudnej i pozbawionej przygód warty i do zobaczenia rano. - Powiedział nakrywając się kocem.


Niestety nie dane mu było doczekać poranka. Sama bogini magii postanowiła zaszczycić ich swą obecnością. „Kurwa mać.”
- O wszechpotężna bogini – zaczął kłaniając się, był urzędnikiem umiał się płaszczyć przed przełożonym w sposób nie urągający godności urzędu – sztorm roztrzaskał nasz statek o brzegi tej wyspy, przybyliśmy w twe mury szukać schronienia przed furią żywiołów. - Zreflektował się i uklęknął. - Pragniemy tylko znaleźć schronienie, które pozwoli nam przetrwać najbliższy czas. - Żałośnie i tchórzliwie, sprawiając takie wrażenie, może nie zostaną oddelegowani na niebezpieczną misję a może nawet wzbudzą litość.

Wszystko póki co szło w dobrym kierunku. Udało im się coś zjeść, przeschnąć. Niziołek był w stanie powiedzieć nawet, że zaczynało się robić przyjemnie.

Wiedzieli gdzie są. Wiedzieli, że dostępna jest łódź, do której prowadzi sekretne przejście, a nawet jeśli nie to mogli ukraść łodzie goblinów albo orków. Mieli Swiete, która będzie ich nawigatorką.

-Trzeba przygotować zapasy na podróż, tak, że jak zdobędziemy łódź to będziemy mogli od razu wypływać. - powiedział krótko.

Gdy pozostali rozprawiali o kolejności warty Zalfer nie wychylał się. Chciał się wyspać, a jeśli już towarzysze go obudzą to stanie na warcie, ale zawsze była szansa, że go pominą.

***

Gdy Zalfer został wyrwany ze snu spojrzał na swoich towarzyszy. Wszyscy byli zwróceni w kierunku posągu. Niziołek sam powiódł wzrokiem w jego kierunku i gdy dotarło do niego co słyszał, skąd głos dobiegał i co stało się z posągiem to poderwał się na równe nogi i zaczął się szybko cofać, aż potknął się i przekoziołkował w tył. Leżąc na brzuchu, podniósł głowę i obserwował rozwój sytuacji. Pozostali podjęli próby rozmów z ożywionym posągiem. Sam Zalfer nie był specjalnie religijny, czasami modlił się do Cyrica, boga kłamstw, o powodzenie przy jakimś przekręcie, ale na tym kończyła się jego pobożność. Powoli podniósł się na nogi i z wybałuszonymi oczami i lekko rozdziawionymi ustami przysłuchiwał się rozmowie.

Garibald strudzony minionymi dniami, z nadzwyczajną łatwością pogrążył się we śnie wyjątkowo wcześnie. Ot tak zwyczajnie... wpierw siedział gapiąc się w ogień jako inni dokoła, chwilę później zaś pochrapywał całkowicie głuchym pozostając na świat rzeczywisty. Można się domyślić więc bezproblemowo, jakim dlań szokiem było owo wyrwanie ze snu. Pewnikiem gdyby były to zwykłe słowa ludzkie, nic by sobie z nich nie robiąc spał dalej, ale owa mowa była czymś nadzwyczajnym, jakby docierała nie jeno uszami.
W pierwszej chwili, półsnem jeszcze uświadamiając sobie nagłe poruszenie w kompanii, brodacz zerwał się niezgrabnie na równe nogi, chwytając przy tym spoczywający u boku orczy topór, mając już najgorszy scenariusz przed oczami. Gdy jednak dotarł do niego cały obraz tejże sytuacji, świadomość objawienia bóstwa przytłoczyła go, i było to widocznym do tego stopnia, że krasnolud załamał się niemal pod jej ciężarem, padając na kolano, z głupio-komicznym wręcz wyrazem brodatej gęby. Wciąż klęcząc wpatrywał się w żywy posąg, nieśmiało skrywając choć część oblicza za żeleźcem topora, na którym się wspierał.

- To c otu widzicie, to rezultat wandalizmu orczych piratów. Zbezcześcili moją świątynię. Trzy pokolenia temu przybyli tu ludzie Kruszwika i wybili dawnych mieszkańców. Jednak pozostawili to miejsce nietknięte, nienaruszone. Od tego czasu, moje sanktuarium było wystawione na wiatry i sztormy, niszczało i gniło, jednak nie byłam urażona - gdyż wszystko co śmiertelni wnoszą ma też i swój kres. Jednak orczy, bezmyślny akt wandalizmu rozzłościł mnie. Zdecydowałam zniszczyć wyspę i całe życie na niej, jako prawidłowe oczyszczenie brudu jaki nanieśli orkowie. Nie widzę powodu byście wy ginęli z powodu grzechu innych, dlatego nie zniszczę wyspy dzisiejszej nocy, tak jak uprzednio planowałam. Powstrzymam mą każącą dłoń do jutra i nocą wyspa zostanie zniszczona. Jeśli zbiegniecie do tego czasu, gdy wyspa zatonie, zadbam o to by wasza łódź nie doznała szkody. To trudna próba. Wiem że nie wybraliście swojej drogi z własnej woli, dlatego udzielę wam pomocy: Na wyspie znajdują się różne przedmioty. Do czasu gdy przebywacie na wyspie, pozwolę wam ich używać jakbyście byli w tym biegli. Może znajdziecie przedmioty magiczne, używajcie ich rozważnie, ich pomoc będzie nieoceniona.